Shtrirja e Islamit tek shqiptaret ne ditet tona

[Klevis2000]

Postuar më parë nga krokodili_73
Po akoma se ke mare vesh,
ti te ikesh sa me shpejt ne dunat e arabise a afganistanit dhe te mos dukesh ne shqiperi.

Ne muslimanet do rrime ne shqiperi biles do i zgjerojme pak trojet e shqiperise do marrim nje cope greqise dhe serbise.lollllllllllllllllllllllllllllllllllllllll l

[*DJ-ALDO*]

Postuar më parë nga klevis2000
Ne muslimanet do rrime ne shqiperi biles do i zgjerojme pak trojet e shqiperise do marrim nje cope greqise dhe serbise.lollllllllllllllllllllllllllllllllllllllll l

Arabët ëndërrojnë.
Ky do ishte titull i bukur ,për PADRONËT e tu.
Bye,bye Klevis
(emër KRISTIAN)
(NJËQELIZOR nga BATAKU,ose siç e quan ti,BALTA)

[Klevis2000]

Postuar më parë nga klevis2000
Ne muslimanet shqiptare do rrime ne shqiperi biles do i zgjerojme pak trojet e shqiperise do marrim nje cope greqise dhe serbise.lollllllllllllllllllllllllllllllllllllllll l

[Klevis2000]

Implikimet e procesit global të shekularizmit[1]

Duhet të jemi të vetëdijshëm për faktin se shekularizmi nuk është i konfinuar vetëm mbi botën e Perëndimit dhe së këndejmi duhet të dimë se përvoja e atij vendi dhe raporti kundrejt kësaj shfaqjeje në të vërtetë janë më këshillues për muslimanët. Islami në këtë rast nuk i gjason Krishterizmit, sepse shekularizmi, i cili, gjithashtu në mënyrë të caktuar, sot është i pranishëm edhe në Botën Islame, nuk ka ndikuar dhe nuk do të ndikojë qenësisht në besimin tonë ashtu si ndikon ai tek njeriu i Perëndimit. Por, problemet që rrjedhin nga shekularizmi, ndonëse nuk janë të njëjta sikur ato që e tronditin Perëndimin, sigurisht kanë shkaktuar mjaft konfuzion në mjedisin tonë. Gjendja në mjedisin tonë mund të konsiderohet, natyrisht, kritike nëse kemi parasysh se shoqëria muslimane përgjithësisht është e pavetëdijshme për implikimet e procesit të shekularizmit. Së këndejmi është me rëndësi esenciale që të fitojmë një pamje të qartë të shekularizmit pikërisht nga ata që njohin problemin dhe që e janë të vetëdijshëm për të.

Shekularizmi – ‘nxjerrja e njeriut nga kontrolli religjioz dhe metafizik’

Termi sekular (shqip: shekullar, nga latinishtja saeculum përcakton qartë konotacionin dual të kohës dhe të vendit; të kohës që ka të bëjë me tash dhe e tashmja, dhe të vendit që ka të bëjë me botën dhe botëroren. Kështu, pra, saeculum d.m.th. ky shekull apo koha e tashme, që ka të bëjë me gjësendet dhe ndodhitë në këtë botë, e po ashtu d.m.th. edhe ndodhitë bashkëkohore. Theksi i domethënies vihet në kohën a në periudhën e caktuar në botë, të kundruara në proces historik. Koncepti i shekulares ka të bëjë me gjendjen e botës në këtë kohë apo periudhë të caktuar. Qysh këtu vërejmë embrionin e domethënies e cila është zhvilluar lehtë, natyrisht dhe logjikisht në kontekstin ekzistencial të botës gjithëndryshuese, në të cilën ndodh përfytyrimi mbi relativitetin e vlerave njerëzore. Ky konotacion kohor-hapësinor, i përcjellë në koncept të shekulares, historikisht është zhvilluar nga përvoja dhe vetëdije të krijuara me fuzionimin e traditës greko-romake dhe judaiste në krishterimin e Perëndimit. Ky është ai fuzionimi i elementeve ndërsjellësisht kundërshtuese të pikëpamjes heleniste dhe hebraike mbi botën e cila është inkorporuar me forcë në krishterim, që teologët dhe intelektualët modernë të krishterë e përcaktojnë si problem. Ata këtë e konsiderojnë problematike për shkak se pikëpamjet paraprake në esencë kanë qenë hapësinore – sociale, derisa të tjerat kanë qenë kohore – temporale në atë masë saqë në lidhje me këtë konfuzioni i krijuar është bërë burim i problemeve të tyre epistemiologjike, e për këtë shkak edhe i problemeve teologjike. Meqenëse bota në kohën më të re gjithnjë e më shumë përcaktohet dhe kuptohet si historike, theksimi i aspektit të saj temporal ka rëndësi gjithnjë e më të madhe. Për këtë shkak ata gjithnjë e më shumë angazhohen për të theksuar koncepcionin e vet të vizionit hebraik të ekzistimit, të cilin e konsiderojnë më të përshtatshëm për frymën e kohës, derisa atë heleniste e konsiderojnë si fatale dhe gabim vendimtar.

Shekularizmi është përkufizuar si nxjerrje e njeriut “së pari nga kontrolli religjioz, e pastaj edhe metafizik nga shkaku dhe gjuha e tij” (e marrë nga teologu holandez Cornelis van Peursen, i cili drejton katedrën e filozofisë të Universitetit në Leiden; Këtë përkufizim e ka cituar teologu harvardas Harvey Cox në veprën e vet Qyteti sekular, New York, 1963, fq. 2). Ky është “çlirimi i botës nga konceptimet religjioze dhe kuazireligjioze të vetvetes, shkapërderdhja e të gjitha pikëpamjeve të mbyllura mbi botën, thyerja e të gjitha miteve dhe simboleve mbinatyrore …”, defatalizimi i historisë, i njohjes së njeriut se bota është në duart e tij dhe se më nuk mund ta fajësojë (jo)lumturinë për shkak të kësaj që bën ai vetë me botën… Ky është njeriu i cili kujdesin e tij nga botët e tjera e orienton drejt kësaj bote dhe kësaj kohe. Shekularizmi nuk përfshin vetëm aspektet politike dhe sociale të jetës, por ai përfshin pashmangshëm edhe aspektet e tij kulturologjike. Ai implikon “një proces historik, gati sigurisht ireversibël, në të cilën shoqëria dhe kultura nga tutoria janë shndërruar në kontroll të religjionit dhe pikëpamjeve të mbyllura metafizike mbi botën.” Ky është ‘përparimi çlirues’, kurse produkti skajor i shekularizmit është relativizmi historik. Së këndejmi, sipas tyre, historia është proces i shekularizmit.

Procesi i evolucionit të vetëdijes njerëzore nga ‘infantiliteti' deri te ‘pjekuria'

Komponentet integrale të shekularizmit janë zhdehja e natyrës, desakralizimi i politikës dhe dekonsekracioni i vlerave. Me nocionin ‘zhdehja e natyrës’ - vetë termi dhe koncepti janë marrë nga sociologu gjerman Max Weber[2] - nënkuptohet çlirimi i natyrës nga ngjyrimet e religjiozes, që ngërthen edhe mënjanimin e frymës animistike, të hyjnive dhe magjisë nga bota e natyrës, të ndarë prej Zotit, dhe distancimi i njeriut prej tij. Kështu njeriu natyrën më nuk mund ta konsiderojë vepër të Zotit që njëkohësisht i lejon që kundrejt saj të sillet lirisht, se e shfrytëzon në pajtim me nevojat dhe planet e veta duke krijuar kështu ndryshime dhe progres historik.

