Gruaja e Prefektit

[Diabolis]

Në mërgim njeriu është një i burgosur por që e ka vetë në dorë gjykimin, dënimin, takimet, liridaljet, arratisjet, faljen e dënimit apo mbarimin e dënimit. Për një mërgimtar pafajsinë nuk e përmban fjalori, nuk ka trup gjykues brenda apo jashtë vetës i cilësdo shkalle të ç’bëjë atë që është bërë. E meqë as drejtor burgu nuk doja ta mendoja veten, në mënyrën më të thjeshtë i thashë vetes “Je i lirë.” Nxorra nga çantat e mëdha ato më të voglat, rrasa në to ç’kisha të vyer, preva biletën e autobuzit të radhës, e pa asnjë kurorë dafinash në krye u ktheva në qytetin tim.
Ashtu si çdo ish i burgosur tjetër i kësaj bote, nuk dija sa kushtonin taksia, urbani, duke e vënë veten në situata jo të pëlqyeshme që ditën e parë të lirisë sime. Mbas disa ditësh vazhdoja të kapërxeja pyetjet më të vështira, “A do gjeja punë?” “A do ingranohesha përsëri?”, derisa më në fund familjarët ishin ata që më shtynë drejt përgjigjeve. Kisha ndenjur mjaft, isha çmallur e çlodhur njëkohësisht. Ndonse më dukej se burgu ishte vendi ku kisha ndenjur bile pa më marrë malli me thënë të drejtën e ku nuk isha lodhur aq sa thonë, nisa të kërkoja fijet e këputura të jetës.
Ndërmarrja ku kisha punuar dyert i kishte të hapura kanat më kanat, por nuk punonte, një pjesë ishte kthyer në magazina tregtarësh e pjesa tjetër i ngjante ndonjë anijeje të nxjerrë nga fundi i deti. Shokët dhe kolegët e mi të dikurshëm, inxhinierë mekanike, bënin punë për të cilat fjala inxhinier ishte atavizëm, ata punonin thuajse kudo përveç profesionit të tyre.
Kështu mua më rekomanduan të kërkoja punë në shërbimin informativ, apo në drejtorinë arsimore. E para më bënte agjent dhe aq. E dyta më bënte mësues në ndonjë nga fshatrat e largët ku nuk shkonte njeri se nuk kishte autobus e mbase as rrugë e ku de jure duhej të ngrysje dhe gdhije katër netë, de facto dhe me dy tre nuk ankohej njeri. Por meqë kisha ende ndër mend të qënit një ish i burgosur mundësia e parë binte. E po kështu për të dytën do të më duhej ti prisja vetes fletë internimin. Më dhimbsej liria ime e sapofituar, por më dhimbseshin dhe ato pak lek të fituara me djersë përgjatë viteve për të cilat nuk po vendosja ku ti fusja në punë. Thashë “pass” dy herë, kjo për faj të kartave që kisha në dorë, ndërsa herën e tretë, hëm, herën e tretë në pamundësi për të përballuar shikimet pyetëse a mbase dhe një “E ç’kërkon këtu atëhere? Shko nga ke ardhur.” që do pasonte nëse thosha për të tretën herë “pass”, me kartat më kot që mund ti bien njeriu në dorë hyra në lojë.
Pranova të merrja pjesë në komisionet e zgjedhjeve lokale, zgjedhje ku bashkëqytetarët e mi do zgjidhnin kryetarin e ardhshëm të bashkisë, antarët e këshillit bashkiak, e me radhë njësitë më të vogla. E kështu falë diplomës së inxhinierisë, të qënit larg prej shumë kohësh, emri im si “i biri i filanit” për të majtët dhe “filani” për të djathtët u katapultua nga antar i një komisioni zgjedhor komune në antar të Komisionit Zgjedhor të Qeverisjes Vendore të bashkisë. Pa harruar se mu desh të antarësohesha në një parti që nuk e dija ekzistonte më parë. Kjo nuk ishte punë por unë isha ingranuar, e mirë a keq duhet ta kisha menduar që më parë se “buja” ime pa karta në dorë do ta pasohej nga “kundërbuja” dhe “kundërbuja e kundërbujës” së atyre. Unë ju thashë se nuk dija urbanin sa kushtonte jo më të dija se zgjedhjet e lira ishin kthyer në pazarin më të madh të vendit dhe ditën kur ato mbaheshin nuk gabonin po ta quanin Festa e Pazarit. Ishte njëlloj, mbi të njëjtën baltë, katër a pesë hamshorë e pastaj kope, po të njëjtit pazarxhinj që shisnin kafshë të vjetra pasi ju kishin hequr një kashaisje, një limë dhëmbëve dhe ju kishin mbushur barkun plot me të ngrënat e stinës.
Unë isha në mes të kësaj vorbulle. Informatorët e të majtëve kërkonin një dorë ndihmë dhe punën e kisha të siguruar, mësuesit e të djathtëve kërkonin një inxhinier për autobusat e mësuesve, unë që hë për hë kërkoja rregullsi në zgjedhje dhe parregullsi në listat e votimit, kisha gjetur jo pa u befasuar mes emrave të kandidatëve për këshilltarë një emër të njohur që më sillte kujtime. Ishte emri i asaj.
Ajo në rini kishte banuar dy rrugë më sipër shtëpisë sime përpara të cilës i duhej të kalonte kur shkonte në shkollë, kur dilte për pazar apo ecte për qejf. Gjashtë vjet e pak muaj më e madhe se unë, e thënë ndryshe kur unë shkova në shkollën e mesme ajo kishte shkuar studente, kur unë shkova student ajo kishte nisur punë, i vetmi vend ku ishim pjekur ishte shkolla tetëvjeçare dhe atëhere pati qëlluar që ajo të ishte udhëheqsja e klasës time. Në fillim kishte qënë ajo vajza bardhoshe me flokë të zeza që më bënte mua të fshihesha mbas portës prej druri të oborrit, pastaj isha unë ai çunaku shikim vëngër që e bëja atë të mbante fundin me dorë tek ngjitej për në shtëpi. Por gjithmonë ajo më përshëndeste e unë gjithmonë i ngulja sytë në tegelin e shkruar që kishte në buzë.
Kishin ikur aq shumë vite prej atëherë por në kokën time gjetur bosh prej gjërash të mira dhe nën agresionin e rrëmujës zgjedhore u fiksua pyetja “A e ka lëkurën sërish të bardhë?” Burgu më paskësh lënë me pasoja, kur të gjithë donin të dinin ngjyrën e kryetarit të ardhshëm unë doja të dija ngjyrën e lëkurës të saj. Tek veranda e shtëpisë nuk mund ta prisja më të kalonte, ajo ishte martuar. Kujtova lulet e jargavanit në fund të oborrit, të cilat vajzave të reja nuk ju hynin në sy, të paktën para benzave, dhe sa më shumë mendoja aq më shumë më shtohej makthi e kërkesa , “sikur ta takoja”, “po, po” “sikur ta kisha njëherë”.
