Poezitë më të mira të shqipes

[SaS]

LUTJA E NAIMIT
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Det i p'an'i mirësisë, q'emrin tënd s'e zë dot ngoje,
Qysh e ngrehe gjithësinë pa lënë farë nevoje!
Fali njeriut urtësinë, mirësinë, njerëzinë,
Butësinë, miqësinë, dashuri, vëllazërinë
Epu sheshevet lul' e bar dhe pyjevet gjeth e fletë,
Resë shi, aravet bimë e mos lerë gjë të metë,
Fali erë trëndelinës, manushaqes, trëndafilit,
Kalliut bukë, mizës pjesë, zogut ngrënie, zë bilbilit,
E drurëvet epu pemë dhe uratë bagëtisë,
Dërgo dhëmbj' e kujdes për to në zëmërt të njerëzisë
Epi pjergulls' e vështit rrush dhe vozësë fali verë,
Mos e lerë pa të kurrë, kurrë thatë mos e lerë
Fali diellit flak e zjarr dhe hënës e yjet dritë,
Edhe detit uj' e kripë, gjithësisë jet e ditë.
Yjtë le të vinë rrotull dhe njerëzit të punojnë,
Të dëfrejn' e të gëzohen dhe si vëllezër të shkojnë.
Tregomu dhe shqipëtaret udhën e punës së mbarë,
Bashkomi, bëmi vëllezër edhe fjeshtë shqipëtarë,
Falmi, falmi Shqipërisë ditën e bardh' e lirisë,
Udhën e vëllazërisë, vahn' e gjithë mirësisë.
Nxirr të vërtetën në shesht, paskëtaj të mbretëronjë,
Errësira të përndahet, gënjeshtëra të pushonjë.

[SaS]

FJALËT E QIRIRIT

Në mes tuaj kam qëndruar
E jam duke përvëluar,
Që t'u ap pakëzë dritë,
Natënë t'ua bënj ditë.
Do të tretem, të kullohem,
Të digjem, të përvëlohem,
Që t'u ndrinj mir' e të shihni,
Njëri-tjatërin të njihni.
Për ju do të rri të tretem,
Asnjë çikë të mos mbetem,
Të digjem e të qanj me lot,
Se dëshirën s'e duronj dot.
Unë zjarrit nuk i druhem
Dhe kurrë s'dua të shuhem,
Po të digjem me dëshirë,
Sa të munt t'u ndrinj më mirë.
Kur më shihni se jam tretur,
Mos pandehni se kam vdekur;
jam i gjall' e jam ndë jetë
jam në dritët të vërtetë,
Unë jam në shpirtit tuaj,
Mos më kini për të huaj,
M'është falurë durimi,
Andaj po digjem si trimi,
Se ma k'ënda t'u bënj mirë,
Të mos mbeti n'errësirë.
Jakëni rreth meje rrini,
Flisni, qeshni, hani, pini,
Në shpirt kam dashurinë,
Pa digjem për njerëzinë,
Lemëni të përvëlohem,
nukë dua më të ftohem,
Dua ta djek trupn' e shkretë
Për atë zotn' e vërtetë.
Me zjarr ta djek mushkërinë
E të tretem për njerinë,
Bashkë me gëzimt të tija
të vete te perëndia.
Unë dua njerëzinë,
Mirësin' e urtësinë,
Në bëhi shokë me mua,
Në më doni si u dua,
Njëri-tjetërin në doni,
Të paudhë mos punoni.
O zëmëra fluturake,
Qasju pakë kësaj flake!
Mase krahët t'i përvëlon,
Po dhe shpirtin ta shënjtëron.
Unë duke përvëluar,
Njerëzit i kam ndrituar.
Kam qënë mik me njerinë,
Andaj i di e më dinë.
Gjithë tuajt' i kam parë,
Mëm' e at' e fis e farë,
Si tani gjithë i kam ndër mënt,
Që rrininë më këtë vënt.
Edhe sot nër ju ata shoh,
Se shpirtin e tyre ua njoh,
Dhe unë si ju jam ndruar
E jam përzjer' e ndryshuar,
Pa jam bërë shumë herë
Zjar e uj' e balt' e erë.
Jam një shkëndijë pej qielli
dhe një drudhëzë pej dielli.
Edhe ndër qiej fluturonj,
Edhe brënda në det qëndronj,
Shumë herë fle në baltë,
Diku ndodhem dhe në mjaltë
Bënem qëngj e kec i pirë,
Lul' e bar e gjeth i mbirë.
Dua shumë fjalë t'u them,
Po trëmbem mos i bënj ujem.
E ku shkruhenë në kartë
Fjalët' e gjuhësë zjarrtë?


