Spiunazhi

[BlueBaron]

Grupi special i Sigurimit të Shtetit bën koordinimin e veprimeve dhe niset për të marrë takim me diversantët e ardhur nga Malta, të dërguar nga anglezët ...


...Mbasi zumë vende në një dhomë, Rexhep Kolli “Dajti”, që kishte ardhur nga ministria para nesh, për t’u njohur me veprimet tona dhe kordinuar punën me drejtuesin e degës së Brendshme Korçë, mori “Çipinin”, Asim Aliko, e “Çekiçin”, Hekuran Pobrati, dhe bashkë u nisën për te kryetari i degës Bilo Bregu. Dera u hap. Duke uruar mirëseardhjen, ai e mbylli atë me shpejtësi dhe siç ishte në këmbë, na shikoi me vërejtje secilin në sy. Sa mirë jeni maskuar e përshtatur legjendës. Edhe unë, shoku juaj, me vështirësi iu dallova. Na përqafoi, na ftoi të uleshim për rreth tavolinës. “Për misionin tuaj, foli ai, jam vënë në dijeni nga ministria dhe kam porosi të bisedoj me hollësi, në vartësi me të dhënat tona, për të konkluduar me saktësi për ndihmën që duhet t’u japim në veprimet që do të kryeni në rrethin tonë”.

Në përfundim, kërkoi të paraqitej në zyrën e tij M.C.- Miti Çomo, që ndiqte e mbulonte punën kundër bandave e diversantëve. Kur ai erdhi, bëri prezantimin sipas pseudonimeve që mbanim, duke i thënë: “Ç’farë sheh dhe do dëgjosh është pjesë e misioneve speciale dhe kombinacioneve agjenturore me rëndësi që realizohen kundra bandave diversioniste. Pra kanë ardhur të marrin kontakt me një bandë të tillë”.

M.Ç shtangu e mbeti në këmbë. Hidhte vështrimin sa tek “Çipini” tek “Çekiçi”. Nuk dinte me kë kishte të bënte. Shikonte me habi. U ul dhe dëgjonte me vëmendje.

Më pas e mori fjalën “Çipini”, i cili qetësisht shpjegoi: “Driza” një person nga Dushari i këtij rrethi, ka mundur të mësojë, se një bandë diversantësh që ai nuk shpjegon se ku ndodhet, kërkon takime me përfaqësues të “Frontit të Rezistencës” dhe si të tillë do të prezantohemi ne”.

“Çakalli”, Muhamed Bej Guri, që di sa më sipër, nga “Driza”, vjehrri i tij, na ka informuar ne, duke ditur se komunikon me Frontin e Rezistencës. Ai gjykon që takimin me bandën ta realizonim, pas takimit me “Drizën”. Kjo bëhet e domosdoshme, sa për të sqaruar më tej rrethanat mbi bandën edhe për të shmangur e ruajtur çdo veprim të saj kundra nesh.

Kështu u thirr në takim “Driza”, tek shtëpia e mikut të tij “Çakalli”. Ai nuk na shpjegoi se ku ndodhet banda, as na tha kush janë pjestarët e saj, veç ekspozoi se përbëhet nga katër veta dhe është dërguar nga zbulimi anglez. Banda ka ardhur nga Malta, duke u përcjellë për në Shqipëri nga një oficer dhe mban lidhje me bandën e Hamit Matjanit e Tefik Kokelës.

Nga takimi e biseda me “Drizën”, vumë re se banda nuk ka besim të plotë në ekzistencën e organizatës Fronti i Rezistencës, në elementin e saj dhe në grupin tonë. Për të ruajtur lëkurën, ajo nuk i jep “Drizës” të dhëna që e venë në rrezik, ose vetë “Driza” mban rezerva”.

Për ne është e qartë, banda ndodhet këtu, në zonën pranë rrethit të Korçës dhe “Driza” me të mban lidhje. Këto dyshime e të tjera, duhet të na përgatisin mirë për takimin me të. Për të zbuluar çdo të papritur dhe për të shmangur çdo veprim të saj brenda nesh.

Takimi me “Drizën” është lënë me sinjale; në dritaren e parë në Jug, në pjesën që nuk ka xham, por teneqe, duke trokitur tre herë. Kur “Driza” që fle në atë dhomë, do përgjigjet, t’i jepet parrulla: “Më ka humbur kali. Mos ta zuri syri në livadhin tënd”.

Grupi ynë që do takohet me bandën është më i madh në numër, për të qenë i sigurtë likujdimi i saj. Por, mund të ndodhë që të jetë dhe me forca të barabarta me bandën. Me të kontakti do merret natën dhe veprimi do kryhet brenda saj. Në qoftë se nuk pranojnë kushtet tona, do të bëhet likujdimi atë çast. Dita paraqet rrezikun e dëshifrimit. Kjo, jo vetëm bën të pamundur likujdimin e diversantëve, por vë në rrezik jetën tonë.

Siç e shikoni, veprimi është delikat. Kërkohet vigjilencë, kujdes, shkathtësi dhe gatishmëri e përsosur. Nga ju na duhet një punëtor operativ, njohës i zonës e i fshatit Dushar e të di shtëpinë e “Drizës”; në veçanti lidhjet e bandave diversioniste”.

Kryetari hapi kasafortën, nxorri një dosje dhe prej saj, një letër të shkruar me dorë që duke e treguar tha: “Para disa muajsh ka rënë në duart tona kjo letër që i drejtohet Asim Lleshit nga Dushari, i cili ka djalin prej kohësh në arrati. Letra i dërgohet nëpërmjet një personi me pseudonimin “Vetëtima” dhe firmoset me emrin “Lisi” që duhet të jetë pseudonim. Dëgjoni çfarë i shkruan: ”Mos kini merak, ndodhemi në duar të sigurta. Bëj pjesë në një organizatë me emrin “Fronti i Rezistencës” që shtrihet në disa rrethe dhe bën një luftë të vendosur kundra pushtetit. Unë jam me punë përgjegjës për një zonë...Jam me shëndet mirë. Po të keni merak dhe nevojë, lidhemi me letra nëpërmjet mikut që më dorëzuat. Përqafime “Lisi”.

Për djalin e Asim Lleshit, i arratisur (si e dinte kryetari), kemi të dhëna se ku strehohet. Për të, ka dijeni kunati i tij nga Çekini i Gramshit. Kohët e fundit, Asimi ka bërë lëvizje të shpeshta. Është parë në Korçë, Kolonjë dhe Gramsh, tek dhëndërri në Çekin, ku ka dhënë vajzën. Të shumta janë lidhjet e tij me Sulo Abazin, me të cilin është nga i njëjti fshat dhe gjatë luftës ka mbajtur qëndrim të mirë. Për disa vjet ishte kryetari i Këshillit të fshatit. Më vonë, për disa gabime nuk u zgjodh. Kjo e ka bërë të pakënaqur. Nga Dushari, ndodhet i arratisur Mustafa Sula, i cili përgatitet në një kurs spiunazhi për t’u dërguar si diversant në Shqipëri. Është dinak dhe i shkathët. Lidhjet e tij të afërta, kohët e fundit kanë ndryshuar qëndrim. Çuditërisht punojnë dhe mbajnë qëndrim të drejtë ndaj shtetit. E dyshimtë është dalja natën e Sulo Abazit, njëri nga pjestarët e familjes së të arratisurit Mustafa Sula.

Mbi këto të dhëna, shton kryetari, arrijmë në konkluzionin: “Se banda, ku ndodhet edhe i arratisuri Mustafa Sula, ka mundësi të jetë në Dushar dhe të strehohet tek Sulo Abazi. Nëse nuk ndodhet në fshat, veç Asim Lleshit, ka dijeni edhe Sulo Abazi”.

Unë e Asim Aliko shikuam njëri-tjetrin në sy, por ndërhyri Rexhep Kolli dhe sqaroi situatën e servirur Bilos: “Nëpërmjet Frontit të Rezistencës, përmes kunatit në Çekin të Gramshit, u tërhoq i arratisuri Novruz Lleshi dhe letra që u ka rënë në dorë është e tij, por e diktuar nga Sigurimi. “Lisi”, që është pseudonim, nuk ndodhet ku shkruan, por në burg dhe mbahet sekret. Me këtë veprim, kemi hapur dy kanale të lidhur me njëri-tjetrin, i Gramshit me Dusharin.

Armiqtë e lidhjet e të arratisurve, duke e ditur se punonin për Frontin e Rezistencës, fijet e së cilës ja kishim prerë, nuk lidheshin me të, po me organet e Sigurimit. Nga këto veprime, u arrit që i jati i Novruzit, “Driza”, nëpërmjet dhëndërrit nga Çekini, duke dashur të njoftonte organizatën, njoftoi Sigurimin. Korrieri i të quajturës organizatë i Frontit të Rezistencës, ishte punëtori operativ i Sigurimit. Sipas njoftimit, bëri takimin me “Drizën” në Çekin, në shtëpinë e dhëndërrit. Nëpërmjet tij, u qartësuan edhe njëherë të dhënat e mësipërme.

“Besoj shoku kryetar, e keni të qartë. Të dhënat tuaja përputhen me veprimet tona. Siç vepruam me Novruz Lleshin, nëpërmjet kunatit të tij “Çakalli”, që sot njihet si anëtar i sektorit të Gramshit, do të veprojmë edhe mbi këtë bandë diversantësh. Ky është synimi ynë, përfundoi “Dajti”.

Kryetari dëgjonte me vëmendje. Sa u ul “Dajti”, u çua në këmbë dhe u drejtua nga ne. “Ju falenderoj për ekspozën, tha ai, dhe ju uroj suksese në veprimet e mëtejshme”.

Porta u hap. Makina doli jashtë qytetit dhe mori rrugën drejt Dusharit. Shoferi sinjalizoi se po i afroheshim vendit dhe ngadalësoi ecjen. Kur kaloi një kthesë, ndaloi në një grykë. Ai kishte përvojë. Dinte të maskonte qëllimin e udhëtimit për të ruajtur sekretin. Doli jashtë, i vuri një gurë rrotës për ta fiksuar, hapi kapakun e motorrit, hodhi rrotën tjetër rezervë për tokë, pastaj hapi derën, e uroi, “u pafshim si gjithmonë fitimtarë”. Këtu u ndamë edhe me “Dajtin”, i cili do të na qëndronte afër për të bërë koordinimin midis grupit, degës së Korçës dhe Ministrisë. Ndaj porositi edhe njëherë M.Ç të siguronte informacion të shpejtë për çdo veprim.

Natë e errët. Kohë e vrenjtur. Kishin kaluar orët e kishte rënë qetësia, por duhej zgjedhur rruga me kujdes. Përpara ecte M.Ç, mes një pylli me lisa të rrallë. Koha sa vinte e keqësohej. Vendi për ne ishte i panjohur, por duhej shpejtuar pa zhurmë për të arritur ku ishte vendosur të bëhej qëndrimi i ditës, në Dushar, mbi shtëpinë e Sulo Abazit e “Drizës”, ku kullosnin bagëtia.

Mbas disa orë udhëtimi, ju afruam vendit që pa gdhirë. Duke u ngjitur nëpër shkëmbinjtë përmes një pylli me shkurre, shkozë e aishte, arritëm e zumë vend në një guvë, përfund një shkëmbi. Pa u sistemuar mirë, zuri një shi i madh që erdhi si vinë shirat në këtë muaj. Shtrëngatë me bubullima, mjergull e shkreptima që vazhdoi deri pasdite.

Data shënonte 2 qershor 1950. Por në vende të larta bën ftohtë dhe ne mbanim mbi shpinë, të ftohtin e natës dhe lagështinë e shiut. Keq e kishim të gjithë, sepse nuk mund të ndiznim zjarre, për arsye se diktoheshim nga tymi. Më keq e kishte roja që vrojtonte në të çarën e një shkëmbi. Këtë detyrë e bënte M.Ç, se njihte personat që lëviznin, për të cilët kishim interes.

Mbas një çlodhje të shkurtër, ngritëm njëri-tjetrin dhe u grumbulluam tek “Çipini”. Ai informoi për konkluzionet që arritën në mbledhjen e përbashkët në varësi edhe me të dhënat e degës së Korçës. Megjithëse plani nuk pësoi ndryshime, ai përsëriti variantet e veprimit, për të arritur suksesin. Për të gjithë ishte takimi i parë me banda diversantësh, që dërgoheshin nga jashtë, prandaj secili mendonte ta kryente mirë detyrën.

Në perëndim të diellit, po na afrohej një tufë dhish që zbriste nga mali, pas tyre bariu, djalë 17-vjeçar. Kur u informuam prej M.Ç, se ishte nga pjestarët e familjeve që kishim interes, lëvizëm nga vendi, për t’i lënë të kuptonte se i ruhemi, “pasi jemi në udhëtim”.

Qëllimit të ardhjes në këtë vend u arrit. Ne ishim të bindur se bariu do të njoftonte Sulon dhe “Drizën”, se pa një bandë që vinte nga rrugë të largëta, prej pyllit të Baftjesë dhe qafës së Gjarprit, andej nga e prisnin ata ardhjen. Kur u err mirë dhe u bindëm se s’kishte lëvizje në fshat, u nisëm drejt takimit me bandën “Mavija”.

