Ekzistenca e Zotit

[Klevis2000]

ARGUMENTET PER EGZISTENCEN E ZOTIT

ZERI I SHPIRTIT THERRET NE EGSITENCEN E ZOTIT

E ka krijuar Zoti njeriun qe ai te besoje ne egzistencene Zotit si ka krijuar syrin te shikoje edhe veshin te degjoje po keshtu edhe shpirti beson .pra i eshte skalitur besimi ne Zotin ne gen ose ne shpirt.Argument per kete eshte ajeti i kuranit kur thuhet:

"Perkujto kur Zoti yt nxorri nga shpina e bijve te ademit pasardhesit e tyre dhe u beri deshmues te vetes se tyre duke iu thene:A nuk jam Zoti juaj -Po thane deshmuam -Te mos thoni ne diten e gjykimit qre prej ketij deshmimi ishim te panjohur ose prinderit tane ishin ne humbje dhe ne ndoqem ato.

Kete ajet e sqaron hadithi i Muhamedit a.s -
"Ne fillim i krijoi Zoti shpirterat dhe i nxorri para Vetes se tij edhe u tha a nuk jam Zoti juaj te gjithe thane po deshmuam pastaj i qortoi te mos thoni diten e gjykimit se prej ketij deshmimi ishim te panjohur ose ndoqem prinderit tane te cilet ishin ne humbje ose morem fene e tyre".

Pra shpirti i krijua para trupit dhe per kete sqaron hadithi tjeter i Muhamedit a.s."' Vertet çdo njeri nga ju formohet ne brendesine e nenes se tij katerdhjete dite si pike ( nutfetun ), pastaj behet e varur ( alekatun ) ngjashem me kete periode,pastaj, behet cope mishi ngjashem me kete periode, pastaj i dergohet meleku dhe e frymezon(i fut) me shpirti .............."

Pra kjo tregon se shpirti eshte krijuar para trupit dhe ai hyn ne trup mbas nje periudhe afersisht 4 mujore nese do ti pyesni nenat me barre do tu pergjigjen se mbas kesaj periudhe e ndiejne femijen qe leviz ne bark .Pra jeta fillon kur vjen shpirti dhe i futet ne trup pra behet unifikimi trup-shpirt dhe mbaron kur shpirti del prej trupit qe mund ta tregojme ne nje teme tjeter si del dhe ku shkon.

Pra besimi qeka pjese perberese e shpirit per kete deshmon edhe femija i vogel po ta pyesesh ku eshte Zoti ai do te beje lart me gisht ose njerzit ne pergjithesi kur bien keq e ngrejne koken lart ne qiell dhe luten drejteperdrejte Zotit ndryshe me gjendjen ku jane ne gjendje te mire ata lusin idhujt ose krijesat.

Por dikush mund te pyesi pse pra njerzit nuk besojne te gjithe ne Zotin por ka dhe mosbesimtare 1) gjithkush beson me shpirt por eshte goja e tyre qe mohon si shembulli i faraonit qe i thoshte vetes Zot edhe i tha nje nenpunesi te tij me bej nje kulle te larte te shoh Zotin e musait .Thojne dijetaret islame ku e dinte faraoni qe Zoti eshte lart ne qiell pse nuk tha per ne toke etj.
Po keshtu eshte nje shprehje
NESE I VERBERI NUK E SHEH QE KA DIELL KJO NUK DO TE THOTE QE NUK DIELL"

Gjenerali dhe ushtari

Gjenerali ateist i pyet ushtaret i shikoni pemet .? i shikoni malet? ,diellin? , po token? -po thane ushtaret -po Zotin e shikoni tha GJenerali>- jo thane ushtaret e shikoni tha gjenerali qe ska Zot .U ngrit nje ushtar e tha ushtareve .I shikoni pemet? po malet ?po diellin? po token?-po u pergjigjen ushtaret po gjeneralin e shikoni i tha ushtari.- Po thane ushtaret -po trurin e gjeneralit e shikoni"-jo thane ushtaret -JU THA USHTARI-" E SHIKONI QE GJENERALI SKA TRU. Te gjithe qeshen me shembullin e gjeneralit pra nuk do te thote qe meqe nuk e sheh dicka ajo nuk egziston .Sepse ti nuk e sheh dashurine friken forcen e rendeses etj te cilat i besojne se egzistojne sepse i ndien brenda Zemres tende .

PO PRAP PYESIN NJERZIT KUR UNE E PASKAM BESIMIN TE SKALITUR PSE NUK BESOJ -

Sepse Zemra jote ka dale nga orbita e saj pra nese hena eshte ne orbite ajo eshte ne rregull kur ajo del sjell shkatarrime per veten e saj edhe te token po keshtu edhe njeriu ndikohet nga disa faktore qe sbeson.
Kush jane keto faktorre
1) shejtani
2)prinderit
3) shoqeria ne pergjithesi ose sistemi ne ate vend.

TI SHPJEGOJME SI NDIKOJNE KETO FAKTORE-!-

1) SHEJTANI

Thote Muhamedi a.s nje hadith te transmetuar prej Zotit te tij kur thote Zoti- "I krijova njerzit te paster (larg idhujtarise dhe mosbesimit) edhe u erdhen atyre shejtanet dhe i larguan nga kjo pasterti dhe ua lejuan ate cka Zoti ua ndaloi dhe ua ndaluan ate cka Zoti e lejoi ....... "
Do thote dikush si ka mundesi
-PO JA SHKON DHE I PESHPERIT ATIJ I THOTE SKA ZOT OSE BEJE KETE OSE ATE QE ESHTE E NDALUME PSH HOMOSEKSUALIZMIN OSE SHKO TEK VENDI MIRE ETJ.

2)PRINDERIT

Si ndikojen keto nese dikush do te linde tek prinderit ateist, ateist do behet ose do lindte tek prinderit kristiane do behet kristiane e keshtu me rradhe per kete deshmon hadithi i Muhamedit a.s
CDO LINDES LIND SI MUSLIMAN (Duke besuar ne nje Zot dhe larg idhujtarise dhe moisbesimit ose adhurimit te krijesave qofte kjo krijese jezusi buda etj) POR PRINDERIT E KTHEJNE ATE NE KRISHTERE CIFUT OSE ADHURUES I ZJARRIT>.


PRA LLOGJIKA OSE ARSYEJA MENDORE ESHTE E PAFTE KUR JE FEMIJE QE TE KUNDERSHTOJE KUR NJERIU ESHTE I VOGEL PRANDAJ AI BIE PRE E KETYRE IDEOLOGJIVE OSE BESIMEVE

Prandaj ZOTI nuk e merr ne pergjegjesi femijen derisa rritet dhe arrin moshen e pubertetit per kete deshmon hadithi i Muhumedit a.s kur thote-
"ESHTE NGRITUR LAPSI(PERGJEGJESIA) PER TRE PERSONA PER FEMIJEN DERISA TE ARRIJE MOSHEN E PUBERTETIT PER TE CMENDURIT DERISA TI VIJE MENDJA DHE PER ATE QE ESHTE NE GJUMA OSE PA NDJENJA DERISA TE COHET OSE TE VIJHE NE VETE.(KUJDES ketu nuk futet i piri)
Pra ne kete perudhe njeriu nuk merret ne pergjegjesi edhe sikur ai te mos besoje kur arrin moshen e pjekurise dhe dallon te miren nga e keqja atehere llogjika e tij arsyeton dhe mendon se ka nje Zot ose qe sduhet adhuruar jezusi ose buda ose varri sepse jane krijesa .Eshte mire qe prinderit ti edukojne femijet e tyre me besim tek Zoti ne mynyre qe mos ta humbi kete natyrshmeri te besimit.
3)Shoqeria dhe sistemet

Keto ndikojne tek njeriu me ane te forces ose dhunes si ne rastin e Shqiperise ne kohen e enver hoxhes ose futjes neper shkolla te materialeve ose mesimeve ateiste si psh teoria e darvinit etj. Sepse sic e thame me lart llogjika e njeriut ne kete kohe eshte e dobet per kundershtim ndaj ketyre teorive te rreme sepse njeriu akoma nuk e ka furnizuar mendjen e tij me argumente per egzistncen e Zotit me vone kur rritet ai arsyeton dhe bindet per kete....

[Klevis2000]

ZERI I ARSYES THERRET NE EGZISTENCEN E ZOTIT

PRA SIC THAME LART NJERIU DUHET TE PERDORI ARSYEN E TIJ PER TE GJETUR TE VERTETEN PASI AJO U ESHTE LARGUAR ATIJ NGA FAKTORET QE THAME ME LART.

Pra duhet ti bejme disa pyetje vetes .A mos u krijuam nga asgjeja apo vete ne jemi krijues .Pra ska dyshim qe asgjeja nuk krijon edhe ne nuk ishim para krijimit pra skemi si ta krijojme vetveten .Por ajo qe na pengon eshte mosbindja .Pra egzitsenca e krijesave deshmon per KRIJUESIN .Pra megjithese ne nuk e shohim punetoret ne besojme qe ata e ndertuan pallatin megjithese ne shohim shenjat e kembes ne themi qe ka kaluar dikush ketu ose nese shikojme pikturen nuk e mohojme piktorin e saj atehere si mundemi ne te mohojme Krijuesin e qiejve dhe tokes duke pare mrekullite e tij ne krijim .Hudhini nje grusht grure edhe do vihen ato ne forme harmonike asnjehere merreni nje grusht shkronjash do behen ato liber po ti hudhesh asnjehere.Pra arsyeja e shendoshe e pranon qe egzistenca e krijese deshmon per Krijuesin e saj pastaj eshte nje rregull qe per te mohuar dicka duhet qe te shikosh edhe te studiosh cdo gje qe gjendet qe ta mohosh .psh qe te thuash nuk ka njerez ne hene duhet te shkosh atje dhe te shikosh gjithe siperfaqen e asaj kurse qe te pohosh dicka mjafton vetem nje deshmi pra mjafton nje gjethe fiku qe te thuash qe ka fiq Pra nuk mund ta mohosh Zotin thjesht vetem sepse nuk e sheh sepse ti nuk sheh miliona yje e galaktika shikimi jot shkon deri ne 800 metra si mund te pretendosh te shikosh Zotin nese je poshte malit ne rreze te tij a e sheh te gjithe malin jo vetem nje pjese po nese je ne toke e sheh gjithe token jo vetem pjese qe ke perpara nuk e sheh si sfere.Sduhet te pretendosh ti o njeri te shikosh Zotin por shiko krijimet e tij qe te bindesh per egzistencen e Tij deshmojne cdo gje bile edhe vetja jote .psh nqs ne do ti themi NATYRES Zot atehere njeriu e shfrytezon natyren diellin, henen, malet, ujin, ajrin atehere si ka mundesi ta shfrytezoje njeriu "zotin"(natyren).Pra ajo nuk eshte zot por krijese qe na sherben neve kjo tregon misionin tone te madh qe te sherbeje kjo krijese kaq gjigande si natyra me kaq shumellojshmerish ne vetvete kjo do te thote qe ti njeri ke nje mision te madh ne kete toke. Kush eshte misioni yt?

-ESHTE TA ADHUROSH E TA FALENDEROSHH KRIJUESIN TEND PER GJITHE KETO TE MIRA QE TE KA DHENE.

Shikoje pak veten tende si je krijuar si erdhe ne kete toke pa u pyetur do ikesh pa u pyetur. Shiko mrekullite e Zotit ne trupin tend shiko sa bukur palca eshte mbeshtjellur me kocke ,kocka me mish e mishi me lekure cdo gje eshte ne persosmeri dhe ne vendin e duhur shiko qe floket te rriten edhe qerpiket jo pse ...sepse nuk do te shikoje shiko qe sa bukur te jane vene gjerat ne fytyre imagjino si kur te kishe dy goja kush do te fliste e para heee pra cdo gje eshte ne harmoni e kjo tregon se Krijuesi i tyre eshte i plotfuqishem ruan harmonine ne krijim dhe cdo gje e ben me urtesi.Pra ne si njerez disa cilesi te Zotit mund ti nxjerrim duke patre krijesat psh kur shikojme miliarda yje qe nuk perplasen me njeri tjetrin tregon qe eshte vetem nje Zot qe i ruan ato se po te ishin tre do te perplaseshin krijesat e njerit me tjetrin.
Po keshtu nje llogjike e shendoshe beson ne Zotin duke pare edhe argumentat qe kane sjelle profete midis njerzve dhe keto argumenta nuk i sollen qe ne ti adhurojme profetet por te adhurojme KRIJUESIN E TYRE dhe jo ti adhurojme ato ose ti bejme Zoter ose bij te Zoti.Pra nese njeriu shikon fene islame me te mirat dhe argumentet e saj nuk ka dyshim se ska se si te mos besoje vecse nese do qe mos e pranoje te verteten

[Klevis2000]

ZERI I SHKENCES THERRET NE EGZISTENCEN E ZOTIT

Baraspesha Madhështore

Thote Allahu ne kuran
"Ne do ti bejme atyre te qarte argumentet ne vetet e tyre dhe horizonte derisa tu behet e qarte {qe Kurani eshte sakte}"