Me nocionin ‘desakralizimi i politikës’ konsiderohet abrogimi i legjitimitetit sakral të fuqisë dhe pushtetit, që është parakusht i ndryshimit politik, dhe me këtë edhe të ndryshimit social, me se përshpejtohet domosdoshmëria e procesit historik.

Sa i përket termit ‘dekonsekracioni i vlerës’, me këtë nënkuptohet kthimi i së kalueshmes dhe relatives, të gjitha pjesëve të kulturës dhe çdo sistemi të vlerave që, sipas tyre, përfshin religjionin dhe pikëpamjet mbi botën, të cilat kanë rëndësi të pashmangshme dhe skajore. Në këtë mënyrë historia – ardhmëria është e hapur për ndryshime, kurse njeriu është i lirë që këto ndryshime t’i krijojë dhe vetveten ta zhytë në atë proces ‘evolutiv’.

Raporti i këtillë kundrejt vlerave kërkon që njeriu – shekularist të bëhet pjesërisht i vetëdijshëm për relativitetin e pikëpamjeve dhe besimit të tij vetjak. Ai duhet të jetojë me njohurinë se parimet dhe kodekset e mirësjelljes që kanë udhëhequr jetën e tij, me kohë dhe ndër breza do të ndryshojnë. Ky raport kërkon atë që ata e quajnë pjekuri, dhe kështu edhe shekularizmi është proces i evolucionit të vetëdijes njerëzore nga gjendja e infantilitetit deri te gjendja e pjekurisë, kurse është definuar si mënjanimi i varësisë juveniliane nga çdo shkallë e shoqërisë…, procesi i “pjekjes dhe presupozimit të përgjegjësisë …, refuzimi i mbështetjes fetare dhe metafizike dhe vënia e njeriut në vendin e vet.” Gjithashtu thonë se ky ndryshim i vlerave është fenomen i ‘konversionit’, i cili përsëritet dhe i cili zhvillohet në “interaksion të veprimit të historisë mbi njeriun dhe të njeriut mbi historinë”, që ata e quajnë përgjegjësi, përkatësisht miratimi i përgjegjësisë së pjekur.

Relativizimi i të gjitha vlerave në religjionin e shekularizmit

Duhet të theksojmë se ekziston dinstinksioni ndërmjet shekularizimit dhe shekularizmit. Shekularizimi implikon një proces të vazhdueshëm dhe të hapur në të cilin vlerat dhe pikëpamjet mbi botën në vazhdimësi revidohen në pajtim me ndryshimet ‘evolutive’ në histori. Shekularizmi, si religjion, projekton një pikëpamje të mbyllur mbi botën dhe një sistem absolut të vlerave, në pajtim me synimin ultimativ historik, të cilat për njeriun janë me rëndësi kapitale. Shekularizmi, sipas tyre përcakton ideologjinë. Ndonëse ideologjia çfarë është shekularizmi, si edhe procesi si shekularizim, gjithashtu e zhdehin natyrën dhe e desakralizojnë politikën, ato kurrë në tërësi nuk i dekonsekrojnë vlerat, sepse konstituojnë sistemin e vet të vlerave me qëllim që ai të konsiderohet absolut dhe përfundimtar, në dallim nga shekularizmi, i cili relativizon të gjitha vlerat dhe prodhon ‘çiltëri’ e liri të domosdoshme për veprimin njerëzor dhe historinë. Për këtë arsye, ata shekularizimin e konsiderojnë kanosje të shekularizmit dhe theksojnë me këmbëngulje se duhet ta ndjekin me vëmendje dhe ta rishqyrtojnë e ta pamundësojnë që ai të bëhet ideologji shtetërore. Shekularizimi, sipas mendimit të tyre, shënon veprimet e brendshme të ‘evolucionit’ njerëzor. Konteksti në të cilin ndodh shekularizimi, është civilizimi urban. Struktura e jetës së bashkësisë, konsiderojnë ata, ka evoluar prej asaj primitive deri tek ajo fisnore – prej fshatrave deri tek qytetet dhe metropolet, dhe kjo në faza - nga grupimi primitiv shoqëror deri tek shoqëria komplekse të masave. Shikuar në kontekstin e jetës së njeriut, apo evolucionit të njeriut, kjo korrespondon me ‘zhvillimin’ e njeriut nga infantilja deri te pjekuria. Civilizimi urban është kontekst në të cilin ndodh aftësimi i njeriut, duke e trajtësuar formën e civilizimit dhe duke u bërë vetëm prej saj e trajtësuar.

Përkufizimi i shekularizmit, i cili perceptimit tonë ia jep karakterin e tij të mirëfilltë, korrespondon saktësisht me atë që ndodh në jetën shpirtërore, racionale, fizike dhe materiale të njeriut të Perëndimit dhe në kulturën e civilizimin e tij. Pohimi se shekularizmi i ka rrënjët në besimin biblik, nuk ka pikëmbështetje në faktet historike. Shekullarizmi nuk ka fundament në besimin biblik, por në interpretim të besimit biblik nga ana e njeriut të Perëndimit. Ai nuk është fryt i Ungjillit, veçse është fryt i historisë së gjatë të konfliktit filozofik e metafizik të pikëpamjes religjioze dhe thjesht racionaliste mbi botën e njeriut të Perëndimit. Ndërvarësia e interpretimit dhe pikëpamjes mbi botën vepron në histori për shkak se për njeriun e Perëndimit e vërteta apo vetë Zoti janë të inkarnuar në njeriun, kohën dhe historinë.

Ndarja e fetares prej temporales – betejë e humbur kundër forcave shekulare

Nga të gjitha religjionet e mëdha të botës, vetëm krishterimi selinë e vet nga Jerusalemi e vendosi në Romë, duke simbolizuar kështu edhe perëndimëzimin e Krishterimit dhe përfshirjen shkallë-shkallë dhe suksesive të elementeve të Perëndimit, të cilët në histori kanë prodhuar dhe përshpejtuar momentum të shekularizmit. Kanë ekzistuar, dhe ekzistojnë ende, nga pikëpamja e Islamit, dy krishterime: ai burimor, përkatësisht i drejtë, dhe versioni i tij perëndimor. Krishterimi burimor dhe i drejtë është në harmoni me Islamin. Ata që para shpalljes së Islamit besonin në mësimet burimore dhe të mirëfillta të Isait a.s., qenë besimtarë të vërtetë (mu’min dhe muslim). Pas shpalljes së Islamit, nëse ata dinin esencën e tij dhe nëse besimi (iman) dhe nënshtrimi (islam) i tyre qenë të vërteta e të sinqerta ata u janë bashkuar ithtarëve të Islamit. Ata që qysh në fillimin ndryshuan mësimet burimore dhe hoqën dorë nga mësimet e vërteta të Isait a. s. qenë iniciatorë dhe themelues të krishterimit të Perëndimit, çfarë ne e njohim sot. Pasi që shkrimi i shenjtë – Ungjilli (Inxhili) i tyre, është ndryshuar pjesërisht, d.m.th. është shtrembëruar në raport me shpalljen e vërtetë të Isait a. s., Kur’ani ata i kategorizon si Ithtarë të Librit (Ehl’ul-Kitab). Ndër ithtarët e Librit, dhe në raport me krishterimin e Perëndimit, ata që privatisht mbetën të përkushtueshëm ndaj besimit në një Zot dhe në Pejgamberin e Tij, Isain a. s., të cilët rregullisht e lutën Zotin dhe vepruan vepra të mira ashtu si e ndienin se është në pajtim me besimin, dhe të cilët në besimin e këtillë në të vërtetë nuk ishin të vetëdijshëm për Islamin, janë ata që Kur’ani, sipas dashurisë së All-llahut të Madhëruar, i quan mu’minë më të afërt në Islam (El-Maidetu, 85-88).