Ecnim me kujdes, për të mos u ekspozuar. Ju afruam shtëpisë. Grupi u vendos mbi rrugë, buzë një kodre me shkurre. ”Çipini” urdhëroi “Çekiçin” e Haxhiun për të marrë lidhje me “Drizën”, dhe M.Ç që të na tregonte shtëpinë e të largohet për të mos rënë në sy, se mund ta njihnin. I afrohemi shtëpisë, qëndrojmë tek dritarja e caktuar dhe japim parrullën.... Dera hapet, sikur “Driza” të ishte gati, nga dolën njëri pas tjetrit dy vetë, i pari, pas një vrojtimi me sekonda i drejtohet me shpejtësi “Çekiçit”, me mallëngjim e dashuri. I zgjat krahët ta përqafojë, duke i thënë: “Sa të kam pritur; më ka marrë malli; më ka lodhur dashuria”. Ja hodhi duart dhe filloi ta shtrëngonte. “Çekiçi”, që e kuptoi se ishte gruaja e Novruzit, u tërhoq dhe i tha: “Jam unë moj motër, mos u bëj merak. Novruzi është mirë, është i zënë me punë e nuk erdhi dot”. Ajo u turpërua, uli kokën e u largua. “Driza” që ishte pas saj, që dëgjoi e i pa të gjitha, me nervozizëm foli: “Pse se lanë. Na ka marrë malli”. Aty ndërhyri Haxhiu duke i hedhur duart në qafë, e i tha: “Ju lutem zoti “Driza”, uleni zërin se do diktohemi dhe më keq është për ju...” I futi krahun dhe vazhdoi: “Këtu na pret “Çipini” me shokët”. “Çekiçi” u mënjanua pak dhe i bëri “Drizës” prezantimin e “Çipinit” dhe “Studentit” që i ishin afruar shtëpisë. Duke pritur, ata i kishin dëgjuar të gjitha fjalët. U përshëndetën e u përqafuan ...

- Lista e të ekzekutuarve nga Hamit Matjani

Thoma Prifti
Abdulla Sinani
Shahin Himçi
Ismail Alushani
Sabri Sinani
Lazër Dollani
Cane Gonaj
Sali Zajmi
Ali Starja
Vangjel Riska
Servet Hoxha
Keko Rasipi
Hysen Kumanova
Lush Lemati
Xhemal Bregu
Maliq Miraka
Riza Sheza
Haziz Hoxha
Maliq Iliazi

[BlueBaron]

U takuam në një vend, i zgjedhur për takime, që kishte për qëllim të mos i ekspozoheshin “Drizës” të gjitha forcat e grupit. U ulëm të katërt, “Çipini” bëri prezantimin. U përshëndetëm dhe u përqafuam dhe njëherë. Pas kësaj, fjalën e mori “Çipini”: “Ja, mbas një udhëtimi të gjatë e të vështirë natën, rrugë e pa rrugë, erdhëm”. Pasi e pyeti për gjendjen e tij dhe të familjes, vazhdoi: “Jeni bërë merak për Novruzin, megjithëse kemi mbi një muaj që jemi takuar, dimë se është mirë me shëndet. Zoti “Driza”, detyra jonë është të punojmë për t’u përgatitur që të luftojmë, për të fituar mbi komunistët. Që të bëjmë këtë, duhet të ruhemi. Novruzi nuk erdhi se ishte i zënë me punë e nuk e lanë. Nëse do vinte me ne, po të ndodhte të diktoheshim, ku u puthëm e u përqafuam, mund të goditeshim nga grykat e pushkëve të komunistëve. Kështu nuk do takoje as Novruzin dhe as ne. Po dhe punët e filluara nuk do vinin deri këtu. Në qoftë se kjo do ndodhte, me siguri do dëmtoheshit familjarisht, për këto arsye, shokët nuk ishin dakort që Novruzi të vinte në vendin e tij, se njihet. Ai do jetë herë tjetër, vetëm për t’u çmallur me ju”.

Në përfundim, “Driza” i dha të drejtë “Çipinit”. Por çfarë e shtynte të mbante qëndrime ndaj nesh?! Në Çekin, nuk ju premtua ardhja e të birit, ai vetëm pyeti për të. Është dashuria e babës për birin, apo banda diversante me të cilën do merrnim lidhje, e shtyrë për të qenë e sigurtë e për të zbërthyer dyshimet ndaj nesh, insiston ta kërkojë e takojë Novruzin?!

Mbasi “Driza” u pyet për shëndetin e banditëve, u porosit të shkonte t’i merrte për të bërë takimin, sipas kërkesës së tyre pa humbur kohë, duke iu lutur, me që ishim pa ngrënë, të na binte dhe pak bukë, me ç’ka t’i ndodhej. Kur “Driza” u nis tek diversantët, ne shkuam tek shokët, të cilët i njoftuam për gjithçka dyshuam në bisedën e bërë me “Drizën”. Sidomos për masat që duhet të merrnin në momentin dhe vendin ku do bëhej takimi. Të shikonim nëse do vinin të gjithë, apo do mungonte ndonjë për të siguruar bandën gjatë takimit e të vepronte kundra nesh në rast rreziku.

Sa vështirë është të depërtosh në mes një bande dhe në një kohë të shkurtër, t’u heqësh çdo dyshim e të krijosh besim. Të gjesh momentin të korrespondosh me shokët pa shenja e pa folur, për të ndërtuar çastin e sulmit mbi ta. T’i kapësh e asgjësosh duke ruajtur shokun dhe sekretin e punës, për të vazhduar rrugën e mbrojtjes së atdheut. Me sa të papritura ndeshesh; sa pikëpyetje duhen zgjidhur; sa dyshime duhet të sqarosh; sa e vështirë. Luftë nervash, tru më tru. Këto vështirësi e të papritura nuk na frikësuan, përkundrazi, na përgatitën e na dhanë forcë të fitojmë.

Duke ecur mbi gurët e një rrugice të ngushtë natën, befas na doli përpara “Driza”. Këtij burri të shkurtër mezi i dallohej koka, ndërsa trupi nuk i dukej, pasi i ishte mbuluar nga shkurret, shkozat e dushkajat e të dy anëve të rrugës. Me lëvizjen e kokës, ai njoftoi se po vinin. Pas tij, dhjetë pesëmbëdhjetë metra u duk një burrë i gjatë me trup të drejtë e veshje fshatari të asaj zone. Kur na dha dorën, “Driza” na prezantoi: “Është “Llani” një nga besnikët e tyre”. Kuptuam se nuk ishte emri i tij, por strehuesi i tyre që për ta ruajtur i kishin vënë këtë pseudonim. Pas pesëmbëdhjetë minutash të tjera, nga i njëjti drejtim, u dëgjua një trokitje gurësh që e dëshifroi “Llani” si sinjal, prandaj shpejtë vrapoi në atë kah. Njërin pas tjetrit, i pruri tek ne. Jo të gjithë bandën njëherësh, po në dy pjesë. Sipas radhës, na prezantoi të parin “Lupin” si përgjegjës, pas tij “Topin”, “Urithin”, “Plumbin”, “Bredhin” “Minin”.

Mbasi zumë vend, u bë prezantimi edhe nga ana jonë. Të dy përfaqësuesit u ulën përballë njëri-tjetrit, ndërsa ne u shpërndamë dhe u futëm midis diversantëve e bashkëpunëtorëve të tyre që i shoqëronin, të cilët ishin të panjohur dhe të pallogaritur si forca në ndihmë të bandës.

Para se të fillonin bisedimet, diversanti me pseudonimin “Plumbi”, Mustafa Dushari, iu drejtua përgjegjësit: “Zoti “Lupi” (Seit Bylybashi), do të kemi roje?”. “Po, iu përgjigj ai, dhe roje del t’i”. “Çekiçi” që i është afruar dhe i qëndronte pranë sikur ta kishte njohur prej vitesh, i hodhi dorën në sup dhe i tha: “Do dalim bashkë”. Në të njëjtën kohë, njoftoi “Çipinin”: “Sipas radhës po dal unë roje së bashku me zotin “Plumbi”. Dil, u përgjigj ai, por kujdes se dhe gardhi ka sy e vesh. Kur u largua disa metra, “Çekiçi” me qëllim për të qenë afër grupit për të dëgjuar zhvillimin e bisedimeve dhe parrullën e shpërthimit mbi diversantë, që do jepej nga “Çipini”, vendosi të jetë afër tij. I thirri diversantit që ishte duke ecur: “Zoti “Plumbi” nuk duhet të largohemi se komunikojmë me vështirësi dhe nuk bëjmë mirë sigurimin e tyre. Vendi më i përshtatshëm është ky”. Drejt iu përgjigj “Plumbi”.

-Çfarë emri keni. -Atë që prezantova, “Çekiçi”. -Ai është pseudonim. -Po edhe i juaji pseudonim është. -Në ilegalitet kur keni dalë? -Kur u okupuam nga komunistët.
-Zoti “Çekiçi”, çfarë qëndrimesh mban organizata juaj ndaj Jugosllavisë dhe me cilën organizatë jashtë vendit keni lidhje?
-Zoti “Plumbi”, mos është më mirë të ruajmë shokët?!

Ai pa me vërejtje “Çekiçin”, sikur donte t’i thoshte: “Mirë t’i ruajmë, por kur qenke kaq i rregullt, pse ma mban armën në krah”. Ndoshta u çudit edhe pse “Çekiçi”, i qëndroi ftohtë këtij “luftëtari” të ardhur nga shtetet e mëdha. Bëri një hap anash, nxori revolverin “Smith” e kontrolloi dhe me automatik në dorë qëndronte në gadishmëri. U kthye përballë pyllit e rrugës. Kthente kokën e me vëmendje dëgjonte e shikonte çdo lëvizje. Por më kot, ai dhe shokët e tij ndodheshin me kohë në mes të atyre, nga të cilët donte t’i ruante.

I pari e mori fjalën përfaqësuesi i diversantëve që mbante pseudonimin “Lupi”, i cili u prezantua si zëvendëskomandant, “mbasi komandanti për arsye pune mungonte”.

Për të na bindur me shpjegimet dhe autoritetin si njeri i ditur, duke u munduar ta paraqiste veten si organizator, terroristi filloi të flasë fjalë të huaja që i kishte mësuar nga kishte ardhur. Mbasi tregoi se ishin dërguar nga komiteti “Shqipëria e Lirë”, me detyrë të shikonin gjendjen e popullit dhe gatishmërinë për ta hedhur në luftë kundra pushtetit, shpjegoi se në Shqipëri kanë ardhur dhe punojnë në zona të ndryshme disa banda.

Në krye të këtij komiteti, vazhdoi përfaqësuesi i tyre, që e ka qendrën jashtë, qëndrojnë burra që kanë dhënë prova ndaj atdheut. Këta kanë vendosur, të ndihmuar nga anglo-amerikanët, të luftojnë për të rrëzuar pushtetin që udhëhiqet prej komunistëve. Për të arritur fitoren, theksoi ai, të gjitha forcat e Shqipërisë, kudo që janë, të hidhen në luftë nën drejtimin dhe komandën e këtij komiteti.

Ne dëgjonim me vëmendje. Sa më shumë fliste aq më tepër mbusheshim me urrejtje. Ajo arriti kulmin, kur për të krijuar bindje tek ne, filloi të fliste për vrasje dhe atentate ndaj njerëzve të pushtetit dhe partisë. Duke folur për situatën e jashtme, cilësoi gatishmërinë e anglo-amerikanëve dhe aleatëve, për ndihmën që i japin kësaj lufte.

Oratori e mbylli ligjërimin me fjalët: “Vetëm nën drejtimin e komitetit “Shqipëria e Lirë”, që njihet nga aleatët si kundërshtar i vërtetë kundra pushtetit në Shqipëri, sigurohet liria. Ky komitet ka forca të shumta të përgatitura për luftë dhe mjete të bollshme që na janë siguruar”.

Duke i rënë automatikut që mbante me dorë, ngriti zërin dhe tha: “Ja burra aeroplanët që na kanë zbarkuar këtu, rrobat që kemi veshur e deri tek ky automatik sot, e ata topa nesër që do të shpërthejnë në luftë mbi kokat e komunistëve, janë të aleatëve”.

Fjalët e tij na bindën si do përfundonte ky takim. Ato i dëgjoi dhe “Çekiçi” që bënte roje e priste urdhër. Diversantët kërkonin gjak. Ishte e vështirë të duroje e prisje sinjalin. Për ne ishte e qartë. Nuk duhet të vononim. Kapja gjallë nuk ishte e lehtë. Fitonte kush ishte i qetë dhe gjente momentin e befasisë. Këtë prisnim të gjithë. Por momenti ishte vështirë të përcaktohej, s’mund të pritej gjatë. Të vështirë e kishte edhe “Çipini” të jepte urdhër. Duhet të gjente çastin për të siguruar fitoren, prandaj hezitonte e priste për të dhënë sinjalin e goditjes. Duhet të duronim. Por sa? Kjo ishte torturë për të gjithë.

“Çipini” e dëgjoi me vërejtje “Lupin”, mori fjalën si përfaqësus i organizatës “Fronti i Rezistencës”, e foli në mënyrë që të linte te diversantët përshtypjen se për t’i shpëtuar goditjeve të forcave qeveritare, duhet punuar në konspiracion dhe cilësoi se organizata e përmendur, këtë direktivë e zbatonte brenda radhëve dhe jashtë tyre. Këtë, “Çipini” e bëri për të hequr dyshimet e lindura tek diversantët dhe të forconte besimin për besnikëri të organizatës. Për këto arsye, vazhdoi ai, nuk u lejuan të vinin në takime me ne, ata persona që njihen si luftëtarë e simpatizantë të saj në këtë zonë. Një konspiracion i tillë, tha “Çipini”, ka zgjeruar radhët dhe ka ruajtur kuadrot e organizatës. Prandaj zoti “Lupi”, pyetjeve tuaja do t’u përgjigjem sa më lejohet dhe sa di. Në krye të kësaj organizate, të njohur me emrin “Arbi” dhe në zonat ku operojmë, janë vendosur elementë patriotë që kanë dhënë dhe japin prova besnikërie si kundërshtarë të regjimit. Ne mbështetemi tek ata që kanë marrë pushkën e kanë dalë malit. Sot këta përbëjnë bërthamën e ushtrisë së ardhshme që vjen duke u rritur...