kjo per mua eshte poezia me e bukur e te gjtha koherave !!! shijojeni !!!

[biligoa]

TRATHËTORËTË

Shokë, kemi ne mest tënë
Shum' armik' e trathëtorë!
Popo! mos u qoftë thënë!
Veç që s'kanë gjë në dorë.

Harruanë mëmëdhenë
Dh' e lanë kombinë tënë
E një tjatërë na gjenë!
Popo! mos u qofte thënë!

Lanë zonjën e lëvduar
E zunë një kurvë shtrigë,
Të ndyr' e të mallëkuar,
Të fëlliqur e të ligë.

Lanë mëmën të xhveshur
Dhe mundohenë për botë,
Pa dhe bota duke qeshur
U thotë: mundohi kotë!

Qysh u bënë Efialtë
E nuk e njohin të mirën,
Uthullën pandehin mjaltë
Edhe dritë errësirën!

Buk' e mëmëdheut zëntë
Tradhëtorët e pabesë!
Dhe Zoti dërrmën u dhëntë,
Kurrë mos paçinë pjesë!

Miqt' armiq i kanë bërë,
Armikëtë miq i zunë,
Qysh janë fyell të tërë!
Ç'është kjo e madhe punë!

Fajn' e math kur do ta njohin
Njerëzit e mallëkuar?
Dritënë pse nuk e shohin,
Apo janë të verbuar?

Janë së gjithash të marrë
Dhe të liq me të vërtetë,
Mëmëdheut bëjnë varrë,
Po do të bienë vetë,

Se mbretëron e vërteta,
S'del kurrë gënjeshtr' e shkretë
T'ish ashtu, qe prishur jeta,
S'kish mbetur gjë e vërtetë.

Ata turpinë fitojnë,
Nderr' e tyre posht' e hedhin
Dhe armikëtë gëzojnë
E në errësirët bredhin.

Nuk është kurrë haruar
Dh'e mira dh'e lig' e shkretë,
Të gjitha janë paguar,
S'ka mbeturë gjë në jetë.

Lerini, pa do ta gjëjnë,
Të vërtetën do ta njohin,
Se tani s'e dinë c'bëjnë,
Janë të verbër e s'shohin.

O, popo ç'turp kanë marrë!
Janë bërë tradhëtorë
Dhe s'janë më shqipëtarë,
Se nga kombi hoqnë dorë.

Me të huajnë u bënë,
Me armikn' e Shqipërisë,
S'duanë gjuhënë tënë
Armikët' e Perëndisë!

Ndjej, o Zot, se nukë dinë
Se ç'bëjnë, janë mahnitur,
Rrahin të prishin shtëpinë
Pun' e lig' edh' e mërzitur.

Të gjorët janë në gjumë,
Të vërtetënë s'e dinë,
Do të mundohenë shumë,
Pasdaj mënttë do t'u vinë.

Vëllazërin' e harrojnë
Dhe kombin e mëmëdhenë,
Dhe armikëtë dëgjojnë
Edhe s'dinë se ku venë.

Hiqni dorë, hiqni dorë!
Mblithni mëntt' e tupërohi,
Mos u bëni trathëtorë,
Se pasdaj do të pendohi.



