Iraku nen Sadam Husein. Kronologjia Historike e nje Diktature.

[Enri]

I. NGRITJA E SADAMIT:1957-79

1. AKTIVIST I RI 1950-1968

Familja e Sadam Huseinit është nga Tikriti
Nga një aktivist rinie, Sadam Huseini u ngjit deri në një zëvendëspresident të fuqishëm.

Në vitin 1957 Sadam Huseini, një i ri nga një fshat pranë Tikritit në veri të Irakut, u fut në partinë irakiane Bath e cila pëfaqësonte një lloj socializmi të dalë nga nacionalizmi gjithë-arab.

Britania e pat administruar Irakun në bazë të një mandati të dhënë nga Liga e Kombeve gjate viteve 1920 e deri në vitin 1932. Britania ushtroi influencë të fuqishme politike dhe ushtarake edhe pas kësaj periudhe. Ndërkohë ndjenjat antiperëndimore ishin të fuqishme.

I riu Sadam Husein kishte marrë pjesë në dy komplote të dështuara - i pari për të përmbysur monarkinë irakiane të instaluar ngaBritania më 1956, tjetri për të vrarë ushtarakun e lartë Abdel Karim Qasim, i cili mori pushtetin në 1958.

Sadam Huseini u arratis në Egjipt pasi dështoi komploti kundër gjeneralit të brigadës Qasim, pastaj u kthye kur partia Bath organizoi një grushtshtet më 1963 - për t'u burgosur disa muaj pasi morën pushtetin aleatët e gjeneralit të brigadës Qasim.

Por Sadami u arratis më 1966 dhe u zgjodh ndihmës i sekretarit të përgjithshëm të partisë, e cila pastaj organizoi një grushtshtet në vitin 1968.

Pushtetin e mori gjenerali Ahmad Hasan al-Bakr, poashtu nga Tikriti dhe kushëri i Sadamit 31 vjeçar.

Të dy ata bashkëpunuan ngushtë dhe u bënë forcë dominuese në partinë Bath, ndërsa Sadami gradualisht filloi t'i merrte frenat e partisë në dorë.

2. ZËVENDËS I VIJËS SË ASHPËR 1968-1979

Si zëvendës i gjeneralit të sëmurë Bakr, Sadam Huseini ndërmori reforma të mëdha duke krijuar nje aparat të pamëshirshëm sigurie.
Lëvizjet e para të dy udhëheqësve irakianë shkaktuan shqetësim në Perëndim..
Më 1972, në kulm të Luftës së Ftohtë, Iraku nënshkroi një marrëveshje 15 vjeçare me Bashkimin Sovjetik.
U bë edhe shtetëzimi i Kompanisë irakiane të Vajgurit e cila ishte ngritur nën administrimin britanik dhe po furnizonte perëndimin me naftë të lirë.
Të ardhurat e larta nga nafta të fituara nga kriza e naftës e vitit 1973, u investuan në industri, arsim, shërbimin shëndetësor, duke ngritur nivelin e jetesës së irakianëve në më të lartin në botën arabe.

Në vitin 1974, kurdët në veri të vendit, të financuar nga shahu i Iranit i cili kishte mbështetjen e amerikanëve nisën rebelimin kundër Sadamit.

Konflikti e detyroi Bagdadin të ulej në tryezën e bisedimeve, ku Iraku ra dakord për një kontroll të përbashkët me Iranin mbi vijën ujore Shat al-Arab.

Shahu i Iranit i ndërpreu financimet për kurdët dhe regjimi irakian e shtypi rebelimin kurd.

Sadam Huseini e zgjeroi kontrollin e tij mbi shtetin, duke vendosur të afërm dhe aleatë të tij në rolet kryesore të qeverisë dhe biznesit.

Në vitin 1978, ai nxori ligjin për dënimin me vdekje te atyre që anëtarësohen në partitë opozitare. Një vit më pas e detyroi gjeneralin Bakr që të jepte dorëheqje - zyrtarisht për arsye shëndetësore - dhe mori në dorë postin e presidentit të Irakut.
Ai ekzekutoi dhjetëra rivalë të tij disa ditë pasi mori pushtetin në dorë.

II. Lufta Iran-Irak: 1980-1988

1. Shperthimi i Luftes. Shtator 1980
Pas Revolucionit Islamik të Iranit në vitin 1979, marrëdhënjet ndërmjet Iranit dhe Irakut u përkeqësuan. Iraku sulmoi, duke e filluar kështu një luftë që kushtoi shumë dhe zgjati tetë vjet.

Në shtator të vitit 1980, Iraku iu përgjigj një vargu të përleshjeve në kufi me Iranin duke kryer një pushtim tokësor në shkalle të plotë të krahinës kufitare iraniane të pasur me naftë, Khuzestan..

Nga fundi i muajit, Iraku kishte shfuqizuar marrëveshjen e vitit 1975 me Iranin dhe riktheu pjesën e kontrolluar nga Irani të kanalit Shatt al-Arab. Të dyja vendet filluan bombardime.

Revolucioni iranian kishte zëvendësuar Shahun Reza Pahlavi,që mbështetej nga perëndimi, me regjimin islamik radikal Shiit të ajatollah Ruhollah Khomeinit.

Ajatollahu u përpoq të eksportonte ideologjinë e tij në vendet e tjera të Lindjes së Mesme, përfshirë edhe në Irak, ku elita udhëheqëse Sunni kishte zhvilluar një betejë të kahmotshme për të përfshirë edhe shumicën rezistuese Shiite.

Një valë e mbështetjes për Ajatollah Homeinin përfshiu komunitetin Shiit të Irakut, duke trazuar opozitën, e cila shkoi aq larg deri në një përpjekje atentati ndaj zëvendëskryeministrit Tarik Aziz në prill të vitit 1980.

Kishte dallime pikëpamjesh rreth asaj nëse ishte një trazirë e brendshme e Shiitëve, dëshirë për të mbrojtur Lindjen e Mesme nga ideologjia radikale e Ajatollah Homeinit, apo thjeshtë një oportunizëm i etjes për pushtet, që e çoi Irakun drejt përpjekjes për ta pushtuar fqinjin e tij.

2. BOMBARDIMI IZRAELIT 7 QERSHOR 1981

Derisa luftimet ndërmjet Irakut dhe Iranit po ashpërsoheshin, Izraeli bombardoi reaktorin bërthamor që po ndërtohej në afërsi të Bagdadit.

