Dritëro Agolli

[lum lumi]

Dritëro Agolli: PASQYRA, MACJA DHE UNÊ


Mes meje dhe maces në dhomë
Pasqyra qëndron mbi ca rraqe...
Vetveten ne bashkë e vështrojmë
Dhe macja dhe unë në paqe.

Sa mirë që qënkemi unë e një mace
Dhe shihemi drejt në fytyra,
Po të ishim dy njerëz, betohem, se paqe
S'do kishte kjo dhomë, do thyhej pasqyra...


UNÊ

Zili ma kanë ata lavdinë,
Ndaj pëshpërisin dhe më shajnë;
As ndaj talentit tim zilinë
S'e fshehin dot dhe s'e përmbajnë.

Më nëmin miqtë dhe armiqtë,
Po tigër jam, s'lëshoj pushtetin;
Lavdinë e kam të dykuptimtë,
Të njëkuptimtë e kam talentin.


MÊ VONÊ

Zakon e ka i riu të mburret,
Të bëjë zhurmë e bujë.
Dikur dhe unë i tundja muret,
S'më mbytej ylli në ujë.

Po koha shkoi, m'u mbyt dhe ylli,
Madje m'u mbyt anija
Dhe pak më larg m'u dogj dhe pylli,
Për fat shpëtoi shtëpia.


NGA SKAJI NÊ SKAJ

Sa heshtnim dikur me plot verbëri
Dhe duart i puthnim në gjunjë,
Aq shumë bërtasim tani
Dhe aq kafshojmë me zhurmë.
Nuk kemi as turp nga njeri
As ky,
As ai,
As ti
Dhe as unë,
Cudi!...

[lum lumi]

Dritëro Agolli : ANTI-MONUMENT


I mbetur në vetmi në apartament
M'u shfaq në gjumë i vrenjtur një skulptor,
Më la pa shpirt, më ktheu në monument,
Në shesh më bëri zot e madheshtor.

Dërguan një polic me revolver
Të ruante mos më vinin dinamit...
U zgjova dhe me duar nëpër terr
E preka trupin. S'isha bronx, po mish.

Vërtet u lehtësova krejt në shpirt...


S'me lenë asgjë

Trishtimi im cdo mëngjes është i madh
Dhe nervat të prishura;
Kërkoj corape të pastra të mbath,
I gjej të grisura.

Ka shumë njerëz shtëpia ime këtu
Dhe dera sa mbyllet, aq hapet,
S'më lenë asgjë pa përdorur, në lesh a në dru,
Dhe vecanërisht corapet.

Në djall të gjitha, s'më duhet asgjë,
Jam plak dhe as ngrohem, as ftohem,
Ndaj hiqem mënjanë e s'bëj zë,
Vec për corapet tërbohem!...


Fjalë për barin

Njeriu me vrasje nuk vritet,-
Një gjë e provuar prej kohësh.-
Por fjalën e kemi për barin që rritet
Sado ta presësh e korrësh.
Njeriu me shpatë nuk pritet.

Por fjalën e kemi për barin.
Ta thash të gjithë, nuk thahet,
Me zjarr t'i vesh zjarrin
Nuk digjet, me vesë vec lahet.
Njeriu me zjarrin s'bën varrin.

Po fjalën e kemi për barin që s'vdes.
Nga dolët ju zogj valë-valë
Dhe ti madhështori këndez,
Ti shtërg e ti galë?
Njeriu zë rritet, zë sheh e mban vesh.

Por fjalën e kemi për barin e gjallë.



Ta mburrim njëri-tjetrin

Pa ejani ta mburrim njeri-tjetrin
Dhe mos kursejmë as fjalë lavdërimi,
T'ia bëjmë shoku-shokut komplimentin
Në caste dashurie dhe pendimi.

Pa ejani dhe ciltërisht të qajmë
Kur vec e vec dhe ku me shoqërinë,
Mëri për fjalët sharëse mos mbajmë,
Se dashuria fqinje ka mërinë.

Pa ejani, dhe gjysmë fjale qoftë
Për ne pendim, pajtim dhe marrëveshje:
Që kush gaboi, më tutje mos gaboftë,
Nese kupton se jeta ka një vdekje.

[lum lumi]

DRITERO AGOLLI: Në pyll me kafshët e egra

Nëse dëshiron të shpëtosh nga kafshët e egra,
Mes pyllit kalo lakuriq, pa këmishë e pa brekë,
Dhe bishat do binden që s'ke synime të rrepta,

S'ke armë me vete, hanxharë e dyfekë
Dhe je i sinqertë si ujku, cakalli dhe dhelpra,
I zhveshur sic janë ata në pyje dhe bjeshkë.


Majtas dreqër, djathtas djaj

Më gjurmon dikush patjetër
Dhe vërtet s'di nga t'ia mbaj;
Majtas vrap më dalin dreqër,
Djathtas vijnë e presin djaj.

