Spiunazhi

[Brari]

nje spiun ishte.. origjin shqiptare nga kosova.. punonte neper stamboll e ankara.. e atje lunte me disa porta.. me gjerman me anglez e me cti vinte mbar..boll tja mushnin xhepin..

[_SheJtaNia_]

A e dini se kush ishte "Ciceroni" ?

Nuk e di nese pyetjen tende e ke bere ne lidhje me Iliaz Bazna qe eshte cilesuar si "Ciceroni".. Ky eshte materiali qe kam gjetur..


Jeta e shqiptarit Bazna nga hajdut në çelësabërës

Iliaz Bazna është emri i legjendës shqiptare të spiunazhit, i njohur me pseudonimin “Ciceroni”. Ka lindur në vitin 1904, në Prishtinë, në kohën kur krahina e Kosovës, por edhe pjesa më e madhe e Ballkanit, ishte e pushtuar nga Perandoria Osmane. Ai dhe e gjithë familja e tij janë shqiptarë në origjinë, por në edukimin e tij ndikoi shumë tradita turke. Bazna tregonte se babai i tij ishte një mysliman i devotshëm dhe mbante titullin “mullah”. Gjyshi i tij dhe xhaxhallarët kanë jetuar kohën e xhonturqve, d.m.th., të turqve të rinj, në kohën e Mustafa Kemal Ataturkut. Tre nga kushërinjtë e parë të tij, por edhe Bazna vetë, patën studiuar në një akademi ushtarake turke dhe arritën të shkëlqejnë me punë, aq sa njëri prej tyre ka qenë kryebashkiaku i Ankarasë nga viti 1960 - 1962. Por agjenti i ardhshëm, Bazna, do të flakej jashtë akademisë ushtarake dhe në vitin 1919 do të niste jetën e keqbërësit ordiner në Stambollin e pushtuar nga aleatët. Fillimisht kapet duke vjedhur armë në depot e ushtrisë britanike, dhe për këtë kalon një pjesë të jetës së tij në kampin penal të Marsejës. Pasi doli kampi, zuri punë në një fabrikë ku prodhoheshin çelësa për kasafortat dhe bëhet mjeshtër në këtë profesion, pas disa dështimesh në përpjekjet e tij për të gjetur punë në përfaqësitë diplomatike.


Dokumentet sekrete

Pasi punoi për një ambasador jugosllav, për një konsull britanik, për një atashe ushtarak amerikan ai arrin të punësohet nga ambasadori britanik, Knaçbull-Hugesen, në Ankara. Hugesen ishte “naiv” kur mendonte se ishte i përgatitur për të mos ia hedhur kërrkush. Në fillimin e vitit 1943 ambasadosri punësoi Baznën, një njeri i mprehtë, servil dhe dinak, i cili e dinte se ç’duhet të bënte për padronin e tij. Bazna, pasi qe shtrënguar ta linte akademinë qe kthyer në një autodidakt dhe kishte njohuri të mira në disa gjuhë, të cilat i fliste rrjedhshëm. Ai ishte i përpiktë në realizimin e të gjitha detyrave. Hugesen e vlerësoi Baznën dhe i besoi atij verbërisht për të gjitha. Pra, ai nisi të mbështetet tek Bazna. Kështu, Bazna, brenda pak muajve, i mësoi të gjitha zakonet e ambasadorit, madje dhe lëvizjet e sjelljet tij. Shqiptari u bë njeriu më i privilegjuar dhe më i besuar. Ai zbuloi që punëdhënësi i tij solli në shtëpi dokumente shumë të rëndësishme sekrete për t’i studiuar. Madje, ai vuri re që Hugesen i mbante dokumentet në kasafortë. Bazna, mjeshtri i çelësave të kasafortave, arriti t’i dublojë çelsat. Zbuloi dhe kombinimin e shifrave të kasafortës sekrete dhe i tërhoqi dokumentet. Kështu, më 20 tetor ai i merr ato dhe, me anën e një likuidi të quajtur “Leica”, prodhon faksimile të tyre. Ishte koha e Konferencës së Teheranit dhe Bazna jo vetëm që zbuloi dokumente sekrete, që kishin të bënin me operacionet e aleatëve në Normandi, por ai mësoi shumë të fshehta në lidhje me rrezikun që i kanosej Ballkanit.


Takimi me gjermanin Ludvig

Në mbrëmjen e 26 tetorit të vitit 1943 Bazna takohet me një zyrtar të lartë të ambasadës gjermane, për të cilin kishte punuar më përpara, dhe i ofron atij faksimilet e dokumenteve sekrete. Zyrtari i lartë gjerman i njohur me pseudonimin “Pierre”, ishte rekrutuar nga RSHAVI, dhe quhej Ludvig C. Bazna dhe ai punuan së bashku në fshehtësi. Bazna i kërkoi gjermanit 20 mijë stërlina në këmbim të informacionit. Gjermani e refuzoi për momentin kërkesën e shqiptarit, duke i thënë se nuk ishte i gatshëm të jepte shuma të tilla. Megjithatë, ai e kuptoi se bëhej fjalë për një informacion shumë të rëndësishëm dhe këmbënguli të shikonte dokumentet. Bazna i tha se nuk ishte aq budalla sa t’ia jepte dokumentet para se të paguhej, përndryshe do t’ua shiste ato sovjetikëve. Ai i tha gjermanit se do t’ia jepte dokumentet në bobinë filmike, por kjo do t’u kushtonte gjermanëve 15 mijë stërlina. Ludvigu kishte në dispozicion 3 ditë për ta vlerësuar ofertën e shqiptarit. Bazna do ta telefononte Ludvigun në ambasadën gjermane në datën 30 tetor 1943, në orën 3 pasdite dhe do të prezantohej në telefon si “Pierre”. Ai do të pyeste nëse Ludvigu kishte ndonjë letër për të. Nëse përgjigja do të ishte negative, atëherë gjermanët nuk do të dëgjonin më kurrë për të. Ishte pak pas mesnate kur vizitori veshi pallton, vuri një kapele që i binte pak mbi sy dhe shkoi te dera ku ndodhej Ludvigu. U ul pranë gjermanit dhe i tha me zë të ulët: “Ju doni të dini se kush jam unë? Jam rekruti i ambasadorit britanik. Pasi u fut brenda, Bazna në mënyr të habitshme iu zhduk nga sytë Ludvigut i cili fillimisht e ndoqi atë nëpër rrugë, por nuk e pa më. Mengjesin tjetër Ludvigu ia tregoi historinë e tij ambasadorit gjerman në Turqi, Franc Fon Papen. Por ky nuk u habit, pasi ishte marrë me spiunazh dhe intriga. Kishte rekrutuar spiunë në Amerikë, madje kishte kontaktuar edhe me Mata Harin, me famë, dhe tashmë ishte përfshirë në të gjitha kombinacionet sekrete brenda Rajhut të Tretë. Duke qenë se Turqia ishte një vend neutral, ajo ishte bërë një qendër e spiunazhit të të gjitha fuqive të mëdha.


