Spiunazhi

[Xhuxhumaku]

Merlin, "eshka" për të vrarë Fidel Kastron

Në vitin 1961, në Havanë, diva do të çonte në një lokal "liderin e fuqishëm", ku më pas do të helmohej nga një mafioz i paguar prej CIA-s. Dokumentet e reja zbulojnë se plani dështoi nga tradhtia e një biznesmeni. Edhe ylli i kinemasë dinte më shumë nga ç

"Kanë tentuar ta vrasin 638 herë që nga viti 1959, kur ai fitoi pushtetin. Në shumë raste isha unë që i shpëtova jetën, në shumë të tjera e ndihmoi fati". Viktima e munguar e kësaj serie të pabesueshme atentatesh është Fidel Kastro: "Engjëlli i tij mbrojtës" është gjenerali Fabian Eskalante, për shumë vjet truproja e tij dhe themelues i Shërbimeve Sekrete Kubane. Situatat për të "hequr qafe" liderin kuban kanë qenë të shumta dhe me shumë fantazi. Ato fillojnë nga kutia magjike prej druri, e cila iu dha Kastros në vitin 1961 dhe që kishte brenda purot e helmatisura, deri te guaskat me "perla" të mbushura me eksploziv, një ngjarje kjo e ndodhur në vitin 1963 në një pjesë të detit të Havanës, ku Fideli gjuante peshk nën ujë: sikur vetëm ta kishin prekur ato molusqe, rreth tij do të mblidheshin dhjetëra alga helmuese.
Nga të gjitha incidentet veçohet ai i urdhëruar në vitin 1961 nga ana e 3 gangsterëve që punonin ndërmjet Majamit dhe Kubës: Xhoni Rozelini, Sem "Momo" Xhiankana dhe krahu i tij i djathtë Santos Trafikante. Nga 1200 dokumentet e fshehta që u publikuan prej CIA-s në vitin 2007, disa prej tyre janë ende duke u analizuar, dallon një rrëfim: një natë, aktorja amerikane ishte përfshirë "në komplotin kundër Kastros, i cili ishte autorizuar nga autoritetet më të larta amerikane". U zbulua edhe emri i aktores. Ishte Merlin Monro. Vetëm identiteti i "dërguesit" mbetet në dyshim: cili nga vëllezërit Kenedi donte të godiste Kastron, Presidenti Kenedi apo vëllai i tij, Robert, që në atë kohë ishte ministër i Drejtësisë? Tashmë është e qartë se gruaja bisedoi për planin e CIA-s me Bob Kenedin, i cili i rrëfeu më pas pse ishte shumë i hutuar". Sipas disa burimeve, Merlin e shkroi të gjithë ngjarjen në një ditar të kuq, që u sekuestrua nga agjenti Lionel Grandison natën që ajo vdiq dhe nuk u gjet më kurrë.
Historia filloi ndërmjet marsit dhe prillit të vitit 1961, kur, sipas asaj që shkruan Senati amerikan, njerëzit e CIA-s projektuan një "nga 8 komplotet për të vrarë Kastron, që më pas u provua se ishin vetëm manovra". Në këto kushte ata vendosën t‘u drejtoheshin disa gangsterëve nga Majami, të cilët kishin kryer punë të mëdha në Kubë, ku kishin hapur restorante dhe salla lojërash, por që u kishin ngecur të gjitha në grykë, sepse Kastro ua kishte konfiskuar përfitimet. Një prej mafiozëve është Santos Trafikante i riu, mik i ngushtë i Sem Xhiankanas, një emër mjaft i njohur, i cili u afrua në klanin e Frank Sinatrës dhe mbështeste vëllezërit Kenedi. Ja ku shfaqet edhe Merlin: Xhiankana ia prezantoi bionden bukuroshe Xhon Kenedit, e cila në vazhdim do të kishte një lidhje me Presidentin dhe më pas me të vëllain e tij, Bobin.
Plani parashikonte që Kastro të helmohej, por si? Deri në atë moment tentativat ishin të shumta e të shumëllojshme dhe gjenerali Eskalante i kishte neutralizuar të gjitha. Vetëm një muaj më parë zbuloi komplotin e famshëm të cigareve të helmatisura, pasi arriti të infiltronte një prej njerëzve të tij mes atyre të CIA-s. Në janar 1961, "engjëlli mbrojtës" i Fidelit kishte kapur rob Xhon Xhentilen, një amerikan, ekspert i helmeve, që kishte zbarkuar në mënyrë klandestine në Kubë për të helmuar Kastron, vëllain e tij Raulin dhe Çe Guevarën. Por në ‘ishullin komunist‘ jetonin 10 sozi të liderit kuban. Edhe Orlando Bosh, i njohur ndryshe si "terroristi më i rrezikshëm në hemisferën e veriut", nuk arriti ta çonte në fund misionin e tij. Dështoi gjithashtu edhe Luis Posada Karriles, një tjetër person i frikshëm, që iu afrua Kastros duke iu prezantuar si piktor që dëshironte t‘i bënte një portret, por që iu desh të përballej tek për tek me Eskalanten.
Pra, Kastro ishte gjithnjë në shënjestrën e specialistëve të helmeve. Ora ‘X‘ duhej të ishte pikërisht të dielën e fundit të prillit të 1961-shit, në një restorant luksoz në det, që Fideli e frekuentonte shpesh. Prej pak muajsh në atë lokal punonte një kamerier i ri, që sipas pronarit ishte shumë i mirë. Në fakt, ai ishte një i dërguari i Trafikantes, që e kishte furnizuar me kapsula me përmbajtje helmi shumë të fuqishëm. Mjaftonte të hidhje në pjatë ose gotë një prej këtyre kapsulave, për ta çuar në fund misionin. E rëndësishme ishte që Kastro të shkonte atje dhe një gjë e tillë, sipas CIA-s, do të ishte e mundur nëse në lokal do të performonte aktorja bukuroshe Monro. Kastro tërhiqej shumë nga gratë e spektaklit.
Ishin hapur fjalë se në Havanë do të vinte diva bukuroshe që kishte interpretuar në filmin "Kur gruaja shkon me pushime". Monro do të performonte në lokal në prani të Kastros, shenjë kjo e një marrëdhënieje të qetë mes Kubës dhe SHBA-së. Çdo lëvizje e ‘natës së helmit‘ ishte studiuar me shumë kujdes, por CIA nuk kishte parashikuar që Trafikante, njeriu më i rëndësishëm i misionit, së bashku me kamerierin e rremë do të bënin lojë të dyfishtë. Që në fillim ai i tregoi të vërtetën Kastros: "Pas pak do të shpërndahen gota me shampanjë për të uruar mirëseardhjen e yllit amerikan. Unë kam detyrën që t‘iu helmoj ju". Në një raport të zyrës amerikane për lëndët narkotike që daton më 21 korrik të vitit 1961, shkruhet: "Mes kubanëve që jetojnë në Majami qarkullojnë zëra se kur Kastro bllokoi lokalet e lojërave dhe restorantet e gangsterëve amerikanë, kishte vënë në hekura edhe Santos Trafikanten, për një arsye të veçantë. Në një intervistë ai kishte thënë se e konsideronte shumë të rrezikshëm, por në të vërtetë e përdori për të kundërtën. Gjithashtu Kastro ka pranuar se i shpëtoi jetën: i zbuloi sekretin".
Në dokumentet e CIA-s nuk është specifikuar nëse Merlin Monro vuri këmbë në Kubë. Një pjesë e mirë e studiuesve mendojnë se aktorja ka qenë dhe është e lidhur me ngjarjet e tjera, prandaj kjo është edhe arsyeja "që duhej" të vdiste.
Sigurisht që deri në momentin kur lidhja e saj me Bob Kenedin vazhdonte, shërbimet sekrete hezitonin ta ndiqnin çështjen. Hetuesit ndryshuan mendje pas prishjes së marrëdhënies me Bobin, sidomos pas telefonatës kërcënuese, ku i thoshte vëllait të Presidentit që do të tregonte të gjitha ato që ai dinte. Ky ishte edhe fundi.
Plani për vrasjen e Kastros me ndihmën e Monrosë i përket mars-prillit të vitit 1961. 16 muaj më vonë, në mbrëmjen e 4 gushtit 1962, në restorantin ‘La Scala‘ u takuan Merlin, Bob Kenedi, Piter Louford dhe sekretaria e tij. Pak orë më vonë ndodhi tragjedia dhe bashkë me të u zhduk edhe ditari i kuq i aktores. Kështu morën fund të gjitha provat e komplotit të dështuar kundër Kastros.

shqip.

[Xhuxhumaku]

John Profumo, seks dhe spiunazh

» Dërguar më: 27/10/2009 - 14:37


Asnjëherë në historinë e Britanisë së Madhe qeveria nuk kishte rënë deri atëherë për shkak të një prostitutë.