Për shkak të këtij konfuzioni të kushtëzuar, përshkuar nga elementet perëndimore, religjioni nga vetë fillimi dhe gjatë zhvillimit të vet në mënyrë rezolute i është kundërvënë duke degëzuar mësimin burimor dhe të vërtetë të Krishterimit. As hebraikët dhe as të krishterët burimorë nuk e kanë kuptuar as njohur të ashtuquajturin radikalizëm fetar të tanishëm çfarë ne e njohim në kuptimin modern pas zhvillimit dhe shekularizimit të Krishterimit të Perëndimit. Faktet e padiskutueshme historike Krishterimin e hershëm e paraqesin si kundërshti konsistente ndaj shekularizmit, kurse kjo kundërthënie, e kushtëzuar nga përçmimi i natyrës dhe lakuriqësimi i tij, lakuriqësimi i domethënies së tij shpirtërore dhe teologjike (që ka vazhduar gjatë historisë së tij të humbjes së betejës kundër forcave të shekularizmit) paradoksalisht është fortifikuar në vetë themelin e Krishterimit të Perëndimit. Ndarja e kishës prej shtetit – fetares prej temporales – kurrë nuk ka qenë rezultat i tentimit që në një pjesë të Krishterimit të futet shekularizmi. Përkundrazi, ky ka qenë rezultat i qëndrimit shekular filozofik të Perëndimit, të orientuar kundër asaj që konsiderohet cenim antishekular i kishës ambivalente, të themeluar mbi mësimet e religjionit ekletik. Për Krishterimin ndarja ka paraqitur status quo në humbjen e betejës kundër forcave shekulare. Kurse madje (edhe) kjo status quo është gërryer shkallë-shkallë kështu që sot religjionit i ka mbetur shumë pak hapësirë që të luajë ndonjë rol më të rëndësishëm shoqëror a politik në shtetet shekullare të Perëndimit.

Perëndimëzimi i Krishterimit - fillimi i shekullarizimit të tij

Në dallim prej shekullarizmit, Krishterimi ka predikuar gjithnjë pikëpamjen ‘e mbyllur’ metafizike mbi botën dhe nuk i ka dekonsekruar njëmend vlerat, përfshirë edhe idhujt edhe ikonat, por i ka asimiluar në karakterin e tij vetjak. Për më tepër, ai me vetëdije e ka lidhur veten në legjitimimin sakral të fuqisë dhe pushtetit politik, që është anatemë për procesin e shekullarizimit. Perëndimëzimi i Krishterimit atëherë kishte domethënie të fillimit të shekullarizimit të tij. Shekullarizmi është rezultat i aplikimit të shtrembër të filozofisë greke në teologjinë dhe metafizikën perëndimore, qysh në shekullin XVII. Logjikisht, ky proces solli revolucionin shkencor që e enuncoi Dekarti (Descartes), i cili ia hapi dyert dyshimit dhe skepticizmit, kurse suksesivisht, në shekullin XVIII, por edhe në kohën tonë, ateizmit dhe agnosticizmit, utilitarizmit dhe materializmit dialektik, evolucionizmit dhe historicizmit. Krishterimi u përpoq t’i kundërvihej shekularizmit, por s’pati sukses, kurse rreziku qëndron në faktin se nuk arrin ta përmbajë, dhe tash teologët influencues modernistë i thërrasin të krishterët që edhe vetë t’i bashkohen shekullarizmit. Pohimi i tyre i supozuar se si procesi historik, i cili botën e bëri shekullare i ka rrënjët në besimin biblik dhe se kjo është fryt i Ungjillit, duhet të perceptohet si një mënyrë e menduar mirë krishterimi i Perëndimit të përpiqet të zgjidhet nga dilemat e veta. Ndonëse ky tentim është pa dyshim i shkathët, ai njëkohësisht është edhe vetëdestruktiv sepse ky pohim medoemos shpie drejt akuzës se gjatë dy mileniumeve të kaluara të krishterët, duke i inkuadruar edhe apostujt, shenjtorët, teologët, teorikët dhe dijetarët e tyre e kuptuan shtrembërisht dhe e interpretuan shtrembërisht Ungjillin, duke bërë mëkat fatal dhe duke i shpënë të krishterët në rrugë të shtrembër të historisë së tyre shpirtërore dhe intelektuale. Kurse pikërisht këtë e thonë ata që këtë pohim e shqiptojnë. Nëse ajo që ata thonë merret si e vlefshme, atëherë ata dhe të krishterët përgjithësisht, si mund të jenë të sigurt se tek krishterët e hershëm dhe ithtarët e tyre ndër shekuj, të cilët e kuptuan gabimisht, e interpretuan gabimisht dhe gabimisht vepruan kundrejt një çështjeje kaq të rëndësishme, madje vendimtare, siç është ai mesazhi shekullar i Ungjillit dhe misioni shekullarizues i kishës; po ashtu e kuptuan gabimisht, interpretuan gabimisht dhe vepruan gabimisht kur është fjala për çështjet vitale të religjionit dhe vetë besimit, doktrinën e Trinitetit, doktrinën e Ringjalljes dhe të Shpëtimit, dhe formulimin e konceptimin e Shpalljes? Meqë për ta do të duhej të ishte absolutisht dhe në mënyrë vitale e rëndësishme të besojnë se si informatat e të krishterëve të parë mbi natyrën e Zotit, i cili Vetë u është zbuluar, qenë të sakta, do të ishte e padobishme që të tentojnë ta tejkalojnë këtë problem me besimin në ‘evolucionin’ njerëzor dhe historinë, sepse ne nuk mund ta pranojmë përgjigjen e bazuar vetëm në përvojën subjektive dhe të vetëdijes dhe në supozimet ‘shkencore’, ku nuk ekzistojnë kriteret e dijes dhe të sigurisë. Kjo që e thonë ata, do të thotë se Zoti Shpalljen e Vet e ka dërguar, apo i është shpallur Vetë njeriut deri sa ai ishte në fazën ‘infantile’ të ‘evolucionit’ të vet. Atëherë ky njeriu ‘infantil’ e interpretoi shpalljen dhe e konceptoi atë në format dogmatike dhe doktrinare duke ua shprehur atyre fenë e tyre. Më vonë, kur njeriu “u poq”, ai konstatoi se si konceptualizmi dogmatik dhe doktrinar i njeriut ‘infantil’ më nuk janë mjaft adekuate që ta shprehin fenë e tij në kohën e tij, ashtu që ai duhet t’i zhvillojë si i ka zhvilluar. Në të kundërtën, ato do të ishin të mangëta, përkatësisht joadekuate. Kështu ata mbesin në qëndrimin se konceptualizimet dogmatike dhe doktrinare kanë ‘evoluar’, por jo për se nga vetë fillimi janë medoemos joadekuate, sepse, si është ‘zhvilluar’ njeriu, ato bëheshin joadekuate nëse nuk u zhvilluan në mënyrë përkatëse. Kjo, sipas mendimit tonë, nuk e zgjidh problemin e relativitetit të informimit mbi Shpalljen; për më tepër kjo ka qenë vepër e njeriut “infantil”. Madje, kjo mënyrë e lidhshmërisë së religjionit me teorinë e evolucionit të zhvillimit, logjikisht shpie drejt një rezonimi qarkullues. Përse Zoti do të dërgonte Shpalljen apo edhe përse Vetë do T’i zbulohej njeriut ‘infantil’ e jo atij ‘të pjekur’, veçanërisht kur Ai, i Cili edhe e krijoi njeriun, është dashur ta dinte në çfarë shkalle të zhvillimit ishte njeriu në çastin e Shpalljes? Madje as njeriu një porosi të tillë me rëndësi vitale nuk do t’ia dërgonte infantit, as që do t’i zbulohej atij. Ata do të mund të thoshin se si e ka bërë këtë Zoti që te njeriu të inicojë procesin e ‘pjekjes’ dhe që njeriu, kur të ‘zhvillohet’ deri në ‘pjekuri’, të aftësohet ta mësojë natyrën dhe cakun e vet të mirëfilltë. Por as atëherë, në këtë fazë gjoja të ‘pjekurisë’, të kësaj epoke moderne, shekullare, njeriu i Perëndimit nuk ka dije përkatëse mbi Zotin dhe ende sikur i verbëti prek rreth vetes duke e kërkuar. Duket se njeriu i Perëndimit, i cili beson në këtë version të Krishterimit patjetër ose duhet të pranojë se njeriu ende është ‘infantil’, ose që konceptualizimi i krishterimit që nga fillimi është medoemos joadekuat. Sa i përket vetë Shpalljes, ata nuk mund t’i shmangen dyshimit se versioni i tyre i Shpalljes është shënuar dhe transmetuar në mënyrë relevante, sepse ekzistojnë edhe burime të tjera, përveç Barnabës dhe etërve paranikejas e postnikejas, të cilët janë në kundërthënie me formulimin mbi të cilin zë fill sot versioni ‘zyrtar’ i Krishterimit.