Me këtë paskrupullsinë e fundit në kokë vendosa të bëja ç’ishte e mundur që ti bija në sy. Nuk kisha nevojë për plan, prita numurimin e votave e kur të gjithë e kishin mendjen tek formulat fituese të kandidatit për kryetar të partisë së tyre unë e kisha mendjen tek formula fituese e saj. Komisioneri i partisë së saj, një harraq që nuk e di ku e kishin gjetur, e kuptoi se po mbaja anën e të kandiduarve të tyre, ai nuk para e çante kokën për kryetarin e ardhshëm të bashkisë, ishte i pastrehë dhe i duheshin antarët e këshillit bashkiak, për më tepër i kishin thënë se isha “i tyre”. Kundërshtari i tij me plot kuptimin e fjalës që po ashtu më dinte “të tijin”, u ëmbëlsua kur gërmimi im zbuloi, në thonjza fjala e fundit, se listat dhe një proçesvrebal me to ishin të pavlefshme, kandidati i tyre për kryetar bashkie dhe mik biznesesh me të aty humbiste, e ai as e vrau më mendjen për vogëlsira rreth një këshilltareje e cila aty humbiste gjithashtu. Kështu ajo fitoi bindshëm. Për tu siguruar se asaj do ti shkonte fjala në vesh e kujtova harraqin shpesh për trimërinë time derisa në një pushim të komisionit për kafen mbas mesnate ai më tha afër veshit
“Ajo të bën të fala”.
“Po ti?” e pyeta duke tundur kokën.
“I dhashë haberin.” ma ktheu duke ndaluar e duke me parë drejt me sytë e lodhur si për të më treguar që gjithçka mbaronte aty.
Ngjarjet u rrokullisën rrufeshëm. Prefekti ynë mbas zgjedhjeve preferoi të ishte nënkryetar bashkie i kryeqytetit duke e lënë vendin bosh. Partia e saj kishte pushtetin qëndror, ajo vetë kishte marrë aq shumë vota sa kishte tërhequr vëmendjen jo vetëm të partisë në bazë por dhe atje lart. E një pikë e këtij segmenti të mbyllur ishte kujtuar se burrit të saj që militonte prej aq kohësh në kryesinë e partisë së rrethit nuk i ishte ofruar asnjë përgjegjësi e lartë shtetërore. Në fakt ata gabonin, atij i ishin ofruar por ai kishte hezituar pak por mjaftueshëm sa ta spostonin me dikë tjetër. Jo kësaj here.
Kështu u emërua prefekt një njeri që kur fle flet dhe kur flet fle. Sot këtë mund ta shquajë kushdo, por dhe në të shkuarën ai ka qënë i tillë, ai fliste kur flinte dhe flinte kur fliste.
Unë e kam njohur por dhe kam dëgjuar për të kur punonim në Librazhd apo Llajbrixh siç i theshim me shaka duke luajtur poker në fillim të pesëmbëdhjetditëshit e brixh në fund të tij. Një shoku i tij inxhinier pyjesh me të cilin kishin ndarë një dhomë në kohën e studentllëkut tregonte se që në vogëli prindërit e kuptuan se ai nuk ngrihej në gjumë si çdo fëmijë tjetër i trembur nga ëndrrat e liga. Ai ngrihej në mes të natës me sytë e mrekullueshëm hapur si në mes të ditës, fliste për gjëra që askush s’ju gjente fillin, megjithëse dhe ai nuk i kërkonte përgjigje kujt. Ashtu shkonte në banjë, mbaronte punë e sikur të mos kishte ndodhur asgjë mbulonte kokën e flinte përsëri. Familjarët kishin bërë netëve roje me radhë, ndërsa ai ndonjëherë mjaftohej vetëm duke parë atë që e shihte në natë me ato sytë e bardhë si për ta pyetur “Trembesh?” e për të dhënë po vetë përgjigjen “Unë jo.” Fjala e parë që ju erdhi ndërmend ishte somnambul, e duke lënë mënjanë dhe ububutë e panumurta, babai e çoi tek doktori, bile në Tiranë se atje ishte ajka e mjekëve por dhe se djalit i dilnin fjalë e mbetej ..., ata asnjëherë nuk e vazhdonin fjalinë përtej kësaj.
“Ja fut kot”, mbaj mend se e ndërpreu Paqin dikush nga ne të tregonte më tej, “Nga i di ti këto?”.
“Mi ka thënë vetë për shpirt të plakut” përdori benë më të rëndë Paqi, “Pastaj sikur e dini se kam qënë në një dhomë”.
“Po ti natën ruaje,” e shpotiti dikush nga ne.
“Jo, i bija me dorë, si ju tani.” e mbylli Paqi e në të ikur e sipër hodhi kartat mbi tavolinë. Ne ishim të gjithë beqarë, në të njezetepestat martesa as që mendohej, por dhe sikur, sikur ta sillje nëpër mend korri i sorrave që vërtiteshin mbi plepat përqark ishte marsh funebër për çdo dashuri.
Nuk dija ç’të mendoja. Ideja se do ta kisha më të lehtë me atë palo **** që kishte për burrë mu fashit kur ajo me po të njëjtën buzëqeshje si atëhere kur shfaqej tek kthesa e rrugës së saj e deri kur më pyeste “A çelën jargavanët?” më tha
“Të falenderoj për korrektesën që tregove në procesin zgjedhor. Mirupafshim”
vetëm pasi kishim këmbyer ato dy tre fjalët e zakonshme të mirësjelljes. Shikoja pëllëmbën e dorës sime rreth të cilën në fragmente të sekondës ndërtoja izoipset e dorës së saj e kërkoja të gjeja në ishte imja që kishte djersitur apo e saj. Imja ishte po se po. Por qënkësh dhe e saj. Gati mbas një jave në një nga ato sorollatjet e mia të kota “për një kafe nga bashkia” ishte ajo që jo vetëm nuk mu shmang me mirësjellje si zakonisht por përkundrazi mes një buzëqeshjeje ndriçuese rrezatoi fjalët
“Po të kërkoja?”
“Mua?” nuk po bëja kot të habiturin, por arrita ta mbaj veten pa pyetur “pse?”, diku thellë vetes u kujtova se po më hapnin derën ku po trokisja.
“Po, po. Dhe kam një propozim për të të bërë. Si thua.”
E ç’mund të thesha unë, heshta si emblema e qytetit tim varur mbi mur e me patjetër do jem skuqur e zbardhur si ngjyrat e saj teksa nxora përgjigjen “Po mirë.” duke hapur paksa duart e kthyer kokën nga ana e derës kryesore të bashkisë si për ti thënë “Këtu e gjete, na shikojnë të gjithë?”
“Shkojmë në kafe atëherë.” Po atë sekondë ajo mori për andej një gjysëm hapi para në të djathtën time. Ato sekonda deri tek kafja ecëm pa folur e unë ju gëzova aromës që vinte prej saj. U ulëm përballë njëri tjetrit. Ishte e para herë që kisha kohën e duhur të shikoja hollësitë e asaj që më kishte pushtuar trurin, e ndërkohë që po e bëja këtë si hajdut u kujtova se ishte ajo që më ishte afruar ndaj e preva në mes bisedën me si ja kisha kaluar andej e si i kishte ajo fëmijët, “Je më e bukur se kurrë.”
Lëkura e saj u trëndafilua, por vetullat ju mblodhën paksa atje ku ndahen me njëra tjetrën, dhe nga sytë i iku ajo drita e rallë. Isha nxituar, e kisha prishur, ah dreq.
“Faleminderit.” Dukej që s’po dinte nga t’ja niste. Gishat e dorës së saj u ngritën dhe ulën disa herë nga filxhani që kishte përpara e kur më në fund e ngriti kokën por jo aq sa të më shihte në sy më tha
“Miranit i iku shoferi. Ai më kërkoi të të pyes në dëshiron të punosh me të. Të jesh shoferi i prefekturës. Hë për hë.”
“Pranoj, po, po, pranoj. Mund ti thuash zotit prefekt se më ka në dispozicion që këtë çast në do, dhe të lutem ti thuash gjithashtu se do dij tja shpërblej të mirën me të mirë.” Pasoi heshtje. Ndërsa më kot kërkoja të gjeja sytë e asaj që po më bënte të merrja sërish veprime që nuk i quaja të drejta por edhe kundër dëshirës sime, era e kafes i linte vëndin erës së prodhimeve të detit. Në mërgim kisha punuar shofer, shpërndaja prodhime deti nëpër restorante.