Përkundër anti-zionizmit të regjimit islamik të Ajatollah Homeinit, Izraeli përkrahu Iranin në luftë.

Në vitet 70, Iraku kishte provuar ta bindte Francën që t'i shiste një reaktor bërthamor të ngjashëm me atë që përdorej në programet franceze të armatimit.
Franca kishte refuzuar, por ra dakord për shitjen dhe që të ndihmonte në ndërtimin e reaktorit kërkimor 40 megavatësh Osirak në qendrën bërthamore Tuwaitha afër Bagdadit.

Nga frika se Iraku mund eventualisht të sulmonte Izraelin, kryeministri i atëhershëm Menahem Begin, dërgoi disa aeroplanë F-16 që të bombardonin reaktorin Osirak, duke e shkatërruar atë brenda disa sekondash.

Ushtria izraelite tha se bombardimi "ktheu xhindin bërthamor të Bagdadit në shishen e tij".

Por bombardimi u dënua përgjithësisht në atë kohë, madje edhe nga aleati tradicional i Izraelit - SHBA e cila mbështeti rezolutën që kritikon Izraelin. .

3. LUFTA KIMIKE 1983 - 1988
Ekspertët e OKB-së konfirmuan më 1986 se Iraku kishte shkelur Konventën e Gjenevës duke përdorur armë kimike kundër Iranit.

Dihet që Iraku ka përdorur agjentë kimik Iprit nga viti 1983 dhe gas nervor Tabun nga viti 1985, kur ballafaqohej me sulme nga "valë njerëzish" të trupave iraniane dhe vullnetarë besnikë, por jo me përgatitje të mirë. Tabuni shkakton vdekjen brenda disa minutash.
Kjo foshnje në Halabxha u lind me gishtërinjë të deformuar.

Më 1988 Iraku i ktheu armët e veta kimike drejt kurdëve irakian në veri të vendit.

Disa forca të guerilës kurde i qenë bashkuar ofensivës iraniane.

Më 16 mars 1988, Iraku hodhi bomba me iprit, sarin dhe tabun në qytetin kurd Halabxha.

Vlerësimet për numrin e civilëve të vrarë kapin shifrën 3,200-5,000, ndërsa shumë prej atyre që kanë mbijetuar vuajnë nga probleme afatgjata shëndetësore.

Armët kimike u përdorën edhe gjatë ofensivës së Irakut "Anfal" - fushatë shtatë mujore e "tokës së djegur" në të cilën vlerësohet se u vranë apo u zhdukën 50,000-100,000 fshatarë kurdë, ndërsa qindra fshatra u dogjën me themel.

U miratua një rezolutë e Këshillit të Sigurimit të OKB-së që dënon përdorimin e armëve kimike nga Iraku, por në etapat përmbyllëse të luftës SHBA dhe qeveri të tjera perëndimore i ndërprenë mbështetjen ushtarake dhe politike Bagdadit.

4. MBËSHTETJA PERËNDIMORE 1980 - 1988

Marrëdhënjet e Perëndimit me Irakun u ngrohën gjatë gjithë luftës, duke kulmuar me ndërhyrje ushtarake në anën e Irakut.
Perëndimi frikësohej nga ngritja e islamizmit radikal të Ajatollah Homeinit dhe dëshironte të parandalonte një fitore të Iranit.
SHBA hoqi Irakun nga lista e saj e shteteve që mbështesnin terrorizmin më 1982.
Dy vjet më vonë ajo rivendosi lidhjet diplomatike të cilat ishin ndërprerë që nga lufta arabo-izraelite e vitit 1967.
Furnizuesi kryesor i Irakut me armë ishte aleati i tij i kahmotshëm BRSS.
Por disa shtete perëndimore, përfshirë Britaninë, Francën dhe SHBA-në, poashtu e furnizonin Irakun me armë dhe pajisje ushtarake, ndërsa SHBA bashkëpunonte me regjimin e Sadam Huseinit në fushën e zbulimit.
Por skandali Iran-Contra - publikimi i njoftimeve se SHBA i kishte shitur Iranit armë fshehtas me shpresën që të siguronte lirimin e pengjeve që mbaheshin në Liban - shkaktoi fërkime midis SHBA-së dhe Bagdadit.
Në etapat përmbyllëse të luftës, Irani dhe Iraku e kthyen fuqinë e tyre ushtarake drejt anijeve cisternë që tregtonin naftë në Gjirin Persik për të sabotuar përfitimet e njëri tjetrit nga eksportet.
SHBA, Britania dhe Franca dërguan luftanije në Gjirin Persik ku iu dhanë flamuj amerikan dhe mbështetje ushtarake disa anijeve cisterna të Kuvajtit, të cilat përballeshin me sulme iraniane.
Me përparimin e "luftës së anijeve cisterna," luftanijet amerikane poashtu shkatërruan një numër platformash iraniane të naftës dhe - aksidentalisht, sipas Uashingtonit - rrëzuan një avion iranian me 290 pasagjerë civilë.

5. ARMËPUSHIMI DHE BORXHI GUSHT 1988

Më 18 korrik 1988, i përballur me ofensivat e vazhdueshme irakiane me mbështetje gjithnjë e më të madhe të Perëndimit, Irani pranoi një propozim të OKB-së për armpushim.
Një muaj më vonë, më 20 gusht, hyri në fuqi një armëpushim dhe u dërguan paqëruajtësit e OKB-së.
Nga fundi i luftës, kufijt e asnjërit shtet nuk ndryshuan në mënyrë të konsiderueshme, por të dyja vendet ndjenë koston shkatërrimtare njerëzore dhe ekonomike të luftës tetë vjeçare.
Sipas vlerësimeve, në konflikt humbën jetën 400,000 vetë dhe mendohet se janë plagosur 750,000 të tjerë. Trupa janë gjetur deri në vitin 2001.
Sipas disa vlerësimeve, kostoja ekonomike e luftës për secilën palë ishte më e lartë se 400 miliardë dollarë dëme dhe humbje të fitimeve nga nafta.
Përkundër kësaj, vetëm tri vjet më vonë më 1991, rreth një muaj pasi Sadam Huseini dha urdhër për pushtimin e Kuvajtit, Iraku ra dakord të respektonte marrëveshjen e tij të vitit 1975 me Iranin.

III. LUFTA E GJIRIT: 1991.

1. PUSHTIMI I KUVAJTIT 2 gusht 1990

Në ora 0200 sipas kohës lokale, forcat irakiane kaluan kufirin, hynë në Kuvajt dhe morën kontrollin e Kuvajt Sitit.
Forcat ushtarake të Kuvajtit, shtet i pasur me naftë në Gjirin Persik, të vogla në krahasim me ato të Irakut, u mundën me shpejtësi.
Sunduesi i Kuvajtit, sheiku Xhaber al-Ahmed al-Sabah, iku në ekzil në Arabinë Saudite.
Sadam Huseini pretendoi se pushtimi irakian ishte në mbështetje të një kryengritjeje të planifikuar kundër Emirit, por vrasjet dhe abuzimet e qytetarëve të Kuvajtit që rezistonin pushtimin ishin të shumta.

Disa qindra shtetas të huaj u ndaluan si mburojë njerëzore në uzina dhe baza ushtarake të Irakut dhe Kuvajtit, por u liruan para fillimit të fushatës së aleatëve kundër Irakut.

Pushtimi ndodhi në kohën kur Iraku ishte në krizë ekonomike që buronte nga borxhi i pas-luftës.

Sadam Huseini akuzoi Kuvajtin se po i mbante të ulta çmimet e naftës dhe se, nga fushat e përbashkëta të naftës të të dy vendeve, po prodhonte më shumë se sa kuotat e caktuara për të.

Iraku kurrë nuk i ka pranuar kufijt e caktuar nga Britania, me të cilët u krijua Kuvajti si entitet i veçantë.

Kur Kuvajti refuzoi t'i anulonte borxhet e luftës së Irakut, Sadam Huseini ndërmori pushtimin.

Këshilli i Sigurimit i OKB-së vendosi sanksione ekonomike dhe miratoi një varg rezolutash me të cilat dënonte Irakun.

U krijua një koalicion ndërkombëtar dhe në rajon u përqëndruan qindra mija trupa. SHBA hartoi një plan lufte, me në krye gjeneralin Norman Schwarzkopf, kryekomandant i Komandës Qendrore amerikane.

Në nëntor 1990, pasi u braktisën përpjekjet diplomatike për zgjidhjen e krizës, OKB-ja i caktoi Irakut një afat për tërheqje nga Kuvajti dhe autorizoi përdorimin e "të gjitha mjeteve" për të detyruar Irakun që të respektoi këtë.

2. STUHIA E SHKRETËTIRËS JANAR - SHKURT 1991

Më 17 janar 1991 avionët e SHBA-së, Britanisë dhe të aleatëve nisën një fushatë masive sulmesh ajrore me raketa dhe bomba.
Presidenti Bush i vjetri deklaroi: "Ne nuk do të dështojmë.
Sadam Huseini njoftoi: "Ka filluar beteja e betejave."
Ishte hera e parë që në një luftë u përdorën raketat Kruiz, të cilat u lëshuan nga luftanijet amerikane.
Pamje të xhiruara në ajër bashkë me raketa, në trajektoren e tyre drejt objektivave, u trasmetuan në të gjitha vendet e botës.
Avionët luftarakë, bombarduesit dhe helikopterët amerikanë, britanikë dhe saudit u nisën për të shkatërruar qindra objektiva.
Në shënjestër ishin marrë zyra dhe aeroporte e deri tek ura e ndërtesa qeveritare, nga qendra të komunikimit e deri tek termocentrale.
Avionët e aleatëve bënë më shumë se 116 mijë fluturime gjatë gjashtë javëve dhe hodhën më shumë se 85 mijë tonë bomba.
Rreth 10 për qind e të ashtuquajturave 'bomba inteligjente', u drejtuan nga drita lazer të lëshuara nga një avion i dytë.

3. RAKETAT SKUD JANAR - SHKURT 1991

Ditën e enjte më 17 janar, Iraku ndërmori sulmin e parë me raketa Skud kundër Izrealit në Tel Aviv dhe Haifë.
Një tjetër raketë Skud lëshuar kundër forcave amerikane në Arabinë Saudite u rrëzua nga një raketë amerikane Patriot - i pari asgjësim në ajër i këtij lloji.
Forcat aleate bënë përpjekje të gjenin dhe ti shkatërronin raketat Skud
Izraeli nga ana e tij tha se nuk do të kundërpërgjigjej, duke u mbështetur në bateritë me raketa Patriot që u vendosën në territorin e tij.
Shtetet e Bashkuara nisën një aksion për të gjetur dhe asgjësuar raketat Skud që lëshoheshin nga Iraku në një kohë që ky i fundit i kishte shtuar sulmet kundër të dyja vendeve.
Sulmi më shkatërrues ndodhi më 25 shkurt, gjatë një beteje në tokë, kur një raketë Skud goditi bazën amerikane në Dhahran në Arabinë Saubite, duke vrarë 28 amerikanë.
Gjithsejt 39 raketa Skud u lëshuan kundër Izraelit, duke shkaktuar dëme, por shumë pak viktima.

4. DËMET NË CIVILË JANAR-SHKURT 1991

Numri i viktimave civile, të quajtura nga zyrtarët amerikanë dëme anësore, u shtua ndërsa forcat aleate vazhduan ndërmarrjen e dhjetëra mija fluturimeve ajrore.
Refugjatë të frikësuar mbërrinin në kufi me Jordaninë dhe njoftonin për vrasje të civilëve dhe për ndërprerje të ujit dhe të energjisë elektrike në Bagdad.
Debatet shpërthyen pas shkatërrimit të një fabrike për të cilën Iraku tha se prodhonte qumësht për fëmijët.
Shefi i Shtabit të ushtrisë amerikane, Kolin Pauell, tha se Amerika ishte e sigurtë se fabrika prodhonte armë biologjike.
Të mërkurën e 13 shkurtit, një aeroplan amerikan "stealth" hodhi dy bomba me lazer kundër një objektivi për të cilin amerikanët ishin të sigurtë se ishte një qendër e rëndësishme komande.
Por doli se ajo ishte një bunker i përdorur nga civilët irakianë për t'u mbrojtur nga sulmet ajrore. Të paktën 315 vetë u vranë, mes të cilëve edhe 130 fëmijë.
Ndërkohë, Sadam Huseini i shfrytëzonte për efekte propagandistike gabimet e aleatëve dhe vendosi civilë kuvajtjanë si mburoja njerëzore në qendra kryesore ushtarake dhe industriale në Irak.

5. LUFTA TOKËSORE 24 - 28 SHKURT 1991

Të dielën e 24 shkurtit 1991, forcat aleate filluan një sulm të përgjithshëm, tokësor, ajror dhe detar dhe brenda 100 orësh e shpartalluan ushtrinë irakiane.
Një ditë më parë, Iraku nuk iu bind ultimatumit për t'u tërhequr dhe i kishte vënë flakën qindra puseve kuvajtjane të naftës.
Trupat aleate hynë në Irak nga disa pika përgjatë kufirit arabo-saudit. Qindra tanke u drejtuan me shpejtësi drejt pozicioneve të Gardës Republikane irakiane..
Forca të tjera morën nën kontroll rrugën që lidhte Basrën me Kuvajtin dhe ndërprenë linjat e furnizimit të trupave irakiane. Ndërkohë, trupa të udhëhequra nga sauditët hynë në Kuvajt.
Më 26 shkurt, Iraku deklaroi se po tërhiqte forcat nga Kuvajti, por sërish refuzoi të pranonte zbatimin e të gjitha rezolutave të OKB-së të miratuara kundër tij.
Tanke, autoblinda, makina dhe trupa irakiane që në tërheqje e sipër formuan rradhë të gjata në rrugën kryesore që lidhte Kuvajtin me qytetin jugor Basra.
Forcat aleate e bombarduan autokolonën irakiane. Mijra trupa u vranë në makinat e tyre dhe rruga u quajt "Rruga e Vdekjes".
Vlerësohet se vetëm gjatë fushatës tokësore u vranë 25,000 deri në 30,000 irakianë.

6. ARMËPUSHIMI IRAKIAN 28 SHKURT 1991

Më 27 shkurt 1991, kuvajtjanët mirëpritën autokolonat e trupave aleate.
Fillimisht u futën forcat speciale që u pasuan nga trupat kuvajtjane dhe nga marinsat amerikanë.
Në orën 2100 sipas orës së Shteteve të Bashkuara, Presidenti George Bush deklaroi se duke filluar nga ora 0400 e mëngjesit do të vendosej armëpushim.
Ndërkohë, forcat aleate në Irak kishin kapur rob mijëra ushtarë irakianë.
Shumë prej tyre ishin të uritur, të lodhur e të demoralizuar dhe u dorëzuan pa shumë rezistencë. SHBA vlerëson se rreth 150,000 ushtarë irakianë dezertuan.
Nga forcat aleate u vranë në betejë 148 ushtarë dhe 145 të tjerë vdiqën për arsye që u cilësuan "jo në betejë".
Ushtria irakiane vlerësohet se humbi nga 60,000 në 200,000 ushtarë. Shumë kufoma irakianësh u varrosën në varre masive në shkretëtirë.
Më 2 mars Këshilli i Sigurimit i Kombeve të Bashkuara miratoi një rezolutë ku përcaktoheshin kushtet e armëpushimit.
Irakut i kërkohej të ndalonte të gjitha veprimet ushtarake, të hiqte dorë nga aneksimi i Kuvajtit, të bënte publike të dhëna për armët kimike dhe biologjike që kishte, të lironte të burgosurit dhe robërit ndërkombëtarë të luftës dhe të merrte përgjegjësi për dëmet dhe viktimat e shkaktuara gjatë pushtimit të Kuvajtit.
Një ditë më pas, ushtarakët irakianë i pranuan kushtet e armëpushimit në një takim zyrtar me udhëheqësit ushtarakë amerikanë në një çadër në bazën ushtarake të pushtuar në Safwan.
Sadam Huseini nuk mori pjesë.

IV. Pasojat e Luftes se Gjirit: 1991 e këtej

1. KRYENGRITJET MARS 1991

Pothuajse menjëherë pasi Iraku pranoi armëpushimin, kryengritjet filluan të shpërthenin në zonat disidente në veri dhe jug të vendit.
Myslimanët shiit në Basra, Najaf dhe Karbala në Irakun jugor, protestuan nëpër rrugë kundër regjimit.
Kurdët në veri bindën ushtarakët lokal që të kalonin në anën e tyre. Sulejmania ishte qyteti i parë i madh që ra në duart e kundërshtarëve.
Brenda një jave, kurdët morën nën kontroll Rajonin Autonom Kurd dhe qytetin e afërt, Kirkuk, i pasur me naftë. Në mes të shkurtit, presidenti Bush, babai i presidentit aktual, u kishte bërë thirrje irakianëve dhe ushtrisë që "t'i merrnin punët në duart e veta".
Por ndihma amerikane që shpresonin t'u vinte nuk erdhi kurrë. Në vend të saj mbërritën helikopterë ushtarak irakianë.
INDICT, një grup që bënte fushatë për nxjerrjen e udhëheqësve irakianë në gjyq për krime lufte, thotë se civilët dhe ata për të cilët dyshohej se ishin rebelë ishin ekzekutuar në masë, ndërsa ishin bombarduar dhe spitale, shkolla, xhami, tempuj dhe kolona të refugjatëve.
Sipas SHBA-së, që është kritikuar se ka lejuar Sadam Huseinin të vazhdojë me përdorimin e helikopterëve ushtarakë, 30,000 deri 60,000 vetë u vranë nga represioni irakian.
Në veri të vendit, 1.5 milion kurdë u detyruan të arratiseshin përtej maleve në Iran dhe Turqi. Kushtet e vështira shkaktuan në katastrofë humanitare, OKB-ja ndërmori një operacion të madh humanitar për të hedhur ndihma nga ajri për refugjatët.

