Poezitë më të mira të shqipes

[Kandili 1]

Poezi e Sabri Hamitit nga libri i tij Leja e Njohtimit 1985



EQREM CABEJ


Ku ndriqon plisi perthekon guna
Ku buka eshte buke e uji uje
Ku digjet qiriu e tymon una
Rrjedh lume Drini rrjedhe lume Buna


Hesht Ili Iliri flet vete Albani
Ne valle Lisi ku feston fisi
Merr ne thua e bie tirani
Ne male te bardha bardhon plisi


Ne naten e zeze del para Abeja
Ti thur ballin me kujtime e gjak
Midis krahrorit te shkrep rrufeja
Klithjen e moqme e zgjon ne prak.


Ku ndriqon plisi perthekon guna
Ku buka eshte buke e uji uje
Ku digjet qiriu e tymon una
Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna


Vallezon shqipja ne teatrin antik
Me bukuri te thurur fije me fije
Ne shi furtune kerkon nje mik
Per heshtje urti per bese e dije.


E shpresa syrin e hap ne diell
E ne naten me peshe te vone
Fjala fluturon flet vete ne qiell
Kengen e moqme e ben jehone


Ku ndriqon plisi perthekon guna
Ku buka eshte buke e uji uje
Ku digjet qiriu e tymon una
Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna


Ne vete thur vete-dijen e durimit
Si kengen e dhembjes se pafund
Ne boten e gjalle te humbjes shpetimit
I njohur rinjohur perdit pa mund.


Ku ndricon plisi perthekon guna
Ku buka eshte buke e uji uje
Ku digjet qiriu e tymon una
Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna.

[SERAFIM DILO]

serafimdilo@yahoo.it

A do trima e sejmenë
kapardisur kudo venë
gjumi natën të mos flenë
për tre mirditas bëj benë.

A të duhen gënjeshtarë,
matrapazë, kokëtharë
rërën ta shesin për farë
merr Krutan dhe je i larë.

A të duhen luftëtarë,
a do botës t’i vesh zjarrë
do arratinë armiku të marrë
merr nja dhjetë kosovarë.

Po qejflinj a të duhen
që me jevga duan të kruhen
zonja që pjellin për vit
veç Elbasani i rrit.

Do demebelë për Stamboll
mos u lodh e bridh dynjanë
në Tiranë rresht =abanë
vetëm të zgjatësh një dorë.

Hall i madh me skraparllinë
ka rrezik të hash dhe dru
dy ministra le ti lenë
se na duhen dhe pa tru.

Do ministra kolonjarë
se mbahen burra me mend
duan kudo të jenë të parë
në mexhlis dhe në kuvend

Njerëz të zgjuar me lezet
që i gjen në çdo anë
që të bënë hallvë e salep
këta janë mjeshtrit dibranë

A do njerëz për ahengje
për tryezë dhe për kuvend
burra e gra kërcejnë me lodër
këta i gjen veç në Shkodër

A do male me dëborë
trima të fortë e malësorë
fort bujarë e burrërorë
shko në Kukës e i ke në dorë.

Këta matjanë burra të zot
që dikur kanë bërë barot
se i njeh gjithë vendi mbarë
janë të aftë për xhandarë.

A të duhen sharlatanë
që të lëpihen në çdo anë
që të përçajnë vatanë
ka sa të duash tropojanë

A do budallenj
ca gomar porsi kopuk
shko e merri mu në Pukë.

Kërko hoxhë e kerko prift
mos bridh e mos u ngjit
se si këta që bënë mëkat
i gjen vetëm në Berat.

Në se do burra llafazanë
që çudisin tërë dynjanë
rrinë tërë ditën rrugës
nga këta gjen plot në Durrës.

Po kërkove kokëpalarë
kryengritës dhe gomarë
që punët të shkojnë vaj
shko e merri në Kavajë.

A do të ruash florinë
katandinë dhe shtëpinë”
me dy qofte mbush sininë
ec e merr gjirokastrinë.

Dy gjëra mos i harro - Vorën-
se ky faj lahet me gjak
veç nishanet dhe shiritat
kësaj pune i venë kapak

Do të hash e të bësh qejf
sofra si për mbret
pastërti e për yzmet
të tillë gjen vec në Përmet.