Si e mori shqiptari emrin “Cicero”

Fon Papen i tha Ludvigut se nuk ishte i autorizuar ta paguante shumën prej 20 mijë stërlinash, për një informacion akoma të pavërtetuar. Për më tepër, ai i tha se ky vendim duhet të merrej nga nivele më të larta shtetërore në Gjermani, pra nga ministri i Jashtëm i Gjermanisë të asaj kohe, Joakin Fon Ribentrop. Ambasadori i dërgoi një mesazh të koduar Ribentropit, ku i shpjegonte situatën dhe i kërkonte shumën prej 20 mijë stërlinash si fillim, ndërsa më pas do të procedohej edhe me shuma të tjera. Shuma duhet të mbërrinte në Ankara jo më vonë se 30 tetori, përndryshe operacioni do të dështonte. Edhe pse ambasadori nuk e mendonte të tillë, përgjigjja nga Berlini ishte pozitive.

Ludvigu shkoi më pas, sipas urdhrit, në zyrën e ambasadorit. Papeni i tha Ludvigut se duhej të bënte marrëveshje me atë që tashmë do të quhej “Ciceron”, sipas emrit të marrë nga oratori i famshëm romak, pasi informacioni ishte shumë shpresëdhënës. Ambasadori i tha Ludvigut se korrieri kishte mbërritur dhe me vete kishte sjellë edhe 20 mijë stërlinat. Megjithatë, ambasadori e këshilloi Ludvigun që të ishte i kujdesshëm, pasi puna që po bënte ishte me rrezik. Takimi u bë në vendin e caktuar dhe shqiptari i dorëzoi Ludvigut dy bobina filmike 35 mm. Ndërsa Ludvigu u zgjat të merrte bobinat shqiptari i qetë i tha: “Më parë, paratë”. Ludvigu i nervozuar hapi zarfin dhe numëroi paratë. Ai këmbënguli që, gjithsesi, para se t’ia jepte Ciceronit, t’i shihte filmat të zhvilluar, sepse nuk besonte. Ciceroni ra dakord për të pritur vetëm gjysmë ore. Ludvigu e mori filmin dhe e pa të zhvilluar në një dhomë të errët pranë zyrës së tij. Informacioni përmbante të dhëna të rëndësishme të kohëve të fundit. Ludvigu më në fund vendosi të kryente pagesën. Që nga ky moment Ciceroni vazhdoi ta furnizonte Ludvigun me sekrete shumë të vlefshme, të cilat ai i fotografonte me shumë kujdes dhe i ruante në godinën e ambasadës britanike. Materiali i zbuluar nga Ciceroni ishte një thesar sekretesh, duke përfshirë edhe planet e Konferencës së Kazablancës midis Ruzveltit, kryeministrit britanik, Çërçill dhe liderit nacionalist kinez, Çan Kai Shi. Më pas Bazna u dha gjermanëve edhe planin e Konferencës së Teheranit, midis presidentit Ruzvelt, Çërçillit dhe Stalinit. Nga detajet që mësuan mbi këtë takim të nivelit të lartë, nazistët kuptuan për herë të parë planet e aleatëve mbi pushtimin e Evropës. Por komanda e lartë gjermane, pasi i studioi dokumentet e ardhura nga Stambolli vendosi të mos i pranojë ato si të verteta, duke arritur në përfundimin se informacioni ishte një sajesë e britanikëve për t’ua hedhur nazistëve. Plani ishte shumë i mirë për të qenë i vërtetë. Gjermanët në vend të kësaj i besuan plotësisht informacionit të sjellë nga një agjent i tyre i rekrutuar nga britanikët, i cili njihet në terminologjinë e spiunazhit si “njeriu që kurrë nuk ekzistoi”. Rrjedhja e informacioneve shumë të vyera të Ciceronit ndaloi në pranverë të vitit 1944, kur aleatët mësuan se diçka serioze kishte ndodhur në ambasadën britanike në Ankara. Aleatët e mësuan këtë jo si rezultat i shërbimit të tyre sekret, por nga goja e vetë ministrit të Jashtëm të Rajhut, Riobentrop, ose e thënë më saktë nga një spiun aleat, nga të paktët që kishin mbetur në Gjermaninë e asaj kohe. Ky agjent ishte Fric Kolbe, i cili kishte punuar për një kohë të gjatë në administratën naziste, një patriot gjerman që i urrente nazistët. Kolbeg kishte arritur të vihej në kontakt prej kohësh me zyrën e shërbimit strategjik OSS dhe shefin e saj Alen Dallas në Berë të Zvicrës, duke i dhënë atij dokumente shumë të rëndësishme. Në fillim të vitit 1944 Kolbeg kishte arritur të dekodifikonte një telegram të ardhur nga ambsadori Papen për Ribentropin në Berlin, ku bëhej fjalë për informacione sekrete të ardhura nga spiuni Ciceron, dhe ku thuhej se ky informacion vinte direkt nga zyrat e ambasadës britanike në Ankara. Ai ia kaloi këtë informacion në mënyrë urgjente Dallesit, i cili ia përcolli më tej në Inteligjent Servisit.


Arrestimi

Pas verifikimeve, Bazna u arrestua në Ankara. Por, nuk pranoi asgjë. Të gjitha pyetjeve që iu drejtuan i përgjigjej me heshtje. Ai kishte arrtur të mbidhte në atë kohë një shumë prej 300 mijë stërlinash, në atë periudhë një shumë marramendëse. Ai arriti të arratisej dhe të shkojë në Lisbonë, ku prenotoi një udhëtim për në Amerikën e Jugut. Sapo shkoi në Amerikë të Jugut, Ciceroni hapi një llogari bankare duke depozituar paratë në një bankë të madhe. Pushonte në një vilë që kishte pamje nga oqeani, kishte shumë shërbëtorë, një femër të bukur dhe bëri një jetë qejfi prej një xhentëlmeni. Tashmë ishte ai që kishte një të rekrutuar që i shërbente atij verbërisht. Kjo e bëri të renditej mes spiunëve më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Por, si për ironi të fatit, ai nuk do ta shijonte për një kohë të gjatë stilin e ri të jetës që kishte nisur. Bankierët amerikanojugorë erdhën ta vizitonin në vilën e tij dhe e informuan se kishte diçka që nuk shkonte me llogarinë e tij bankare. Pothuajse shumica e stërlinave britanike kishte dalë jashtë qarkullimit. Në fillim ai u shokua, por më pas arriti të kuptojë “tradhtinë” e stërholluar të gjermanëve. Mjeshtri i spiunazhit ia plasi të qeshurit me zë të lartë. Punëdhësit e tij nazistë thjesht kishin prerë monedha false dhe ia kishin dhënë atij. Bazna u arrestua dhe u dërgua në burg, por më vonë arriti çuditërisht të lirohet dhe të kthehet në Evropë. Shumë libra, përfshirë edhe kujtimet e tij vetjake, si dhe një film të madh që quhej “Pesë Gishtat”, shfaqin profilin e tij të pabesueshëm, fantazma e të cilit për shumë kohë do të vërtitej në korridoret e errëta të spiunazhit. Si shumë spiunë të tjerë, ai punoi për përfitim personal, por në fund ai i kaloi ditët e tij në varfëri të plotë, duke vdekur në vitin 1971 pa pasur një dyshkë në xhep.