Nga dollapi nxjerr një pjepër,
Thela-thela nis ta caj:
Gjysmë e pjeprit plot me dreqër,
Gjysma tjetër mbushur djaj.

Mbreh një laps e hap një letër,
Sytë e mi nga letra s'ndaj:
Sipër letrës shtrihen dreqër,
Përmbi lapsin hipën djaj.

Ku të futëm, s'gjej vend tjetër,
Ku të qesh e ku të qaj?
Majtas vrap më dalin dreqër,
Djathtas vijnë e presin djaj...

[lum lumi]

Dritëro Agolli: Jevgjiti i djathtë


Unë e njoh këtë jevgjit të thatë,
Lagjja ime gjithashtu e njeh.
Sa më sheh, më thotë: "Jam i djathtë,
Mos humb kohën, eja shpejt me ne!..."

E cuditshme! S'ka jevgjiti brekë,-
Me të djathtët puthet shesh më shesh.
Vendi im, me drogë e me dyfekë,
Djathtas-majtas rri e bën përshesh!...



Tek dera

Afrohem tek dera,
marr vesh disa gjëra,
S'kuptoj plot të tjera,
Dhe kjo është e tëra
Tek dera...

[lum lumi]

Dritëro Agolli: Qyteti me shumë qen


Ky qytet ka ndofta mijëra qen,-
Vec rrugica ime ka dyzet!-
Po mërzitem shumë e keq më vjen,
Se ka qen dhe s'ka asnjë poet.

Ah, sikur nga qentë vec një qen
Për cudi të kthehej në poet,
Sinqerisht, o miqtë e mi, ju them
S'do ta kishte shokun ky qytet!


Nga fshati

O fshat,
Asgjë s'më ka mbetur prej teje,
As dhe këpucët që shkela me to në shkëmbenj,
As dhe xhaketa me leshin e trashë prej dele,
Që shpinën ma mbronte nga era në male e lumenj,
As një emblemë e rrallë kapele.
Madje s'më kanë mbetur as dhëmbët,
Që i kisha të bardhë e mjaft të mëdhenj.
Po c'është e vërteta, bart një kujtim në dy këmbët:
Dy shenja plage të lëna dikur nga një qen,
Të tjerat kujtime janë të fshehta në zemër,
Po unë këtu për gjërat konkrete pak fjalë them.

[lum lumi]

Dritëro Agolli: U cmend një plak

Pardje u cmend një plak në mëhallë
Dhe mund t'ju thosha se s'paska më keq!
Vërtet kjo ngjarje s'është aq e rrallë,
Në botë cmenden me mijëra pleq.

Ah, ndofta era e ditëve që vijnë
Të shkretët i tund dhe i cmend,
A mbase cmenden se mbajnë mërzinë
Të lodhur nga mbetja në vend.

Kali i tim eti u cmend dhe vdic se nuk ecte,
Vdic ditën që pela polli një mëz.
C't'i thuash kësaj? të flasësh me vete?
C'të bësh?...


Këndon e vajton Gjoni

Në gusht përnatë i shkreti Gjon
S'e di, këndon apo vajton.

Dhe pas mesnate hesht ai,
Pastaj ngre zërin përseri.

Ky zë të ndjell e pas të merr
Atje ku mplekset një mister,

Ku s'gjen të prekësh hic asgjë,
Asgjë vec zbrazësirë e zë,

Ku rërë e yjeve nga lart
Thërmohet poshtë e mbillet në ankth.

Ku fshihet Gjoni, s'mirret vesh:
Në lartësirë, a breg, a shesh.

Po unë e di, dicka kërkon,
Dicka të fshehtë, i shkreti gjon,

Dicka që s'mund t'ia japim dot
As ti as unë, as sot as mot.

Po ndofta fshehur tek një pyll
Një kokërr rëre pret nga një yll,

Se kokrrat që thërmohen lart,
I mbledh dikush e na spërkat.

[heret a vone]

NJE CAST I PAGJUME

Cdo gje ngarkohet-shkarkohet ne jete,
Ngarkohet-shkarkohet toka e madhe
Mbushet qielli nga rete e shkarkohet nga rete,
Mbushen pemet me flete e shkarkohen ne vjeshte.

Ngarkohen me bore malet e larte
E bora shkrihet ne vere,
Ngarkohet ajri me tym e me vape
E vapa shkarkohet ne dimer prape.

Ngarkohen lumenjte me uje nga shirat,
Lumenjte zbrazen ne motin e thate,
Ngarkohen arat me grure e vijne shirat
Dhe zbrazen e mbeten te lira.

E prape ngarkohen te gjitha, te gjitha,
Te gjitha c'jane mbi toke
Shkarkohen me gaz, me dhimbje e britma,
nga rrapi e madh e deri te hithra.

Ngarkohet njeriu me dhimbjen e rralle,
Nga dhimbja e rralle shkarkohet,
Por ndryshe cdo gjeje, mundohet, mundohet
Por ndryshe cdo gjeje shkarkohet ngadale
Dhe mbeten rrudhat e thella ne balle.