Ideja perëndimore mbi përparimin kulturologjik

Njeriu i Perëndimit gjithnjë i ka besuar mendimit se kultura dhe civilizimi i tij është produkt i përparimit kulturologjik të njeriut. Kjo është pikërisht ajo mënyra në të cilën ata, duke besuar edhe në teoritë vetjake absurde mbi evoluimin e njeriut, e shohin historinë dhe zhvillimin e njeriut sikur edhe religjionin dhe përvojën religjioze dhe vetëdijen. Ne, ndërkaq, nuk pranojmë që ata flasin kështu dhe në këtë mënyrë edhe në emrin tonë. Shekullarizmi, i cili e përshkruan qartë natyrën e tij të vërtetë kur e përdor në përshkrimin e njeriut të Perëndimit dhe kulturës e civilizimit të tij, nuk mund të pranohet si e vërtetë nëse synon të jetë përshkrim i asaj që ndodh në botë, në të cilën ajo gjithashtu aplikohet dhe ka të bëjë edhe me Islamin dhe muslimanët, e, madje, mbase, edhe me religjionet e tjera orientale dhe me ithtarët e tyre. Islami në tërësi refuzon çfarëdo ngjashmërie me konceptin e shekullares, shekullarizimit apo shekullarizmit, sepse ata nuk janë karakteristikë e tij, dhe në cilindo kuptim tjetër plotësisht ato janë të huaj për të. Këto koncepte janë natyrore dhe i përkasin vetëm historisë intelektuale të përvojës dhe vetëdijes religjioze perëndimore-krishtere. Mendimi se religjioni po përjeton ‘zhvillimin’ së bashku me ‘evolucionin’ e njeriut në rastin e tyre është i saktë vetëm aq sa është i mirëfilltë shekullarizmi dhe i konceptuar si zhvillim në përvojën dhe vetëdijen e tyre. (Madje edhe filozofia në Perëndim gjithnjë e më shumë po trajtohet si e pafuqishme të japë përgjigjen përfundimtare në çështjen e tyre permanente mbi të vërtetën. Filozofia po përpiqet ta sqarojë vetëm perspektivën e së vërtetës së kohës në të cilën kriza a e vërteta po ndodhin, dhe së këndejmi tash është trajtuar si ‘shkencë e hapur’. Përfaqësuesit e këtij qëndrimi janë në tërësi përfaqësues të frymës së shekullarizmit, i cili kërkon ‘hapje’ në çdo vizion të së vërtetës. Shih për shembull: G. A. Rauche, Alternativat bashkëkohore filozofike dhe krizat e së vërtetës, Den Hag, 1970). Këtë e themi për shkak se ndonëse krishterimi i Perëndimit zë fill në Shpalljen, ai nuk është fe e shpallur në kuptimin çfarë është Islami. Sipas Islamit, doktrinat bazë të Krishterimit të Perëndimit si Triniteti, Ringjallja e Shpëtimi dhe detajet e tjera të dogmës që u përkasin atyre, janë vetëm kreacione kulturore, të cilat Kur’ani i refuzon kategorikisht si të frymëzuara prej All-llahut të Madhëruar. Dhe jo vetëm Kur’ani, por edhe burimet e tjera që dalin nga vetë Krishterimi i hershëm! Natyrisht, Kur’ani konfirmon se All-llahu i Madhëruar i ka dërguar Isait a. s. Shpalljen në formën e njohur si El-Inxhil (Ungjilli), njëkohësisht duke kontestuar autenticitetin e shpalljes çfarë është përcjellë nga pasuesit e disa nxënësve të tij. Sipas Kur’anit, Isai a.s. i qe dërguar si kasnec popullit (fëmijëve) të Izraelit me misionin që t’i përudhte në mënyrë që ta përmirësonin shmangien e tyre nga Besëlidhja me Zotin, dhe konfirmimin e atij paraprakut me Besëlidhje të re. Është dërguar që të përcjellë porosinë mbi Lajmin e gëzueshëm (Ungjillin) dhe ardhjen e paraprijësit të fesë universale (Islamit), të cilën do ta përcjellë Mësuesi i madh, emri i të cilit është theksuar si Ahmed (Muhammed). Kjo Besëlidhja e dytë do të duhej të vlente deri te shpallja e Islamit, kur Shpallja Përfundimtare dhe Komplete do t’i pezullonte të gjitha të përparshmet (El-Maideh: 49, 75, 78, 119-121; Ali Imran: 49-51; 77-79; En-Nisa’: 157, 171; Et-Tewbeh: 30-31; Err-Rra’d: 38-39; Es-Saff: 6,9; El-Bekaretu: 106, 135-140; Saba: 28). Pra, si është theksuar në Kur’an, All-llahu i Madhëruar nuk e dërgoi Isain a.s. që të themelonte një fe të re, të quajtur Krishterim. Disa nga shokët dhe apostujt e Jezusit, duke e inkuadruar edhe Palin, qenë ata që hoqën dorë nga shpallja burimore dhe mësimi i vërtetë i mbështetur në të, dhe që filluan të predikojnë një fe të re, duke vënë edhe themelet e saj, e cila më vonë u quajtë Krishterim. Në tërë këtë, vetë fakti se Krishterimi nuk ka ligj të shpallur (sheri’at), të shprehur në doktrinë, të folur apo në mënyrë të të jetuarit ose të mirësjelljes të vetë Jezusit (Isait a.s.), është indikacioni më sinjifikues se Krishterimi që është zhvilluar në religjion të ri, nuk është prezantuar kështu nga themeluesi i tij, as është autorizuar si i tillë nga Zoti që e ka dërguar. Për këtë shkak, Krishterimi, i cili është në esencë krijuar nga njeriu, shkallë-shkallë ka zhvilluar sistemin e tij të ritualeve nëpërmjet asimilimit të elementeve nga kulturat dhe traditat e huaja, por edhe duke krijuar fabrikimet e veta. Pasi nuk posedon Ligj të shpallur, ai u detyrua t’i asimilonte ligjet romake, dhe pasi nuk posedonte koncept koherent mbi botën, të projektuar në Shpallje, është dashur të huazojë elemente nga mendimet greko-romake dhe, më vonë, nga kjo të konstruktonte teologjinë dhe metafizikën e vet. Ai ka konstruktuar shkallë-shkallë kozmologjinë e vet specifike krishtere, kurse arti dhe shkenca e tij janë zhvilluar brenda një universumi dhe koncepti të veçantë, kristian mbi botën.