Por, pas kësaj historie fshihej një skenar tjetër i thurur deri në detaje. Nuk ishte vetëm një romancë dashurore e John Profumo, sekretar i Shtetit për Luftën, por edhe një histori e mbushur me gënjeshtra, tradhti dhe spiunazh. Politikani
nuk mundi dot t’i rezistojë tundimit dhe ra në grackën e ngritur nga spiunazhi sovjetik! Ajo që u konsiderua në fi llim më shumë një sulm politik ndaj Qeverisë, brenda 10 ditësh rezultoi se ishte e vërtetë. Pa dashje, politikani ishte përfshirë në një miqësi intime me një artiste kabareje, e cila fshihte rolin e saj kryesor në këtë skenar, atë të një agjenteje sekrete të Bashkimit Sovjetik. Ai ishte një nga burrat më fi snikë, i martuar me një nga yjet e kinematografi së, Valerie Hobson, por u josh për të pasur më shumë. Skandali shkatërroi reputacionin e qeverisë së kryeministrit Harold Macmillan, i cili dha dorëheqjen disa muaj më vonë për shkak të gjendjes se rëndë shëndetësore. Pas kësaj skandali, nga i cili dolën sekretet e Luftës së Ftohtë, John Profumo dhe karriera e tij e shkëlqyer politike fluturoi në erë. Por, emri i tij mbeti në historinë e Anglisë si shembull tipik i spiunazhit, dyshimeve ndaj jetës së politikanëve, gabim të cilin Profumo nuk e shlye deri në momentet e fundit të jetës. As për atë dhe familjen e tij aristokrate, aventurat e seksit dhe spiunazhit nuk do të ishin të lehta për t’u pranuar. Ky skandal u kthye pak vite më pas në një fabul romanesh dhe filmash, nuk ishte asgjë më shumë sesa seks, spiunazh dhe gënjeshtra, të cilat kishin në qendër të vëmendjes emrin e John Profumos.

Spiunazh dhe seks

Historia nisi në fillim si një lidhje e fshehtë dashurore që u përfol mes politikanësh, por më pas kjo çështje u kthye në qendër të debateve të parlamentin anglez. Profumo reagoi duke deklaruar se, marrëdhënia e tij me bukuroshen 21-vjeçare Christine Keeler ishte vetëm shoqërore dhe ato që fliteshin në publik nuk ishin gjë tjetër veçse thashetheme të gojëve të liga. Por, pas kësaj deklarate materialet e publikuar në media treguan se lidhja e tyre kishte qëllime të tjera, madje që cenonin direkt imazhin e qeverisë dhe sigurinë në vend. Pak javë më vonë, Profumo u shfaq përsëri para deputetëve duke thënë me keqardhjen më të thellë se pranonte faktin se kishte mashtruar, madje ishte gati të jepte edhe dorëheqjen. Sekretari i Shtetit, John Profumo, dha dorëheqjen nga qeveria, duke pranuar se ai gënjeu në Parlament në lidhje me marrëdhënien e tij me një prostitutë. Nuk mund të gëlltitej lehtë ky skandal. Familja aristokrate e Profumos kishte lidhje të ngushta me kurorën, për të mos folur edhe për rolin e tij gjatë luftës, duke u bërë shpesh një shembull në politikë. Por, kjo nuk do të mjaftonte, për këtë duhet të paguante qeveria mbi gjithçka.

Rrëzimi i qeverisë

Skandali kishte qenë një tërmet i fortë dhe nuk mund të kalohej lehtësisht. Kryeministri Harold Macmillan pranoi dorëheqjen e Profumos, duke e quajtur atë një "tragjedi e madhe". Por, tani ishte shumë vonë edhe për Qeverinë. Nëse politikani pranoi se kishte fjetur me Christine Keeler, kjo nuk mjaftonte. Më pas agjentura angleze zbuloi se ajo ishte edhe e dashura e Eugene Ivanov, atashe në ambasadën sovjetike dhe njëkohësisht spiun. Ky skandal pushtoi vëmendjen e botës, sidomos në Shtetet e Bashkuara, ku FBI përpiloi një raport të detajuar që nxori në pah anën tjetër të Profumos, atë të një spiuni, i cili i kishte dhënë informacione të bollshme dhe shumë sekrete 21-vjeçares bukuroshe. Gjykata britanike arrestoi menjëherë Christine Keeler, duke e akuzuar atë për spiunazh dhe mashtrim me anë të seksit ndaj politikanit të njohur. Debatet në media ishin të ashpra, deri aty sa edhe kreu i spiunazhit britanik, Sër Roger Hollis, u cilësua si spiun sovjetik. Në tetor 1963, pas një muaji nga publikimi i raportit që tregonte lidhjen e Profumo me Keeler, kryeministri dha dorëheqjen për shkak të gjendjes së rëndë shëndetësore. Gjithsesi, kritika e komentoi këtë si një motiv të fshehur, pasi arsyeja kryesore ishte pikërisht skandali. Kjo histori ishte më dramatike sesa dukej. Personazh nuk ishte vetëm politikani i njohur, por edhe emra të tjerë të ushtrisë, duke e kthyer këtë hetim në një nga precedentët më të rrallë në jetën politike angleze. Emra të njohur të politikës dhe ushtrisë dolën si të përfshirë në këtë skandal, mes të cilëve edhe disa gjeneralë, të cilët kishin qenë frekuentues të kabaresë ku luante Keeler. Shumica e tyre u fshinë më pas nga lista, ndërsa Profumo mbeti emri kryesor që kishte lidhje direkte me 21-vjeçaren, pasi ishte gjithashtu një ndër politikanët që frekuentonte më shumë se kushdo tjetër jetën e natës dhe klubet e fshehta, që në atë kohë konsideroheshin si imorale nga shoqëria britanike.

Karriera politike

John Dennis Profumo u lind më 30 janar 1915, në një familje të pasur dhe aristokrate në Sardenjë, pasi kishte emigruar në Britani 30 vite më parë. Ai ishte i edukuar në Harrow, një shkollë e lartë private, dhe më pas në Oksford. Në 1940 ai u bë deputeti më i ri në Dhomën e Komuneve, përfaqësonte Kettering në Anglinë Qendrore, por e humbi vendin e tij pas Luftës së Dytë Botërore, gjatë së cilës ai u gradua. Pas luftës ai u emërua sekretar i Shtetit për luftën, në vitin 1960. Vdekja e Profumos u njoftoi zyrtarisht nga ish-kryeministri Tony Blair, i cili kishte hedhur pas të shkuarën e dhimbshme politike. "Unë mendoj se ai do të kujtohet jo vetëm për ngjarjet që sollën në karrierën e tij politike për një fund, por dhe me shumë mirënjohje e respekt për atë që ai kishte arritur në jetën e tij më vonë". Pas largimi nga politika, Profumo iu përkushtuar gjithë jetën bamirësisë në lagjet e varfra të Londrës, por dhe në këtë pikë ai ka qenë gjithmonë i gjykuar nga media dhe politikanët e tij kundërshtarë.
gsh

[Brari]

Ku je mo Xhumak?

Mo jeshe gje ne greve?


E kishe krevatin me thane mes Oltes e Shegushes..

lol

---

Po e vazhdoj temen tende me kte shkrim interesant.

----------


Spiunet e KGB-së

KGB-ja rekrutonte vajza të bukura në radhët e saj, për të zënë në kurth diplomatët e huaj dhe kjo taktikë funksiononte më së miri. Ato ishin të bukura, sharmante, inteligjente, joshëse dhe mbi të gjitha mjaft dinake
Për shekuj me radhë, femrat kanë shërbyer në shërbimet e spiunazhit, duke u bërë kështu agjentet më të suksesshme. Shumë prej tyre janë nderuar me medalje për shërbimet e kryera, të tjera janë ekzekutuar e ka dhe nga ato që janë dënuar e më pas janë falur.

KGB-ja njihet si shërbimi sekret që krijoi një linjë mjaft të fuqishme me një rrjet agjentesh, të cilat me bukurinë e tyre zbërthenin çdo sekret. KGB-ja rekrutonte vajza të bukura në radhët e saj, për të zënë në kurth diplomatët e huaj dhe faktet tregonin gjithnjë e më tepër, që taktika e tyre funksiononte në perfeksion. Ato ishin të bukura, sharmante, inteligjente, joshëse dhe mbi të gjitha mjaft dinake. Në kurthin e tyre kanë rënë shumë e shumë diplomatë e burra shteti të fuqishëm. Joshja e tyre ishte e pashoqe dhe rezistenca në shumicën e rasteve ishte e pamundur.

Kërcimtare, aktore apo këngëtare, të cilat stërviteshin për të joshur cilindo person që do të duhej t'i nxirrnin informata. Puna për to nuk ishte aspak e vështirë, pasi avantazhet e tyre më të mëdha ishin joshja femërore dhe dobësia mashkullore. Ndonjëherë mjaftonte vetëm një shikim apo provokim i lehtë për të arritur qëllimin.

