Fate jete-Njeriu qe u shpetoj 2 pushkatimeve.

[bela70]

NJeriu qe i shpetoj dy pushkatimeve.

E disa thonë se fati është i shkruar, kushedi...?

Thonë se njeriu është ai që ia shkruan fatin vetes

MITROVICË, - Rastis shpesh të dëgjojë njeriu, sidomos nga më të moshuarit, teksa thonë: “Ymri është shah në vete”. Nëse ka njerëz që akoma kanë dilema ose që duan ta kuptojnë këtë duhet të takojnë dhe flasin me plakun 83-vjeçar, Ramadan Sadiku. Dy pushkatime, në dy luftëra, kishin dështuar që t’i merrnin jetën, e tash 83 vjeçari me plis, nuk pushon së punuari. Bile nuk i duket aspak e pazakonshme që me biçikletën “Herkules”, së paku një herë në javë udhëton 34 kilometra, edhe pse njëri sy ka filluar ta “tradhëtojë”. Ky plak, nga fshati Gushavc i Mitrovicës, pushkatimin e parë e kishte mbijetuar, në Luftën e Dytë Botërore, në Masakrën e Tivarit, ndërsa pushkët, kishin “dështuar”, edhe në luftën e fundit në Kosovë. “Eh... ymri”, thotë plaku shtatmesëm, për këto dy raste mbijetimi, derisa këto nuk janë të vetmet cilësi që e karakterizojnë atë. Ai, në këtë moshë, është ende i fuqishëm, madje mund të krahasohet edhe me ndonjë sportist. Nga fshati i tij që gjendet 5 kilometra në perëndim të Mitrovicës, ai me biçikletën e vet, udhëton deri në Vushtrri. Këto 34 kilometra në dy drejtimet, ai i kalon së paku njëherë në javë, madje vetëm për të përcjellë nga afër ritualin javor: “E xhuma, ditë pazari në Vushtrri”. Jo rrallë, ai udhëton edhe deri në Pantinë, fshat ky i Vushtrrisë, ku e ka të martuar të bijën. Ky udhëtim është më i gjatë se ai “të xhumave”.

Dy herë para tytave të pushkëve

“Mas shumë hjekave, nëpër Kosovë, e Shipni na quan në Bari, ku na shtinen në ni kasarne. Na, qi ishum të parët mujtum me hi mrena kasarnes, a tjerët, nja dy mi veta, meten n’aborr të kasarnes. Aty i pushkatun tanë me bume e mitraloza”, rrëfen plaku, për rastin e Tivarit, dhe duke ofsharë shton: “Na qi ishum mrena, edhe nja dy mi tjerë, tan ishum ba gati se edhe neve kan me na pushkatu. Bile, ni grup qi ishum pej anes tone, vendosum qi me dek si mysliman... u dathum, mos me dek math”. Plaku, i cili qysh si fëmijë kishte filluar të falë namazin, ndërsa ka kryer edhe obligimin tjetër fetar islamik - haxhillëkun, thotë se fati atij dhe i të tjerëve që ishin në radhë për pushkatim, u kishte buzëqeshur pasi ishte dhënë urdhri që edhe ata të vriteshin. “Na qitën edhe neve jashtë me na myt, bile edhe pushktë i paten drejtu kah na, po qat’here erdh ushtria e Dalmacisë, edhe dhanë urdhen mos me na myt. Dalmatin’t bile na dhan fjalën qi kerkush nuk guxon me na prek, edhe na i dhan do pushkë e tesha t’inglizve”, shprehet ai, për pushkatimin e parë të mbijetuar, duke pohuar më pas se peripecitë e luftës kishin zgjatur edhe dy vjet, deri në vitin 1946, kur lufta kishte mbaruar në tërë Jugosllavinë, ndërkaq ai, kishte mbushur 26 vjeç. Rasti i dytë i ballafaqimit të tij me pushkën serbe, i kishte ndodhur 55 vjet më vonë, në pranverën e vitit 1999. Të shtyrë nga forcat policore e paramilitare serbe, që bënin kërdi në Kosovë, banorët e Gushavcit, si edhe të shumë fshatrave e lagjeve të Mitrovicës, ishin përqendruar në fshatin Fushibër i Epërm (ish-Zhabar). Aty, ishin plaçkitur, tortuar, rrëmbyer e edhe vrarë. Edhe haxhi Ramadanit, pasi e kishin plaçkitur, e torturuar, i kishte ardhur radha për t’u vrarë dhe atë para syve të nipave e të mbesave të tij... “Jo, s’po e vrasim, pasi ka ardhë urdhri të tërhiqemi”, kishin thënë më pas policët serbë, ndërkohë që plaku ishte dërrmuar nga torturat, ndërkaq frika e familjarëve kishte arritur në zenit. “Eh....ymri”, thotë prapë plaku për jetën e tij, që e kishte filluar për herë të tretë, pak ditë pasi i kishte lindur nipi, Ibrahimi. Vogëlushi, kishte lindur të njëjtën ditë kur kishin filluar sulmet e NATO-së kundër forcave serbe.

