Une

[POthuajPOet]

Unë

I.

Kam puthjen tradhtare.
Fytyrë të qullët bizantine.
Në mohim e sipër.
Jam shpresa në ditët me shi.
Më pas trishtimi.
Kam ikjen tinzare.
Nuk jam kreshniku i maleve.
As i kujtoj jetët e mëparshme.
Fjalët janë të lodhshme.
Gëlltitjet po ashtu.
Me sy mbyllur është bukur.
Gjithshka niset drejt shëmtisë.
Kam shpirtin braktisës.
Këmbë të holla fluturuese.
Dikujt tjetër i zura vendin.
Hakmarrja është mbi mua.
Vdekja luan me mua.
Do ta paguaj për çdo poezi.
Një gjë duket qartë.
Unë s’jam unë.

[POthuajPOet]

II.

Kam shkruar vargje, por janë të dikujt tjetër.
Të mitë i shkroi një farë Borgesi.
Kam gjetur kufomën time pranë mullinjve t’erës.
Kam qenë banori i vetëm i qytetit tim.
Kam matur me lugë kafeje kohën e shkuar kot.
Nuk kam patur kurrë guximin e vajzave të Miletit.
Jam shtirur si i marrë mes të shëndoshëve
Dhe si i shëndoshë mes të marrëve.
Por ishte e njëjta gjë.
Kam nisur të shoh kur u verbova.
Kam parë shiun të bjerë dhe tokën ta presë.
Kam parë ilirët, paraardhësit e mi, ndërsa bënin dashuri.
Më kanë ushqyer muzat e jo zanat e malit.
Nuk kam patur besim as për të hedhur gurin e fundit.

I jam lutur kokëfortë një zoti të panjohur.
I jam lutur shumë të më shpërngulte
Anywhere out of the world.

[whisper]

II.

Kam shkruar vargje, por janë të dikujt tjetër.
Të mitë i shkroi një farë Borgesi.
.

e bukur dhe domethenese...

[POthuajPOet]

Falemnderit Whisper, jo gjithkush mund ti vleresoje ato vargje.

[dp17ego]

II.

Kam shkruar vargje, por janë të dikujt tjetër.
Të mitë i shkroi një farë Borgesi.
Kam gjetur kufomën time pranë mullinjve t’erës.
Kam qenë banori i vetëm i qytetit tim.
Kam matur me lugë kafeje kohën e shkuar kot.
Nuk kam patur kurrë guximin e vajzave të Miletit.
Jam shtirur si i marrë mes të shëndoshëve
Dhe si i shëndoshë mes të marrëve.
Por ishte e njëjta gjë.
Kam nisur të shoh kur u verbova.
Kam parë shiun të bjerë dhe tokën ta presë.
Kam parë ilirët, paraardhësit e mi, ndërsa bënin dashuri.
Më kanë ushqyer muzat e jo zanat e malit.
Nuk kam patur besim as për të hedhur gurin e fundit.

I jam lutur kokëfortë një zoti të panjohur.
I jam lutur shumë të më shpërngulte
Anywhere out of the world.

Shume bukur
Nuk qenke "pothuaj", apo eshte dhe ajo pjese e poezise.
Ke te tjera?
Respekt per keto qe lexova, unike.

[Palma]

Unë

I.

Kam puthjen tradhtare.


Kam ikjen tinzare.


Unë s’jam unë.

Me pelqyen vecanerisht.
Frymezim te metejshem.

[POthuajPOet]

Parapelqej te jem dhe te mbetem "pothuaj".
Falemnderit per leximin Dp17ego dhe Palma.

[POthuajPOet]

III.

Dua të kem guximin e të vdekurve
Vullnetin e hekurt, zemrën e butë.
Dua të kem lëkurën e gjarprit,
Dhëmbët e ujkut, zjarrin e feniksit.

E tashme e largët vegimtare.
Vdekja mashtrohet veç një herë.
Gurin e Sizifit trashëgoj.

Dua një qivur që lëkundet
Nëse në fundin tim është fillimi im…

Kur vargjet shkruhen me gjak.

[POthuajPOet]

Pasiguri

Të pasigurtë nëse dielli do të lindë përsëri,
Nëse do të jetë po ai luan i zbutur,
Që shkolovaret qiejve gjithë ditën mbarë.
Kemi baticat dhe zbaticat tona, guximin dhe frikën,
Një floknajë shpresash dhe kurora lulesh,
Profilin e palëvizshëm të një maceje mes nesh.

Të pasigurtë, duam apo s’duam
Ja kështu rrojmë,
Jemi ndoshta ëndrra të njëri tjetrit,
Ose të dikujt tjetër,
Lundra mbi një det të gënjeshtërt,
Krijesa të brishta fluturuese,
Plep dhe shelg lotues,
Kafè e ëmbël aromfortë,
Dhe gjithka tjetër që na përngjet a i përngjasim.

Kjo botë brenda nesh dhe ne brenda saj.
Kjo ëndërr brenda nesh dhe ne brenda saj.

[POthuajPOet]

Kam lindur
herët
ora 8
në mëngjes.

Prandaj e urrej.

Darkave
vetëm darkave
i vjen liria
ëndërrimtarëve
i merr
i çon
s’ka rëndësi ku.

Diku.

Darkave
terri ushqen
shpërhap
erotikën misterioze
që shpirtrat
i prish
i shprish.

Darkave
jam fëmija
që rend pijshëm
për të shuar
sytë
xixëllues
të një bishe.

Darkave
vetëm darkave.