[BlueBaron]

“Nga vetë emri ‘Fronti i Rezistencës’, kuptohet detyra dhe qëllimi i organizatës, vazhdoj ‘Çipini’. Ajo organizon të gjithë kundërshtarët brenda dhe jashtë atdheut. Ti hedhë në frontin e luftës së rezistencës për fitore. Ndoshta dhe jashtë është dëgjuar zëri i “Tomorrit” “Darës” “Malit”, “Tiranës”, “Studentit”, “Memtorit”, “Kaçatorrit” e shumë të tjerëve që luftojnë në krye të forcave nën udhëheqjen e ‘Frontit të Rezistencës’.

Lufta, zoti “Lupi”, bëhet në Shqipëri, përballë armikut. Ne i shohim jo me vend veprimet dhe qëndrimet e patriotëve të komitetit ‘Shqipëria e lirë’ dhe të partive të tjera jashtë atdheut. Përçartjet dhe qëndrimet e tyre, siç pohuat vetë, kur folët për mënjanimin e ‘Bllokut indipendentë’ dhe ‘Partisë agrare’, nuk i shërbejnë çështjes sonë. Sot koha nuk lejon për me pasë mosmarrveshje”.

Fjalët e “Cipinit”i egërsuan diversantët dhe veçanerishte zotin “Lupi”, i cili e shihte me mjafte egërsi “Çipinin”. Kontradita midis të dy grupeve, arriti kulmin. Diversantët të nervozuar, nuk i mbante vendi. Kritikat ndaj veprimatrisë së komitetit “Shqipëria e lirë”, i vunë në alarm.

Mezi po duronim. Prisnim të na jepej urdhëri. Haxhi Shurdhi që ishte ulur në krah të një diversanti, në shenjë nervozizmi, filloj të kollitej. Me këtë, donte ti thoshte “Çipinit”: “Nuk presim më”.

Për të na qetësuar dhe gjetur kohën e përshtatshme për goditje, “Çipini” e vazhdoj bisedën e tij: “Ne zotërinj mirëpresim të gjithë patriotët jashtë atdheut dhe ju bëjmë thirrje, të vijnë këtu. Shqipëria sot ka nevoj, e sidomos për ata që janë figura të njohura, të bashkohemi në një fronte të vetëm, në atë të “Frontit të Rezistencës”. Ky bashkim siguron lirin e Shqipërisë”.

Fjala e “Çipinit” i iritoj edhe më tej banditët. Ata nuk mund të pranonin kurrësesi, vënien e tyre nën diktatin e organizatës “Fronti i Rezistencës”, prandaj insistonin në të kundërt. Situata ku ndodheshin krijoi kushte për të lënë një takim tjetër, për të cilin palët dhanë pëlqimin e tyre.

Qetësi. Përfaqësuesit ranë dakort. Shtrëngojnë duartë. “Çipini”, me shaka duke qeshur me zë të lartë, që fjala të dëgjohej edhe nga “Cekiçi” që ishte roje, i drejtohet “Lupit”, përfaqësuesit të diversantëve: “Turp për këta miqtë tuaj dhe tanët zoti “Lupi”, të na përcjellin pa bukë”.

Ra heshtja. “Çipini” ndërkohë citon fjalët: “Na bini pak, me se t’ju ndodhet”. Që në të vërtet, nuk kishin lidhje me bukën, aq më pak, me dëshirën për të ngrënë. Kjo ishte parrulla që udhëronte sulmin.

Grupi sulmoi. Pushkë e klithma u ndihen në një kohë. Kur “Plumbin”, Mustafa Dusharin, e goditi plumbi; “tradhëti, thirri diversanti që ishte me ‘Çekiçin’ roje”, i cili tentoj ta qëllojë me kobure Hekuranin, por s’mundi. “Çekiçi” e goditi për së dyti dhe ai, ra i vdekur në tokë. Menjëherë vrapoj e ju gjendë “Çipinit” pranë. Ai ishte hedhur ta kapte të gjallë “Lupin”, përfaqësuesin e diversantëve. E kishte mbërthyer dhe futur gjahun midis thonjve, si shqiponja. Me duart e fuqishme e kishte shtrirë dhe ja kishte kthyer krahet pas, për ta lidhur. Kur arriti tek Asim Aliko, Seit Bylybashi ju lut Hekuranit të parruar e me mustaqe të gjata: “Aman o xhaxho, më ndihmo të shpëtoj se po më nxjerr shpirtin e po më mbyt “Çipini”. Për këtë kam ardhur, i fola nxitimthmi, por errësira e natës më pengon të gjej kokën, o biri xhaxhait. Ndaj nxirre të ta shoh, ku e ke. Dhe “Lupi” ashtu bëri, pa menduar se ky veprim do të shërbente për nxjerrjen jashtë loje të tij.

Duke mos kuptuar se ç’ka po ndodhte në këtë përleshje midis anëtarëve të bandës diversioniste “Mavija” dhe përfaqësueve të organizatës “Fronti i Rezistencës”, “Driza” i hutuar e ulur në gjunjë, u çua në këmbë. Me zë të lartë u drejtua të dyja palëve: “Çkini more. Ç’bëni kështu. Të shporren njëherë komunistët, pastaj zihuni me njeri-tjetrin”. Vrapoj me të shpejtë drejt “Lupit” që kërkonte ndihmë, por ndërhyri Mark Dodani (“Studenti”), me një plumb, që i ndërpreu vrullin “Drizës” drejt “Çipinit” e “Çekiçit” që ende merreshin me Seitin, i cili i lidhur, pa fatin e shokut te tij.

Midis krismave, dëgjuam zërin e “Sokolit”, Haxhi Shurdhi: “U lidhe i gjallë diversant “Bredhi”.

Natës i kishin mbetur orët e fundit. Dita po fillonte të agonte. Duhej shpejtuar zbatimi i masave, që operacioni të mbaronte brenda errësirës. Mbasi u konsultuam, “Çipini” porositi shokët e veshur si banditë, të ndërronin uniformën për tu dukur si ushtarë të mbrojtes. Kjo bëhej për të mos ekspozuar veprimet. Të gjitha lidhjet e bandës që dinin se ajo u asgjesua, pas takimit me përfaqësues të “Frontit të Rezistencës”, të arrestohen, izolohen dhe mbahen sekret.

Pas kesaj “Çekiçi” dhe Haxhiu u nisën tek shtëpia e “Llanit”, ku ishim strehuar me diversantët. Të bënin kontrollin, për të marrë materialet e banditëve. Haxhiu pa u ndjere, arriti tek dera e shtëpisë. Tre hapa pas, ndodhej “Çekiçi”. Të dy i dhanë një të shtyrë derës. U gjendën me automatik në dorë në mes të dhomës. Në krye të saj, për rreth vatrës, qëndronin të ulur, një grua plakë dhe një burrë trup madh e i fuqishëm. Prezenca e tij ishte e papritur për ne. Ai kur na pa me tjetër pamje dhe jo si në mbrëmje kur ishim bashkë, u çudit. U kthjellua, u ngritë në këmbë dhe si bishë ju vërsul Haxhiut. Po kacafyteshin të dy. Megjithëse trup madhë, nuk mundi ta rrëzoj. Unë mbeta dy hapa larg. U ndodha ngushtë. E kisha të vështirë të qëlloja. Në dhomë, në mes të grave.

Çast i rëndë. Haxhiut nuk po i shqitej, krimineli i inatosur. Trupat e secilit ishin bërë një. I inkurajuar dhe nga gruaja plak që i rrinte pranë, jo vetëm nuk ndahej, por nuk më jepte mundësi të veproja. Duhet të gjeja momentin ideal. Të godisja kundërshtarin, që mund të më vriste shokun. Por duhet ta ndaja Haxhi Shurdhin nga plumbi im. E rëndë të vrisja padashje plakën, prezente në përleshje. Mbaja gishtin në këmbëzën e automatikut. Erdhi një momente, Haxhiu shtyu me tërë forcën kriminelin dhe e distancoj pak nga vetja... Ja trupi i tij. Unë sa të tërhiqja gishtin, por në kokë më kaloj një dridhje. Automatikun e kisha me breshëri. Dora veproi shpejt, mbase më parë se mendimi im. Bëri dy veprime. Nuk di se cilin më parë. Ndryshova gradimin apo tërhoqa këmbëzën. Godita. Me një plumbë të vetëm. Atje tej, dy-tre metra larg, dëgjova një “ah”. Eh, çfarë çasti. Doli gjak. Dy trupa qenë shtrirë. Me një frymë ju hodha shokut tim. Ngrita Haxhiun. Ai ishte gjallë. Agjenti i vdekur.E kishte mbërthyer plumbi në ije. Haxhi Shurdhit, gishtin.

Incidenti, ku për pak, humbëm jetën, ndikoj në një kuptim tjetër. Së pari, për të qenë të kujdesshëm në veprimet tona, dhe së dyti evidentoi figurën e plotë të terroristit “Mini”. Për të cilin, dinim se ishte pjesë e bandës “Mavija”, duke shërbyer si ndërlidhës. Ai pasi kishte dëgjuar krismat e përleshjes midis nesh e banditëve, shkoj shpejtë, në shtëpinë e”Llanit”, për ta informuar çfar ndodhte. Në momente, në hymë dhe u ballafaquam me të, ku ndodhi ç’ka përshkruam.

“Çipini” pasi grumbulloi nga shokët informacionet përkatëse, njoftoj “Dajtin”se: “Anëtarët e bandës “Mavija” dhe bashkëpunëtorët e saj u asgjësuan. Një pjesë e tyre ndodhen në duartë tona”.

“Dajti”pak kohë më vonë, arriti në shtëpinë e “Drizës”, ku ju raportua për ç’ka ishte gjetur në odat e “Llanit”, të cilin e mori vetë në pyetje. Me kokën ulur e sytë në tokë, ai mezi i nxirte fjalët. “Mendja, budallalleku na bëri t’i donim, jo me shpirt, por se kishim frikë. Banditët na kërcënonin me jetën... Kaq di tju them... Ju veproni sipas ligjeve”.

Një grua e pranishme gjatë përleshjes së Haxhiut me “Minin” në shtëpinë e “Llanit”, e pranishme në bisedë, ndërhyri duke iu drejtuar: “Pergjigju drejt S. Aga, jo vetem ndaj popullit keni kusure, por dhe ndaj grave e fëmijve jeni gjynaqar me çfarë keni bërë. Trego ku i ke fshehur, të gjitha”.

“Llani” ishte futur në një det mendimesh dhe shikonte me habi “Çipinin” e ne të tjerët. Nisi të flasë me vehte. “Si arrita deri këtu?!”

Gjatë kontrollit në shtëpinë e tij, gjetëm të fshehura armë, municion, napolona flori, një radio ndërlidhëse si edhe blloqet me kodet e shifrës, etj..

Në hetuesi, banditët deponuan, se në kurset që kishin bërë nën kujdesin e zbulimeve të huaja, rëndësi i ishte kushtuar përgatitjes për realizimin e akteve të terrorit. Si ti kryenin vrasjet e aktiviste të rinisë, gruas, kuadrove e figurave të rëndësishme të Luftës Antifashiste. Tërhiqte vëmendjen, mënyra si do i realizonin atentatet, në mitingje, në mbledhje, në zyra e shtëpitë e banimit.

Dita kishte rënë. Një pjesë nga ne, ndodhej në shtëpinë e “Drizës”. Aty do informoheshin dhe vendosnin ç’do të bënin me tej. Në të përfunduar të takimit, hyri në derë Bilo Bregu që kishte ardhur së bashku me forcat e ndjekjes. Duheshin maskuar veprimet tona, për të ruajtur deshifrimin e organizatës “Fronti i Rezistencës”.

Bilo u përqafua me të gjithë. Asim Aliko i futi krahun dhe e veçoj për ta njohur me personat në vëretje dhe të arrestuarit. Banditët e kapur, do t’i marrim ne, i tha Asimi. Dhe ti shoku Bregu, besoj je dakort.

Drejt i keni ndarë, ju pergjigjë ai, duke buzëqeshur. Këtë herë s’po bëni “hile”. Mjaft na keni “gënjyer”. Edhe para dy javësh, na dërguat një telegram, ku njoftonit se i arratisuri Novruz Dushari ndodhej në zonën x, dhe neve vu përpara për ta kapur, kur ju shoku “Çipini”, prej kohësh, e kishit në burg. Nejse, përfundoj Bilua, ju lumtë.

Rexhep Kolli na priste me padurim. Kur na pa, u lëshua drejt nesh. Na përqafoi e uroi për suksesin. Prej tij mësuam se kishte informuar Kadri Hazbiun dhe ministrin e brendëshëm Mehmet Shehun. Në Gramsh, ishte nisur Sulo Bedini dhe sipas planit të operacionit, kishte arrestuar ata persona, të këtij kanali që kishin dijeni për këto veprime. Kjo bëhej për të ruajtur sekretin e lojës. Megjithëse, kishim marrë masa, rreziku i dekonspirimit ekzistonte. Këtë e stimulonte edhe suksesi. Ne duhet të punonim, për të bindur zbulimet e huaja dhe elementin që bashkëpunonte me ta, se tradhëtia që çoi në likujdimin e bandës “Mavija”, ndodhej midis tyre. Për të zbatuar kombinacionin, vumë në përdorim “Lupin”, lidhje e bandës së Hamit Matjanit dhe Tefik Kokelës, i cili i diktuar nga ne, iu dërgoi një letër me këtë përmbajtje:

Zoti “Vali” e “Çuka”!
Duke shkuar në shtëpi të “Drizës” që na shoqëronte, u goditëm në befasi. Nga predhat e para mbetën të vrarë, “Plumbi” dhe “Driza”. Në zjarrin e armëve mundëm t’i shpëtojmë pritës. U informuam se forcat e sigurimit kanë eleminuar “Minin”, arrestuar “Llanin”, familjen e tij e të “Drizës” i mbajnë të izoluar.

Dyshimi për këtë tradhëti mbetet tek “Çakalli”, i cili para dy ditësh është larguar nga grupi, me preteks për të rregulluar gjeneratorin e radios, e nëpërmjet jush, të lidhej me qendrën. Në fakt, një natë para se të biem në pritë, ai ka shkuar tek miku i tij, që ka të bëjë me një oficer Sigurimi. Kohët e fundit, “Çakalli” ka pasur shenja vetmie e mërzitje. Dyshimi rritet më tepër, se nga momenti i shkëputjes së tij, rënies në pritë e deri në këto çaste që ju shkruaj, ne nuk dimë ku ndodhet, e pse u nda.

Merrni masa mbrojtëse. Njoftoni qendrën. E kemi të vështirë lëvizjen. Bazave tona që janë ekspozuar, nuk mund t’i besojmë. Lidhje pranojmë vetëm nëpërmjet mikut 10 (C), mbas dhjetë ditësh nga data trembëdhjetë e tutje, të çdo muaji.

“Lupi”
Kjo letër dhe masat e tjera që shoqëruan kombinacionin e realizuar nga organet e Sigurimit dhe ato të degëve Punëve të Brendëshme Korçë e Gramsh, krijuan bindje te bandat dhe bazat e tyre, se tradhëtia kishte ardhur nga brenda.

Megjithëse në kthim, ishim të shtrënguar, se ndodheshin dhe banditë, rrugën nuk e ndiem. Makina që udhëtonim, eci shpejt. Duheshim në qendër. Jo për të pushuar. Nuk ishte koha për të festuar. Duhej punuar.

... Fund ...

[BlueBaron]

Nga cokollatat shperthyese te gazi vrases- ja rastet me te bujshme te dekadave te fundit, kur lideret ukrainas jane vene ne shenjestren e sherbimeve sekrete ruse. Drite mbi disa nga historite me misterioze, qe plotesohet me rastin e fundit, kur mjeket ne Vjene deklaruan: Po. Jushcenko, lideri properendimor i opozites ukrainase, eshte helmuar.

MOSKE - Rasti i helmimit me te bujshem, ndermjet mistereve te tjera, eshte padyshim ai kunder Georgi Markovit, disidentit bullgar te vrare ne Londer, ne vitin 1978 nga nje maje cadre e mbushur me ricin vdekjeprures. Nje operacion i kryer nga sherbimet sekrete te Sofjes me bashkepunimin vendimtar te KGB-se sovjetike, sipas rrefimit te bere vite me vone nga dezertori Oleg Kalugin.

Por, rasti i Viktor Jushcenkos, i shfytyruar nga dioksina dhe viktime e nje komploti te mundshem qe shume veta ne Kiev i'a atribuojne ne menyre alternative sherbimeve sekrete ukrainase apo atyre ruse, dy ish- pjesetare te KGB-se, te risjell ne mendje edhe raste te tjera. Ne vecanti tre, te gjitha te urdheruara nga sherbimet sovjetike, ashtu si shume kurthe te tjera vdekjeprurese kunder lidereve nacionaliste ukrainas, te emigruar ne Perendim.


Dosja KONOVALEC

Eshte rasti i pare serioz i kesaj serie dhe daton me 23 maj 1938. Skene e kurthit eshte qyteti holandez Roterdam, ku Jevgenij Konovalec kishte merguar. Konovalec ishte eksponent i larte i OUN-it, organizate nacionaliste ukrainase e krijuar fshehurazi ne Bashkimin Sovjetik dhe me mbeshtetje nga jashte nga ambjentet e diaspores.

Duke arritur te futej ne shtepine e tij dhe duke u hequr si simpatizant i Konovalecit, agjenti i NKVD-se famekeqe Pavel Sudoplatov, i cili me vone u be gjeneral, i jep atij nje kuti me cokollata te mbushura me eksploziv, qe shperthejne pikerisht ne castin qe disidenti ukrainas i merr ne dore.


Dosja REBET

Pas rreth 20 vjetesh, kurthi organizohet kunder nje lideri antikomunist ukrainas. Kete here behet fjale per Lev Rebetin, i gjetur dhe i vrare ne Mynih me 12 tetor 1957. I ngarkuar per krimin, njesoj sic mesonte KGB-ja, u caktua Bogdan Stashinski, vrases gjakftohte me origjine ukrainase.

Stashinski takon Rebetin, nje ideolog i vjeter i cili vuante nga zemra, ne nje shkalle ne hyrje te nje pallati dhe me nje pistolete me gaz i sprucon ne fytyre nje substance toksike misterioze. Viktima bie, e shtrenguar nga nje bllokim zemre.


Dosja BANDERA

Kalojne vetem dy vjet dhe Stashinski perserit veprimin e tij. Objektivi eshte akoma me i rendesishem. Behet fjale per Stjepan Banderan, 50 vjec, vazhdues i Konovalecit ne krye te OUN-it dhe armik i regjimit sovjetik deri ne ate pike sa te pranonte edhe nje aleance taktike me nazistet ne vigjilje te Luftes se Dyte Boterore kunder Stalinit, ne shpresen e kote per te pare te realizuar endrren nacionaliste ukrainase per pavaresi. Skena e krimit eshte perseri Mynihu. Stashinski takon Banderan, i cili sapo ka marre dy truproja, poshte shtepise dhe mban ne duar nje gazete, brenda se ciles fsheh nje arme sekrete te rekomanduar nga KGB-ja, nje pistolete-shiringe, ne tyten e se ciles ndodhet nje ampule e vogel. Kur shkel kembezen, nga ampula perhapet nje "re" helmi me baze cianuri. Bandera merr fryme, por zemra i pushon ne cast.

[BlueBaron]

Kujtimet e Juri Modin, oficerit të famshëm të KGB-së qe drejtoi rrethin e 5 spiuneve te Cambridge.


Kur mbarova së sjelli ndër mend edhe një herë gjithçka që kisha të ruajtur në kujtesë për Karelianin, pseudonimi i Xhon Kernkrosit (John Cairncross), Londrën e kishte mbërthyer errësira e natës. Në ditët që pasuan, me Korovinin, i cili ishte jo vetëm eprori im direkt, por dhe rezident i KGB-së në Londër, diskutova disa nga pikat më të rëndësishme.

Doja t’ia njihja sa më mirë jetën dhe karakterin këtij personazhi, që për mua ishte bashkëpunëtori i parë që do të takoja e mbaja në lidhje në fushëbetejën e luftës së fshehtë. Më duhej të njihja profilin e tij psikologjik, që e gjykoja si mjetin më të mirë për të arritur të kuptoja qoftë reagimet e tij, por edhe ta shfrytëzoja këtë për një efektivitet më të lartë në punë. Duke biseduar, mes të tjerave, Korovini më paralajmëroi se ky bashkëpunëtor kishte dy defekte të mëdha: ishte pak si i hutuar dhe jo i përpiktë në takime. Duke u vënë në dijeni për këto mangësi, mendova që në punën me të duhej të isha sa më i organizuar.

Takimi i ardhshëm
Fillova të mendoj për realizimin e takimit të ardhshëm, pasi ta merrja në lidhje nga Milovzorovi, oficeri i zbulimit që e kishte drejtuar deri në këtë kohë. Për disa ditë kërkova për një vend takimi të përshtatshëm, i identifikueshëm lehtë nga Kareliani, të cilin mund ta fiksonte në kujtesë dhe të mos e kishte të vështirë ta gjente. Studiova dhe përcaktova itinerarin e lëvizjes për vajtjen në takim. Në plan parashikoja lëvizje në këmbë, ndërsa në një pjesë të mirë të rrugës do të shfrytëzoja metronë për të pasur kohë të mjaftueshme në dispozicion para takimit, si dhe për të pushuar dhe për të verifikuar nëse isha nën ndjekje fizike.

Përcaktimi i itinerarit të lëvizjeve gjithmonë më ka marrë shumë kohë, por të paktën, para çdo vajtje në takim, isha i sigurt që do t’u isha shkëputur survejuesve, siç thuhet në gjuhën profesionale, dhe nuk do të “digjja” bashkëpunëtorin.
Për fat të keq, jo të gjithë zbuluesit veprojnë kështu. Pas dy-tre takimesh me agjenturën në lidhje, ata ndihen të sigurt, ulin vigjilencën, shpërfillin masat e nevojshme të vetëkontrollit dhe, pas kësaj, padyshim lindin katastrofat. Shumë shpejt kuptova që Korovini, autor i një sistemi mjaft të saktë për t’i shpëtuar survejimit, nuk i respektonte rregullat që ua kërkonte me rreptësi të tjerëve. Moskorrektësia e tij do të bëhej shkak për goditjen e mjaft bashkëpunëtorëve.

Në prag të takimit, me kërkesën e tij, zhvillova edhe një bisedë të fundit me Korovinin. Unë s’kisha ndonjë gjë të madhe për të thënë. Papritur u ngrit, eci pak nëpër zyrë dhe u ul pranë meje. Në këto raste e kishte zakon të fillonte me një ton prej profesori, gjë që, të jem i sinqertë, e urreja: “Juri Ivanoviç, siç mund ta keni kuptuar edhe vetë, në Moskë Karelianin e vlerësojnë shumë, sidomos për informacionin ushtarak. A e sheh se sa shpejt e “dogji” Qendra Milovzorovin sapo pati probleme me Karelianin. Përpiqu të mos pësosh të njëjtin fat se nuk do të ishte mirë për karrierën tënde. Me çfarë emri mendoni t’i prezantoheni, besoj që e ke parashikuar?”

Në fakt, as që më kishte shkuar ndër mend një çështje e tillë edhe pse për mua nuk përbënte ndonjë rëndësi. Kisha dy ditë që pyesja veten vetëm për një gjë: A do të isha në lartësinë e duhur në takim? Pa u menduar shumë, iu përgjigja: “Sigurisht që kam menduar, do të doja të quhesha Pitër.”

Mund të zgjidhja edhe ndonjë emër tjetër, si Maks, Harri, ose Xhimi. Në fakt, zgjodha Pitërin në përkujtim të një filmi që kisha parë kur isha fëmijë. Heroi i këtij filmi quhej Pitër.
Emri që zgjodha për kamuflim do të ishte i pari në serinë e gjatë të pseudonimeve që do të mbaja gjatë gjithë karrierës. Kolegët më njihnin me emra të ndryshëm. Këta i përdorja gjatë takimeve me agjenturën se në rezidenturë për nënshkrimin e telegrameve apo dokumentacionit tjetër operativ që i dërgohej Moskës. Për disa bashkëpunëtorë quhesha Pitër, për të tjerë isha Xhorxh. Kisha edhe pseudonime të tjera. Sipas grupeve agjenturore që drejtoja e mbaja në lidhje, pagëzohesha edhe me një pseudonim përkatës.
Duke më shoqëruar deri te dera e zyrës, Korovini, me atë fytyrën e tij, si gjithnjë, të shpëlarë dhe të paturbullueshme, më tha: “Tani është radha jote, hidhu, Juri Ivanoviç”.

Shqetësimi
Natën pararendëse të takimit tim të parë në “terrenin armik”, siç thuhej në atë kohë, fjeta për mrekulli, tregues i mjaftueshëm që nervat i kisha të forta. Teorikisht e kisha më se të qartë që sa më i madh të ishte rreziku, aq më shumë duhej të ruaja gjakftohtësinë. Kisha menduar paraprakisht edhe disa pyetje për bashkëpunëtorin tim të ardhshëm, megjithatë gjykova se, për momentin, e rëndësishme ishte krijimi i një atmosfere të ngrohtë miqësore në takimin tonë të parë. Kështu që pyetjet i lashë për një radhë tjetër. Druhesha se mos nuk e ruaja dot pozicionin që kisha si drejtuesi i tij i ardhshëm, pra mos impresionohesha nga një person që ishte më i moshuar se unë, megjithatë frikë gjatë takimeve nuk pata asnjëherë. Për herë të parë ndieja përbrenda një lloj ekzaltimi sekret. Parandjenja e rrezikut që më kanosej filloi të më pëlqente pa vetëdije. Mendoja me vete se kisha bërë mirë që nuk kisha qëndruar në pozitën e një zbuluesi burokrat. Vërtet një sjellje e tillë, mbase disi të rregullt, ndihmon shumë në mënjanimin e rreziqeve, por ama është edhe shumë më pak joshëse për fitimin e besimit te bashkëpunëtori.

I ftohti i lagësht kishte mbuluar Londrën. Ishte muaji shkurt i vitit 1948. Dola nga shtëpia herët në mëngjes dhe shkova ngadalë-ngadalë në ambasadë. Duke u kryqëzuar me kalimtarët, krijova përshtypjen se kisha arritur të përshtatesha e të shkrihesha me peizazhin njerëzor vendas. Tashmë, mund të futesha mes turmës së punëtorëve apo nëpunësve që nxitonin për në punë, pa tërhequr vëmendjen e askujt. Në ambasadë, si zakonisht, u mora me punët e përditshme. Nga mesdita, ndryshe nga ç’e kisha zakon, hëngra diçka vetëm në mensë. Nuk e di pse, por sikur nuk ma kishte qejfi të flisja me kolegët. Isha i tëri i përqendruar në takimin që do të kisha, i cili, megjithatë, nuk dukej të ishte i veçantë. Karelianit, në fakt, nuk kisha për t’i dhënë ndonjë detyrë a udhëzim, ashtu si dhe ai nuk kishte gjë për të më raportuar. Ishte thjesht një veprim operativ njohjeje e marrje në lidhje, ku nuk do të ishim vetëm ne të dy. Për të na njohur dhe për të bërë dorëzimin në lidhje fizike, do të vinte Milovzorovi.