Naim Frasheri

[Nyx]

Ali Asllani:

Hakmarrja

qe nga Korca gjer te Shkodra mbreteron nje erresire,
neper fusha,neper kodra,vershellne nje egersire!
Pra,o burra ,hani e pini,hanipini or'e cas,
per cakallin,nat' e erret,eshte ras'e deli ras'!

Hani,pini dhe rrembeni,mbushni xhepe,mbushni arka,
te pabrek ju gjeti dreka,milioner' ju gjeti darka!
Hani,pini e rrembeni,mbushni arka ,mbushni xhepe,
gjersa populli bujar t'ju pergjigjet peqe,lepe!(urdhero,siurdheron)

Ai rron per zoterine tuaj,pun' e tija,djers'e ballit,
esht' kafshit per gojen tuaj.Rrofte goja e cakallit!
Shyqyr zotit,s'ka me mire,lumturi dhe bukuri,
dhe vjen e ju qan hallin,varni buz' dhe turi!

Hani pini dhe rrembeni,eshte koha e cakenjevet;
hani,pini dhe rrembeni,esht' bot' e maskarenjevet;
Hani,pini,vidhni,mblidhni gjith'aksione,monopole.
ekselenca dhe shkelqesa,tutti quanti come vuole!

Nenshkrim i zoteris suaj neper banka vlen milion,
ju shkelqen ne kraharuar dekorata,''Grand Cordon"
Dhe kerkoni me ballhapur (!) komb i varfer t'ju therres'
gjith' me emrin tingellonjeskselenca e Shkelqes'
dhe te quheni perhera luftetar' e patriot',
ne ka zot dhe do duroj',posht ky zot,ky palo zot!

Grand Cordon i zotris' sate,qe ne gji te kan'vendosur
esht'peshtyma e gjakosur e atdheut te veremosur;
dhe kolltuku ku ke hipur,duke hequr nderin zvarr',
esht' trikembeshi qe perdita varet kombi ne litar!
Dhe zotrote kurulldise,dic u bere e pandeh,
kunder burrit te vertete ze e vjell e ze leh!

E na tunde,na lekunde,neper salla shkon e shkunde,
mbasi dora e armikut ty me shok' te heq per hunde.
Rrofte miku yt i huaj,qe per dita los e qesh,
te gradoi kater shkalle,pse i the dy fjal' ne vesh!

Koha dridhet e perdridhet ,do vij' dita qe do zgjidhet
dhe nga trasta pem' e kalbur doemos jasht'do hidhet!
Koha dridhet e perdridhet ,prej gradimit kater shkalle
nuk do mbetet gje ne dore vecse vul'e zeze' ne balle

Mirpo ju qe s'keni patur as nevoj' as gje te keqe,
me perpara nga te gjithe,ju i that' armikut ''Peqe!"
Qe te zinit nje kolltuk,aq u ulet u perkulet,
sa ne pragun e armikut vajtet si kopil u ngulet!
As ju hahet,as ju pihet,vetem titulli ju kihet...
Teksa fshat' i varfer digjet...kryekurva krihet!

Sidomos ju dredharake,jume zemra aq te nxira,
ju dinake,ju shushunja,ju gjahtar' ne erresira!
C'na pa syri ,c'na pa syri!...hunda juaj ku nuk hyri:
te i miri,te i ligu,te spiuni me i ndyri!

dallavera neper zyra,dallavera ne pazar,
dallavera me te huaj,dallavera me shqipter'
Vetem,vetem dallavera,dhe ne dem te ketij vendi
qe ju rriti,qe ju ngriti,qe ju ngopi,qe ju dendi!

Nese kombi vete mbare,neser ju veproni ndryshe,
dylli benet si te duash,kukuvajk' dhe dallandyshe...
kukuvajkea gjith' me lajka,neser silleni bujar,
nene dore e nene maska,shkoni jepni nje kapar!