[Diabolis]

II

Kështu u bëra shoferi i makinës që ishte në dispozicion të prefektit. Mbaja një kostum bojë ndryshku, këmisha të bardha e kravata që i ndërroja përditë, asnjëra nuk më dukej se përshtatej, herë me mua e herë me kostumin. Gabimisht njerzit më quanin shoferi i prefektit, ashtu si shoferin e makinës në dispozicion të kryetarit të bashkisë e quanin shoferi i bashkisë, sikur ai ngiste bashkinë me gjithë themele e jo një makinë me rrota. Thellë në veten time, që nuk kishte ndryshuar shumë nga ky ndryshim shoqëror, e pranoja këtë lapsus gjuhësor edhe pse njerzit me konsideronin si një vegël me shumë të prefektit, fjala vjen: kolltuku i prefektit, tavolina e prefektit. Më duhej të bindja veten se e vetmja gjë që na lidhte ne të dy ishte puna: ai zotoria e unë punëtori, autoriteti i tij i padiskutueshëm, e bindja ime proverbiale.
I kisha thënë vetes “tru peshk”, kur u ndava prej saj në kafe, e shara më e rëndë që përdor, e që prej atij çasti vendosa të qëroja ndërgjegjen nga instikti, të thaja që në rrëzë çdo filiz kryeneç, të shfryja zemërim mbi ndjenjat dhe të bëja shpirtin shkretëtirë, gurë dhe rërë. Shmangiet e saj të mëvonshme më ndihmuan mjaft. Nuk më pa drejt në sy, më përshëndeste ftohtë, nuk kërkonte shërbime me makinë siç bëjnë rëndom gratë e burrave me pozitë, ndërsa kur hipnin të dy si çift, vendi i saj ishte mbrapa sediljes sime, prej nga ku në heshtje ajo kalonte udhëtimin. Nuk mjafton vetëm era e thatë për të bërë shkretëtirë, duhet të mos bjerë shi, e prej saj nuk pikoi. Asnjë pikë! Sikur në qiej të largët humbin retë, asaj i kishin humbur buzëqeshjet, sytë shprehës, prania drithëronjëse e stuhisë që s’e shohim por e ndiejmë.
Kaluan gjashtë muaj të qetë në rutinën e cilitdo shoferi. Shick, i përpiktë, e më tepër se ç’duhet i kujdesshëm për makinën. Kur hoqa së pari kostumin e vesha kominoshet kuptova se ka plot veprime të thjeshta njerëzore që fshehin brenda kode që vetëm i zoti mund ti deshifrojë. Manierizmin tim për pastërti rreth e qark e lidhja me atë që kisha vendosur të bëja në shpirt. Ta pastroja nga padenjësia dhe ta mbaja të dlirë. Isha në një gjendje alarmi të përhershëm, sprapsja pa mëdyshje çdo përpjekje afrimi prej ngado që të vinte. Nën pretekstin e qëndrueshëm të punës po mbyllesha në vete derisa një ditë, ka qënë mesditë, kuptova dy gjëra: kuptova se në shkretëtirën e shpirtit tim kishin zënë vend gjarpërinj dhe akrepë plot helm, kuptova se isha prekur nga një sindrom që nuk ja kisha dëgjuar emrin më parë, por dita ta pagëzoja: shpresa e shkretëtirës.
Është shpresa më e dobët, më e vakët, më e tukequr në botë, por përsëri shpresë, shpresë që nuk varet tek retë e vogla, fjollat e tejdukshme, por tek përplasja e reve të dendura me ngarkesa, të zeza, të padepërtueshme dhe plot mister. Shpresa e shkretëtirës që përvëlohet në stuhitë e rërës është tek shtrëngata e tmerrshme që vjen prej qiellit, tek rrebeshi që shkatërron gjithçka mbi tokë por lulëzon atë veç për pak, fare pak.
Shiu fillon, kurthi është ngritur. Si në një tragjedi të grekëve të vjetër, shpresa e shkretëtirës lulëzon vetëm në një akt me të gjitha ngjyrat dhe bie e vdekur në skenë prej asaj që nuk e pret kush, prej shkretëtirës vetë, prej zjarrit që i digjet thellë në zemër. Ngrihen shtjellat e tejdukshme të avujve të parë, askush nuk dyshon, përkundrazi kënaqet duke soditur. Avuj, avuj të pambarim drejt qiellit: kujdes! Diçka po ndodh! Diçka po vlon! Tepër vonë. Materia shpirtëzohet, ngrihet në qiell, trupi vdes, thahet para syve. Spektatorët topiten. Për poetin e pamëshirshëm ata janë njëlloj të vdekur, amfiteatri varri i tyre. Ai ju ve pranë lacrimotoriumin, lotoren në formën e zemrës së saj të djegur dhe rri e sheh se si lotët e tyre e kthejnë në një oaz të kaltër. Shfaqja mbaroi, të vdekshmit marrin shkallët, kush poshtë e kush lart. Të pavdekshmit përgatisin tragjedi akoma më të mëdha.
E pra, unë nuk kisha ndërruar, nuk kisha dashur, nuk kisha mundur në kisha dashur. Thellë në mua rronte pa u ndjerë shpresa e shkretëtirës, unë prisja pikën e parë të shiut.
Do të të lutem për diçka – më tha atë mesditë duke më parë në sy, - që nuk do t’ja thuash kujt e di, por të lutem, të lutem të përpiqesh me sa mundesh.
Vështrimi i saj, tre të lutem rresht rrëzuan të gjitha fortifikimet që kisha ngritur, unë u dorëzova për turp të vetes faqe saj, në oborrin e pasmë të prefekturës: Më të përpiqem!? Çfarë do të bëj më shumë? Ta lë fare këtë punë?
Ajo buzëqeshi paksa dhe nga buzët mbetur hapur i doli që prej gjoksit një rënkim qetësues.
Shkojmë për një kafe? – më pyeti e pavendosur.
Po mirë – i thashë duke u përpjekur të kuptoja përsenë dhe bëra për nga hyrja e prefekturës. Tashmë zakonin e vjetër të shqiptarëve që ti zgjidhin punët në kafene, aq të vjetër dhe të dukshëm sa dhe Floberi e pati vënë re dhe shkruar 150 vjet më parë në Udhëtimet në Egjypt , e kisha bërë timin.
Kështu – ajo tregoi me dorë kominoshet e mia e çuditur, - të pres atje më poshtë. Më mirë mos shkojmë tek kafja e prefekturës.
I bindur u ndërrova shpejt, por kur bëra të dilja, mbeta në mëdyshje para makinës. A duhet ta merrja? Ta merrja dhe të shkoja me të në një kafe në fund të botës. Apo ta lija? Të këputja me dorën time atë fije shprese. Çdo të theshte ajo ... po ta merrja ... po të mos e merrja. Çkado të bëja, mirë a keq, do të ishte e tillë si do të dukej prej syve të saj. Unë nuk mund ta shihja me sytë e saj. Por ndonëse larg unë pashë drejt syve të saj, sytë e saj, ato sy më prisnin mua. Mua dhe jo makinën. U lëshova sikur të isha me krahë. Le të shkonim në një kafe, vetëm për një kafe.