Hitleri i besoi shqiptarit

Në gati 6 muaj Bazna prodhoi 400 kopje të dokumenteve, shumica e të cilave bënte fjalë për planet e operacioneve të mëdha ushtarake. Autoritetet gjermane në Berlin, duke përfshirë edhe vetë Hitlerin, patën shumë arsye të besonin që dokumentet sekrete të Baznës ishin autentike, se ato s’ishin pjellë e intrigës britanike. Në përgjithësi, arsyeja që jepet për dështimin e Gjermanisë deri në kapitullimin e saj të plotë, ishin xhelozitë dhe kundërshtimet që patën midis tyre organizatat e shërbimeve sekrete të Ribentropit. Himlerit dhe Kanarisit. Por më 20 prill, në një kohë relativisht të shkurtër, zbulimi sekret britanik, vendos një linjë të sigurtë përgjimi. Bazna e nuhat dhe lë punën e largohet si një njeri i lirë. Me një shumë prej 1,2 milionë dollarësh Bazna do të fillonte të ndërtonte një hotel luksoz turk, por nuk arriti ta përfundonte, sepse të gjitha kartmonedhat britanike që ai kishte marrë nga OPN Bernard do të dilnin false. Bazna, kësaj radhe, i shpëton burgut për mrekulli, i akuzuar për falsifikim monedhash. Ai e kaloi pjesën tjetër të jetës në varfëri dhe nuk ishte në gjendje të merrte kompensimet nga qeveria perëndimore gjermane e pasluftës. Duke punuar si një rregullues automjetesh dhe si një mësues muzike (kishte pasur disa kurse trajnimi në fushën e operistikës) Ciceroni vdiq në Stamboll në vitin 1971



Marrë nga Gazeta Panorama, Faqe 12 - Speciale / 2004.07.02 / dokumenti

[Zemrushja]

Kam lexuar librin qe flet per jeten e Mata Harit ("Mata Hari" nga Thomas Coulson s'e mbaj mend kush e ka perkthyer ) se si ajo arriti te beheshe agjente dhe cfare rruge ndoqi. Ishte nje liber teper interesant. Fliste per nje vajze te re e cila ishte edukuar ne manastir (ne mos gaboj se ka gati 5 vjet qe e kam lexuar) e cila martohet dhe burri e leshon grun te shkoje me te tjeret per te shlyer borxhet. Keshtu qe nje dite ajo ndahet prej burrit te vet dhe fillon prositucionin. Ne kete moment nder klientet e ndryshem qe josheshin shume prej saj, vinin dhe shume oficere dhe njerez te rrangjeve te larta nga te cilet ajo merrte informacione gjate marredhenieve seksuale (madje ne liber shprehet se shpesh here nga kta tipa asaj i pelqente dhe ta rrifnin). Gradualisht ajo mori pozicionin e spiunes. Paguhej mjaft mire, ishte shume e shkathet dhe shume e zgjuar. Megjithate fundi qe pati ishte shum i tmerrshem. Vecanerisht kur tregohen torturat qe i beheshin te ngjethej mishi.. Nje liber qe te le shume mbresa..

[BARAT]

Një botim i fundit, "Spiunët në Vatikan" hedh dritë mbi agjencinë më të vjetër të zbulimit

Spiunazhi dhe Selia e Shenjtë

Historiku i shërbimeve më të moçme sekrete në botë


Megjithëse zyrtarisht nuk ka ekzistuar ndonjë shërbim i fshehtë, diplomacia e fshehtë për kishën katolike nuk ka qenë kurrë e huaj. Burokracia më e vjetër në botë me përvojat e saj më të moçme diplomatike, qysh në shekullin XI dhe XII kishte vënë në veprim të dërguarit papnorë, të cilët mund të cilësohen pa mëdyshje si agjentë të fshehtë me shërbim në vende të huaja.

Parë në aspektin historik, Vatikani është administrata më e vjetër në botë (ose të paktën në Europë), që kishte vënë në përdorim një kod të fshehtë për deshifrimin dhe shpërndarjen e mesazheve sekrete. Kështu, në shekullin XIV, nën drejtimin e Papës Gjoni XXII (1316—1334), noteri papnor, Bernhardus Stephanie, ishte dhe përgjegjës për deshifrimin e postës sekrete, pra për zbërthimin dhe leximin e mesazheve që vinin nga agjentët sekretë në rajonet ku kisha katolike ushtronte apo donte të ushtronte ndikimin e saj. Ai ishte, le të themi, shefi primar i një lloj shërbimi të fshehtë papnor, në kohën kur kreu i kishës katolike vlerësohej akoma si "Zot" i Perëndimit dhe ku pushteti i tij ushtrohej në një pjesë të madhe territoresh. Në shekullin XV, kleriku, dijetari dhe humanisti Leon Battista Alberti (1404—1472), u mor, ndërsa ushtronte detyrën e korrierit, me çështjen e mundësive të shumta të dekodifikimit dhe i dorëzoi sekretarit papnor, Leonhard Datus, kriptografinë e parë të përpunuar, që u vu më pas në përdorim për korrespondencën sekrete papnore.

Vetëkuptohet se Vatikani e përdori atë më pas, ashtu sikurse dhe në ditët e sotme, për korrespondencën e fshehtë me përfaqësitë e huaja, ku ndërtoi një kod transmetimi të posaçëm.



Duçja spiunoi Vatikanin te gjermanët

Gjatë Luftës së Dytë Botërore u vunë re disa shkallë sigurie e sekreti, por informacionet që vinin apo shkonin drejt Vatikanit, në një pjesë të madhe u arrit të zbërtheheshin pa problem nga specialistët fashistë të deshifrimit. Jo çdo gjë, por sigurisht informacione të rëndësishme iu përcollën nga ana tjetër me rezerva nga Duçja edhe aleatëve të tyre gjermanë, në lidhje me veprimtarinë e Vatikanit e të Papës, mbi mendimin e Selisë së Shenjtë për rendin e ri botëror, krerët fashistë e nazistë dhe depërtimet e rezistencën antifashiste.

Më vonë, duket se sigurisht gjërat evoluuan në kuadër të Luftës së Ftohtë, ku Vatikani, megjithëse zyrtarisht nuk ishte në asnjërin krah, konsiderohej, siç dihet, një nga armiqtë kryesorë të Moskës dhe bllokut të vendeve të Lindjes. Në radhët e shërbimeve sekrete të tyre mendohet se kishte edhe njerëz të infiltruar nga Vatikani, por më shumë u vu re (dhe kjo u bë më e qartë me rastin e skandaleve që përfshinë kohët e fundit Kishën Katolike Polake) trendi i kundërt, ku u zbulua me prova se agjentët e shërbimeve sekrete komuniste arritën të rekrutojnë për llogari të tyre edhe krerët më të lartë të kishës në vendet përkatëse. Situata sot duket se nuk ka ndryshuar shumë prej asaj kohe. Ajo çka lidhet me informacionet që lëshon Vatikani në eter, besohet se shpesh mund të kapet, deshifrohet e zbërthehet. Dihet mirë tashmë se çdo agjenci, apo zyrë e shërbimeve të fshehta, në çdo vend të botës posedon mjete të mjaftueshme për të kryer të paktën përgjime, apo deshifrime në një farë mase etj.

Edhe pse Vatikani nuk ka ndonjë shërbim të fshehtë zyrtarisht, mund të thoshim se sekretariati shtetëror i Vatikanit, në mënyrë direkte apo indirekte, informohet mbi veprimtarinë e shërbimeve sekrete të shteteve "mike" e "armike".

Më shumë rreth këtyre temave që trajtuam bën fjalë një botim i kohëve të fundit në Gjermani, me titull "Spiunët në Vatikan", i autorëve Werner Kaltefleiter dhe Hanspeter Oschwald, i cili rreket (me shumë gjasa) të hedhë dritë mbi historikun e agjencisë më të vjetër në botë të shërbimeve të fshehta.