Do për punë një Korcar
i ke bujq e ustallarë
në grel bashkë hapur venë
krahë e kokë s’u kanë të sharë.

A do urtë njerëzit të rrinë
në komandë të mbash njerëzinë
në terbiet të vesh njerëzinë
merr të gjithë Labërinë.

Do budallenj, hajvanë me dy këmbë
që nuk dinë as si të hanë
ku t’i flasësh të të venë,
dil a shëtit tërë Myzeqenë.

[Megi1]

Andon Zako Çajupi:

Shqipetar!

Shqiperin' e mori turku,
i vu zjarr!
Shqipetar, mos rri, po duku,
shqipetar!

Mjaft punove per te tjere,
o fatkeq!
Kujto vendin tek ke lere
dhe tek heq.

Te ka bere perendia
luftetar,
si s'te lodhi roberia,
shqipetar!

Erdhi dita te ngresh koke,
te kerkosh
lirine, bashke me shoke
te leftosh!

Mos beni si keni bere
gjer me dje,
por te leftoni te tere
per Atdhe.

Peseqind vjet kemi rruar
me pahir,
Lidhure me kemn' e duar
me zinxhir!...

Myslyman' e te krishtere
jemi keq!
Te ngrihemi qe te tere,
djem e pleq!

Te ngrihemi te deftojme
trimeri;
ja te vdesim ja te rrojme
per liri!

O moj Shqiperiz' e dashur,
memedhe,
Te shoh me buze te plasur,
si me sheh.

U shkretove anembane,
Shqiperi,
se shqiptaret s'kane
dashuri.

Gjithe djemte qe ke qare
dhe mban zi,
per Morene jane vrare,
per Turqi!

Zhvish rrobat e roberise,
memedhe,
vish armet e trimerise
se ke ne!

[Kandili 1]

Nga Sabri Hamiti, marre nga libri i tij Leja e Njohtimit 1985



T E U T A


I kerkoj syte tu te kalter syte tu te zi
Qe kishin pare Diellin kur u mbyt ne det
Ushtari apo femija kush t`i zbuti gjijte
Kur dole lart ne Mal te gjuaje gjarpijte
Ishe e para si Nane po gjuhe a nuk pate
Per Yjet qe fiken diten si ne pike nate
As fjalen e vetme qe pres me shekuj Te dua
Kur kthetra te urrejtjes me zene per fyti mua
Si vdiset duke dashur si duhet duke vdekur
Vetem pernjehere apo perdit pak nga pak
Apo ne endrrat e gruas shihje vetem vere
Qe nuk di per Akullin qe do te vinte vrap
Ne gjirin tend te forte stoli ishte shpata
Aty fshihej zemra qe e pershkoi dashuria
Fryma i vret pleqet e si buzeqesh femija
Ne mynxyren e kohes ligjeron vete nata
Koha ta njohu emrin qaforen vare ne gushe
Hallhallen ne dore kohen trollin e shtepine
Une te desha gjithhere si grua me sy te zi
Qe jeten puthi ne ball e vdekjen puthi ne gji
E di se te kisha Nane se me kishe femije
Kur shkoje lart ne Mal te gjuaje gjarpij
Shenja Trup e Shpirt te mos mbeten huq
Kerkoj ta shoh syrin tend te zi te kuq
Qe kish pare Diellin kur u mbyt ne det
Kur femijeve te mocem koha u jipte jete
Thesari si pluhur Yjesh u derdhet nder duar
Flasin gjuhen plot me pezm gjuhen e zemruar
Teuta u te ta ata te u teta u tuta eu Teuta
Ilire e lire e liri truri turi uri te Teuta

[jakup]

MALLKIMI I GJAKUT

Zbraze , zbraze një pushkë
në derë të oborrit, o Zeqë Shpati !
Le të zgjohen të përgjumurit
strofujve të gjëmimeve shekullore,
Se sot po na shkon Fata e po shuhet kënga e dashurisë
që këndoi plangjeve tona !
Po te shkon Fatë zeza , o bacë
me sy të qëndisur me ngjyrën e kopshteve ,
me buzë posa të skuqura në bukën e misrit të ri….