[Eagle]

shume intriguese... po pres te lexoj vazhdimin.

diabolis, me kete proze na bere ti kthehemi prape ketij kendi...

[Janka]

Nuk mendoj se ka nevoje per vazhdim...
Te lexova me interes dhe te pergezoj, Diabolis.

Pres te tjera,
Janka

[Diabolis]

Nuk kisha gabuar për makinën. Qetësia me të cilën më priti e pohonte këtë, ndërsa kur ishim veçse dy-tre hapa larg, ajo me shpinë ndaj lokaleve që janë përballë prefekturës ku ne mund të pinim kafe, bëri me dorë të merrnim në të djathtën time, “më mirë shkojmë tek ndonjë këtej.” Prej aty, po të ndiqnim atë anë të rrugës kishte vetëm një lokal ku ne mund të pinim kafe, emërtimi domethënës i të cilit më shokoi aq rëndë sa do të shokonte cilindo që njihte qytetin në të tilla rrethana. Ishte La Dolçe Vita.
Në çast e ndjeva se sapo më ishte besuar një kod i fshehtë. Çfarë fshihej mbas këtij kodi që ajo sapo ma kishte dhënë ashtu si një femër di të japë, në mënyrën më të përkryer? Unë duhet ta zbërtheja dhe kapja atë brenda kohës që do na duhej të bënim ato gjashtëdhjet metra rrugë, mandej në kafe ajo do të më kërkonte, ... ajo e dinte çfarë, por me patjetër diçka krejt të ndryshme dhe unë nuk do të kisha kohë për tu menduar.
Ecëm në heshtje, herë larg e herë pranë, secili në ritmin e tij, krejt të papajtueshëm me të tjetrit, por në unison për të mos u çikur, duke mosshkelur vijën imagjinare të ekuadorit që ndante botët tona. Kaluam në sfondin e dy salloneve të bukurisë, pastaj dy librarive, kthyem qoshen e një banke. Mendja ime përshpejtoi dhe deshifroi një realitet të transformuar, bukuri plus shpirt në kasafortë. Kjo ishte La Dolçe Vita! A ishte kjo La Dolçe Vita? A më kishte dhënë ajo kaq thjesht kodin që bën të lumtur çdo burrë, kodin e dashurisë? Apo e gjithë kjo ishte një prej atyre rastësive fatale që shoqërojnë njerëzimin. Nëse nuk ishte rastësi, nëse ftesa e saj ishte e paramenduar, enigma përsëri mbetej e zgjidhur përgjysëm, unë mund të depërtoja vetëm në një degëzim të saj, atë degëzim ku La Dolçe Vita nuk kishte as një centim më shumë se sa kuptimi i mirëfilltë i jetës së ëmbël. Largova dhunshëm prej mendjes imazhe puthjesh, përqafimesh, dashurie, takimesh të fshehta romantike në ndjekje të degëzimeve të enigmës në rastin kur La Dolçe Vita, shkonte në origjinë, tek filmi i Felinit, me titullin e të cilit ishte pagazuar lokali diku në fillim të viteve ’90 të shekullit të kaluar. Nën dritën e filmit projektohej qartë kush isha unë. Nuk dalloja në hijet e zeza të filmit kush ishte ajo. Mos vallë? Një makth më kaploi. Nga ana tjetër nuk dija dhe as kisha si ta mësoja, nëse ajo e konsideronte La Dolçe Vitën famoze apo infamoze. Nuk kisha kohë më për asgjë. Gjendesha i farmakosur në shkallët e La Dolçe Vitës, me një enigmë të pazgjidhur, me mendjen e turbullt e shpirtin e trazuar. I dorëzuar para fatit, pamundësisë sime, trillit të saj bëra kavalierin dhe hymë njëri pas tjetrit në derën e hapur të La Dolçe Vitës.
Ngritur në gjysmën e dytë të shekullit të kaluar, ndërtesa unike ku gjendet La Dolçe Vita, një konstruksin monolit betonarmeje vendoset si një v-ë brenda y-së që formon rruga me kalldrëm që të çon tek Mitropolia dhe bulevardi Republika. La Dolçe Vita, që gjendet në katin e parë, sheh nga veriu sheshin që hapet hijshëm para Kinema Majesticut, për të vazhduar me drejtimin që ndjek bulevardin në fundin e y-së. Kjo pjesë e ndërtesës që të krijon idenë e një harku më të lehtë se të një presjeje, të një hëne të sapodalë, të një guaske deti është dhe në fakt ballori, façada me suva granili e të cilit është shpërndarë nëpër botë nga mijra kartolina të erës komuniste, jo prej bukurisë por se para saj për vite me radhë aty bënte hije një bust i Josif Viserajanoviç Stalinit. Atëhere quhej Agimi, ishte pastiçeri; degradoi me hapin e degradimit të komunizmit; në perëndimin e saj dhe të agimit komunist aty mund të gjeje vetëm dy pije: liker dardhe dhe kafe, ndërsa për klientelë një djelmuri të etur. Tanimë, e qetë dhe e heshtur, me një luk për tu admiruar, e preferuar por e shtrenjtë, mikstura e restorantit me piano barin, e denjë për emrin që mbante mbi krye, u bë vendi ku unë do të ulesha pranë saj.
U ulëm përballë. Kamarieres që na shoqëroi me menu në dorë i thamë me mirësjellje se kishim ardhur vetëm për një kafe, dhe insistimit të saj “për ta shoqëruar me diçka” ju përgjigjëm, jo pa qeshur, në një gojë: me lëng portokalli. Nuk ishte ende ora e drekës dhe në sallë nuk kishte klientë të tjerë. Megjithatë, kafet tona u vonuan, unë guxova të bëj dhe një shaka duke thënë “ja sa ta pjekin,” dhe ne folëm si dy miq që vazhdojnë bisedat e lëna përgjysëm që nga dita e djeshme. Kur më në fund kafet erdhën, me mendjen se ekspresi im aq i vonuar do të ishte fotohur, unë që si hedh kafes sheqer, rrjedhimisht as e përziej duke e ftohur me lugën e vogël – dogja buzën. Ajo qeshi dhe më pyeti “Pse nxitohesh?”
- Mos i del ndonjë punë prefektit, e më kërkon – provokova për herë të parë në atë bisedë.
- Mirani e di që je me mua.
- Vërtet? – habia ime ishte e pamasë.
- Po, vërtet.
Vendosmëria dhe thjeshtësia me të cilën ajo mu përgjigj nuk më la tjetër rrugë veçse ta pyesja troç: Çfarë do prej meje? Përse me ftove... dhe në çastin që do shqiptoja fjalën “këtu” diçka thellë në vete më bëri ta gëlltis duke e mbaruar fjalinë: ... për kafe?