[Hyllien]

UDB: "Lavrion", vendi kryesor i Diversanteve te Ballkanit

Ky ka qene kampi kryesor ku jane pergatitur Diversantet e Ballkanit. Kuptohet dhe shqiptaret, por qe ndryshe nga te tjeret trajtoheshin tmerresisht keq. Kushtet jane mizore, po ato jane me shume te theksuara ndaj shqiptareve dhe behen per shkak se Shqiperia "mban" Epirin e Veriut, verejne agjentet e UDB-se ne Greqi
Te gjithe emigrantet e ardhur ne Greqi nga vendet fqinje i vendosin ne kampin "Lavrion". Perjashtim bejne vetem komunistet, te cilet depertohen ne ishujt greke (Makronisos, Siros). Kampi "Lavrion", ne te vertete, perben nje vater nga ku sherbimet informative perendimore, posacerisht Sherbimi Informativ amerikan dhe ai anglez, rekrutojne njerez per pune informative ne Shqiperi, Bullgari dhe Jugosllavi. Dhe vete greket zgjedhin ne kete kamp emigrantet qe i perdorin per pune informative ndaj Shqiperise, Bullgarise dhe Jugosllavise.
Kampi "Lavrion", i krijuar me 1947 nga greket, fillimisht ishte nen kontrollin e amerikaneve, te cilet mbanin materialisht, ndersa personeli ishte grek. Kampi ndodhet ne qytetin me te njejtin emer, ne bregdet, rreth 70 km ne juglindje te Athines (qyteti Lavrion ka rreth 7.000 banore). Ne qytet jetojne disa familje shqiptare, te cilat kane ardhur si kurbetllinj nga Shqiperia para luftes. Kampi eshte 400 m i gjate, i gjere 60 m dhe eshte i rrethuar me tela. Ndahet ne tri pjese dhe ka 12 ndertesa njekateshe me 30 lokale. Secili lokal ka hyrjen dhe oborrin e vet.
Flitet se greket do ta shformojne kete kamp, per te ndertuar ne vend te tij nje fabrike. (Perreth Lavrionit ka disa miniera). Mirepo organizata nderkombetare e sapoformuar - REP, ne fillim te vitit 1953 kishte plane per te rregulluar lokalet e kampit, duke ndertuar ndertesa te reja per vendosjen e emigranteve. Lokalet do te jene gjoja te rregulluara ne menyre qe ne to te mos kete me shume se 10 veta. Do blihen, po ashtu, krevate dhe dysheke, carcafe e jasteke, do permiresohet ushqimi si dhe cdo gje tjeter, per te siguruar nje jete me te mire per emigrantet. Me siguri qe kjo organizate, e cila ka zevendesuar IRO-ne, do ta marre kampin "Lavrion" nen kontroll.

Drejtimi dhe sigurimi i kampit

Drejtor i kampit eshte kapiten Trandafilis nga Kreta, rreth 40 vjec. Jeton ne kamp bashke me familjen. Eshte shume i rrepte dhe i ashper me emigrantet. Per fajin me te vogel i ndeshkon ata. Zevendes eshte kapterri Kristo, rreth 30 vjec. Mban kete detyre qe nga fundi i vitit 1951, ndersa me pare ka punuar ne Sigurimin Shteteror. Eshte shume i ashper me emigrantet, i denon per vogelsira. Me pare drejtori kishte dy ndihmes - nenoficere, te cilet merreshin me verifikimin e emigranteve. Kete pune tani e ben Kristoja. Furnizues i kampit eshte Gjorxhaki, i lindur ne Lavrion, rreth 55 vjec. Jeton ne qytet bashke me familjen. Me pare ka qene drejtor i kampit, ndersa tani eshte cmobilizuar dhe merret me furnizimin. Sillet mire me emigrantet.
Per sigurimin e kampit jane caktuar tete police dhe nje nenoficer. Hyrja e kampit dhe ndertesa e drejtorise jane vazhdimisht te ruajtura. Me pare, me 1949, kampi sigurohej nga 13 police, te komanduar nga nje toger dhe nje nenoficer.
Drejtoria e kampit ka organizuar mesimin e greqishtes dhe anglishtes. Ndjekja e mesimit nuk eshte e detyrueshme dhe zhvillohet ne kamp. Kohet e fundit jane organizuar kurse per emigrantet qe kane dokumentat per te shkuar ne Perendim. Mesohet pervec anglishtes dhe spanjisht. Mesimi zgjat tre muaj.

Numri i emigranteve dhe sigurimi material i tyre

Ne kamp ne vitin 1949 kishte 900 emigrante shqiptare. Ata ishin vendosur ne kater ndertesa (ne te tjerat kishte emigrante nga kombesi te tjera). Me vone ky numer ka ardhur duke u zvogeluar, sepse shume emigrante kane shkuar ne shtetet jooqeanike, si dhe ne Turqi, Itali, Gjermani dhe France.

Me 1 Janar 1953 ne kamp kishte gjithsej 752 emigrante (duke perfshire dhe grate dhe femijet) nga te cilet:

Shqiptare 252

Jugosllave 280 (nga ky numer me 28.12.1952, jane kthyer ne vendin tone 143)

Bullgare 200

Rumune 20

Nga ky numer gjate periudhes qershor-korrik 1953 kane shkuar ne France rreth 150 emigrante shqiptare, keshtu qe tani ne kamp gjenden pak me shume se njeqind emigrante shqiptare.
Te gjithe emigrantet ne kamp jetojne bashke. Me te arritur ne kamp, cdo emigrant merr krevatin (nga mesi i vitit 1952 krevatet ishin te drunjte, ndersa tani jane zevendesuar me krevate hekuri), dyshekun me kashte, tri batanije dhe nje jastek. Kohe pas kohe marrin rroba te vjetra, kepuce, nderresa te brendshme, corape, etj. Gjate dimrit ne lokale nuk ka zjarr. Mjekimi eshte pa pagese. Kurohen nga mjeku qe gjendet ne qytet.
Deri ne shkurt 1949 ushqimi ne kamp ka qene shume i dobet, por kur kampin e moren amerikanet, ai u permiresua shume. Shqiptaret e kane patur guzhinen te perbashket me bullgaret. Merrnin nga 800 grame buke, tri racione ne dite, mish dy here ne jave dhe konserva, si shtese gjelle. Pas ngrenies ndonjehere merrnin edhe peme.
Per te dale jashte ne qytet duhet te marrin leje. Drejtoria e kampit bente apelin dy here ne dite, duke i thirrur emigrantet ne emer, por, qe kur ne tetor 1951 disa emigrante provuan te iknin, thirrja nisi te behet edhe nga pese here ne dite. Ne qofte se ndokush nuk ndodhet ne kamp kur behet apeli, ai denohet me nga kater kujdestari neper dhoma, apo me pune pa pagese ne guzhine. Per nxitje te trazirave denimi eshte prej nje deri ne tri dite burgim.
Regjimi ne Laviron eshte shume i ashper, ndersa qendrimi ndaj emigranteve shqiptare ne disa raste eshte i pashpirt. Shpesh denohen vetem per shkak se Shqiperia mban akoma "Epirin Verior grek". Si shembull po sjellim rastin e emigrantit Zenel Kelloli, i cili punonte per Sherbimin Informativ grek ne Kosturi, ku ishte vendosur. Ai kishte nje vella ne Laviron, te cilit i shkruajti disa letra, por s'mori pergjigje. Nga letrat qe mori prej babait nga Amerika, mori vesh se ndodhej ende ne Laviron.
Me kerkesen e disa pronareve te tokave, drejtoria e kampit ka derguar aty per te punuar disa emigrante (ne baza vullnetare). Emigrantet qe kane punuar jashte kampit merrnin paga te mira dhe, ne fund te cdo muaji, merrnin nga drejtoria e kampit nje shume te caktuar parash per ushqimin e pakonsumuar sipas rregullores. Pervec kesaj, secili emigrant kishte mundesi te punesohej ne fshatrat e largeta, ne qofte se punedhenesi behej garant per te para Ministrise se Puneve te Brendshme. Jane punesuar me se shumti ne fshatrat e rrethinave te Athines. Ne fshatin ku punon, emigranti ka obligim qe te paraqitet kohe pas kohe ne stacionin me te aftert te policise. Pothuajse te gjithe kane bere keto lloj punesh, me perjashtim te atyre qe kane pasur farefis dhe miq ne Amerike, qe u dergonin para dhe pako. Ne fund te vitit 1949 dhe fillim te vitit 1950 puna politike ne kamp ishte e ndaluar, madje ndaloheshin dhe bisedat politike. Drejtori i kampit u ka thene emigranteve se s'duhej te interesoheshin per politiken, sepse kjo ishte zyrtarisht e ndaluar. Ne ate kohe kampin e ka vizituar ministri grek i Politikes Sociale, i cili eshte interesuar per ushqimin, pastertine etj.