Nga vetë fillimi, Krishterimi i Perëndimit, siç e kemi thënë tashmë, ka rënë nën ndikimin e Romës, i shkrirë me filozofinë dhe pikëpamjen aristoteliane mbi botën si edhe me elementet e tjera perëndimore që ‘e kanë tëhuajësuar’ shkallë-shkallë natyrën duke i marrë çdo domethënie shpirtërore. Ky gjymtim dhe lakuriqësim i natyrës, i reduktuar në ‘gjësendin’ e pastër pa kurrfarë domethënie sakrale, gjithsesi qe elementi bazë, që e lëvizi procesin e shekullarizmit në Krishterimin e Perëndimit dhe në Perëndim.

Desakralizimi i politikës

Sipas mendimit tonë, koncepti perëndimor i religjionit nuk bën pjesë në kategorinë e fesë së shpallur në kuptimin strikt çfarë mund të aplikohet kur është fjala për Islamin. Nuk mund ta pranojmë (do ta cekim një shembull scientistik) kategorizimin e krishtërimit të Nathana Soedrebloma-it, i cili, sipas tipologjizimit të vet të religjionit, Krishterimin e shpie nën kategorinë e religjioneve të shpallura (shih veprën e tij Natyra e Shpalljes, Londër, 1933.). Feja e shpallur, sipas konceptimit tonë, nga vetë fillimi është komplete dhe e përkryer (për njerëzinë). Edhe Kur’ani thotë se Islami tashmë është komplet dhe i përkryer për njerëzinë, dhe ky citat është substancuar në histori nga vetë fillimi i tij. Emri islam fesë i është dhënë prej fillimit, sikur që emri muslim(an) prej vetë fillimit ka përcaktuar pasuesit e tij. E vetë Shpallja është kompletuar gjatë jetës së Pejgamberit a. s., i cili aplikonte edhe vetë atë dhe parimet e së cilës i ka ndërtuar në doktrinën, idenë, fjalët dhe veprën e vet (sunnet). Madje edhe as’habët dhe bashkëkohësit e tij kanë jetuar dhe janë sjellë asisoj që kjo të bëhej standard dhe kriter për brezat e ardhshëm. Për çdo gjë që nuk e kishin të qartë dhe që u interesonte, ata e pyesnin menjëherë, derisa ishte ndër ta, ashtu duke i përmbledhur nevojat e njeriut, kurse ai u jepte përgjigje të tilla që do ta kënaqin njeriun (dhe brezat) në të gjitha kohët e ardhshme. Ata me mirësjelljen dhe veprimin e tyre theksonin se ishin të vetëdijshëm se ajo është Shpallja përfundimtare nga All-llahu i madhëruar, dhe për njeriun është fe e padiskutueshme, dhe se Muhammedi a. s. është pejgamberi i Tij i fundit. Kjo periudhë në histori u bë kriter për të ardhmen dhe, pasi që të vërtetat dhe vlerat që ai i ka rezultuar, janë gjithnjë të pranishme, Islami dhe koha e Pejgamberit a.s. gjithnjë janë relevante, gjithnjë adekuate, ‘moderne’ ose të reja, gjithnjë para kohës, sepse e transhcendentonë historinë. Ndonëse disa nga ne në kontekst të Islamit i përdorin termat tradita dhe tradicionale, ata megjithatë nuk nënkuptojnë atë lloj të traditës që është produkt i veprimtarisë njerëzore krijuese, e cila ka evoluar në histori dhe përmban kulturën. (Këtu mendojmë për konceptin e nakl-it.) Pasi Islami është fe që transhendenton ndikimet e evolucionit njerëzor dhe historicizmit, vlerat të personifikuara në të janë absolute, që do të thotë se Islami posedon vizionin e vet absolut të Zotit, Universumit, Realitetit, Njeriut, interpretimin e vet ontologjik, kozmologjik dhe psikologjik të realitetit. Islami me të vërtetë i dekonsekron të gjitha vlerat joislame, të gjitha vlerat që janë të kundërta me Islamin dhe të vërtetat që pjesërisht mund të takohen në religjionet e tjera botërore, shoqëritë dhe traditat e tyre (el-ma’ruf). Çështja e njëjtë është edhe kur është fjala mbi desakralizimin e politikës, i cili në Islam nuk është vetëm ide, e cila duhet realizuar gradualisht gjatë historisë. Ajo qysh nga fillimi është dalluar si e tillë dhe ky proces ka filluar me vetë shfaqjen e Islamit. Islami, natyrisht desakralizon politikën, por jo në masën për të cilën këtë mendojnë të krishterët, sepse vetë Islami është i bazuar në autoritetin Suprem. Për këtë arsye, çdo musliman individualisht, muslimanët si shoqëri apo si bashkësi (ummeti), të gjithë ata kujtdo qoftë, cilësdo qoftë qeveri apo shtet ia kontestojnë legjitimitetin sakral nëse individi, qeveria apo shteti nuk u nënshtrohen përudhjeve dhe ligjeve të All-llahut të Madhëruar. Po kjo vlen edhe për zhdehjen e natyrës, që, është në të vërtetë, edhe komponenta fundamentale e shekullarizmit. Para Krishterimit, në epokën antike olimpike, natyra nuk ishte e ndarë prej hyjnive. Por, kur erdhi degjenerimi dhe dekadenca e religjionit te grekët, hyjnitë qenë ndarë gradualisht prej natyrës, e cila atëherë mbeti dhe u privua nga domethënia shpirtërore. Burimisht, kozmologjia greke, sikur edhe kozmologjitë e popujve të tjerë antikë, ka qenë e përshkuar nga forcat shpirtërore që dominojnë në universum dhe ruajnë baraspeshën e saj. Filozofët e tyre gjurmonin drejt principit vendimtar – të cilin e quanin arche – substancë shpirtërore e cila është bazë e çdo gjëje reale. Kur hyjnitë u persekutuan nga domenet e tyre në natyrë, filozofia greke përjetoi transformim duke u bërë gjithnjë e më shumë e preokupuar me definimin e natyrës me terma thjesht materialiste dhe racionaliste duke e reduktuar prejardhjen dhe realitetin e saj në shkaqet dhe forcat e thjesht natyrore. Krishterimi bën pjesë edhe vetë nën ndikimet e këtilla dhe ndaj tyre është përgjigjur me zhvlerësimin e Mbretërisë së natyrës dhe duke mohuar kontemplacionin serioz në dobi të Mbretërisë së Zotit e cila nuk ka kurrfarë lidhjeje me botën natyrore. Për këtë shkak lidhja e vetme që do të mund të konstituohej në krishterim ndërmjet këtyre dy Mbretërive, është lidhja mbinatyrore, kurse rezultat i këtij konfrontimi religjioz-filozofik ka qenë teologjia e krishterë, në të cilën dija dhe siguria, që të dyja aspekte të një të vërtete dhe të cilat paraqesin vetë esencën e intelektit, janë reduktuar në njëfarë statusi të brendshëm kundrejt teologjisë thjeshtë racionale. Sipas botëkuptimeve tona, ndërkaq, inteligjenca është të dyja - intelekti (el-akl) si edhe projekcioni i tij në mendjen njerëzore e cila krijon dhe i udhëheq aktivitetet e tij mentale, përkatësisht ratio të cilin ne gjithashtu e përcaktojmë sikur el-akl, që do të thotë se ndërmjet këtyre dy nocioneve nuk ka dallim. Kur’ani thotë qartë se natyra e tërësishme është si një libër i madh, i hapur i cili duhet kuptuar dhe interpretuar, kurse ata njerëz që posedojnë inteligjencë, konceptim, dije, mund të kapin domethënien e atij libri, sepse natyra është libri që na flet mbi krijuesin e vet, libri që njeriut ‘i flet’ si Shpallje e Zotit.