[Diabolis]

Pasoi heshtje. Unë prisja me duar mbi tryezë dhe vështrimin të përqëndruar. Gishtat e dorës së saj të djathtë më në fund lanë të qetë vegjen e filxhanit, u ngjiten pranë faqes së djathtë, dhe në të njëjtën kohë që ajo ngriti kokën dhe jo përgjigj vështrimit tim të përqëndruar me një të barabartë jo vetëm për nga lloji por dhe qëndresa, kaluan atë pjesë të flokëve që varej lirisht mbas veshit. Një vëth i vogël diamanti, ngulur në llapën e tejdukshme ishte i vetmi shkëlqim i atyre çasteve. Zymtia ime prej së brendëshmi kishte dalë së jashtmi, ndërsa gjithë sa e bënte atë të bukur, të veçantë, mahnitëse, hijesohej ngadalë por bindshëm. Shkëndijimit të syve të saj i ishin shuar fishekzjarrët, gjithë ç’kishte mbetur nën atë qiell që sapo me kishte galduar ishte era e djegies. Një nuancë e lehtë, pothuajse e padukshme të verdhi spostonte bardhësinë e fytyrës së saj, kurse mbledhja dhe shtrëngimi i buzëve me njëra tjetrën dhe midis dhëmbëve ishte vula e një gjendjeje shpërthyese. Pa i hequr sytë prej meje, pa lëvizur asnjë penjzë, mbase kur lexoi të gjitha mendimet e mia të mbara dhe të mbrapshta, ndërsa unë nuk mundja as të dalloja murin që duhet të çaja për të lexuar mendimet e saj, me po atë vështrim që po më tejshkonte si të isha i padukshëm ajo foli:
- Pas një muaj Miranit i duhet të marrë pjesë në një konferencë ndërkombëtare. Problemi është se konferenca mbahet në Selanik, Greqi, unë nuk mund ta shoqëroj dot dhe oraret e programit të saj e bëjnë të detyrueshëm qëndrimin atje. Një javë.
Problemin, atë të vërtetin dhe të pathënin e dija. Vendosa të shtiresha sikur nuk dija gjë prej gjëje, këtë e vlerësova më të drejtë se sa të shtiresha si një kureshtar naiv duke pyetur “po pastaj?” Mbase asaj i duhej kjo pyetje, a një e ngjashme, asaj i duhej bashkëbiseduesi, ai që na nxjerr ato që ne nuk duam ti nxjerrim vetë, por unë nuk e bëra. Me sytë e ngulur në një bukuri të fikur, vendosa të bëja dëgjuesin, për mirë a keq, por thellë thellë brenda meje, me dëshirën e mirë që kështu po e lehtësoja.
E di, – më tha – që prej martesës ne nuk jemi ndarë asnjë natë prej njëri tjetrit. Përsa kohë ai nuk merrej me politikë, shërbimet e tij jashtë rrethit, kur nuk mundej ti shmangte, ishin brenda ditës, ndërsa që kur ai mbeti në politikë, mes njëri tjetrit ne e pranojmë këtë, i kam shkuar pas ngado. E kemi pasur të vështirë, grafiku i pjesëmarrjeve ka qënë i ngjeshur për segmentin e kohës, ngjarjet në vend të rënda. Gjithë ato takime, forume, konferenca, kongrese, fushata elektorale. E vetmja mënyrë për të qënë pranë tij, kur dihet që këto më së shumti mbahen në kryeqytet, ka qënë angazhimi im politik. Pranova të tjetërsohem, prej një nëne dhe një profesionisteje, në një aktiviste partie, në një politikane të asaj shkalle sa ti takojë një vend në kongresin e partisë, kam shkuar në katër të tillë, e të jetë e lakuar për tu zgjedhur dhe përfaqsuar. Kurrë nuk e kam menduar veten të aftë për politikë. Gjithçka e kam bërë nga dashuria për Miranin. Atij i duhem pranë për natë. Është domosdoshmëri, jo nevojë. Dhe ja kishim dalë mbanë. Kishim humbur në sfidat politike, ishim shmangur ndonse na vinte keq që shpërdornim besimin e njerëzve, por nuk mundeshim dot më tepër, njerzit pyesnin për idetë jo hallet tona, kryetarët për ndershmërinë dhe jo për sëmundjet tona. Por kur dukej se kështu kishte për të vazhduar deri sa të rinj të përkushtuar dhe të zotë të parakalonin Miranin, ai t’ju hapte udhë, të tërhiqej në jetën e tij private e tok me të edhe unë, ndodhi ajo që nuk duhej. Mirani fshiu veten nga listat e kandidatëve me pretekstin e mospërfaqsimit sa duhej nga femrat. Kryesia shkroi emrin tim. Të tjerat ti i di. Aksidentalisht unë zgjidhem, jo unë nuk zgjidhem, por ti, po, po, ti, ti vjen papritur e pakujtuar, fallsifikon në zgjedhje dhe më zgjedh; unë që nuk votova për veten time, fitoj bindshëm, Mirani im që nuk ka dashur të bëjë drejtorin bën prefektin.
A derdhen lotët kur ne nuk e kemi veten nën kontroll, apo është e kundërta, nën kontrollin e plotë të vetes lotët shpëlajnë sytë e skuqur? Ajo nuk qau. Mbuloi me gishtat e dorës së djathtë buzët që i dridheshin, dhe kur e ngriti kokën që e pati ulur aq sa lotët u tretën, me dorën që rrëshqiti pranë zemrës foli:
- Nuk e di ku renditet kjo lutja ime por më duket e kotë që ta zgjat ... a mund ta rregullosh pa rënë në sy që të flini në një dhomë me Miranin në Selanik?
Shtirja ime më la me turp. Ajo as që e diskutoi në unë e dija apo jo. Kjo dukej sheshit.
- Besoj se po. Të jap fjalën se po.
Në gërmadhat vizuale të dashurisë sime të paligjëshme, hedhur përdhe nga ruspa të rrepta paguar prej taksapaguesish të ndershëm, u ndjeva i dërrmuar, superënë, me një kod të pavlerë ndër mend, me një çelës që mund të hapë derën e një dhome me mure të rrëzuara në duar, si një kaktus i parrojtur e i vetmuar në shpirt, simboli i një jete të hidhëruar. Kisha trazuar çorbën e tyre familjare. Kjo kërkonte shpagim. Shpagim që me ç’dukej kishte filluar që në çastin kur u bëra shofer. Gjithë ato udhëtime të lodhëshme brenda ditës në të dy shtetet kufitare me prefekturën tonë, në kryeqytet, gjetiu. Në gjithë atë turbullirë vetëm një gjë ishte e qartë: shpagimi do të vazhdonte.