Dhe kujtoni tash e tutje me te tilla dallavera
kukuvajka do pertypi zoge e zoga si perhera...
Ja ,ja grushti do te bjeri perrmbi krye te zuzareve,
koha eshtee maskarenjeve,po Atdheu i shqiptareve!

Edhe ju te roberuar,rob ne dor'te metelikut(te pareve.shenim i imi)
fshihni sofrat e kujtdoj'puthni kembet e armikut!
qe ta kesh armikun mik e pandehni mencuri,
mjafton berja pasanik,pasanik dhe bej i ri,
dhe u bete pasanike,me pallate,me vetura
kurse burrat me fisnike japin shpirtin ne tortura!

vendi qenka sofr'e qorrit,vlen per goj' e per lefyte,(fyti.shenimi im)
beni sikur veni vetull'shoku shokut kreni syte(nxirni syte)
Dhe per nje kerkoni pese,po me mir' njezet e pese.
Le te rroje batakciu dhe i miri te vdese!

Per nje dit' qe nis e vertete do mbaroj'me bubullime,
ky i sotmi,zer' i erret ,benet vetetime
dhe i bije rrufeja pasuris' dhe ,kesi lloj,
nuk ju mbetet gje ne dore,vetem nje kafshit' per goj'!

A e dini qe fitimi brenda kater vjet mizor'
nuk esht' yti nuk esht' imi,eshte i kombit arberor,
esht' i syrit ne lot mekur,esht' i vendit djegur pjekur,
ju do thoni si te doni...po e drejta dermon hekur!

[Yrref]

Pjeter Bogdani

KRIJIMI I RRUZULLIMIT

Parëse Qiellja, Dheu, Deti e Zjarmi
Ishte: kje Zjarmi, Dheu, Qiellja e Deti;
Ma shempton Qiellja Dhenë, e detinë Zjarmi,
Se ku ish Qiellja, Dheu, Zjarrmi, e Deti,
Aty ish Dheu, Qiellja, Deti e Zjarmi:
Dheu Qiellnë mbëlon, e Zjarminë Deti;
Qiellja, Deti ende Zjarmi, ishte ende Dhēt, Dheu, Zjarmi, ende Qiellja ishte ndë Det.

*

Mbë Qiell’ nuk’ ishte, as Yll, as Dielli,
Qi me dritetë vet zbardhen dritë të re,
As hana delt eme dy të rgjanta bri
As prej qiellshit vinte ndonji Reze për dhë,
As Dheu si Shqype nalt’ qendron, e ri,
As niegullë me shi, as breshen, as Rëfë,
As Deti me Valë epte të madhe gjamë,
As lumenatë me Breg, ishin zanë.

1) Titulli është i Dr. Ibrahim Rugovës, po në frymë të terminologjisë së Bogdanit

[Kandili 1]

Nga Jeronim De Rada ,
kenga e fundit nga poema e tij Kenget e Milosaos



Kenga XXX


Fryjti era e maleve
dhe rrezoi hien e lisit.
Gjaku im te Lumi i Vodhit.
Hapeni shatoren,
o ushtare , qe te shoh
Shkodren edhe time moter
te dritareja kundruall.
Atje nuk do zgjohem me
luleve qe i tund era
si suvale e pasosur.
Mblidhen shoket mbremanet
ne katund , ne vateret.-
I lashe si enderrez.

[albunkers]

A do trima e sejmenë
kapardisur kudo venë
gjumi natën të mos flenë
për tre mirditas bëj benë.

A të duhen gënjeshtarë,
matrapazë, kokëtharë
rërën ta shesin për farë
merr Krutan dhe je i larë.

A të duhen luftëtarë,
a do botës t’i vesh zjarrë
do arratinë armiku të marrë
merr nja dhjetë kosovarë.

Po qejflinj a të duhen
që me jevga duan të kruhen
zonja që pjellin për vit
veç Elbasani i rrit.

