25Nentor 2003
Në njërën dorë celularin, në tjetrën qiriun
ROLAND QAFOKU
Ishte mjaft ironik një moment dje, në Kamëz, me një nga banorët që protestonin për dritat. Teksa ngrinte zërin në qiell kundër KESH-it, dhe këtë e shoqëronte me një qiri të ndezur, personazhi ynë nxori nga xhepi një alament aparati celular “Nokia” dhe nisi e zuri një bisedë për kokërr të qejfit. Të dy duart i kishte të zëna. Në njërën qiriun, simbol i një errësire, që ka pllakosur jo vetëm zonën periferike të Tiranës, dhe në tjetrën celularin, versioni më i fundit “high tech” i komunikimit. Imagjinoni çfarë skene. Të dy sendet koloviteshin në ekstremet e gjymtyrëve të tij, goxha të denja, e të jepnin përshtypjen se ato ishin më të nevojshmet e më të rëndësishmet, që ai njeri kishte në jetën e përditshme. Por, ky lloj paradoksi nuk ka zënë rrënjë vetëm te kamzioti, që një Zot e di se si ia del pa drita...
Ne, shqiptarët, kemi treguar se kemi apo s´kemi mundësi për të shijuar diçka, kjo nuk ka rëndësi. Ne i provojmë të gjitha bashkë: të mirën, shumë të mirën, të keqen dhe shumë të keqen, pavarësisht se na e lejon xhepi. Me një logjikë të thjeshtë ta do mendja të thuash se, nëse një njeri nuk ka të ardhurat më elementare për të jetuar, fjala vjen për ushqime e veshje, nuk duhet t´i shkojë në mendje të përdorë një celular apo një makinë. Po hajde e fol me njerëzinë që sapo shikon komshiun që “e bleu”, i hipën inati e shkon i bën lekët e 15-ditëshit celular, dhe jo dosido, por markë e fundit. Se ble me para borxh një “Benz 2500” dhe me të krekoset për të njëjtat arsye. Hareja e një dëshirë të tillë në fakt u çimentua mirë që në fillim të vitit 1990. E kush i ka harruar ato saçet e ngulura në ballkone e në dritare. Si në efektin e lojës domino, çdo ditë pallatet mbusheshin me parabolat prej llamarine si të ishte epidemia vetë. E të mendosh se atëherë ky popull ka qenë më i varfër se kurrë. Më vonë, spektakli u transferua te veshjet. Një takëm njerëzish nuk kanë as bukë të hanë, por në trup ama u rrinë veshje për t´i patur zili. Kjo ndodh edhe pse në vendin tonë edhe nëse ke para, rrobat firmato të zhvlerësohen kur rrotull teje retë e pluhurit të ta kthejnë kostumin në një mall tezge. Aq i kishte bërë përshtypje kjo një gazetari amerikan, sa, dy vjet më parë, ai shkroi kështu në gazetën “Christian Science Monitor”: Këtu në Tiranë është baltë dhe pluhur, por vajzat ecin në rrugë si të ishin në pasarelat e Parisit. Taka të larta, fustane firmato dhe kurrizi pothuajse është jashtë”. E njëjta filozofi, vijoi më vonë edhe me fajdet. Shqiptarët panë botën se si shijohej jeta dhe me një të hedhur para te Sudja e Xhaferri, dhe xhepat iu mbusheshin me para. Pa punuar e pa derdhur asnjë pikë djersë, gdhiheshin ndanë zjarreve bubulakë të ndezur bri sporteleve ku tërhiqnin milionat. Me to nisën të bënin ato që bënte bota: të frekunetonin lokale luksoze, t´i binin rruzullit rreth e qark, të mos linin plazhe pa shkelur e të ngrinin shtëpi, lokale e lloj-lloj. Por kalaja prej rëre u thërrmua vetëm me një komandë: atë të çpuarjes së thesit. Ëndrra milionere i tregoi këtij populli se pa punë nuk bëhesh kurrë i pasur. Se jeta shijohet në varësi të të ardhurave që ke, e të tjera postulate si këto. Natyrisht, ky instikt lidhet dhe me filozofinë e popullit tonë, një popull që vuajtjet shekullore dëshiron t’i zëvendësojë në një sekondë të vetme me të mirat që të jep jeta.
Eshtë një mani që rrezikon të jetë përherë pjesë e karakterit tonë ditor, që, në një farë mënyre, të zhvlerëson edhe atë pasuri që ke. E derisa si ai kamzioti të mbajmë në duar njëkohësisht edhe celularin dhe qiriun, ne shqiptarët do të vazhdojmë të flemë me pasurinë dhe varfërinë në shpinë. Fundja, është një “pasuri” që e meritojmë.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt