Ekzistenca e Zotit

[Klevis2000]

Parimet E Besimit

--------------------------------------------------------------------------------

PARIMI I PARË

Atë që e ndiej me shqisat e mia, nuk dyshoj në ekzistencën e saj.
Kjo është e vërteta logjike, e pranuar, e gjithënjohur. Mirëpo është evidente dukuria që kur në mesditë shkoj nëpër shkretëtirë më paraqitet qartë në sy një liqe i vogël, e kur të arrijë tek ai shoh vetëm rërë (zallë), sepse atë që e kam parë ka qenë fatamorganë. E fus pendën e shkrimit në gotë të ujit dhe e shoh si të thyer, kurse ajo nuk është e thyer. Njeriu merr pjesë në ndonjë ndejë të mbrëmjes, në të cilën është biseduar për xhinët dhe shpirtligët, e pastaj duke u kthyer në shtëpi, nëse rruga është e shkretë, pa këmbësorë dhe e errët, ai mendjelehtë me imagjinatë të gjerë sheh pranë vetes xhinin apo shpirtligun, e vështron dhe e ndien prezencën e tij, kurse në të vërtetë nuk ekziston asgjë nga ajo çka sheh.
Magjistarët dhe falltorët shfaqin sende të çuditsh¬me, të cilat ti i sheh, e ato në realitet nuk ekzistojnë. Pran¬daj, shqisat gabojnë, mashtrojnë dhe imagjinojnë, apo ima¬gjinon pronari i tyre, pra a për këtë shkak të dyshojmë në ekzistencën e asaj që e ndiejmë? Jo, sepse sikur të dyshoja në tërë atë që shoh, dëgjoj dhe ndiej, do të ngatërroheshin tek unë të vërtetat - faktet me fantazitë dhe do të bëhesha njëjtë si i çmenduri.
Mirëpo shtojmë edhe një kusht për arritjen e njoh¬jes, apo bindjes së fortë në ekzistimin e asaj që e ndjej, e ky është që mendja në bazë të përvojës paraprake të mos gjy¬kojë se ajo që e ndiej është iluzion - imagjinatë apo mash¬trim i shqisave, ndërsa mendja është ajo që është mashtruar herën e parë, duke menduar se fatamorgana është liqe uji, e kur e sheh për herë të dytë, e di se ajo është fatamorganë. Mendja gjykon pas shikimit të pendës së thyer në gotën e ujit - herën e parë - se ajo është e pathyer, siç edhe ka qenë, edhe pse syrit i duket e thyer.
Sendet në të cilat shqisat gabojnë apo mashtrojnë janë të kufizuara, të pakta dhe të njohura, kështu që nuk e dobësojnë parimin e përmendur, e as që në të ndikojnë. Në ato sende bëjnë pjesë edhe veprat e magjistarëve të farao¬nit, si dhe ajo çka veprojnë sot magjistarët në cirk.

PARIMI I DYTË

Ekzistojnë gjëra të cilat nuk i kemi parë e as ndier, por thellë besojmë në ekzistimin e tyre, njëlloj sikur që the¬llë besojmë në ekzistimin e asaj çka shohim dhe ndiejmë. Thellë jemi të bindur në ekzistimin e Indisë dhe Brazilit, e nuk i kemi vizituar asnjëherë. Besojmë se Aleksandri i Madh e ka pushtuar Persinë, ndërsa Velid ibn Abdul-Meli¬k¬u e ka ngritur xhaminë emevite, e nuk kemi prezentuar në betejat e Aleksandrit dhe as që kemi qenë dëshmitarë të ngritjes së xhamisë së Emevive.
Sikur çdonjëri të mendonte në vete, do të shihte se sendet në ekzistimin e të cilave beson, e nuk i ka parë, janë më shumë në numër se ato të cilat i ka parë (shtetet, qytetet dhe ngjarjet historike të cilat kanë ndodhur dhe sot ndo¬dhin). E si është thellë i bindur në ekzistimin e atyre sendeve, e nuk i ka ndier me shqisat e veta?
Është i bindur thellë në ekzistimin e tyre atëherë kur mbi to e kanë lajmëruar njerëzit tjerë, njëri përmes tjetrit, mundësia e të cilëve që të merren vesh mes veti e të trillojnë këto sende, e që pastaj t’i transmetojnë rrejshëm, praktikisht është e pamundur.
Prandaj parimi i dytë është: ashtu siç arrihet deri te bindja e fortë përmes shqisave dhe vështrimit, poashtu arrihet edhe përmes dëshmive të transmetuesve, në sinqe¬ritetin e të cilëve besojmë, përmes lajmeve të vërteta.

PARIMI I TRETË

Sa është largësia e njohurisë të cilën e arrijnë shqi¬sat, dhe a janë ato në gjendje të kuptojnë krejt çka ekziston?
Shembulli i shpirtit dhe i shqisave është sikur shem¬bulli i njeriut të cilin sundimtari e ka burgosur në kësh¬tjellë, duke ia mbyllur të gjitha dyert dhe dritaret, dhe duke mos i lënë asgjë përveç disa vrimave të vogla - të çarave në muret e kështjellës, përmes të cilave ai shikon lumin që rrjedh në anën lindore, vrima nga të cilat shihet kodra e cila gjendet në anën perëndimore, vrima nga të cilat shikon pa¬llatin që ngritet në anën veriore dhe vrima përmes të cilave shikon fushën e cila është e vendosur në anën jugore.
Burgu është shpirti, kështjella është trupi, ndërsa vrimat janë shqisat. Shqisa e të pamurit mbikëqyr botën e ngjyrave, shqisa e të dëgjuarit botën e zërave, shqisa e shiji¬mit botën e shijeve, shqisa e të nuhaturit botën e aromave dhe shqisa e të prekurit botën e sendeve.
Tani pyetemi:
1. A ka arritur çdonjëra prej shqisave të përmen¬dura të zbulojë krejt atë çka gjendet në botën mbi të cilën ka vigjëluar? Kur i burgosuri vështron përmes vrimës nga e cila shikon në lum, ai nuk e sheh të tërin, por vetëm një pjesë të tij, njëlloj sikurse syri kur e vështron botën e ngjy¬rave që nuk e sheh të tërën por vetëm një pjesë të saj.
Unë nuk e shoh buburrecin kur lëvizë në largësi prej tri milash, edhe pse buburreci ekziston atje, e as që i shoh bakteriet dhe mikroorganizmat në gotën e ujit të pas¬tër, edhe pse në gotë gjenden me miliona bakterie. Poashtu nuk i shoh elektronet të cilat qarkullojnë në mes të atomit siç qarkullojnë yjet në kupën e qiellit. Më pastaj, ai buburrec posedon zë, por unë nuk e dëgjoj, sepse veshi im pranon vibracionet me forcë (intensitet) prej njëzet mijë deri në njëzet e pesë mijë fona, dhe çka është më e dobët se kjo nuk e dëgjon, e çka është më e fortë e shpon timpanin e veshit dhe shkakton dhembje. Unë nuk e ndiej erën e she¬qerit, edhe pse buburreci dhe miza e ndiejnë dhe vërsulen tek ai. Ndaj shqisat, nga botërat mbi të cilat iu është dhënë pushteti, zbulojnë vetëm një pjesë të tyre.
2. Mandej, a nuk është e mundur që ndërmjet botës së ngjyrave, mbi të cilën vigjëlon syri, dhe botës së zërave, mbi të cilën vigjëlon veshi, të ekziston një botë tjetër, të cilën në esencë nuk e njoh, sepse nuk posedoj shqisë për njohjen e saj?
A nuk është e mundur që ndërmjet lumit dhe kod¬rës - në raport me të burgosurin e kështjellës - të ekzistojë një kopsht i madh të cilin ai as nuk e sheh e as nuk e njeh, sepse nuk gjenë vrimë përmes së cilës do ta vështronte? Prandaj, a ka të drejtë që për shkak se nuk e sheh ta mohojë ekzistimin e tij?
Njeriu që është i verbër që nga lindja ka mundësi që përmes dëgjimit të arrijë deri te njohuria se deti është i kaltër, ndërsa livadhi i gjelbërt, por nuk është në gjendje të kuptojë se ç’është ajo kaltërsi apo ai gjelbërim. I shurdhëri përmes arsimimit kupton se meloditë përbëhen prej var¬gje¬ve, takteve dhe shkallëve - notave, mirëpo nuk është gjend¬je ta ndjejë vërtetë esencën e muzikës. Pra, a ka të drejtë i verbëri ta mohojë ekzistimin e gjelbërimit, apo i shurdhëri ta mohojë realitetin e melodisë, për shkak se nuk e ndien?
Në brendësinë e dhomës me qetësi të madhe gjen¬den të gjitha meloditë dhe tingujt të cilat momentalisht emi¬tohen nga të gjitha radio stacionet. Por ti nuk i ndien, sepse nuk janë ngjyrë të cilën e sheh me sy, e as zë të cilin e dëgjon me veshë, ato janë valë të një lloji tjetër, të cilat kanë zë, por veshi nuk i ndien, mirëpo kur ta përdorësh radion, e cila këta tinguj - pasi që i pranon nga radio stacioni - i kthen te ti, ti i dëgjon ato.
Ti nuk i ndien ndryshimet e vogla të shtypjes atmos¬ferike, sepse nuk posedon shqisë me të cilën do t'i ndijshe, mirëpo nëse përdorë barometrin, do t'i ndiesh, ashtu siç nuk i ndien vibracionet dhe dridhjet e qeta, mirëpo radari i ndien. Prandaj, ka shumë gjëra të cilat nuk hynë në sferën e ndjenjave apo shqisave, sepse nuk janë ngjyra të cilat shihen, zëra të cilat dëgjohen, sende të cilat preken, aroma të cilave u merr erë, e as ushqim i cili shijohet. Pra, a kam të drejtë që ta mohoj ekzistimin e tyre vetëm për shkak se shqisat e mia të kufizuara nuk i ndiejnë?
3. A janë shqisat të përsosura (të përkryera)?
Popujt e mëparshëm i kanë kufizuar shqisat në pesë, duke mos përfytyruar mundësinë e shtimit të numrit të tyre. Mirëpo sot te njeriu janë zbuluar shqisa tjera, të reja, të cilat All-llahu i Madhërishëm i ka depozituar në të, e ajo që pranon shtim - rritje nuk është e përsosur.
Unë i mbylli sytë, pastaj i shtriej dorën dhe e mbledhi, duke ndier se është e shtrirë apo e mbledhur, e nuk e kam prekur, as që e kam parë. Me çfarë shqise këtë e kam ndier? E kam ndier këtë me të ashtuquajturit muskuj apo shqisa muskulore. Poashtu, ndiej lodhje apo plogështi, ndiej mërzi, gëzim dhe dekurajim, duke mos i ndie këto me asnjërën nga pesë shqisat, por me të ashtuquajturën shqisë të brendshme.
Unë eci pa mu marrë këmbët, ndërsa foshnja - në fillim të ecjes - rrëzohet. Biciklisti dhe argëtuesit e cirkut, të cilët ekzekutojnë çudira, me cilën shqisë e mbajnë baras¬pe¬shën? Ekziston shqisa e tetë, e kjo është shqisa e baras¬peshës. Shkencëtarët e kanë zbuluar vendin në të cilin All-llahu i Madhërishëm e ka vendosur atë, e ajo është një substancë e vogël e lëngët në veshin e brendshëm, me ndihmën e së cilës mbahet baraspesha. Në kuadër të ekspe¬ri¬mentimeve të tyre këta shkencëtarë e kanë eliminuar këtë substancë te lepuri, ashtu që më vonë ka filluar te eci duke rrëshqitur, sikur të ishte i dehur.
Parimi i tretë, pra, është se nuk kemi të drejtë që të mohojmë gjërat vetëm pse nuk i ndiejmë ato me shqisat tona.

PARIMI I KATËRT

Kemi thënë se shqisat kanë aftësi të kufizuara, sepse unë me sytë e mi nuk shoh krejt atë që është e dukshme. Kjo është e vërtetë, mirëpo All-llahu i Madhërishëm na ka pajisur me aftësi, me të cilat e përmbushim mungesën e shqisave, e kjo është imagjinata apo fantazia.
Unë edhe pse nuk jam në gjendje ta shoh shtëpinë time nga Meka në Damask, jam në gjendje ta përfytoj atë sikur ta shoh. Prandaj imagjinata i plotëson shqisat. Pra, a i ka ajo kufijtë e vet, apo është e lirë, e pakufizuar? A jam në gjendje të përfytyroj diç që me shqisa nuk e kam ndier?
Imagjinata, sipas mendimit të psikologëve, është dyllojë¬she: imagjinatë destruktive, siç ishte përfytyrimi im i shtëpisë nga Meka në Damask, dhe imagjinata kreative apo konstruktive, siç është imagjinata e poetëve, tregimtarëve, piktorëve dhe artistëve tjerë. Shiko¬ni në imagjinatat e këtyre artistëve, a kanë imagjinuar diç që nuk ekziston në realitet?
Skulptori që ka gdhendur statujën e Venerës ka ardhur me figurën të cilës ne nuk ia kemi parë çiftin, e as atë të cilës plotësisht i ngjan apo i përgjigjet, mirëpo a është ajo diçka e re, apo skulptori i saj ka marrë pjesë nga realiteti dhe mes veti i ka ndërlidhë? Ka marrë hundën më të bukur të cilën ai e ka parë, buzët më të bukura dhe trupin më të bukur, duke i ndërlidhur këto në mes veti dhe kështu ka ardhur me diç të re. Megjithatë kjo e reja është e përbërë nga pjesët e së vjetrës.
Në statujën e mëzatit asirian me krahë në muzeu¬min e Parisit nuk ka asgjë të jashtëzakonshme, përveç që skulptori i tij ka marrë kokën e njeriut dhe e ka vendosur në trupin e mëzatit, e pastaj ia ka shtuar krahët e shpendit. Pra, figura dhe pamja e re është e përbërë nga pjesët e vjetra.
Po ashtu, shtaza e çuditshme të cilën e ka përfyty¬ruar Kazvini, si dhe fantazia e poetëve, sado thellë që kanë hyrë në fushën e metaforave, krahasimeve, metonimeve dhe hiperbolave magjike, ato nuk dalin nga suazat e bash¬kimit të pjesëve - të shpërndara e të shkapërderdhen nga realiteti.
Nëse do të thelloheshim edhe më shumë në bashki¬min e jashtëzakonshëm të këtyre (pjesëve nga realiteti), do të vërenim se edhe vet imagjinata është e pafuqishme t'i merr me mend të gjitha ato sinteza. Merrni për shembull një pjesë nga bota e ngjyrave dhe një pjesë nga bota e zërave, dhe thuani se a ka kënduar ndonjë këngëtarë melodi me aromë të pakëndshme, apo era përkatëse është e ngjyrës së kuqe, e pastaj këtë fotografi paraqitjani ima¬gji¬na¬tës suaj dhe do të shihni se nuk jeni në gjendje që ta për¬fytyroni, edhe pse e tëra kjo fotografi nuk ka dalë prej botës reale.
Ne nuk jemi në gjendje që të përfytyrojmë melodinë me aromë, e as erën e kuqe. Pastaj, mundësitë tona janë t'i përfytyrojmë vetëm tri dimensione: gjatësinë, gjerësinë dhe lartësinë, dhe nuk jemi në gjendje ta përfytyrojmë rrethin pa cirkonferencë apo trekëndëshin pa kënde. E atëherë si ta përfytyrojmë botën e ardhme dhe atë ç’ka në të, duke qenë se ajo botë plotësisht dallohet nga kjo? Me të vërtetë bota e ardhme në raport me këtë botë është si kjo botë në raport me botën e foshnjës në stomakun e nënës. Sikur të ishim në gjendje që të vëmë kontakt me foshnjën në brendësinë e nënës dhe ta pyetnim - po ta marrim se është në gjendje të na përgjigjet - duke i thënë: “Ç’ka është gjithësia?”, ajo do të na përgjigjej: “Gjithsesi janë të gjitha këto dukuri të cilat më mbulojnë dhe këto errësira të cilat më rrethojnë.”
Po t’i thonim: “Këndej ekziston një tjetër gjithësi, në të cilën gjenden dielli dhe hëna, nata dhe dita, toka dhe deti, fushat dhe kodrat, shkretëtirat shterpë dhe kopshtet e shtruara!”, ai nuk do të kuptonte domethënien e këtyre fjalëve, e edhe sikur t'i kuptonte, nuk do të ishte në gjendje të përfytyronte kuptimin e tyre të vërtetë. Andaj, Abdullah Ibni Abbasi [radijall-llahu anhu] ka thënë: “Nga gjërat e ahiretit në dunjallëk janë vetëm emrat - emërtimet (e tyre)!” (Thënë ndryshe, vetëm emrat e asaj që gjendet në dunjallëk dhe ahiret janë të përbashkëta, derisa esenca plotësisht ndryshon). Për këtë arsye vera (që pihet sh.p.) në botën e ardhme nuk është si vera në dunjallëk, as zjarri i Xhehen¬ne¬mit nuk është si zjarri i dunjallëkut, e as ura e Siratit, e shtrirë përtej Xhehennemit, nuk është si urat tjera të shtrira përmbi lugina e lumenj.
Pra, parimi i katërt është: imagjinata njerëzore është në gjendje ta përfshijë vetëm atë deri tek e cila kanë arritur shqisat.