Pikërisht në këtë mënyrë, KGB-ja kompromentoi ambasadorin britanik në Moskë, sër Xhefri Harison në vitin 1968. Ambasadori u dashurua pas një gruaje të bukur ruse, e cila punonte si shërbëtore në ambasadën britanike e quajtur Galja. Ajo ishte e futur me mision aty nga KGB-ja. Pasi çifti doli nga dhoma e gjumit në një apartament të Leningradit, Harrisonit iu treguan foto të tij me Galjan gjatë kohës që bënin dashuri. Harrisonit iu komunikua se, në qoftë se nuk i jepte KGB-së informacionet që ajo kërkonte, fotot dhe lidhja e tij me Galjan do të bëheshin publike. Në vend që të bashkëpunonte, Harrisoni u kthye në Londër ku pohoi lidhjen me Galian te oficerët e MI5, (Kundërzbulimi britanik). Ai u nxorr në pension menjëherë. Megjithëse ky lloj kurthi në këtë rast ka dështuar, shumë kurthe përpara Harrisonit ishin të suksesshëm. Koloneli Lui Gibo, atasheu ajror francez, në vend që të jepte informacion dhe të fshihte lidhjen, vrau veten.

Mata Hari

Në krye të listës së spiuneve më të famshme në botë qëndron Mata Hari. Edhe pse ajo është konsideruar gjithnjë si prej spiuneve më të famshme, historianë e autorë të ndryshëm kanë cilësuar se ajo ka qenë më shumë një figurë rastësore sesa e qëllimshme. Mata Hari ishte emri skenik i Margaretha Gertruida Zelle, një valltare ekzotike holandeze dhe kurtizane, e cila u ekzekutua nga skuadra e pushkatimit për spiunazh gjatë Luftës së Parë Botërore. Duke qenë se Holanda ishte neutrale, Margaretha Zelle, mund të kalonte kufijtë lirshëm. Kjo është arsyeja pse mendohet se ajo është përdorur nga shërbimet sekrete.

Nance Wake

Një tjetër spiune e famshme është Nance Wake, e cila punonte si gazetare në Francë, kur nisi Lufta II Botërore. Kauza e saj ishte çlirimi i Francës dhe mundja e fashizmit europian. Shumë shpejt ajo doli vullnetare për të qenë korriere e Rezistencës Franceze dhe shumë shpejt krijoi një rrjet spiunimi aq të gjerë dhe efektiv, saqë Gestapoja vuri një çmim për kokën e saj. Pas luftës ajo u nderua me medalje të lartë civile nga pesë shtete. "E urrej luftën dhe dhunën", ka thënë ajo dikur, "por, nëse lufta vjen nuk e kuptoj përse ne femrat duhet thjesht ti themi lamtumirë burrave tanë që shkojnë në luftë dhe të qëndrojmë në shtëpi, duke i thurrur triko".

Maria Konnenkova

Albert Ajnshtajn mund të ketë qenë gjeni, por jo aq i zgjuar sa për të shmangur magjepsjen me agjenten sekrete Maria Konnenkova. Ajo e takonte Ajnshtajnin në vitin 1940, për të mbledhur informacione rreth përpjekjes së amerikanëve për të shpikur bombën e parë atomike.

Maria Knuth

Maria Knuth, një tjetër vajzë me emrin e shenjtores, por që veç e tillë nuk ishte. Kërcente në kabare dhe magjepste me bukurinë e saj oficerët britanikë dhe amerikanë. Ishte një gjermane e rekrutuar nga KGB-ja, për shkak të bukurisë së saj dhe për aftësinë e saj për të tërhequr oficerët britanikë dhe amerikanë gjatë Luftës së Dytë Botërore. Për shkak të profesionit të saj si kërcimtare kabareje, ajo e kishte shumë të lehtë të mbulonte misionin e saj të vërtetë dhe me bukurinë mahnitëse i ka ngritur kurthe nga më të ndryshmet oficerëve dhe diplomatëve.

Elizabeth Bentley

Elizabeth Bentley, një amerikane gjithë sharm, ra në dashuri me kontrollorin e saj rus, Jacob Golos, pasi u rekrutua nga KGB-ja në vitin 1940. Ajo e nisi karrierën e spiunazhit, duke menduar se po spiunonte për Partinë Komuniste të SHBA-së, kur në fakt ishte duke punuar për policinë sekrete sovjetike. Si agjente sekrete, ajo instalonte në dhomat e gjumit kamera ku regjistronte gjithçka ndodhte dhe i kërcënonte "viktimat" e saj se do i bënte publike. Pikërisht me anë të kësaj taktike, Elizabet Bentley, ka joshur të paktën 8 zyrtarë amerikanë dhe në biseda intime u nxirrte të dhëna në llogari të sovjetikëve. Gjatë Luftës II Botërore ajo ishte një prej spiuneve më të suksesshme sovjetike në SHBA. Por, një ditë vendosi t'i jepte FBI-së emrat e 150 spiunëve sovjetikë, duke përfshirë dhe punonjës të qeverisë amerikane.

Kystyna Skarbek

Kystyna Skarbek është gjithashtu një prej spiuneve më të suksesshme të Luftës II Botërore për llogari të Anglisë. Ajo ka kryer misione në Poloni, Hungari, Francë dhe Egjipt. Ajo fitoi famë kur shpëtoi dy kolegë të saj, të cilët do të ekzekutoheshin nga Gestapoja, duke u prezantuar si mbesa e një zyrtari të lartë të komandës britanike.

Virginia Hall

Si agjente e operacioneve speciale ekzekutive, edhe Virginia Hall ka kryer misione të panumërta në funksion të Rezistencës franceze, duke fituar një reputacion si person në gjendje t'u shmangej edhe operacioneve më të hekurta naziste. Fama e saj konsiston dhe në faktin se, ajo kishte humbur një pjesë të këmbës dhe ecte me protezë druri.

E njohur si "zonja e çalë e OSS", për shkak të këmbës, ajo luajti një rol të rëndësishëm gjatë Luftës së Dytë Botërore. Virginia punoi për të shkëputur ndërlidhjen gjermane, duke prerë linjat elektrike dhe telegrafike, mision për të cilin mori medalje zotësie.

Legjenda e Violetës

Aftësia, bukuria si dhe jeta tragjikisht e shkurtër e Violette Szabo-së, kanë kontribuar për të ngritur legjendën e emrit të saj. Si agjente sekrete, misionet e saj në Francën e pushtuar varionin nga mbledhja e informacioneve e deri te sabotazhi. Pas një kohe të gjatë, ajo u kthye në Francë më 7 qershor 1944 me misionin për të koordinuar aktivitetin e makuisadëve të Francës për sabotimin e linjave të komunikimeve gjermane. Autovetura me të cilën udhëtonte tërhoqi shumë shpejt vëmendjen e trupave gjermane dhe si pasojë e konfliktit me armë zjarri që pasoi, Violeta u kap dhe u burgos. E transferuar në një burg të sigurisë së lartë, ajo ju nënshtrua torturave sistematike për t'u ekzekutuar më pas nga forcat naziste në vitin 1945, në moshën 23-vjeçare.

Lona Cohen

Anëtare e Partisë Komuniste, Lona Cohen, në shërbimin e saj të parë punoi si korriere e Theodore Hall-it, një fizikan i projektit "Manhattan", i cili u dërgonte sekrete sovjetikëve. Ajo u rekrutua në spiunazhin sovjetik nga bashkëshorti i saj Morris Cohen. "Lesley", ky ishte kodi i saj, dërgonte materiale nga projektet e armëve atomike amerikane në konsullatën sovjetike në Nju-Jork. Pas luftës ajo dhe bashkëshorti i saj u vendosën në Londër, ku krijuan Rrethin e Spiunëve të Portlandit, që u kalonte sovjetikëve sekretet detare britanike.

Melita Norwood

Melita Norwood ka qenë një punonjëse civile britanike me bindje të thella komuniste, puna e së cilës ishte të punonte për një kërkim sekret bërthamor, duke patur kështu akses të plotë në shumë dosje e informacione "Top Secret". Edhe pse informacionet që ajo kishte zbuluar nuk i alarmonin shërbimet inteligjente britanike, ato tërhoqën vëmendjen e Bashkimit Sovjetik, që arriti ta rekrutonte atë si spiune në vitet 1940.

Për dekatat e mëpasshme të Luftës së Ftohtë, Norwood vazhdoi të përçonte një numër të madh sekretesh qeveritare tek kolegët e saj sovjetikë. Edhe pse aktiviteti sekret i Melitës u zbulua në vitin 1960, në mënyrë të pashpjeguaeshme inteligjenca britanike vendosi të mos reagonte dhe mos të merte masa për asnjë nga informacionet që ajo kishte spiunuar.

Ethel Rosenberg

Aspironte të bëhej këngëtare dhe aktore, por kryesisht punoi si sekretare në një kompani anijesh. U akuzua dhe u dënua me vdekje për dhënien e sekreteve të ushtarakëve amerikanë rusëve. Sipas gjykatësve, Rosenberg kishin sjellë vdekjen e 50 mijë ushtarëve në Kore e gjithashtu kishte shitur edhe sekretet bërthamore te sovjetikët.

Brita Tott

Brita Tott është një tjetër spiune e famshme. Në vitin 1442, vajza e fisnikërisë daneze u martua në familjen mbretërore suedeze. Një dekadë më pas, kur suedezët hynë në luftë kundër danezëve, ajo ishte spiunia perfekte për vendin e saj. Ajo shërbeu si korriere që i kaloi sekrete të mëdha familjes daneze dhe u dënua me djegie në turrë të druve, por më pas u fal.

Princesha Stefani

Si një anëtare e bukur dhe e pasur e aristokracisë gjermane, në vitin 1930 princesha Stephanie u përfshi në elitën e Londrës, ku u miqësua me ministra të kabinetit. Ajo arriti të përfitonte informacione të arta për Hitlerin kur jetonte në Londër.

Judith Coplon

Ishte një nga figurat më të famshme të hedhur në gjyq nga Shtetet e Bashkuara, pasi spiunonte tek Bashkimi Sovjetik. Problemet që dolën gjatë gjyqit të saj patën një influencë mjaft të madhe në aktet penale kundër spiunazhit gjatë periudhës së McCarthy. Afërsia dhe lidhja e saj e ngutshtë me agjensitë inteligjente sovjetike ishin si një alarm për Shtetet e Bashkuara, që kishin nevojë urgjente për të kryer reforma dhe për të nisur kundër spiunazhin.

Judith Coplon punonte në Departamentin e Drejtësisë, në sektorin e agjentëve të huaj. Ajo mblidhte informacione dhe bashkëpunonte me rusin Valentin Gubitchev, një ish-oficer i shërbimeve sekrete. FBI-ja e nuhati situatën dhe i arrestoi të dy në vitin 1949.

Julia Child

Para se të bëhej një kryeguzhiniere e famshme, ajo punonte për OSS-në, që është paraardhësja e CIA-s. Asaj i qe ngarkuar detyra që bashkë me kolegë të saj duhet të vriste peshkaqenët që mund të shkaktonin plasjen e dinamitit poshtë ujit të vënë për gjermanë, dhe mund t'i paralajmëronin ata për eksplozivin.

Betty McIntosh

Ka shkruar një libër kujtimesh për pjesëmarrjen e saj në Shërbimet Sekrete amerikane. Është vlerësuar si një nga spiunet më të afta në OSS. "Nëse njerëzit na pyesin se çfarë po bëni këtu, thojini që jeni një sekretare dhe s'do ju pyesin më", thotë ajo në librin e saj.

Melissa Mahle

Prej tre vjetësh ka lënë CIA-n. Mbante detyrën e një eksperte spiunazhi kundra terrorizmit dhe ka punuar si klandestine në Lindjen e Mesme deri në vitin 2002. Që kur la punën, ajo ka punuar si këshilltare në Lindjen e Mesme për çështjet e sigurisë.

Lindsay Kegley

Edhe Kegley ka pak kohë që është shkëputur nga CIA. Ishte një nga oficeret më të mira të Agjencisë Qendrore të Inteligjencës nga viti 1998 deri në vitin 2003. "Të gjithë njerëzit që më njihnin më thoshin të mos e merrja këtë hap, por është vërtet bukur të ndihmosh vendin tënd", ka thënë ajo.

Irene Nelson

Një vajzë e njomë, por shumë e gjallë, ishte një nga spiunet paraardhëse të CIA-s gjatë Luftës së Dytë Botërore. Ishte 23 vjeçe dhe e sapomartuar kur u fut në shërbimet sekrete. "Edhe ajo mësoi të gatuante vonë, si Julia Child", shkruhet në librin "Motrat e spiunazhit.

Virginia Baynes

Është një nga spiunet amerikane gjatë periudhës së Luftës së Ftohtë. Ajo u rekrutua nga i dashuri i saj, i cili punonte me shërbimet sekrete. Virginia u largua nga CIA, por jo shumë kohë më pas shiti informacione.

Përgatiti

KLARITA BAJRAKTARI

bota sot

[wittstar]

Kur lexoj keto qe jane shkruar ketu me lart mbi femra inteligjente e shume te bukura mendoj si nuk jam dhe une ambasador i rendesishem i ndonje shteti qe te me vinin dhe mua ndonje bukuroshe te tille prane dhe te mesoja apo te perfeksionoja gjuhen e saj me ndihmen e asaj femre.Sigurisht qe ajo femer nuk duhet te ishte nga tribuja gjermanike!!!

Ej o milet a e keni marre vesh.A keni degjuar te flitet per agjentin me te madh te te gjitha kohrave,nje agjent te KGB-se qe eshte rritur ne Shqiperi!!!

Thuhet se nje shtetas shqiptar i rritur ne Shqiperi ne kohen e Enver Hoxhes,edhe pse ka qene shenjester e sigurimit dhe e shik-ut,i ndjekur kembe pas kembe qe nga lindja e tij deri ne renie te qeverise se Ramiz Alise,i ka care te gjitha rrethimet,ka ikur nga Shqiperia eshte vendosur ne Bruksel.Atje ka arritur te fitoj besimin e Perendimoreve dhe eshte futur oficer brenda m'u ne kuartierin e NATO-s,ku nuk i ka lene NATO-s sekret pa perlare!!!Tashti ndodhet shendoshe e mire ne Rusi!!!
Ky lajm eshte konfirmuar disa muaj me pare nga te gjitha agjensite e lajmeve.
C'e paska gjet sigurimin e shik-un qe u ka kalu per shalesh ai agjenti.
Gjithe RRUZULLI tallet me sigurimsat e me shik-un: Budallenje njeri,e Budallenje tjetri!!!

[baaroar]

@wittstar
Mund të na sjellësh ndonjë nga këto konfirmimet e agjensive të lajmeve t'i hedhim një sy?

[martini1984]

@wittstar
Mund të na sjellësh ndonjë nga këto konfirmimet e agjensive të lajmeve t'i hedhim një sy?

Nje poliagjent nuk ka nevoje te konfirmohet ne forumin shqiptar?
Aty mbahu se do ta japi konfirmimin.
mendimi im

[Brari]

vertet agjentet ruse kan qen te bukura e intelogjente po ama xhejms bondit sja kan hedhur..

ai i kiu shum nga ato.. mirpo ne castet e kirjes gjithmone e shqetsonin nga qendra..po ai si b k qe ishte u a mbillte telefonin..

[baaroar]

Nje poliagjent nuk ka nevoje te konfirmohet ne forumin shqiptar?
Aty mbahu se do ta japi konfirmimin.
mendimi im

Thjeshtë kërkova një lajm i cili është bërë publik nga një një agjensi lajmesh.
Nuk kërkova dosjen e tij!

[wittstar]

@wittstar
Mund të na sjellësh ndonjë nga këto konfirmimet e agjensive të lajmeve t'i hedhim një sy?

Nuk e keni marre vesh ju qe te gjithe policat qe rruanin kuartierin e NATO-s ne Bruksel,te gjithe cuditerisht polica gjerman, kane bere harakiri.
Tashti pas kesaj disfate kam degjuar se NATO nuk merr me polica gjerman per te rruajtur instutucionet e veta.
Jo vetem kaq por policat gjerman edhe ata si shiksat nuk guxojne te dalin me neper Bote se i tallin te gjithe.U thone: Budallenje njeri e Budallenje tjetri!!!



Of the great sages I am Bhrgu;of vibrations I am the transcendental om.Of sacrifices I am the chanting of the holy names,and of immovable things I am the Hi-Ma-Layas!!!
Marre nga Bhagavad-Gita As It Is,faqe 377

[EDLIN]

Nuk e keni marre vesh ju qe te gjithe policat qe rruanin kuartierin e NATO-s ne Bruksel,te gjithe cuditerisht polica gjerman, kane bere harakiri.Tashti pas kesaj disfate kam degjuar se NATO nuk merr me polica gjerman per te rruajtur instutucionet e veta.
Jo vetem kaq por policat gjerman edhe ata si shiksat nuk guxojne te dalin me neper Bote se i tallin te gjithe.U thone: Budallenje njeri e Budallenje tjetri!!!

Jo s'e kemi marre vesh, prandaj te pyeti dhe ai me lart, na e sill t'a lexojme ose na sqaro si.. qysh.. tek..

[BlueBaron]

Jo s'e kemi marre vesh, prandaj te pyeti dhe ai me lart, na e sill t'a lexojme ose na sqaro si.. qysh.. tek..

Epirotas, po ça merresh me ate stalinistin mor djale. Atij i ka rreshkit kokrra grurit. S'e di ti qe wittstar desh ta rekrutonte BND gjermane kur ky studionte ne Gjermani. Kush e di ku ka kerkuar strehim politik. Une mendoj ne Bjellorusi ose ne Kine ...

[Xhuxhumaku]

Armiku që vjen nga kompjuteri

Një rrjetë merimange kineze është duke mbështjellë Uashingtonin, dhe është e gjatë 2500 vite. Nëse është e vërtetë, siç denoncon “Uashington Post”, që nuk ka server-a dhe banka të dhënash në kryeqytet që merimanga kineze nuk ka arritur dhe thithur, atëherë ky do të ishte vetëm versioni teknologjik i asaj që Sun Tzu parashikonte 500 vjet para Krishtit ek “Arti i Luftës”, kapitulli 13: “Nga njohja e armikut varet suksesi i armëve”.