Islamizimi – çlirimi i plotë i njeriut

Ekuivalenti më i afërt me konceptin e shekullares është përcaktuar me konceptin kuranor el-hajat ‘ud-dunja: jeta e kësaj bote. Kjo botë na ndan nga pikësynimi ynë skajor, nga ajo që vjen pas saj – el-ahiretu – Ahireti. Kur’ani thotë se Ahireti është më i mirë se kjo botë, duke mos e deroguar me këtë vetë këtë botë, por duke theksuar vetëm kalueshmërinë e saj. Ajo që këto dy botë i bashkon, është jeta (në këtë botë dhe në botën tjetër), ashtu që bota dhe natyra nuk janë për njëra-tjetrën të huaja sikur në konceptin e shekullares. Shekullarizmi përgjithësisht nuk është vetëm skajshmërisht botëkuptim i gabueshëm mbi botën, por është edhe i orientuar kundër Islamit. Paraprakisht tashmë kemi theksuar komponentat integrale në dimensionet e shekullarizmit: zhdehja e natyrës, desakralizimi i politikës dhe dekonsekracioni i vlerave. Të kundruara në dritën e tyre të vërtetë, ato, në të vërtetë, janë edhe komponenta integrale të Islamit, sepse reflektojnë një nga elementet themelore të vizionit islam të realitetit dhe të qenët duke i dhënë Islamit karakter të manifestimit të mirëfilltë historik, kurse ato janë krijimi i efekteve të cilat revolucionojnë pikëpamjen e njeriut mbi botën. Së këndejmi këto komponente mund të quhen edhe komponente të islamizimit. Islamizimi është çlirimi i njeriut së pari nga tradita magjike, mitologjike, animistike dhe nacional-kulturore, e pastaj edhe nga kontrolli shekullar i synimit të ekzistimit të tij. Në Islam njeriu është çliruar edhe nga pikëpamja magjike edhe nga pikëpamja shekullare mbi botën. ‘Evoluimi’ i tij në drejtim të perfeksionimit është progresi i tij në drejtim të mësimit të natyrës dhe frymës së tij burimore.

Nëse, megjithatë, shfaqet ndjenja e dyshimit në aspekt të Islamit dhe relevancës së tij kundrejt situatave; kjo ndjenjë iluzore në të vërtetë nuk krijohet për shkak se Islami është i papërshtatshëm për kohën apo për shkak se do të ishte jorelevant, por është produkt i harresës (nisjan) që prodhon padije (xhehl), e cila mund të evitohet me mësim dhe me përkujtim. Padija krijon konfuzion (dhulm), kurse padija dhe konfuzioni janë rezultat të deislamizimit i cili në histori ndodh ndër muslimanët. Deislamizimi është imputimi i koncepteve të huaja në mendjet e muslimanëve, ku ata edhe mbeten duke ndikuar në mënyrën e tyre të të menduarit dhe të rezonuarit. Kështu vjen harresa e Islamit dhe e obligimit të muslimanëve ndaj All-llahut të Madhëruar dhe Pejgamberit të Tij, që është padrejtësi (dhulm) edhe ndaj vetvetes, përkatësisht kthim në traditën paraislame – kurse ky është po ashtu shekullarizëm.

Përktheu:
N. Ibrahimi


--------------------------------------------------------------------------------

Fusnotat:

[1]. Syed Muhammed al-Naquib al-Attas, i lindur më 1931 në Bogor në Javë, është shkencëtar bashkëkohor malajas, profesor universiteti, autor dhe aktivist islam me famë ndërkombëtare. Teksti i përkthyer paraqet shkëputje nga libri i Al-Attasit ‘Islam and Secularism’, Kuala Lumpur, 1978. Përkthimin shqip e bëmë nga: Novi Mual-lim – revistë për edukim dhe arsim, nr. 6/2001, fq. 24 – 31, Sarajevë.

[2]. Frazën “zhdehja e botës” e ka përdorur Friedrich Schiller, kurse e ka cituar Weberi; termi tjetër të cilin e përdorë Weberi në lidhje me këtë është racionalizmi; shih Esetë e Weberit në sociologji, Ne York, 1958, si edhe Sociologjia e religjionit e tij, Boston, 1964; shih poashtu edhe shpjegimin e konceptit të tij të racionalizmit të cilin në hyrje të kësaj vepre e ka dhënë Talcot Parson.

[iliria e para]

Jo qe due te mesoj dikenin dicka, due vecse te sqaroj disave qe e kan veshtire ta kuptojne realitetin se si ndodhen disa gjera qe e ndryshuan ne tersi fatin e kombit shqiptar.

Traktati i Shen Stefanit dhe Shqiperia

Ushtrite ruse perparuan drejt Jugut dhe ne janar te 1878, arriten ne fshatin Shen Stefan, ne periferi te Stambollit. Nderkohe ushtrite e Serbise dhe te Malit te Zi, qe kishin rifilluar luften kunder Perandorise Osmane marshuan drejt tokave shqiptare ne vilajetin e Kosoves dhe vilajetin e Shkodres. Gjate ketij marshimi ushtrite pushtuese serbe shperngulen me dhune me dhjetra mijera shqiptare nga trojet e tyre etnike qe benin pjese ne sanxhakun e Nishit. Kjo popullsi shqiptare u vendos ne territorin e sotem te Kosoves. Po keshtu Greqia u perpoq por pa sukses qe me rreth 500 te ashtuquajtur vullnetare Epiriote te provokonte ne Shqiperine e Jugut nje kryengritje antiosmane e cila te kerkonte bashkimin e kesaj pjese te Shqiperise me Mbreterine Greke.E ndodhur ngushte Porta e Larte firmosi ne fillim armepushimin ne Edrene, 31 janar 1878 dhe ne Shen Stefan ne 3 Mars nenshkroi traktatin e paqes me Rusine. Ne realitet traktati i Shen Stefanit iu diktua Turqise se mundur, prandaj ai ishte krejtesisht ne favor te Rusise dhe te shteteve sllave te Ballkanit. Sipas ketij Perandorise Osmane i shkeputej pjesa me e madhe e zoterimeve te saj ne Ballkan.Ne kete traktat shqiptaret nuk ziheshin fare ne goje si kombesi me vete por trojet e tyre coptoheshin shume rende. Gati gjysma e tokave shqiptare u jepej shteteve sllave te Ballkanit. Sipas traktatit te Shen Stefanit, Bullgaria qe fitonte autonomine me kufinj shume te gjere do te merrte krahinat shqiptare te Korces, Pogradecit, Dibres, Struges, Kercoves, Gostivarit, te Tetoves, te Shkupit, te Kacanikut dhe te Kumanoves. Serbia do te aneksonte viset veriore te Kosoves deri ne afersi te Mitrovices. Mali i Zi do te merrte Ulqinin, Krajen, Anamalin, Hotin, Gruden, Kelmendin, Plaven, Gucine dhe Rugoven. Pjesa tjeter e Shqiperise do te mbetej nen sundimin osman. Si rrjedhoje tokat shqiptare do te ndaheshin midis kater shtetesh te huaja, Perandorise Osmane, Bulgarise, Malit te Zi, dhe Serbise.Traktati i Shen Stefanit shkaktoi nje shqetesim te thelle dhe te pergjithshem ne Shqiperi. Nga te kater anet e vendit pati protesta dhe u shpreh vendosmeria per kundershtimin me te gjitha mjetet zbatimin e ketij traktati. U krijuan gjithashtu beselidhje krahinore per mbrojtjen nga copetimi. Nderkohe traktati i Shen Stefanit kundershtohej edhe nga fuqite e tjera te medha, te cilat kerkuan rishikimin e tij ne nje kongres kombetar, qe u vendos te mbahej ne Berlin ne Qershor te 1878.

