Itinerar Instiktesh (medituesisht trenore)
Neqoftese do te perfytyroje nje fytyre njerezore, teresisht te pacaktuar, a eshte e vertete qe sjell ne tru nje fytyre qe e ke pare dikur, diku, apo eshte nje portret thjesht origjinal? Apo, per ta nderlikuar kete me shume, eshte nje fytyre qe do ta shohesh ne nje te ardhme te paprekur?
Sot pashe nje surrat qe e kisha krijuar ne mendje para shume kohesh dhe, megjithese kjo qe po them s'ka shume kuptim, ishte nje fytyre e njohur ose dikush qe i ngjante nje imagjinate te dikurshme, aspak poetike, ose..., them se jam une ai qe ndjen mungese lirizmi.
Peshtyj jashte te gjitha dhe selektoj ato qe me duhen. Jane te pakta gjerat qe kane vertet rendesi sot. Nga keto pakica, ajo qe duhet te kete me shume rendesi eshte ruajtja e jetes dhe per me shume, e shendetit. Nuk e di nga me shpertheu ky ekzistencializem humanist...- e dyta eshte muzika. Cdo njeri duhet te kendoje kenge me vete kur nuk ka c'te mendoje tjeter qe te mos humbase ritmin e jetes. "Teoria Penjore" e shpjegon shume qarte filozofine e universit. Filozofia me kuptimplote - muzika. Te gjithe rezonojme ne vale vibruese, ndryshe do te ishim shkaterruar. Pyetjes se kush eshte dirigjenti i kesaj orkestre simfonike refuzoj t'i jap pergjigje tani per tani.
Fytyra qe me duket e njohur me ka ngulur syte, te thuash se isha dhe une e njejta gje per te. Ve re se te gjithe pasagjeret po veshtrojne dike, duke dashur te perpijne cdo detaj te tyre. Kjo gje ndodh gjithmone ne tren, mengjezit, kur njerezit perpiqen te mbajne mendjen zgjuar, diteve te fundit te nderrimit te ores. Pasi ora te prapesohet gjashtedhjete minuta, coroditja do te jete kaotike. Te gjithe do te rezonojne kakofonikisht derisa neurotransmetuesit sinaptike te tyre te adaptohen me ndryshimin - te akordojne instrumentat per muziken e re.
- Shendet!
"Njeriu" qe teshtiu kthen koken dhe me shikon me dyshim sikur une t'i kisha thene "plac." I buzeqesh gjuhen universale te "s'e pata me te keq" dhe "njeriu" teshtites arrin te kuptoje qe une e pershendosha ne gjuhen time, pa dashur, instiktivisht, gjuhe e padegjuar per te. Fytyra e njohur eshte veshur me te kuqe dhe shtrengon nje gote kartoni te mbushur me kafe, duke dashur te ngrohe duart ne kete dimer qe erdhi pak parakohe, shemtuar, si fytyra qe kam perballe.
Ajo ben ate qe bejne te gjithe kur treni del nga tuneli: shikon nga dritarja dhe mundohet te identifikoje vendin qe sheh jashte. Vend i panjohur. Sot treni e shfaqi poshtersine duke ndryshuar itinerarin e perditshem per arsye meremetimi te antikitetit hekurudhur te ketij qyteti aspak antik.
Une kendoj me vete, pa ze, pa dashur, ajo mbyll syte, "njeriu" studion imtesisht rrudhat ne faqet e nje kinezeje plake qe kaa perballe, jashte era ndalon dhe i le radhen shiut, makinisti jep nje informacion te pakuptueshem ne mikrofinin qe sic duket ka dhene shpirt me kohe, treni anohet, hyn ne tunel, une nderpres kengen dhe mbyll syte gjithashtu, duke u perpjekur t'u jap fund mendimeve para kohe, pa i perfunduar - zakon i keq qe po ushtroj koheve te fundit. E kam inat veten per kete gje. Sidoqofte stacioni im shkurton distancat nga treni dhe me duhet qe mendimeve t'u caktoj fundin pa shkrim, qe t'i humb me lehte.
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt