Poezitë më të mira të shqipes

[Diabolis]

Dritëro Agolli

Mëzi i vogël

Hëna si e verdha e vezës
Çau guaskën e malit dhe doli,
I shkanë këmbët e lodhura pelës
Dhe ra në hendek dhe gjaku i rrodhi.

Karroca e përmbysur s’bënte më zhurmë
Dhe dridhej pela ende e mbrerë,
Mëzi i vogël shikonte gjakun me shkumë,
Gjakun që dilte nga goja e nënës së mjerë.

I zoti ia hoqi pelës palldëmë e litarë
Dhe mëzin e mori për jele me vete,
Mëzi kthente kokën nga nëna e vrarë,
Mëzi thundrat përplaste dhe dridhej në ethe.

Pastaj në shtëpi ai heshti me kokë nga hëna,
Vetëm kur porta u hap e rënduar,
U nis përsëri me trok nëpër natë nga nëna
Dhe ishte vrapimi i parë në jetë krejt i vetmuar.

U fut në hendek dhe pelën në ballë lëpiu
Dhe ndjeu ftohtësinë e tmerrshme në gjuhë,
Ngriti kokën lart e në qiell hingëlliu,
Hingëlliu fillikat nën hënë i përhumbur.

Kjo ndodhi një natë kur të verdhët e hënës pikonte,
Mëzi këtë e mbajti në mendej aq gjatë
Dhe kur hënë në cepin e qiellit vështronte
Hingëllinte përnatë...

[Diabolis]

Dritëro Agolli

Kali

-Baladë-

1.
Limo Labinoti hipi kalin
Dhe u nis të blinte një qemane,
Në pazar takoi evgjit nallbanin,
Ia la kalin, hyri në mejhane.

Pa ia nisi gotave t’i zbrazte,
Pa ia nisi lodrat me çingjitë,
Pa çingjive ç’iu pëlqente nazet,
Ç’iu pëlqente këmbët, gjinjtë.

Mburrur mes çingjive tha një fjalë:
-Kush e ka qemanen më të mirë,
Për qemanen unë i jap një kalë,
Që s’e ka arab në shkretëtirë.

-Unë e kam! Tha një nga muzikantët
Dhe qemanen vithe – femër ngriti.
Sytë e tij të turbullt e të vakët
Feksën në lëkurën prej evgjiti.

Limo Labinoti i ra ballit:
Si t’ia jepte kalin një zuzari?!
Ky evgjit nuk vlen sa bisht i kalit.
Kali im këtij i ve samarin!

Kalë, o kalë, plumbin s’e përfillje,
Me revan ia pritje rrugën plumbit;
Kalë, o kalë, hënën e përpije,
Kur e ngrije kokën anës lumit.

Kalë, o kalë, ç’m’u fanit qemania,
Ç’më plagosi këngë e saj pa emër,
Do ta nxjerr qemanen nga mejhania,
Do ta ngjit në mal t’i fut një zemër!

Harkun e qemanes ta bëj kalë
Dhe qemanen kodër mbi një fushë,
Të trokasin thundrat valë-valë,
Kur ta vë nën sup, ta mbaj në gushë.

2.
Ky evgjit nallbani qimedrizë
Solli kalin drejt e në mejhane,
Ia dha sazexhiut mustaqespicë,
E la Limon vetëm me qemane.

Limo Labinoti sazexhinë
E vështroi me dy thingjijtë e vëngër:
- Merre kalin, hidhu në lëndinë,
Të krekosesh ti, çomagë e shtrëmbër.

Po më prit, evgjit, nga hija e ftonjve
Të dëgjosh me smirë e ngashërimë
Nga qemania trokun e potkonjve,
Vërshëllimë jelesh, hingëllimë...

Dhe i tha: - Evgjit, unë ta jap kalim,
Veç ma ler çingjinë ta nxjerr jashtë,
T’i tregoj si hëna rri mbi malin,
Si përgjon mullarin tim me kashtë;

Ta mësoj si barku i mullarit
Bëhet shtrat nga shtretrit më të lumtur,
Ku pikon nga hëna pika e arit
Dhe vjen erë e lumit të përhumbur.

3.
Limo Labinoti hop! në kalë,
Hop! mbi kalin bashkë me çingjinë
Dhe vrapuan ngjitur në një shalë
Një kurriz, një bark plot përcëllimë...

Vrap e vrap dhe zbritën pas mullarit,
Ku këndonin bulkthet këngë shumë,
Ku përgjonte breshkëz e ugarit
Zgjatur qafën samari i murrmë.

Heshtni, bulkthe, mos kërkërini,
Dhe ti, breshkëz mbaje brenda qafën!
Limo Labinotin do ta shihni,
Kur mullarit plak t’i futë flakën!

Odo-bo mullar, ç’të panë sytë,
Obo-bo ti kashta e florinjtë!
Hënë e kallajisur tok me yjtë
Panë si kërcejnë valle gjinjtë!

Panë si kafshon cingjia kashtën,
Kur përdridhet si purteka e thanës,
Panë si shalon një pelë natën
Limo Labionti i qemanes.

Panë si ky Limo Labinoti
U bë hark qemane mbi çingjinë,
Harku nxirrte tinguj, pika loti,
Në fërkim me barkun dhe me gjinë.

Lumë, o lumë, mos i trego fushës
Britmat e çingjisë dhe ofshamat,
Kur ia vinin buzët zjarrin gushës
Tek kumbonin cicat si kamabanat!

Kalë, o kalë, mos rrëfe ç’ke parë,
Mos rrëfe për pelën që kam hipur,
Kjo çingjia-pelë krejt mullarë
Ma rrëzoi përdhe me këmbët ngritur...

4.
Kur u thyen gjithë evgjitët panë
Qafën e kafshuar të çingjisë
Dhe qemaneve në aheng u ranë
Shtrembëruar sytë prej rakisë.

Lëre, lëre limo Labinotin,
Nga qemania mëndtë seç iu prishën!
Jashtë kali qante për të zotin.
Brenda kurva në akull ftohte sisën.

Mjegull e mejhanes ra mbi brengat,
Gjokset e çingjive u mbuluan.
Heshtën harqet, u nemitën këngët.
Gotat flakën blu në buzë e shuan.

Limo Labinoti ngriti telat
Pa i ra qemanes më të qarë.
Qau për kalin gjersa thirrën gjelat
Dhe kur shkoi në fshat i thanë: “I marrë!”...

[tIrOncjA]

Lasgush Poradeci

KUR NUK NDIHESH FARE MIRE

Kur nuk ndjehesh fare mire,
(Sepse shpirtin e ke plot),
Ze kendon ne vetesire
Pa te derdhen pika lot.

Pika lot, si pika dylli,
Oe te derdhen aqe shpesh,
Kush qepallat nuk i mbylli...
Nuku mund t'i marre vesh :

Kujt s'ju dha t'i rrahe mente,
Ne shtepi kush nuk u mbyll,
Me nje hov kur shpirt'j shenjte
Ndrin e digjet posi yll -

Nuku mund t'a dije fare,
As qe do te ndjeje dot
C'pruri kenga mendimtare
Me cdo varg prej pikash lot.

Kush te tall me verb te kote,
Nuku mund t'i ndjeje gjiri
C'Drit' e bardhe djeg ne bote
Me cdo pike prej qiriri.

[tIrOncjA]

Lasgush Poradeci

PIKË E LOTËVE TË MIA

Në kuvëndin e përzjerë
Pate pyetur mik i ngratë
Ç'punë bëj e ku kam lerë
Në kam Nënë e në kam At.

Varg e varg me përgjërata
Para sysh më venë e vinë
Seç m'u ndrit ky lot që pata
Miq-o kimani zilinë.

Unë që atëhere dot nuk munda
T'i përgjigjem me një çast
Pasi vonë ta mata shtatin
Kam vendosur të të flas.

Më pat lindur vendi i Zotit
Dhe bëj punën e njeriut
E për prind kjo pikë e lotit
Nga më zbriti vetvetiu.

E në dhembjet venë e vinë
Jam gati të vuaj më
Kush s'ma njohu dhemshurinë
S'më pat njohur kurëgjë.

Bukuria-bukuria
Më pat puthur mu në ballë
Pikë e lotëve të mia
Vetëtin si gur i rrallë.

[shigjeta]

Si s'të desha pak më shumë - Fatos Arapi

Unë e desha përtej vdekjes,
Ashtu dashurova unë
Edhe prap s'ia fal dot vetes:
S'i s'e desha pak më shumë...

Pak më shumë ku shpirti thyhet,
T'i them ndarjes: - Prit, ca pak...
Të gënjejmë mallin që s'shuhet,
Kujtimin të gënjejmë pak.

Përtej vdekjes, përtej botëve,
Atje ku nis "ca pak" tjetër,-
Asaj që më rri mes Zotave:
"Si s'të desha pak më tepër...".

[Diabolis]

Ali Asllani

Vajza shqiptare


I
Kush të ka dërguar, hëna apo djelli?
Pa më thuaj, të lutem, sa pate ka qjelli?
Nëpër ato pate, madhëri e artë,
Ka të tilla shtate, si të zotris’ sate?

Në je ndonjë ëngjëll, udhën ke lajthitur,
Apo sjell melhemin zemrës së goditur?
Në je ndonjë valë, kush ësht’ ai mall,
Që të ndez e derdhe e utrin’ mbi zall?

Në je ndonjë çupë, do të mbaj mbi sup,
Do të ngjesh në zemër, do të pi me kup’!
Në je ndonjë lule, e ku do keç mbirë,
Si mundet e bënet lulja kaq e mirë?

Në se je sorkadhe, lumthi kush ka çapa,
Lum ai q’i vete zotris’ sate prapa!
Kush të paska rritur, kush të ka selitur?
Trupi i yt i bukur si flori i situr!

Në je ndonjë xhinde, xhinde e arratisur,
Cilin ke vithisur, kujt i je kolisur?
Ku është ai pyll, ku është ai mur
ku ti vete fute dhe qëllon me gur?

II
Kush të ka dërguar, Hëna apo Djelli?
Pa më thuaj, të lutem, sa yje ka qjelli?
Ka të tilla pyje nëpër ata yje?
Ka të tilla xhinde nëpër ata pyje?

Qofshi të ërgjënda, ka të tilla xhinde?
Rrofsh e qofsh, sa malet, zotrote ku linde?
Desha që ta dija ku është ylli yt,
Desha që ta dija ku ësht’ pylli yt!

Në je ndonjë dritëz, dritëz perëndie,
Lum kush të ka afër, kurse nata bie;
Në je ndonjë hije, hije hyjënore,
Kthema zemrën time, zemrën që ma more!

Në je ndonjë erë, një veri në ver’,
Nga se po të digjet trupi ylyver?
Në je ndonjë ëndërr, shum’ të lutem shum’,
Në të dasht’ qejfi të të shoh në gjum’!

Në je xhevahire, nga se ku je dukur?
Nga se xhevahiri rri në kuti futur?
Në je ndonjë flutur, kush të ka qëndisur?
Kush është ajo dorë, që të ka stolisur?

Pa le ta dëgjojmë një herë e dy herë,
fol, moj dallëndyshe, që këndon mbi derë!
Fol moj dallëndyshe, se sa më vjen mirë,
Mos je ndonjë vajzë nga një vend i lirë?


- Un’ jam një arbreshe, rroj këtu në rrëza,
Një gjak e një gjuhë kemi me thëllza;
Pullumb e sorkadhe jemi farë e fis,
Kemi dhe shqiponjën gjyshen e shtëpisë!

Çdo të mira kemi, djelli si ar
Derdhet përmbi neve nga çdo vënd më par’,
Lul’ e vëndit tënë katër stinat çel
Edhe erë e bukur na deh e na vel!

A e more vesh kush më ka qëndisur?
Është dritë e djellit që më ka stolisur,
Është drtië e djellit, është dritë e hënës,
Më shum’ nga të gjithë është sisë e nënës!

[Brari]

o dd ..te kam shkruar dicka atje me lart..

pergjigju se nuk te ul vleren te komunikuarit me njerez..

qashtu..

e bukur kjo poezi e ali asllanit..

po ate balad came dhe trishtimi te bilal xhaferit a mund ti sjelli kush ktu..?

[Dita]

BILAL XHAFERRI


Baladë Çame

Ylberi, si një përshëndetje e përlotur lamtumirë,
u zhduk matanë largësive,
mbi kreshtat e flakëve,
nëpër shi...

Matanë largësive u zhduk e përflakur Çamëria
dhe të gjitha rrugët tona shpien në veri.
Ulërin era e Mesdheut mbi trojet e lashta epirote,
mbi të shtrenjtat troje tona stërgjyshore.

Në kullotat e braktisura kullosin rrufetë.
Ullishtet e pavjelura gjëmojnë si dallgë nëpër bregore.
Dhe kudo toka çame,
mbuluar nga retë,
rënkon e mbytur në gjak e lot,
e mbetur shkretë,
pa zot.

Na e tregojnë drejtimin plumbat, që vërshëllejnë në errësirë.
Na e ndriçojnë rrugët flakët, që gjithë tokën kanë përpirë
Pas shpinave tona përplas tufani dyert e shkallmuara të shtëpive
dhe rrugët zgjaten e zgjaten si veri.

Ne, popull muhazhir, ecim nëpër shi...
Lamtumirë, Çamëri!







Eja, trishtim

Eja, trishtim,
eja me hapa fletësh që bien nga degët,
eja me hapa shiu që këputet nga fletët...
Eja, trishtim,
Eja me hapa tingujsh që dridhen në mbrëmje,
eja me hapa zemrash që rrahin me dhimbje...
Eja, trishtim,
o prehër i ëmbël që nuk më braktise kurrë,
o strehë e qetësisë sime,
o ëndërrime të mia,
o gji i shpresës sime!
Eja, trishtim,
trishtim,
eja.

[Diabolis]

Për Lame Kodrën që prej ditës që kërkove hapa një temë më vete tek Krijime nga shkrimtarët shqiptare, postova ato që kërkoje z. Brari e do postoj dhe të tjerat me kohë.

[Diabolis]

Gavril Dara i Riu

nga Kënga e sprasme e Balës

Kënga e Beratit

“O Berat, o Berat!
(Këndoi Mara që menatë)
sa bonjakë na ke lënë!
Sa të veja shkulën flokët!
Ditë vrasje, ditë e zezë
Mos ardhsh kurrë më në jetë!
Nata e vdekja të mbuloftë!
Dielli kurr’mos të gëzoftë!
Nga të katër an’t e dheut
Tufa-tufa vinin qiftet
E nga gjith’shpellat e malevet,
Zbrisnin bisha këtu-atje;
Gjak në erë, gjak në re,
Gjak në ujë, gjak në dhe;
Gur më gur një copë mish
Kreje a llëre trimash kish!
Zonj’Mamica atë natë
Pa një ëndërr keq të gjatë,
Se iu duk i shoqi i verdhë
Me gjith’kurmin copëtuar
E kurorëzat mbi shtrat
I mbuloi me shqep të zi;
Hoq unazën e martesës
E ia ndau më dy pjesë,
Një e mbajti, një ja dha,
Pra u zhduk e gjë s’i tha.
Natë e ditë ajo vajtoi,
Por nga varri dot s’e çoi”.
Ashtu Mara më këndoi,
Nuk këndoi, por rënkoi;
Që nga oda e dëgjoi
Zonja Lenë e ma qortoi:
-“E përzishme, zonja nuse,
T’u çel kënga që menatë;
Mos ndonjë ëndërr të keqe
A të vdekur ti ke parë?”
- As ndonjë ëndërr të keqe
As të vdekurit kam parë,
Por e kam zemrën të thyer
E pahir më dalin lot.
Çfardo shoh, e shoh në zi.
Ububu! Ky Niku ynë,
Kur u nis, seç u helmua
Dhe unazën më kërkoi!...
Vemi, nën’, vemi mbi kodër,
Tek zbulohen gjithë fushat,
Mbase Nkiu na rikthehet!”
Van’ të nxirat përmbi kodër,
Tek zbulohen gjithë fushat,
Mbase niku na rikthehet!”
Van’ të nxirat përmbi kodër
E vërejtën djathtas-majtas,
Kur përderësin me shkop
E me trastë pan’tek qante
- “O përderës, derëzi,
Paç uratën, përse qan?
A mos kafshët t’i kan’ vjedhur,
A koliben ta kan’ djegur,
Apo birëthin e humbe
Në këto luftra të shkreta?”
- As kafshët e as koliben,
As dhe birëthin es’po qaj...
Sytë e mi u bënë lumë,
Që për Arbërin kullon...-
- “Fol’ti, zë i fatit t’keq!
(thirri vasha si e zalisur)
Ç’mizori pe në ushtri,
Si ra Arbëri në zi
Fol’! Ndër flamurët e luftës
Qift’n e Petës a e pe?”
U përgjigj ai derëziu:
- “Them, un’them se dje menatë
atje lart në Myzeqe
ndiheshin gjëmë e llumabardhat
gjithë bota seç gjëmonte,
tymi i dyfeqevet
gjith malet mjegullonte;
zbardgëllimet të shpatavet
gjithë fushat seç shkëlqenin,
gjakut të ushtarëvet
lumenjt’seç mbuloheshin;
nga copat eushtavet
bëheshin ura e ngriheshin male;
si tallazi i detit bie,
pastaj kthehet në thellësi
e si arat e bleruara
tunden erës, që i përthyen,
vej e vinin duke u shtytur
gji më gjin ushtar më ushtar.
Por në orën që lëshon qetë
Punëtori e sanë u jep
E para kolibes s’vet
Kafshon pakëz buke e kripë,
U ndryshua pamja e luftës,
Pse nga e djathta si shkrepëtimë
U sul mbreti e shpoi gardhin,
Gardhin e shkretë të heshtavet.
Tek e rënda kordhë binte,
Binin krerët breshërimë.
E kaloi plot me zhurmë
Duke shkelur me murgjarin
Të vdekur e të plagosur,
Ndërsa më të mëngjërën
Dukagjini, që e pa,
Mbi armiqt si një shkëmb ra,
por ndër grykat me Baderin
Juniçerët u shtrënguan,
Trup më trup duke bashkuar
Dhe mburojën me mburojën
Porsi ndonjë ledh i hekurt,
I patundur dhe i tmerrëshëm.
Më kot trimat guximtarë
Kryet përpoqën n’të ledh,
se goditur përdhe ranë.
Atëhere dhjet’kalorës,
Dhjet’dragonj u ranë shporevet,
Dhjet rrufera në stuhi,
U vërvitën mu në mes;
Zgjatën ushtat si purteka,
shtinë, vranë, copëtuan,
ngritën pirgje k’tu e përtej
me të vdekur e t’plagosur
edhe hapën dyer të gjëra,
shtruan një udhë keq të gjatë
si një brazdë ndër të mbjella.
Ashtu Drini i Zi në dimër,
mbushur nga përrenjtë e malevet,
vjen i fryrë e i tërbuar,
përpjek uj’rat e liqenit,
i merr zvarrrë e i ndan dysh;
Ngrihet lart tallazi i bardhë
E rreth brigjeve gjëmon;
Por si uj’rat e liqenit,
Që, si ndahen, prapë kthehen,
kthehen vrap e bëjnë shesh,
sa dhe lumin e mbulojnë,
ashtu bë’kopeja e egër;
(Si pa që pak po sulmonin),
duke u mbledhur dhe shtrënguar,
prapa t’dhjetëvet u mbyll.
Mbreti aherë e Dukagjini,
Si shpërndan’tjerët, u kthyen
Dhe ran’ bashkë mbi Baderin.
Para, prapa; k’tej’andej,
I coptuar e i thyer,
qeni i shkret’zu e u zbyth;
Po i pazgjidhur e i tërë
Brenda vaut ai u mblodh;
Si ariu i Tomorit,
I përzënë nga barinjtl,
Njërin vret, tjetrin e shqyen;
Sado i çjerrë e përgjakur,
Po pa frik’ në t’madhen zemër,
Kthehet shpatit prej nga doli,
nginjur gjaku e ngopur mishi.
Si u ngrys, mbreti u tërhoq
Me të gjith’ushtrin’në fushë,
Ndezi dhe zjarret e natës,
Për t’plagosur u kujdes...”
- “Mos, të zëntë nëma e zezë”
(Thirri Mara si e çmendur)
Qifti i Petës a u mblodh,
A ma pe ndër të plagosur?” –
Ai heshti, s’u përgjigj,
U zverdh e me sy në truall
Lotët i binin pikë-pikë.
Kuptoi vajza e drejt udhës
Zbriti duke ulëritur;
Jo, nuk zbriti, u rrokullis
E nga malet perëndoi.
............
(edhe këtu mungon një pjesë)

***

Gjithë natën, gjithë ditën
Me kalorëtit e mi
Unë brodha pa pushuar;
E përshkova nëntë fusha,
nëntë fusha e nëntë male
Duke prerë, duke vrarë
Qentë e shprishur dhe të ikur.
Si u zhdukën dhe të sprasmit
Përtej brinjls së Mokreut
Edhe dita si u ngrys,
hoqa shokët e u ktheva.
Sa më shumë i qaseshim fushës,
Vrehej, errej zemra ime,
Prekur vrasjes së trazuar,
Pasi zjarri u shua në hi.
Se gjith’drizat e barishtet
Ishin lyer në të kuq
Edhe brazdat e hendeqet
Ishin plot me gjak të piksur.
Afër vaut në Vajkal,
Ku u ndez e ashpër lufta,
Ishin t’vdekurit mal-mal,
E ndër stivat e të vdekurvet
Qen e ujq buzëngjyer
Grisnin, shqyenin bark e zorrë,
Ndërsa, duke krakëllitur,
Si re diellin mbulonin
Korba, sorra e skifterë.
Sa e bukur djalëri,që gjer dje i hante retë
Sot ka heshtur përgjithmonë
Porsi pleh shtënë në dhe!
Në sa trajta vdekja e shkretë
M’u dëftua në atë pamje!
Këtu një ushtar i ri
Mbylli sytë duke qarë
Mëmëzën duke kujtuar,
Që e priste, oh, më kot!
Atje armiku krah armikut
Si dy qen kafshoheshin,
Se dhe t’vdekur donin t’vriteshin.
I trazuar e i helmuar,
Hoqa syt’nga pamja e keqe,
Ktheva syt e afër urës
Pash’papritur një murgjar
Me kryet ulur mbi truall
E me frerat nëpër këmbë,
Me mbulesën copë-copë
E me shalën-o nën bark.
Un’iu qasa jo pa droje,
Se mbulesa në ar qëndisur
Një dyshim të lig më ngjalli,
Se m’u duk një luaneshë
N’fush’të gjelbër e qëndisur.
Pranë murgjarit një ushtar
Me dhjet’shigjeta në gji
Shtrirë ish si ka i therur.
Me dhëmb’ flamurin shtrëngonte,
kordhën e mbante në grusht
E me ballin kthyer qiellit
Edhe vdekjen e përbuzte.
As nga pendët e shqiponjës
As nga parzmor’ e argjëndtë,
Por nga vetullat e trasha
E nga sytë e zgurdulluar
Pal Golemin unë e njoha;
E kërceva mos ish gjallë;
E tërhoqa me kujdes,
Ku ish bari më i shkriftë.
Rripta ia preva parzmores,
Vura dorën përmbi zemër
E ajo m’u tund nën të.
Shpejt vrapova gjer te lumi,
Mora e solla një pikë ujë
E ia derdha përmbi faqet;
Ai u shtriq me psherëtimë
si njeri në gjum’të rëndë,
Tundi kryet e m’u kthye;
Si më njohu, pa lënguar,
me një t’humbët zë më tha:
“Lëri të vdekurit në vend,
lem’ të fle përgjithmonë
te ky shtrat i nderit tim,
mu tek eshtrat e të vrarëvet,
e të vrarëvet nga kjo dorë
që gjithmon’do m’jen’ kurorë.
Na këtë flamur e mbretit
Të m’i thuash këto fjalë:
“Pal Golemi edhe i vdekur
i tmerroi armiqt’me sy
e, si ikën, pra ai ra.
E t’u thuash shokëvet t’mi:
Pal Golemi nuk ka vdekur,
Zëri i luftës do ta ngrerë
E do jen’gjithmon’me ju
Krahu, kordha e zemra e tij.
Tashti, Balë, në atë lis
Var mburojën e parzmoren,
Shtoji karkallin e zi
E mbi to dhe kordhën time.
Pra, kur dielli të shkëlqejë
E me rreze t’i qëllojë,
Prej shkreptimavet të tyre,
T’kapur tmerrit, do të bien
Gjithsa m’u trembën në jetë;
E në qetësinë e natës
Ata hekura e çeliku,
tundur erës së Mokreut,
një ushtri e gjall’do t’i duken
Qenit t’qasur n’errësirë.”
Foli e kryet i ra në gji.
Shtrembëroi sytë përdhe
Me të gjtih’kurmin u shtri.
Unë u ngrita, se m’u sos
E nga shokët-o u ktheva
Që t’i hapnim bashk’një Varr.
Atje poshtë i pashë ata
Duke prur’ një të plagosur;
Tezgën bër’ kishin me llërë.
Si u afruan, u zalisa,
Kur e pash’të artin qift
Sqepin ngritur, krahët shtjellë
Mbi atë karkall prej bronzi.
Ish i bardhë si qiri,
Kryet rënë kish mbi supq,
flokët i ngisnin përdhe,
gjaku i rridhte pika-pika
qafës s’hapur si një shegë,
jeta mbledhur i ish në sy.
Si më pa, me dhemshuri
Më vërejti e buzëqeshi:
“Mos më qaj, vëllauthi im,
Mos më qaj në zulmën time,
Në kët’ditë flamurtare,
Në kët’ditë t’Arbrit tonë!
Po në ushtri kthehu e thuaju
E t’i thuash edhe darës:
- Malli i mir’në djalëri
Eshtë si vajtë e kandilit;
Niku dhëndërith i ri
Dasmën me luftën ndërroi
Edhe vallet me Vajkalin,.
Njëqind qenër m’u vërsulën
E të njëqind dhe po hanë;
Pastaj Bader tradhëtari
Që nga prapa më qëlloi.
E t’i thuash edhe mëmës:
-Niku u nis e do mënojë,
po ti, nënë, mos e prit.
Pse për birëthin, që humbe,
Ai një bijëz të ka lënë,
ty ta ka truar përjetë!
Pra lart ngjitu në çardhak,
nuses sime të m’i falesh,
S’bukurës së Lalës-o,
Ndërsa ajo më kujton,
Më kujton me zemër-o:
-Këtë unazë ta dërgoi
Niku yt, se t’u martua,
T’u martua me një plakë,
Me një plakë kaq të zezë
E ti, e bukur t’i martohesh “ –
Sosi fjalën e m’u shgua
Si kandili, kur s’ka vaj,
Si një lulëz e këputur,
Që dhe e fishkur erë mban.
E, ndërsa ne po mendonim
që në varre t’i mbulonim,
përkëtej urës një vajzë
na u dëftua si një hije.
Flok’t i kishte të ndërliksur,
Syt’ të futur thell’në ballë,
Me fustanin copë-copë
E me këmbët të përgjakura:
“o ushtarë, o vëllezër,
ju përher’ të lumë qofshi!
Mbase pat’në këtë fushë
Një kalorës trim të ri
Me një karkall-o të artë,
Ku një qift i fluturon?
Ar’i karkallit përzihet
Me një tuf’flokësh të verdhë,
E ka ballin porsi dielli
Ka dy sy si sy shkëndija,
Dy shkëndija të shkreptimës;
E ka gojën si uanzë
Edhe fjalëzën të ëmbël
Porsi hojet e pranverës...
Deh, ju lutem, më kallzoni!”
Sy ndër sy ne u vërejtëm,
në lot sytë na u mbytën,
Helmi buzën na e qepi.
Ajo u zverdh e na vështroi
E u kthye dhe, sa e pa
Shtrirë t’vdekurin mbi dhe,
Dha një britmë e në krahë
E ftohtë si borë i ra.
Vam’t’i flisnim, s’u përgjegj,
Vam’ta preknim, nuk lëvizi,
Vam’ta ngrinim e na vdiq.
Zemra e mbushur m’Nik’n e saj,
Rritur me mall e hare,
Si u rëndua helmit t’keq,
Më s’i nxuri dhe i plasi.
Jan’ dy varre në Vajkal;
Fle te njëri Pal Golemi
E mbi të mbiu një lis
Me gjith’ gjethet në blerim.
Fle te tjetri Niku i Petës,
Vasha e lalës i fle pranë,
Se, si u deshën përmbi dhe,
Ashtu duhen dhe nën dhe;
Atje mbiu një qiparis,
Mbiu dhe molla e bardhë!
Mori bijë, bija e Lalës,
Moj e bukur, e trishtuar,
Pse m’kujtove mot’n e shkuar?