Te henen erdhi ne jete. Qau, sic qajne femijet. Ata u gezuan. E pagezuan prane oxhakut sic benin prej shekujsh ne familjen e tij.
Thane se u kishte lindur nje burre.

Te marten vuri brisk ne fytyre. Ktheu me fund nje gote raki, shkrehu pushke, e foli me heshtjen e tij.
I ati u krenua me te aq sa pati jete.

Te merkuren varrosi babain. I tha ca fjale te fundit qe kurre skishte mundur tia thoshte. I foli si burri burrit, i bindur se ai e kishte degjuar.
Pa qiellin dhe e kuptoi se neser do te lindte diell i nxehte.

Te enjten hapi nje pus. Nje pus qe te buronte edhe pasi te kishte shkuar. Te shuante etjen e atyre qe ende se kishin lene, etjen e atyre qe kurre skishin per ta njohur.

Te premten mbolli nje peme. Nje peme hije-madhe. Nen hijen e saj u shtri. Nen hijen e saj pushoi.
Fjeti.
Ne enderr pa kalimtare qe pushonin nen hijen e pemes se tij, e cilimij qe koloviteshin degeve te saj.
U zgjua i kenaqur me veten.

Te shtunen fjeti me nje virgjereshe. U deh me te, sic dehet anija dallgeve te detit. U ndie i lire si era, e fryu mbi trupin e saj.
Kuptoi se kishte qene teper i ri deri atehere.


Te djelen i mbushi barkun gruas.
E enjti me dashuri prej nene. U freskua ne pus, u shtri nen hijen e pemes dhe mendoi se sa do te gezohej i ati kur te mesonte se do tu lindte nje burre.
Do tu lindte nje burre.