2. KOSTOJA NË MJEDIS NGA VITI 1991

Një pasojë e Luftës së Gjirit më 1991 ishte njëra prej katastrofave më të rënda të mjedisit në botë.
Ndërsa aleatët bombradonin Irakun, forcat pushtuese të Sadam Huseinit hapën tubat e puseve kuvajtjane të naftës, duke derdhur rreth tetë milionë barrela naftë në Gjirin Persik.
Irakianët po ashtu i vunë zjarrin të paktën gjashtëqind puseve të naftës, duke krijuar re të zeza gjigante tymi mbi Kuvajt.
Ndërsa aleatët bombradonin Irakun, forcat pushtuese të Sadam Huseinit hapën tubat e puseve kuvajtjane të naftës, duke derdhur rreth tetë milionë barrela naftë në Gjirin Persik.
Irakianët po ashtu i vunë zjarrin të paktën gjashtëqind puseve të naftës, duke krijuar re të zeza gjigante tymi mbi Kuvajt.
Ekipeve të udhëhequra nga eksperti i zjarreve të industrisë së naftës, Red Adair, iu deshën të paktën gjashtë muaj për t'i fikur zjarret dhe për t'i mbuluar puset.
Treqind e njëzet "liqej nafte" u lanë në shkretëtirë, që morën pjesën më të madhe të dekadës në vazhdim për t'u pastruar. Viktima të ndotjes ishin zogj të detit, korale dhe breshka të rralla.
Mjekët kuvajtjanë poashtu dyshuan se retë e tymit ishin shkaktarë të një shtimi të konsiderueshme në numrin e të sëmurëve nga kanceri, nga sëmundje të zemrës dhe probleme me frymëmarrje.
Në Irak, janë ngritur shqetësime për ndotjen e shkaktuar si pasojë të përdorimit nga ana e forcave alate të municionit dhe predhave me uranium të varfëruar.
Iraku pretendon se pluhuri radioaktiv që kishte mbetur pas shpërthimit të tyre kishte shkaktuar një nëntëfishim të rasteve me kancer në afërsi të qytetit Basra.
Disa veteranë të Luftës së Gjirit fajësojnë uraniumin e varfëruar për sëmundjet nga të cilat kanë lënguar pas kthimit nga Gjiri Persik.
Këto pretendime nuk janë dëshmuar, por edhe në qoftë se radioaktiviteti nuk është fajtor, uraniumi i varfëruar është metal tejet toksik dhe ka lënë ndotjen si pasojë.

3. SËMUNDJET E LUFTËS SË GJIRIT NGA VITI 1991

Dhjetëra mija pjesmarrës në Luftën e Gjirit janë paraqitur me probleme shëndetësore pas luftës.
Shumë prej tyre u kanë shkaktuar probleme ushtarëve që më parë ishin shëndosh e mirë.
Që nga njoftimet e para në media për sëmundjet e Luftës së Gjirit në vjeshtë të vitit 1991, veteranët kanë luftuar që simptomat e tyre të njihen si sindromë specifike që ka lidhje me Luftën e Gjirit.
Të tjerët vënë në dukje armët me uranium të varfëruar dhe insekticidet organofosfate që përdoren për të mbrojtur trupat nga insektet e ndryshme.
Kundërshtarët kanë thënë se statistikat thjeshtë nuk mbështesin pretendimet se veteranët kanë nivele jashtëzakonisht të larta sëmundjesh, ose kanë fajësuar Çrregullimin nga Stresi Post Traumatik, reagim psikologjik ndaj traumave.
Ministria britanike e Mbrojtjes thotë se në disa raste "ekziston lidhje e qartë me shërbimin në Gjirin Persik," por nuk e njeh Sindromën e Luftës së Gjirit si gjendje të vetme shëndetësore.
Pentagoni thotë se hulumtimet "nuk kanë vërtetuar asnjë shkaktar specifik të këtyre sëmundjeve.

4. KUVAJTJANËT E ZHDUKUR NGA VITI 1991

Rreth 600 vetë - kryesisht kuvajtjanë - konsiderohen të zhdukur që nga përfundimi i Luftës së Gjirit.
Për ta mendohet se janë ndaluar gjatë pushtimit të Kuvajtit nga Iraku apo gjatë luftës. Shumica janë civilë.
Për ta mendohet se janë ndaluar gjatë pushtimit të Kuvajtit nga Iraku apo gjatë luftës. Shumica janë civilë.
Iraku thotë se ka humbur gjurmët e të burgosurve shtetas të huaj gjatë kryengritjes në jug të vendit në mars 1991.
Ai po ashtu thotë se më shumë se 1,000 shtetas të tij konsiderohen të zhdukur.
Por zyrtarë të Kryqit të Kuq kanë inspektuar burgjet e Kuvajtit dhe kanë gjetur vetëm 40 irakianë, të gjithë kriminelë ordinerë.
Më shumë se një dekadë pas përfundimit të luftës, familjet e kuvajtjanëve të zhdukur vazhdojnë të jetojnë me shpresë.
Ka pasur njoftime të dëshmitarëve që thonë se i kanë parë disa prej të burgosurve të gjallë në Irak, shumë kohë pas përfundimit të Luftës së Gjirit.
Kuvajti ka vazhduar fushatën për këtë çështje, por përkundër përpjekjeve të një komisioni ndërkombëtar dhe të Komitetit Ndërkombëtar të Kryqit të Kuq, fati i të zhdukurve mbetet i panjohur.

V. Sanksionet: 1991-2002

1. IZOLIMI NGA VITI 1991

SHBA dhe Britania e Madhe përdorën zonat e ndalimit të fluturimit bashkë me sanksionet ekonomike dhe inspektimet e armëve si politikë të "izolimit" të mbështetura nga OKB.
Një mandat i OKB-së për inspektimin e armëve u vendos me një rezolutë të miratuar në prill 1991.
Operacioni i parë i komisionit inspektues, Unscom, u krye në qershor, kur shënoi fillimin e periudhës shtatëvjeçare të monitorimit.
Shumë armë të ndaluara dhe objekte të prodhimit u shkatërruan dhe u çmontuan.
Inspektorët zbuluan objekte të cilat zyrtarët irakianë më parë kishin mohuar se ekzistonin dhe gjetën armë të ndaluara të cilat ata kishin bërë përpjekje t'i fshihnin.
Në mars 1991 u shpall një zonë e ndalimit të fluturimeve në pjesën veriore të Irakut për të mbrojtur kurdët e Irakut pasi regjimi i Sadam Huseinit kishte shtypur kryengritjen e tyre.
Një zonë e ngjashme u vendos më 1992 në jug të vendit, pasi Iraku vazhdoi atje ofensivat kundër myslimanëve shiit.
Që atëherë avionët britanikë dhe amerikanë kanë patrulluar në këto zona, duke bombarduar mbrojtjet kundërajrore kur radarët irakianë merrnin në shënjestër avionët e tyre.
Zona veriore e ndalimit të fluturimeve u zgjerua më 1996 pas një ofensive irakiane në mbështetje të njërit prej dy fraksioneve kurde të cilat atëherë luftonin kundër njëra tjetrës.
Në qershor 1993, presidenti amerikan Bill Klinton dha urdhër për sulme ajrore kundër shtabit të zbulimit irakian si përgjigje ndaj një tentimi për të vrarë Xhorxh Bushin, të jatin e presidentit aktual Bush, në Kuvajt dy muaj më parë.
Ka pasur njoftime se disa prej personave të dyshimtë të arrestuar në lidhje me tentimin për të kryer sulm me veturë-bombë kanë pranuar se kishin punuar për shërbimit irakian të zbulimit.