Kurrë nuk do ta harroj natën të cilën e kam përjetuar, para disa viteve, gjatë rrugës në malet e pashkelura të Afrikës Ekuatoriale. Me anije kam lundruar nëpër Nilin e gjerë. Tashmë
e patëm kaluar El-Melkalin dhe hymë në zonën me shumë mushkonja, në të cilën Nili derdhet dhe shndërrohet në këneta që s'kanë anë e fund. Anija luhatej mbi sipërfaqen e ujit, ajri ishte
ngjitës, i ngopur me lagështi; të gjithë në anije, e edhe vetë kapiteni, lënguan nga malaria. Rregullisht i kam gëlltitur tabletat
e kamokinit nga frika që të mos i marr ethet.
Atë natë më ra ndërmend që të ngjitem në kuvertë (terracë të anijes) të shoh si duket natën Afrika Ekuatoriale. Duart dhe fytyrën e pata lyer me pastë kundër mushkanjave dhe hipa në
kuvertë. Atë që e pashë m'u duk sikur ëndërr: mijëra trungje ndizeshin dhe fikeshin sikur këto të ishin bredhat e kërshëndellave me të cilat fëmijët argëtohen. Kanë qenë të mbuluara me mijëra drita të vogla elektrike të cilat një pas një fikeshin dhe ndizeshin.
I hutuar, i kam fërkuar sytë me duar dhe sërish kam shikuar. Ç'kam vërejtur ka qenë njëmendësi, e jo ëndërr. Vërtet trungjet janë ndezur sikur të jenë të mbuluara me mijëra llampash elektrike, e pastaj fikeshin. Kapiteni i anijes ma sqaroi se atë që atë natë e kam parë është realitet, se ata drunjtë janë të mbuluar me mijëra çikëvera (xixëllonja) dhe se ato,
njëkohësisht ndriçojnë që me dritën e tyre t'i tërheqin mushkanjat dhe t'i hanë, pastaj fiken sërish të bëjnë dritë. Tha se kjo është një prej ligjësive natyrore: kurdoherë që shumohej një lloj insektesh, All-llahu e krijon insektin tjetër, armik, i cili do ta
shkatërronte në mënyrë që midis krijesave të veta ta ruajë baraspeshën, dhe që një lloj mos ta çrrënjosë tjetrin përveç, në përpjesëtimet e caktuara.
Një kohë të gjatë e kam rikujtuar atë natë dhe atë bisedë. Çdo ditë gjithnjë e më shumë kam tubuar argumente se tërë gjithësia është skenë e baraspeshës madhështore të çdo gjëje dhe se çdo gjë në mënyrë precize është parashikuar dhe se
ligjësive u janë nënshtruar. Me fjalë tjera, sikur rastësisht rruzulli tokësor të ishte me madhësi më të vogël se ç'është, gravitacioni i tij do të ishte më i dobët, brezi ajror do të ndahej, zhdukej në gjithësi, uji do të avullohej dhe shkrihej dhe Toka do të mbetej e shkretë sikur Hëna, mbi të cilën nuk ka as ujë as ajër, as atmosferë dhe jeta do të ishte e pamundur. E sikur Toka, me parashtrimin, të kishte qenë me madhësi më të madhe sesa që ekziston, fuqia e saj e gravitacionit do të ishte më e madhe, lëvizja në do të ishte më e rëndë, peshat tona trupore do të ishin disa herë më të mëdha dhe trupat aq të rëndë saqë nuk do të mund t'i bartnim. Ose, për shembull, nëse Toka lëviz rreth boshtit të vet më ngadalë, siç është rasti me Hënën, dita do të zgjatte 14 ditë të tashme e nata 14 net, e klima prej ngrohtësisë vdekjeprurëse gjatë dy javëve të para do të shndërrohej në ftohtësi, të padurueshme gjatë dy javëve vijuese. Andaj jeta do të ishte e pamundur.
Diç e ngjashme do të ishte sikur Toka nga orbita e vet të largohet dhe t'i afrohet Diellit, ose të largohet sikur që është rasti me Jupiterin dhe Saturnin, do të na zhdukte ftohtësia.
Ose, ende më drastike se kjo: e dimë se Toka rrotullohet me pjerrtësi prej 33 shkallësh, për këtë i kemi periodat kohore të cilat shumicën e zonës së Tokës e bëjnë produktive dhe të
banueshme.
Sikur korja e tokës të ishte më e trashë do ta pinte oksigjenin dhe njerëzit nuk do të mund t'i plotësonin nevojat e veta me këtë gas të çmueshëm për frymëmarrje.
Sikur detet të ishin më të thella se që janë, teprica e ujit do ta pinte karbon-dioksidin dhe bimët nuk do ta kishin të mjaftueshëm të jetojnë dhe të marrin frymë. Sikur mbështjellësi i ajrit rreth Tokës të ishte më i rrallë, meteorët, të cilët po bien në vend që të treten dhe zhduken në depërtimin e tyre nëpër mbështjellësin e dendur të ajrit - siç po ndodh tash - do të na mbytnin neve.
Sikur, me ndonjë rast, të rritet përqindja e oksigjenit në ajër në krahasim me të tashmen, përflakshmëria e tij do të ishte më e
madhe dhe zjarret më të vogla të shndërroheshin në eksplodime të tmerrshme.
Sikur, prapë, kjo përqindje e oksigjenit të zvogëlohej, aktiviteti ynë do të bëhej i inertshëm.
Sikur akulli të mos ishte më i lehtë se uji, nuk do të notonte mbi ujë dhe thellësitë e detit nuk do të mund ta ruanin ngrohtësinë dhe se nuk do të ishin të përshtatshme për jetën e
peshqve dhe qenieve tjera të detit. Sikur të mos ekzistojë çadra e ozonit, e gozhduar në atmosferë sipër Tokës, e cila i pengon rrezet ultravjollcë që me
fuqitë e pakufizuara të arrijnë në Tokë, këto rreze mbytëse do të na zhduknin. Nëse dëshirojmë ta bëjmë autopsi vetë njeriun, edhe këtu do t'i gjejmë këto mrekulli (mu'xhize) dhe misterie të cilat tregojnë në këtë baraspeshë precize matematikore: çdo qenie në gjakun e vet posedon përqindjen dhe sasinë e natriumit, kaliumit, kalciumit, sheqerit holesterolit, albuminave. Çdo spostim - ndrim i këtyre përpjesëtimeve, qoftëse ka të bëjë edhe me sasitë e vogla, do të thotë sëmundje. Nëse ky jonivelizim vazhdon, kjo do të thotë pleqëri dhe vdekje. Organizmi i njeriut është i furnizuar me elemente, të cilat,në ruajtjen e këtij ekuilibri gjatë tërë jetës, automatikisht dhe prej vetvetes veprojnë. Alkaloiditeti i gjakut i posedon rregullatorët e vet të cilët e ruajnë. Acidi i urinës, gjithashtu, i posedon rregullatorët e vet të cilët kujdesen për të. Temperatura permanente e trupit të njeriut prej 37 shkallësh ruhet me ndihmën e proceseve të ndryshme fiziologjike dhe kimike, të cilët temperaturën pandryshueshëm dhe barabarësisht e mbajnë në këtë nivel.
Rasti i tillë është me shtypjen e gjakut, me pezmatimin e muskujve dhe rektimën e zemrës. E njëjtë është edhe me aparaturën për thithje dhe tretje (metabolizmi), me aparaturën e
kombustimit (djegies) në furrën e mëlçisë së zezë, me sistemin e ekuilibrit nervor me të cilën rregullohen impulset për shqetësim
dhe qetësim. Ose procesi me të cilin hormonet dhe enzimet (fermentet) i rregullojnë më shpejt dhe më ngadalë proceset kimiko-biologjike.
Trupi i njeriut paraqet mrekulli artistike dhe teknike në sferën e ligjeve të baraspeshës, rregullit dhe harmonisë të cilën e
njeh çdo mjek dhe të gjithë të cilët e kanë studiuar fiziologjinë, anatominë dhe kiminë organike.
“... i cili çdo gjë e ka krijuar dhe çdo gjësë ligjësinë ia ka dhënë!” (El-Furkan:2).
Vëllime e vëllime librash nuk do të mjaftonin që t'i numërojmë shembujt nga botanika, zoologjia, medicina dhe astronomia. Çdo imtësi do të na dëshmonte dhe konfirmonte këtë baraspeshë precize dhe organizim madhështor në botën
kreative dhe botën e krijesave. Naiv është rrëfimi se kjo harmoni dhe rend është rezultat i rastit, si për shembull kur të thonim se
një eksplodim në shtypshkronjë i renditi shkronjat e ndonjë fjalori
vëllimor.
I mashtruar është edhe kimisti i cili thotë: “Më jepni ajër, ujë edhe (baltë) kushtet e jetës natyrale dhe unë do t'ua trajtoj përbëj njeriun.” Ky kimist, me vetë thënien se po i nevojitet materiale dhe kushtet, po e pranon paaftësinë që ta imitojë.
Krijuesin, i cili çdo gjë e ka krijuar, e edhe kushtet e njeriut. E sikur edhe t'ia gjenim të gjitha këto kushtet dhe materiale dhe
nëse ai, për shembull, do ta krijonte njeriun, nuk do të thotë: “Atë e krijoi rasti”, por do të thotë:
“E kam krijuar unë”
Me të “krijuarit rastësisht do ta krahasonim rrëfimin mbi majmunin i cili është ulur para makinës së shkrimit dhe në pafundësi i shkruan të gjitha kombinimet e mundshme. A mund
ta supozojmë se ai, një ditë, rastësisht do ta daktilografojë ndonjë strofë ose fjali të Shekspirit, e cila e ka kuptimin e vet. Çdo
supozim i këtillë është i pamundur.
Ta lejojmë hipotezën se kjo rastësisht ka ndodhur në natyrë, se pas miliarda kombinimesh midis elementeve në ujërat e kënetave të formohet sasia e acidit atomik (DNA), i cili mundet vetvetiu ta përtërijë. Por, po pyetemi, se si kjo sasi e acidit organik është zhvilluar në jetën të cilën po e shohim? A
mundemi të themi se (përsëri) rastësisht është formuar protoplazma, ose se, në rastin tjetër, është formuar qeliza, ose, se, në rastin e tretë, qeliza është ndarë në dy lloje: në bimore dhe shtazore, e këto qeliza, gradualisht janë përtërirë. Shpjegimi i tillë është i barabartë me thuprën magjike.
Kurdoherë që diç nuk kemi mund të kuptojmë kemi thënë se kjo rastësisht ka ndodhur, por a është kjo e arsyeshme?
Rastësisht shpezët dhe peshqit shtegtarë, në largësi prej mijëra kilometrash, nëpër dete e shkretëtira, orientohen kah caqet e veta? Rastësisht zogthi e then gëzhojën e vezës në
vendin e saj më të ndjeshëm që prej saj të dalë? Rastësisht shërohen varat dhe vetvetiu, pa kirurg, koagulohen (qepen) skajet e tyre? Rastësisht luledielli kupton se dielli është burim i jetës së tij dhe për këtë i kthehet? Rastësisht në drurin e shkretëtirës rritet fara me krahë që të mund të fluturojë në zonat
ku kushtet për bimë janë më të mira, ku kanë ujitje dhe shi? rastësisht bimët e zbuluan ngjyrën e vet të gjelbër (klorofilin) dhe
e përdorin për krijimin e fuqisë së vet jetësore? Rastësisht mushkanja veve të veta, (pa ndihmën e Arkimedit), u ka krijuar
qese notuese? Rastësisht bleta e ka organizuar shoqërinë dhe rregullimin, e ka aplikuar arkitekturën dhe teknologjinë e komplikuar kimike me të cilën lëngu dhe poleni transformohen
me mjaltë dhe dyllë? Ose bubrreci, termiti, i cili e ka zbuluar ligjësinë themelore të ventilimit dhe ka ndërtuar shtëpi termostatike dhe në shoqërinë e vet në mënyrë rigoroze e ka
zbatuar parimin e bashkësisë njëklasore? Ose insektet e ngjyrosura të cilat e kanë zbuluar teknikën e maskimit dhe kamuflimit?
A janë të gjitha këto rastësisht? Nëse edhe e pranojmë, në fillim, një rastësi, si mundet arsyeja ta pranojë zinxhirin dhe permanentësinë e akcidentales dhe koincidencës? Të pranohen
fenomenet e këtilla si aksidentale do të thotë joseriozitet i cili mund të vërehet vetëm në filmat komikë të lirë.
Disa janë orvatur që fjalën aksident (rast) ta ndërrojmë me tjetër. Thanë se kjo jetë mallëngjyese, me të gjitha ngjyrat dhe
llojet, ka lindur nga nevoja, nga domosdoshmëria, sikur që është
nevoja dhe domosdoshmëria e cila të motivon në ushqim kur je i uritur. Pastaj, me ndërlikueshmërinë e rasteve, midiseve dhe
nevojave, këto domosdoshmëri janë komplikuar dhe kështu janë krijuar të gjitha këto lloje.
Kjo është vetëm lojë fjalësh. Me fjalë tjera, në vend të fjalës “aksidentalisht” i kanë vënë fjalët “është komplikuar domosdoja e nevojshme”, e “ndërlikueshmëria” është, sipas tyre,
automatike, prej vetvetiut. Ajo vetvetiu rritet dhe një ton shndërrohet në simfoni. Si? Si një ngjarje mund të rritet në roman përplot ngatërresa e të mos orientohet dhe dirigjohet me
logjikë?
Nga ana tjetër, kush e ka vendosur i pari nevojën dhe domosdonë? Si mund të lindë domosdoja prej jodomosdosë (mundësisë)? Ky është diskutim i pafryt dhe kokëfortësi e cila
ka për qëllim ta asfiksojë (shuajë) zërin e natyrës i cili na imponohet dhe flet se Krijuesi, Organizatori ekziston, se kjo
është Dora e cila jep instruksione, shkopi i Dirigjentit, i cili e drejton këtë simfoni të bukur e mallëngjyese.
Kjo baraspeshë madhështore, harmoni mahnitëse, veçanti dhe rregullim i cili është i përbërë prej miliona detajesh thërret me tërë zërin se këtu ekziston Krijuesi, Filluesi i këtyre krijesave, se Ai është Zoti i Gjithfuqishëm, se Ai i posedon të gjitha përkryeshmëritë e tyre, se ndaj tyre ka kujdes, si baba i butë, i
plotëson nevojat e tyre, i dëgjon psherëtimat e tyre, i sheh gjendjet e tyre. Ky është All-llahu të cilin fetë na e kanë përshkruar me emrat më të bukur (esmau-l-husna) dhe nuk ka
zot tjetër.
Ai s'është ligjësi e shurdhër për të cilën thotë materializmi, memec, e as zoti i izoluar i Aristotelit. Ai s'është as zoti i Platonit
në botën idealiste, e Ai s'është as ekzistenca materiale siç e ka përfytyruar Spinoza 1 dhe rekomanduesit tjerë të panteizmit
(monizmit ekzistencial-wahdetu-wuxhud).
All-llahu është: Një dhe asgjë s'është i ngjashëm me Të. Ai është mbi çdo gjë e dimë, mbi të gjitha situatat, format dhe trajtat, kohët dhe vendet. Ai është i hetueshëm sipas veprimit të vet, i padukshëm sipas qenies së vet. Atë nuk e shohin sytë, e Ai çdo gjë e sheh, ose, thënë edhe më mirë, të gjithë sytë me Atë
shohin. Me dritën e Tij dhe me ndihmën e fuqisë të cilën Ai syve ua dhuroi.
Arsyeja shkencore (el-aklu-l-ilmijj) nuk i pranon këto fjalët e sufizmit, andaj dëshiron ta shohë Zotin që ta pranojë. Dhe kur i
themi se All-llahu është i pakufizuar, se është e pambarim, se është nocion transcendental, shkenca thotë se për këtë arsye atë
nuk e pranon, se shkenca nuk beson në nocionet transcendentale - sekrete, dhe se sfera shkencore është empirike - se fillon prej sensibilizmit dhe përfundon me përvojën dhe eksperimentin.
Do t'i themi shkencës se ky konfirmim është jo i vërtetë, sepse gjysma e shkencës së sotme është nocion transcendental, dhe fjalë tjera, shkenca konkludon se ngjitja kodrës është më e
rëndë se sa zbritja teposhtë kodrës, se ngritja e gurit në shpinë është më e rëndë se sa ngritja e ndonjë shkopi, se shpendi kur
ngordh bie në tokë, se molla nga trupi i mollës gjithashtu bie në tokë, se Hëna në gjithësi rrotullohet.
Këto vrojtime në shikim të parë ndërmjet veti nuk kanë kurrfarë lidhshmërie. Por, kur Njutni e zbuloi ligjin e fuqisë së gravitacionit 2 i cili i lidh të gjitha këto manifestime, atëherë edhe
rënia e mollës nga druri, vështirësia gjatë ngjitjës, ngritja e gurit dhe lëvizja e Hënës në gjithësi, u bënë argumentet e teorisë e
cila na e shpjegoi gjendjen faktike.
Edhe përveç kësaj ky gravitacion është nocion transendental, sepse askush s'e di ç'është qenësia e tij. Askush s'i ka parë shtyllat mbi të cilat mbështetet qielli dhe në të yjet
dhe planetët, edhe vetë Njutni, autori i teorisë, në letrën drejtuar mikut të tij Bentlit, thotë: “Vërtet është e pakuptueshme që ta
kemi materien e cila është e pajetë dhe jo e ndijshme që ndikon në materiet tjera dhe i tërheq edhe pse midis tyre nuk ka
kurrfarë lidhje dhe marrëdhënie.”
Ja, kjo është teoria shkencore me të cilën manipulojmë, besojmë në të dhe e konsiderojmë shkencore e ajo është transcendentale, me mendje e pakuptueshme. Rasti i tillë i njëjtë
është me elektronin, radio-valët, atomin, neutronin. Të gjitha këto s'i kemi parë por, megjithatë, në ekzistencën e tyre besojmë
duke mjaftuar me gjurmët, emanacionet e tyre. Edhe ne, për këto fenomenet, themelojmë shkenca të veçanta, iu ndërtojmë institucione dhe laboratoriume, e ato shkenca, në raport me
shqisat tona, janë jo të ndjeshme, gajb (transcendentale)3.Thënë më saktësisht, shkenca nuk e ka kuptuar esencën e asnjë sendi në tërësi. Vetëm i dimë emrat e këtyre sendeve, por
jo edhe esencën e tyre. Ne ndërmjet veti shërbehemi me termat ndërsa esencën e tyre nuk e njohim.
All-llahu ia mësoi Ademit vetëm emrat, por jo edhe kuptimet, siç konfrimohet në Kur'an:
“All-llahu ia mësoi Ademit të gjitha emrat...” (El- Bekare:31).
Ja, këta janë kufijtë, suazat e shkencës.
Krejt çka i tejkalon kufijtë e çdo përvoje të mundshme njerëzore dhe që me kurrfarë afrimi gradual nuk mund të njihet. (Më së shumti që shkenca dëshiron të mësojë këto janë
raportet (lidhjet) (alakat) dhe përpjesëtimet (mekadir), por ajo nuk mund të shohë esencën, as qenësinë, kuiditetin e tyre.
Shkenca në mënyrë permanente i mëson dhe njeh sendet sipas fenomenalitetit të tyre dhe i ekzaminon (hulumton) ato nga ana
e jashtme. Edhe përkundër kësaj mënyre konsekuente iu përmbahet teorive të veta, sikur e ka mësuar esencën e sendeve; i preferon dhe rekomandon disa gjëra, të cilat, në
raport me mjetet me të cilat shërbehet, janë transcendencë, persiatje dhe supozim i pastër.
Gjendemi në epokën e shkencës transcendentale e cila paraqet një lloj labirint supozimesh. Konsideroj se shkenca nuk mund ta kritikojë transcendencën deri sa ajo vetë deri në vesh është fundosur në transcendencë.
Për këtë do të ishte më mirë për ne të besojmë në botën e gajbit, botën transcendentale, në mirëbërësin tonë Fisnik, gjurmët dhe emanacionet e të cilit i shohim te çdo lëvizje e syrit,
të çdo rrahje e zemrës, te çdo çast i meditimit. Kjo do të ishte më mirë se sa të asfiksohemi (mbytemi) në hipoteza e supozime