[Klevis2000]

oo iliria qe me dukesh se je vajze megjithate cfaredo qe te jesh ti .Lufta e turqve eshte fryre pak nga kristianet per te bere nje ndryshim te fese se shqiptareve ne mynyre masive sepse me ideologji ato skane si ti bindin shqiptaret sepse shqiptaret e dine mire qe Zoti eshte nje e nuk eshte tre ato e dine mire qe jezusi ishte njeri dhe nuk ishte Zot se ecte ne toke hante dhe pinte pra abuzimi me ardhjen turqise ne shqiperi behet dhe fryhet nga disa kristiane vetem per shkakun qe shqiptaret ta nderojne fene verberisht dhe mos te shikojne se ke Zot adhurojne kristianet.Sepse besimi ne kristianizem nuk eshte bindje me llogjike por eshte relike ose stampe mjafton te jesh kristian me emer se ke adhuron ska rendesi.Pra si puna atij kavanozit me mjalte(po quaj qe mos me ofendohen) qe ka nje etikete mjalte se cka brenda ne kavanoz njerzit mos e dine.Pra dhe sot po behet nje propogande e forte o burra kthehemi ne fene kristiane se turqit na e prune fene islame me dhune sikur sot e kesaj dite turqit jane prape ne shqiperi dhe po dalin keto rilindasit e ri sepse rilindasit e vjeter si naimi abdyli kurre se thane qe te nderrojme fene sepse ato e dinin mire se kush Zot adhurohet ne kristianizem se njeriu behet Zot ose Zoti behet tre kur ai eshte nje.Se Zoti nuk kryqezohet dhe nuk e peshtyjne njerzit sepse ai eshte madheshtor dhe se ai i ka ne dore krijesat etij dhe kurre krijesat e tij nuk dalin nga fuqia e tij .

Kjo politike qorre qe behet sot me ane te mediave kunder islamit eshte veper qe po keshtu ia kane bere profeteve me pare .keshtu i tha faraoni popullit te tij.Qe musai po na prish fene tone se faraoni i thoshte vetes Zot,Po keshtu i thane hebrejte popullit te tyre mos e pranoni jezusin si profet sepse ai eshte keshtu apo ashtu.Po keshtu thojne dhe krishteret dhe arabet idhujtare kunder profetit te fundit Muhamed .as qe ti je poet ti je fallxhor ti je keshtu e ashtu vetem sepse sdonin te pranonion te vertetn .Por Zermat dhe udhezimi eshte ne dore te Zotit Sa do tiu flas une njerzve eshte Zoti Ai qe ia dhuron besimin e drejte duke pare zemrat e tyre.Eshte Zoti ai qe i jep drite atij qe ska dhe ate qe do ta shuaj driten etij ia tregon vendin duke e poshteruar ne kete bote dhe boten e tjeter.

Ju ftoj qe te mendoni me shume rreth ideologjise dhe koceptit islam per Zotin dhe koceptit kristian ose budist etj se cfare ndryshimi te madh ka dhe ti leni keto lojra propaganistike.Sepse jeni po ju qe me fjalet etuaj bini kunder tyre.

[Klevis2000]

3:64.
Thuaju (o i dërguar): "O ithtarë të librit (Tevrat e Inxhil), ejani (të bashkohemi) te një fjalë që është e njejtë (e drejtë) mes nesh dhe mes jush: të mos adhurojmë, pos All-llahut, të mos ia bëjmë Atij asnjë send shok, të mos konsiderojmë njëri - tjetrin zotër pos All-llahut!" E në qoftë se ata refuzojnë, ju thoni: "Dëshmoni pra, se ne jemi muslimanë (besuam një Zot)!"

[*DJ-ALDO*]

Postuar më parë nga krokodili_73
Po akoma se ke mare vesh,
ti te ikesh sa me shpejt ne dunat e arabise a afganistanit dhe te mos dukesh ne shqiperi.

O mik!!

Ashtu si edhe arabët e tjerë që kishin ardhur në Shqipëri për ''BIZNES'',edhe këta ATË RRUGË kanë nisur.
Fjala jote është me vend.
Po të besojmë se zoti eksiston vërtet,atëhere,arabët ai i ka dënuar të jenë gjithnjë të varfër mendërisht,dhe sa për vendet e tyre,ju ka dhënë VETËM SHKRETËTIRA.
Jetë luksi bëjnë QERRATALLARËT
Lum ata ,për trutë që ju kanë hedhur.

[Klevis2000]

Degjoni keto teorirat e kthimit dhe nderimit te fese per shkak se kemi qene kristiane me duken te paargumentuara.Sipas jush pse kemi qene kristiane duhet te kthehemi prape.

Po atehere ju i jepni te drejte cifuteve qe mos ta nderonin fene dhe te besonin vetem tek Moisiu dhe jo tek Jezusi.Atehere sipas jush kristianet e greqise duhet te besojne mitologjite greke po keshtu dhe romaket te njeten gje duhet te bejne.Argumenti juaj eshte shume i dobet mua me vjen keq qe disa persona e marin kete si argument pa llogjikuar fare sipas jush amerikanet duhet te kthejne ne fene indiane se ajo ka qene me pare.Po keshtu dhe arabet duhet te adhurojne idhujt sepse kane pas fe pagane.

Keto jane mendime dhe hipoteza qe i hudhin ato qe nuk e mbrojne dot fene me ideologji por i japin nuanca te tjera per ti hutuar njerzit qe skane dituri nga feja.Se po ti thuash shqiptareve do besoni jezusin si Zot ato do thojne po ai ishte njeri dhe profet kurse ju i thoni keme qene kristiane prandaj duhet te nderojme fene deh i mbuloni gabimet juaja teologjike.Sa per dhune e ushtruar nga turqit e para skane ushtruar dhune sa e beni ju sot e fryni per ti dhene ngjyra nacionaliste pastaj kete nacioanalizmin e perdorni per konvertim te muslimaneve.