Pasdite shkova në kinema. Kur, rreth orës 18.00, dola nga salla e kinemasë ishte errur dhe binte një shi i imët e i akullt. Ngrita jakën e palltos dhe rrasa kapelen në kokë. Kisha marrë vërtet pamjen e një konspiratori. Më dukej se të gjithë sa më shihnin e dinin që isha spiun. Në fakt, londinezët që nxitonin krah meje, me shpatulla të kërrusura nën atë shi të imët, duke u kthyer në shtëpi, as që u binte ndër mend të vëzhgonin Juri Modinin, oficerin e KGB-së që po shkonte në takimin e parë me një agjent britanik. Fillova lëvizjen drejt vendit të takimit, veprim që më mori dy orë kohë. Shkova mes lagjeve të banuara, zonave ku mund të kontrolloja lehtësisht veten nëse ndiqesha. Parapëlqeja rrugicat ku kishte vetëm këmbësorë. Nisesha në një drejtim dhe pastaj papritur ndërroja rrugë. Në këtë rast survejuesit kishin disa mundësi: të hidheshin menjëherë nga ana tjetër e rrugës për të mos më humbur ose të vinin dukshëm pas meje. Në të dy rastet kisha më shumë mundësi t’i fiksoja. Mundësi tjetër ishte të vazhdonin rrugën e nisur dhe të më dilnin nga ndonjë anë tjetër, duke krijuar kushte të vështira për survejim, deri në humbje të përkohshme të vëzhgimit, duke më dhënë kështu mundësi t’u shkëputesha. Eca mjaft në këmbë, pastaj me metro, lëvizjen e bëra në formë rrathësh koncentrikë që tentonin gjithnjë drejt vendit të takimit, një “Pab” mjaft i populluar, që ndodhej diku në perëndim të Londrës. Pa e njohur më parë si “Pab”, vetëm duke vëzhguar portën hyrëse, dritaret me xhama të vegjël mjaft të ndriçuara, në qoshe të rrugës, krijova menjëherë një përshtypje jo të këndshme. Ishte një vend takimi tepër i ekspozuar si për agjentin, ashtu dhe për zbuluesin. Në fakt, ai ishte përzgjedhur nga Milovzorovi, që më shumë dukej se e kishte për të shijuar për vete disa çaste kënaqësie me shpenzimet e shtetit.

Në qendër të vëmendjes
Në orën 20.00, pasi kisha kaluar një herë përpara barit, vazhdova lëvizjen edhe një herë në rrugicat fqinje. Kur më së fundi isha bindur se nuk isha në ndjekje, vendosa të kapërceja portën.

Me të hyrë brenda, vërtetova se droja ime kishte qenë e drejtë. Me zgjedhjen e vendeve të tilla të takimit, ne rrezikonim pa arsye. Zakonisht, londinezët e pabeve njihen pak a shumë me njëri-tjetrin. Nëse rrugëve nuk tërhiqja vëmendjen, këtu nuk mund të ishte e njëjta gjë. Vështrime të shumta u drejtuan nga unë. Nga vetë ngathtësia që demonstroja në sjellje e në lëvizje, dukej qartë që nuk isha mësuar të frekuentoja të tilla lokale dhe që, për më tepër, isha i huaj. Mbase të gjitha këto ishin vetëm një përshtypje. Nuk do të arrija kurrë të lexoja raportet e shërbimeve sekrete britanike për mua, kështu që nuk e di nëse ata kanë pasur mundësi ta fiksonin direkt apo indirekt një moment të tillë. Megjithatë konstatova se isha futur në vëmendjen e sallës, gjë që nuk ishte aq e këndshme. Nuk isha i sigurt, nëse do të arrija ta njihja Karelianin vetëm nga imazhi i fotografisë së tij, i mbetur në kujtesë, të cilën ma kishte treguar Korovini para takimit. Kërkova një qoshe të errët dhe gjithë tym për t’u ulur. Duke kaluar, porosita një biter. Sapo kisha zënë vend, pashë të hynte brenda Milovzorovin dhe pas tij një burrë tridhjetë-tridhjetë e pesë vjeç, që sigurisht mendova të ishte bashkëpunëtori. Ata u ulën në një tavolinë, ku, pas disa minutave shkova edhe unë. Prita që Milovzorovi të bënte prezantimin. Dukej hapur se ata të dy nuk e donin njëri-tjetrin. Me një pamje qartazi të ngrysur e qejfprishur, më së fundi e mori fjalën kolegu im. Përpiqej ta shmangte shikimin nga unë, duke iu drejtuar Karelianit: “Pitëri, që e shihni këtu, këtej e tutje do të jetë njeriu me të cilin do të mbani lidhjet. Është njeri serioz, efikas dhe i përpiktë. Ju uroj fat të mbarë të dyve”. Mori një gotë që e kishte përpara, kapërdiu një gllënjkë dhe u ngrit. Na hodhi një vështrim të fundit si me pahir, u ngrit dhe doli. Po na linte të dy ballë për ballë. Që prej disa minutash unë vëzhgoja me vëmendje Karelianin, apo ndryshe Xhon Kernkrosin. I ngjante një anglezi të klasës së mesme. Kishte një fytyrë disi kockore, sy shumë të gjallë, ishte trupmadh, pothuaj si shkop i gjatë, dhe mbante një pardësy qiriçi, mosha e së cilës nuk mund të gjendej. Aristokratët kanë disa veçori që i dallojnë nga të tjerët, ku bien në sy këpucët që janë veçanërisht të bojatisura. Këmisha mund të jetë e zhubrosur, por ama jaka duhet të jetë e ngrirë, me amidon. Pantallonat mund të ishin të pista, por ama me vijë hekurosjeje mjaft të dallueshme. Kernkrosi nuk i kishte këta elementë dallues, ishte më shumë “popull”. Shumë shpejt vura re që kishte defekt në shikim, por nuk mbante syze.

Kujdesi
Përpiqesha të mposhtja dëshirën që kisha për t’i bërë pyetje, pasi e ndieja që nuk ishte momenti i përshtatshëm për një gjë të tillë. Pimë të dy disa birra si për të treguar vendosmërinë për bashkëpunim të mëtejshëm dhe shkëmbyem disa fjali të kota pa ndonjë vlerë, siç ndodh rëndom me njerëzit e edukuar që takohen për herë të parë, por nuk dinë se çfarë t’i thonë njëri-tjetrit.

Bashkëbisedimi nuk mori menjëherë natyrë profesionale, për arsyen e vetme dhe të thjeshtë; unë vetë nuk dija se si të filloja trajtimin e temës, që ishte edhe motivi i takimit. Ka biseda që është mjaft e vështirë t’i hapësh direkt, veçanërisht kur ke të bësh me njerëz që nuk njihen paraprakisht. Është pak a shumë si në rastin e një burri dhe të një gruaje që takohen për herë të parë dhe digjen nga dëshira të flasin për dashuri, por nuk guxojnë të përdorin fjalët e përshtatshme. Edhe Kareliani qëndronte njëlloj si unë, në një qetësi absolute. Ai më vështronte si specialist. Për të nuk isha i pari oficer zbulimi që e mbante në lidhje, kishte pasur dhe nja tre a katër para meje. Duket, mendoja me vete, se po më kundron me kujdes dhe natyrisht bën krahasime. Ndihesha si çunak para tij, por megjithatë kishim vetëm nëntë vjet diferencë. Sidoqoftë, më dukej se ai kishte më shumë përvojë se unë. Mendoja se do të ishte më e udhës që ta shkurtonim kohën e qëndrimit në këtë takim. Më dukej jo vetëm e panevojshme, por edhe e rrezikshme të qëndroje në një lokal ku në çdo sekondë mund të pikaseshim fare rastësisht nga ndonjë person i njohur. Nisur nga kjo përvojë, vendosa që të mos lija kurrë takime në pabe. Më dukej sikur kishim rënë tepër në sy. Mënyra e veshjes time mbase kishte pak rëndësi. Do të kisha mbajtur një kilt që ta shihnin se nuk isha skocez.

Pothuajse i mbaruam birrat njëlloj dhe pastaj, para se të ngriheshim, fiksova ditën, orën dhe vendin e ardhshëm të takimit. Saktësisht ishte 12 mars 1948, ora 20.00, në Hamersmith Grouv. Tashmë e dija përmendësh itinerarin që do të bëja pas një muaji kur të takoja Karelianin, aq shumë e kisha përsëritur pas bisedës me Korovinin. Shqetësimi im kryesor ishte edukimi i tij për të pakësuar rreziqet që mund të vinin nga dy mangësitë: mungesa e përqendrimit dhe përpikmëria. Këto dy gjëra nuk do të më shqiteshin kurrë nga kujdesi dhe vëmendja gjatë gjithë kohës që do të punoja me të. Rrjedhojat e këtyre dy defekteve mund të bëheshin tragjike si për të, ashtu dhe për mua. Kisha vendosur që ne të shiheshim në vende të gjetshëm dhe gjithmonë në të njëjtën orë: 20.00 të mbrëmjes.

Zbulues
Kështu, pra, u bëra zbulues me agjenturë në lidhje, vërtet një zanat i ri për mua, për të cilin mbase nuk isha përgatitur si duhet. Me sinqeritet më duhet ta pranoj se nuk kisha lindur spiun dhe nuk kisha qenë kurrë as Xhejms Bond dhe as Xhon lë Karre. Ky zanat nuk ishte as në stilin dhe as në ambicien time. Për sa u përket romaneve të spiunazhit, gjithnjë kam preferuar agjentët e përshkruar nga Erik Ambler, të cilët janë më realë, më të mprehtë dhe larg karikaturave. Unë vetë jam një njeri më se i zakonshëm, nuk shoh të kem ndonjë talent të veçantë, veten e vlerësoj te mesatarja. Është e vërtetë që gjithnjë kam qenë një nxënës i mirë, si në shkollën e mesme, ashtu edhe në shkollën e lartë të marinës luftarake, por nuk kam parë te vetja të dhëna specifike, për të cilat thuhet se dallohet spiunazhi, që mua do të më pëlqente ta quaja “zbulimi i jashtëm”. Letërsia, filmat, artikujt e gazetave, përgjithësisht i paraqesin spiunët si mbinjerëz, të pajisur me një inteligjencë të jashtëzakonshme. Në jetën time kam ndeshur shumë njerëz të këtij lloji dhe më duhet të them që kjo thënie nuk është e saktë. Niveli intelektual i shumicës prej tyre lë për të dëshiruar dhe kjo s’është më e keqja. Përvoja më ka mësuar se testi i inteligjencës nuk do të duhej të ishte kriteri i vetëm bazë për seleksionimin e oficerëve të zbulimit. Për mua ata duhet të kenë edhe veti të tjera të veçanta. Për shembull, kjo kategori njerëzish duhet të ruajë në shpirt diçka fëminore, ekzaltuese. Është e vështirë të ngjizet një i tillë, por ama zanati kështu e kërkon. Ky lloj ekzaltimi i natyrës fëminore i jep mundësi të përballojë rrezikun dhe frikën që krijohet gjatë punës së tij. Kur një zbulues e humbet këtë veçori të karakterit, ai kthehet thjesht në një njeri të aksionit, i ashpër, strikt, i pamëshirshëm, që di vetëm të analizojë ftohtë ngjarjet thjesht si funksionar burokrat. Por, në profesionin e tij, ky lloj njeriu nuk do të mund të imponojë respekt, sepse do t’i mungojë entuziazmi, intuita, ngazëllimi, madje edhe ndjeshmëria e veçantë që ai duhet të ketë për të perceptuar atë që çdo i vdekshëm i zakonshëm nuk e sheh. Një zbulues i mirë, mendoj unë, duhet të ketë edhe një ndërgjegje politike serioze. Nëse nuk ka një kualitet të tillë, nuk do të jetë kurrë zbulues i mirë, pasi nuk do të jetë në gjendje të bëjë pyetjen e duhur në vendin e duhur. Nuk do të arrijë të zgjedh informacionin e nevojshëm. Unë i admiroj dhe kam respekt për ata njerëz që kanë një ndërgjegje të lartë politike. Ndihem më së miri në marrëdhënie me ta dhe kjo ma lehtëson edhe punën. Një zbulues i vërtetë, për mendimin tim, duhet të jetë i aftë të analizojë po aq mirë problemet politike, sikundër dhe një politikan me përvojë. Nëse do që informacioni i dërguar Qendrës të vlerësohet dhe të shfrytëzohet, nuk duhet dërguar i papërpunuar, siç vjen, por duhet klasifikuar, seleksionuar, duke renditur në krye gjithçka që mund të paralajmërojë apo parandalojë zhvillimet. Lipset që ai të jetë në gjendje të parashikojë sot atë që eprorët e tij do t’ia kërkojnë nesër. Nëse pret të marrë urdhër, koha do të kalojë dhe sakrifica për përballjen e rreziqeve që shoqërojnë grumbullimin e informacionit do të shkonte dëm, pasi ky informacion do të jetë vjetëruar. Shumë nga kuadrot tanë në KGB e kanë në majë të gjuhës shprehjen: “Pres urdhër”. Unë për vete, gjithnjë, jo vetëm që kam e kam zbatuar vazhdimisht, por u kam mësuar edhe studentëve në shkollën e zbulimit të KGB-së se zhvillimet politike duhen ndjekur në çdo moment me qëllim që t’i paraprish ngjarjet. Zbuluesi që nuk është i aftë politikisht, nuk do të ketë kurrë rezultate pozitive. Ai zbulues që e mban veten për Xhejms Bond, nuk ka vend në një shërbim të vërtetë zbulimi. Shumë tentojnë që të hiqen si spiuni i famshëm britanik, i dashuruar pas xhinglave, sherrxhi, joshës dhe sypatrembur. Kam njohur të tillë plot, por e di mjaft mirë se nuk kanë mundur të shkojnë shumë larg.