[Fiori]

Nuk di c'te them, vertet mezi po pres te kem ne duar nje liber me emrin tend. Kur shikoj lart e poshte gjithfare kartonash te shtypur, gjithmone me kujtohesh...

Suksese!

[Diabolis]

Keni lexuar:
I. Je i lirë
II. La Dolce Vita.

III. Trëndafilët

Atë ditë rinisa duhanin. Ishte gjëja më e lehtë. Ana tragjike që ofron mjekësia nuk me trondiste, bile ato pesë minutat që një cigare të shkurton jetën, s’di pse më ëmbëlsonin. Me fjollat e tymit nuk kthjellohej tymnaja në të cilën gjendesha, por mbase për kot, kot, fare kot, a për tu dukur si i futur në të thella para njerëzve dhe ... para saj fundi i fundit, unë tymosja. Sikur të isha inekzisten askush prej të njohurve nuk e vuri re këtë. Mbase ngaqë në kafene dhe në zyra pihej duhan, babai im e ndiste vetë nganjëherë, ndërsa në makinë as e mendoja ta ndizja, brendinë e saj prej lëkure e ruaja nga intoksikimi si një gjë të shenjtë, gjë që se bëja për gishtat e mi të nikotinuar.
E vetmja që shfryu, ashtu siç bëja unë kur nxirrja gaz karbonik dhe katran, - “Uf me këtë cigaren. Na mbyte.” - ishte Morena. Flokët gështenjë, jo gështenja e artë e një pylli te tillash ne vjeshtë, por gështenja e plotë e kokrrave të pjekura, e bukur si nga trupi (mesatar për një femër) dhe tiparet (të një shqiptareje), ajo punonte mësuese prej dy vitësh dhe jepte një lëndë të anglishtes në shkollën e gjuhëve të huaja. Çdo mesditë atë muaj ajo erdhi e punoi herë me prefektin e herë me sekretaren e tij mbi përkthimin e materialeve të konferencës dhe fjalimit që ai do të mbante atje. Ishte një nga ditët e para, ishim në zyrën e sekretares, prania e të cilës nuk më shqetësonte. Dera që lidhte zyrën me atë të prefektit ishte e izoluar si në një studio regjistrimi ndaj unë me një fytyrë djallëzore sulmova:
- Mos jeni gjë shtatzanë? – dhe e mbajta dorën mbi taskë sikur doja ta shuaja.
- Vërtet të dhimbset një jetë e vogël, dhe nuk të dhimbsen jetët e dy mbartëseve potenciale të saj? Hipokrit! Nuk e ke mësuar që një femër mund të jetë shtatzanë dhe pa e ditur?
E shuajta cigaren i shpartalluar, porse si një i mbytur u kapa mbas fijes së klishesë me fjalën mësuar që ajo përdori sikur të ishte në shkollë para nxënësve dhe u hodha në revansh:
- Jo, kam studiuar për inxhinieri, gjinekologjia bëhet në tjetër fakultet.
- Ti inxhinier? Inxhinier dhe punon shofer?
Askush nuk do ta adhuronte bletën po të kishte më shumë se atë thumbin mbas të cilit ajo mbaron. U ndjeva i vogël, i vogël, fëmijë, me një të enjtur prej thumbit e gati për të dënesur. Nuk kisha unazë floriri ta hiqja, baltë ta llagaritja e askënd të më ndihmonte. Duke u ngritur me zor nën peshën e poshtërimit, po si një fëmijë që fajin e sheh tek bletët dhe jo tek ngacmimi që ju ka bërë shkrepa pa e ditur se kë qëllonte fishekun e fundit:
- Ti mësuese? Mësuese dhe punon përkthyese? – dhe duke dalë jashtë e llogjikova që me këtë fjali nuk e kisha prekur aspak, përkundrazi, ajo s’kishte tituj, ishte një mesuese e sapodalë në një përvojë që asaj vetëm mirë i bënte.
Mbasi përshëndeta dhe rojen tek dera këmbët nisën të më frenonin. Kisha ikur prej diku por isha drejtuar për askund. Me diellin e mbasditës në fytyrë po zgjidhja mundësitë që më ofroheshin. Të shkoja në një nga kafenetë përballë, por kisha pirë dy kafe prej mëngjesit; të shkoja dhe të mbushja një llotari, por për dashurinë s’ka ende të tillë; të shkoja në kishë, por... Kjo mundësia e fundit më trembi. Isha bërë për ti lypur mëshirë perëndisë. Mbeta në shkallaret e prefekturës. Futa dorën në xhep, nxorra paketën e cigareve, çakmakun dhe ndeza njërën prej tre cigareve që kishin mbetur në të.
Më digjte mendimi se kisha bërë gabim që isha kthyer. Të kisha qëndruar në mërgim, të bëja si shokët, të martohesha me vajzën e ndonjë mërgimtari a të ma gjenin që këtej ndonjë bukuroshe, kjo s’do të ndryshonte thuajse asgjë. Ëndrrat e mia për shoqen e jetës ishin fundosur ditën që plluskoi emërimi. Dashuritë e mia verore me turistet ishin të paemra. Asnjëra nuk zgjaste sa për një kartolinë në fund-fillim vit. Kisha hyrë në një shteg pa krye. Shikoja përreth, nuk shquaja asgjë. Kjo e fundit më kujtoi se humbja diçka të rëndësishme nga pamja e përgjithshme, se duhet të kishte plot gjëra të tjera që duheshin marrë në konsideratë.
I ktheva kurrizin sheshit, hodha bishtin e cigares tek një shuarëse pranë derës dhe u ktheva ngadalë për të bërë sefte, për të parë si një që sapo ka rënë nga qiellli. Duke u kthyer në krahun kundërorar që prej ku ndodhesha, andej bordurës së lulishtes që zbret deri poshtë tek trotuari një ferrë e stërmadhe trëndafili, ishte në lulëzim. Me ngjyrën e flamurit shqiptar në origjinal, paksa më të vegjël se një trëndafil i madhësisë mesatare, trëndafilët e shumtë me petale të pakta përkulnin degët e brishta. Zgjodha me mendje cilët mund të këpusja, ku për ti bërë një tufë, ku tre dhe më në fund një, atë më të përkryerin. Por, trëndafilët nuk ishin ajo që s’kapja, unë nuk kisha kujt t’i jepja trëndafilë, për më tepër të kuq. Të japësh trëndafilë është të dhurosh, dhuratë ndër më të bukurat, ti japësh të kuq shpreh dashuri.
Unë nuk kisha kujt t’ja dhuroja.
Unë kisha kujt t’ja dhuroja.
Unë nuk dashuroja.
Unë dashuroja.
Nuk kisha!
Kisha!
Dy vetë luftonin brenda meje, Veti dhe Vetja. Veti ishte i prerë që nuk kisha kujt ti dhuroja, më i prerë akoma që nuk dashuroja. Vetja ndonëse thoshte kisha nuk thoshte kë kisha por ngulmonte ti këpusja, tre ishte numuri i tij. Pa marrë asnjë vendim i lashë ta zgjidhnin mes tyre sa të bëja një vështrim 360 gradë. Fillova me lëvizjen e makinave, hyrjedaljet e njerëzve në dyqane, simbolin e patriotizmit të qytetit në mes të sheshit, govatën e një shatrivani të paujë dhe sapo në bishtat e syve u futën pamjet e shtëpive të para dykatëshe në të majtën time, vëmendja dha komandën “Në vend ndal!”. Në largësi, drejpërdrejt me mua, mbase e sapodalë nga ndonjë prej bankave aty, po vinte ajo. Sigurish jo për mua. Ajo vinte për burrin e saj. Por unë u shkunda. Vetja kërceu përpjetë. Ja për kë unë duhet ti këpusja tre trëndafila. E kisha të pamundur të relaksoja muskujt nga tërheqja e befasishme. Ajo afrohej me të ecurën e saj të lehtë, unë palëvizur e ndiqja prej së lartmi. Në qetësinë e atyre çasteve Veti me Vetjan dëgjoheshin thekshëm. “Këputi tre trëndafilë, ç’pret?” – thoshte Vetja, “Mos u ç’mend?”- ja kthente Veti.
- Ke zgjedhur vendin më të bukur për të qëndruar – foli ajo duke ngjitur shkallët. Kur arritëm në të njëtin nivel më dha dorën – të duket sikur kjo kaçube trëndafilash nuk njeh stinë.