O, çikë e pate
E jo fëmijë të gjetur buzë rrugëve !
O, e as rroktare jo
Për të punuar nëpër ara

Pse je shurdhuar , bre bacë ?
A s’kallesh në flakën e krahëve të vogëlushes së dashur
Që e fale pa dëshirën e saj ?

Po të shkon Fata me flokë bishtaleca të shelgjishteve
në zbërthim,
me harqe vetullash—dy krahë lejleku në fluturim ,
me bebëza vizëlluse—dy liqene të fshehura
në pishnajë….

O, ae di , Zeq Shpati,
se për ty vetima hapësirën shpon
lumenjtë dalin nga shtrati me zllapa pikëllimi në brigje,
se mordja mbi pullaze zdirgjet dhe lëpin jetën
E pëllumbave
që ajo ushqyer i ka me troha buke në shtigje

Zbraze fjalën si pushkën dikur, o Zeq Shpati
qëllo hallkën e vargonjve të ndryshkur
duarve të vogëlusheve tona
se
S’është kanu gjaku yt të mallkojë !…

DIN MEHMETI

[patjoni]

Dikush postoi ate vjershen e Dritero Agollit ne kenge ,ky ketu eshte version shume i bukur i asaj vjershe i kenduar.



Ju lutem a ka mundesi dikush te na postoje vjershen qe Noli i ka kushtuar Luigj Gurakuqit,mbasi e vrane (Nene moj te ra deshmor),dhe vjershen qe i ka Kushtuar Bajram Currit (ne mos gabohem) ku e quan (Drago i Dragobise.)

per menimin tim Fjalet e Qiririt eshte nje nga vjershat me te bukura shqipetare,bashke me disa te Migjenit (eshte per tu habitur fakri qe migjeni ka qene shume i ri kur ka krijuar keto poezi,ai vdiq vetm 26 vjec ,cfar humbje,imagjinoni Migjenin te kishte jetuar tek te 70-tat?)

Pastaj sa per vepra atdhetare,nuk diskutohet fare qe kane talent shume te vecante,Fishta (lahuta e malcise eshte kryeveper) Noli,e shume e shume te tjere.

Per kohet tona Dritero Agolli dhe Kadare jane njesha.

[Diabolis]

At Vinçenc Prennushi

Lumnit e Kalvarit e dhunit e Paganizmit

E sa janë t'bijt e mkatit
qi, dbue pre' Edenit, enden fushës e shpatit,
a thue din, Divë, ti me m'i njehë mjerimet?
A por ma mirë shko e njitu
mi Malin me gjak la
e, ngri, tuj pa shka kreu dora mizore,
bindu n'madhni hyjnore
t'Njatij qi qiellës e tokës i a njef shestimet.
Qasiu t'Kryqzuemit, puthe m'ball tuj kja
Njatë, qi shndoshë ç'do lngatë, qi mi lamë t'territ
shkaktoi vetë jargu i ferrit;
pse Aj, po, asht gjarpni i shndetshem,
naltue veç prej dashtnije m'dru t'shug'rueme.
E kndom lumnit e tija
e, peng dashtnije, pshtete
harpen per Krygjë, nen ato kamë t'bekueme.

I mniem prej qiellve, qitë e lanë mas dore,
fshan e gjimon nji shekull m'epshe i zhyem!
per nierz rrezik e anmik me mshir hyjnore.
Shlliga m'fshikllim t'ngerthyem,
lajmon, se lypë t'adhrohet
m'lavrime t'dhunshme; neper idhuj t'verbtë
don qi gjithkahë por t'rrxohet
lteri i t'vertetit Hy, e kushte e keme
per vedi dan me i ndalë,
e gjakun flijesh dalë,
don vetë t'a pijë, pse asht, thotë, krejt gjaja e eme.
Inadi, mnija, vaji
mretnojn nder zemra, e droja
t'dekshmit i ka vallue:
Drejtsis nder popuj s'i a din emnin goja,
pse: n'luftë motin tu' e shkue,
mje sa kqyrë njani e turret m'plaçka t'hueja,
del tjetri e e then; por s'pran lakmija e kueja.