Do demebelë për Stamboll
mos u lodh e bridh dynjanë
në Tiranë rresht =abanë
vetëm të zgjatësh një dorë.

Hall i madh me skraparllinë
ka rrezik të hash dhe dru
dy ministra le ti lenë
se na duhen dhe pa tru.

Do ministra kolonjarë
se mbahen burra me mend
duan kudo të jenë të parë
në mexhlis dhe në kuvend

Njerëz të zgjuar me lezet
që i gjen në çdo anë
që të bënë hallvë e salep
këta janë mjeshtrit dibranë

A do njerëz për ahengje
për tryezë dhe për kuvend
burra e gra kërcejnë me lodër
këta i gjen veç në Shkodër

A do male me dëborë
trima të fortë e malësorë
fort bujarë e burrërorë
shko në Kukës e i ke në dorë.

Këta matjanë burra të zot
që dikur kanë bërë barot
se i njeh gjithë vendi mbarë
janë të aftë për xhandarë.

A të duhen sharlatanë
që të lëpihen në çdo anë
që të përçajnë vatanë
ka sa të duash tropojanë

A do budallenj
ca gomar porsi kopuk
shko e merri mu në Pukë.

Kërko hoxhë e kerko prift
mos bridh e mos u ngjit
se si këta që bënë mëkat
i gjen vetëm në Berat.

Në se do burra llafazanë
që çudisin tërë dynjanë
rrinë tërë ditën rrugës
nga këta gjen plot në Durrës.

Po kërkove kokëpalarë
kryengritës dhe gomarë
që punët të shkojnë vaj
shko e merri në Kavajë.

A do të ruash florinë
katandinë dhe shtëpinë”
me dy qofte mbush sininë
ec e merr gjirokastrinë.

Dy gjëra mos i harro - Vorën-
se ky faj lahet me gjak
veç nishanet dhe shiritat
kësaj pune i venë kapak

Do të hash e të bësh qejf
sofra si për mbret
pastërti e për yzmet
të tillë gjen vec në Përmet.

Do për punë një Korcar
i ke bujq e ustallarë
në grel bashkë hapur venë
krahë e kokë s’u kanë të sharë.

A do urtë njerëzit të rrinë
në komandë të mbash njerëzinë
në terbiet të vesh njerëzinë
merr të gjithë Labërinë.

Do budallenj, hajvanë me dy këmbë
që nuk dinë as si të hanë
ku t’i flasësh të të venë,
dil a shëtit tërë Myzeqenë.

ha ha ha sa subjektiv shoku....

[ZanaMali]

Poezine e ben gjuha...dhe shumecka tjeter qe i shkojne asaj...

NJËMIJË VJET VETMI TË SHKRONJËS "KH"

(ia kushtoj I. Kadaresë)

...Sepse koha krijohet me vdekje, ndaj ne
Jemi urna e saj, jemi qarku përmbyllës,
Jemi ashkla plluskore mes gjethit dhe ritit -
Vegulli efemere, shkumë detare a re
Lojcake në qiej, bij të shembëlltyrës -
Loti që humb në lumin e Heraklitit.

...Sepse koha është qenia në prani e mungesë,
Dhe mungesa krijohet me vdekjen tonë.
Do hapet sipari dhe heret a vonë
Papraninë do shohim të gjithë në Zbulesë:
Do jemi boshti i veshur n'kuptim
Dhe lumë Herakliti së prapthi n'vërshim.

...Sepse koha rikthen në po atë tryezë
Të ngjërojë grimat që pati lënë,
Dhe dita e lume ndrron natën e zezë,
Dhe nata prapton me shéjza e hënë -
Ngathët si vargjet në anakrezë,
Koha rikthen në atë tryezë.

...Sepse koha nuk është domosdo shkatërrim
I thelbit të Qenies, i shpirtit në Hiç.
Ana e prapme e saj është gjallim.
Vdekja është Oazi dhe Krishti në Kryq,
Ku koha pushon, zgjanohet dhe ngre
Të tjerë profetë për sendet dhe ne.