Parimi I PestË

--------------------------------------------------------------------------------

Kur syri e shikon thuprën e drejtë, të thyer në gotën e ujit të pastër, mendja nuk mashtrohet me atë që syri e ka parë, sepse e din se thupra ende ka mbetur e drejtë. Kur syrit i duket rëra e shkretëtirës si ujë, mendja e di se ajo është fatamorganë - mashtrim, dhe se nuk është ujë, por rërë. Kur ta shikojmë magjistarin në cirk se si nxjerr nga goja njëqind faculetë, kurse nga mëngët e sakos njëzet lepuj, mendja kupton se ajo është fanitje dhe mashtrim. Pra, mendja është bërë gjykatës, dhe ky gjykim i saj është largpamës. Mirëpo, a është ajo (mendja) gjykatës mbi të gjitha, dhe a është largësia e gjykimit të saj e pafund?
Mendja nuk është në gjendje që të kuptojë asgjë, deri sa nuk përkufizohet me dy gjëra: me kohë dhe hapë¬si¬rë. Pra, atë që nuk është e përkufizuar me kohë dhe ha¬pësirë mendja, vetvetiu, nuk është në gjendje ta kuptojë.
Sikur profesori i historisë të thoshte: "Ka shpërthyer lufta në mes arabëve dhe persianëve, mirëpo nuk është zhvilluar kjo luftë para Islamit e as pas tij, e as në ndonjë kohë tjetër, por në të vërtetë ka shpërthyer”, këtë ti nuk do ta kuptoje apo besoje, e as që do ta pranoje. E sikur profe¬sori i gjeografisë të thoshte: "Ekziston qyteti i cili nuk është në rrafshinë e as në kodër, as në tokë e as në det, nuk është në Tokë e as në gjithësi, as në çfarëdo hapësire, mirëpo ai ekziston”, ti këtë nuk do ta kuptoje, e as që do t'i besoje atij.
Prandaj, mendja nuk gjykon ndryshe, përveç se me kufijtë e kohës dhe hapësirës, ashtu që për atë që është jashtë atyre kufijve, nga çështja e shpirtit, caktimit të All-llahut të Madhërishëm, lartësisë dhe cilësive të Tij, mendja nuk është në gjendje të gjykojë për to.
Pastaj, mendja është e kufizuar. Nuk mund të gjyko¬jë mbi të pakufizuarën, e as që është në gjendje ta kuptojë atë. Prezentoja vetes amshueshmërinë e besimtarit në Xhennet! Mendja e besimtarit është e bindur se ajo është e vërtetë dhe kjo bindje (jekin) i ka ardhur përmes lajmit të të sinqertit, të Dërguarit të All-llahut, Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Mirëpo, shiko vallë mendja jote a e kupton amshueshmërinë? Koncentro mendimin mbi të, e do të shohësh se si e përfytyron qëndrimin e tyre në Xhen¬net një shekull apo dy, njëqind, një milion apo një mijë milion shekuj, pastaj do të konstatosh se mendja jote mbetet e pafuqishme dhe pyet: "E çka pas kësaj?" Ajo dëshiron që me atë ta caktojë kufirin. Ajo nuk është në gjendje ta kuptojë amshueshmërinë, e kur të pandehë arritjen deri te ajo, vie në kundërshtim i cili dëshmon mbi kotësinë dhe mashtrimin e saj.
Filozofi gjerman, Kanti, e ka shkruar librin e njohur në të cilin vërteton se mendja nuk është në gjendje që të bie gjykime për diç tjetër, përveç se mbi botën materiale. Mirë¬po atë të cilën e ka thënë Kanti shumë më parë e kanë thënë dijetarët tanë, duke e përsëritur dhe vërtetuar aq shumë, sa që është bërë si fakt në përgjithësi i njohur, kurse të folurit mbi të - përsëritje e zakonshme. Dijetarët tonë kanë shpje¬guar me argumente matematikore se “rrethi i çoroditur - circulus viciosus” (që çdo send shkakton tjetrën dhe kështu me radhë gjer në fund) është i gabuar dhe gënjeshtër.
Njëri nga argumentet më të afërta të tyre është ky: nga pika (M), p.sh. nxjerr dy rreze, d.m.th. dy vija të drejta të cilat largohen në mes veti, dhe pandeh (përfytyron) gjatë¬sinë e çdo vije deri në pafundësi (B, B). Pastaj i bash¬kon këto dy vija me vija diagonale në distancë të barabartë (C-H; C1 - H1; C2 - H2), dhe kështu deri sa nuk të arrish deri te vija (B, B). A është ajo vijë e kufizuar apo e paku¬fi¬zuar?
Nëse thua se është e kufizuar, do të të thuhet se ajo vijë është ndërmjet dy pafundësive. Prandaj si mund të jetë e kufizuar? E nëse thua se është e pakufizuar, e merr përgjigjen se ajo është vijë e cila i bashkon dy pika (B, B), prandaj si mund të jetë e pakufizuar?
Pra, ajo është e kufizuar dhe e pakufizuar, e kjo është kundërthënie!
Pra, është vërtetuar se mendja humb baraspeshën (çrregullohet të perceptuarit e saj) kur bën përpjekje që të gjykojë mbi të pakufizuarën, njëlloj siç bie në kundërthënie absurde kur të gjurmon mbi atë që nuk ka fund – pafun¬dësinë.
Mendja, pra, nuk është në gjendje që të gjykojë, e as që është i drejtë gjykimi i saj, përveç se mbi sendet e kufi¬zuara materiale. Ndërsa sa i përket asaj që është jashtë kufijve të materiales, apo të padukshmes - botës metafizike, mendja mbi të nuk mund të gjykojë. E ajo që e ka vërtetuar Kanti, e para tij edhe ulemaja jonë, gjendet në librin Sher¬hul-Mevakif nga Sejjidi, mesazhi El-Meksadul-Esna nga Gazaliu dhe në librat tjerë të dogmatikës.

PARIMI I GJASHTË

Të gjithë njerëzit, edhe besimtarët edhe pabesim¬ta¬rët, ata të cilët janë rritur në shtëpitë e ibadetit (adhurimit), në xhamia dhe kisha, apo të edukuarit në strehimoret e amoralit dhe rezillëqeve, kur i godet ndonjë fatkeqësi e madhe - katandisje fati, nga e cila humbin durimin dhe nuk gjejnë ilaç, nuk kërkojnë ndihmë dhe mbrojtje në asnjë nga këto krijesa, por kërkojnë ndihmë dhe strehim te fuqia e cila është prapa atyre krijesave, fuqia të cilën nuk e shohin, por në shpirtra dhe zemra e ndiejnë ekzistimin, madhësinë dhe lartmadhërinë e Tij.
Kjo i ndodh një numri të madh të nxënësve dhe studentëve në ditët e provimeve, si dhe shumë të sëmurëve kur dhembjet iu shtohen dhe mjeku bëhet i paaftë për ta. Të gjithë i kthehen Zotit të tyre dhe i përkushtohen Atij me adhurim. Pra, a keni pyetur ndonjëherë se ç'është shkaku i kësaj dhe të ngjajshmës me këtë? Si e dimë ne që ndonjëri i cili bie në vështirësi i kthehet All-llahut të Madhërishëm? Të gjithëve na kujtohen ditët e luftës së kaluar dhe asaj të parës, se si njerëzit iu kanë kthyer fesë duke kërkuar stre¬him tek All-llahu i Madhërishëm. Komandantët dhe epro¬rët janë drejtuar kah tempujt dhe e kanë orientuar ushtrinë në namaz - lutje.
Kam lexuar në revistën El-Muhtar artikullin e për¬kthyer nga një revistë tjetër, të botuar në ditët e luftës, nga një i ri - parashutist (në kohën kur parashutistët dhe aterimet kanë qenë diç e re), i cili tregon ndodhinë e tij, ku ai thotë se është rritur në shtëpi në të cilën askush nga anëtarët e saj nuk e kanë përmendur Zotin, e as që Atij iu kanë lutur - falur. Ka mësuar në shkolla në të cilat nuk ka pasur orë mësimi fetar e as mësues besimtarë, dhe se është edukuar me edukatë materialiste (laike), apo më mirë thënë, ashtu siç edukohet kafsha, e cila nuk di tjetër përveç ushqimit, pijes dhe mbarësimit. Mirëpo kur është lëshuar herën e parë me parashutë, duke e parë veten se si bie, para se parashuta të ketë filluar të hapet, ai kishte filluar të lutet me gjithë zemër: “O Zot, o Krijuesi im!”, duke u çuditur nga i erdhi ky besim.
E bija e Stalinit, e cila është rritur dhe edukuar në vorbullë të mosbesimit, para disa kohe i ka botuar memoa¬ret e veta në të cilat përmend se si i është kthyer besimit, edhe vet duke iu çuditur kësaj kthese. Mirëpo në këtë nuk ka kurrfarë çudie, sepse besimi në ekzistimin e All-llahut të Madhërishëm është diç që është e fshehur në çdo shpirt. Ajo është natyrshmëri - një nga instinktet esenciale njerë¬zore, siç është p.sh. instinkti seksual, e njeriu është kafshë e cila beson.
Megjithëkëtë, këtë natyrshmëri njerëzore ndonjë¬herë e mbulojnë epshet, dëshirat, pasionet dhe nevojat ma¬teriale jetësore, e kur ta tronditin tmerret, rreziqet dhe vësh¬ti¬rësitë ai hedhë nga vetja atë mbulesë dhe paraqitet besimi. Për këtë shkak ai i cili nuk beson quhet kafir, kurse në gjuhën arabe fjala kafir ka kuptimin: “Ai i cili mbulon”. Është interesante se mbështetjen e kësaj ideje e kam gjetur në dy deklarata, të largëta mes veti sipas kohës, hapësirës, kushteve dhe qëllimit, mirëpo të njëjta sipas kuptimit.
Deklaratën e muslimanes së njohur, të devotshmes Rabije El-Adevijes, dhe deklaratën e shkrimtarit të njohur francez, ateistit Anatoll Fransoa, i cili për shkakun e ateiz¬mit dhe mosbesimit të vet thotë: “Njeriu bëhet besimtarë kur si rezultat i analizës së urinës i paraqitet se ka së¬mun¬d¬jen e sheqerit (në kohën kur insulini nuk ka qenë i njo¬hur)...” Ndërsa Rabijes i është thënë: “Filani ka sjellur një mijë dëshmi mbi ekzistimin e All-llahut të Madhërishëm”, kurse ajo në këtë është buzëqeshur dhe ka thënë: “Mjafton një dëshmi.” E pyetën: “Cila është ajo?” Në çka u përgjigj: “Sikur të udhëtoje i vetmuar nëpër shkretëtirë, e në një mo¬ment të rrëshqet këmba dhe bie në një bunar nga i cili nuk je në gjendje të dalësh, çka do të bëjë atëherë?” Bashkë¬bi¬seduesi i saj tha: “Do të thërrisja: O Zot...”, “Kjo është dëshmia”, iu përgjigj Rabija.
Besimi në All-llahun e Madhërishëm është në thellë¬sinë e shpirtit të çdo njeriu. Kjo është e vërteta të cilën ne muslimanët e njohim, sepse All-llahu i Madhërishëm na ka lajmëruar se besimi - imani është natyrshmëri (instinkt) me të cilën i ka krijuar njerëzit. Këtë të vërtetë evropianët më vonë e kanë zbuluar. Dirkemi, profesor i njohur francez i filozofisë, e ka shkruar librin në të cilin thekson se besimi në ekzistimin e Zotit është e vërtetë e qartë - aksiomë. Është e pamundur që njeriu të jetojë dhe të vdesë duke mos menduar mbi Zotin e kësaj gjithësie. Mirëpo ndoshta ka qenë mendjeshkurtër dhe nuk ka arritur gjer te Perëndia e vërtetë, por ka adhuruar gjërat tjera përveç Tij, duke konsi¬deruar se ata janë zot apo e afrojnë te Zoti.
E kur të ndodh diç e re, kur del ndonjë telashe dhe vie çasti i rrezikut, ai i kthehet të vetmit Zot, All-llahut të Madhërishëm dhe i hedhë zotërat e rrejshëm. Mushrikët e fisit Kurejsh kanë adhuruar Hubelin, Latin dhe Uzatin, gurët dhe statujat. Hubeli është statujë nga voska e kuqe, të cilën e ka sjellur Amër ibn Luhajj nga Siria, nga Shami. I kanë thënë se është zot i madh dhe i fuqishëm, e kur e mori dhe e vuri mbi deve, rrugës i ra dhe dora e kësaj statuje u bë copë e grimë, prandaj ia bënë një dorë tjetër nga ari. “Zot” të cilit iu thye dora! Por edhe krahas kësaj e kanë adhu¬ruar! E kanë adhuruar në momentet e rehatisë dhe sigurisë, kurse kur lundronin nëpër det dhe kur valët shqe¬tësoheshin (turbulloheshin), duke paralajmëruar fantaz¬mën e përmbyjtjes, nuk kanë thirrur: “O Hubel”, por: “O All-llah.”
Kjo është e dukshme edhe sot me rastin e anije thyer¬jeve, gjatë shpërthimit të zjarrit, me rastin e rrezikut apo keqësimin e sëmundjes, ti atëherë do t’i shohish ateistët se si i kthehen fesë!
Përse? Për shkak se besimi është insinkt, dhe defini¬cioni më i plotë për njeriun është se “ai është kafshë reli¬gjioze”. Shikoni këta materialistë - pabesimtarë kur t’iu vie vdekja! A mendoni se Marksi dhe Lenini kur e kanë parë vdekjen (janë bindur në arritjen e saj) kanë thirrur mjetet prodhuese të cilat i kanë adhuruar, apo kanë thirrur All-llahun? Bëhuni të bindur se nuk kanë vdekur para se t’i jenë lutur Zotit, por atëherë kur lutja nuk bënë dobi. Edhe Faraoni ka bërë tirani dhe mendjemadhësi duke folur:
“Unë jam më i madhi zot i juaji”, ndërsa kur e përfshiu atë përmbysja tha: “Besova se nuk ka Hyjni tjetër pos Atij që i besuan beni israilët (izraelitët)...” (Junus: 90)
Në simpatinë e dashurisë të cilën e ndien i dashu¬rua¬ri qëndron argumenti se besimi është natyrshmëri – ins¬tinkt te njerëzit (shpirtërat e tyre). Dashuria ndaj All-llahut është fotografi e zvogëluar e besimit, si dhe një nga format e ibadetit.
Francezët, pasi që mes tyre kishte dominuar lënia e fesë, fjalën “adhurim” e kanë përdorur për dashurinë. Në këtë i kanë pasuar edhe disa nga ne, të cilët janë evropia¬ni¬zuar, kështu që në bisedat e tyre filluan të flisnin: “E do dhe e adhuron” dhe “e ka dashuruar deri në adhurim”, e kjo nuk do të thotë asgjë tjetër, vetëm se adhurimi është manifestim natyral i besimit në Zotin, ndërsa dashuria njëra nga format e besimit.
I dashuruari i nënshtrohet të dashurit të vet dhe i zbaton të gjitha dëshirat e tij, ngjashëm vepron edhe besim¬tari ndaj All-llahut të Madhërishëm (i nënshtrohet dhe i zbaton urdhërat e Tij). I dashuruari nuk çanë kokën dhe nëse të gjithë njerëzit hidhërohen në të, vetëm që ai të cilin e do të jetë i kënaqur me të. I njëjtë është edhe rasti i besim¬tarit me All-llahun e Madhërishëm. Nuk i vë veshin hidhë¬rimit të gjithë njerëzve, vetëm që Ai të jetë i kënaqur me të. I dashuruari i frikësohet të dashuruarit të vet, i frikësohet hidhërimit të tij dhe është i kënaqur me tërë atë që rrjedh nga ai. Pra, dashuria (të dashuruarit) është dëshmi se besi¬mi - imani është instinkt natyror te njerëzit.


TË Kufizuarit Terminologjik

--------------------------------------------------------------------------------

Atë që e kemi thënë më parë nuk do të thotë se dashuria ndaj All-llahut të Madhërishëm është e njëjtë sikur dashuria ndaj personit të dashuruar. Jo, sepse i dashuruari i nënshtrohet të dashurit të vet dhe i frikohet, është i kënaqur me sjelljet e tij dhe i jep përparësi kënaqësisë së tij për shkak të kënaqësisë të cilën e ndien, sepse ai në të e do vetveten. E sikur, për shembull, Lejlën ta kishte kapluar rrebulli (sëmundje e lëkurës sh.p.) dhe t’ia kishte shëmtuar fytyrën, hundën apo sytë, Mexhnuni nuk do t’i afrohej, e as që do të ndiente përmallim për të. Madje do të ikte dhe do të largohej prej saj. Ky është dallimi në mes dashurisë ndaj krijesës dhe Krijuesit.
Këto janë dy dashuri të ndryshme, mirëpo gjuhët njerëzore, për shkak të ngushtësisë dhe paaftësisë së tyre që të përfshijnë kuptimet shpirtërore, përdorin të njëjtën shprehje për shumë kuptime. Kështu kur themi: “Filani i don pamjet kodrinore”, “filani e don historinë”, “filani e don orizin me mish”, ndërsa “prindi e don fëmijën e vet”, “Mexhnuni e don Lejlën”, ndërsa “besimtari e don All-llahun e Madhërishëm”, çdonjëra nga këto dashuri dallohet nga tjetra. Shembulli i kësaj është edhe fjala “bukuri”. Ky është një nocion, ndërsa ne e përdorim në një mijë kuptime. Në këtë bëjnë pjesë edhe fjalët tona: “All-llahu dëgjon dhe sheh” dhe “filan njeriu dëgjon dhe sheh”, me fjalë tjera, nuk është i shurdhër, e as i verbër, mirëpo të dëgjuarit dhe të pamurit e Tij nuk është i ngjashëm dëgjimit dhe shikimit të robit (njeriut), sepse All-llahu i Madhërishëm nuk i përngjan asnjërës nga krijesat, e as që Atij i përngjet diç, dhe të gjitha ajetet që flasin mbi cilësitë (sifatet) e All-llahut të Madhërishëm janë të përmendura në këtë kuptim. All-llahut të Madhërishëm asgjë nuk i përngjanë.

PARIMI I SHTATË

Parimi i shtatë është që, njeriu me intuitë ndien se kjo botë materiale nuk është e tëra që ekziston dhe se prapa kësaj fshihet bota e panjohur shpirtërore, duke i vërejtur reflekset të cilat në të e dërgojnë. Kjo për shkak se njeriu e sheh se kënaqësitë materiale janë jetëshkurtëra (të kufizuara), ashtu që kur ta realizojë qëllimin dhe ta arrijë kufirin kënaqësia pushon të jetë kënaqësi dhe shndërrohet në “shprehi”, ashtu që zhduket ëmbëlsia dhe mrekullia e saj dhe bëhet si anekdotat e mësuara përmendsh apo si ndonjë tregim i vjetër.
I varfëri shikon veturën e të pasurit e cila kalon pranë tij dhe shikon vilën e tij pranë së cilës qëndron, dhe mendon në vete se e tërë bota do të ishte e tij sikur të posedonte diç të tillë, mirëpo atëherë kur kjo do të bëhej e tij, ai nuk do të ndiente atë ëndje dhe kënaqësi. I dashuruari e kalon tërë natën pa gjumë, duke imagjinuar mbi takimin me të dashurën, duke menduar se tërë kënaqësitë e dunjallëkut janë në dashurinë ndaj saj, e kur e marton atë që e ka dashur dhe kalojnë dy vite në martesë, treten të gjitha ato shpresa, shuhen kënaqësitë dhe nga ato i mbesin vetëm kujtimet. I sëmuri lëngon nga sëmundja dhe vuan duke përfytyruar se e tërë kënaqësia është në shërim dhe kalimin e dhembjeve, e kur t’i kthehet shëndeti dhe harron ditët e sëmundjes, nuk sheh më në shëndet asgjë nga ato kënaqësi që i përfytyronte. I riu e dëshiron me gjithë shpirt “famën”, duke u gëzuar kur ndonjë radio - stacion e kumton emrin e tij apo ndonjë gazetë fotografinë e tij, e kur të arrinë famën dhe kur emri dhe personaliteti i tij të dëgjohet, fama i bëhet gjë e rëndomtë.
Mandej ndodh që njeriu ta dëgjojë melodinë në natën e qetë, të cilën e këndon këngëtari i dashur për të, ashtu që e mallëngjen në thellësi të shpirtit dhe e ngrit në botën shpirtërore. Ose lexon rrëfimin nga shkrimtari i shkathët dhe e ndien sikur ai e udhëheq rrugëve të botës magjepse, në të cilën përveç mrekullive ka edhe poezi e aromë, e kur rrëfimi të përfundon, ndien sikur ka qenë në ëndrrën e ëmbël të mallëngjyer nga e cila është zgjuar, kot duke tentuar që t’i kthehet ëmbëlsisë dhe joshjes së saj.
I përjeton momentet e njohjes - zbulimit kur shpirti pastrohet përmes të menduarit dhe përsiatjes duke u liruar nga presioni i materies, ashtu që në krihet e pastërtisë dhe pavarësisë ngritet deri sa nuk arrin te kufiri prej të cilit e sheh Tokën dhe atë që gjendet në të aq të imët sa që nuk meriton shikimin, për shkak se ndien kënaqësi shpirtërore dhe ëndje së cilës nuk i është e barabartë kënaqësia e ushqimit të cilën e ndien i urituri, as kënaqësia të cilën e ndien dorëshliri ndaj të pafatit, e as kënaqësia e pasurisë dhe autoritetit për varfënjakun e mjerë.
Shpirti vazhdimisht pretendon dhe synon atë, botën më të lartë shpirtërore, botën e panjohur nga e cila ka të njohura vetëm këto reflektime, të cilat shpërndahen para se t’i paraqiten, i humbin dhe i zhduken këto momente të këndshme - fryma freskuese, të cilat shkapërderdhen para se të paraqiten. Atëherë kupton se kënaqësitë materiale janë jetëshkurtëra, se kënaqësitë shpirtërore janë me vëllim më të madh se ato materiale, dhe se lënë gjurmë më të thella në shpirt. Siç bëhet thellë i bindur (nëpërmjet intuitës, e jo dëshmisë racionale) se kjo jetë materiale nuk është e tëra që ekziston, dhe se bota e panjohur, e fshehur pas botës së materies, është e vërtetë ekzistuese për të cilën shpirtërat mallëngjehen, duke u përpiqur që të ngjiten tek ajo, por nga kjo e pengon ky trup i dendur i cili nuk e lejon që lirisht të fluturojë kah ajo (bota shpirtërore). Ky është argumenti psikologjik mbi ekzistimin e botës tjetër.