[Xhuxhumaku]

Pas sulmeve mbi Per Harbor, administrata e Rusveltit miratoi krijimin e skuadrave me burra prostituta. Rrjeti agjenturor, sipas përvojës së sovjetikëve, me spiunë të gatshëm për gjithçka. Si i bindi psikiatri Gross krerët e ushtrisë se homoseksualët i përkasin një niveli të lartë shoqëror

Lufta e spiunëve

SKUADRA/ Pas sulmeve mbi Perl Harbor, administrata e Rusvelitit miraton krijimin e Task Forcës me burra prostituta

Amerikanët, një njësi speciale me gej

Rrjeti do të bëhej shumë shpejt operativ në territoret armike me agjentë nën maskim, të gatshëm për gjithçka

UASHINGTON - Njëmbëdhjetë ditë pas sulmit të Pearl Harbor, në klimën e ethshme të reformimit të shërbimeve sekrete amerikane, nis projekti që brenda pak ditësh do të hedhë në Evropën e dominuar nga nazistët një rrjet të tërë spiunazhi, i tëri i përbërë nga meshkuj homoseksualë. Gjeneza e këtyre projekteve rrëfehet në disa dokumente të ruajtura në arkivat kombëtare të College Park në Meriland (SHBA), të cilët së fundmi janë çliruar nga klasifikimi i tyre si materiale sekrete.

T’u shërbesh Shteteve të Bashkuara të Amerikës me çdo kusht dhe çdo mjet. Madje edhe me një Task Force të angazhuar në aktivitete kundërspiunazhi të përbërë eksluzivisht nga homoseksualë, “patriotë të motivuar” dhe “meshkuj të rekrutuar në rrethin e prostitucionit të një niveli të ulët”, skuadra të përzgjedhura për të infiltruar në Forcat Ajrore Gjermane dhe ambasadat evropiane “me objektiv marrjen e informacioneve jetësore”. Projekti mori jetë në Nju Jork Siti në dhjetor të vitit 1941, 11 ditë pas sulmit të befasishëm në Pearl Harbor, kur aeroplangjuajtësit japonezë mëngjesin e qetë të një të diele përmbysën brenda nëntëdhjetë e pesë minutave Flotën e SHBA të ankoruar në Paqësor. Gjatë ditëve të fundit të atij viti, aq vendimtar për fatet e botës, nisi të krijohej një rrjet i ri spiunazhi. Ai do të bëhej shumë shpejt operativ në territoret e pushtuara nga nazistët, me agjentë nën maskim, të gatshëm për gjithçka për të mbrojtur flamurin me yje e viza. Në përbërjen e tij ishte edhe një repart special: të gjithë spiunë homoseksualë. Ishte një luftë brenda luftës, me luftime të nëndheshme e të heshtura, me krijime lidhjesh, shantazhe private, të cilat hera-herës do të kushtëzonin edhe vijimësinë e sulmeve të armatosura.

KRONOLOGJIA

Njëmbëdhjetë ditë pas sulmit të Pearl Harbor, në klimën e ethshme të reformimit të shërbimeve sekrete amerikane, nis projekti që brenda pak ditësh do të hedhë në Evropën e dominuar nga nazistët një rrjet të tërë spiunazhi, i tëri i përbërë nga meshkuj homoseksualë. Projekti mori jetë në Nju Jork Siti në dhjetor të vitit 1941.

Alfred Gross, psikiatër i Qendrës për Studimin e Deviacioneve Seksuale në Nju-Jork ishte njeriu që hodhi idenë e rekrutimit të homoseksualëve në shërbimet sekrete. Projekti u diskutua dhe studiua ngë krerët e Marinës Amerikane.

Më 15 janar 1942 një funksionar i lartë i CIO do të diskutonte sërish për të njëjtin problem. Informatatat për ato që po ndodhnin në Evropë, veçanërisht në Moskë, ku homoseksualët ishin përdorur prej kohësh për spiunazh politik dhe ushtarak, bënë që projekti të miratohej.

Disa muaj më vonë agjentët e parë të asaj Task Force do të bëheshin operativë në çdo cep të Evropës së burgosur nga nazizmi

IDEJA/ Alfred Gross, psikiatri që studionte deviacionet seksuale, arrin të bindë krerët e ushtrisë

“Homoseksualët i përkasin një niveli të lartë shoqëror”

Doktor Gross i shpjegon majorit Meson se studimet e kryera nga Komiteti i tij zbulojnë se “homoseksualët meshkuj i përkasin një niveli të lartë shoqëror” dhe se “është i sigurt për një përqindje të madhe homoseksualësh në radhët e gjermanëve”. Më pas ai citon një artikull të revistës “Time” mbi homoseksualitetin në aviacionin e Gjermanisë naziste, duke parashikuar rrezikun se “forca të tilla mund të përpiqen të joshin anëtarët e marinës sonë”. Më tej ai propozon: “të rekrutojmë homoseksualët, të cilëve u është mohuar shërbimi ushtarak”. Ndërsa përpiqet të bindë bashkëbiseduesin e tij, Alfred Gross ka ndër mend krijimin e një njësie speciale: “Ne jemi në nivelin e një boceti, por ju me eksperiencën tuaj të madhe si oficer i shërbimeve sekrete, sigurisht do të jeni në gjendje të hartoni një plan më preciz. Uroj që kjo ide të mos ju duket si rezultat i leximit të shumë librave policeskë”. Prej kohësh Gross mendonte për krijimin e këtij “korpusi”. Madje, për këtë kishte folur gjatë edhe me drejtuesin e tij Xhorxh Herni dhe së bashku kishin seleksionuar një numër jo të saktë agjentësh të mundshëm. Këtë fakt Gross ia komunikon agjentit Meson: “Kemi kontaktuar me disa nga pacientët tanë, të gjithë njerëz të besueshëm, të cilët, jam i sigurt, janë të gatshëm për t’u bërë pjesë e projektit. Elementë të tillë mund të vendosin kontakte me të tjerë homoseksualë besnikë ndaj atdheut të tyre”. Është pikërisht zanafilla e “rrjetit” të ri që po formohej. Psikiatri nga Nju-Jorku e kishte aq shumë për zemër këtë çëshjte, sa po atë mbrëmje i nis një tjetër letër majorit Meson. Duke e lajmëruar: “Po ju dërgoj edhe dosjen që më ka dhënë z.Painter, (një këshilltar i D.Gross mbi prostitucionin mashkullor), ku tregohet eksperienca e një vullnetari nga ekipi ynë, që mund të jetë i dobishëm në situata të ndryshme. Painter ka ndërmend dikë që mund të çojë përpara disa hetime, është një gjerman që ngacmon marinarët…”. Majori merr dy letrat e doktor Gross dhe gjithnjë më 18 dhjetor 1941, merr një letër të tretë nga Profesori Robert Dickinson, një përfaqësues i lartë i Akademisë së Mjekësisë së Nju-Jorkut. Një shënim i shkurtër me shkrim dore: “I dashur Meson, më duket se çështjet që kanë të bëjnë me homoseksualitetin në Marinë dhe ushtri kërkojnë një konsulencë specialistësh. Në Portland spitali i marinës ka nisur ekzaminimin e këtij argumenti përmes punës së një mjeku me gradë toger…”.

ZBULIMI/ Hapja e Arkivit të Agjencisë së Inteligjencës nxjerr në dritë dokumentet e aksionit të pazakontë

Rrjeti sekret në arkivën e CIA-s

Formimi i skuadrës u bë në kohën kur shërbimet sekrete ishin në dorë të Uilljam Donovanit, “Billit të egër”

Gjeneza e kësaj task force është përjetësuar në disa dokumente të ruajtura në Arkivat Kombëtare të College Park (Maryland), të cilat tashmë janë çliruar nga arshivimi si dokumente sekrete, ku zbulohen zhvillimet më të fshehta të konfliktit të dytë botëror. Psikiatër që u sugjerojnë idetë një grupi oficerësh të Marinës, ekspertë të thirrur në konsulta, dyshime, aprovime, mbledhje top- secret, kërkimi i të dhënave statistikore, si dhe një korrespondencë e ngjeshur për të realizuar me sukses planin. Historia tregohet e plotë në dosjet e COI (Coordinator of Information), i cili vetëm disa muaj më pas do të shndërrohet në OSS (Office of Strategic Services) i të famshmit gjeneral Uilliam Donovan. Është pikërisht ai që do të rithemelonte shërbimin e spiunazhit në SHBA pas sulmeve të Pearl Harbor. I pamëshirshëm dhe i fuqishëm, në duart e tij do të përfundonte një pushtet i pakufizuar, jashtë çdo kontrolli. Ai i vendosi besnikët e tij kudo, duke i angazhuar në shoqërinë e lartë dhe deri në Uoll Strit, për t’i dërguar më pas në të gjitha kontinentet. Trembëdhjetëmijë agjentë të rinj, të cilët i japin llogari vetëm Uilliam Donovanit, i ashtuquajturi “Wild Bill” (Billi i egër). Pas sulmit japonez të 7 dhjetorit 1941 Donovan kthehet në një njeri hyjnor. Amerika e tërhequr me pahir në luftë përgatitet të hedhë në aksion të gjithë forcën e saj ushtarake, por ndërkohë i druhet brishtësisë së saj. Disfata detare në Ishujt Hauaj bën të dridhen komandantët e lartë të Uashingtonit, “shërbimet sekrete” u treguan të pazotë për të kapur lëvizjet e armikut. Pikërisht në këto momente Presidenti Frenklin Delano Ruzvelt shkarkon nga detyra krerët ushtarakë të paqes, duke pretenduar krijimin e menjëhershëm të një shërbimi të ri spiunazhi. Nën një atmosferë të tillë, një mëngjes në departamentin e Marinës mbërrin një zarf. Dërguesi i letrës është mjeku Alfred Gross, i Komitetit për Studimin e Devijacioneve Seksuale Nju-Jork. Letra i drejtohej Frenk Meson, një major që punonte për shërbimet sekrete. Letra mban datën 18 dhjetor: “Majori im i dashur. Po ju shkruaj pas këshillës së majorit Birdseye për të diskutuar sërish mbi mundësinë e përdorimit të homoseksualëve meshkuj në lidhje me aktivitete të mundshme të spiunazhit. Gjatë kërkimeve tona të këtyre pesë viteve të fundit kemi hasur vazhdimisht homoseksualë që kishin marrëdhënie me rekrutët e Forcave tona Detare dhe hera-herës edhe me ndonjë oficer”. Më pas ai shton: “Nuk dihet se për cilat arsye, por duket se personeli i Marinës paraqet një interes të veçantë për këta individë. Mund të them se ky është një fenomen i pranuar, edhe pse heshturazi nga autoritetet publike. Sipas meje një teori e tillë ka një farë vlefshmërie”.

KONKURRENCA/ Informacionet nga Evropa sollën vendimin për të hedhur homoseksualët në terren

Në Moskë,metoda e re e amerikanevë aplikohej prej vitesh

Frenk Meson informon superiorët e tij për projektin. Gjashtë ditë më vonë, më 24 dhjetor, ai ia dërgoi dosjen Uollas Filips, një nga krerët e Coordinator of Information Office, shërbimi sekret. Dosja shoqërohej nga një komunikatë e thatë: “I dashur Uollas, sugjerimi për përdorimin e homoseksualëve në aktivitete të tilla përbën ndoshta një mënyrë të re për t’i shërbyer vendit tonë, një mënyrë që sigurisht nuk ka qenë në dijeninë tënde deri më tani. Po të kërkoj një gjykim mbi letrën e Alfred Gross, i cili përpiqet t’i shërbejë vendit të tij përmes metodave, le të themi jo të zakonshme. Gëzuar Krishtlindjet”. Gjatë ditëve të fundit të vitit 1941 njerëzit e shërbimeve sekrete amerikane iu futën punës, duke ekzaminuar propozimet e formuluara nga specialistët e Nju-Jorkut, duke marrë informata, duke i kërkuar këshilla ndonjë admirali, si dhe duke studiuar gjithçka që lëvizte në skakierën e spiunazhit ndërkombëtar duke eksploruar për herë të parë edhe në frontin homoseksual. Ishte data 15 e vitit të ri 1942, kur një funksionar i lartë i CIO do të diskutonte për të njëjtin problem sërish me Uollas Filips. Letra kishte si objekt “Përdorimin e homoseksualëve në punën e shërbimeve sekrete”. Letra mbante firmën e Xhon C. Uillej. Ky ishte edhe pasazhi i fundit përpara se dikush në Uashington të urdhëronte nisjen përfundimtare të operacionit. Uillej shkruante: “Së fundmi jam vënë në dijeni të faktit se Instituti për Studimin e Devijacioneve Seksuale është i ngjashëm me “Institut fur Sexual Wissenchaft” të Berlinit dhe është një institucion shumë serioz. Unë do të rekomandoja me forcë një studim të kujdesshëm mbi mundësinë e përdorimit të sugjerimeve që na ka dërguar doktor Gross”. Më pas Uillej e informon për ato që po ndodhnin në Evropë, veçanërisht në Moskë. Ai gjithashtu i kujton se “të kuqtë” e kanë studiuar më parë këtë çështje: “Mendoj se të kam folur edhe më parë për interesin e treguar nga GPU (shërbimet secrete të BRSS-së përpara KGB-së), për këtë argument. Gjatë periudhës kur Florinsky, shefi i Protokollit të Ministrisë së Jashtme Sovjetike, është vënë në shënjestër (1935), Boris Steiger, një tjetër drejtues i lartë i GPU-së, më ka treguar se arsyeja e vërtetë e largimit ishte se sipas “vëllazërisë homoseksuale politike” në Evropë, Florinsky nuk ishte një person i besueshëm”. Uillej citon më pas edhe një tjetër çështje: “Nuk ka dyshim se në Rusi ekzistonte një marrëdhënie speciale mes Cicerinit, komisari i famshëm për Çështjet e Jashtme të BRSS-së dhe po aq të famshmit ambassador gjerman në Moskë, kontit Brokdorf von Rantzau”. Funksionari tjetër i “shërbimeve” amerikane tregon për kufijtë e rinj të spiunazhit ndërkombëtar dhe duke qenë në një mendje me mjekët e Nju -Jorkut jep Ok-in e tij për projektin. Duke e përfunduar letrën e tij me fjalët: “Në të vërtetë duhet ta marrim seriozisht në konsideratë idenë e përdorimit të homoseksualëve për objektiva spiunazhi politik dhe ushtarak”. Disa muaj më vonë agjentët e parë të asaj task force do të bëheshin operativë në çdo cep të Evropës së burgosur nga nazizmi. Marrë nga gazeta “La Reppublica”

Dita.