2. NAFTË PËR USHQIM 1995 E KETEJ

Programi naftë-për-ushqim filloi të zbatohej nga OKB për t'iu kundërvënë efektit të sanksioneve ekonomike mbi popullin e Irakut.
Sanksionet pasuan shkatërrimin që pësoi infrastruktura e vendit nga lufta dhe efektet ishin katastrofike.
Por ka qenë e vështirë të përcaktohet se sa kanë kontribuar sanksionet për varfërinë dhe vuajtjet që pësuan irakianët që nga koha e Luftës së Gjirit.
UNICEF-i vlerëson se në vitin 1999 vdekshmëria e fëmijëve në Irak është dyfishuar në krahasim me periudhën para Luftës së Gjirit.
Por njoftimet për vdekjen e fëmijëve irakianë në spitalet pa pajisje të duhura poashtu janë manipuluar me një efekt të fuqishëm nga Sadam Huseini. U bë e ditur se elita kishte jetë luksoze ndërsa shpenzimet e Irakut për ushtri vazhdonin të ishin të larta.
Më 1991 OKB-ja i ofroi së pari Irakut të shiste një sasi të vogël nafte në shkëmbim të ndihmave humanitare. Por Sadami e pranoj ofertën vetëm kur shifra arriti 2 miliardë dollarë në vitin 1995.
Programi nënkuptonte që irakianët e thjeshtë të merrnin racione mujore të ushqimeve themelore, megjithëse dergesat e para me ushqime nuk mbërritën deri ne mars të vitit 1997.
Në vitin 1998, koordinatori i programit, Dennis Halliday, dha dorëheqje duke thënë se sanksionet ishin të falimentuara që në konceptim dhe dëmtonin njerëz te pafajshëm.
Pasuesi i tij, Hans von Sponeck, dha dorëheqje në vitin 2000, duke thënë se sanksionet kishin krijuar "një tragjedi të vërtetë njerëzore".
Më 1999 kufiri për sasinë e naftës të cilën mund ta eksportonte Iraku u hoq krejtësisht, ndonëse kontrolle të rrepta vazhdojnë të ushtrohen për importet e artikujve për "përdorim të dyfishtë" të cilët mund të përdoren për prodhim të armëve të ndaluara.

3. DHELPRA E SHKRETËTIRËS 16-19 DHJETOR 1998

Në dhjetor 1998, Shtetet e Bashkuara dhe Britania ndërmorën një fushate bombarduese triditore kundër objektivave në Irak.
Në muajt para kësaj date ishte krijuar një krize që sa vinte e rritej në marrëdhëniet midis ekipit të inspektorëve të armëve, Unscom, dhe regjimit irakian.
Iraku kishte penguar inspektorët, duke u mohuar atyre hyrjen në të ashtuquajturat "pallate presidenciale" dhe duke refuzuar bashkëpunimin.
Ai akuzoi pandërprerë Unscom-in se spiunonte për SHBA-në dhe Izraelin. OKB më vonë e pranoi se inspektorët i kishin kaluar informata shërbimeve amerikane të zbulimit.
Në mes të dhjetorit, shefi i Unscom-it, Richard Butler njoftoi se Iraku kishte vazhduar të pengonte inspektorët.
Brenda disa orësh, personeli i OKB-së u evakuuan nga Bagdadi dhe filluan sulmet ajrore.
Zyrtarisht në shënjestër të sulmeve me raketa kruiz dhe të bombardimeve ajrore mbi rreth 100 objektiva anëkënd Irakut ishte "degradimi" i aftësisë së Sadam Huseinit për të prodhuar armë për shkatërrim në masë.
Bashkë me objektet e lidhura me prodhimin e armëve kimike dhe biologjike, në shënjestër u morën edhe pikat ku ndodhej e vendosur policia sekrete e regjimit dhe forcat e Gardës Republikane, aerodromet, pikat e mbrojtjes kundërajrore dhe një rafineri e naftës në Basra.
Zëvendëskryeministri irakian, Tarik Aziz, tha se 62 pjestarë të personelit ushtarak ishin vrarë dhe 180 ishin plagosur.
Presidenti amerikan Bill Klinton u ballafaqua me kritika në vend dhe jashtë për veprimet ushtarake që ndërmori në një kohë kur sulmohej në lidhje me marrëdhënjet e tij me një praktikante në Shtëpinë e Bardhë Monika Lewinsky.

4. PENGIMI I INSPEKTORËVE 1998 - 2002

Disa ditë pas fillimit të Operacionit Dhelpra e Shkretëtirës, Iraku tha se nuk do t'i lejojë inspektorët të ktheheshin.
Thirrjet për ristrukturimin apo zëvendësimin e Unscom-it u shtuan ndërsa rritej mosmarrëveshja rreth rolit të tij në mbledhjen e informatave nga SHBA dhe shtete të tjera.
Në qershor 1999, shefi i Unscom-it Richard Butler u largua me përfundimin e kontratës së tij.
Gjashtë muaj më vonë, u krijua pasuesi i Unscom-it, Unmovic, por Iraku i refuzoi hyrjen.
Pa inspektime në Irak, u shtua pasiguria rreth programeve të mundshme të reja të armëve.
Në nëntor 2000, presidenti aktual amerikan Xhorxh Bush erdhi në pushtet, duke sinjalizuar një politikë të re të rreptë ndaj Irakut dhe u zotua t'i "rigjallëronte" sanksionet.
Ai vazhdoi me politikën e filluar nga presidenti Klinton për financimin e grupeve opozitare irakiane, posaçërisht Kongresin Nacional Irakian në ekzil, me shpresën për të minuar sundimin e Sadam Huseinit. Në fillim të vitit 2002, administrata filloi të përshkruante publikisht synimet e saj si "ndërrim të regjimit".


Materialet e mesiperme jane marre nga BBC.

[iliria e para]

Edhe disa gjera interesante?
Ai kishte idol Stalinin, te gjitha librat e tij i kishte ne librarine private te tij. Dhoma e tij ishte e dekoruar ne simbole staliniste.
me kohe filloj te kamufloj kete dhe behet "fetar" dhe ne cdo fjali
permend edhe Allahun!

[Enri]

E do familjen, por kenaqet me vuajtjen e tjetrit. Sadami eshte gjakatar dhe xheneroz. Tek ai nderthuren krenaria tribale, ideale te medha dhe deliri i gjithepushtetshmerise. Ashtu sikurse idhulli i tij, Padrino, Vito Korleone, eshte i gatshem te beje gjithshka per te ruajtur fuqine qe ka. Te shkaterroje veten dhe popullin e tij.