Une cuditem dhe me disa te tjere qe na thojne fete e percajne vendin e kendej perkrahin fene krishtere duke e ditur se ajo ka 20 dege ne shqiperi e feja islame eshte vetem nje duke perjashtuar nga ajo bektashizmin i cili ska lidhje me islamin por eshte i shpikur nga Haxhi Bektashi dhe ngaqe e perzune gjithe vendet muslimane e pruri koken ne shqiperi.

Pra te dashur lexues mos harroni se anglezet i nderruan fene me dhune indianeve te amerikes jo qe i nderruan fene po i zhduken fare si popull.Nga i erdhi kjo dashuri biblike per indianet.Sepse feja kristiane e motivon njeriun te bej keq sepse ne filozofine e saj egziston ideja se cdo njeriu ju kane falur gjynahet me kryqezimin e jezusit dhe kush do qe pranon ate do hyj ne parajse pavarsisht se eshte pedofil homoseksual vrases etj si keto.

Pra masakruan anglezet indianet po keshtu francezet banoret vendas ne Kanada po keshtu kryqezatat ne Spanje po keshtu Miloshevici ne Kosove Bosnje Regani ne Hiroshima po keshtu Bushi sot ne Irak etj.Kjo eshte kur te sjellin ne faqe ktheji faqen tjeter.Jo kurre ju i motivoni njerzit se gjynahet jane te falura prej kryqezimit te jezusit dhe perdorni dhunen per te hapur kristianizmin .Ka dhe prej jush misionar paqeje si deshmitaret e jehovait qe skapin arme me dore .Ka prej jush qe se nderojne gjakun se eshte mekat kur ke nevoje per transfuzion.

Pra nuk i pershtatet te dashur krishtere feja krishtere shqiptarit ai ka karakter te forte dhe sa do te punoni ju me media dhe duke shkuar neper shtepia smund te arrini atje ku ju deshironi
,Kurreeeeeeeeeeeeeeee skeni per te arritur.
Sepse ju mungojne argumentat per ti bindur njerzit ju mungon arsyeja se e beni njeriun Zot ju mungon rruga dhe parimet e larta njerzore te cilet ju i dini shume mire se kush i zoteron (muslimanet).

Pra boll me kete teorira se nuk ju vlejne me .

Ja e supozojme se turku na ka kthyer me dhune atehere bindini njerzit se feja juaj eshte me e mire se feja islame kurre me cfare do ti bindni me trinitetin e juaj qe dhe femija i vogel e kupton se eshte gabim apo me ate qe thoni qe zbriti Zoti ne toke dhe u vra u lind piu hengri etj.Apo do ti bindni me gabimet e bibles.

Pra sado muslimane qe se njohin kuranin dhe fene islame te ktheni ju ne krishterim me nje dialog te thjeshte ne i bejme prape muslimane.

Sado te perdorni ju mediat dhe politikat qe i udhezojne qarqet antishqiptare ne kemi llogjiken dhe argumentin dhe kur ajo rrenjoset ne zemer dhe ne mendje i leshon ne toke keto pushtete mediatike dhe materiale.Mund te jeni shume te bukur ne veshje por ne shpirt kurre sia kaloni muslimaneve per kete deshmon historia dhe e kaluara e popullit tone.

Me argumnetoni mua se do shkojme drejt europes dhe se kristianet jane me te zhvilluar ne ekonomi.

Kush jane njerez me te mire shqiptaret apo greku shqiptari apo serbi shqiptari apo italiani apo amerikani .Me thoni kush eshte me bujar me mikeprites me me nder me karakter.Atehere te gjithe deshmoni se jemi ne si popull .Po atehere pse me thoni mua se jane me te zhvilluar perendimi dhe me te pasur.Atehere sipas teorise se juaj i bie qe greku italiani dhe amerikani te jene me te mire se shqiptaret sepse kane me shume leke dhe teknologji.

Kurre as nuk i afrohen tek maja e gishtit shqiptarit edhe pse jane me te pasur .Sepse shqiptari eshte njeri me ndjenja me te forta eshte njeri dhe ska dal nga natyra e tij njerzore.E ruan nderin familjen etj.Ku krahasohen kukesianet me amerikanet.E pate cberi Kukesi me kosovaret kush prej popujve te botes ta hap deren ashtu.Ta hap italiani qe i vdiq femijet dhe nenat ne Otranto.Here flisni jeni bere servile te gjithe mbas lekut dhe nuk shikoni pak vlerat dhe parimet.Jeni bere materieliste deri ne palce.

Me kujtohet Ezopi kur i tha padronit te tij qe do shkoj ti shikoj pak mbreterit e tokes dhe do qesh me to dhe me zemrat e tyre se jane si drunj me zgaver perbrenda.Edhe ju kete doni qe shqiptaret te behen tuba stufe por shqiptaret jane aq te zgjuar dhe se do ta kuptojne ate predikimin tuaj dhe qellimet tuaja.Mos harroni se ne turqi ka 3 000 000 shqiptare ne kosove 1 000 000 po keshtu ne maqedoni dhe mal te Zi ka shqiptare qe me shume i perkasin fese Islame dhe ato e njohin fene nuk jane si shqiptaret e shqiperise qe se njohin fare sepse qene ateiste .Mos harroni se Shqiptarit i ka then turku arnaut sepse Kur komandantet e ushtrise turke ishin shqiptare ato kurre nuk ktheheshin mbrapa prandaj moren emrin arnaut qe do te thote skthehen mbrapa dhe ju predikoni sa te doni por shqiptaret skan per ta lene fene e tyre pervec ndonjerit qe se ka idene ose genjehet me ato propaganden tuaj te bukur dhe tinzare.

Hajt se do takohemi ne faqet e historise.


__________________

[Traboini]

Postuar më parë nga klevis2000
O Megjithate ne greqi itali alngli france me ane te refugjateve islami po gjen shume perqafime jo sepse eshte feja ime po kjo ehste e vertet .

Ha ha ha ha.......
degjoje kete pash zotin. Dmth. keta refugjat po shkojne ne perendim me nje mision. Ti duket dhe disa te tjere ne kete Forum kete e paskeni pas parasysh kur emigruat.
Une seriozisht mendoj se Europa do te ballafaqohet me rrezikun musliman se shpejti. Shih, Franca po i ndalon ferexhet.
Ketu ne SHBA per musliman do te jete shume veshtire te hyjne. Pse? sepse po del e vertete ajo qe the Klevisi, se keta vijne dhe u luten pernedimoreve ti pranojn si refugjat, dhe ne te njejten kohe kerkojn qe vendasit te ndryshojne menyren e jetes ne favor te ligjeve Islamike.

Ke degjuar ti per ate Adele Smith? Vjen ne Itali. fiton azil, marton nje shqiptare dhe kerkon qe te hiqet kryqi nga vendet publike ku ai jeton. Opa. Reagimi i shtypit Italian flet vete.

Nese perendimi do te ishte si ju, do tju hjedhte jashte se shpejti. Por keta kan ligje dhe i rrespektojn ato.

Edhe nje shembull. Nje gjerman kishte pas mardhanje seksulae me nje femer nga Irani. Organet e shtetit Islamik "te smure" ne baze te ligjit Islamik e denojn me vdekje sepse FEMRA MUSLIMANE NUK BAN TE KETE MARDHANJE SEKSUALE ME NJE TE JO-MUSLIMAn...KY LIGJ SIPAS LIGJEVE ISLAMIKE NUK MUND TE APLIKOHET NESE FEMRA ESHET JO-MUSLIMANE DHE MASHKULLI ESHTE MUSLIMAN.
Cfar drejtesie, dhe cfar ligji i smure eshte ky?