[BlueBaron]

"Kim Filbi më dërgoi me misione sekrete në Shqipëri e Kore"


Dëshmia e 77-vjeçarit Arif Izet Xhaferi: Si e njoha agjentin ...

Eshtë larguar nga Shqipëria në moshën 16-vjeçare në nëntorin e vitit 1944 së bashkë me eksponentët kryesorë të Ballit Kombëtar e Legalitetit dhe u kthye në atdheun e tij pas gati 50 vjetësh emigrimi politik. Një gjysëm shekulli në dhe të huaj me një jetë të trazuar duke mos pasur asnjë lajm për atë pjesë të familjes që kishte lënë në vëndlindjen e tij në fshatin Sasaj të Sarandës. 77-vjeçari Arif Xhaferri me banim në Çikago të SHBA-së, i cili ka ardhur këto ditë për një vizitë tek të afërmit e tij në Shqipëri, është një nga tre shqiptarët e vetëm të mbetur gjallë, nga ata që plot një gjysëm shekulli më parë patën shërbyer nën urdhërat e kolonelit englez të Intelixhens Servisit, Kim Filb. Apo më saktë njeriut që u bë agjent i KGB-së sovjetike dhe dekonspiroi të gjitha operacionet e anglo-amerikanëve në vëndet e Lindjes komuniste, përfshirë dhe Shqipërinë. Me një kujtesë brilante për t'u patur zili, Arif Xhaferri dëshmon eksluzivisht për "Gazetën" të gjithë aventurën e tij nën urdhrat e Kim Filbit, prej të cilit u stërvit, instruktua dhe mori detyra të posaçme në misionet e tija sekrete në Libi, Kore dhe Shqipëri, ku ai zbarkoi tre herë nga deti, toka dhe ajri në vitet 1948-1951.


Zoti Arif, në ç'rrethana u vutë në shërbim të anglo-amerikanëve?
Në vitin 1948 kur UNRRA filloi shpërndarjen e emigranëtve politikë shqiptarë dhe të huaj që ndodheshin në kampet e Italisë, Mithat Frashëri me Vasil Andonin nuk donin që të më linin mua në kamp, pasi isha më i vogli nga të gjithë emigrantët. Pasi u formua Komiteti "Shqipëria e Lirë" në Neë York, Mithati me Vasilin biseduan me anglo-amerikanët për të më dërguar në ishullin e Maltës bashkë me 40 emigrantët e tjerë shqiptarë të cilët u zgjodhën nga kampet e Italisë, Greqisë etj, në kuadrin e marrëveshjes që ishte bërë me Komitetin "Shqipëria e Lirë". Të gjithë ne që u zgjodhëm për të shkuar në maltë, do të shërbenim pranë anglo-amerikanëve si për nevojat që ata kishin, ashtu dhe për Komitetin "Shqipëria e Lirë" që synonte rrëzimin e qeverisë komuniste të Enver Hoxhës me ndihmën e tyre.

Kur shkuat në Maltë?
Në Maltë unë kam shkuar aty nga fillimi i muajit shtator 1948. Në atë kohë unë ndodhesha në Romë dhe aty erdhi e më mori një oficer englez me të cilin u nisa për në Maltë me një avion ushtarak englez. Aty në ishullin e Maltës më dërguan në një bazë ushtarake engleze të quajtur Fortbixhama e cila ndodhej brenda disa mureve të një kalaje të vjetër. Ajo bazë ushtarake ishte nën komandën e kolonelit englez të Intelixhens Servisit, Kim Filb dhe bashkë me të aty ishin edhe tre oficerë të tjerë britanik si kapiteni Kju etj. Filbi ishte një djalë i hollë e i gjatë rreth 1.80, shumë i sjellshëm me kolegët dhe vartësit e tij të cilëve iu impononte respekt. Ai fliste rrjedhshëm disa gjuhë të huaja. Që të nesërmen e vajtjes sime atje, Kim Filbi më thirri në zyrë dhe me që dija pak anglisht, më tha që të filloja një kurs si radist duke më caktuar edhe një oficer i cili do të më bënte një kurs për radiot marrëse-dhënëse. Pas disa ditësh, pak para se aty në bazë të vinin dhe grupet e tjera të shqiptarëve që ishin zgjedhur për të shërbyer pranë anglo-amerikanëve, Kim Filbi më mori me vete dhe më një avion të vogël ushtarak shkuam në Libi. Gjatë rrugës para se të mëbrrinim në bazën ushtarake engleze, Filbi më tha se më kishte marrë me vete për të më provuar se sa kisha përparuar në mësimin e radios. Gjatë provave që bëra në atë bazë ushtarake duke u lidhur me radio me bazën në Maltë, Filbi mbeti i kënaqur prej meje dhe duke buzëqeshur më tha se e kisha kaluar provimin. Po atë natë me avion ne u kthyem në bazën e Maltës dhe pas pak ditësh aty filluan të vinin edhe grupet e shqiptarëve të tjerë.

Kush ishin ata a ju kujtohen emrat e tyre?
Grupi i parë që mbërriti më 15 shtator 1948 ishte ai i Vlorës ku bënin pjesë: Hysen Lepenica, Zagoll Shena, Sami Lepenica dhe Safet Kaba nga Çorushi i Mallakastrës i cili ishte kushëri i parë i kryeministrit shqiptar, Mehmet Shehu. Grupi i dytë që mbërriti aty ishte ai i Gjirokastrës i përbërë nga: Haki Kaba nga Lazarati, Bardhyl Gërveshi, (Lazarati) Pëllumb Sino nga Nivica, Xhemal Ibrahimi nga Luftinja e Tepelenës dhe Ago Dauti nga Rrëzoma e Delvinës. Grupi i tretë që erdhi aty ishte ai Kolonjës që përbëhej nga: Alo Luarasi, Petrit Butka, Përparim Aliu dhe Muço Dako. Grupi i katërt që erdhi ishte ai i Skraparit i përbërë nga: Ali Koçollari, Muharrem Blezencka, Izedin Tomorri dhe Baki Ermenji. Grupi i pestë që mbërriti aty ishte ai i Kurveleshit që përbëhej nga: Ramiz Matuka, Bido Kuka, (nga Nivica) Ahmet Kuka, Hysen Isufi, (nga Konispoli) Turan Aliko, (Zhulati). Aty nga mesi i tetorit mbërriti edhe një grup nga Korça ku prej tyre mbaj mënd vetëm Seit Pilurin dhe të tjerët s'më kujtohen. Të gjitha grupet e shqiptarëve që erdhën aty, vinin me anë të nëndetësve britanike në fshehtësinë më të madhe.

Pasi mbërritën të gjithë shqiptarët në atë bazë, a jua komunikuan qëllimin e vajtjes tuaj atje?
Pasi kishin mbërritur të gjithë grupet e shqiptarëve, oficerët englezë me në krye kolonelin Kim Filb, i cili ndryshe nga të tjetër rrinte gjithnjë i veshur civil, na mblodhën në një sallë të madhe për të na bërë të ditur qëllimin e vajtjes sonë në atë vënd. I pari e mori fjalën koloneli Kim Filb i cili na tha: "Pasi të stërviteni këtu për disa kohë, ne do t'u dërgojmë me misione sekrete në vëndin tuaj në Shqipëri. Atje ju do të shikoni e vëzhgoni situatën në mënyrë që ne të dimë se a mund të ngrihet populli në kryengritje kundër regjimit komunist në fuqi, gjithnjë në qoftë se do të ketë ndonjë ndërhyrje ushtarake nga jashtë. Po kështu ju atje do të shikoni dhe do të merrni informata rreth pozitave që kanë rusët në atë vënd, ku janë vendosur ata, sa është numri i tyre, sa rusë janë në repartet e xhenjos, sa depo e kazerma kanë dhe ku i kryejnë punimet fortifikuese etj detyra që ne do t'ua precizojmë saktësisht para nisjes". Pas kësaj ne na organizuan nëpër grupe sipas rretheve duke pasur çdo grup komandantin e vet dhe një radist. Unë u caktova në grupin e Gjirokastrës me detyrën e radistit dhe komandanti ynë ishte Xhemal Ibrahimi. Na dhanë edhe uniformën ushtarake të Rojal Army Ordinar Korpus të cilën nuk duhet ta hiqnim edhe kur të dilnim në qytet Pasi u bë organizimi i grupeve ne na lanë të lirë për të dalë në qytet duke na dhënë secilit si fillim nga 50 lira floriri. Të nesërmen filluam nga stërvitja dhe oficerët englezë nga mësonin llojet e përdorimin e minave, fotografimin e objekteve të ndryshme, luftimet trup me trup me thika, stërvitje dhe qitje me armë të ndryshme, ngjitje zbritje me litar nëpër shkëmbinj, zbërthim bombash e granatash, mësime në harta etj. Pas disa ditëve ne filluam përgatitjet për t'u hedhur me parashutë nga avionët luftarakë në lartësi të ndryshme. I gjithë programi ynë stërvitor zhvillohej me përkthyes englezë të cilët e dinin shumë mirë gjuhën shqipe.

Çfarë kushtesh jetese kishit në atë bazë ushtarake?
Aty ne kishim kushte shumë të mira dhe nuk na mungonte asnjë gjë. Ishim katër veta në një dhomë dhe çarçafët na i ndërronin dy herë në javë. Po kështu dhe ushqimi ishte shumë i mirë. Ne ishim vendosur në një zonë ushtarake ku nuk lejohej të hynte njeri, se përndryshe eleminohej nga rojet që bënin shërbim të vazhdueshëm 24 orë. Një herë në javë ne shkonim në depon e bazës dhe merrnim çfarë të donim, ushqime apo veshmbathje. Pas stërvitjes dhe drekës ne pushonim pak e në ora 17.00 ishim të lirë për të dalë në qytet ku shkonim në kinema, bilardo, klube etj.


Zbarkimi i parë i Xhaferit nga Malta në Shqipëri në 1948 ...
Lidhur me zbarkimin e tij të parë në Shqipëri nën urdhërat e kolonelit englez, Kim Filb, 77-vjeçari Arif Xhaferri kujton: "Grupi i parë i shqiptarëve të Maltës që u nis me mision për në Shqipëri ishte ai i Vlorës, i cili zbarkoi në Grykën e Dukatit në tetorin e vitit 1948. Bashkë me atë grup ishte dhe grupi i Gjirokastrës ku bëja pjesë dhe unë me detyrën e radistit, si dhe ai i Kolonjës. Të gjithë ne bëheshim 18 vetë. Para nisjes komandanti i bazës, koloneli Kim Filb, na dha udhëzimet e rastit dhe në fund na tha: "Kur të bini në përpjekje me forcat shqiptare të ndjekjes, mos rrezikoni të vriteni, por dorzohuni, sepse ne kemi njerëz që hanë bukë natë për natë me Enver Hoxhën". Nga baza sekrete e Maltës ne udhëtuam me një nëndetëse të vogël engleze ku përveç kapitenit të saj, ishin dhe tre oficerë të tjerë, si dhe dy vajza që na shërbenin. Aty nga mesnata kur ne mbërritëm dy tre milje afër bregdetit shqiptar, grupi i Vlorës mori urdhër të bëhej gati për zbarkim. Pasi nëndetsja doli në sipërfaqe, Hysen Lepenica, Zagoll Shena, Safet Kaba, etj me anë të një varke gome iu drejtuan bregut. Ne të grupit të Gjirokastrës dhe të Kolonjës qëndruam në pritje, e pas 20 minutash nga zbarkimi i tyre, me anë të radios ata na njoftuan se ishin diktuar nga forcat e ndjekjes dhe ishin të rrethuar. Të nesërmen sipas planit do të zbarkonim ne por pasi mësuam se ata ishin vrarë të gjithë, ne u kthyem andej nga kishim ardhur, në bazën e Maltës".

[BlueBaron]

Si krijoi Enveri, Shërbimin Informativ Sekret.