Puna e delegacionit te IRO-se

Ne kamp ka vepruar delegacioni i IRO-se, i cili kishte per detyre qe disa emigrante t'i dergonte nga Greqia ne vende te tjera: Angli, Austri, Ameriken e Jugut etj. Zyra e tyre ishte 500 metra larg kampit. Aty punonin nje anglez, nje grek dhe nje amerikan. Emigrantet e regjistruar per te ikur nga Greqia, u vendosen ne lokale te posacme dhe per ta perkujdeset IRO-ja. IRO-ja nuk ka te drejte t'i dergoje ne SHBA, sepse per kete nevojitet garancia e atyre qe kishin bere kerkese per t'i terhequr.
Ne fillim te vitit 1949 te gjithe emigrantet u kontrolluan nga nje komision i IRO-se. Pas ketij kontrolli, rreth 200 shqiptare moren pasaportat dhe shkuan ne Bari te Italise.
Organizata IRO u kujdes per kampin deri ne fund te vitit 1951, kur ajo u shformua dhe kampi kaloi ne kompetence te Kryqit te Kuq Grek. Por edhe pas shformimit te IRO-s, perfaqesuesit e saj kane ardhur ne kamp dhe gjate vitit 1952 i kane ndihmuar emigrantet materialisht. Mes emigranteve diskutohet se emigrantet shqiptare dhe ata bullgare do t'i marrin amerikanet, ndersa qeveria greke do te kujdeset vetem per emigrantet jugosllave.
***Korrieri, 09/08/2005

[BARAT]

Perëndeshat e spiunazhit

13/05/2007 - 10:35
Nga Arta Marku-ballkanweb

Eshtë bërë tashmë pothuaj zakon që gratë të jenë protagoniste librash dokumentarë. Një shikim tjetër mbi to, shpesh here, ka të bëjë me rastet kur ato janë pozicionuar në vende të tilla që rëndom i kanë takuar burrave. E kësisoj një grua spiune është gjithsesi diçka më e rrallë sesa një burrë spiun edhe pse, parë më në thellësi, gratë mbajnë brenda vetes më shumë cilësi dhe kanë më shumë përparësi për të bërë spiunin duke mos rënë lehtësisht në sy. Sigurisht është më e lehtë, për një grua, natyrisht të bukur, që ti nxjerrë sekrete një mashkulli me pozitë, një mashkulli që në fund të fundit, sidoqoftë nuk do ta shpërfillte hirin femëror…
Duket kjo ka qenë edhe një nga arsyet që e ka bërë autorin rus të subjekteve dokumentare, Igor Damaskin, t’i kushtojë një libër atyre grave që ai i ka emërtuar me një togfjalësh “Perëndëshat e spunazhit”. Dhe ja ka nisur qysh herët: ja fillon me Ema Hamilltonin kujtimi i së cilës mbërrin qysh nga fundi i sheklullit XVIII, për t’u afruar, ca nga ca, më shumë në kohë, në vitet prej nga edhe mund të ketë dëshmitarë të gjallë, sidomos ato që kanë të bëjnë me luftën e dytë botërore e më pas me luftën e ftohtë.
Sigurisht, autori rus, nuk mund ta shpërfillte, zbuluesen legjendë, Mata Harrin e famshme, as Frau Cërçillin, Miss Simpsonin…ashtu siç ka futur në listë edhe jo agjente të mirëfillta por që janë shndërruar në të tilla për hir të lidhjeve të tyre intime me spiunë profesionistë.
Sigurisht të gjithë gratë e librit të Igor Damaskinit janë të bukura, që tërheqin vëmendjen mashkullore. Të shkuarat e tyre shpesh ngjanë. Por ajo që mbi të gjitha i lidh është bindja e tyre në favor të kauzës së cilës i janë përkushtuar edhe pse herë -herë, “kauza” e tyre ndodh të jetë thjesht një raport intim. Por, në rastin e spiuneve profesioniste, bindja e tyre kryesore është qëllimi për të cilin ato punojnë, më së shpeshti i paralelizuar me patriotizmin.
Në fakt, në pamje të parë fjala “spiun” ka një tingëllim pexhorativ. Gjithkush që e dëgjon sjell ndërmend njerëzit që punojnë nën rrogoz, abuzues, mashtrues që nuk tregojnë fytyrën e tyre të vërtetë, që praqiten tek e fundit me emra e dokumenta të rremë, që rrëmojnë të fshehtat e të tjerëve për “t’i vjedhur”. E megjithatë jo kurdoherë kjo është pikërisht kështu. “Nëse spiunët interesaxhinj dhe frikacakë, nuk meritojnë tjetër veç përbuzjes, ata që e bëjnë këtë punë të prirur nga ndjenja e ptriotizmit, pa ju trembur dënimit, meritojnë nderim dhe respekt nga ana e autoriteteve dhe njerëzve të cilëve u shërbyen me besnikëri dhe pa interes”. Kështu do t’i përcaktonte ata (spiunët) Winstën Cërçill, edhe pse siç thotë ai “Parimi i vetëmbrojtjes, gjatë gjithë kohërave i ka detyruar shtetet dhe ushtritë të vënë në jetë dënimet me vdekje për njerëzit që merren me spiunazh kundër tyre”.
Në të vërtetë, siç zbulojnë edhe rrëfimet biografike mbi spiunet e famshme apo gratë që pa qenë mirëfilli të tilla e kanë luajtur rolin e spiunes, shpesh fundi i tyre ka qenë dinimi me vdekje. Por ky, tek e fundit ua ka rritur vlerat, ndërsa ato kanë shkuar drejt vdekjes me plot dinjtet. Castet e fundit të Mata Harrit të famshme e kanë shndërruar në legjendë imazhin e saj: “A nuk mund ta shoh botën edhe në këto pak minuta?”- kishte pyetur Mata Harri përpara togës së pushkatimit duke mos dashur tja lidhin sytë e duke bërë kësisoj rreshterin të shprehet: “Kjo zonjë di të vdesë”. Baronesha Benita fon Berg gjithashtu do të tregohej e guximshme në çastet e fundit. Në të vërtetë kishte qenë një histori dashurie që e kishte shndërruar atë në spiune. Kësisoj ajo kishte dashur që të ikte nga kjo botë me imazhin e të dashurit para syve të saj; “Ajo përkuli gjunjët para podiumit dhe vuri përpara fotografinë e Sosnovit në mënyrë të tillë që ta shihte në çastin e vdekjes. Pastaj mbështëti kokën në trung dhe zbuloi qafën nga flokët...”.
Frau Cërçill do t’i linte vetëm 3 vajzat e veta pikërisht ngaqë bindjen e saj atdhetare e kishe shumë e fortë brenda vetes. Tek e fundit gjithsecilës nga sipunet do t’i duhej të sakrifikonte diçka, shpesh shumëçka. Vetë autori i librit Igor Damaskin arrin në përfundimin: “Eshtë thuajse krejt e zakonshme që shumica e zbulueseve femra nuk gëzojnë jetë të mirëfilltë familjare... për të pasur fëmijë ato i pengon ndijimi i pashqitshëm i frikës dhe i rrezikut që i rrethon”. Por ka ndodhur edhe ndryshe. Ruth Verner (kolonelja Sonja) në të vërtetë do t’i njihte në jetën e saj dashurinë, pasionin, tradhëtinë, por edhe fëmijët e dashur e madje edhe pleqërinë e lumtur.
Në librin “Perëndëshat e spiunazhit”, në të vërtetë, më shumë se sa rrëfime mbi zbulime spiunazhi, mbi plane apo operacione luftarake, mbi stërvitje zbuluesisht apo çastet e fundme të spiuneve... ka dhe shumë zbulime jetësh intime. Gratë e famshme të spiunazhit apo gratë e spiunëve të famshëm, janë të paraqitura në një dritë njerëzore: cilat qenë ato, cilat qënë rrugët nëpër të cilat ecën; cilat qenë familjet prej nga rrodhën apo cilët qenë burrat të cilëve ju përkushtuan. Tek e fundit “Perëndeshat” e Igor Damaskinit nuk janë thjesht dhe vetëm spiunet e kohëve të vështira që luftuan herë të nxitura nga një ndjenjë patriotizmi e herë nga një impuls dashurie, por edhe gratë, bashkëshortet, nënat apo dashnoret e zjarrta...
“Perëndeshate spiunazhit”, sjell një informacion interesant mbi disa nga gratë e “profesioneve” të pazakonta. Tashmë nga rusishtja në shqip, libri vjen i përkthyar pa të meta nga Sokrat Gjerasi.