Të kota përgënjeshtrimet dhe protestat për pafajësi. Spiunazhi kibernetik, hacker-imi, domethënë penetrimi i paligjshëm në kompjuterët e të tjerëve për të marrë informacione të fshehta apo për t’i paralizuar, është terreni në të cilin luftohet dhe do të fitohet lufta e të ardhmes, edhe pa bomba e masakra. E praktikojnë të gjithë, ata që zënë pusi dhe ata që lidhin rrjetën e merimangës, si e tregojnë sulmet e shërbimeve të fshehtë amerikan dhe izraelit ndaj kompjuterëve që kontrollojnë centralet bërthamorë iranianë me supervirusin Flame, “flaka”.

Qeveria e Pekinit mohon e indinjiuar dhe askush nuk i beson. Administrata në Uashington proteston dhe kërcënon, e zemëruar jo vetëm për shkeljen e sekreteve shtetërore, bankave të të dhënave, arkivave gazetareske, studiove të mëdha ligjore, Kongresit dhe Senatit, por ndoshta, edhe më shumë, për poshtërimin e të parit të Amerikës të mposhtur në këtë lojë të teknologjisë së lartë në të cilën ndihej e para. Është e mundur që edhe një herë, ashtu si ka ndodhur në vitet tridhjetë kur ekspertët konsideronin japonezët një popull të tërhequr dhe të paaftë që të kërcënonte supremacinë ushtarake dhe teknologjike të SHBA dhe Mbretërisë së Bashkuar në Paqësor, ka kundërplasur nënvlerësimi i popujve të tjerë, mbi të gjitha lindorë.

Nëse pyet specialistët e sigurisë kibernetike, shkruan “Uashington Post”, që prej vitesh pëson infiltrimet e hacker-ave kinezë, që kërkojnë mbi të gjitha axhenda të rezervuara, scoop-e ende të padalë, numra telefonash të fshehtë, do t’ju përgjigjen se në kryeqytetin amerikan nuk ka institucione, agjenci, minitsri, zyra lobimi, ku nuk kanë arritur duart e merimangës së Sun Tzu. “Pyes veten si arrijnë të përzgjedhin dhe përdorin atë sasi aq të madhe të dhënash që grabisin, e pamtshme në terabyte, mijëra miliarda byte”, thotë Shaun Henry, ish-përgjegjës për kundërspiunazhin informatik në FBI. Ndoshta me një miliardë e 344 milionë banorë, nuk u mungojnë koha dhe personeli.

Spiunazhi i heshtur, që vetë Henry e krahason me një burrë të padukshëm “që zhbiron në sirtarët tuaj”, është masiv dhe pa dallim. Studio e Mandiant, shoqëria kundër hacker-ave e angazhuar nga “Uashington Post”, ka arritur në konkluzionin që 141 institucione publike dhe private dhe 20 revista e gazeta janë dhunuar prej kinezëve, por ky është vetëm numri i atyre për të cilat ka siguri. Rrjeta përpiqet të mbështjellë këdo, dhe cilindo ent, që mund ta ndihmojë të rindërtojë deri në detaje rrjetin e personave, marrëdhëniet e tyre, ndikimin e tyre. Duket sikur, edhe pa përdorur të dhënat, përpiqet që të kuptojë se si funksionon nga brenda makina e pushtetit politik, ekonomik, financiar, kulturor, aq të ndryshëm nga ai kinez. Dhe ndoshta për të goditur, që nga Amerika, kundërshtimet politikë dhe fetare brenda vendit. Kush shkruan fjalën Tibet është e sigurtë që do të zhbirohet.

Kohët e spiunazhit industrial dhe ushtarak të stilit KGB apo GRU, shërbimi i fshehtë ushtarak sovjetik, janë duke marrë fund. Mund të zbulohen dhe çmontohen ende kompani false, si “Arc Electronics e Hjustonit”, e krijuar nga një rus i shndërruar në amerikan, Aleksander Fishenko, i cili blinte materiale elektronikë shumë të sofistikuar dhe e dërgonte në Moskë, pavarësisht ndalimit absolut të eksportit. Por vitet e Konkordskit, supersonikut Tupolev Tu-144 shumë i ngjashëm me projektin Concorde franko-anglez, apo planet e detajuar të gjuajtësit dhe bombarduesit Tornado, që mbërritën në Kremlin përpara se të mbërrinin në stabilimentet evropianë, janë të kapërcyer.

“Kurthet e mjaltit” si ata të bukuroshes Anna Chapman, e cila nga Nju Jorku shërbente si mbështetje për Fishenkon, bëhen të vjetëruar kur projektet e detajuar, bashkëbisedimet privatë, pyetjet “kush është” dhe “çfarë bën” janë vetëm disa sekonda larg, aq sa duhet për të shkarkuar byte nga një server, shpesh nëpërmjet daljeve të vogla të sigurisë, që janë lënë nga vetë programuesit. “Çdo derë e kyçur mund të hapet”, shpjegonte Jeff Sitar, kampion botëror i hajdutëve të kasafortave klasike. “Të gjithë duhet ta kuptojmë se siguria absolute nuk ekziston në informatikë dhe që asnjë rrjet nuk është i paprekshëm”, paralajmëron specialisti për sigurinë në qendrën për studime strategjike ndërkombëtare, James Leuis, pasi e ka izoluar serverin e qendrës, por që më pas e ka parë të penetrohet.

Dueli mes shpatës më të mprehtë dhe mburojës më të fortë riprodhohet shekull pas shekulli, duke lënë gjithmonë të hapur rezultatin. Kompanitë private që merren me ndërtimin e mburojave e zmadhojnë rrezikun, sepse në mesin e panikut për të dhëna të grabitura gjithnjë e më shumë kompani shkojnë tek ato në kërkim të shërbimeve të tyre për t’u mbrojtur. Spiunazhi ka qenë gjithmonë fati i kundërspiunazhit, dhe e anasjellta, dhe format e reja të luftës së fshehtë nuk bëjnë përjashtim në këtë dinamikë të tregut. Coca-Cola, Apple, Lockheed Martin, MCDonald’s kanë qenë, mes shumë kompanive të tjera të mëdha, të sulmuara ndoshta nga kinezët, të cilëve sot është e lehtë t’u atribuosh çdo virus, çdo lloj “peshkimi” nëpërmjet përdoruesit që bie lehtësisht në rrjetë.

E nëse ndokush pyet se çfarë sekretesh mund të fshehtë kasaforta e një kompanie që prodhon pije të gazuara dhe patate të skuqura, atëherë nuk sheh pikën kyçe të rrjetës kineze të merimangës. Përmes një kompanie shumëkombëshe si Coca Cola apo McDonald’s kinezët rindërtojnë rrjete influencash, mekanizma financimi dhe operacionesh në tregjet e valutave për të anuluar kapërcimet e vlerës, shohin se si ndërtohet një perandori industriale dhe tregtare. Mësojnë. Natyrisht, ka sekrete ushtarake dhe industriale që serverat e kompanive si Lockheed, Boeing, Raytheon i zotërojnë dhe që gjeneralët/industrialistët kinezë i kërkojnë me ngulm, duke shmangur edhe lodhjen e “inxhinierisë së prapthi”, krijuar nga sovjetikët që u duhej të çmontonin dhe më pas të përpiqeshin të rimontonin duke kopjuar pjesët e vjedhura në SHBA dhe Evropë. Por qëllimi është më i gjerë, më pak ideologjik se sa rusët e viteve gjashtëdhjetë.

Të habit befasia e klasës drejtuese politike amerikane që nëpërmjet presidentit të Komisionit të Shërbimeve të Fshehtë të Senatit, republikanit Mike Rogers, thotë se “rreziku po rritet në mënyrë eksponenciale” dhe përfiton për të kritikuar Presidentin Obama: “Duhet të bëjë më shumë për t’u shpjeguar kinezëve që do të kenë pasoja të rënda për spiunazhin informatik të sponsorizuar nga shteti”.

Edhe pa marrë parasysh që shteti, Republika Populloire mohon çdo rol, pra Obama u flet atyre që nuk dëgjojnë. Ishte evidente që eksportimi masiv i teknologjisë, për të kërkuar kosto prodhimi jonjerëzore, do të sillte rritjen e shpejtë të dijeve. Dhe bashkë me to oreksin, e kinezëve që shpesh vijnë të specializohen në ata universitete amerikanë që u mësojnë atyre mënyrat se si t’i zhbirojnë.

Pasi u kanë dhënë kinezëve peshkun për të mbijetuar, sipas maksimës së famshme të Mao Ce Dunit, u kanë mësuar atyre të peshkojnë. Dhe kryeqyteti i demokracisë më të madhe në botë, ai që gjithmonë ka pasur, ose ka thënë se ka pasur, transparencën dhe hapjen e virtutin të vet parësor, sot jeton ankthin e të mbështjellit në një rrjetë prej të cilës mund të mbrohet vetëm përmes një paranoje të re kiber-makartiane. Por në epokën e ndërlidhjes së çastit në nivel global, ku “çimkat” në zyra, “përgjuesit” në fijet e telefonave mikrokamerat dhe mikrofilmat tingëllojnë të vjetëruar njësoj si avulli, nuk mund të mbyllesh në kasafortë pa u mbytur.