Si u krijua Shërbimi Informativ, nevoja dhe insistimi i Enver Hoxhës për ta fuqizuar këtë strukturë, ndryshimi i emërtimeve dhe i rolit të Shërbimit Informativ …

Lufta
Shkëndija për krijimin e Shërbimit Informativ ka nisur në fillim të viteve ’40. Në letrën dërguar Qarkorit të Tiranës, më 30 korrik 1942, ndër të tjera Enver Hoxha shkruan; “Nën komandën e përgjegjësit ushtarak, të organizohet një rrjet informacioni. Ky seksion të ketë një përgjegjës, i cili duhet të mbledhë informacion dhe t’ia kalojë shtabit”. Shërbimi Sekret Informativ u krijua në konferencën e parë të Partisë Komuniste Shqiptare, më 20 mars 1943. Kjo konferencë përcaktoi strukturën, mënyrën e organizimit dhe detyrat themelore të këtij aparati. Në kohën e luftës antifashiste nacionalçlirimtare, qëllimi ishte zbulimi i ushtrive armike dhe puna e njerëzve të kolonës së pestë të përçarësve dhe sabotatorëve të luftës popullore. Më 1 gusht të vitit 1943, Enver Hoxha i dërgon një letër Komitetit Qarkor të Partisë Komuniste të Shqipërisë, për Tiranën. Në këtë letër shënohet mënyra e organizimit të rrjetit informativ. Shoku Shpati (pseudonimi i Enver Hoxhës në kohën e luftës), shkruan se personi përgjegjës i zyrës duhet të jetë anëtar i qarkorit dhe njeri i besuar. “Ky duhet të zgjedhë shokë të mirë, të besuar, të zgjuar e të vendosur. Këta shokë duhet të organizojnë dhe të zgjerojnë rrjetin me simpatizantë e miq në popull. Të gjithë këta të dytët do të punojnë individualisht dhe do të kenë lidhje me shokun e caktuar”, shkruhet në letrën dërguar Qarkores së Tiranës.


Gogo Nushi, shef i Tiranës
Enver Hoxha vuri dhe piketat e informacioneve që i nevojiteshin kohës. Ky i fundit, pasi shpjegoi nevojën e aparatit të sigurimit tha, se kjo duhet të krijohet brenda 10 ditësh pas dërgimit të letrës. Në fakt, si organizëm i veçantë ai u krijua në mars të po këtij viti, por që ende nuk kishte nisur funksionimin. Në vitin e parë të krijimit, Shërbimi Informativ ka qenë i dobët dhe kjo është konstatuar edhe nga Enver Hoxha, i cili shpesh i dërgonte letra brigadave sulmuese për informacionet jo të vërteta. Nisur nga kjo, më 5 prill të vitit 1944, Hoxha në detyrën e komisarit politik, i dërgon udhëzimet për forcimin e Shërbimit Informativ Shtabit të Brigadës së VII sulmuese; Organizim i patrullave ndërlidhëse, i patrullave të zbulimit si dhe krijimi i Shërbimit Informativ në terren, shërbim i cili duhej të ishte i trefishtë. Shërbimi Informativ i terrenit do të kishte dhe një degëzim që do të quhej Shërbimi Informative Privat. Me këtë formë nënkuptohej gjetja e ndonjë fshatari në zona të thella të Beratit dhe dhënia e informacionit (kjo brigadë vepronte në Berat). Në gushtin e vitit 1944, mes një letre të dërguar nga Enver Hoxha për Gogo Nushin, ky i fundit u caktua drejtuesi i Rrjetit Informativ për Tiranën në lidhje Durrësin, Elbasanin, Ndroqin e Shkodrën. Sipas porosisë së Enverit të gjithë shokët që do të ngarkoheshin me këtë punë duhet të shkëputeshin nga të gjitha punët e angaritë e tjera për t’i shërbyer sa më mirë Rrjetit Informativ Sekret.


Qarkorja
Në 16 nëntor të vitit 1944, komandanti i përgjithshëm i ushtrisë Enver Hoxha formulon qarkoren mbi organizimin e Shërbimit Informativ. Sipas tij edhe ekzistenca e një shteti varet nga funksionimi i Shërbimit Informativ. “Shërbimi Informativ është syri vëzhgues, që zhvillimi normal dhe i lirë i popullit të mos pengohet nga forcat e errëta antipopullore. Shërbimi ynë informativ nuk do të jetë një aparat mbytës për popullin në shërbim të klikave shtypëse, por rojë besnike dhe e heshtur e popullit”. Me këto fjalë Enver Hoxha shpjegoi dobësitë e Shërbimit Informativ gjatë vitit të parë duke shpjeguar riorganizimin e kësaj strukture. “Shërbim informativ do të ketë kudo, në ushtri, në terren, që poshtë deri më krye”, shkruhet në këtë qarkore. Sipas kësaj strukture, Shërbimi Informativ Qendror do të ishte pranë komandës së përgjithshme të ushtrisë, e cila lidhej me të gjitha qendrat e vendit. Personat e ngarkuar me punë duhej të ishin oficerë, të cilët duhet të zbatonin hierarkinë ushtarake. Në krye të Shërbimit Informativ Qendror do ishte një kryetar dhe ndihmësit e tij. Njëkohësisht, me Shërbimin Informativ Ushtarak krijohet edhe ai Informativ Politik dhe mes tyre duhej të kishte bashkëpunim. Oficerët e Shërbimit Informativ për t’u njohur mes tyre do të pajiseshin me letër identiteti që të vërtetonin cilësitë e tyre. “Deri në zgjerimin e aparatit informativ dhe në plotësimin e kuadrove të tij, edhe Shërbimin Informativ Politik e kryejnë oficerët e Shërbimit Informativ Ushtarak” përfundon qarkorja.


Sigurimi i shtetit
Pas përfundimit të luftës ndryshoi edhe emërtimi i kësaj strukture nga Shërbimi Informativ Kombëtar në Sigurimi i Shtetit. Në referatin e Partisë në Tiranë, më 4 tetor 1948, u vu theksi se është Partia ajo që do t’i diktojë drejtimin Sigurimit të Shtetit dhe jo ky i fundit Partisë. Kjo erdhi pas asaj që u quajt zbulim i komplotit të Koçi Xoxes, që ishte dhe sekretar organizativ njëkohësisht edhe ministër i Punëve të Brendshme. “Sigurimi i Shtetit është një sektor shumë i rëndësishëm i Partisë sonë, por kjo nuk do të thotë se duke zgjedhur njerëz besnikë të Partisë për të punuar në këtë sektor, këta duhet të kenë nën kontrollin e tyre Partinë dhe njerëzit e tjerë që janë besnikë të Partisë sa edhe ata. Eshtë vetëm Partia ajo që i kontrollon të gjithë. Kështu duhet kuptuar kjo çështje nga cilido, tjetër rrugë nuk ka”, thuhet në referatin e mbajtur në aktivin e Partisë. Gjithsesi Sigurimi i Shtetit ka qenë pjesë përbërëse e Ministrisë së Punëve të Brendshme. Më 11 tetor, po të vitit 1948, në fjalën e mbylljes së aktivit të Partisë në Korçë përmendet sërish çështja e sigurimit të shtetit. “Çdo anëtar i Partisë dhe çdo qytetar duhet ta dojë dhe ta ndihmojë armën e Sigurimit të Shtetit me të gjitha mundësitë. Në këtë drejtim sigurimi, me punë dhe me sjellje të drejta duhet t’i forcojë pozitat e tij në popull. Nuk duhet të mendohet në asnjë mënyrë sikur arma e Sigurimit të Shtetit kontrollon popullin, sepse po të mendohet kështu, vaj halli ynë. Sigurimi kontrollon armiqtë e republikës dhe Partisë tonë dhe për armiqtë ai është tmerr”, u shpreh Enver Hoxha.


Fuqia
Gjatë viteve në vijim, Sigurimi i Shtetit i forcoi pozitat e veta falë edhe shpenzimeve që bëheshin për të rekrutuar informatorë. Thuajse të gjitha direktivat lidheshin me rekrutimin e njerëzve të thjeshtë e besnikë. Më 15 nëntor të vitit 1951 gjatë mbledhjes së Byrosë Politike të Komitetit Qendror thuhet se Partia duhet ta ndihmojë më tepër armën e Sigurimit të Shtetit me elementë besnikë, me njerëz të shtresave të varfra. “Partia duhet të punojë edhe në një drejtim tjetër, në atë të rritjes së besimit dhe autoritetit të punonjësve të sigurimit. Siç dihet, armiku synon shumë që ta diskretitojë këtë armë në dorë të klasës punëtore. Ai për të dobësuar vigjilencën e masave punonjëse përpiqet që Sigurimit t’i japë ngjyrë tjetër duke u munduar ta paraqesë atë në popull, si gjë të tmerrshme. Prandaj, detyra e Partisë është të edukojë masat punonjëse, dashurinë dhe besimin për punonjësit e Sigurimit, që ato ta përkrahin këtë armë dhe të kenë respekt për njerëzit e saj. Këtë gjë Partia duhet ta bëjë jo me propagandë, por edhe me fakte konkrete për të ndihmuar sigurimin duke bërë që vetë masat e popullit të vigjilojnë e të mësohen të informojnë kudo këto organe”, u shpreh Enver Hoxha. Ndërkohë në popull ishte përhapur efekti i përgjimit, i cili shpërndante ngado frikë. Në ato kohë dolën shprehjet e para të tipit; Këtu edhe muret kanë veshë, fuksat, 80-lekëshat (personat që rekrutoheshin me para), një në dy janë spiunë… Gjatë gjithë periudhës së socializmit Partia synonte të mos krijonte panik në popull madje kjo evidentohet edhe nga fakti që kur zbuloheshin grupe armiqësore, Partia shprehej se ishte ajo që zbuloi veprimtarinë e tyre e jo Sigurimi i Shtetit. Në vitet pasuese kjo strukturë ndryshoi emërtimin në Shërbimi Informativ Kombëtar, Shërbimi Informativ Shtetëror si dhe funksionet, ndërsa aktualisht diskutohet varësia e këtij institucioni.



Nga letra drejtuar Komitetit Qarkor të Partisë Komuniste të Shqipërisë për Korçën.

31 korrik 1943

Në lidhje me letrën e fundit që ju çuam, na dërgoni sa më parë informatat mbi sa ju kërkonim për gjermanët. Nesër të vijë korrieri me ato informata. Që të mund t’i keni dhe të na i çoni në rregull duhet të veproni ashtu si ju kemi thënë në letrën e fundit. Duhet me krijue sa më parë zyrën informative dhe informatat të vijnë sa më parë e të sakta. Kur të vij këndej F, të sjellë me vete dhe atë shok që do të keni zgjedhur për të organizuar rrjetin informative dhe të cilit do t’i japim udhëzime se si të punojë. Kur të largohen për disa ditë F dhe V të lënë zëvendësit e tyre, që kështu të mos çalojë puna.

Te fala shoqërore, Shpati

Mesazh drejtuar organeve të Sigurimit të Shtetit me rastin e 20 vjetorit të krijimit.

19 mars 1963

Të dashur shokë,
Sot së bashku me ju, punonjësit e organeve të Punëve të Brendshme, të gjithë komunistët e njerëzit e paorganizuar në Parti, mbarë populli ynë, festojnë 20 vjetorin e themelimit të armës së lavdishme të Sigurimit të Shtetit. Më lejoni që në emër të Komitetit Qendror të Partisë dhe popullit tonë, si dhe në emrin tim personal, t’ju përshëndes nga zemra në këtë ditë kaq të shënuar dhe t’ju uroj suksese të reja në kryerjen e detyrave tuaja sa të vështira, aq edhe fisnike e njerëzore. Arma e sigurimit lindi në zjarrin e luftës nacionalçlirimtare kundër pushtuesve fashistë e tradhtarëve. Atë e krijoi Partia nga gjiri i popullit dhe tok me popullin, nën udhëheqjen e Partisë, ajo dha një kontribut shumë të madh. Sigurimi i shtetit së bashku me armët e tjera të diktaturës së proletariatit dërrmoi rezistencën e klasave të mundura shfrytëzuese, të mbeturinave të tyre dhe të armiqve të jashtëm, siguroi qetësinë dhe jetën e re në Shqipërinë socialiste…. Sot nga arma e sigurimit kërkohet një punë sa më e kualifikuar. Ajo duhet të godasë kurdoherë në shenjë. Ajo duhet të parandalojë të keqen aty ku mund të shfaqet ose të zhvillohet e të zbatojë dhe të mbrojë me vendosmëri ligjshmërinë socialiste… Si kurdoherë pranë jush do të jetë Partia. Ajo që e krijoi dhe e ka udhëhequr armën e Sigurimit të Shtetit.

Enver Hoxha
Sekretar i Parë i KQ të PPSH

Detyrat e Rrjetit Informativ në 1943

- Lëvizjet e armikut (shkuan nga Durrësi apo Elbasani… 30 kolona me ushtarë e armatime).

- Sasia e ushtrisë që ndodhet në një qytet apo bazë, kazermat, depot me municion, ushqime. Aerodromi, urat pikat strategjike zyrat e komandave të SIM-it.

- Informata të detajuara për ushtarët gjermanë, nëse kanë shenja dalluese, numrat. Këto informata duhen dërguar urgjentisht, pasi janë me shumë rëndësi për të identifikuar se nga kanë ardhur këto divizione gjermane.

- Identifikimi i kolonës së pestë, grumbullimi i dokumenteve dhe informative, vezhgimi i punës së tyre dhe lidhjeve.

- Identifikimi i agjentëve të italianëve, gjermanëve dhe të shiturve.

- Identifikimi i armiqve të Partisë, lidhjet e tyre…

[ss1]

urime te gjithve paskeni imformacione te shumta por a eshte dikush te me thoj dicka per ate qe ne LIIB u quajte "Orkestra e kuqe"

[Kreksi]

A e dini se kush ishte "Ciceroni" ?