__________________

[Klevis2000]

All-llahu-(Zoti)

Ka qenë kjo kaherë, nuk më kujtohet se kur, ndoshta kam pasur dymbëdhjetë deri në katërmbëdhjetë vjet, e ndoshta edhe më pak. Kam qenë afër moshës madhore kur paturpshëm kam pyetur:
- Po pohoni se si All-llahu e ka krijuar botën, se të gjitha krijesat duhet medoemos ta kenë Krijuesin, se çdo vepër duhet ta ketë krijuesin (trajtuesin), çdo gjë që ekziston filluesin e vet. Mirë! - do të besoj! - por më thoni ju kush e krijoi All-llahun apo Ai u krijua vetë.?! Nëse është krijuar vetë dhe ju këtë e pranoni si të vërtetë, përse imagjinata juaj nuk do ta pranonte se edhe bota është krijuar vetvetiu, se ajo nuk ka Krijues dhe çështja nuk do të ishte kontestuese. Kur e flitja këtë, fytyrat e njerëzve të cilëve u drejtohesha, zbeheshin dhe gjuhët e tyre më mbushnin me rrebesh mallkimesh. Garonin, nga të gjitha anët, se kush më shumë do të më qortojë, e njerëzit me zemër të devotshme më dëshironin falje prej Zotit dhe të më udhëzojë në rrugë të drejtë. Konservatorët më kanë refuzuar, e rebelët rreth meje janë tubuar dhe pafundësisht kanë diskutuar mbi çështjet filozofiko -
fetare. Krenaria në njohjen time të atëhershme e cila mori përpjesëtime të gjera dhe elokuenca ime gjatë të ekspozuarit me të cilën jam dalluar, këto kanë qenë motive që të sillem kështu, e jo dëshira që ta mësoj të vërtetën dhe ta zbuloj realitetin. Pastaj, harrova se shkaku i parë duhet të jetë qenie medoemos
ekzistuese (vâxhibu-l-vuxhud), e jo kontingjent, në raport me ekzistencën aksidentale, të mundshme (mumkin). Në të kundërtën, do ta fitoja zinxhirin e pafund të shkaqeve, pa parafillim. në të vërtetë, e kam prekur pyetjen e kauzalitetit1, shqyrtimit të njohur filozofik i cili Aristotelin e solli në pohimin
mbi parafillimin dhe shkakun e parë. Atëherë asgjë s'kam ditur mbi Aristotelin2 as nuk i kam ditur fundamentet e ligjësisë së logjikës dhe dialektikës. Është dashur të kalojnë shume vjet pune të etshme me libra dhe mijëra net në vetmi, përsiatje e diskutime me vetveten dhe që përsëri ta përmirësoj atë që tashmë sa herë a kam korrigjuar. E kam kundruar idenë nga të gjitha pikëpamjet dhe jam orvatur të kaloj rrugë të mundimshme prej Zotit dhe njeriut deri te enigma e jetës dhe vdekjes, deri te
të besuarit e fortë, të cilin, ja, tash, po e ekspozoj. Fatkeqësisht atëherë nuk e kam ditur se ky është ai motivacion. Për këtë kam refuzuar të besoj në Zotin, sepse kam besuar në vetveten. Kam qenë i verbuar me dritën e idesë sime personale dhe zgjimit, i cili
ka filluar ta shquajë periudhën e fëmijërisë sime.
Kjo kryesisht, ka qenë gjendja ime psikike kur kam hyrë në diskutimin e përditshëm oratorik dhe ideor. Kam qenë aq I verbuar saqë nuk i kam vërejtur edhe bazat e logjikës në të cilën pikërisht jam mbështetur. Nuk kam qenë i vetëdijshëm se po e kontradiktoj vetveten kur them: E kush e krijoi Krijuesin; - me
1 Kauzaliteti (causalitas), shkathtësia, lidhja shkakore, lidhja objektive, e domosdoshme ndërmjet shkakut e pasojës. Parimi i kauzalitetit është: Çdo ndryshim medoemos duhet ta ketë shkakun e vet.2 Aristoteli (Aristoteles, 384 - 322 p.e.r.) është filozofi më i madh grek, nxënësi i Platonit, mësuesi i Aleksandrit të Madh. Themelues i shkollës peripatetike, i pari ka hulumtuar “lëvizësin e parë” me anë të shkaqeve.
Filozofinë e tij e karakterizon luhatshmëria ndërmjet idealizmit dhe materializmit. Me të drejtë e mban ofiqin “magister primus”. çka kam rënë në sofizëm3, sepse Krijuesin e kam radhitur në krijesa edhe pse po e quaj Krijues. Të njihet, mësohet e vërteta nuk ka qenë aspak punë e lehtë, sepse nuk kam dëshiruar që çështjes t'i hyj superficialisht dhe lehtazi. Mirëpo, po ta kisha dëgjuar zërin e natyrës dhe po të më kishte udhëhequr intuita, do t'i shmangesha diskutimit të
mundimshëm dhe intuita ime do të më shpiente kah All-llahu. Por, rasti ka dashur të jem lindur në kohën, në të cilën zëri I thirrjes natyrale është i ngjirur (shterur) dhe mezi dëgjohet. Atë e ngadhënjeu zëri i arsyes, i cili, me disa këmbëngulje dhe abuzime, kaloi në mashtrime. Me fjalë tjera, dëshira që me arsye çdo gjë të kuptohet, deri diku mund të arsyetohet, sepse intelekti njerëzor e sheh vetveten mbi piramidën e të arriturave të veta të mëdha; të dhënë pas të arriturave kulturale në industri,
elektricitet, raketa, avionë, nëndetëse. Shkurtimisht, njeriu ka dominuar në det, tokë, ajër, nënujë, e vetveten e ka ngritur se është i gjithmundshëm dhe është bërë arbitër në suazat e arritshme dhe të paaritshme.
Që ta shpjegoj me arsye këtë botë në të cilën jetojmë, qysh si i ri iu drejtova shkencës. Kam lexuar çdo gjë: prej Shibli Shumejlit e Selame Musaut deri të Frojdin e Darvinin. E pëlqeva kiminë, fizikën dhe biologjinë. Në dhomën time të vogël kam pasur laboratoriumin miniaturial, në të cilin i kam përgatitur 3Sofizmi (sophisma), arsyetim ose përfundim logjik që duket i drejtë nga ana e jashtme, por që në thelb është i gabuar dhe përdoret me qëllim të paramenduar për të shtrembëruar të vërtetën. - Për dallim nga sofizmi (grek) në tekst shpesh ndeshemi me termin sufizëm
(sufya), e kjo është doktrinë religjioze në Islamizëm, e cila në perioda të ndryshme historike ka marrë kahje të ndryshme. Tesawufi Islam (siç preferohet të thuhet, shkruhet) s'është asketizmi krishter, as budistik... që të abstenohet nga çdo gjë, të jetojmë në askezë, të mos posedojmë asgjë, përkatësisht s'është të mos posedojmë asgjë, por neve mos të na posedojë
asgjë, askush. Me fjalë tjera, sendet, veglat të jenë mjet e jo qëllim. acidet karbonike, me klor i kam mbytur insektet dhe i kam autopsuar bretkosat. Të gjitha bindjet e mia kanë filluar dhe kanë mbaruar në bazat shkencore. Njohja objektive është rruga e
vetme kah e vërteta. E kam refuzuar çdo teori metafizike. Kam menduar; kush po na i jep tanket dhe avionët, ndërsa po i merr prej nesh fetë orientale dhe ritualet? Lajmet shkencore perëndimore na kanë verbuar dhe prej Perëndimit e kemi pranuar çdo gjë që na ka ofruar: librat, ilaçet, veshjen, pëlhurat,
lokomotivat dhe automobilët, e madje edhe konservat, lapsat, paramanat dhe gjilpërat. Prej tyre i kemi pranuar edhe format e hulumtimit letrar dhe i përvetësuam format e tyre të tregimeve, romaneve dhe veprave dramatike. Kemi ëndërruar mbi Pasterin,
Markonin, Rentgenin dhe Edisonin dhe në ta i kemi parë idealet tona. Shkurtimisht, çdo gjë që është nga Perëndimi e kam konsideruar përparimtare, e çdo gjë që ka ardhur nga Orienti islamik, prapanike, dekadenciale. Orienti ka qenë i venitur,
dobësuar dhe nën thundrën e kolonizatorit.
Ka qenë kjo, deri diku, edhe e natyrshme, duke i marrë në konsiderim kushtet e atëhershme të të kuptuarit tim, se çdo gjë që na e servon Përëndimi është pozitive dhe e vërtetë dhe se përvetësimi i mënyrës së tillë evropiane të jetesës, është rruga e
vetme e fuqisë dhe shpëtimit.
Jam regjistruar në Fakultetin e Mjekësisë që atje t'i ndjek ligjëratat në gjuhën angleze, që ta studioj anatominë nga burimet angleze dhe në spital me profesorët e mi të flas në gjuhën angleze. Jo për atë pse anglezët kanë qenë në Kanalin e Suezit, por për arsye se medicina e re, si shkencë, tash ka qenë product ekskluziv i Përëndimit. Atë që e kanë dhënë arabët dhe popujt islamikë në kohën e Ibni Sinasë (Avicennës)4,. ato kanë qenë konceptet, nocionet elementare të pamjaftueshme për nevojat bashkëkohore të njerëzisë. Me fjalë tjera, evropianët e kapën fijen atje ku e lëshuan Ibni Sinâa dhe mjekët tjerë arabë dhe e vazhduan me mundësitë zhvilluese që ta përparojnë shkencën e medicinës, krijuan laboratoriume, deponuan me miliona funta në
hulumtime dhe i tejkaluan arabët, persianët e të tjerët dhe e krijuan medicinën bashkëkohore, fiziologjinë, anatominë dhe patologjinë dhe me të drejtë në këtë shkencë e zunë vendin e parë.
Kështu kam hyrë në botën e medicinës dhe teorive
shkencore dhe kam ardhur deri te mendimi e bindja se mbi asgjë nuk duhet gjykuar pa eksperiment dhe pa fakte e dëshmi. Shkenca zë fill në empirizëm5, që shifet dhe dëshmohet. Ajo që me shqisa nuk mund të argumentohet, për shkencën nuk ekziston. Kuptimeve metafizike botës transcendentale (gajbit) nuk i kushtohet kurrfarë kujdesi në botën shkencore.
Kështu në botën e njohurive dhe bindjeve të mia fetare e fillova rrugën time prej të kuptuarit tim të pastër shkencor, materialist. Mirëpo, përkundër rrebeshit materialist dhe empiric të kësaj bote, të cilët mohojnë çdo gjë që është transcendentale, nuk kam arritur ta mohoj dhe mënjanoj fuqinë hyjnore.
Me fjalë tjera, shkenca mua ma prezentoi gjithësinë si diç që ekziston në rendin e përkryer, çdo gjë: prej gjethit në dru deri te krahu i fluturës dhe rëra e rërishtes - çdo gjë është në marrëdhënie, rend dhe bukuri të përkryer. Tërë kozmosi ekziston mbi ekuilibrin dhe ligjësitë precize. Prej grimcës së atomit e deri te sistemi qiellor, deri te gallaksia që përmban miliarda – sisteme qiellore të pakufishme mbi të cilat na flet astronomia - të gjitha këto lëvizin në rregullin e pacenuar dhe llogarinë precize. Mbarë kjo botë e paskajshme, prej elektronit të imët deri te trupi më i
madh qiellor, i ngjan aries (melodisë) së shkëlqyeshme harmonike, akordet e së cilës janë jashtëzakonisht të harmonizuara mirë, si një trup i tërësishëm, i cili ka shpirt... Shkenca, tash më ka dhënë mundësi ta përfytyroj All-llahun në
mënyrën materialiste. Atëbotë, në epokën time të atëhershme ideore zhvilluese, kam përfytyruar se All-llahu është fuqia e brendshme e gjithësisë, e cila drejton të gjallët e jotëgjallët. Tokën e Kozmosin. E kam përfytyruar Atë në të lëvizurit atomik, të cilat
shkenca i pat zbuluar në protoplazmë, në gjithësi, se Ai është ajo fuqi e brendshme krijuese në çdo gjë ose, siç e ka thënë këtë Shën Toma Akuini6:... proces i cili ka filluar të zhvillohet në mikrob që prej tij të krijohet njeriu. Ky proces edhe më tej po zhvillohet dhe do të zhvillohet në infinit (pafundësi).