Mbetet ende i shpëtuar, jo rastësisht, planeti elektoral, ku nuk ka hyrë vota elektronike. Asnjë eksperiment i votimeve online nuk ka kënaqur Komisionin Federal të Zgjedhjeve dhe kështu mbeten në fuqi sistemet klasikë, ndonëse jo të përsosur. Makthi i “Kandidatit Manchurian”, i kandidatit në Shtëpinë e Bardhë të kushtëzuar dhe programuar pikërisht nga kinezët, mund të realizohet. Jo më me shpëlarjen e trurit, por me një klikim të thjeshtë nga Pekini.

http://www.gazetametropol.com/armiku...ga-kompjuteri/

[Xhuxhumaku]

MORTEN STORM Historia e çuditshme e një agjenti modern

Ky është një përkthim i versionit të shkurtuar të projektit të gazetarisë investiguese që fitoi Çmimin Evropian të Shtypit muajin që kaloi. I botuar fillimisht në gazetën daneze “Jyllands-Posten”, ai flet për historinë e jashtëzakonshme të Morten Storm, një ish-agjent i shërbimit të fshehtë danez, dhe rolin e tij në ndihmën që i dha CIA-s për të gjetur vendndodhjen e liderit të Al Kaedës, Anvar al-Avlaki, i cili u vra prej avionëve të telekomanduar amerikanë në Jemen bashkë me tre të dyshuar të tjerë, pjesëtarë të rrjetit terrorist, në shtator 2011.

I zhgënjyer sepse autoritetet amerikanë nuk ia njohën aspak meritën për ndihmën që dha në gjetjen e Avlakit, Storm shkoi tek “Jyllands-Posten” për të treguar historinë e tij. Gazetarët e intervistuan për më shumë se 120 orë dhe më pas ballafaquan me rigorozitet rrëfimin e tij me një sërë dokumentesh dhe mesazhesh në e-mail, si dhe me rregjistrime audio dhe video që ai u ofroi. Agjencia e fshehtë daneze, PET, ofroi një deklaratë për gazetarët, ndërkohë që CIA nuk iu përgjigj kërkesave për të komentuar.

Artikulli është në thelb rrëfimi i Storm për rolin e tij në vrasjen e një shtetasi amerikan (Avlaki kish lindur në SHBA) nga forcat amerikane. Është një histori e pabesueshme që të jep një farë ideje për partneritetin e çuditshëm – ndonjëherë plot tension – që krijohet në luftën kundër terrorit.

Amerikani udhëton bashkë me njësinë e tij në dy kamionë, nëpër terrenin gjithë gropa të shkretëtirës, në veri të Jemenit. Rreth orës 09.30 të mëngjesit, dy kamionët ndalen dhe një burrë trupvogël, me mjekrrën si shkurre e syzet e lidhura pas koke del nga njëri prej kamionëve. Anvar al-Avlaki është udhëheqësi i Al Kaedës në Jemen, dhe një prej terroristëve më të kërkuar në botë.

I lindur në Nju Meksiko, me prindër nga Jemeni dhe i arsimuar për inxhinieri, 40-vjeçari Avlaki është bërë tashmë një orator brilant si dhe një strateg i pashoq brenda organizatës së tij. Veç të tjerave, ai është i dyshuari kryesor për një atentat me bombë në një avion në Ditën e Krishtlindjeve të vitit 2009. Për më shumë se një vit, emri i tij ka qenë në “listën e vrasjeve” të CIA-s – një listë me emra njerëzish, për të cilët Presidenti Obama ka autorizuar vrasjen e tyre.

Të gjithë ulen të hanë mëngjes e të pijnë çaj, kur një tingull nga qielli nis t’i shqetësojë. Është mëngjesi i 30 shtatorit 2011. Dhe tingulli që ata po dëgjojnë është ai i dy avionëve pa pilot, të dërguar nga një bazë ushtarake amerikane diku në Gadishullin Arabik. Të gjithë ngrihen me nxitim dhe rendin drejt kamionëve, por gjenden nën goditjen e raketave Hellfire, të lëshuara nga dy avionët. Asnjëri nuk mbijeton.

Në Uashington, Presidenti Obama e përshëndet vrasjen si “një tjetër arritje në luftën e madhe për të mposhtur Al Kaedën”.

Ai që nuk përmendet në lajmet e mëvonshëm që ofrojnë hollësi për gjurmimin e Avlakit është agjenti i dyfishtë, i cili infiltroi në qarqet më të ngushtë të Al Kaedësnë Jemen – një danez trupmadh, kokëkuq, 37-vjeçar, i cili duket se ka qenë një personazh qendror në misionin e çuditshëm amerikano-danez për të goditur udhëheqësin terrorist. Kjo është hsitoria e Morten Storm, i cili që atëherë ka vendosur të fshihet, nga frika për sigurinë e tij.

Për pothuajse 10 vite përpara se të nisë kjo histori, Storm ka qenë një figurë e njohur ndërkombëtarisht në në qarqet radikalë të Islamit, i njohur me pseudonimin Murad Storm. Një kriminel i dënuar që ishte konvertuar në fenë myslimane, Storm vizitonte xhamitë në të gjithë Evropën dhe Lindjen e Mesme, duke folur haptaz për nevojën për një xhihad të ri. Por, siç thotë ai vetë, një seri ngjarjesh të komplikuara shkaktuan një krizë besimi dhe e lanë të zhgënjyer me kauzën. Duke mos qenë më një besimtar, ai vendosi të bëhet agjent i dyfishtë dhe, në dimrin e vitit 2006, i telefonoi shërbimit të fshehtë danez, i quajtur PET.

Duke e ditur mirë se cili ishte, agjencia e fshehtë e Danimarkës organizoi menjëherë një takim mes tij dhe agjentëve nga agjencitë e shërbimit të fshehtë britanik, MI5 dhe MI6, në një hotel pranë Regent’s Park në Londër. Më vonë, PET organizoi edhe një takim mes CIA-s dhe Storm, takim që ndodhi në Hotelin Scandic në qendër të Kopenhagenit. Gjatë këtyre takimeve dhe atyre që u realizuan më vonë, agjentët diskutuan mënyra të mundshme se si Storm mund të infiltronte në grupet e islamit radikal.

Një plan, që parashikonte sigurimin e një nuseje për Avlakin, i shqetësoi kaq shumë britanikët saqë thanë se donin të dilnin nga ky partneritet. Por agjencitë e shërbimit të fshehtë të SHBA dhe Danimarkës vazhduan të punojnë me Stormin, thotë ai, dhe në fund të 2006, danezi po bënte tashmë një jetë të dyfishtë. Në qarqet radikalë të Islamit në Evropë dhe në Lindjen e Mesme, ai njihej si militanti Murad. Në qarqet e shërbimeve të fshehtë, ai ishte Aghi – vëlla, në arabisht – një agjent i mbuluar që përpiqej të infiltronte në një rrjet të rrezikshëm terrorist.

Agjencitë e shërbimit të fshehtë të SHBA dhe Danimarkës “e dinin që Anvar më shihte si një mik dhe njeri të besuar”, tha Storm. “Ata e dinin që do të isha në gjendje të mbërrija deri tek ai dhe të gjeja se ku fshihej. Kjo do të thoshte se do të isha në gjendje të ndihmoja… në procesin e gjetjes së Anvarit, me qëllim që amerikanët të përgatisnin avionët pa pilot dhe ta vrisnin. Ky ishte plani”.

Storm ishte takuar fillimisht me Avlakin në fillim të vitit 2006 në shtëpinë e babait të Avlakit, Naser al-Avlaki. Në atë kohë, Stormi jetonte në Sana, kryeqyteti i Jemenit, ku studionte Islamin dhe Arabishten në universitetin Al Imam, një universitet i njohur për mësime të një forme radikale të Islamit, udhëhequr nga Abdul-Majid Al-Zindani. Ndër studentët e tjerë të tij, kishin qenë edhe Anvar al-Avlaki dhe Osama bin Laden.

Pjesërisht për shkak të të kaluarës së tyre perëndimore, Avlaki dhe Storm u afruan shumë. “Anvari nuk më shihte si një prej studentëve të tij të zakonshëm të Islamit, as si thjeshtë një nxënës. Ai më shihte më shumë si një shok. Të dy vinim nga perëndimi, dhe mund të flisnim lirisht me njëri-tjetrin, ndërkohë që të tjerët që vinin në leksionet e tij e trajtonin me një respekt maksimal”.

Në vitet që pasuan, Avlaki, ylli i të cilit ishte në ngjitje brenda Al Kaedës, nisi të përdorë Stormin, duke i kërkuar atij të sillte pajisjet, përfshirë elektrikë dore, panele diellorë si dhe thika “Leatherman” teksa ky udhëtonte mes Evropës dhe Jemenit. Në të njëjtën kohë, agjencitë perëndimore të zbulimit ndiqnin objektivat e tyre.

“Agjentët e CIA-s më udhëzuan të blej nga dy palë prej çdo gjëje me qëllim që teknikët e tyre të shikonin nëse do të ishte e mundur të vendosnin pajisje përgjimi dhe gjurmimi”, tha Storm. “Objektimi i tyre ishte të vendosnin një pajisje gjurmuese që do i mundësonte të gjenin vendndodhjen e Al-Avlakit”.