[Zemrushja]

Programi i «pergjimit» te celulareve nuk eshte me nje ceshtje e re, e cila duhej te «zbulohej» nga televizionet dhe me e cila duhet t’i interesojë cdo qytetari. Programet te cila lehtesojne pergjimet jane te njohura prej përdoruesit «pasionant» , si dhe nga anetaret e faqes shqiptare te telefonave celulare http://danipr.inc.md/xs_047/index.php e llojit të papagesë e cila jep informacion te vazhdueshem per programet e telefonave celulare si edhe programeve te ndryshme mbi keto te fundit.

Perpara disa muajve o morëm rregullisht si edhe kerkuam programin FlexiSpy, ku ne baze te informacionit nga kompania e cila e prodhoi kete program lejon pergjimin e bisedave telefonike ne celular, regjistrimi i thirrjeve si edhe të SMS-ve, arkivimin e te gjitha thirrjeve si edhe kohezgjatjen e tyre si edhe shume funksione te tjera. Te gjitha keto te dhena mund te bien ne dore te personit te interesuar ne cdo moment, nepermjet nje lidhjeje te shkelqyeshme on line. Sigurisht, FlexiSPY i cili u reklamua si program qe «lejon perdoruesit e ketij programi te shikojne nese i tradheton gruaja» eshte ne fakt i shtrenjte. Punon vetem ne aparatura celularesh, te cilat mbeshteten ne platformen S60 te Nokias.

FlexiSPY nuk eshte i vetmi program i cili lehteson pergjimet. Ne faqen shqiptare te cilen ju treguam me siper do te gjeni disa programe analoge te ketij stili, te cilat punojne vetem tek smart phones . Nje kategori tipike programesh jane ato qe lejojne hyrjen e SMS-ve. Programet e llojit te tille jane kryesisht«te pamundura» te shihen nga perdoruesi, punojne vazhdimisht si dhe marrin persiper te futen ne numra te tjere telefonash dhe dergojne te dhena, si per thirrjet qe hyjne dhe ato qe dalin, si edhe per SMS-të. SMS Forwarder Lite eshte nje program i ketij lloji i cili jepet edhe falas, lejon shikimin e te gjitha SMS-ve ne nje numer te caktuar celulari. Nje program tjeter i avancuar i ketij lloji, kontrolli i te cilit mund te behet... vetem me SMS dhe jo nga ndonje zyre eshte SMS Anywhere ndoshta flitet per nje spyware te cilin F-Secure http://www.f-secure.com/v-descs/flexispy_a.shtml i dha pseudonimin Acallno.A, te cilen qe ta beni tuajën duhet te paguani perafersisht 10 dollarë. Dhe lista vazhdon... me Multitasker.

Per platformen S60 dhe kryesisht per gjeneraten e dyte te saj, jane paraqitur me dhjetra programe, te cilat mund te perdoren...per pergjime. Nqs do te keni mundesine e nderhyrjes fizike mund te fusni ne «gracke» celularin dhe te regjistroni te gjitha bisedat qe behen nga telefoni qe e keni futur ne gracke si edhe te merrni me MMS fotografite te cilat behen ne menyre periodike nga telefoni qe e keni futur ne gracke. Kompani te ndryshme kane paraqitur ne treg edhe aparatura te vecanta per... pergjime, si psh Spyphone http://www.spy-safetyphone.com/.

Persa i perket gjetjes se pozicionit ku ndodhet perdoruesi kjo do te ishte e pamundur, nqs aparati celular qe pergjoni nuk do te kishte GPS, por mund te perdoret informacioni i celulave te celularit. Mbledhja e informacionit te celules mund te behet me nje program, sic eshte CellTrack ku sigurisht eshte nje procedure e cila kerkon durim shume te madh, si edhe shume kohe te lire ne dispozicion. Ne vazhdim celulari i cili vihet ne pergjim duhet t’i futet edhe nje program tjeter, ku te dërgojë informacionet e celules me SMS ne numrin qe keni caktuar ju. Fatkeqësisht nuk gjetem nje program te tille me Java ME program, megjithese kerkuam shume. Edhe n.q.s mendojme se ekziston nje gje e tille, ai do te perdoret ne kohe te caktuar, duke derguar «informacione» SMS-je. Kjo do te ishte e mundur n.q.s programi do te zgjidhej si screensaver. Disa celulare te cilet jane ne treg, midis te cileve edhe GX29, lejojne perdoruesin per cdo Java program si screensaver, por kjo do te kuptohej menjehere nga perdoruesi te cilit i keni ngritur «gracken».