Ekzistenca7, çdo gjë që ekziston, sipas të kuptuarit tim të atëhershëm, nuk ka pasur fillim as fund, sepse ekzistencës ka mundur t'i kundërvihet vetëm joekzistenca, e këtë logjikisht nuk kam mundur ta sqaroj sepse do të gjendesha para pyetjes: e kush e krijoi botën!? Me fjalë tjera, nëse do ta pranoja supozimin se dikur bota nuk ka qenë, si ta shpjegoj se diç është krijuar prej asgjësë? Për këtë kam konkluduar: çdo gjë që sot ekziston, ka ekzistuar kaherë, do të ekzistojë përherë, e pakufizuar hapësinërisht dhe kohërisht. Kështu duke e kuptuar të ekzistuarit e kësaj bote e pranova hipotezën se All-llah është çdo gjë që është rreth nesh dhe se ne
jemi vetëm emancion, manifestim i Tij. Ai është ekzistencë materiale, e pafillim e pambarim, i përhershëm. Në këtë mënyrë ia kam përfytyruar vetvetes teorinë e cila është kufizuar në ekzistencë dhe All-llahun e ka identifikuar me ekzistencën. Më nuk kam pasur nevojë të shërbehem me metafizikë dhe të gjej strehim te e padukshmja, transcedentalja.
Për këtë arsye pata rënë në grackën e idesë së “monizmit ekzistencial”, panteizmit indian dhe filozofisë panteiste të Spinozës8, ose në grackën e filozofisë së Bergsonit mbi “fuqinë e brendshme krijuese”, e të gjitha këto janë filozofi të cilat janë
nisur prej Tokës, prej pesë shqisave dhe nuk kanë pranuar kurrfarë metafizike - sekreti, manifestimi të kuptimit logjik.
7Ekzistenca (existentia), Qenia në jetë, të qenët e dikujt e të diçkahit, gjykim sintetik i cili tregon se diç ekziston. 8Spinoza (Baruh de Spinoza, 1632 - 1677), filozofia e të cilit karakterizohet me idenë se Zoti dhe natyra është e njëjtë, një (dens sive natura), e sendet dhe fenomenet në botë janë vetëm çaste të Gjithëjetesës së Zotit, sipas së cilës, pra, Zoti dhe bota nuk qëndrojnë në relacion si krijues dhe send i krijuar. Me fjalë tjera, në filozofinë e vet e rekomandon tezën mbi autonominë e natyrës
dhe “bashkimin e botës” (wahdetu-l-wuxhud), përkatësisht determinizmin monist, apo monizmin ekzistencial. Filozofia indiane shkon edhe më tej prej kësaj dhe e mohon dualizmin ndërmjet Krijuesit dhe të krijuarës. Sipas saj, krijesat janë vetëm emanacion i Krijuesit. Sepse, në librat Upanishad9 zoti Brahma, i cili e banon qendrën e botës, pëshpërit: “Nëse dorasi (vrasësi) mendon se është doras, e i vrari se është i vrarë, ata nuk i dinë metodat e mia sekrete, sepse të
vdekurin e pranoj në mbrojtjen time, si edhe armën e vrasësit dhe krahun e fluturakes. Në mbrojtje e pranoj edhe atë kush dyshon në ekzistencën time - çdo gjë e pranoj, e madje edhe vetë dyshimin, e pranoj atje ku unë jam i vetmi. Unë jam çdo gjë”.
Ky është zoti i cili i ngjan dritës së bardhë... një dhe i
natyrshëm, por në vete përmban shtatë ngjyrat (spektrale) të ylberit.
Me vite kam jetuar në këtë mjegull indiane dhe bufoneri sofistike. E kam praktikuar jogi-n10, dhe për të kam lexuar burimisht dhe kam studiuar te profesorët indianë. Gjatë më ka preokupuar dhe përvetësuar ideja mbi inkarnimin e shpirtit,11, e
madje edhe është manifestuar në disa krijime të mia letrare, siç është “Marimanga” dhe “Dalja prej arkivolit”. Pas kësaj, pak nga pak, fillova të vij në vete, sepse nuk isha i bindur se shpirti mund të kalojë prej trupit në trup. Ia pranova vetvetes se botëkuptimi im i këtillë mbi Zotin nuk është bindës dhe se është konfuz i turbullt. Për herë të dytë iu ktheva shkencës si udhëheqësit dhe shpëtuesit tim. Ajo nëpërmjet autopsisë biologjike dhe nën mikroskop më tha diç tjetër. Me fjalë tjera, “monizmi ekzistencial” indian është shpjerë në këngët liturgjike sofistike, por ireale, të pavërteta, deri sa sheknca ma konfirmoi vetëm
unitetin, identifikimin në materien fundamentale (të botës), në lëndën e parë, uniteti në fundamentin themelor dhe ligjësitë themelore, uniteti në materien origjinale, fillestare prej së cilës çdo gjë është ndërtuar. Çdo gjë që jeton: flora (bimët), fauna
(shtazët), njerëzit, janë formuar prej kombinimit të karbonit me hidrogjenin dhe oksigjenin. Për këtë ata me të djegur shndërrohen në thëngjill. Së këndejmi dimë se të gjitha llojet e jetave janë me prejardhje nga një qelizë.
Duke u shërbyer me shkencë mësojmë nga astronomia, kimia dhe atomistika se vetë karboni, si edhe të gjitha elementet tjera, është produkt i një elementi të caktuar, i cili është zier
shumë në stufat e mëdha të yllëzuara, e ky është hidrogjeni. Me fjalë tjera, hidrogjeni në brendësi të stufave yjore shndërrohet në helium, karbon, sicilium, kobalt, nikël, hekur ose në elemente tjera varësisht prej ndarjes dhe bashkëdyzimit të tyre të sërishëm në shkallët e caktuara të temperaturës dhe fuqisë së shtypjes. Thënë me fjalë të tjera, të gjitha llojet e krijesave rrjedhin prej materies unike, fijëzës unike të mëndafshit, prej të cilës është ndërtuar gjithësia, në format, detajet, figurat e saj të ndryshme e tjera. Dallimi ndërmjet njërit dhe tjetrit lloj, ndërmjet njërës dhe tjetrës krijesë shpjeret vetëm në raportin, marrëdhëniet e kualitetit dhe kuantitetit, në përpjesëtime dhe të modeluarit e tyre, por lënda e parë është e njëjtë. Kjo është fshehtësia e cila
na zbulon krushqinë, afërsinë, ngjashmërinë ndërmjet njeriut dhe shtazëve, zbutësit të kafshëve dhe kafshës së egër, ndërmjet hundës që nuhat dhe lules aromatike, ndërmjet syrit dhe pamjes së shkëlqyeshme të diellit duke perënduar. Këtu qëndron sekreti i kësaj harmonie dhe rregullit të gjithësisë. Çdo gjë që ekziston janë anëtarë të një familjeje, kanë rrjedhur prej një Krijuesi.
Natyrisht se konkludimi i këtillë nuk pretendon që të
konfirmojmë se si All-llahu është identifikim njësoj, çka edhe ekzistenca ose se çdo gjë që ekziston njësoj është çka edhe Krijuesi, sepse këto janë ngatërrime të rëndomta mistike, të cilat nuk mund të përvetësohen. Thënë ndryshe, nëse këtë botë do të dëshiroja të tregoj, në mënyrë plastike do t'ia krahasoja përjetimit
të kritikut (artistik) figurativ të entuziazmuar, i cili e ka vizituar ekspozitën pikturale dhe ka zbuluar se të gjitha eksponatet janë pikturuar me shprehjen e njëjtë artistike, prej materialit dhe ngjyrërave të njëjta. E natyrshme është që kritiku, në këtë rast, të mendojë se të gjitha pikturat janë prej penelit (furçës) të
artistit të njëjtë dhe se kjo është vepër e një Pikaso, Shagali ose Modilani. Uniteti i të krijuarës tregon edhe në unitetin e Krijuesit, por kjo njëkohësishtë nuk do të thotë se krijesat janë çka edhe
autori i tyre, përkatësisht se krijimet e artistit (pikturat e tij) janë çka edhe vetë piktori.
Prandaj, teoria indiane mbi “unitetin e botës” është
mashtrimi, paragjykimi më i thjeshtë mistik, i cili shkencërisht nuk mund të jetë i konfirmuar as që mendja e shëndoshë mund ta pranojë. Mirëpo, shikimi studioz shkencor mbi manifestimet e
krijimit dhe të krijuarës, na drejton në lidhshmërinë dhe unifikimin e të gjitha krijesave. Forma, stili i tyre i njëjtë, ligjësitë e njëjta të tyre, uniteti i lëndës së parë (materies) të tyre prej së cilës janë të ndërtuara, të gjitha këto dëshmojnë se këtu ka të bëjë me një
Krijues, se nuk ka shok, kompanjon, sepse, përndryshe, edhe stili i krijimit do të ishtë i ndryshëm.
Vështrimet e këtilla na udhëzojnë në atë se ky Krijues është intelekti universal (akl-un kul-lijj-un), se Ai ua jep inspirimin krijesave të veta dhe i drejton në rrugën e tyre zhvillimore, dhe se Ai i furnizon me mjetet për të ekzistuar në këtë botë. Ai është
i cili i dhuron krahë farës së drurit shkretinor në mënyrë që të fluturojnë shkretëtirën e shkretë e të arrijë në oaza ku do të gjejë kushte të përshtatshme për shumëzimin e vet. Ai është i cili e krijoi vezën e mushkajës me dy cipa në mënyrë që të notojë mbi
ujë dhe të mos fundoset. Dhe, po mos të ishte Ai, mushkaja nuk do të mund ta dinte ligjin e Arkimedit dhe t'ia vendosë mbështjellësin dystrajcor vezës së vet. Pra, All-llahu është ajo Arsyeja e Gjithdijshme dhe Gjithpërfshirëse, ai intelekti Universal, i cili secilës krijesë ia jep kushtet e jetës, Krijues i cili është mbi krijesat e veta, di çka ato nuk dinë, mundet çka ato nuk munden, sheh çka ato nuk shohin. Ai është Një, i Vetmi, i Gjithfuqishmi, i Gjithdijshmi,
Gjithdëgjuesi, Gjithinkuadruesi, Githpamësi, Gjithlajmëtari. Ai është i cili jep atribute, ndërsa Ai është i paatribuar. E pandërprerë dhe e vazhdueshme është lidhja ndërmjet këtij Krijuesi dhe krijesave të Tij; Ai u është më i afërt sesa gjaku i tyre personal i cili nëpër ta qarkullon. Ai e ka krijuar dhe harmonizuar këtë këngë shumë të bukur kozmike. Ai është I Drejti i cili i ka krijuar ligjësitë kozmike dhe deri në detaje i ka bërë të sakta e të pagabueshme.
Ja, këtë pasqyrë të plotë, më vonë, mbi All-llahun ma dha shkenca.
Çdo gjë që ekziston në gjithësi, ka ndodhur. Në këtë na udhëzon leksikoni shkencor i cili këtë na e shpjegon në të ashtuquajturin ligjin e dytë të dinamikës termike. Me fjalë tjera, ky ligj e përkufizon ngrohtësinë dhe ndryshimet e saj prej të
ngrohtës në të ftohtë, prej ngrohtësisë së lartë në të ultën deri sa dy nivelet nuk barazohen dhe pushon ndryshimi termik.
Në bazë të këtij ligji shkencor nxjerrim përfundim logjik: nëse kohën nuk e kufizojmë dhe nëse gjithësia do të ishte permanente pa fillim, alternativiteti i ngrohtësisë dhe ftohtësisë kaherë do të merrte fund, e me këtë edhe të gjitha format e jetës. Të gjithë trupat qiellorë do të ngriheshin dhe me këtë çdo
mundësi e jetës do të merrte fund.
Pikërishtë këtu, pra, na qëndron dëshmia mbi të zënët fill (krijuershmërinë) e gjithësisë, respektivisht e tërë asaj që ekziston.
Nga ana tjetër, zhdukjet alternative nga faqja e Tokës
dëshmitarë të së cilës jemi: zhdukja e kulturës, vdekja e individëve, zhdukja e trupave qiellorë, bimëve dhe shtazëve, kalueshmëria kohore, ajo rrugë e domosdoshme e çdo gjësë që ekziston dëshmon se gjithësia do të përfundojë në shkatërrimin e madh, në ringjalljen e madhe. Shkenca e vërtetë, jotendencioze kurrë nuk ka qenë në kundërshtim me fenë. Përkundrazi, e ka përmbajtur dhe e ka argumentuar. Gabimi është në këtë se dituria sipërfaqësore,
gjysmë shkenca e shpie arsyen e shëndoshë në dyshim dhe josiguri. Posaçërisht kjo manifestohet kur ka të bëjë me arsyen e cila është vetëmohuese dhe krenare dhe kur zhvillohet diskutimi në kohën kur arsyeja kundrohet si qëllim dhe synim i çdo gjëje. E
kjo është pikërisht epoka e sotme, koha në të cilën kultura materiale i ka bërë hije çdo gjëje tjetër, koha në të cilën njeriu është i rrethuar me avionë, satelitë, dhe anije kozmike, dhe tërë kjo me zë të lartë bërtet:
“Unë jam materia, unë jam çdo gjë!”