Flligshtija gjithkund shtekun
vedit i a çilë e aty ma fort perhapet
ku robi, randue dhimash, dnesë i mekun;
kashata e sajë perçapet
e njyeme n'gjak, gjak nierzsh derdhun per lojë.
Vojtë per nen shtasë, s'din t'gzojë
e robve tufa e lidhun
pa u hallaktë m'llomishta t'qelbta t'vesit;
mall i pa zot, qi e shkon motit tu' u dridhun.
Mundoniu e t'u mlojë djersa,
farë e mallkueme, e per nen zgiedhë t'dhunive
përkulnie shpinën t'uej,
e n'baltë, veç n'baltë t'lan gjurmen kama e juej;
Drejtsija e qiellve, s'cillës i a shifni rrfen,
nder lod e nder mjerime
vedit u dau e u la me hyjni t'mnime;
e trashigim ju dhimat,
qi tash do të barni, fmivet t'ue t'u a leni,
t'cillët, porsi ju, tuj lypë,
buken, qi u dani sot, kan me pertypë.

Kshtu kje mretnija zhvillue n'gji t'mallkuemit
Kshtu, perbuzë ligjët hyjnore, jetoi robi,
nen peshë t'dhunive t'veta,
jetën e njaj t'poshtuemi
e m'botë adhroi gjithshkafen.
aj i rami edhe i zezuemi;
e veç Tenzot, t'Vertetit, vend s'i bani.
Plaçken veç pat per zemer,
por plaçkat kurr s'e ngine;
e kshtu nder lufta u grine
e vllau me vlla e djali me babë të vetin;
pse, bishë m'shoshojnë tu' u ba,
n'gjak t'vetin njerzt u shkrinë;
kaq kishin tretë, s'i dijshin majë vedit,
ç'se keq pan bjerrë e keq kerkuen Edenin.
Porsi m'nji det, ku era
me mledhë furi mundohet
nder valë, ku shkumë por çohet
ujët e terbuem; kshtu zemrat
pshtjellueshem muer'n e u lshuen e i u trand mendja
robit, e, per mend t'mjerit,
hyjnivet t'rrejshme i u true gjaku u nierit.

Per rob të nierzve, prishë edhe shkatrrue,
a e ka kush kund nji kshill?
A del per te ma dill,
e a vjen kurr dorë, qi syvet t'tij t'u bije,
loden edhe t'i a fshije?
Mendon i dieshmi e s'bzan,
kah rrximit t'nierit nuk i a din kund fillet;
por kqyrë tremshem per dhe,
mi t'cill'n a' shtri nji qiell qi s'dan se kthiellet.
Derpton nji rreze, si n'per tis të bardhë,
mi fise t'Izraelit, trashigimin
qi e pa'n gjithmonë drejt e n'per rrethe qiellet;
e mje sa lodja s'prantuj shkue rrkajë,
Veguesat shejten, nji mas nji, çilë gojen,
nji kangës i a thonë, plot dhimë e plot uzdajë.
A ka kush e kupton? Nuk i a ven menden
pagani, qi shet dije,
a por s'don me u besue
fjalve qi 'i popull pat prej Hyjt trash'gue;
e kaperthye n'dyshime,
mendja ma gja s'i dan;
mi fat tuj lshue mallkime,
s'i nepet me ba tjeter,
veç me persritë pa da fjalen e vjetër:
"Se gjs t'sugurtë s'ka bota,
e se krenija e pa masë
kahë kobi i fundshem dote nierzt me i qasë"

Prej bregut m'breg se idhshem goja çilej,
vedit tu'i thanë: pse ushqeva
nji jetë kaq t' errtë? e buza kah u dridhej,
"u shoftë t'gjith thojshin, dita n't'cillen leva!"
Kaq mi kulm t'vet ma t'naltin
ishte kenë kapë gjithkund trishtimi i t'mjerit
e e qiellës drejtsija kundra robit t' nierit.
Veshkë e der n'gund, t'thuesh, kalbun
landa nierzore, ishte kahë marote,
as ma nuk po flijote
nji shpirt Abeli me ma t'mirat flije;
pse veç fisi i Kainit
dhantit e dhunshme don mi lterë t'i shtrije,
njaj fis qi hyjt mallkote,
mallkote qiellë e dhe,
pse i nji hyjneshës ba pre,
qi nder rasë t'gzueshme s'gjindej ku u dishronte.