E adhuron Padrinon, sepse shikon tek Vito Korleone te njejtat vlera qe e kane shtyre deri ne postin komandues me te larte te Bagdatit: deshiren per pushtet, dashurine per familjen dhe intolerancen kundrejt cdo shenje tradhetie apo dobsie. Marlon Brando dhe Al Pacino jane dy aktoret e preferuar te Sadam Hyseinit qe perdor sagen e familjes mafioze italiane drejt pushtimit te amerikes si krahasim per te shpjeguar sesi ai triunfoi ne Irak. Ai Sadami, e nisi udhen e tij nga nje shtepi perdhese ne nje fshat te Tikritit, ku tribuja e Al Khatab shquhej per banoret e saj te dhunshem.

Pra per ate qe sot bota e konsideron si rrezikun nr 1 njihen deri edhe shijet kinematografike. Nje detaj qe sebashku me qindra fragmente te tjere ka ndihmuar Pentagonin te rindertoje psikologjine e tiranit si nje mundesi per te shqyrtuar gabimet e tij te mundshme apo hapat e tij fallco.

Sadam Hyseini ka nje personalitet kompleks, shpesh te padeshifrueshem. Dhjetra te shperuar irakene qe e kane njohur nga afer dhe qe sot bashkepunojne me Shtetet e bashkuara, vizatojne nje portret kontradiktor. Patjeter nje njeri mizor, i pashpirt, shpeshhere edhe largpames, ne disa raste bujar, por edhe vanitoz e sidomos teper dyshues. Mase nganjehere edhe te gjitha keto sebashku.

Per te filluar duhet thene se Sadami mund te rradhitet mes atyre njerzve qe i kane shpetuar vdekjes. E ka pare ate ne sy plot kater here, fillimisht me 1959 gjate nje grushti shteti, te fundit me 1991 kur Amerika bombardoi Bagdatin per te ndaluar pushtimin e Kuvajtit. Keto eksperienca e kane shnderruar ne nje njeri pa asnje skrupull, te lumtur po ti shohe armiqte te vuajne. Eshte pikerisht per kete qe i shoqeronte femijet e tij te vegjel ne burgjet e Bagdatit, per te pare torturat qe u beheshin atyre qe i konsideronte armiq. Gruas se nje gjenerali (dhe miku personal) i cili u denua per tradheti me 1979, shkoi ti shprehe ngushellimet me lot ne sy dhe i tha: "Arsyeja shteterore eshte me e forte se ndjenjat".

Te arrijne te marin vesh se kur gjate ketyre dyzet vjeteve Sadami ka luajtur ne menyre aktoriale pjesen dhe kur i ka leshuar pa fre ndjenjat e tij me autentike, eshte nje tjeter enigme qe specialistet duhet te zgjidhin.

Idealist dhe progresist ne fillimet e karieres se tij prej revolucionari socialist te bartise Bas, Sadami eshte shembulli tipik i njeriut qe koruptohet nga pushteti. Kush e kujton akoma te hapur dhe te edukuar ne timonin e Wolsvagenit te tij te vogel, te afte per te folur me ore te tera per letersi (pretendon se ka lexuar te gjithe Heminguein gjate kohes se shkurter te qendrimit ne burg) sot mund te pyese nese e bente gjithe kete per te fituar konsensusin e nevojshem per te ngjitur shkallet e pushtetit.

Sepse nuk duhej shume ne fakt qe shpirti i tij i vertete te nxirrte krye. I pari akt i kesaj mizorie qe do ta karakterizonte me vone shenohet ne 1969 kur urdheroi vrasjen e 14 irakeneve hebrej qe dyshoheshin se komplotonin kunder partise Bas. Pas ekzekutimeve kufomat u lane ashtu te varura per te trembur edhe te tjeret.

Sipas analisteve te tregohet brutal eshte nje nevoje per Sadamin. I sherben per te riafirmuar pushtetin e tij. Strategjia konsiston ne mbajtjen prane te vartesve sa here qe kryen manifestime dhune. Eshte nje sistem teper i rafinuar per te krijuar tek ata nje ndjenje faji, por edhe te pergjegjesise kolektive. Ai eshte gjithashtu nje mjeshtep per ti zhveshur nga vetja mekatet dhe per ti paraqitur keto verprime si te detyrueshme nga arsye shteterore. Edhe sot, kur shfaqet ne publik, Sadami rralle shihet i vetem. regulla eshte paraqitja mes bashkepunetoreve te ngushte. Eshte nje menyre per ti dhene nje sinjal te qarte mbare botes arabe: jini me mua ose do te me ndiqni pas ne ferr.

Per shume vjet, te pakten deri ne fund te '70, Presidenti Iraken u pa nga bota si nje modernizues i vendit te tij. Simpatizohej me perendimin e conte gruan te bente shoping ne Londer dhe New York,. Por ishte vaniteti tij qe e shpuri ne rrugen e fanatizmit.

Specialistet amerikane qe e kane studiuar rastin e tij mendojne se qellimi i Raisit nuk eshte krijimi i nje pasurie personale, perpara te qenit i nderuar dhe respektuar nga bota arabe. Ai ka nje stil jete te thjeshte, pa eksese por totalisht te varur nga kulti i tij. Nje shembull sqarues: Ne muzeun e Bagdatit mund te shihet nje leter prej 600 faqesh e shkruar me doren e Sadamit dhe sic thuhet prej gjakut te tij. Sipas bashkepunetoreve qe sot gjenden ne mergim, diktatori e ka humbur krejtesisht ndjenjen e realitetit dhe jeton ne nje bote delirante pushteti. Ai vetebeson se eshte i zgjedhuri i allahut per te drejtuar popullin e tij dhe Irakun drejt te suksesi perfundimtar.

Ishte ky gabim i pafalshem, kjo bindje vrastare qe e bene te vendose me 1991 per te sulmuar Irakun.

Dhe ishte kjo shkeputje e pafundme nga realiteti qe e beri te cmendet me gjeneralet e vet qe i komunikuan humbjen e pesuar perballe trupave te Norman Schwarzkopf. Nje deshtim qe Raisi nuk ka dashur kurre ta pranoje.