Perballimi i pergjimeve

N.q.s dyshoni se ne celularin tuaj S60 jane futur disa nga keto programe qe folem me lart nuk do jete e nevojshme te shikoni me termometer temperaturen e baterise (e cila nxehet shume gjate ketyre pergjimeve). Udhezime me shume per te kuptuar per programet te cilat jane instaluar ne celularin tuaj pa dijenine tuaj sic eshte FlexiSPY do ti gjeni tek faqja e F-Secure http://www.f-secure.com/v-descs/flexispy_a.shtml. celularin tuaj mund ta mbroni ne keto raste edhe me ndonje program antivirusi. Per programet e tjera mjafton te shtypni vazhdimisht butonin «menu», derisa te dali control panel dhe te shkoni tek «veglat» dhe te vazhdoni te beni «klik» tek ikona e «mirembajtjes se programeve» ose e thene ndryshe nje program menaxhimi celularesh, duke hequr cdo gje e cila ju duket e... dyshimte.

Mos e hidhni celularin nga dritarja...

Mbas te gjitha ketyre qe thame me lart ju mund te shqetësoheni dhe ndiheni se duhet te «hidhni telefonin nga dritarja», eshte mire te degjoni edhe gjerat e tjera: 99% e programeve te cilat lejojne pergjimet punojne ne aparatura te vjetra te cilat bazohen tek platforma symbian S60, sic eshte pash celulari Nokia 6600


. Qe te behet instalimi i ketyre prograve ne celular duhet qe ai... i cili do tju fusi ne gracke, duhet te kryejë nderhyrje fizike ne celularin tuaj, si edhe shume kohe per te programuar celularin . N.q.s nepermjet... Bluetooth-it tuaj dergohet nje «delfin», ne celular nuk mund te instalohet asgje, qofte ky edhe nje mikrofon incizimi. N.q.s do te merrni nje program te cilin nuk e njihni nepermjet Bluetooth kur ndodheni ne nje ambjent te jashtem, mos i percmoni 2-3 mesazhet «e sigurise» te cilat ju lajmerojne ne lidhje me kete program.

Pergjimet e «verteta» nuk behen asnjehere nepermjet Bluetooth si edhe programeve te cilat futen nepermjet SMS ne celular. Perdoren zakonisht metoda te tjera,dhe zakonisht behet me aparate te enkriptuara... Informacione të tjera mbi telefonat celularë si edhe programet mund t’i gjeni tek faqja shqip: http://danipr.inc.md/xs_047/index.php Mendimet tuaja ne lidhje me programet e pergjimit... mund ti shprehni edhe ne Kuvendin e Rruzullit ketu.

(News24 - Tetor 2006)

[Zemrushja]

FBI-ja po shqyrton nje rast te mundshm spiunazhi ne favor te Izraelit

28 gusht 2004

Byroja Federale e Hetimeve po shqyrton nese nje person i akuzuar per spiunazh ne Pentagon i ka dhen Izraelit material sekret ne lidhje me politikn amerikane ndaj Iranit e ndoshta edhe Irakut.

Procesi hetimor, fillimisht i njoftuar nga rrjeti televiziv CBS dhe me pas i konfirmuar nga agjenci te tjera lajmesh, perqendrohet tek nje person qe zyrtart mendojne se ka kaluar material mbi debatet rreth politikes ne radhet e administrates.

Zyrtaret thone se kjo mund ta kete bere me te leht per Izraelin qe te ndikoj ne politiken amerikane ne Lindjen e Mesme.

Burimet e cilesojne personin si analist te Pentagonit i lidhur ngusht me zyrtar te lart te mbrojtjes.

VOA

[Zemrushja]

Sistemi i kaluar e kishte pasur armën e vet këtë shërbim të çmuar, pas përmbysjes nisi dhe reformimi i institucionit të rëndësishëm
Shërbimi Sekret Shqiptar post ‘90, historia e atyre që e drejtuan

Cilët ishin shefat e shërbimit të fshehtë shqiptar, që drejtuan organin e inteligjencës, pas rënies së komunizmit në Shqipëri