PARIMI I TETË

Besimi në ekzistimin e botës tjetër është rezultat i domosdoshëm i besimit në ekzistimin e All-llahut të Madhërishëm. Shpjegimi i kësaj është se, All-llahu i Madhërishëm është i drejtë, e i Drejti nuk lejon dhunën, dhe as që e lë tiranin pa dënim, sikur që nuk e lë të shkelurin pa drejtësi. Megjithatë, ne në këtë botë shohim ata të cilët jetojnë dhe vdesin si mizorë - e nuk dënohen, dhe ata të cilët jetojnë e vdesin si të shkelur - pa drejtësi. E çka do të thotë kjo? Dhe si ndodhë kjo pranë ekzistimit të Zotit të Madhërishëm dhe drejtësisë së Tij? Kjo jep të kuptosh se “bota e ardhme”, në të cilën bamirësi do të shpërblehet ndërsa mëkatari të dënohet, është e domosdoshme.
“Tregimi” nuk mbaron me përfundimin e kësaj bote, sepse, sikur në TV të shfaqej ndonjë film, e të ndërpritet në mes të shfaqjes dhe të kumtohet se filmi ka “përfunduar”, askush nga shikuesit nuk do të besonte në këtë, dhe do të thërrisnin: “Çka ka ngjarë me heroin”? Ku është mbarimi i tregimit? Ata presin nga autori që tregimin ta realizojë deri në fund dhe të nxjerrë në shesh përfundimin e heronjëve të tij. E tillë është gjendja me Krijuesin e njerëzve. E si, pra, njeriu i mençur të besojë se “tregimi i jetës” përfundon me vdekje. Si, kur llogaria ende nuk është rregulluar, e as tregimi nuk është plotësuar? Andaj mendja bëhet thellë e bindur se ky kozmos ka Zotin e vet, dhe se pas kësaj bote është ahireti - bota e ardhme. Se ajo botë e panjohur, një refleks shkëlqimi të së cilës shpirti e ka vërejtur në melodinë e qetë dhe në tregimin gjenial, dhe në momentin e inspirimit e ka ndier erën e saj, nuk është bota e idealit të cilën e ka krijuar Krijuesi i Platonit. E ka vërejtur se kënaqësia më e madhe e dunjallëkut - kënaqësia e marëdhënies seksuale - nuk zgjatë më shumë së gjysmë minuti, dhe ka arritur deri te njohja se ajo është vetëm një shembull i kënaqësive të ahiretit. Ajo është kafshata e ushqimit të cilën e shijon, e nëse të pëlqen, e blen dhe e han deri sa të ngopesh, apo si modeli i tregtarit të cilin e sheh, e nëse je i kënaqur me të, e kërkon mallin. Me të vërtetë ajo kënaqësi është fotografia e zvogëluar (shembulli) e kënaqësive në botën tjetër, të cilat janë të përhershme dhe nuk kanë kufij, te të cilat ndien kënaqësi që nuk shndërrohen në “shprehi – rëndomshmëri” si kënaqësitë e kësaj bote, por amshueshëm mbesin kënaqësi, bëhen gjendje të përhershme.
__________________

[IL-Adidas]

Koncepti i Zotit sipas shumë besimtarëve të feve monoteiste është që s’ka fillim dhe që s’ka mbarim. Për mendimin tim të pranosh diçka të tillë të vërtetë duhet të besosh verbërisht sepse me një arsyetim të thjeshtë njerëzor ÇDO GJË ka fillim – përse zoti ose zotërat duhet të mos përfshihen në këtë arsyetim?
Përse duhet të ketë vetëm një Zot (emër i përveçëm) per krijimin e universit? S’mund të kenë qenë dy ose tre ose sa të duash ti?
Edhe në qoftë se pranojmë ekzistencën e Zotit ose zotërave, ne mund të kemi qenë thjesht një krijim pa vlerë ose jo perfekt sipas Zotit ose zotërave (e them këtë duke shikuar luftërat, krimet ne historinë njerëzore). Kush na garanton që Zoti ose zotërat kujdesen për tokën? Në bazë të këtij arësyetimi, Zoti ose zotërat mund të kenë krijuar jetë edhe në planete të tjera gjersa universit s’i duhet fundi. Kush na garanton që Zoti do më tepër tokën se një planet tjetër? Në qoftë se Zoti ka krijuar jetë në planete të tjerë, sa profetë duhet të ketë dërguar (për myslimanët dhe çifutët)?
Në qoftë se Zoti ka krijuar jetë në planete të tjerë, sa Jezus duhet të jenë dërguar që të shpëtojnë atë planet (për të krishterët)?
Në qoftë se Zoti ka krijuar jetë në planete të tjerë, sa ______(plotësoje me emrin që dëshiron duhet të jenë dërguar për ________(plotësoje me fenë ose besimin që ke dëshire)?
Mendimi im është që Zotin e ka krijuar njeriu dhe njeriu si një qenie komplekse që është ka krijuar fetë e ndryshme.

[Klevis2000]

Shkencëtartët vërtetojnë shenjat e Zotit







Zbulimet shkencore mbi gjithë-sinë flasin për ekzistencën e Zotit. Shkenca na udhëheq në përfundimin se gjithësia ka një Krijues, i Cili është i përkryer në fuqi, urtësi e dituri. Është feja ajo që na tregon rrugën për njohjen e Zotit. Për këtë arsye, është e mundur të thuhet se shkenca është një metodë që përdorim për të njohur dhe hulumtuar më mirë të vërtetat, për të cilat bën fjalë feja.

Megjithatë, në ditët e sotme, disa nga shkencëtarët që flasin në emër të shkencës mbajnë një qëndrim plotësisht të ndryshëm. Sipas pikëpamjes së tyre, zbulimet shkencore nuk e përfshijnë krijimin e Zotit. Përkundrazi, ata kanë formuar një konceptim ateist të shkencës, duke deklaruar se nuk është e mundur të arrihet tek Zoti nëpërmjet të dhënave shkencore. Shkurt, ata pretendojnë se feja dhe shkenca janë dy nocione në kundërshtim me njëra-tjetrën.

Në të vërtetë, kjo mënyrë e të kuptuarit të fesë është tejet e re. Deri pak shekuj më parë, shkenca dhe feja nuk mendoheshin kurrë të përplaseshin me njëra-tjetrën dhe shkenca pranohej si një metodë për të provuar ekzistencën e Zotit. I ashtuquajturi konceptim ateist i shkencës lulëzoi vetëm pasi filozofitë materialiste dhe pozitiviste u shtrinë në botën e shkencës në shekujt e 18-të dhe 19-të.

Pasi Çarls Darvin prezantoi Teorinë e Evolucionit më 1859, qarqe që bartnin një pikëpamje materialiste për botën nisën ta mbrojnë ideologjikisht këtë teori, të cilën e panë si një alternativë në vend të fesë. Teoria e evolucionit pretendon se gjithësia nuk është krijuar nga një krijues, por ka ardhur në ekzistencë rastësisht. Për pasojë, u shpall se feja është në kundërshtim me shkencën. Shkencëtarët britanikë Maikëll Baigent, Riçard Lei dhe Henri Linkoln u shprehën kështu mbi këtë çështje:

Për Isak Njutonin, një shekull e gjysmë përpara Darvinit, shkenca nuk ishte e ndarë nga feja. Përkundrazi, ajo ishte një aspekt i fesë dhe në fund të fundit i shërbente e i nënshtrohej asaj... por shkenca e kohës së Darvinit mori formën e saj duke u ndarë nga konteksti, në të cilin kishte ekzistuar më parë dhe duke u shndërruar në kundërshtare absolute dhe në një depozitë alternative mendimi. Si pasojë, feja dhe shkenca pushuan së punuari në harmoni dhe iu kundërvunë njëra-tjetrës, ndërsa njerëzimi u shtrëngua gjithmonë e më tepër të zgjedhë mes të dyjave.

Sikurse thamë më parë, e ashtuquajtura çarje mes shkencës dhe fesë ishte tërësisht ideologjike. Disa shkencëtarë që besonin me zell në materializëm, e kushtëzuan vetveten të argumentojnë se gjithësia nuk ka një krijues dhe trilluan teori të ndryshme për këtë qëllim. Teoria e evolucionit ishte më e njohura dhe më e rëndësishmja ndërmjet tyre. Edhe në fushën e astronomisë, gjithashtu, u zhvilluan ide si "teoria e gjendjes statike" apo "teoria e kaosit". Sidoqoftë, të gjitha këto teori që mohonin krijimin u rrëzuan nga vetë shkenca.

Sot, shkencëtarët që ende mbahen pas këtyre teorive dhe këmbëngulin në të mohuarit e gjithçkaje fetare, janë dogmatikë dhe fanatikë, të vetëkushtëzuar për të mos besuar në Zot. Zoologu i famshëm dhe evolucionisti anglez Watson e pranon këtë dogmatizëm ndërsa sqaron se përse ai dhe kolegët e tij e pranojnë teorinë e evolucionit:

Teoria e Evolucionit është një teori e pranuar universalisht, jo për arsye se mund të provohet si e vërtetë përmes argumentimit të arsyeshëm e koherent, por sepse alternativa e vetme: krijimi i veçantë, është krejtësisht i pabesueshëm.

Ajo që Watson kupton me "krijim të veçantë" është krijimi hyjnor. Sikurse pohon, ky shkencëtar e sheh atë si të "papranueshëm". Po për ç'arsye? Për arsye se kështu imponon shkenca? Në të vërtetë, shkenca nuk imponon diçka të tillë. Përkundrazi, shkenca provon të vërtetën e krijimit. E vetmja arsye, për të cilën Watson e sheh këtë të vërtetë si të papranueshme është se ai e ka kushtëzuar vetveten për ta mohuar ekzistencën e Zotit. Të gjithë evolucionistët e tjerë i përkasin këtij qëndrimi.