...Sepse vdekja është veçse ç'lodhja e Frymës,
Pastrimi i saj për gjakimin e ri
Në pulsin e gjallë të Qenies në kohë.
Vdekja është djegia e gjethit prej brymës -
E po atij gjethi që gjen përsëri
Degën e blertë dhe Frymën që ngroh.

Vdekja është gjendje e Qenies në gjumë, -
Rrjedhë e papastër kohe të amullt,
Është edhe nyje kohe e gangullt
Dhe zor se mund të shprehet me gjuhë.
Se koha lëviz veçse në Qenie
Si anë e prapme germe, fonéme.

Mos koha lëviz dhe ngrin në një germë?
"O shpirt i mumosur, o merrmë, o lermë,
O kthem ti sërish në Zanafillë -
Në kllapa Logosi vulosur me dyllë,
Në kohë kaosi, në Frymë pështjellimi,
O kthemë në gjendje të grirë vetmimi" -

Tha shkronja kh dhe u suall vërtik
Profil-grirë karshi përjetësisë
Një nate me prenka yjsh në fytyrë -
Dhe mbeti peng i pezullt në grykë
Në cepin qëndror të Ilirisë:
Në laringun e shqipes - e para mënxyrë.

[ABytyqi]

BOTA E DRITARES SIME

Ferit Ramadani


Nëpër muzgje dhe agime
Lidhet bota e dritares sime!

Lidhet bota e dritares sime
Nyja-nyja mendimet mbesin në kokë
T’i shpaloj kanë mbetë pak gëzime
Halle t’mëdha e mbërthyen këtë tokë.

Dhe në radhë vijnë rreze agimi
Me gjallërinë e jetës ndër buzë,
Mbesin pas kujtime trishtimi
Që shkrumosin shpirtëra në shpuzë.

Por, sa vjen flaka bëhet më e madhe
Dritares sime drita i bijë shkrumb,
Diku buzë malit, në livadhe:
- Djemtë e Kosovës goditem me plumb!

Dhe kështu kalojnë kohërat në radhë
Përmes dritares sime si në ekran,
Të kërrusura i mban krahët një dardhë
Që iu rrit trupi në tufan !

Por, ne shqiptarët nga drunjtë rrijmë ndryshe
Edhepse diellin e duam sa ata
E nis përrallën për vogëlushin një gjyshe
Dhe unë Kosovës i them : Mos harro!

Vijnë e shkojnë ushtri gjer në dhëmbë armatosur
Këmbët e tyre rëndë – rëndë trokëllijnë
Mbi trupin tënd Kosovë e gjakosur
Filiza të reja jetë do të ripërtrijnë !

Se ne nga drurët u dalluam
Shkoj e m’u lidh një fjalë në fyt
E di ! Ne në shekuj na shartuan
Të mos i ngjajë trungut ai fryt!

Po ç’dreq fryt do të lindë ?
E dini se trungu ynë i ka rrënjët thellë !
Edhe milijona shartime - s’do ta bindë
Filizin e ri një ujk nga një shpellë!

Se qëndruam krenarë të pa thyer
Unikë për nderin, besën, lavdinë
Dritarja ime shpesh më ka kthyer
Në mendime të thella për njerinë !

Tek bëhet dreq i mallkuar , tiran
Dhe s’ngopet me gjak shqiptari kurrë
Përmes dritares sime Kosova ngrit
Projekt themelin - për një urë !

Urë tek marshojnë ushtri urtësishë
Me uniformë të blertë ! Oh! Ç’gëzime !
Kosova ime e Pavarësisë
Nga muzgjet del për në agime!

Dhe tjetër botë shfaqet përmes tufanit
Poshtë skemat e sërbit kral !
Bacë Ademi tribun i vatanit,
Drenica Heroike i thotë : Ndal !