Gushavc - Vushtrri dhe anasjellatas, rrugëtimi 34 kilometërsh me “Herkules”

Veç fatit, haxhinë e karakterizojnë edhe fuqia e entuzizami për jetë. Ai, asnjëherë në jetë nuk ka qenë në marrëdhënie pune, por prapë ka gjallëruar. Me kuajt e vet, nga Çiqeva e Zubin-Potokut, që gjendet në malet e Moknës, disa dhjetra kilometra në perëndim të fshatit të vet, e në kufirin me Malin e Zi, për shumë vite me radhë, ka bartuar material drusor për ndërtim: dërrasa e trarë, për t’i shitur në Mitrovicë e Vushtrri. Ai, me punën e vet si stërshitës i dërrasave, e edhe si murator, kishte krijuar pasuri për tërë familjen që atëherë ishte e gjerë. Disa shtëpi i kishte murosur si për vëllezrit ashtu edhe për axhallarët e vet. Po ashtu vet, e kishte murosur edhe shtëpinë në të cilën jeton nga viti 1968, e të cilën është dashur që ta rindërtojë në moshën 80- vjeçare, pasi është djegur në luftën e fundit. Edhe këtë herë, punën e kishte bërë vetë. Ai, tani ka tre djem dhe 20 nipa e mbesa, të cilët habiten me fuqinë e tij. “Kjo biçikletë është e rëndë për ta ngarë, bile edhe për mua që jam 40 vjet më i ri. Kjo është model i vjetër”, thotë i biri Beqiri, derisa flet se si babai i tij të paktën një herë në javë shkon me “Herkules” në Vushtrri, e po ashtu edhe tek motra në Pantinë. Ndërsa, plakut kjo nuk i duket e pazakonshme. I veshur me pantallona e xhamadan ngjyrë hiri, me orën “Serkisof” të varur në të, e duke pirë çaj rusi, ai shprehet: “Paj, po shkoj sahora n’Vushtrri, n’pazar...çpesh, bile shkoj edhe n’Pantinë, te çika”. Ai, duke shtuar se një biçikletë e kishte humbur në luftë, ndërsa këtë e kishte blerë më vonë dhe asnjëherë deri më tani nuk kishte pasur ndonjë aksident, pohon se tash i është vështirësuar të pamit, por, sipas tij, njeriu sheh me mend. “Qiky syni i shmajt, po më mjegullavet kapak, po s’po nalna... njeri nuk sheh veç me sy, po edhe me men a?... Haxhi Ramadani, kurrë nuk është ankuar nga shëndeti. Nuk e ka konsumuar duhanin e as alkoolin. “Po qe se kafenetë do të ishin hapur vetëm për babën, ato do të mbylleshin që moti”, thotë i biri.

NJeri me fat te madh