[Klevis2000]

Provat per egzistencen e Zotit

Prova per egzistencen njera nderceshtjet me te nderlikuara jo vetem fetare e teologjike, por dhe folozofike e shkencore , me te cilen e kane °vra° mendjen e tyre gati te gjithe njerzit e njohur te mendjes , te teorise dhe te krijimtarise ne pergjithesi madje jo vetem ata por edhe shumica enjerzve te rendomte, eshte padyshim ceshtja e egzistences apo mosegzistencenes se Zotit ndersa ateistet jane angazhuar dhe sot angazhohen qe te provojne se se Zoti nuk egziston dhe se feja eshte nje mashtrim dhe nje opium per turmat°, teistet perkundrazi jane perpjekur te provojne se Zoti egziston dhe si rrjedhoje feja jo vetem qe nuk eshte kurrfare mashtrimi por paraqet nje komponent te rendesishem te jetes shpirterore, kulturore, kombetare e shoqerore te njeriut si individ dhe te njerzise teresi te pakendeshem, me te pamend dhe me te papershtatsshem e te paendeshme per bsede jane ata njerez qe pa lodhur qe pa lodhur fare mendjen dhe pa pasur kurrfare njohure nga fusha e fese, teologjise apo e filozofise se fese ne mynyre arrogante dhe injorante e proklamojne ceshtjen egzistences se Zotit dhe lidhur me kete ceshtjen e fese si nje ceshtje e cila nuk meriton asnje angazhim mendor hic me pak te pamend dhe te pakendeshem per bisede rreth ketyre ceshtjeve nuk jane as teiste laike apo klerike te cilet nuk duan ta perdorin ate qe eshte gjeja me e mire e njeriut mendjen kritike dhe thjesht e perserisim ne mynyre dogmatike disa thenie dhe shkrime te shenjta.Teistet kane paraqitur shume prova ne te mire te egzistences se Zotit, nder te cilat me te njohura jane prova kozmologjike, prova teologjike, prova historike, prova ontologjike, prova morale etj.

Prova kozmologjike per egzistencen e Zotit mbeshtet ne pikepamje e Aristotelit(284-322 p.e.s) per °levizesin e pare te palevizshem’’(gr proton kinunòlat.primum mobile apo primum movens) meqenese cdo gje leviz ngase dicka e ve ne levizje dhe meqenese zinxhiri i levizezve te levizshem nuk mund te jete i pafund del se egziston levezesi i pare i cili te gjitha sendet i ve ne levizje .Ky levizshem i pare eshte Zoti .pastaj cdo gje qe egziston e ka shkakun e vet asgje nuk mund te egzistoje paqene e shkaktuar nga ndnje shkak mirepo ky zinxhir i shkaqeve nuk mund te jete i pafund prandaj patjeter mund te egzistoje ndonje shkak i fundet i cili shkakton gjerat e tjera por nuk eshte i shkaktuar sepse po te ishte i shkaktuar nuk do te ishte shkaku i fundit i zinxhirit ose burimi i shkaqeve.pikerisht ky shkak i pashkaktuar i te gjitha sendeve eshte Zoti.Sipas kesaj prove del se Zoti eshte sci e ka thene Baruh del Spinoza (1632-1637) Shkak i vetvetes (lat causa sui) ose te qenurit si Krijues i shkaqeve dhe i gjithe sendeve te tjera.

Prova ontologjike per egzistencen e Zotit. Eshte shtjelluar dhe paraqitur per here te pare ne vepren e filozofit, teologut dhe te njohur anglez Anzelm Kenteberiut(10033-1109) me titull Proslegion ne shekullin XIX kete prove e perkrahu dhe e mbrojti filozofi italian V Xhoborteri.Nese Zotin e paramendojme si te persosur ,me te larte me te madh cfare nuk jane dhe nuk mund te jene asnje qenie tjeter si Ai , atehere nuk eshte e mundur qe ky paramendim te jete vetem subjektive vetem mendore dhe keshtu te jete me e ulur si qeniet e tjera te cilat nuk jane kurrsesi te persosura e aq me pak absolutisht te persosura, megjithate egzistojne realisht.Prandaj meqenese d paramendojme si Te Persosur absolutisht te Persosur dhe absolutisht te madh °cfare asgjeje tjeter mund te paramendohet tjeter me e madhe°(id qund nihil maius cogistari potest) del se Zoti egziston .Nje Zoti te persosur nuk mund ti takoje mosegzistenca..kete e kaq aprovuar filozofi dhe shkencetari fraces Rene Dekart.

Prova teologjike per egzistencen e Zotit eshte e lidhur me emrin dhe pikepamjet filozofike .. .... ... Per te cilin cdo gje ne bote dhe vete bota ne teresi e ka qellimin e vet asgje nuk egziston dhe nuk zhvillohet pa ndonje qellim te caktuar mirepo kete qellim nuk ia kane shtruar vetes vete sendet ngase ata nuk kane vetdije prandaj del se kete qellim apo keto qellime ne baze te te cilave egzistojne, levizin dhe zhvillohen qeniet duke pefshire ketu dhe njerzine i ka shtruar dikush tjeter Nje zot i plotfuqishem i Gjithdijshem qe kujdeset per gjithesine.

Prova historike per egzistencen e Zotit mbeshtet ne pohimin se te gjithe njerzit besojne ne Nje te Plotfuqishem te Gjithdijshme dhe te mbinatyrshme .Kjo lloj ndjenje njerzve sikur iu ka bashkelindur ideja e egzistences se Zotit.Kjo nuki mund e jete gje e rastit perkundrazi kjo provon se Zoti egziston.

Prova morale per egzistencen e Zotit meqenese egziston nje rend bteror moral dhe vetdije premordiale e njeriut per rend moral te cilit duhet permbajtur del se patjeter duhet e egzistoje nje Zot qe gjithnje e vendos kete rend moral me ane te profeteve.Ne kete kuptim e pat kuptuar dhe poeti Rus Dostojevski (1821-1881) duke thene se °Sikur Zoti mos egzistonte atehere cdo gje do te ishte e lejueshme°

Prova Llogjike
Menjda gjykon dhe analizon fakte mbi ngacmimet nga me te ndryshmet qe vijne per egzistencen e Zotit.Nuk ka mundesi qe nje qenie qe ska qene me pare te krijoje vetveten e perderisa eshte e krijuar dmth qe para krijimit nuk ka pas egzistuar dhe perderisa dicka nuk ka pas egzistuar para krijimit te saj nuk mund ta krijoi vetveten.

Prandaj Allahu thote ne kuran.

A mos u krijuan prej asgjese, apo ata vete jane krijues(Tur-35)

Dhe meqe nuk ka pas egzistuar para krijimit te saj gjithesia nuk ka mundesi te krijohet vete pa nje krijues te plotfuqishem dhe te gjithdijshem.

Thote Allahu ne kuran.

Ne ju krijuam jue pse pra nuk pranoni(Uakia 57)

duke sqaruar prape thote.

A mos I krijuan ata qiejt dhe token?Jo por ato nuk jane te bindur.(Tur 36)

Vetem pabindeshmeria dhe arroganca jane shkak per mohimin e Zotit

[Klevis2000]

Besimi NË All-llahun E MadhËrishËm

--------------------------------------------------------------------------------

Besimi në All-llahun e Madhërishëm përmban katër pikëpamje:
1. All-llahu i Madhërishëm ekziston pa krijues dhe pa shkaktarë.
2. Ai është Krijues i të gjitha botëve.
3. Ai është Zot dhe Sundues i çdo gjëje.
4. Ai është i Vetmi Zot i Cili meriton të adhurohet, duke mos i bashkangjitur shok.