Megjithatë, asgjë nuk ndodhi me planet, deri kur Stormi vizitoi Avlakin më 17 shtator 2009. Udhëheqësi terrorist, që tashmë ndodhej në listën e më të kërkuarve të Amerikës e përshëndeti me ngrohtësi, duke e përqafuar përpara 30 luftëtarëve muxhahedinë dhe duke i kërkuar që t’u bashkohej atyre për darkë. Pas vaktit, Avlaki dhe Stormi i lanë të tjerët për të folur privatisht, dhe Avlaki nisi të rendisë se çfarë kërkonte nga miku i tij.

Përveç pajisjeve dhe ndihmës për të mbledhur fonde, të dy diskutuan për sulme terroristë. “Ai donte të sulmonte qendrat e mëdha tregtare në perëndim… duke përdorur armë biologjike. Por i thashë se nuk doja të merrja pjesë në vrasje civilësh. Mund të bija dakord vetëm për të sulmuar shënjestra ushtarake”, thotë Storm. “Sigurisht që nuk do ta nidhmoja për të kryer veprime terroristë. Por më duhej ta bëja të besonte që isha në anën e tij”.

Sipas vulës në pasaportën e tij, agjenti i dyfishtë u largua nga Jemeni dy ditë më vonë. Ishte hera e fundit që të dy e shihnin njëri-tjetrin. Sapo u kthye, Stormi u mor në pyetje nga agjentë të shërbimeve danez, anglez dhe amerikan në një Hotel në Londër. Pak javë më vonë, një tjetër takim nga CIA u organizua në Kopenhagen. Këtu, Stormit i treguan disa fotografi satelitore të një province në jug të Jemenit. Agjentët donin që Stormi t’u tregonte vendin ku ishte takuar me Avlakin – diçka që ai thotë se e bëri. Pak muaj më vonë, trupat jemenase sulmuan këtë bazë në një operacion në shkallë të gjerë, duke vrarë pronarin e shtëpisë. Por tashmë, Avlaki ishte larguar. Në një email të datës 17 janar 2010, terroristi i shkruante Stormit: “A e mban mend atë tipin ku ti qëndrove? Është konfirmuar se e kanë vrarë. Sapo kisha folur me të dhe i kisha thënë të arratisej për në male nëse trupat qeveritare vendosnin të sulmonin. Ai më tha se do të luftonte deri në vdekje… dhe kështu bëri”.

Pas sulmit, amerikanët i humbën gjurmët e Avlakit, dhe Stormi doli vullnetar për ta gjetur.

Në pranverën e 2011, Stormi u takua me tre agjentë të PET, emrat e koduar të të cilëve ishin “Klang”, “Olde” dhe “Abu Kaj”, në një hotel në bregdet, në veri të Kopenhagenit. Një tjetër agjente, një grua me flokë të kuqe i dha Stormit një iPhone, si dhe një kompjuter “Acer Aspire One”, që ai do ta përdorte për të gjithë komunikimin.

“Misioni që diskutohej gjatë takimeve ishte i qartë: Al-Avlaki duhej vrarë”, thotë Storm. “Njerëzit në PET besonin se unë mund të çoja ata dhe amerikanët tek Anvari. Kjo rezultoi e vërtetë”.

Por, duke qenë se udhëheqja e Al Kaedës besonte se qeveria e Jemenit e kishte tashmë një sy nga Stormi, nuk ishte më e mundur që ai të takohej drejtpërdrejtë me Avlakin, i cili ishte zhdukur në zonat e thella të Jemenit. Në përpjekje për të kontaktuar me udhëheqësin, Storm shkroi një email tek revista e Al Kaedës “Inspire”, duke e sigluar me emrin “Ariu Polar”, një nofkë që atij ia kish vënë vetë udhëheqësi terrorist. Stormi shkroi se shumë shpejt do të vinte në Jemen dhe se ishte gati të ndihmonte al-Avlakin me çdo gjë që do t’i nevojitej. Avlaki, i cili ishte i angazhuar shumë me revistën, tha se do i dërgonte Stormit një mesazh me korrier, dhe që mesazhi do të ishte në një USB drive. Stormi i telefonoi menjëherë PET-it që nga iPhone që i kishin dhënë në takimin e fundit, duke i thënë agjencisë se ishte në kontakt me Al-Avlakin.

Plani, sipas Stormit, ishte që CIA të pikaste vendndodhjen e Al Avlkakit ose duke e bërë USB drive-n të gjurmueshme me satelit, ose thjeshtë duke ndjekur korrierin që do të sillte mesazhin për Stormin.

Stormi mbërriti në Jemen më 23 qershor 2011 dhe arriti të vendosë kontakt pak ditë pas mbërritjes me dikë që Avlaki e besonte. Sipas pasaportës së tij, ai u largua nga vendi sërish 5 ditë më vonë, për t’u kthyer prapë në fund të korrikut, e duke i kaluar javët e ardhshme në përpjekje për të vendosur një kontakt të sigurtë. Stormi i dërgoi Avlakit një mesazh ku rendiste tre kohë dhe vende të ndryshëm ku korrieri mund ta takonte – një masë standarde sigurie që përdor Al Kaeda. Stormi i tha Avlakit se do të priste vetëm 15 minuta në secilin vend përpara se të largohej, nga që druhej se dikush mund ta vinte re.

Askush nuk erdhi në dy netët e para që sugjeroi Storm, por natën e tretë, më 14 gusht korrieri erdhi në kohë, në hyrjen e Jemen Mall. Me vete kishte një USB drive me një mesazh nga Al Avlaki, si dhe 300 dollarë amerikanë. Avlaki donte që miku i tij Storm të blinte disa sende personale për të dhe t’ia dërgonte sërish me korrierin. Po atë mbrëmje, Stormi shkoi në rrugën Hadda për të blerë çfarë i kërkonte Al Avlaki, duke ia dorëzuar korrierit kur e takoi sërish në një restorant të quajtur Alhamra.

Pak ditë më vonë, Avlaki i dërgoi një mesazh falënderimi Stormit, dhe të dy vazhduan të shkëmbejnë mesazhe. “Në USB drive e fundit që mora nga Anvar, ai më kërkoi të gjeja se çfarë kishte shkruar perëndimi për të dhe për planet që ai kish për të realizuar një sulm me ricinë”, kujton Storm. “Më kërkoi gjithashtu një frigorifer të transportueshëm ku mund të vendoste elementë që do të përdoreshin në armë biologjike. Më kërkoi ta sillja herën tjetër që do të vizitoja Jemenin”.

Stormi kontaktoi me PET dhe agjentët i thanë që të vinte në një takim në jug të Spanjës për të diskutuar një plan veprimi. Përpara se të largohej, kontaktoi me Avlakin për t’i thënë se po largohej në një udhëtim privat por që do i dorëzonte një USB drive, e cila përmbante artikuj gazetash që kish gjetur, një ndërmjetësi në Sana që Avlaki e njihte dhe të cilit ai i besonte. Në Malaga, Stormi u takua me agjentët danezë, Klang, Olde dhe Abu Kaj, bashkë me “Hvalpen” dhe “Jed”, një agjent amerikan që kish qenë kontakti i CIA-s me Stormin në Danimarkë për shumë vite.

“Të gjithë ishin të entuziasmuar dhe përplasëm duart me njëri-tjetrin për arsye se ndjemë që ishim shumë pranë gjetjes së vendndodhjes së Anvarit”, thotë Storm. “Amerikani tha se shpërblimi për kokën e Anvarit ishte shumë i madh dhe se llogaria nuk kishte datë skadence për arsye se e donin të vdekur. PET ishte e pranishme gjatë takimit në Malaga, si gjithmonë, kur unë takohesha me CIA-n. Ata i dinin dhe i pranonin pasojat e misionit – kishin dijeni të plotë se al-Avlaki do të vritej”.

Pak ditë më vonë, në fillim të shtatorit, Stormi mori një telefonatë nga ndërmjetësi, i cili i tha se po takonte korrierin e Avlakit për të dorëzuar USB-në me artikujt. Stormi thotë se i telefonoi menjëherë PET-it për t’u thënë se ku do të ndodhte shkëmbimi. Agjentët danezë i thanë se do ia përcillnin menjëherë informacionin amerikanëve. Më vonë, ndërmjetësi në Sana i tha Stormit se korrieri e kishte takuar dhe e kish marrë USB drive-n.

Tre javë më vonë, Stormi pa në lajme se Avlaki ishte vrarë. Avionët pa pilot të CIA e kishin gjetur objektivin e tyre.

Storm besonte se kishte luajtur një rol kyç në gjetjen e Avlakit nga amerikanët përpara vrasjes, dhe mbeti i befasuar kur agjenti Klang i tha se amerikanët e mohonin këtë, duke ia njohur meritën informacioneve nga një tjetër mision. I zemëruar se nuk po i njihej merita dhe ajo që i takonte, Storm i tha PET se nuk donte të kishte të bënte më me amerikanët. Por agjentët danezë u përpoqën t’i zbusin gjërat duke organizuar një takim mes Stormit dhe një përfaqësuesi të CIA-s me emrin Michael, i cili kishte zëvendësuar Jedin kohët e fundit.