Evolucionistët nuk mbështeten në shkencë, por në filozofinë materialiste. Ata e shtrembërojnë shkencën që të përputhet me këtë filozofi. Një gjenetist dhe evolucionist i njohur i universitetit të Harvardit, Richard Levontin, e pranon këtë të vërtetë:

Nuk është puna se metodat apo institucionet e shkencës, në ndonjë mënyrë, na shtrëngojnë të pranojmë një shpjegim material të botës së dukurive, por përkundrazi, ne jemi të detyruar për shkak të pranimit tonë "a priori" të shkaqeve materiale për të krijuar një aparat hulumtimi dhe një grupim konceptesh që prodhojnë shpjegime materiale, pavarësisht se sa kundër intuitës mund të jenë, pavarësisht se sa mistifikues mund të ngjajnë. Për më tepër, materializmi është absolut, kështuqë ne nuk mund të lejojmë Këmbën Hyjnore të shkelë në prag.

Nga ana tjetër, sot, njëlloj si në historinë e shkuar, ka shkencëtarë që, si kundërshtarë të këtij grupi materialist dogmatik, pohojnë ekzistencën e Zotit dhe e shohin shkencën si një mënyrë për ta njohur Atë. Disa prirje të zhvilluara në SHBA si "Kreacionizmi" apo "Projektimi Inteligjent" argumentojnë nëpërmjet provave se të gjitha qeniet e gjalla janë krijuar nga Zoti.

Kjo na tregon se si shkenca dhe feja nuk janë burime të kundërta informacioni, por, përkundrazi, shkenca është metoda që pohon të vërtetat absolute të siguruara nga feja. Përplasja mes fesë dhe shkencës mund të jetë e vërtetë për disa besime që mishërojnë shumë elementë bestytnish krahas burimeve hyjnore. Sidoqoftë, kjo është jashtë diskutimit për Islamin që mbështetet vetëm në shpalljen e pastër të Zotit. Për më tepër, Islami mbështet kërkimet shkencore dhe shpall se hulumtimi i gjithësisë është një mënyrë për të njohur krijimin e Zotit. Vargu i mëposhtëm nga Kurani trajton një çështje të tillë:

A nuk e kanë parë qiellin mbi ta, si e kemi ndërtuar e zbukuruar? Në të nuk mund të gjesh asnjë të çarë! Tokën e kemi shtrirë dhe kemi vendosur në të male të qëndrueshme dhe kemi bërë që ajo të nxjerrë bimë të mrekullueshme në çift. Nga qielli zbritëm ujë të bekuar, me të cilin rrisim kopshte e drithë për t'u korrur dhe pemë të larta hurmash, me vile të vendosura njëra mbi tjetrën. (Sure Kaf, 6-7, 9-10)

Sikurse lënë të kuptohet vargjet e mësimpërme, Kurani i nxit gjithmonë njerëzit të mendojnë, të arsyetojnë dhe të hulumtojnë gjithçka në botën ku jetojnë. Për arsye se shkenca mbështet fenë, ajo e shpëton individin nga padituria dhe e bën atë të mendojë në mënyrë më të ndërgjegjshme.

Ajo e hap botën e mendimit të njeriut dhe e ndihmon të prekë shenjat e dukshme të krijimit të Zotit në natyrë. Fizikanti gjerman Maks Plank shkruan:

"Kushdo që është marrë seriozisht me punë shkencore të çdo lloji e kupton se në hyrjen e portave të tempullit të shkencës janë shkruar fjalët: Duhet të kesh besim! Kjo është një cilësi, pa të cilën shkencëtari nuk mund t'ia dalë mbanë."

Ekzistenca e gjithësisë dhe e qenieve të gjalla nuk mund të shpjegohet përmes rastësive. Shumë shkencëtarë që kanë lënë gjurmë në botën e shkencës e kanë pohuar dhe e pohojnë këtë të vërtetë të madhe.

Sa më shumë që njerëzit mësojnë për gjithësinë, aq më i madh bëhet admirimi i tyre për sistemin e saj të përkryer. Çdo hollësi e re e zbuluar mbështet krijimin në mënyrë të padiskutueshme.

Shumica dërrmuese e fizikantëve bashkëkohorë pranojnë të vërtetën e krijimit, ndërsa kemi hyrë në shekullin e 21-të. David Darling, gjithashtu, pohon se as koha, as lënda, as energjia, as edhe një njollë a vrimë nuk ka ekzituar në fillim. Një lëvizje e shpejtë dhe e lehtë, një dridhje dhe një fluks i thjeshtë. Darling përfundon duke thënë se kur kapaku i kësaj kutie kozmike u hap, fijet e mrekullisë së krijimit u shfaqën mes saj.

Përveç kësaj, dihet tashmë se thuajse të gjithë themeluesit e degëve të ndryshme të shkencës besonin në Zotin dhe në librat e Tij hyjnorë. Fizikantët më të mëdhenj në histori, Njutoni, Faradei, Kelvini e Maksuelli janë vetëm disa nga shembujt. Në kohën e fizikantit të madh, Isak Njutonit, shkencëtarët besonin se lëvizjet e trupave qiellorë dhe planetëve mund të shpjegoheshin përmes ligjesh të ndryshme. Njutoni, megjithatë, besonte se krijuesi i tokës dhe i hapësirës ishte i njëjtë, prandaj dhe, sipas tij, lëvizjet e tyre duheshin shpjeguar përmes ligjeve të njëjtë. Ai thoshte:

Ky sistem kaq i bukur i diellit, planeteve e kometave mund të ruajë vazhdimësinë vetëm nën urdhërat dhe zotërimin e një Qenieje të ditur e të fuqishme. Kjo Qenie qeveris gjithçka, jo si shpirt i botës, por si Zot mbi gjithçka, për llogari të pushtetit të Vet. Ai e meriton të quhet Zoti, Sunduesi i Gjithësisë.

Siç dihet, mijëra shkencëtarë që kanë bërë kërkime në fushat e fizikës, matematikës dhe astronomisë që nga Mesjeta, janë në një mendje me idenë se gjithësia është krijuar nga një Krijues i vetëm dhe gjithmonë përqendrohen në të njëjtën pikë. Themeluesi i astronomisë fizike, Kepler, deklaroi besimin e tij të fuqishëm në Zot në një nga libart e tij, ku shkruan:

Përderisa ne, astronomët, jemi priftë-rinjtë e më të lartit Zot në lidhje me librin e natyrës, na takon të mendojmë jo për lavdinë e mendjeve tona, por, mbi të gjitha, për lavdinë e Zotit. (Dan Graves, Scientists of Faith, 51)

Fizikanti i madh, Uilliam Tomson (Lord Kelvin), që themeloi termodinamikën në një bazë formale shkencore, gjithashtu e besonte Zotin. Ai i ishte kundërvënë fuqishëm teorisë së evolucionit të Darvinit dhe e kishte mohuar plotësisht atë. Në vitin 1903, pak kohë para vdekjes, ai deklaroi në mënyrë të palëkundur se "në lidhje me prejardhjen e jetës, shkenca... pohon pozitivisht fuqinë krijuese."

Një nga profesorët e fizikës në universitetin e Oksfordit, Robert Mateus, deklaron të njëjtin fakt në librin e tij, botuar në vitin 1992, ku sqaron se molekulat e ADN-së janë krijuar nga Zoti. Mateus thotë se të gjithë stadet vijojnë në harmoni të përkryer nga një qelizë e vetme deri te një foshnje e gjallë, më pas te një fëmijë i vogël dhe së fundi te një adoleshent. Të gjitha këto ngjarje mund të shpjegohen vetëm përmes një mrekullie, sikurse në të gjitha stadet e tjera të biologjisë. Ai shtron pyetjen se si mundet një organizëm kaq i përkryer e i ndërlikuar të lindë nga një qelizë e thjeshtë dhe e vetme dhe se si mund të krijohet një NJERI madhështor nga një qelizë më e vogël se pika e një i-je.

Ai arrin në përfundimin se kjo nuk është asgjë më pak se një mrekulli.