EKZISTIMI I ALL-LLAHUT TË MADHËRISHËM

Në parimin e gjashtë kemi thënë se besimi në ekzistimin e All-llahut të Madhërishëm është e vërtetë themelore dhe e qartë, te njohja e së cilës arrihet me intuitë, para se të pranohet me dëshmi racionale. Atë fare nuk është e nevojshme ta dëshmojmë, edhe pse argumentet e vërtetësisë së saj gjenden në çdo send. Nuk do t'i parashtroj këto argumente, sepse ato janë aq të shumta sa që nuk jemi në gjendje t'i numërojmë të gjitha. Dijetari i Damaskut, shejh Xhemaluddin el-Kasim, i ka përmendur shumë nga ato në librin e vet Delailu et-tevhid, edhe pse e ka shkruar para më se gjysmë shekulli, dhe pranë gjithë kësaj sot janë paraqitur argumente të reja të cilat i ka zbuluar shkenca moderne, e të cilat kanë qenë të panjohura para pesëdhjetë vitesh. E kush shikon në librin All-llahu zbulohet në epokën e shkencës të cilën e kanë shkruar tridhjetë dijetarë eminent nga lëmi i shkencave natyrore dhe astronomike, pastaj në librin Shkenca fton në fe, do të hasë se si dijetari i vërtetë, ashtu edhe njeriu i rëndomtë, janë besimtarë, dhe se ateizmi paraqitet te pseudodijetarët, të cilët kanë kuptuar njohuri të vogla dhe me to kanë shkatërruar besimin natyral (Islamin). Nuk kanë arritur gjer te dituria e vërtetë, e cila fton në besim, ashtu që kanë ra në mosbesim.
Në këta dy libra gjenden artikuj të cilët paraqesin frytin e përsiatjeve të këtyre dijetarëve, siç është p.sh. Frank Alen, i cili ka dëshmuar se mësimi mbi amshueshmërinë e botës, siç e thotë këtë filozofi grek, është absurd dhe i pamundur dhe se shkenca ka zbuluar se çdo send ka moshë, thënë ndryshe, ka fillimin, i cili e mohon amshueshmërinë e tij. Këto janë fjalët e Robert Moris Bexhit, zbuluesit të radarit, pastaj kimistit Xhon Klivlend dhe fizikanit Xhon Herbert.
Do të dëshiroja të lexoja këta dy libra dhe të ngjashme me këta, e ato janë të shumta. Nuk do të doja që përsëri t'i numëroj argumentet e vjetra të ekzistimit të All-llahut të Madhërishëm, ato argumente me të cilat janë shërbyer apologjetët, e as ato argumente në të cilat janë mbështetur këta dijetarë. Do të përqëndrohem vetëm në argumentet kur'anore, e ato janë të qarta, të dukshme, të pakontestueshme, të fuqishme, të shprehura në gjuhën të cilën e kupton edhe njeriu i rëndomtë, ndërsa e ngopin shpirtin e dijetarit që e kupton domethënien e tyre, duke u mahnitur me fuqinë, precizitetin dhe qartësinë e tyre. E që të dyve, pra, laikut dhe dijetarit, nuk i mbetet asgjë tjetër përveç se të thonë: "Kjo është e vërteta!" All-llahu i Madhërishëm na paralajmëron në Kur'an, vetëm me një fjalë, se dëshmia për ne është në qenien tonë. E si atëherë ta mohojmë gjykimin, vërtetësinë e të cilit e konfirmon diç që është e shkruar në ballët tonë?! I Lartësuari thotë: "Edhe në veten tuaj, a nuk e shihni?" E ndiejmë në thellësi të shpirtrave tanë se Ai ekziston, kërkojmë strehim tek Ai në vështirësitë dhe fatkeqësitë e mëdha. Me anë të natyrës sonë e cila beson dhe instinktit tonë për besimin, shohim argumentet në qenien tonë dhe në botën rreth nesh. Nënvetëdija beson instinktivisht në ekzistencën e Tij, ndërsa vetëdija beson në bazë të argumentit. E si atëherë ateisti e mohon All-llahun e Madhërishëm, kur vet ai është argument i ekzistimit të Tij?!
Ai i ngjan atij i cili mbanë pronën tënde në dorën e vet, dhe thotë se nuk e ka marrë, e as që e ka prekur, apo si ai që i ka rrobat e lagura, nga të cilat pikon uji, e thotë se as që i është afruar ujit. Kjo është e vërtetë qenësore, por pse shumicës së njerëzve kjo nuk ua tërheq vëmendjen?! Përgjigjja në këtë është: Për shkak se nuk mendojnë mbi veten! Kanë harruar All-llahun e Madhërishëm, prandaj Ai ka vendosur që ata ta harrojnë veten - (Kur'ani). Ata ikin nga vetvetja, i frikësohen ndarjes, nuk mundet asnjëri nga ata që të mbesë vet me veten pa punë (pa ndonjë aktivitet). Për këtë ashkak argëtohen me biseda boshe, me ndonjë libër të pavlefshëm, apo me ndonjë punë e cila i preokupon dhe në të cilën u kalon jeta, sikur të ishin armiq të vetvetes, armiq që i urrejnë dhe nga të cilët ikin. Sikur jetën personale - e ajo është kapitali kryesor i tyre - ta bartin në shpinë, e të cilën duan ta hudhin për t'u liruar nga ajo (jeta).
Shiko, shumicën e njerëzve do t'i gjesh duke ngrënë e pirë, flejnë dhe zgjohen, lakmojnë kënaqësitë, largohen nga dhembjet, përpiqen të sendërtojnë të mirën në këtë botë për vete, familjen e tyre dhe për ata të cilët i dojnë. Njëri nga ata, për shembull, zgjohet, pastron trupin e vet, vesh rrobat, hanë, shkon në punë, punon për të krijuar pasuri dhe për ta shtuar profitin. Pastaj kthehet në shtëpi, drekon dhe pushon. Mandej prapë kthehet në punë, apo vendosë që të dëfrehet. Kërkon me çka ta plotësojë kohën e lirë, ta shpenzojë jetën në të, derisa nuk ndien përsëri uri, që prapë të ushqehet, apo e mposhtë dremitja dhe flenë. Pastaj e pret ditën e re dhe e përsëritë programin nga dita e mëparshme. I kujtohet e kaluara e tij, e ajo nuk është asgjë tjetër, vetëm se ditë të cilat i ndien se i ka përjetuar në këtë botë. Mendon mbi ardhmërinë e tij, e ajo nuk është asgjë tjetër, vetëm se ditët për të cilat supozon se do t'i përjeton në dunjallëk.
Ndërsa sa i përket muslimanit, ai nuk kënaqet në jetë që vetëm të ha dhe të pi, të punojë dhe argëtohet, por pyet: Nga kam ardhur? Ku shkoj? Ç'është fillimi? Ç'është fundi? Vështron dhe vëren se jeta e tij nuk ka filluar me lindje, që të përfundojë me vdekje. Sheh se ka qenë embrion në barkun e nënës para se të ketë lindur, ndërsa para se të bëhej embrion ka qenë spermë në kurrizin e babait, e para kësaj ka qenë gjak i cili rrjedh në damarët e babait, e ai është formuar nga ushqimi të cilin e ka ngrënë, e ushqimi ka qenë bimë e cila ka mbirë nga toka, apo kafshë e cila ushqehet me bimë. Këto janë etapat gjatë të cilave ka kaluar para lindjes, e për të cilat nuk di asgjë. Zinxhiri i gjatë, numri i vogël hallkash të cilat janë të dukshme, e tjerat i fsheh nga sytë tanë errësira e plotë. E si do ta krijojë vetveten me mendjen dhe vullnetin e tij, e ai ka qenë para se të ketë pasur mendje dhe vullnet? Askush nga ne nuk di për veten para vitit të katërt të jetës. Askujt nga ne nuk i kujtohet lindja e vet! Kush e mban mend lindjen e vet? Kujt i kujtohet koha kur ka qenë në barkun e nënës? Nëse ka ekzistuar para se të ketë ditur për ekzistimin e vet, a është e mundur të pohon se e ka krijuar veten? Pyete për këtë ateistin, nëse e takon, dhe thuaji: “A e ke krijuar veten me vullnetin dhe mendjen tënde? A je ti ai i cili e ke krijuar veten tënde në barkun e nënës? A ti e ke zgjedhur atë grua që të bëhet nënë? A e ke sjellur ti akusheren që të nxjerr nga barku? Atëherë, pra, mos je krijuar nga asgjëja, pa krijues?” Kjo është absurde dhe e pamundur. A thua mos të kanë krijuar këto krijesa të cilat kanë qenë para teje, kodrat, detet, dielli, planetët?
Dekarti në kohën e eksperimentimit të skepticizmit, sipas së cilës është i njohur, ka dyshuar në çdo gjë, por kur ka arritur te vetja, nuk ka mundur të dyshojë në ekzistimin e vet. Sepse ai është personi i cili dyshon, e është e domosdoshme që te dyshimi të ekziston ai i cili dyshon. Prandaj e ka thënë thënien e tij të njohur: “Mendoj, pra ekzistoj!” Ekziston, nuk ka dyshim në ekzistimin e vet, e kush pra e ka krijuar? A e kanë krijuar këto qenie materiale? Këto janë sende që nuk kanë mendje, e ai është intelekt. A mund të të japë mend ai i cili nuk ka mend? Ai që nuk posedon diç, as nuk mund të japë diç. I tillë ka qenë qëndrimi i Ibrahimit [alejhis-selam], babait të pejgamberëve, kur e ka parë babain e vet duke skalitur statujat me daltë dhe duke e përpunuar nga guri figurën të cilën populli i tij e merrte si perëndi. Guri të cilin e përpunon dora e njeriut, e pastaj ai e adhuron!? Zot të cilin e punoj dhe kërkoj nga ai që të krijojë atë që unë e dëshiroj!? Këtë mendja e shëndoshë nuk e pranon. E ku është atëherë Zoti i Vërtetë? Filloi Ibrahimi [alejhis-selam] të hulumtonte dhe të mendonte. Ra nata dhe u paraqit në qiell ylli shkëlqyes. Nuk doli nga toka sikur guri nga i cili përpunohen statujat. Nuk e ka punuar njeriu me dorën e vetë, që pastaj ta adhuron. I tha popullit të vet se e ka gjetur “Zotin e Vërtetë”. Në këtë u lajmërua Hëna dhe u zhduk ylli. Sheh se Hëna është më e madhe dhe më shndritëse, dhe tha se Hëna është Zoti. Pastaj lindi Dielli, i cili largoi pishtarin e hënës dhe drita e të cilit e përfshiu Tokën. Ibrahimi [alejhis-selam] tha: “Ky është Zoti”. Por Dielli perëndoi dhe e la Tokën në errësirë. Çfarë është ky Zot i cili perëndon dhe e braktisë mbretërinë e tij? Jo, Dielli nuk është Zoti i Cili më krijoi. As këto krijesa nuk janë zotëra. E as unë nuk jam Zot. Nuk e krijova vetveten, e as që jam i krijuar nga asgjëja. Mbetet vetëm një mundësi dhe ajo është e drejtë dhe e vërtetë, e të gjitha tjerat janë të pavërteta: pas të gjitha këtyre sendeve qëndron Zoti i Gjithëfuqishëm, i Cili i ka krijuar ato, mua dhe të gjitha sendet tjera. Këto argumente Kur’ani i ka prezentuar në një fjali të vetme, e cila paraqet muxhize - cilësi mbinatyrore të shpalljes së Zotit të Madhërishëm - dhe dëshmi e pakontestueshme për ateistin, i cili i nënshtrohet arsyes dhe e respekton, e kjo është ajeti: “A janë të krijuar nga asgjëja, apo vetveten e kanë krijuar?!”
Pseudodijetarët, ateistët e kufizuar, thonë se “natyra është ajo e cila e krijoi njeriun, ajo ia dhuroi mendjen”. Disa mësues këtë na e thonin kur ishim të vegjël, në kohën e Luftës së Parë Botërore dhe pas saj; ata mësues të cilët e kishin ndier erën e “kulturës së re”, së pari nga Istanbulli, e pastaj nga Parisi, dhe kanë menduar se janë të arsimuar. E fjala “të arsimuar” apo “arsimuesit” ka pasur në atë kohë kuptimin të cilin sot e ka fjala “progresiv”. Çdo kohë i ka fjalët dhe shprehjet e veta me të cilat na mashtrojnë, siç i kanë mashtruar indianët në Amerikë me perla dhe rroba të larme, që në zëvendësim me këtë t’ua marrin tokën e tyre. Më vonë, kur u rritëm, kemi pyetur: “Ç’është natyra?” Fjala natyrë (tabia) në gjuhën arabe ka formën e aktivit, ndërsa kuptimin e pasivit dhe objektit. E nëse është e ndërtuar dhe krijuar, kush e krijoi? Thanë: “Natyra është rastësi, ligj i probabilitetit dhe mundshmërisë.” Kemi pyetur: “A e dini se kujt i gjason kjo bisedë?” I gjason shembullit të dy njerëzve të cilët kanë humbur rrugën në shkretëtirë, dhe në atë bredhje kanë hasur në një pallat të madh, të bukur e të rregulluar me mure të stolisura, me qilima të shtrenjtë, me orë, me llambadare. Njëri nga ata tha: “Me të vërtetë kjo është vepër e ndonjë mjeshtri të madh”. E tjetri ia ktheu: “Këtu ka qenë një shkëmb i madh, e ka ndodhur një vërshimë, erë e madhe dhe faktorë tjerë meteorologjik, dhe me kalimin e shumë shekujve, rastësisht, ka rezultuar muri.” “E qilimat?”, e pyeti i pari. “Fluturoi dhe u shpërnda leshi nga delet, e pastaj është bashkuar. Mandej ka ardhur ngjyra, e është ngjyrosur ai, dhe kështu është formuar ky qilim i mrekullueshëm.” “E orët?”, i tha: “Hekuri është shkrirë me ndikimin e faktorëve kohorë, pastaj është grimcuar dhe janë formuar rrathët, dhe me kalimin e shumë shekujve ka rezultuar kjo formë.” A nuk do të thoni se ky njeri është i marrë? A rastësitë kanë bërë që qeliza e mëlçisë, e cila shihet vetëm me anë të mikroskopit, të kryen operacionet kimike për të cilat nevojiten vegla të shumta me të cilat do ta mbushje një dhomë të madhe dhe të cilat prapë se prapë mund të kryejnë vetëm një pjesë të atyre operacioneve?! Kjo qelizë e shndërron në glukozë tepricën e sheqerit që gjendet në gjak, kullon vrerin, e rregullon holesterolin në gjak, prodhon rruaza të kuqe të gjakut, kurse kryen edhe operacione tjera. A thua rastësitë kanë bërë që në gjuhë të gjenden 9000 gjëndra për të shijuar, në çdo vesh nga 100.000 qeliza për dëgjim, në çdo sy 130.000.000 qeliza të cilat e pranojnë dritën.
Pastaj Toka dhe mrekullitë e fshehtësitë e saj, ajri i cili e rrethon atë, qeniet e gjalla të cilat i mban në vete e të cilat nuk shihen, pastaj format e mrekullueshme të fjollës së borës e cila bie. E ka krijuar me aq precizitet, ka bërë më të aso bukurie e cila është zbuluar tek në kohët e fundit. Vështroje Tokën dhe mineralet e saj, fshehtësitë të cilat janë të depozituara në të, llojet e kafshëve dhe bimëve, shkretëtirat kolosale, detet e gjera, kodrat e larta, luginat e thella. Mandej krahasoje (Tokën) me Diellin, e do ta shohësh atë të vogël, të parëndësishme në raport me të dhe madhësinë e tij. E Dielli i cili është më i madh se Toka me miliona herë, në krahasim me galaksionin është sikur kokërr e rërës në shkretëtirën më të madhe. Dielli, i cili është larg nesh më tepër se njëqind milion kilometra, nëse do ta matnim largësinë e tij me vitet e dritës (e shpejtësia e dritës është 300.000 km/s), nga ne është larg 8 minuta. Sa është atëherë largësia e yjeve, drita e të cilave arrinë deri te ne për miliona vite të dritës? Viti i dritës i përgjigjet dhjetë mijë miliarda kilometrave. Sa kilometra ka atëherë në milion vite të dritës? Këto galaksione, nga të cilat njëra është rrugë e Qumështit, për të cilën astronomia nuk di më tepër, përveç se që ajo është regjion i ndriçuar, ndonëse kanë madhësi kolosale të cilën mendja nuk mund ta përfytyron, lëvizin me shpejtësi tmerruese e cila kalon kufijtë e numrave. E si atëherë të mos vie deri te ndeshja mes tyre? Kam lexuar nga një astronom, se mundësia e ndeshjes së tyre është e ngjashme me mundësinë e ndeshjes së gjashtë bletëve sikur të ishin nisur për në atmosferën e cila e rrethon Tokën. Hapësira e kësaj atmosfere, në krahasim me bletët, është sikur raporti në mes të kësaj atmosfere dhe galaksioneve të panumërta.
I tërë ky kozmos është në qendër të lëmshit kolosal, i cili paraqet “semau ed-dunja-n” - qiellin më të afërt. Ky lëmsh është masë konkrete dhe trup, e jo hapësirë e zbrazët. Top i cili përfshinë këtë gjithësi dhe atë që gjendet në të, si sistemi diellor dhe yjet tjera, ndaj të cilave Dielli është sikur molla ndaj bjeshkës, dhe galaksioneve në të cilat gjenden yje të panumërta, e mbyllë këtë kozmos përbrenda. Ky lëmsh, i cili është i mbrojtur dhe i siguruar, ka dyer të cilat hapen dhe mbyllen. All-llahu i Madhërishëm e ka bërë atë kupë, e cila ka thellësi. Pas saj është gjithësia, All-llahu i Madhërishëm e di gjerësinë e saj, e cila ndoshta është sa kjo e para, apo më e madhe nga kjo, të cilën e përfshin lëmshi tjetër më i madh; pastaj gjithësia e tretë dhe lëmshi i tretë. Pastaj e katërta, e pesta, e gajshta dhe gjithësia e shtatë. Përmbi to gjenden trupa të madhësisë dhe gjerësisë së jashtëzakonshme, e ata janë Arshi dhe Kursia.
E mrekullia më e madhe dhe një nga argumentet më të mëdha të ekzistimit të All-llahut të Madhërishëm është se kjo gjithësi ekziston edhe në atë formë të zvogëluar, sa që mendja nuk mund ta kuptojë precizitetin dhe imtësinë e saj, njëlloj sikur që nuk mundet ta kuptojë gjerësinë e gjithësisë, e ky është atomi. Ai nuk mund të shihet ndryshe, përveç se me ndihmën e mikroskopit elektronik. Ai është trup të cilin shkencëtarët e vjetër dhe filozofët e kanë quajtur monadë - pjesë e cila më nuk mund të ndahet. Në qendrën e këtij atomi gjendet kozmosi – mikrokozmosi, dhe në të ka bërthama rreth së cilës qarkullojnë elektronet, siç qarkullojnë yjet në gjithësi. Bërthama në krahasim me atomin është si kokrra e grurit në krahasim me një pallat shumë të madh. Ai vet është më i rëndë se 1800 elektrone. Pra, a është tërë kjo vepër rastësie? I gëzon besimtarët që këto fjalë boshe, siç janë “natyra”, “rastësia”, më nuk shqiptohen nga gjuhët e shkencëtarëve. Kanë mbetur ende në përdorim vetëm te laikët, të cilët mendojnë se dinë, e nuk janë as afër shkencëtarëve të vërtetë.

