Cfare eshte Triniteti??

[SuNRiSeR]

I krishteri!

Pse trembesh mor djale kot se koti?! Une nuk jam Djalli qe po ju ve besimin ne prove por thjesht kam ngritur nje pyetje dhe po pres sqarime.
Vellezerit e ty kane hyre ne kete teme dhe jane treguar korrekte ne lidhje me rregullat e forumit dhe ndaj besimit te tyre duke u munduar te sjellin argumente pro trinitetit. ceshtja eshte shume e thjeshte.

Pastaj vjen ti dhe "i mbushur me Frymen e Shenjte" i keput nje llaf si ne pazar dhe te gjithe te vene veshin dhe i varin torbat temes rreth se ciles deri pak dite me pare po diskutonin me zjarr.

Por nuk te ve faj as ty dhe as atyre pasi me te vertete besimi i verber te verboka edhe nje pjese te trurit. Pavli ka thene provojini te gjitha dhe kapuni pas gjerave te mira. Pse ti ke frike te veprosh sipas thenieve te tij?! Apo ke frike te vesh besimin ne prove pasi mos ndoshta nuk eshte aq i forte sa mendoje?!

Vella i dashur, po te kesh ndonje problem rreth temes ankohu tek moderatoret, po te duash te na ndricosh edhe ne me driten e besimit tend o burra ja ku eshte forumi, ndersa po te mos kesh as njeren dhe as tjetren atehere lexo se cfare eshte shkruar ketu dhe pastaj kthehu ne koliben tende te shenjte dhe mos harxho kohen me parrulla tip: Mos shkruani ketu sepse duke menduar qe veproni mire beni nje te keqe.

nesje se nuk ia vlen te zgjatem me ty me shume, po te kesh ndonje mendim rreth temes hidhu ne mos shif rrugen

Aj shnet

[Shpresmiri]

Ashtu është, Misteri i Zoti është aq i madh saqë gjithmonë mund të flasim diçka të re për të sepse është i Pashterrshëm. Dhe nuk ka arsye përse të kemi frikë të diskutojmë për këto gjëra të shenjta, nëse flasim me dialog dhe duke e dëgjuar njëri tjetrin.
Lexova që dikush kishte shkruar se Kisha thotë se Triniteti është Mister vetëm e vetëm që mos të diskutohet për këtë. E vërteta është pikërisht e kundërta. Për Zotin duhet të flasim gjithmonë. Dhe gabohemi nëse mendojmë se Zotin mund "ta kapim" me dorë. Këtë Kisha kurrë nuk e ka thënë. Ne dimë diçka për Zotin, aq sa kemi mundësi.
Përse misteri nuk është në kundërshtim me natyrën e Zotit? Do të thoja misteri nuk është në kundërshtim as me natyrën e botës!

Keni durim dhe lexojeni pjesën e mëposhtme!

[Shpresmiri]