SHOK I DASHUR

Ti more pergjegjesira, i dashur shok,
Gezohem aq shume, gezohemaq shume!
Ne jemi rritur ne lagje tok,
Ti dhe une.
I dashur shok, i miri vella,
Eterit tane mbathnin opinga...
S'dua te flas me fjale te medha,
vetem, te lutem, mos me bej te liga!


DEBORA

Gjyshin kujtoj kur me thoshte nje fjale,
Kur bores i binim permes:
Debora hesht kur eshte gjalle,
Debora flet atehere kur des.

[armandovranari]

D.Agolli - Lypesi i Kohes

NE HIRIN E GJYSHERVE TE MI


Ne hirin e gjysherve do ngreme shtepi te re.
Do therim nje dash ne themelet.
Te dy do shkojme te rrojme e te degjojme atje.
Zerat e gjysherve kur era te fryje zabelet.

Dhe do te mplakemi nen te njeten cati.
Pastaj do vdesim ne shtrat ne krah a ne shpine...
Ne vater do leme pak hi.
Ta gjejne ata qe pas nesh do vijne.

1993



NATE NE BREGDET

Une i vetmuar endem ne qytet
Si shkretetires tyte e nje dyfeku.
Tek-tuk feneret derdhen permbi det
Dhe nen feneret deti me vaj peshku.

Une endem tek vjen ere peshk e jod
Mes nates dhe mes gjembave te yjeve.
Dhe bej te dal nga nata e s'dal dot
Si nje femije i humbur thelle pyjeve.

Dhe enderroj te shfaqet nje vapor.
I bardhe e me te bardhe marinare.
Vapori si shtepia me oborr.
Te zgjate shkallet naten te me marre.

Po une e di, asnje vapor s'te nxjerr.
Nga nata, kur i hapur mbetet shtegu.
Ajo te ben me shenja me fener,
Tek nen fener vlon deti me vaj peshku.

1994


Plogeshtia

C'thua plakush.
Te pime e te thurrim varg?
Pija e shtrenjte, vargu i lire!
Sukir t'i zbonim mendimet me larg
Mos ishte me mire?

C'thua plakush?
Vargjet s'na ftohjne, rakia s'na deh!
Me goje te hapura clodhen kepucet.
I fundit qen rrugicave s'leh.
u majmen fjalet, u trashen gjuhet...

1993

[heret a vone]

ME NDERSHMERI

Nese njeriu nuk ndien as kenaqesi as dhimbje,
Nuk ndien as gaz, as hidherim, as shprese...
Nje gje po jua them me ndershmeri dhe bindje,
Lereni te vdese...


PULEBARDHA

Pulebardhen ne reren e lagur e gjetem,
E kishte thyer kemben nen gjurin e brishte
E kishin lene shoqet ne bregun e detit vetem
E kishin lene e askush nuk e priste.

Pulebardhen ne dhomen tone e shpume
E u mesua me ne si njeriu i shtepise,
Vec nga dritarja shikonte detin me shkume
Dhe valen qe ngrihej mes shiut e stuhise.

Jetoi pulebardha shume ne dhome,
Po humbi papritur nje dite,
Nje dite kur deti hidhej mbi reren e njome,
Nje dite kur vinin stuhite...

Dhe shkuam ne det ta kerkonim,
Kur vala me valen si deshet kokat kishin perpjekur,
Kur era dhe rete renkonin,
Dhe gjeten pulebardhen te vdekur...

E pame!
Kishte hapur krahet e bardhe ne reren e njome,
E pame!
Ndofta nuk donte te vdiste ne dhome.


O ANTROPOS

Ti s'ke se c'ben,
Gjithmone ske pasur c'te besh!
RRi numeron me rradhe kopsat e xhaketes.
Rri e mban vesh pardesyne: fesh-fesh,
Goja te hapet ne pragun e drekes
Ti s'ke se c'ben,
Gjithmone ske pasur c'te besh!

Bota rreth teje gjemon,
Pune e madhe se gjemon!
Ti gjuan nje qime me gisht ne supin e majte
Dhe hirin e cigares shkund e tavllen veshtron
Dhe si tymi i cigares dita te duket e gjate:
Bota rreth teje gjemon,
Pune e madhe nese gjemon!

[Orion_DYRRAHU]

Kundershtareve te mi

Ju aq balte po hidhni mbi mua
Sa ne balten qe kam permbi trup
Mund te mbije nje dardhe a nje ftua
Nje korije e madhe me dushk.

Ne korije dhe dru mund te mbani
Mund te shkoni per gjah me langonj
Mund te ngjiti ne peme te hani
po te doni dhe dardha dhe ftonj.

Balta ngrihet mbi mua e pasur
sa mbi balten korija bleron...
Trupin tim ma bleruat pa dashur
Dhe ma bete vertet platacion.