[Klevis2000]

Po per ju mosbesimtaret vdekja eshte fatkeqesi?

3:91.
Ata që nuk besuan dhe vdiqën si mosbesimtarë, anjërit prej tyre nuk do t'u pranohet për kompensim, qoftë edhe plotë faqen e dheut ari. Ata i pret dënim dhëmshëm dhe për ta nuk ka ndihmëtarë.

2:243.
A nuk di për ata, të cilët nga frika prej vdekjes u larguan prej atëdheut të vet, e të cilët ishin me mijëra, e All-llahu atyre u tha: "Vdisni!" (ata vdiqën) Pastaj i ngjalli. All-llahu është shumë bamirës për njerëz, por shumica e njerëzve nuk janë mirënjohës.

33:16.
Thuaj: "Nëse ikët prej vdekjes ose prej mbytjes, ikja nuk do t'ju bëjë dobi, sepse edhe atëherë nuk do të (shpëtoni) përjetoni vetëm për pak kohë".

47:34.
Ata që nuk besuan dhe penguan të tjerët nga rruga e All-llahut, e pastaj vdiqën duke qenë jobesimtarë, All-llahu kurrsesi nuk do t'ju falë atyre.


Per ne muslimanet eshte nder dhe krenari .


22:58.
E ata që për hir të All-llahut braktisën atdheun e tyre, (e duke luftuar) u vranë ose vdiqën, All-llahu do t'i shpërblejë me shpërblimin më të mirë, e s'ka dyshim All-llahu është më i miri shpërblyes.

Sa frike keni kur vdesin te tjeret ?

3:151.
Ne do të mbjellim frikën në zemrat e atyre që nuk besuan sepse ata All-llahut i trillojnë e i mveshin zota të tjerë, duke mos pasur për të kurrëfar fakti, ndaj vendbanimi i tyre do të jetë xhehnemi. Sa i shëmtuar është vendi i mizorëve.

3:186.
Ju patjetër do të sprovoheni si në pasurinë tuaj, si në vetën tuaj, madje do të dëgjoni ofendime të shumta prej atyre që u është libri para jush, e edhe prej idhujtarëve, po në qoftë se duroni dhe ruheni, ajo është gjëja më vendimtare.

2:161.
Ata, të cilët mohuan dhe vdiqën si pabesimtarë, kundër tyre është mallkimi i All-llahut, i engjëjve dhe i të gjithë njerëzve.

Kurse eshte e cuditshme kur nje njeri shan Zotin njerzve i duket normal nje njeri qe perpiqet qe tiu tregoje qe Zoti egziston dhe kjo eshte dobi prurese i thojne papagall.Interesante.
Falenderimi i takon Zotit qe sna ka bere prej "shumices qe ..... ".

http://www.albislam.com/kurani/Kerki...tFjala=shumica



10:36.
Shumica e tyre nuk përkojnë tjetër pos supozim, e supozimi nuk është asgjë ndaj të vërtetës. All-llahu di shumë mirë për atë që punojnë.

[Klevis2000]

Anaksagora mendoi se “është e pamundshme që energjia e verbër të krijojë tërë këtë bukuri dhe këtë rend që manifestohet në botë. Një energji e tillë do të krijonte vetëm çrregullime, prandaj Ai i Cili e lëviz materien është Inteligjent, i Zgjuar dhe tejet i Mençur”. Platoni pohoi se “Ai që materies ia jep vulën e vet ideale dhe e përcakton të ekzistojë nga e paqenura është – Zoti i vetëm”. Sokrati besoi se “përsosshmëria e botës, e sidomos ligji moral i shpirtit njerëzor, udhëzon doemos të besohet në Ligjdhënësin e Gjithmonshëm – Zotin”. Dëni Didëro i vetëdijshëm (se “çdo pjesë e gjithësisë përmban një rend dhe ndërtim kompleks”) pohoi se “asgjë s’mund të jetë rezultat i veprimeve të forcave të verbëta, qoftë edhe natyrore, por është vepër e Inteligjencës Hyjnore. Sikurse që “Iliada” e Homerit nuk ka lindur rastësisht me kombinimin e rastësishëm të shkronjave, as edhe bota s’mund të jetë rezultat i kombinimit të rastësishëm të atomeve, por supozon Një Krijues Inteligjent”.
Aristoteli, mbi të cilin vetëm ateroi profesori im, thoshte se “bota nuk ka fillim të varur prej kohës, por asaj i paraprin Zoti-Një, ashtu siç i paraprin parakushti përfundimit”. Dekarti thoshte: “Unë ekzistoj, atëherë kush ma bëri të mundshme që të ekzistoj dhe kush më ka krijuar. Unë nuk e krijova vetveten, prandaj duhet të kem Krijues”. Nuk na lejon dituria si dhe veprat shkencore të Dekartit të themi se filozofi në fjalë, nuk e ka njohur procesin e zhvillimit embrional. Ksenofani besoi se “ekziston vetëm një Zot, më i Madhi, I Cili nuk përngjan në ne, nuk mendon si ne, por e ka të pamurit, të dëgjuarit dhe të menduarit e Tij“. Në notesin e thënieve kisha edhe mendime të ndryshme (të Kantit, të Paskalit, Spinozës, të Lajbnicit, të Malbranshit, të Roxher-Francis Bekonit...). Megjithatë, për të mos kaluar thëniet në banalitet, vendosa të përfundoj me atë të J. Lokut: “Në lidhje me pyetjen e ekzistencës së Zotit, duhet të jemi të sigurtë. Deri te kjo arrijmë kur mendojmë mbi veten tonë, ndjenjat tona, inteligjencën tonë dhe dijen që e kemi. Të vërtetën gjithsesi mund ta kuptojmë atëherë kur mendojmë se është e pamundur që njeriu të krijohet prej asgjësë“.

Nese imagjinata eshte veper e mendjes njerzore ,atehere realiteti eshte veper e vullnetit hyjnor, prandaj realiteti eshte perhere me i fuqishem se imagjinata dhe eshte burimi nga i cili ushqehet imagjinata njerezore...

[[xeni]]

Firma poshte ....

[ORIONI]

Disa argumente thelbësore mbi ekzistimin e Allahut

Argumentimi i të qenës është gjithmonë më i lehtë se argu*mentimi i të paqenës. Ekzistencën e një varieteti molle mbi tokë mund ta vërtetojmë duke treguar edhe vetëm një kokërr prej atij varieteti. Kurse personi që pretendon se varieteti në fjalë nuk ekziston, mund ta vërtetojë pretendimin e tij vetëm pasi të ketë shëtitur të gjithë tokën. Dhe kjo do të thotë vështirësi gjer në përmasat e të pamundurës. Prandaj mund të themi se e pa*qena kurrë nuk mund të vërtetohet.

Dy vërtetues parapëlqehen ndaj mijëra kundërshtuesve dhe mohuesve. Po qe se dy vetë kanë rënë në marrëveshje mbi të njëj*tën të vërtetë, mohimi i asaj të vërtete nga mijëra vetë me anë të vështrimeve të veta nga dritaret e tyre të ngushta, nuk ka asnjë vlerë.

Po qe se nga një mijë dyert e një pallati, 999 janë të hapura e njëra, e mbyllur, askush nuk mund të pretendojë se në atë pallat nuk mund të hyhet. Ja, pra, se ç’bën mohuesi: duke u treguar shi*kimeve vetëm atë derë, kërkon ta përqëndrojë vëmendjen vetëm te ajo. Në të vërtetë, edhe ajo derë është e mbyllur vetëm për bo*tën shpirtërore të atyre që, si ai, u kanë zënë sytë perde. Për besimtarin nuk ka derë të mbyllur, mjafton që të mos i mbyllë sytë! Fundja, 999 dyer janë të hapura për të gji*thë, madje me të dyja kanatet!

Ja, pra, ajo derë dhe disa prej atyre argumenteve.

1. Argumenti i mundësisë

Gjithësia është nga lloji i qenieve të mundshme. Pra, ekziste*nca dhe mosekzistenca e saj janë në raport të barabartë ndaj njëra-tjetrës: gjithësia mund të ekzistojë po aq sa mund të mos ekzistojë ose, e kundërta, mund të mos ekzistojë po aq sa mund të ekzistojë. Ndërkaq, çdo qenieje e mundshme varet nga një shkak jashtë saj, pra, që të ekzistojë, duhet të jetë një shkak i jashtëm që mundëson së pari ekzistencën e saj, pastaj edhe format dhe cilë*sitë e ekzistencës së saj. E thënë ndryshe, duhet të jetë një shkak i jashtëm që të zgjedhë ekzistencën e qenies së mundshme ndaj mosekzistencës së saj. Dhe ky shkak është Allahu, Zoti i gjithësi*së.

2. Argumenti i akcidencës

Gjithësia është në ndryshim të vazhdueshëm e të pandërprerë. Çdo gjë që ndryshon, është e pasqenë, akcidenciale. Nga ky aspe*kt, materia nuk mund të jetë e paraqenë. Dukuri si rrëshqitja e vazhdueshme e materies, sipas ligjeve të termodinamikës, drejt mosqenies, zgjerimi i pandërprerë i gjithësisë dhe ecja e shpejtë e diellit drejt konsumimit tregojnë se ekzistenca e ka një fillim. Çdo qenie akcidenciale, pra, e qenë ose e krijuar pas, e ka një kri*jues; nuk mund të ketë efekt pa motiv, rezultat pa shkak dhe art pa artist. Ndërkaq, shkaqet nuk mund të zgjaten në kahje të ku*ndërt në formë zinxhiri të pafund. Atëherë themi se kjo gjithësi materiale që është në ndryshim të pandërprerë, që s’është e para*qenë por e krijuar pas, domethënë akcidenciale, e pasqenë, për pasojë, nevojtare për një shkak të parë, e ka një krijues i cili është Allahu, Zoti i gjithësisë.

3. Argumenti i jetës

Jeta, një mister transparent! Po, jeta është aq e çuditshme sa të mos mund të shpjegohet me shkaqe të jashtme dhe trans*pa*rente për sa i përket argumentimit të Fuqisë Krijuese. Jeta e tre*gon dhe e shpall Krijuesin e vet drejtpërsëdrejti. Jeta është një dukuri e ma*gjishme që i magjeps shkencëtarët me përbërjen e saj misterio*ze, kurse njerëzit e thjeshtë, me transparencën e saj! Dhe, me gju*hën e gjendjes cilësore të saj, jeta duket sikur thotë: "Mua më ka krijuar Allahu, Zoti i gjithësisë!"

4. Argumenti i rregullsisë

Ashtu si çdo objekt përbën një tërësi pjesësh harmonike, ash*tu dhe gjithësia është një tërësi pjesësh harmonike. Dhe ky është një argument i pagabueshëm që tregon se në gjithësi ka rregull dhe harmoni dhe argumenton ekzistencën e një Rregulluesi dhe Harmonizuesi që është Allahu, Zoti i gjithësisë.

5. Argumenti i artit

Nga atomi te njeriu, nga qeliza te galaktikat, në tërë gjithësinë bie në sy një art i hollë dhe marramendës. Sigurisht, në tërë gji*thësinë, çdo vepër (objekt) ka një vlerë shumë të madhe artistike, është shumë e çmuar, bëhet shumë lehtë dhe brenda një kohe shu*më të shkurtër, bëhet në një numër të madh, është e ndërlikuar dhe e shumëllojshme, është e vazhdueshme.

Mirëpo, në punët e bëra në dukje në një kohë të shkurtër, në një numër të madh, lehtë dhe të komplikuara, nuk duhet të ketë vlerë artistike. Vetëm se, nëse bërësi është Allahu, Zoti i gjithë*sisë, çdo gjë ndryshon dhe të kundërtat bëhen bashkë!

6. Argumenti i kuptimshmërisë dhe qëllimit final

Në çdo objekt bie në sy një qëllim final, një synim, një dobi, të posaçme këto për atë objekt, si dhe fakti që në atë objekt ndiqet një rezultat; në të njëjtën kohë, qoftë edhe në një molekulë, mad*je, nuk vërehet kotësi, mungesë qëllimi dhe kuptimi si dhe ndonjë situatë që do të konsiderohej shpenzim ose shpërdorim material apo energjitik. Mirëpo as në botën lëndore, as në botët bimore e shtazore, si dhe as në materien dhe dukuritë nuk ka vetëdije dhe përceptim e njohje që në ekzistencën e tyre të ketë kuptimshmëri dhe të ndiqet një varg i tillë qëllimesh. Atëherë, po t'ia atribuojmë këtë funksionim të vetëdijshëm në gjithësi, këtë kuptimshmëri dhe këtë varg qëllimesh finale Alla*hut, Zotit të gjithësisë, themi se mund të kemi zënë një rrugë të arsyeshme!