"Kush e vështron vetëm pakëz më me vëmendje dhe më gjerësisht vetveten dhe botën rreth vetes, lehtë vëren se e tërë gjithësia është e gërshetuar me fshehtësi të panumërta; lehtë vëren se si bota rreth tij madje zhytet në detin e fshehtësisë.
Ne, për më tepër, flasim për energjinë, mirëpo – çka dimë ne për të? E dimë se është shkaku i të gjitha dukurive në materie – dhe asgjë më shumë. Newton thotë: «Unë e di ligjin e fuqisë tërheqëse (gravitacionit), mirëpo po të më pyeste dikush ç'është kjo fuqia tërheqëse, unë nuk kam kurrnjë përgjigje». E tillë është (mos)dija jonë për gjithë energjinë në përgjithësi.
Ne të gjithë shohim me anë të dritës dhe në dritë. Mirëpo, ç'është kjo dritë, kush do të dinte të tregonte? Një fizicient kishte thënë: «Drita, kjo dukuri më e thjeshta që na çon në botën e të gjitha dukurive materiale dhe që gjindet në thelbin e të gjitha dukurive materiale, mbetet me thelbin e vet dhe me esencën e vet fenomen i panjohur».
Ne e dimë se procesi i lëvizjes në kozmosin tonë ka filluar para 5-10 miliarda vitesh, mirëpo si është zgjuar materia nga ëndrra e saj letargjike në të cilën deri atëherë ishte, në jetën që atëherë filloi, asnjë fizicient nuk di ta shtjellojë.
Gjatë netëve të bukura të kthjellëta mbi vehte qartë shohim kupën qiellore me ngjyrë të kaltër të mbyllur të zbukuruar me yje. Për popujt e lashtë mu këto yje ishin fshehtësi e madhe. Ne mirë i kemi zbuluar dhe kemi «shkelur» në to, mirëpo sa larg është kjo prej njohjes së yjeve dhe gjithësisë! Edhe sa gjëra të shumta janë të fshehura në këto thellësi qiellore, sa miliona trupa të zjarrtë që me miliarda vitesh flakërojnë në pafundësinë e gjithësisë – gjithë kjo për ne është fshehtësi!
Megjithatë në fshehtësi nuk hasim vetëm ndër dukuritë materiale dhe në natyrën e vdekur, por edhe në qeniet e gjalla ku këto fshehtësi janë edhe më të komplikuara. Edhe vetë fillimi i jetës mbetet për ne fshehtësi.
Edhe nëse e mbështesim ne cilindo sistem,
edhe nëse shmangemi në Zotin apo kaosin,
historinë apo tregimin,
arsyen apo fantazinë,
fillimi i jetës për ne gjithmonë domethënë fshehtësi, fshehtësi aq e madhe sa para saj ndjejmë një nderim të thellë!
Dhe ashtu siç është fillimi i jetës fshehtësi, po ashtu është fshehtësi edhe vet jeta. A thua fshehtësitë pikërisht në jetë – veçanërisht në jetën e njeriut – nuk e kanë gjetur, do të thonim, mu vendtakimin e tyre?
Po, njeriu është plotë me fshehtësi!
Këtu në rend të parë është fshehtësia e zemrës së tij!
E ç'është zemra e njeriut:
gur i ftohtë apo furrë e ndezur,
i plagosur apo që plagon,
fron i urrejtjes apo tempull i dashurisë?
Këtu është edhe fshehtësia e vullnetit të lirë, kësaj nëne të të gjitha të mirave dhe të gjitha të këqiave, në të cilën prehen të gjitha bekimet dhe të gjitha mallkimet.
E ç'është kjo vullneti i lirë i njeriut?
E dimë se ajo ëndërron për idealet dhe zien baza të errëta,
se ngrit në lartësinë e virtyteve dhe rrëzon në humnerën e së keqes...
E dimë edhe atë se ajo mund të kalojë në karikaturë, atëherë edhe njeriu bëhet karikaturë e njerëzillëkut...
E kur ajo fiket në njeriun, tretet prej tij njerëzillëku! Po, por ç'është vullneti i lirë në vetvete – këtë nuk e dijmë!
Në njeriun është fshehtësia dhe arsyeja!
Si arrin kjo arsye nëpërmjet botës së pashme deri te e papashmja?
Si arrin nëpër dukuritë deri te thelbi i sendit?
Si krijon prej qenieve të veçanta koncepte të përgjithshme të këtyre qenieve?
Të gjitha këto janë pyetje në të cilat ne nuk dijmë të përgjigjemi.
Pasi është kështu se në fshehtësi hasim zakonisht dhe disi sipas një rregulli në të gjitha sendet, atëherë nuk është kurrfarë çudie që i takojmë edhe në burimin e të gjitha sendeve, dmth. në Zotin.
Dhe do të ishte pikërisht e çuditshme që në Zotin të mos kishte fshehtësi! Për më tepër, fshehtësitë hyjnore na nxisin në përvujtëri. Parandjejmë se janë aq të mëdha sa që nuk mund t'i përshkojmë dhe i përjetojmë si thirrje në adhurim. Po e pakufishmja s`mund të përkapet apo të shtjerret me intelektin tonë të kufizuar. Është e vërtetë, syri i mprehtë i shqiponjës sheh nga lartësitë më larg dhe më qartë se sa syri i zogut nga kulmi, mirëpo ekzistojnë kufijt përtej të cilëve nuk kalon as syri më i mprehti. Ekzistojnë largësi para të cilave mjegullohet edhe syri më i kthjellët.