Disa shkencëtarë të tjerë që pranojnë se gjithësia është krijuar nga një Zot dhe që janë të njohur e vlerësuar për zbulimet apo punimet e tyre janë:

Robert Boil
(babai i kimisë bashkëkohore)

Iona Uilliam Peti
(i njohur për studimet e tij mbi statistikat dhe ekonominë bashkëkohore)

Maikëll Faradei
(një nga fizikantët më të mëdhenj të të gjitha kohërave)

Gregori Mendel
(babai i gjenetikës; ai zhvlerësoi Darvinizmin me zbulimet e tij në shkencën e gjenetikës)

Lui Paster
(emri më i madh në bakteriologji; ai i shpalli luftë Darvinizmit)

Xhon Dalton
(babai i teorisë atomike)

Paskali
(një nga matematikanët më të spikatur)

Xhon Rei
(emri më i rëndësishëm në historinë natyrore britanike)

Nikolaus Steno
(stratigraf i famshëm që hulumtoi shtresat e tokës)

Karolus Lineus
(babai i klasifikimit biologjik)

Xhorxh Kuvier
(babai i anatomisë krahasuese)

Mathju Mauri
(babai i oqeanografisë)

Tomas Anderson
(një nga pionierët në fushën e kimisë organike).

[episodestory]

Kurani Eshte Libri i Fundit i Zbritur Ne Toke Nga Zoti.Ai Lıber Nuk Ka Ndryshuar Qe Ne Ate Kohe Deri Me Sot As Dhe Nje Shkronje.Kurse Bibla Ne Cdo Dore Te Njeriut Qe Kalonte Ndryshohej.Ne Kohen E Hazretit LUT Ne Popullin E Tij Ka Pasur Shume Jobesimtare.Dhe Ne Vendin Qe İshin Shtepite E Atyre Jobesimtareve Toka U Ul Dhe U be Nje Grope Shume E Madhe.
Qe Ne Ate Kohe Ne KURAN Shkruhej Qe Bızantinet Do Te fıtonin Me Nje POpull Tjeter (Ne Vendin Me Te Ulet Te Tokes.)Dhe Ata Fıtuan Ne Ate Vend Ku Ishte Ajo Gropa E Madhe.Pra KURANİ E Ka Thene Kete Qe Para Shume Vjetesh.
Dhe Tanı Ne Keto Koherat E vona Shkencetaret E Kane Zbuluar Qe Vendı Me I Ulet Ne Toke Eshte Ajo Grope.
Kuranı Thote Qe Toka Ka Shtate Shtresa.Shkencetaret E Kane Zbuluar kete Shume Vone Mbas Kuranıt.

[episodestory]

Ishın Njehere Dy bektashınj Dhe Dy Mysliman.Nqs E Dını Bektashınjte Jane Ata Qe Pranojne Alıun Sı Pejgamber Jo MUHAMEDIN (A.S).Keto E Lane Njehere Per Nje Debat Kush I mbushte Mendjen Njerı Tjetrıt Do Te Kthehej Ne Ate Fe.Ky Plaku Myslıman I Tha: Dyshe Dyshe Behet Rremuje.Me Mıre Zgjıdhnı Ju nje Dhe Ne Njerın Per Debat.Ata Pranuan.Fılloı Plaku Myslıman Dhe Tha: A Ka Qene Alıu Mynafık(njerı Me Dy fytyra)?Jo Tha I Plaku bektashı
Po Frıkacak Ka Qene? Jo Tha Bektashıu.
I Pranonte Sahabet(shoket E Profetıt) Alıu? Jo Tha Plaku Por I Pranonte Nga E Keqa Per Sy Te Tjereve Dhe Se Kıshte Frıke Se Nuk E besonte Njerı Pastaj.
POR TI THE QE ALIU NUK ISHTE MYNAFIK(NJERI ME DY FYTYRA)?! DHE QE NUK ISHTE AS FRIKACAK?
Aty Ngecı Plaku Bektashı. Nuk Dınte Cte Thonte
Myslımanı I Berı Dhe Ca Pyetje te Tjera Dhe Plaku Tjeter Bektashı Qe Degjonte Tha: UN BEHEM QE TANI MYSLIMAN.Kurse Plaku I Muhabetıt Nuk Pranoı.

[White_Shadow:)]

O TANO po na shkaterrove fare me keto shembuj more...........tapranofte zoti kete sakrifice qe po ben..........
ja kalofsh mire e inshalla e mer vizen


Ti do pyesesh se kush jam une
CAKU jam mer
HAJT shnet

[episodestory]

Zoti Ekziston Edhe Pse Njeriu Nuk E Sheh.
Njehere Ne Mos Gaboj Ka Qene Isa(a.s) Dhe Ka Thene.
O Zot Un Dua Te Te Shikoj.
Zoti Tha: Shikoje Ate Malin Atje.nqs Ai Mal Do Te Duroj Te Shohi Sadopak Driten Time Un Do Te Lejoj Dhe Ty Te Me Shohesh.zoti I Shfaqi Malit Nje Copez Drite Dhe Mali U Be Therrmije Te Vogla.dhe Isa(a.s) E Kupti Qe Nuk Mund Ta Shikonte. Dhe Se Syri I Njeriut Nuk Eshte Krijuar Qe Te Shohi Ate.
Nje Njeri Nuk E Shikon Dot Djellin Ne Kohe Vere Per Maksimumi 10 Sekonda.
Tung.

[White_Shadow:)]

Nuk ishte ISai ( jezusi) ai por ishte MUSAI ( Moisiu) ai qe kerkoi prej zotit qe ta shifte ate...............

Kujdes heres tjeter Apostol se nje gje te vogel dua nateistat e hajt ti mbash pastaj


shnet lol

[albprofiler]

Ishın Njehere Dy bektashınj Dhe Dy Mysliman.Nqs E Dını Bektashınjte Jane Ata Qe Pranojne Alıun Sı Pejgamber Jo MUHAMEDIN (A.S).Keto E Lane Njehere Per Nje Debat Kush I mbushte Mendjen Njerı Tjetrıt Do Te Kthehej Ne Ate Fe.Ky Plaku Myslıman I Tha: Dyshe Dyshe Behet Rremuje.Me Mıre Zgjıdhnı Ju nje Dhe Ne Njerın Per Debat.Ata Pranuan.Fılloı Plaku Myslıman Dhe Tha: A Ka Qene Alıu Mynafık(njerı Me Dy fytyra)?Jo Tha I Plaku bektashı
Po Frıkacak Ka Qene? Jo Tha Bektashıu.
I Pranonte Sahabet(shoket E Profetıt) Alıu? Jo Tha Plaku Por I Pranonte Nga E Keqa Per Sy Te Tjereve Dhe Se Kıshte Frıke Se Nuk E besonte Njerı Pastaj.
POR TI THE QE ALIU NUK ISHTE MYNAFIK(NJERI ME DY FYTYRA)?! DHE QE NUK ISHTE AS FRIKACAK?
Aty Ngecı Plaku Bektashı. Nuk Dınte Cte Thonte
Myslımanı I Berı Dhe Ca Pyetje te Tjera Dhe Plaku Tjeter Bektashı Qe Degjonte Tha: UN BEHEM QE TANI MYSLIMAN.Kurse Plaku I Muhabetıt Nuk Pranoı.

Eshte rrene ,propagande e disa hoxhallareve ,sidomos ata vehabijt jane me te zeshmit ne keto gjera . NE QOFTE SE NUK ESHTE RRENE ATEHERE SILLNI FAKTET KETU , ku thoj bektashit se nuk e pranojn MUHAMEDIN a.s dhe se e pranojn vetem IMAM ALIUN ALLAHU QOFT I KNAQUR ME TA . rreeeenca te medhaj jeni ju

[episodestory]

O LAL E PARA PUNES AI MUHABET ESHTE I VERTET.
E DYTA TI DUKESH 100% QE JE BEKTASHI PER 2 ARSYE.
a) sepse e ke kopjuar ate qe thashe un dhe ste ka pelqyer dhe e ke hedhur poshte.
b) dukesh nga ktu ku thua qe (pranojn vetem IMAM ALIUN ALLAHU QOFT I KNAQUR ME TA)
PASTAJ KETE E DINJNE TE GJITHE QE BEKTASHINJTE PRANOJNE IMAM ALIUN.
JO SE MYSLIMANET NUK E PRANOJNE QE KA QENE PEJGAMBER.
POR JU BESONI SE KURANI DUHTE TI KISHTE ZBRITUR ATIJ.
ATE E PRANOJNE VETE KOMUNITETI BEKTASHI NE TIRANE MER DAJ.
TUNG.