- Oh, ... as e kisha vënë re fare. Po pija një cigare, këtu. – Gënjeja si dreqi, por gënjeja se nuk kisha guximin për të thënë atë që mendoja. Sa do të doja t’ja thosha! Ti thosha se trëndafilat janë si dashuria. Ta bëja të merrte ngjyrën e tyre. Të mbyllja sytë dhe të thithja aromën e saj. Por kjo nuk më bënte ëngjëll. Të thesha çfarë ndieja, të vërtetën, më bënte dhe më keq se djalli. Ndaj heshta. Ajo të shihte një ëngjëll naiv. Gjithçka brenda meje digjej në ferr. Vizualizimi është fundi i ëngjëllimit.
- Mirani, është në zyrë apo jo? – ajo po largohej.
- Po, po.
- Shihemi pastaj.
E ndoqa duke u kthyer me gjithë trupin. Pa mundur ti them dot “mirë”, apo “nën urdhërat tuaja zonjë...” por duke ëndërruar “...nënë dhembërzat e tua...” Eeeeh. Mos kini dyshimin se ç’shikonte Vetja i paturpshëm, ndërsa përpjekjet heroike të Vetit, sa më tepër ajo largohej aq më të dobëta ndiheshin.
Këputi! Këputi! Tre! Vetëm tre.
Ajo po humbiste përtej portonit prej xhamllëku, unë nxitova, këputa tre trëndafilë, bëra për nga dera ... nuk lëviza dot asnjë hap. Këmbët nuk më bindeshin. Rrënjë të granilta të pllakave ku shkelja më kishin mbërthyer. Ula kokën, Veti ishte lidhur mbas këmbëve të mia, “Jo! Sa të jem unë gjallë, jo!” - tha. Vetja, triumfi i të cilit u këput tok me trëndafilat më quajti ngordhalaq, frikacak që nuk meritoja asgjë.
I lashë trëndafilët mbi bordurë. Isha bërë për cigare. Ndeza të parafundit. E thitha thellë sikur do të thëthija globin me gjithë satelit dhe përhumba dhe më keq në mendime që nuk dihej nga vinin e nga shkonin. Gravitacioni i dorëzohej kaosit. Veti dhe Vetjes ju thashë me zërin e brëndshëm: Më lini të qetë. Ka mundësi?
Ndenja për dy tre minuta në pozicionin e njërit që sapo ka humbur betejën, por pa e përcaktuar sipas parimeve të mjeshtrit të madh të luftës, kush ishte humbja.
- Ditën e mirë. – si një puhi e lehtë Morena kaloi para meje.
- Ditën e mirë. – instiktivisht çova cigaren tek goja, dora më mbeti pezull për pak, ca, shumë ...
Befas, pa e ditur prej ku buronte shpërthimi im, kalova cigaren në dorën e majtë në mënyrë që prushi të fshihej brenda pëllëmbës, rrëmbeva trëndafilat dhe renda mbas Morenës duke e thirrur me emër, ashtu siç do të bënte çdo djalë i mbarë që ngre nga toka një kukull pellushi kur foshnja në karrocën e kalimtares kundrejt sapo ka hedhur pa e parë nëna. Ajo ktheu kokën (ishte në mes të vijave të bardha) dhe më priti sa ju afrova. Me trëndafila në dorë. Tre. Të kuq.
- Të lutem, pranoi këto trëndafila, si shënje e ndjesës sime më të thellë dhe të sinqertë.
Pa mi ndarë sytë, mu përgjigj:
- Vetëm me një kusht.
Pranova me kokë.
- Që kjo të jetë cigarja jote e fundit.
Çudi trefishe për mua. Nga e pa ajo cigaren time të fshehur dhe pse nuk pikësoi dorën por gjoksin tim, pastaj ... a nuk po kërkonte si shumë? Por mua më kishte dalë tymi. Ajo fjolla hollake e cigares prej mëngës së xhaketës kishte marrë përpjetë e duke dalë tek jaka më erdhi deri në hundë. Mu qesh. Ishte njëri prej trikeve që e përdornim në gjimnaz a më herët për të “mos u diktuar” nga të rriturit.
E hodha cigaren dhe e shkel ... i ajo. Me një të rënë. Me pëllëmbën hapur ju përgjigj shikimit tim pyetës:
- Paketën.
- Është vetëm një cigare.
- Edhe çakmakun.
Ajo i futi në çantë, më pa sërish në sy, pa trëndafilat sikur ti zgjidhte, buzëqeshi aq ëmbël dhe më tha:
- Po marr vetëm një. Ky më duket më i bukur. Të faleminderit. Të kam falur.
Dhe flladi shkon si flladi, ajo po kapte trotuarin, unë po në mes të rrugës. Makinat filluan t’ju binin burive në korr. Shoferët që sapo kishin parë një shfaqje reale, një nga ato që ndodhin një herë në njëqind vjet, edhe më përshëndesin por edhe më theshin “hapna rrugën tani.” Se vërtet isha në vijat e bardha, por në qytetin tim nuk ka semaforë.
U hodha shpejt tek trotuari pranë prefekturës dhe ndoqa së largu hapin e fortë dhe të sigurt të Morenës. Ajo i mori erë trëndafilit, ishte e qeshur, them se e lumtur.
Po unë? Shkova tek makina, e ndeza dhe ndënja duke dëgjuar radion vendore, trëndafilat i hodha tek xhami i parmë nga ana e pasagjerit. Mbas një farë kohe zbriti prefekti dhe ajo, gruaja e prefektit. U nisëm drejt shtëpisë së tyre.
- Ooo, paske këputur trëndafila – me shpirtin e një njeriu të mbushur me mirësi, pa më bërë me faj, ai që ishte bosi im e në kohë të tjera do të kishte qënë rivali im me të cilin do ti kisha ndarë punët me një duel, më pyeti: për ndonjë bukuroshe patjetër?
- Mirë do ishte, por s’na qaset ... asnjë. – E ndërtova të kamufluar përgjigjen, çova dorën tek pasqyra, e ktheva të shihja fytyrën e saj mbrapa. Ajo e kapi, brenda të njëjtës kube, me sytë në pasqyrë sa u rishfaqen të mitë u hodh:
- Që bukuroshet të ti pranojnë duhet t’ju dhurosh tre dhe jo dy.
- Me vërtet, - i doli krah prefekti, - pse ke këputur vetëm dy?
O prefekt! o prefekt! Për këtë zonjë unë këput gjithë trëndafilat e prefekturës! Por nga ta dish ti. Ti as që dukeshe në horizont kur unë i dhuroja tufa me jargavanë. Sigurish që këto i mendova, atij ju përgjigja si ëngjëll.
- I këputa për makinën. Për aromën. Për t’ju kënaqur aromës.
Ajo diç mendonte dhe nuk foli, prefekti i përhumbur në aromën e tyre filozofoi si për vete si për të tre: Kujtdo i lind dëshira të këpusë trëndafilat e një kopshti të huaj. Të paktën njëherë në jetë. Të mos ngopet vetëm duke i parë. Por dhe as ngopet duke ju marrë erë.
- Ma jep një, i dashur – Natyra e zerit! Shpejtësia, drejtimi. Veshi im ishte më afër se ai i prefektit. Në një fraksion tejet të imët të sekondës unë e kisha dëgjuar i pari. Hokatarja mbas shpinës sime e preku kinse me buzë, një petal të përveshur si buza e poshtme mes të sajave, sytë e saj qeshnin, të lumtur. Prej pasqyrës ajo sikur pyeste “Ç’ke?” Por pasqyrat që shohin mbrapsh kanë të gjitha atë shënimin: “Kjo pasqyrë i tregon objektet me afër se në realitet.” Ajo ishte aq larg meje. Unë, një shofer i kujdesshëm, duhet të ruaja distancën.
Kishim arritur, ata dolën, ajo e zuri të shoqin përkrahu ndërsa në dorën tjetër mbante trëndafilin. Unë ngava për në shtëpi. Kisha uri. Mamaja, nëna ime, kishte gatuar një pulë të mbushur, jo nga brenda, por nën lëkurë me hudhra dhe piper të shtypur. Trëndafilin e tretë ja dhashë asaj. E pranoi duke më shpotitur “mua më gjete” por u gëzua, u lumturua. Nuk i kisha dhururar asnjëherë më parë lule. As për ti dhuruar po të mos kishte ndodhur kështu. Ajo mbasdite ka qënë perfekte. Kisha bërë tre femra të lumtura. Sa thjesht. Ju kisha dhuruar lule. Trëndafila.