Takimi do të ndodhte saktësisht një javë pas vrasjes së Avlakit, në të njëjtin hotel në bregdet në veri të Kopenhagenit ku ai ishte takuar më parë me agjentët danezë. Por Stormi e kishte humbur besimin dhe ai vendosi të përdorë telefonin e tij celular për të rregjistruar takimin. Në rregjistrim, dëgjohen zërat e disa danezëve (më vonë të identifikuar si agjentët e PET) që përpiqeshin të bindnin Stormin të fliste me amerikanin, i cili ndodhej aty pranë. Stormi ra dakord jo pa hezituar dhe agjentët danezë e shoqëruan në një apartament pranë hotelit, ku e lanë vetëm në dhomën e ndenjes me Michaelin, teksa agjentët e tjerë përgatisnin kafenë në kuzhinë.

Gjatë bisedës, amerikani mund të dëgjohet tek thotë se “al-Avlaki ishte një njeri i lig, që duhej neutralizuar”. Gjatë bisedës, ai konfirmon gjithashtu se Stormi kishte punuar me CIA-n dhe PET për shumë vite, dhe se Storm dhe PET kishin luajtur një rol thelbësor në gjetjen e Al Avlakit. Agjenti lë të kuptohet edhe që Presidenti Obama e di se cili është Stormi.

Michael: “Dua ta kuptosh, ky ishte një ekip. Ishte një lojë skuadre, që përfshiu një ekip nga organizata ime – mua, që jam këtu me ty, Jedin që ishte më parë. Për një periudhë të gjatë kohe ne kishim ekipin tonë, kishim një projekt. Dhe ti luajte rolin më të rëndësishëm në të. Ok. Dhe për këtë arsye, ka shumë njerëz në organizatën time, në qeverinë time – kur them shumë, e kam fjalën më të zgjedhurit…”

Storm: “Po të gjithë e njohim Alexin, të gjithë e njohim Georgen (agjentë të CIA me të cilët u takua Storm) dhe ti i njeh gjithë të tjerët”.

Michael: “Po, por nuk po flas për Alex dhe George, ti e di. Po flas për…”

Storm, duke qeshur: “Kë, Obamën?”

Michael: “Po flas për Presidentin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës… ai të njeh… ai e di për ty. Kështu që njerëzit e duhur e njohin kontributin tënd. Dhe për këtë të jemi mirënjohës”.

Por, në të njëjtën kohë, Michael këmbëngul se në dijeninë e tij, nuk ishte misioni i Storm, por ishte një operacion paralel që gjeti vendndodhjen e Avlakit.

CIA nuk iu përgjigj kërkesave për të komentuar.

I pyetur për rolin e PET në planifikimin e misionit për vrasjen e Avlakit, Jakob Scharf, që drejton agjencinë daneze tha në një deklaratë:

“Për shkak të mënyrës së të punuarit të PET, PET as nuk mundet as nuk do të konfirmojë publikisht që persona të caktuar janë përdorur si burime nga PET. Më tej, PET nuk i lejohet të kalojë informacione në publik për operacione të caktuar. Megjithatë, PET nuk merr pjesë dhe nuk mbështet operacione ku objektivi është vrasja e civilëve. Kështu që, PET nuk kontribuoi në operacionin ushtarak që çoi në vrasjen e Al-Avlakit në Jemen”.

Stormi mbetet jo i bindur për shpjegimin e operacionit paralel. “Gjithçka përputhet me planin që ne kishim bërë”, thotë ai. “Ndërmjetësi im i besuar në Jemen më tha se korrieri që erdhi të marrë USB drive-n ishte një djalë i ri, 15 apo 17 vjeç. Dhe koha gjithashtu përputhet”.

Në shumë rrëfime pas sulmit, zyrtarë të shërbimit të fshehtë amerikan citohen të kenë thënë se CIA, apo agjentë jemenas që punonin për CIA-n, kishin ndaluar një korrier të ri në moshë shumë pranë Avlakit, dhe që kjo ndodhi në fillim të shtatorit – pikërisht në kohën kur korrieri po merrte flash drive-n e Stormit në Sana.

“I gjithë ekzekutimi i përshkruar nga CIA është ekzaktësisht siç e planifikuam”, thotë Storm. “jam i bindur se CIA e kapi korrierin që erdhi të marrë USB-në me urdhërin tim, dhe që kjo çoi drejt vendit ku fshihej Anvar. Por, me sa duket, amerikanët nuk duan ta pranojnë se ishte një agjent i PET nga një vend i vogël si Danimarka që i çoi tek Anvari”.

http://www.gazetametropol.com/morten...gjenti-modern/

[Xhuxhumaku]

18 Qershor 2014 - 11:58 | LAJME



Mata Hari, një prej spiuneve më të “poshtëra” të shekullit 20

20Margarete Gertrud Zelle, e njohur për brezat e mëvonshëm si Mata Hari, është një prej spiuneve më të “poshtëra” të shekulit 20. Sipas të gjithë rrëfimeve, Zelle nuk ka qenë një spiune e suksesshme, megjithatë historia e saj mishëron të gjithë elementët – guximin, ekzotizmin, si dhe një person kameleonik – që i bën të gjithë rastet e spiunazhit kaq tërheqës për njerëzit. Në moshën 17 vjeçare, Zelle u martua me John Macleod, një zyrtar britanik në Inditë Lindore dhe shkoi bashkë me të në Java. Me të pati dy fëmijë, një prej të cilëve vdiq që foshnjë, ndërkohë që iu desh t’i nënshtrohet për 9 vite brutalitetit, abuzimeve, dehjeve si dhe sjelljeve të tij rrugaçërore, deri kur ai në fund e braktisi, duke marrë me vete edhe të bijën. Ndonëse Zelle mori më vonë të drejtën e rritjes së të bijës, në 1905 ajo e la me familjen në Holandë dhe u zhduk, shkruan Bota.al.

Zelle u rishfaq pak kohë më vonë në Paris si Mata Hari, një kërcimtare ekzotike që thosh se kish lindur në fiset Hindu. Në fillimin e Luftës së Parë Botërore, Mata Hari hyri në shërbimin e fshehtë gjerman, pasi ishte rekrutuar nga një prej të dashurve të saj, kreu i policisë i Berlinit. Vijoi të kërcejë në skena luksoze në Londër, Paris, Antverp dhe Bruksel ndërkohë që lufta ziente, e në të njëjtën kohë duke transmetuar raporte të fshehtë zbulimi për Gjermaninë, të cilat i siguronte prej shumë klientëve të saj diplomatë.

Pas një sinjalizimi prej shërbimit të fshehtë italian, autoritetet francezë kuptuan diçka dhe nisën të vëzhgojnë me kujdes lëvizjet e saj. Pa patur prova të mjaftueshme që ta dënonin për spiunazh, por duke dashur ta dëbojnë, autoritetet nisën procedurat e dëbimit. Gjithnjë e zgjuar dhe e mprehtë, Mata Hari bindi dëbuesit saj se nuk qe një agjente për Gjermaninë dhe dëshironte që të spiunonte për aleatët si dhe të provonte besnikërinë e saj ndaj kauzës së tyre. Për të testuar këtë besnikëri, autoritetet franceze vendosën ta dërgojnë me mision të fshehtë në Brukselin e pushtuar. Edhe pse nisi të marrë pjesë në veprimtari të shkallës së ulet të spiunazhit për aleatët, Mata Hari vazhdoi të marë urdhëra nga Gjermania. Ajo kërkonte shuma të mëdha parash për shërbimet e saj, si nga gjermanët ashtu dhe francezët, ndërkohë që i binte kryq e tërthor kontinentit.

Më vonë, Mata Hari shkoi në Spanjë ku u takua me urdhëruesit e saj gjermanë dhe ra dakord të dërgojë një seri informacionesh për në Berlin. E kreu më së miri detyrën, ndonëse përdori një kod, të cilin gjermanët e dinin se tashmë francezët e kishin zbërthyer. Veprimet e saj u dukën si një përpjekje e qëllimshme për të mos shërbyer më për gjermanët, të cilët nuk mund të paguanin më shumat e mëdha që ajo kërkonte. Gjermanët e pushuan pas kësaj gafe të përllogaritur, i paguan shumën e fundit dhe e urdhëruan të kthehet në Francë. Në Paris, Mata Hari u arrestua me në duar çekun që i kishin paguar gjermanët. Në fund të gjyqit dy-ditor, u dënua me vdekje për spiunazh dhe tradhëti. Mata Hari u ekzekutua nga një skuadër pushkatimi në 15 tetor 1917.

(d.b/BalkanWeb)

http://www.balkanweb.com/kultur%C3%A...20-196112.html

[ATMAN]

Nuk paska asnje shkrim ne lidhje me spiunazhin psiqik te cilin USA dhe RUSIA kane aplikuar dhe vazhdojne ta aplikojne prej dekadash ,kjo eshte ndoshta forma me e sakte dhe me afikasja e njohur deri me sot ne historine e spiunazhit boteror , ku agjentet e rekrutuar nga sherbimet sekrete nuk gabojne kurre