Shërbimi Informativ Shqiptar është i vjetër aq sa edhe e ekzistenca e kombit tonë. Fillimet e tij janë herët, por megjithatë, me dokumente ky shërbim nis në kohën e luftës, ku të merrje informacion për fashistët, do të thoshte të jetoje me rrezikun në çdo moment. Dalëngadalë ky shërbim fitoi vendin që i takonte si një sektor tepër i rëndësishëm në Luftën Nacionalçlirimtare. Historia e vendos si të parin shef të këtij shërbimi patriotin Haxhi Lleshi. Pas çlirimit të vendit, qeveria e Enver Hoxhës do ta kishte Sigurimin e Shtetit armën bazë të informacionit për armiqtë e jashtëm e të brendshëm. Ky shërbim nisi me Nesti Kerenxhin, i cili nuk e shijoi këtë post më shumë se tre vjet, e me radhë emra të tillë profesionistësh si Kadri Hazbiu e shumë të tjerë që më pas vuajtën burg, pasi kishte qenë në këtë detyrë. Suksese dhe dështime, kombinacione që duket qartë se krijuan opinione të ndryshme, pozitive dhe negative.
Pas vitit 1990
Në 31 mars të vitit 1991 në zgjedhjet parlamentare, të parat zgjedhje pluraliste në Shqipëri, fitoi përsëri PPSH-ja. Në këtë kohë u bë edhe ndarja e shërbimit të fshehtë nga Ministria e Brendshme. Në qershor të këtij viti, në detyrën e kryetarit të Shërbimit Informativ u emërua Irakli Koçollari, një profesionist i vërtetë. Koçollari e mori këtë detyrë në një situatë tejet të vështirë, atëherë kur mbi këtë shërbim thuheshin shumë aq sa ndoshta nuk kishte mbetur asgjë tjetër për t’u thënë. Opozita hidhte mbi këtë shërbim akuzat nga më të ndryshmet. E bënte përgjegjës për gjithçka që kishte ndodhur në të kaluarën. Të gjithë mendonin se nga godina e Shërbimit Informativ vetëm përgjohej, survejohej apo dhe realizoheshin kombinacione. Në të vërtetë, në thelbin e vet ky shërbim ishte tërësisht inekzistent, aq sa pothuajse nuk ekzistonte. “Sa pështyhej e përbuzej ato ditë dhe muaj, pa asnjë lloj mase apo kriteri, po të vendoseshe në rolin e spektatorit, të krijohej përshtypja se të gjitha të këqijat e një kohe e të një sistemi të kaluar kishin buruar vetëm prej këtij organi. Përmasat e kësaj stuhie frynin nga të katër anët pa asnjë lloj analize racionale....”, shprehet në kujtimet e tij “Spiunazhi nëpër shekuj ... Sigurimi”, Irakli Koçollari. Lindte nevoja e ristrukturimit të këtij shërbimi që në këtë kohë ekzistonte vetëm në letër, në një ligj që miratoi Parlamenti i parë pluralist, atë për krijimin e Shërbimit Informativ Kombëtar (SHIK), që u vendos në disa zyra të Ministrisë së Brendshme. Baza materiale gjithashtu ishin vetëm disa makina shkrimi dhe asgjë më shumë. Nga ky shërbim “firuan” edhe kuadrot, të cilët pas këtyre sulmeve kaluan në strukturat e Ministrisë së Brendshme, për të qenë më komodë. Ajo që ndodhte në Shqipëri me shërbimin e fshehtë nuk ndodhte në asnjë ish-vend tjetër komunist. Megjithatë, me organizimin e institucionit duheshin zgjedhur me kujdes profesionistët, të cilët ishin të pastër e të papërlyer më parë. Duhej punuar për përpilimin e të gjitha akteve nënligjore përshtatur me situatën e re të krijuar pas reformave në këtë institucion, pasi i duhej paraprirë këtij shërbimi të ri.
Reformimi
Megjithëse ishte krijuar një situatë tejet e vështirë, përsëri ky shërbim u reformua, bëri ndryshime të mëdha jo vetëm në thelb, por edhe në përmbajtje. Në këtë kohë, ky shërbim e përqendroi punën e vet në bazë të të dhënave konkrete. Puna agjenturore duhet të fillonte vetëm atëherë kur kishte të dhëna, pra, informacion konkret. Me këtë hidhej poshtë paragjykimi i këtij shërbimi. Puna intensive vazhdoi deri në marsin e vitit 1992, kohë kur në pushtet erdhi edhe Partia Demokratike, e cila emëroi në këtë detyrë Bashkim Gazideden.
Zhurma e dosjeve pas viteve ‘90
Në vitet e para pas ’90-ës, u vu re i njëjti interes nga vendet e lindjes për të mësuar gjithçka mbi dosjet e shërbimeve sekrete. Pothuajse të gjithë atyre që po u jepej mundësia donin të mësonin se kush ishte ndjekur më parë dhe nga kush. Aq e madhe ishte kureshtja, sa pretendohet se të vetmit ata që nuk e donin një gjë të tillë ishin personat të cilët kishin punuar në këtë institucion. I njëjti interes u shfaq dhe në vendin tonë në ato vite. Në ato ditë shumë pak njerëz ia dinin vlerën një institucioni të tillë që kishte mbajtur deri në atë kohë ato dosje sekrete. Nga ana tjetër, shumë persona e gjykonin institucionin si dikaster ku mund të punoje pa pasur shumë vështirësi. Madje, pretendohet se po në atë kohë u përhapën dhe fjalë se të gjithë shqiptarët kishin pasur një dosje në zyrën e Sigurimit. Mirëpo, persona që u morën me studime të tilla, pohuan se ky fakt nuk qëndronte dhe se një përqindje shumë e vogël e popullsisë kishte pasur doje sekrete. Nga kjo përqindje e vogël, një pjesë e dosjeve ishin të vetë punonjësve që kishin kryer detyra të ndryshme, ndërsa pjesa tjetër, e qytetarëve që ndiqeshin. Për herë të parë kjo përqindje u bë publike në vitin 1998 nga “kryetari i Komisionit të Kontrollit të Figurave”. Sipas tij, Sigurimi ka pasur dosje vetëm për 4% të popullsisë. Nga këto 1.5% u takonin atyre që ndiqeshin dhe 2.5% atyre që kishin për detyrë të ndiqnin të tjerët. Këto të dhëna janë të marra po nga kujtimet e Irakli Koçollarit “Spiunazhi nëpër shekuj ... Sigurimi”. Po në ato vite, opozita mori përsipër para se të merrte pushtetin se nëse fitonte zgjedhjet do të bënte publike shumë prej dosjeve që ishin mbajtur sekrete deri më parë. Mirëpo, faktet sekrete të dosjeve nuk u bënë publike as në atë kohë dhe vazhdon e njëjta situatë edhe sot e kësaj dite.
Pse nuk duhen hapur dosjet sekrete
Debati për të mos hapur dosjet sekrete ka nisur që në 1992-in, kur opozita e premtoi një gjë të tillë e deri në ditët e sotme. Megjithatë, shumë specialistë kanë qenë kundër idesë për bërjen publike të këtyre dosjeve. Sipas tyre, ky fakt do të sillte pasoja negative për mbarëvajtjen e shtetit. Në të njëjtën kohë specialistët argumentonin se do të ishte njësoj e dëmshme, si të hapeshin dosjet e atyre që ndiqeshin, ashtu edhe të bashkëpunëtorëve të asaj zyre sekrete.
Dosjet e personave që ndiqen
Jo pak persona ishin kureshtarë, nëse ata kishin zënë vend në ndonjë dosje që ndodhej në zyrën sekrete dhe se prej kohësh pas vetes kishin pasur agjentët. Mirëpo, specialistët e kundërshtonin hapjen e këtyre dosjeve. Sipas tyre, shumë krime që kishin ndodhur apo ndodhin bënin që Shërbimi Sekret të fillonte procedurat e tij të punës, të cilat i përmbledh në dosje përkatëse. Duke qenë se në shumicën e rasteve një krim mund të zgjasë me muaj për t’u zbuluar plotësisht, atëherë dhe numri i të dyshuarve është më shumë se një. Në këtë rast, për një krim mund të jenë hapur disa dosje dhe po qe se do të hapeshin këto dosje atëherë do të prishnin hetimet dhe disa prej të cilëve që janë të pafajshme mund të cilësohen si autorë nga publiku. Në të njëjtën kohë, vetë autori mëson se ndiqet nga shërbimet sekrete dhe e ka më të lehtë për t’u fshehur. Në të njëjtën kohë, në praktikat e shërbimeve sekrete aplikohet edhe disinformacioni. Ku spiunazhi apo qendra të tjera të caktuara synojnë të neutralizojnë aktivitetin e një personi apo edhe të diskriminojnë personalitetin e tij. Jo rrallë këto disinformacione bien në duart e shërbimeve sekrete të huaja dhe të atyre të policisë dhe këto institucione hapin dosje për këta persona pa e ditur se informacioni që kanë marrë në të vërtetë është disinformacion. Pas kësaj fillon procesi i verifikimit të informatave i cili natyrisht kërkon kohë. Nëse hapet dosja në këtë moment i bie të bëhet publik disinformacioni. Sipas specialistëve, duke u hapur të tilla dosje goditet pika vitale e punëve për parandalimin e krimit.
Dosjet e bashkëpunëtorëve
Të gjithë ata që kishin dyshime se mund të ishin ndjekur nga Shërbimi Sekret kërkonin të dinin se kë agjent kishin pasur nga pas. Megjithatë, asnjë dosje nuk është hapur ende dhe sot. Pikërisht për këtë rast, specialistët kanë paraqitur një sërë argumentesh që një gjë e tillë të mos ndodhte. Ata janë totalisht kundër hapjes së këtyre dosjeve, duke pasur parasysh pasojat negative që mund t’i sillnin jo vetëm personave që kanë pasur atë detyrë, por dhe vetë institucionit. Sipas tyre, emrat e informatorëve të cilët mund të kenë dhënë informacione për një sërë kriminelësh po qe se do të identifikoheshin si fillim, nuk do të merrte më njeri që të punësohej në të tilla institucione. Më pas po të mendosh se një informator ka gjurmuar një agjent të huaj që ka ardhur në vend dhe më pas të shpallet spiun nuk mund të konsiderohet si drejtësi. Në të njëjtën kohë, mjaft prej informatorëve kanë realizuar një sërë detyrash për të cilat duhet të ndihen krenarë, pasi i kanë shërbyer vendit të tyre.


Tirana Observer

[Baptist]

Mbaj mend që më njoftoi kryeadjutanti i tij, Hysen Selmani, se më priste plot 30 minuta vetë mbreti Ahmet Zogu....

Ai më pyeste se pse e thosha një gjë të tillë. Unë ia ktheja, se fakti që njohën qeverinë komuniste, ishte një goditje për ne. Në atë moment, mbaj mend, që më tha se kjo ishte mirë që ishte njohur, pasi Shqipëria duhej të ekzistonte si shtet. Kjo ishte e rëndësishme që t'i shpëtonte copëtimit etj., etj.

Nje koment i Zogut qe vlen te vecohet per paanshmeri dhe realizem. E cuditshme.