7. Argumenti i dhembshurisë, mëshirës dhe ushqyerjes

Nevojat e të gjitha krijesave, veçanërisht të njeriut, janë të pafundme, kurse mundësia për të zgjedhur, e barabartë me zero. Ndërsa është kështu, nevojat e të gjithë nevojtarëve plotësohen nga një vend i pashpresuar dhe në një mënyrë të pashpresuar, në sasinë dhe cilësinë e kërkuar. Dërgimi i ndihmës e vërteton hapur faktin se ndihma e dërguar i përgjigjet plotësisht nevojës dhe, kështu, është një dorë dhembshurie ndaj çdo krijese më e afërt se vetvetja, që u përgjigjet nevojave. Kjo dhembshuri, mëshirë dhe ushqyerje sistematike që vepron në tërë gjithësinë dhe që ka për të vepruar gjer në pafundësi, tregojnë për një Individualitet të Shenjtë me atribute që i japin mundësi për t'i kryer të gjitha këto punë, si dhe të pastër prej atributeve që shprehin mangësi dhe relativitet, dhe e vërtetojnë Atë.

8. Argumenti i ndihmës reciproke

Nga më të largëtit nga njëri-tjetri gjer te më të afërtit, të gjitha krijesat vrapojnë në ndihmë të njëra-tjetrës. Në një ndihmë të tillë, dy qenie të gjinive dhe llojeve të ndryshme që s'kanë asnjë lidhje me njëra-tjetrën, bëhen pothuajse si pjesë të një të tëre du*ke e plotësuar njëra-tjetrën. Mendoni se si bakteriet, krimbat dhe dheu bashkohen me të njëjtin qëllim në ndihmë të bimëve, gjë që përsëritet pa pushim. Kjo veprimtari e këtyre qenieve pa mendje dhe vetëdije që e lë pa mend mendjen dhe të mahnitur vetëdijen, na shpalosin para syve të vërtetën se në planin e pa*sëm të saj është veprimtaria plot urtësi e një Individualiteti që është Qenie e Domosdoshme. E shprehur ndryshe, me gjuhën e kësaj ndihme reciproke, tërë gjithësia thotë "Allah"!

9. Argumenti i pastërtisë

Pastrimi dhe pastërtia që vërehen nga njeriu në qiell e gjer në thellësitë e kozmosit, si një argument më vete, na tregojnë për një Individualitet të quajtur i Shenjtë[1].

Bakteriet, insektet, milingonat dhe sa e sa kafshë grabitqare që e pastrojnë tokën, era, shiu dhe bora, ajzberget dhe peshqit në dete, atmosfera dhe vrimat e zeza në kozmos, oksigjeni që na e pastron gjakun dhe frymëzimet shpirtërore që na e shpëtojnë shpirtin prej shqetësimeve, na informojnë paprerë mbi em*rin i Shenjtë, i Pastër dhe, pas këtij emri na tregojnë Indivi*dua*litetin e Shenjtë!

10. Argumenti i fytyrave

Ndërsa çështjen, në fakt, mund ta përgjithësojmë në të gjitha krijesat, për ta ngushtuar dhe konkretizuar më mirë, le ta traj*toj*më atë duke u përqëndruar vetëm te njeriu dhe vetëm te fy*tyra e tij që është karakteristika më e qartë dalluese që e bën të veça*ntë çdo individ njerëzor nga tjetri.

Fytyra e një njeriu, kushdoqoftë ai, gjer në hollësitë më të vogla, nuk i përngjet absolutisht askujt prej miliarda njerëzve para tij. Ky rregull vlen edhe për njerëzit që kanë për të ardhur në botë pas tij. Të vizatosh në një sipërfaqe krejt të vogël miliar*da portrete të njëjta në një aspekt, por të ndryshme nga njëri-tjetri në një aspekt tjetër dhe pastaj ta veçosh njërin ndër mili*arda portrete të mundshme për t'i ngjarë njëri-tjetrit dhe çdo gjë ta vësh në një rrugë dhe formë ndër rrugë dhe forma pafundë*sisht të ndryshme, e gjitha kjo është, sigurisht, një shpallje e Zo*tit që e njeh gjer në imtësi çdo qenie që e krijon dhe që zotëron dijen dhe mundësinë për t'i dhënë asaj qenieje formën që dë*shiron, një shpallje aq e fuqishme sa ta dëgjojnë edhe shurdhët! Po, krijimi i organeve të një fytyre, të ndryshme nga organet e fytyrave të tjera dhe pajisja e çdo syri me një veçori dalluese absolutisht nga të gjithë sytë e tjerë, i tregon dhe ia bën të njohur çdo njeriu me ndërgjegje, qoftë ai edhe pa dritë në sy, Individualitetin që i krijon të gjitha këto dhe i pajis me urtësi të pafundme!

11. Argumenti i shtytjes hyjnore

Sapo del nga veza, biba mundet të notojë. Milingonat që da*lin nga fshikëza, fillojnë menjëherë të rrëmojnë korridor. Bleta mund t'i thurë brenda një kohe shumë të shkurtër hojet që janë një mrekulli arti, po kështu, merimanga mund ta thurë rrjetën e saj aq të hollë. Nga të gjitha këto kuptojmë se këto dhe të tjera kafshë të ngjashme i kryejnë këto veprime me anë të informacioneve që u jepen në një botë tjetër dhe të aftësive të bashkëlindura. Mirëpo nuk ndodh aspak kështu me njeriun, i cili është i detyruar ta mësojë gjithçka në këtë botë, megjithëse është krijesa më e përso*sur për sa u përket aftësive dhe mundësive! Kjo do të thotë se krijesat e tjera nuk i kanë ato aftësi dhe mundësi nga vetja, por ua ka dhuruar Individualiteti që e bën çdo gjë me kuptim dhe urtësi!

Të vegjlit e ngjalave që i lëshojnë vezët disa kilometra larg dhe kthehen, sapo dalin nga veza, vihen në rrugë dhe e gjejnë nënën sikur ta kishin vënë aty me duart e veta! Me ç'mund të shpjegohet kjo veçse me shtytjen hyjnore? Po qe se kjo mrekulli që e shohim te kafshët shpjegohet vetëm e vetëm si një e dhënë e Allahut, Zotit të gjithësisë, atëherë ky shpjegim mund të shihet si racional dhe logjik, ndryshe, çdo interpretim tjetër mbetet thjesht një përçartje!

12. Argumenti i shpirtit dhe ndërgjegjes

Edhe cilësia e shpirtit tonë që nuk ia njohim natyrën, por për ekzistencën e të cilit askush nuk ka dyshim, dhe e veprimit të funksioneve të tij mbi kurmin tonë, është një ndër argumentet që njoftojnë për Zotin. Elementi që e përfaqëson në botën tonë Bo*tën e Urdhrit[3], është shpirti dhe shpirti ka ardhur në këtë bo*të vetëm për zhvillim dhe përsosje[4]. Meqë ndikimi i urtësisë së kësaj mbi përfundimin është jashtë temës sonë, po mjaftohemi këtu ve*tëm duke e prekur pikën që e argumenton ajo. Fakti që shpirti që, si natyrë, nuk ka të bëjë aspak me botën tonë materiale, dërgohet këtu nga një botë e posaçme për të dhe që vihet në një proces maturimi sipas një programi të caktuar, është, pa dyshim, një prej argumenteve më të rëndësishëm që njoftojnë për Zotin.

Nga ana tjetër, parandjenjat te njeriu dhe kthimet te Zoti pa pasur asnjë shkak të jashtëm, orientimet kah Ai dhe përsëritja në miliona herë e këtyre dukurive janë një argument i hapur i faktit që ndërgjegjja e cila ndodhet te njeriu në mënyrë të bash*këlindur dhe është njëri prej preteksteve më të rëndësishëm për gjetjen e Zotit, është e dhënë gjer në adhurim pas Krijuesit të vet dhe është e lidhur me Të me të gjithë qenien e vet. Fundja, a s'është ndër*gjegjja njëri prej dëshmitarëve të pagabueshëm të marrëveshjes mes Zotit dhe shpirtit të njeriut?[5] Ja, pra, me shtytjen e domo*sdoshmërisë dhe detyrimit të respektimit të kë*saj dëshmitarie, ndërgjegjja thotë: "Allah"!

13. Argumenti i krijimit dhe historisë

Ekzistenca tek çdo njeri e një ndjenje dashurie ndaj të mirës dhe të bukurës si dhe, në të kundërt, e një ndjenje urrejtjeje ndaj të keqes dhe të shëmtuarës, është një realitet aq i hapur e i qartë, sa askujt nuk do t'i shkonte mendja për të kundërtën. Kjo do të thotë se, me ndërtimin e tyre siguron prirjen nga moraliteti dhe e mira dhe largimin me neveri dhe urrejtje nga imoraliteti dhe e keqja, këto ndjenja argumentojnë se i zoti i sistemit që e urdhëron njeriun për të vepruar mirë e bukur dhe e pengon nga sjelljet e këqija e të shëmtuara, është po ai Individualitet që ia ka dhënë njeriut këto ndjenja. Dhe, pa asnjë dyshim, ky Individualitet është Allahu, Zoti i gjithësisë!

Historia e feve është dëshmitare se njerëzimi nuk e ka kaluar asnjë prej periudhave të tij pa besim. Në çdo periudhë, njeriu ka pasur një besim qoftë edhe të shtrembër apo bestyt, qoftë edhe qesharak, dhe ka ndjekur një sistem moralo-shpirtëror të caktuar. Në mënyrë të veçantë, besimi është një nevojë sepse ekziston në krijim. Individualiteti që e ka shtresuar këtë nevojë në krijimin e njeriut dhe Individualiteti që na urdhëron ne të besojmë, është i njëjti Individualitet. Ai është Allahu, Zoti i gji*thësisë!

14. Argumenti i ndjenjave

Njeriu është pajisur me mijëra ndjenja. Çdo ndjenjë bart një natyrë mesazhi nga një botë jashtëlëndore. Ndërkaq, te çdo njeri është një ndjenjë që ia bën të njohur atij Zotin drejtpërdrejt. Kjo është ndjenja e pavdekshmërisë. Për shkak të kësaj ndjenje njeriu përpiqet pa pra për pavdekësinë dhe amshueshmërinë. Asgjë e fundme, e konsumueshme dhe e vdekshme nuk mun*det ta kënaqë atë vërtetësisht. Dhe kjo ndjenjë nuk është e mu*ndur t'i jetë lënë njeriut nën ndikimin e ndonjë gjëje të fundme. Asnjë prej shkaqe*ve që janë të fundmë nuk mund ta ofrojë këtë pasion për pavdek*shmërinë. Mirëpo ekzistenca e kësaj ndjenje është një fakt, një realitet, pra është e pamundur të mohohet. Atëherë themi se këtë ndjenjë na e ka dhënë neve Ai që na ka krijuar, Zoti. Dhe është Ai që ka për të na e dhënë edhe jetën e pafundme!

15. Argumenti i marrëveshjes

Po qe se dhjetë gënjeshtarë të njohur na vijnë njëri pas tjetrit e na thonë se na është djegur shtëpia, themi "ka mundësi" edhe pse i njohim ata dhe e dimë se qoftë edhe një herë s'kanë thënë të vërtetën! Ndodh kështu sepse në mes është një marrëveshje, qoftë edhe mes disa gënjeshtarësh! Mirëpo marrëveshja (se Zoti ekziston) për të cilën po bëjmë fjalë këtu, është marrëveshje mes mijëra profetësh, qindramijëra shenjtorësh dhe miliona njerëzish. Pika kryesore e marrëveshjes së arritur nga këta njerëz që kanë jetuar në kohë dhe vende të ndryshme, është e vërteta "Allahu ekziston". Kur i jepet rëndësi edhe marrëveshjes së dhjetë gënje*shtarëve mbi një gënjeshtër, ç'njeri mund të jetë ai njeri që nuk i beson marrëveshjes së miliona profetëve dhe njerëzve të shquar që s'është dëgjuar të gënjejnë kurrë? Dhe si mund të quhet i mençur një njeri i tillë?

16. Argumenti i Kur'anit

Të gjitha argumentet që vërtetojnë se Kur'ani është fjalë e Allahut, janë, në të njëjtën kohë, edhe prova të ekzistencës së Allahut, Zotit të gjithësisë. Janë qindra argumente mbi Kur'anin si fjalë e Zotit që janë të parashtruara me imtësi në burimet bi*bliografike e teorike të Islamit lidhur me çështjen përkatëse. Ne po mjaftohemi duke ua lënë atyre aspektin vërtetues të çështjes. Të gjitha këto argumente, me gjuhën e tyre të posaçme, thonë: "Allahu ekziston"!

17. Argumenti i profetësisë

Edhe të gjitha argumentet që vërtetojnë profetësinë e profe*tëve, veçanërisht të profetit Muhammed (s.a.v.s.), duhet t'u shto*hen provave që flasin për Zotin. Sepse qëllimi final i ekzistencës së profetëve është shpallja e unitetit të Zotit, e emërtuar në Islam, tevhid, besimi monoteist mbi Allahun, Zotin e vetëm të gjithësi*së. Prandaj, të gjitha argumentet e çdo profeti që vërtetojnë profetësinë e tij, janë, në të njëjtën kohë, në tërësi, argumente të ekzistencës së Zotit. Ndërkaq, ne s'do të qëndrojmë mbi ta një për një sepse kjo është jashtë tematikës sonë, por do të themi vetëm kaq, që, të gjitha argumentet që pohojnë se një profet është i vërtetë, pohojnë me të njëjtën forcë, madje më me forcë se Allahu ekziston dhe është një!