Njeriu qenka nje shpend i qiellit
Lodrimet e vogela
thene edhe me pare
i palosem ne xhep.
Si bishtalecat e tu
ngjajne pemet ne dimer
dhe toka
nje kafe e murrme,
e zeshket si
dhjetera dhimbje koke
mbledhur ne te njejtin vend,
lodhur per te njejten gje.
Mblidhen nga era te gjithe
si sofra e ngrohte
neper mendje te rendin
kuaj,kalores,vdektare
te gjithe te te puthin
te te qeshin pastaj
e te shkojne.
Dhe kur te lene vetem
ti vetem nuk je.
Njeriu qenka nje shpend i qiellit.
Krijoni Kontakt