***

Pas nesh poetët do ta kenë fatin
Me pendë në dorë të shkatërronjë kufinjtë
Pastaj , të ndalen dikund për frymëzimin
Të shkruajnë : Për grurin, misërin ,ulinjtë !



Do të shkruajnë për Kosovën nën roje
Gusinë, Pollogun, e Janinën e pushtuar
Pastaj, tri pika vazhdojnë për këto troje
Për agim të ri të bleruar !

Dhe në shpirtë të botës le të rritet
Ndërgjegja e vrarë e së vërtetës liri
Për Trungun e prerë le të shfaqen filmat
E Kalit të Trojës shpirt Zi!

Ndoshta dikush do të fishkëllojë për ndërrimin
E skenës në skenë nga tradhëtitë
Pastaj të tallet pë zerin e kushtrimit
Me të që nga Pajtimi u shembën armiqësitë !

Atëherë vërtetë do të lindë një fryt
I Trungut të madh : Pavarësia !
Mbase mund të ngriten sërish : Naimi, Noli, Samiu
Të shkruajnë për fatin që ka brezëria !

Dhe Gjergji ynë jehonë ndër shekuj
Që shembi frone e grada sulltanësh gjakatarë
Në botën e dritares sime flamurin,
Ia ngrit Atdheut të prerë e të ndarë !

Turren brezat, token bashkohen !
Mbulesa e Flamurit u jep dritë !
Nën të s’hyjnë ata që praptohen
Të ndarë nga At Dheu duan rritë !

[ABytyqi]

PËR SA LEGJENDA FLET HISTORIA

FERIT RAMADANI


Bardh Dedja – dy gështrinj i ngriti :
- Ju lutem ma jepni fjalën !, tha.
- Unë plak jam! Fjala i rrëshqiti,
Por, them ç’përjetova, tregoj ç’kam pa !

Kur iku turku isha shtatëvjeçar
Na than : Liria vjen në këtë anë!
- Vallë! Ç’ kohë katile ! Ç’barrë !
- Mbushën bunarët ! Sa djem që vranë !

Sa nëna i veshën në të zeza!
Gjithë toka mbajti zi!
Mbi oxhakë shtëpishë këndoj qyqja!
Mbi çdo gjë padronët sërb shtrinë krali !

Dhe silleshin anekënd, sorrollateshin :
- Ne jemi të përjetshëm këtuparë !
- Në deshi në jetë të shfaqeni,
Mos thuani kurrë – jam shqiptarë !

Në shkollë gjuhën sërbe , cirilikën,
Me kamxhik në dorë mësuesët zotrinj,
Imponuan brezat – që lirikën,
Ta mësojnë shpirtërisht për arinjtë !

Për car Dushanët, për Karagjorgjët,
Kushedi për sa Vukë – lugetër,
Ç’të bënim ne – të shtypurit nga turku
Sërish na doli një hall tjetër !

Dhe vitet kalonin nëpër kriza, tmerre
Ne përballë torturës, përballë robërisë,
Në pastë dikund ferr ! Mbi ferre ,
Qe jeta nën thundër të Sërbisë !

Sikur gjermanit i tham të vinte
Dhe erdhi ai një ditë prilli !
Por, ne sërish e dinim ai s’rrinte me sllavët
Në vëllazërim tek ylli !

Por, ç’të bëjsh, nganjëherë revolucioni
Sjell ndryshim në strukturë !
Ju mbase e dini , ma mirë gjykoni,
S’ndryshohet shpirti me një pëlhurë !

S’ndryshohet zemra e të pabesit
Përse në kapuq ngjit yllin e lirisë !
Ai mundet çdoherë dhe mëngjesit
T’ia presë rrezet e rritës , ngrohtësisë !

Dhe, ne në brigada për çlirim të kombit
Në male lart, përballë armikut pritëm,
Kush qe armiku – pesë vjet përgjakjesh
Lart e më lart flamurin e ngritëm !