Por qe, se dhimshem qielli
m'nji skaj po kthillej, andej kah Judea;
prej shpis s'Davidit dielli
nji lule ish' tuj pa shpërthye s'parit;
e kandshem nji za ndiehej
nder zemra tuj jehue:
Gzoniu ju fise t'tana: Erdh Marija,
mi gra grueja e bekueme,
qi n'zemer t'veet t'kullueme,
si e foli Izaija,
do t'barin, t'bamun nier, t'Birin e Zotit.
Thoniani valles ju, bija Sionit,
pse n'lule t'marrë Jerikut,
nder drandofille e zymyla t'Saronit
ma e hiejshmja a' kjo, ç'se xu m'u endë m'tokë drita.
T'trishtuemve t'Izraelit
u njallet prap uzdaja,
qi fushës edhë zabelit
persrisin fjalët e mdhaja:
"Pasqyrë e qiellve riju
e ret voesen t'dikojnë;
e i Drejti t'vije e t'çilet toka e t'dalë
Dashtnija, nesh mishnue,
Shelbuesi i pritun, per aq mot dishrue".

At vigem shejte, n'Izrael perhapun,
n'fund t'zemres s'vet me e ndie mrrijti Kinezi
e n'shpirt ate aq e ndezi
sa, syt kahë qiella, i lutej "t'Madhit Shejtit:
Gjithipushtedshem, pr'anes s't'Lemit çoje,
Hartues i qiellve, ate qi do t'na pshtoje".
Ajo uratë; gjith flakë,
persritet nder pagoda
prej gojet t'Hindve: "Ulu
nder ne, Shpërblyes, e, me pushteden t'ande,
fol fjalën plot fuqi e, zhgulu,
thuej dekës, me çka gjithherë kjo bjen me vedi.
Verigat t'ona kputi,
Ti i gjani e zemerbuti,
qi je gjith dritë e gjith lumni kah dija.
Çoj n'vend dishiret t'ona,
e dhimat ti pajtona
mi ket lamë lodje, t've'n ku po e ban mnija".

E Prusi i madh i pshtimit, aq dishrue,
u duk mi tokë i veshun
me trajta t'dekshme, e, per ne mishnue,
m'nji grazhd madhnin tu'e mledhë,
m'pak triza trupin pshtjellë,
s'ftoftit aj kjau, sado qi per rreth tij
lshue s'nalti çetat veshë me rreze diellit,
nji valle kndojshin, njoftë por m'rrethe t'qiellit.
E, si pa'n folë Veguesat,
n'Betlem u le e djepin
e pat ma t'prujtë se mund mendote kushi;
por aty u mlodh'n barit
e erdhen aty Mreten e dhantit
i a parashtruen. Kerkue
prej njaj Herodi qi, mizuer, e drote,
i u desht vend t'i kerkote
vedit, tui hikë, e fmi
n'Egypt u struk, ku zi
i i desht me bart fort shum, nder sum mierime,
deri qi Lajmi i Zotit
e grishë me Nanen Virgjin, me Sh'Jozefin
t'kthejë n'Naxaret tu shpija
ku, ndejë n'vetmi, kaluene ditt e tija.

Por, si erdh koha e gzueme,
caktue m'kuvend t' qillit,
popujve t'mrekulluem aj duel e u foli,
u foli fjalët e Ungjillit,
t'njasajë kanu hyjnore
msimesh fort t'amla e t'nalta,
qi nierzve u zblojnë t'vertetat themelore.
N'per njat fuqi, qi me Te mi tokë zdrypi,
se shpejt mkamet i smuemi,
shurdhani ndien, e i verbti, qi dritë lypi,
gjet dritë, edhe i randuemi
gerbulet t'mndershme, ma s'po din çka a' varra;
sa t'marrun krejt gjymtyrësh, se shpejt po hecin,
e m'kë randoi e rrases s'vorrit barra,
aj vorrit del e kthen prej dekës n'jetë.
Aj grishë e don rreth vedit
t'mjeruemit n'zemer, nierzt e ligësht e t'shkretë;
e gjithkund t'vejë aj kamen,
mrekull por t'shofin syt,
e valle gzimit ndien, por s'ndien ma gjamen.
Aj asht nji Diell qi ndritë
mi mende t'nierit e tu' u zblue t'verteten,
rrugen atyne u mson me gjetun jeten.
Por shka? se mnieshem çohet
peshë kundra tij prap shlliga
e fundit t'ferrit e, tuj mbledhë furi,
idhshem por lypë qi t'shuhet emni i ti.
Shpirten qiellorë, kreshnikët e Zotit, eni,
e ktu tu' e ndrydhun m'krye,
n'vend qi i perket tu' e shtye,
me luejtë ju mos e leni,
pse, per shka duket, vneri
i farizejve t'Drejtin don me e mlue.
Shperdani ret e zeza,
qi aq zymtë janë tash kah çohen
e tokës me i a xanë ket diell ato mundohen.

Por n'qiell e t'Naltit mshrira
uraten nuk e ndien e Krishti, ndezë dashtnijet,
si etshem lshon kah kelku mushë me t'vshtira
e trashgim aj merr mundimet t'gjitha
t'misjonit t'vet mi tokë,
e dhimat vetë i merr; me to do t'lahen
fajet e nierzve; e shtegtarve t'mjeruem
u mson rrugen e ngushtë
qi çon fill e n'lumni, n'Parriz të gzuem.
E shtrue darken ma t'mramen,
dishepujt t'gjith i grishë me u ulë me ngranë,
pse at natë nji shej dashtnijet dau me u lanë.
E, mjesa, kah prendote,
dielli desht t'mblidhte rrezet m'ball t'bekuem,
t'Dymdhetve aj xen me u folun
e, tuj da buken: Merrni e hanie, u thotë,
Ky asht korpi i em, qi a' tu' u flijue per botë.

E kelkun kapë: Ky a gjaku u em, t'a dini,
shi gjaku i em, mshefsi fejet hyjnore
e lidhnis s're, e un due qi ju t'a pini
pse, derdhë për jue, lan mkatet e gjith nierzve:
Merrnie si peng dashtnijet,
qi un po u la qysh tash, perpara flijet.
E kshtu tuj folë, kah Ati
syt e bekueme drejtue,
kah nji ullishtë e aferm muer me udhtue.
E aty, tu' dnesë, Aj lutet
e, tuj provue sa e randë asht pesha e mkatit,
trishtim e kapë e gjak djerset gjith shtatit.
E kaq i a trenden zemren
t'fshamet, sa mekun dhimash, per tokë ra.
E vjen tradhtari, i afrohet,
e me nji t'puthun mrrin me e shitë at Msues,
qi, lanë prej t'vetsh krejt vetun,
bjen n'dorë t'njaj çetës s'mallkue,
qi e lidhë e kahë Solima
fill ate dan me e çue;
pse atje aj shpirt do t'ngrihej krejt me dhima,
Veguesit si e pa'n permendë,
Mshefsit e gjakut t'tij kur muer'n me i endë.

Shoqet, Divë, tu' i bashkue,
veshun ju n'zi, prej s'naltit ulniu e eni,
e kangët e vajshme kah per zem'r i keni,
nalnie ktu synin, nalni fletët e arta;
e ju, o Ejët e Zotit,
sa dielli gjithnji dedhë rrezet e zjarta,
mlidhniu edhe shikjoni,
pse jush un pres qi t'm'thoni,
se me Mal shejt t'Kalvarit tjeter s'vehet.
Qe Krygja, m't'cillen pezull met gozhdue
Nji Izak hyjnuer, qi, per me i dhanë pshtim t'mjerit,
Zot i vertetë tuj kenë, u ba bir nierit.
Permysë, me ftyrë per dhe,
ju, Zana, per mua kndoni
e 'i gojet sot m'kallxoni
si Kiji i paster u ba fli per ne,
tuj la me gjak shejt t'vetin
dangët qi la mkati mi ket shpirt t'onë t'shkretin:
e ju popuj e fise,
çoniu n'ket ditë n't' cillën tuj dekë Shelbuesi,
dekë edhe ferr tuj mujtun,
robin e hoq, qi na pat metë per hise.