Fushat e të Pamatshmit dhe të Pakufijshmit paraqesin për intelektin tonë largësi të tilla sa ai (arsyeja/intelekti) nuk i arrin dot sepse e ka pikëmbërrijtjen e vet përtej së cilës nuk shkon. Është i kufizuar!
Për këtë arsye feja jonë do të ishte fe e dyshimtë po të mos kishte pikërisht një mbushëllim me fshehtësitë për intelektin (arsyen) tonë, me mistere apo fshehtësi.
Për Krishtin që na paraqitet si dërgues zyrtar i qiellit dhe mbartës i së vërtetës mbi qiellin, do të ishte porosi e dobët po të mos ishte mësimi i tij pa mistere.
Shpirtin Shenjtë mezi do ta konsideronim mësues i të vërtetës supreme, po të mos na kishte tërhequr vërejtjen për misteret e vëna në thellësitë e qenies së Hyjit.
Por misterin më të madh që Shpirti Shenjtë na ka zbuluar, misterin e thellësive më të thella hyjnore, misterin që hyn në të gjitha misteret tjera të fesë sonë, sikur ato hyjnore dhe njerëzore, është misteri apo fshehtësia e TRINISË SHENJTE.
Për këtë mister më të madhin të krishterimit, për thelbin dhe zemrën e krishterimit, dëshiroj të flas në disa meditime që do të vijojnë.
Që të mund t`i ndiqni këto mendime me një interes sa më të madh, do t`i nxjerr në këtë meditim të parë edhe disa mendime për misterin apo fshehtësinë në përgjithësi.
Ç`është misteri?
Misteri në rend të parë nuk është apsurd!
Misteri, apsurdi: të paudhëzuarit këto dy nocione me dëshirë i lidhin, mirëpo ato s`guxojnë kurrsesi të lidhen.
Apsurdi është një grumbull nocionesh prej të cilëve njëri bjerrë tjetrin.
Misteri, përkundrazi, larg është nga ajo që të jetë pështjellim nocionesh.
Misteri, më tutje, nuk është një vakuum ontik. Vakuumi ontik është mohimi i njëmendësisë (realitetit).
Misteri nuk e mohon njëmendësinë, por përkundër – ai e afirmon atë.
Pra, misteri është e vërteta dhe njëmendësia.
Po, e vërteta dhe realiteti (njëmendësia)!
Mirëpo, prapë:
Jo realitet i pashëm (i dukshëm për sytë), por i fshehur, realitet i pazhveshur;
Realitet së cilit intelekti jonë nuk mund t`ia arrijë fundin, të cilin me gjithë orvatjen e vet të ndriçimit dhe shpjegimit nuk mund ta kapë përfundimisht!
Misteri, mund të themi shkurtazi dhe në mënyrë të figurshme, për arsyen tonë është realitet i fshehur apo i maskuar.
Fshehtësia, misterioziteti, heshtësia e njëmendësisë para intelektit tonë – kjo është ajo që përbën thelbin e misterit!
Mirëpo, prej nga rrjedh kjo fshehtësi e sendit, apo ç`gjë i jep një sendi vulën e fshehtësisë?
Prej nga është e mundur që disa sende para nesh qëndrojnë të zbuluara, ndërsa të tjera disi nën një mbulesë.
Për njeriun i cili në jetën e vet nuk llogarit në mister sikur që nuk llogarit në asnjë gjë të rëndësishme, i cili në jetën e vet është i kënaqur me të rëndomtën dhe ikën prej gjithçka është jo e rëndomtë, përgjigjja në këtë pyetje paraqet befasi të vërtetë.
Nëse e vështrojmë mirë dallimin ndërmjet gjërave evidente dhe misterit, çka shohim?
Shohim se gjërat e kursyera, të cekëta, të zbehta dhe të dukshme na janë evidente dhe të qarta, ndërsa ato të fshehta paraqesin sende me thellësi jo të rëndomta, gjëra me një njëmendësi shumë të plotë në vetvete, gjëra me dimenzione të gjera.
Një gjë pra, nuk e bënë të fshehtë varfëria dhe thjeshtësia, por përkundrazi, bollëku i njëmendësisë dhe shumësia e qeniesimit të cilën një gjë në veti e ka dendur dhe ngjeshur."

/.../

R. B.

[Seminarist]

Sunriser

faktikisht, mesa kam pare une, menyra se si ti ke diskutuar edhe ke hapur tema ne kete forum, flet shume mire per ty. Je nje diksutant i denje edhe i respektueshem, qe njeh kufijte e nje bisede, edhe une te pergezoj per kete.

Nuk eshte e lehte, ose kerkon shume kohe e eksperience, qe dikush te dije te diskutoje ne edhe brenda nje forumi apo teme.



shendet!