Përse e mbante Kërçova, Gostivari, Tetova
Në ballë të çetës – Flamurin e grisur !
Po ç’dreq që erdhën komisarët të flasin
Për bashkim të kurdisur !

Dhe, ne i deshëm komisarët, i besuam,
Imerin, Nexhatin, Hamdi Demën me shumë shokë,
Por, Xhemë Hasën e Mefailët e Zajazit kurrë s’i harrojmë
E derdhën gjakun , ranë për këtë tokë.

Mbase komisarët flisnin për bashkimin
Ballkani – pastaj do të ndajë drejtësinë !
Kështu dhe satrapi Tempo tha, sa herë që urimin
E ngriti me çetat për lirinë !

Ai Tempo i zi, tok me kara Maçulat
Që prenë pas shpine çdo trim shqiptarë,
Për të coptuar burrat, që mbajnë kësulat
Mbi sy – me shkabën e Gjergjit të parë !

Dhe shpallën fitoren sllavët e vëllazëruar
Parollë për jetën – patën barazinë !
Kosova, Pollogu, Pellagonia e uruar
Sërish mbi shpinë e panë robërinë !

Robërinë moderne të vëllazërim bashkimit
Të vetëqeverisjes katile të Titos monark,
Që preu befasisht ndjenjat e çlirimit
Sllav të bëjë shqiptarin qysh në të nënës bark !

Në vallen shfarosëse Rankoviqët prinin
Çdo mëngjes të pijnë gjak shqiptari,
Në Goli Otok, Gradishkë, n’Idrizovë - binin
Të urtit e shqipes nga sllav tradhëtari !

Sa mijëra e mijëra u prenë, u grinë
Në emër të gabimit , në revolucion,
Sa mijëra e mijëra për lirinë
I vunë në kurthat e fjalës : Agon…!

Por dita afrohej të agojë mëngjesi
Titon palaço e pritën në Prishtinë !
Bacë Ademi – Feniks liridoni,
Nga burgjet e rënda e ngriste rininë !

Dhe i than njëzëri, shpirtrisht jehuan :
- Palaço ! Mos na i vra shkrimtarët !
Por, palaço i kishte ushtruar këlyshët,
Në erë çdo gjurme u ranë zagarët !

E mbyllën Zeqirin, e vranë Rexhepin
Një fjalë t’mos flitet për Seferin !
Për Abidin Hysenin, Idajetin, Kadriun,
Ganiun, Sherifin, Ismetin, Xhaferrin !
Po Gërvallën që lindi Jusufin, Bardhoshin,
E hiqet nga plagët në hijet e zezonës,
Kadriu i Zekajve i priu në Evropë
Shkëndijës që zgjoj tingij të jehonës !

Dhe token mërgimtarët larg At Dheut !
Dhe lotët si grushta nga sytë u dalin,
Dhe për Teutën, Për Sulltanën e Qafës
Dhe për Abdylin, për Micin, Qemalin !

Bëjnë be ! E lidhen pas besës!
Se do të prijnë pas fjalës së Naimit!
O do të jemi të tillë ne të shpresës!
O ngritemi nga varri i zgjimit !

***
***
***

Dhe ngritet Pollogu, Pellagonia
Në Partinë shqiptare – opozitë prijnë!
Unë Bardh Dedja nga vitet e mia
Përgëzoj drejtimin – për Pavarësinë !

Pavarësinë e tokës, të qyteteve,
Manastirin hero për aktivitet,
Ku shkronjat e shqipes – matanë deteve
Të shkruajnë lavdinë për gjakun e vet !
Për Skenderin legjendë, Abdylin, Micin
Hej !Për sa legjenda të flasë historia !
Që të munden brezat të japin Kushtrimin :
- Perandorë ! Jashtë nga Iliria !


***
Bardh Dedja – plaku mjekërr bardhë
Që kaloj në robëri tërë jetën,
E ndali rrëfimin u hoq më një anë.
Në Kuvend njëzëri gjatë e përshëndetën !