Gjithkahë trishtim e vaj
per rreth Shelbuesit, ra n'rektime t'dekës,
kah gjaku i shkon prap rrkaj;
e terri mlon mbarë boten
kur, neper duer të nierzve,
nep shpirt Auktori i jetës.
E pra, o ju t'bijt e mkatit,
ky ças, kjo ditë e mndershme
asht ditë e ças i njaj faljes s'perhershme;
asht çasi i pagjës s'dishrueme.
Kqyrni kah Krishti e mi at ftyrë t'bekueme
keni per t'pa njat Diell qi s'njef prendime
e qi, dashnijet shkri,
desht n'shpirt jue me u pertri.
Kam et! Aj foli, e ato fjalë aq per mall
na msojn ne gjith dishirin
qi ndryn n'at zemer shejte,
me na pa ne tuj dnesë
per falje, ai qi Atij zemren dysh i a dane;
dishir, qi asht vetë uzdaja,
ngushllimi i jonë ma i miri
n'ç'do kob t'ksajë tokë, në mjerime edhe ma t'mdhaja.
Sado qi lodhun dhimash, letsim s'gjen,
Aj t'bijt e vet s'i dan, as n'at ças, zemret;
jo, mshrira e ti kurr s'men
e falë ata, qi m'kqyr merthye e kishin,
tuj thanë, se ç'bajshin e s'dishin;
t'Amshuemit per ta i lutet e si vulë
tuj i vu vepres hyjnore, krye mi botë,
kah hjekë per t'mramen herë e kryet e ulë,
nji vigem lshon, e, ndiene: U krye! po thotë.

U krye! pse buzët e tija
deshten n'at kelk idhnimesh me kerkue
ku kje ma e idhtë fundrrija:
e toka e pshtoi, me qiell tash tuj pajtue.
Prej rretheve ma t'epra
shperthen prap brohorija.
Zot! çka u thotë nierzve kjo kangë hyjnore?
"Se nalt prej qiellve knaqen Ejët tuj kqyrë,
Drejtsi e pagjë kahë sot po puthen në ftyrë",
nder ato vetmi t'errta
ku ndrye ç'kah mot po rrite
e pritte njat gurrë drite
çeta e bekueme e gjith etenve t'hershem.
E qe, se 'imend Shelbuesi, gjith madhni,
veshun me dritë, u duket:
shpirten t'bekuem ju gzoniu e me dashtni
nji valles thonia e Mretin
e qiellës ju sot levdonje
pse, shi me dekë qi bani,
deken mujtë; fuqija e mkatit prani
ç'se edhe njat shkrim të mndershem,
ku dnimi i nierzve shifej si pelqye,
mordes i a hoq aj dore
e copë e grimë tu' e ba,
per Krygjë të veten aj e la merthye.
Shej gzimi shpirti t'napë,
pse dyert e lumnis s'qiellës per jue janë hapë.

Qe Krygja! O popuj, qasniu,
permysniu para soje, tu' e adhrue
ket flamur të bindueshem
t'çetave t'Zotit, pengun shugurue
prej dashtnis s'njajtij, qi mi tokë pat kja,
pse tokës desht varrët m'i a la.
Qe Krygja! fron mishriret,
shkallë e sugurtë per t'pshtuem, qi me u njitë duen
kah gzimi i jetës, ka' Empiret.
Kjo a druja aq plot mrekull,
qi njerzve u suguron t'falun mi shekull;
e kqyrnie at krye, qi m'njanen anë rrin pshtetë,
at ball, gjithherë bekue,
me ferra kunorue:
e, në rasa t'dhishme e t'gzueshme,
sa luleve t'ksajë botë aq u lakmoni,
e kto ju veç kërkoni,
t'u bijë n'mend se janë stoli ma e çmueshme
kto ferra per ball t'uej
se gjith lulet e shkreta,
qi toka e mjerë mund i paraqese kuej.