Bonus

Isha në sallonin e madh të një shtëpie të ngjashme me konstruksionin e asaj në të cilën Mbreti Zogu i I dhe i fundit i shqiptarëve, fjeti natën e fundit alla shqiptareçe. Nuk ishim në Zëmblak, por në mes të Korçës, shtëpia ishte aty ku është prefektura, sa kjo e stërmadhe. E ngrohtë, po ai diell, ajo ishte lyer me të bardhë dhe të verdhë, në hyrje me dy kollonata të derdhura, bosh nga brenda, që mbanin një strehë. Ndërtesa ruhej me xhandarë. Përjashta, nga të tre anët e sheshit vërshuan lumenj me demonstrues, me pankarta e flamuj që nuk ju shqova as ngjyrat e as shënjat. Një gojtar prej Veprimit Qytetar mbajti një fjalë. Gjindja e miratoi me brohorima. Dikush hodhi një parrullë “Shtype, Shtype!” Qyteti buçiti nga protestuesit “Shtype, shtype!”
Të gjithë sytë në sallon ishin drejtuar drejt meje. Unë kisha mbështetur kokën në pëllëmbë. Ndërsa prisnin, heshtjen e brendëshme mes zhurmës së jashtme e prishi Mark Tueni. Ju drejtua Sevastisë:
- Të pata thënë Miss Qiriazi kur hape Shkollën e Vashave. Çupat e kësaj shkolle që një ditë do ti venë emrin tënd, do të jenë më të forta se djemtë. E po si ja mori tjetrit cigaren e fundit ta pijë vetë. S’ka seks të dobët. Ka dobësi.
- Oh, i dashur zotëri, nuk mund ta pranoj që e morri ta pijë vetë. Por bëri mirë që ja mori. Ai la cigaren. Kjo nuk është gjë e lehtë.
- Unë për vete e kam lënë një mijë herë.
- Po me ç’vullnet? Dhe pse e rinisnit përsëri?
Mark Tueni përdrodhi mustaqet e bardha, hoqi trëndafilin e xhepit të zemrës, ja dhuroi Sevatsisë, i ra në gjunjë duke i thënë:
- Që bukuria juaj të më bejë të le duhanin unë jam gati ta rinis në çast.
- Ah! Ti! Një mijë herë? Një mijë vajza? O Zot i madh. – dhe shpërtheu në të qeshura aq sa fustani i saj i bardhë u trëndafilua.
- Ju jeni vullneti ynë, fort e nderuara zonjë.
Pranë dritares ku rrija mu afrua poeti i paemër. I pavlerësuar prej kritikës, rrjedhimisht i panjohur prej publikut, por i vendosur në përpjekjen për të më bindur të dilja në ballkonin e shtëpisë e t’ju flisja njerëzve. Unë kundërshtoja. Ai u ngrit e nisi të recitonte për të pranishmit në sallon një poezi që fillonte me optimizëm:
Unë jam Sheshi,
Faqja e qytetit tim,
dhe mbaronte me pesimizëm:
Unë jam sheshi
Njerzit në miting qime të parruara.
Përjashta mitingu vazhdonte. Fjalën e mori një prej Lëvizjes Ma!: “We want your story, we want our story!” “Your story-our story!”
Këtu s’mu durua. Mora megafonin dhe dola në ballkon. Largova flamurin e portokalluar nga dielli që mu përplas në fytyrë dhe ju drejtova gjindjes me fjalët:
Ky është një trillim. Një trillim. Pjellë e fantazisë sime. Nuk ka asnjë lidhje të personazheve dhe ngjarjeve me realitetin. Unë nuk kam ç’histori të shtyp. Kjo nuk është historia ime, nuk kam ç‘të tregoj apo rrëfej.
Gënjeshtar! – një zë shoqëroi një domate të kalbur. Gënjeshtar! Gënjeshtar!
Arrita të futem pa shumë dëme e pa mundur t’ju them se kështu ma do zanati. Mes zhurmave të gjindjes në miting u përpoqa të lidhja fjalët “destinacion” “Kazablanka” “Kopa Kabana” që Marku me Sevastinë pëshpërisnin, por nuk mundja ti dëgjoja , zërat mbyteshin nga tingujt e gramafonit: “... At the Copa ... don’t fall in love.”
U zgjova me fjalët e fundit të këngës që cd-player-i im i zgjidhte rastësisht dhe i luante çdo mëngjes për të më zgjuar. Kisha fjetur 13 orë rresht.

do të lexoni:
IV. How deep my love could dwell?
...