Egocentrizmi i tij eshte proverbial. Cdo iraken qe do te kete nje karrierre normale shteterore eshte i detyruar te lexoje biografine e sadamit ne 19 volume, nga lindja e deri ne revolucionin socialist. Diktatori nuk ka menduar per shpenzimet as kur ka urdheruar nje film per jeten e tij. Nje maratone gjashte orshe e drejtuar nga Terenc Young, rregjizori i tre episodeve te James Bond, njerit prej ishujve te tjere te Sadamit.

E megjitheate, njeriu qe po perpiqet ti rrezistoje sulmit amerikan eshte me pak i qete e i sigurte se njehere e nje kohe.

Sipas veshguesve, tani eshte pasiguria, ajo qe vendos per shume nga veprimet e tij. E di qe mes njerzve te afert te tij mund te shfaqet dikush qe ta tradhetoje. Sadami nuk bie kurre dy dite resht ne te njejtin shtrat. Leviz me dy shkenctare qe e ndjekin nga pas dhe qe provojne me pare te gjitha ushqimet e gatuara per te. Fle jo me shume se kater ore ne nate dhe noton menjehere pas zgjimit (ne 3 te mengjesit) per te luftuar nje semundje te vjeter ne kolonen vertebrale. I lejon vetes ndonje pushim te shkurter gjate dites, por nuk lejon qe varsit ta humbasin per asnje cast vemendjen. Lyen floket pasi populli nuk dihet ta shohe te plakur dhe qe kur ka filluar te caloje, nuk ecen me ne publik. E di qe njerzit kane nevoje per nje lider te fuqishem. Por edhe per sa kohe akoma?

[ALBA]

Husein kishte 78 "prona presidenciale", ku shpërthenin orgjitë e tij dhe të të bijve

Jeta luksoze e Sadamit dhe djemve të tij



Ai ishte njëri nga tiranët më të tmerrshëm në historinë e orientit: Ndërsa populli i vet vuante nga uria, Sadami dhe klika e tij ishin të rrethuar nga luksi.

Çdo ditë në secilin nga pallatet e shumta duhej të gatuhej - nëse vinte udhëheqësi. Kush nuk ia plotësonte dëshirat, torturohej ose vritej.Mërzia e frika nuk iu largua kurrë shërbëtorëve të Sadam Huseinit në pallatet e tij. Ai zotëronte deri në 78 "prona presidenciale". "Katër herë në ditë, në të gjitha pallatet duhej të gatuhej, sepse askush nuk e dinte, kur do të mbërrinte udhëheqësi", bën të ditur Marvan K., një inxhinier iraken, i cili deri para një viti ka punuar për Sadamin dhe tashmë jeton në afërsi të Bejrutit. Pallati i qytetit Radvanija, në Bagdad, kishte, përveç kazermave për gardën e tij presidenciale, një forcë të vetën, një agregat për energji elektrike në rast rreziku, pajisje për pastrimin e ujit të pijshëm, një thertore si dhe kopshte me zarzavate. Sadami dhe klani i tij e donin luksin dhe madje u pëlqente ta tregonin atë në publik. Për të, rezidencat e tjera ishin "simbole prestigji të rëndësishme", thotë inxhinieri i ndërtimeve, i arratisur në SHBA, Eintifad Qanbar. Në pallatet dhe ndërtesat e tjera të banimit kishte liqene artificiale, shumë pishina dhe mjedise të përshtatshme për të mbajtur zogj të marrë nga të katër anët e botës. Paraja në ndërtimin e këtyre ndërtesave madhështore nuk luante asnjë rol. Që nga lufta e Gjirit më 1991, sipas vlerësimeve të OKB-së, regjimi i Irakut investoi një vlerë prej rreth 1,5 dhe 2,2 miliardë USD për ndërtimin e pallateve të reja apo edhe për rinovimin e ndërtesave të dëmtuara. Popullit iraken i mungonin këto para. Rroga mesatare mujore e një nëpunësi vërtitej te 4000 dinarë - ndërkohë që një pulë e pjekur kushtonte 5000 dinarë. Në lagjen plot mjerim "Sadam City", një lagje e kryeqytetit, me një popullsi të madhe shiite, për shembull vdekshmëria foshnjore ishte shumë e lartë. Ndërsa popullsia vuante nën sanksionet e OKB-së, klika elitare e Sadamit jetonte për shtatë palë qejfe. Klani, që rrethonte diktatorin, u pasurua nëpërmjet tregtisë së paligjshme të naftës, kontrabandës së cigareve dhe kontrabandave të tjera me ushqime e medikamente. Të mbytur në pasuri e luks, sigurisht ishin dhe djemtë e Sadamit. Udai sidomos donte shumë të shkonte në klubin e tij të jahteve Xhadrija, që ndodhet në jug të qendrës së Bagdadit. Në sallën qendrore 8-këndore, Udai ftonte fillimisht vajzat në vallëzim, dhe më pas shpesh përfundonte duke bërë orgjira. Partitë fillonin zakonisht rreth orës dy të natës dhe përfundonin kur dilte dielli. Në njërën prej pesë oxhaqeve, i biri i Sadamit gjendej shpesh i rrethuar nga gra, që e përkëdhelnin dhe shumë truproja që i rrinin pranë. Gjatë të folurës sidomos ai ishte shumë i rrezikshëm, sepse me shakatë e tij ai donte që të qeshnin të gjithë. Kush nuk qeshte, duhej të llogariste se duhej të ishte njeriu i radhës, me të cilin Udai do kishte të bënte. Pra, në klubin e jahteve, mund të argëtohej shumë, por nga ana tjetër ajo ishte një torturë. Gratë ishin një temë speciale për Udain. Sekserë grash si Ali Sahar duhej t'i shpinin çdo ditë djalit të Sadamit gra, të cilat duhet të dukeshin, si ato, të cilat Udai i kishte parë në internet. Kush nuk i përgjigjej shijes së tij, në rastin më të mirë shkelej me këmbë. Ali Saharit i ndodhi kjo gjë katër muaj para se të rrëzohej regjimi i Sadamit. Por ai nuk dashuronte vetëm gra: edhe makinat ishin për të një marrosje. Në parkingun e tij të madh bënin pjesë marka të tilla të shtrenjta si: Ferrari, Bentley, Maserati, Lamborghini, Mercedes, BMV, Porsche. Shpesh Udai vinte personalisht në garazh, dhe lajmëronte për ndërrim planesh. Kështu kishte raste kur papritur ai kërkonte një orë para nisjes, jo më Ferrarin e kuq, por blunë, që prej muajsh nuk ishte përdorur më.

Përgatiti Armand Plaka