Forta mshefsi! se ç'emen ky Kalvarit!
Ky asht aj Mal ku Zoti
gjurmët e pergjakne t'vetat
me i lanun desht, se t'enden stina e moti.
Ktu, po, nji Zot, tuj dekë, me vendue deshti
landen e jetës s're:
prandej ti, qi mi dhe
nder t'dekshem njehesh, kqyr e ven n'oroe
kto shejet e bindueshme
t'ktij Mreti plot me dhima,
qi m'mrekulli t'dashtnis aq mirë lumnohet
e shpirtenve u njoftohet
qi, me qindresë t'padame,
ngallnimin kan qellim e mas tij nepen.
Qe gozhdat, majin; qe, ktu heshten ke,
ke i trup krejt me gjak la,
ke gjakun mi tokë ra
e ujët e shndetshem qi pat rrjedhë krahnori.
Ndalu, pra, ktu e kputë
prej dromit rrahë mi shekull,
bjerë m'giuj e, tuj u lutë,
lyp mshrir e ballin pshtete
pet ato buca, per njat tokë t'bekueme
qi nder visare t'qiellës e t'dheut, visarin
e ndryn ma t'çmueshmin, ndryn ate ma t'parin.

Popuj, deh! kqyrnie Mretin,
njat Mret hyjnuer, qi me pushtedë t'perhershme
Fitues i lum, njashtu si kje premtue,
lumnueshem, m'fuqi t'veten,
mirë hidres kryet i a shtypë, hidres s'permndershme.
Qe i lypuni edhe i Dishruemi
mi majet e amshueme,
m'sheje t'mundimit t'bartun qe i Hijeshuemi,
qi tokës i a shperdau terrin
tuj majtun morden e tuj thye vetë ferrin.
Pellaz mretnuer Kalvarin
Aj ka e pre aso naltsije
rruzullin vend mretnije
e njehë e per fron t've'n, hyjnisht shug'rue,
ka krygjen shejte, gjithkahë m'botë adhrue.

Synin kesnik tu' e sjellë,
si tretë n'kujtime, qi m'pershkojshin shpirtin,
mjesa un zemres dhimë rrijshem tu' i njellë,
n'mes t'rrezeve t'amshueme,
m'djasper e m'krisolide,
doret t'padekshme dhenë;
m'u duk se perftyrime
po shifshem punësh fort t'mdha:
rreth Malit me gjak la,
rreth njati Mal, ku Zoti barti aq dhima,
kahë dielli veshej n't'zi
e mndershem n'qiell të xime endej vetima,
e gjithçka trandej deri per nen dhe,
sa me u ter gjaksvet gjakun, n'ftyrë me i zbe;
breznit e ardhshme t'gjitha,
gjith popujt mue m'u duk se ishem tu'i pa
mledhun në ket vend shejt e n'giuj tuj ra.

[Diabolis]

Vilson Blloshmi

Mysafiri ne shtepi te vet*

A s'e patët ditën plot me diell
Qe bën natë koha dhe e nxin...!
I jep hënë e yje, lart në qiell
E, së fundmi, fare e përpin...!?

A se shkuat shpejt ju fëmininë?
Kjo s'u fsheh për ju e s'humbi fare?
A s'po mbani mbi sup pleqërinë,
E në mendje thellë vitet mitare?

A s'e mbani mend atherë te plepi
Loznit në oborr me hijen tuaj?
Po tani më larg nga ju është djepi
Apo arkivoli, pa më thuaj?

Gjithçka e marrin vitet duke shkuar,
Sërish kthen gjithçka që shkon, humbet
Troket lehtë kujtimi i trishtuar
Mysafiri në shtëpi të vet.

* pa titull ne origjinal

[TinaHG08]

Vaji - A.Z.Q.

[Xhemal Gora]

Nuk mund ta kuptoj mungesen e poezise se Vaso Pashes " O moj SHQYPNI", nje hymn per te gfjitha kohet e brezat, qe na mbush me dashuri per Atdheun dhe te paret tane, dhe me dhimbje per gjendjen e Shqiperise se ndare e te coptuar nga kufipreret, ku isot e kujeve Came dhe te pjeseve te tjera grabitur nga traktatet rendojne ne shpirtin dhe ndergjegjen e cdo shqiptari.