Dritëro Agolli

[Ke-ler]

Cdo gje gumezhin

Dhe peshku ne det e ze diellin,
Ne goje e gelltit si kajsi,
Madje dhe rete me qiellin
I shtyn me lopatkat e tij.

Dhe bari ne fushe e ha lopen
Kur lopa semuret e vdes,
Me mure te gjelber ben gropen
dhe tundet i teri dhe qesh.

Dhe peshku dhe fletet dhe bari
Nje dite fundosen ne shkrumb:
Me gjuhen e flakte vjen zjarri
Dhe duket sikur ka nje fund...

Cdo gje gumezhin e perpiqet,
Mbulohet e del perseri;
E djeshmja e bleruar ze digjet
Ne buzete e zjarrit te ri.

Te gjitha keto i shoh kthjellet
Dhe qarte sa s'behet i shoh,
Jam plak qe me joshen rebelet,
Cdo gje dhe me ftoh dhe me ngroh...

tetor 1994

[Ke-ler]

Poeti dhe vdekja

Veç me vdekjen s'jam takuar kurre,
Ndaj e pres nderuar ne shtepi,
Per respekt-nje qengj manar ne furre,
Per humor-nje shishe me raki.

Do ta ftoj ne sofer tok te pijme:
Vdekja mbretershe e une mbret:
Dehur bashke naten do ta gdhijme,
Dehur do te dalim ne qytet.

Xurxull vdekja do kendoje:"u prisha,
Moralisht u prisha!...Ah,ç'mekat!"
Do çuditet president Berisha,
Paska dehur vdekjen ky lugat!...

1994

[Ke-ler]

Burre ziu

Burre ziu,si shume u mburre,
Erdhen kusaret s'i zure!

-Dal se kisha ca kusure,
C'm'u vare breke e poture,

Une i mbaja pa oçkure,
Ti oçkure nuk m'i vure!

Burre ziu,si shume u mburre,
Erdhen kusaret s'i zure!

-S'mund t'i ndiqja neper mure
Pa poture,pa kobure...

1991

[Ke-ler]

Ndergjegja

Shpesh vetja te behet si ferre
Nga ferra ndergjegja s'del dot,
Sa ndodh ta veshtrosh ndonjehere
Dhe veten tende me ndot.

Te flasesh me miq s'ke deshire,
T'i shash dhe armiqte perton,
Nga vetja te vjen aq peshtire,
Sa s'dihet a rron,a nuk rron.

1994

[Askusho]

DRITËRO AGOLLI




PESHA E TURPIT...
(tregim)

1.
Hajrije Çeremi, me shami të zezë deri mbi vetulla dhe me cigare të trashë në dorë, rrinte pranë zjarrit e mërzitur. Dy cepat e shamisë së zezë i binin mbi supet e mëdha, si majat e krahëve të një zogu mbi një shkëmb të murrmë. Ajo kishte shtatë ditë që nuk fliste me njeri, veçse rrinte pranë oxhakut me cigare në mes dy gishtërinjve të zverdhur nga nikotina dhe me filxhanin e kafes në vatër. Nuk i besohej që djali më i dashur i saj, Sheme Çeremi, të kishte bërë një turp kaq të madh, turp që do të rëndonte tërë jetën mbi trarët e kësaj shtëpie. Ngaqë nuk i besohej, kishte dërguar njerëz në shtëpinë ku kishte ndenjur çastet e fundit kapedan Tahsin Haxhihajdari, që të merrnin vesh një për një se ç’kishte ndodhur. Këta njerëz ende nuk po ktheheshin dhe ajo priste pa lëvizur nga oxhaku me një si lëmsh të mbledhur në gjoks.
Kapedan Tahsin Haxhihajdari kishte qenë mik i ngushtë me burrin e saj të vrarë nga serbët mbi Dragobi. Shumë herë ajo e kishte pritur dhe përcjellë, ia kishte tharë rrobat dhe ia kishte qepur këmishën si vëllait të saj. Dhe kur një dimër u plagos me një plumb në gjoks, e mbajti gjashtë muaj në shtëpi, pa marrë vesh njeri. Atë dimër kapedan Tahsin Haxhihajdari kishte luftuar në Dragobi vetëm për vetëm me një serb. Serbit, tek luftonte, i kishin mbaruar fishekët dhe e kishte hedhur pushkën.
- Tani më vrave, kapedan Tahsin Haxhihajdari! - kishte thirrur ai në mes dëborës pas një pishe të vjetër.
- Nuk vras një njeri që i kanë mbaruar fishekët, - i ishte përgjigjur kapedan Tahsin Haxhihajdari nga ana tjetër dhe i kishte hedhur mbi dëborë dy krehër me fishekë.
Serbi e kishte marrë pushkën e hedhur dhe dyluftimi kishte vazhduar përsëri. Në të shtënën e pestë të dy kishin rënë përnjëherësh mbi dëborë: serbi i vrarë, kapedan Tahsin Haxhihajdari i plagosur rëndë. Atëherë e kishte marrë Hajrije Çeremi me tre djemtë e saj dhe ia kishte shëruar plagët në shtëpi.
Dhe tani Hajrije Çeremi kishte dëgjuar gjëmën më të madhe. I biri i saj, Shemja, i futur nga hasmët, i kishte zënë pritë dhe e kishte vrarë kapedan Tahsinin tek zbriste për në Valbonë. Kjo ishte një vrasje e blerë, siç thonë, prapa shkëmbenjve.
- Janë fjalë! S’është e vërtetë! - fliste me vete Hajrije Çeremi pranë zjarrit me kërcunj të trashë, duke pirë e vetmuar kafen e shtatë.
Dy njerëzit që kishte dërguar, erdhën kokulur dhe ajo e kuptoi se fjala e hapur ishte e vërtetë.
- E vërtetë? - pyeti ajo.
Të dy të dërguarit tundën kokat në heshtje. Atëherë Hajrije Çeremi thirri njërin nga djemtë e saj, Selimin e gjatë si bredh, me qeleshe të bardhë si gjysmë molle të papjekur.
- Të shkosh e të gjesh Shemen. T’i thuash që jam sëmurë. Të vini të dy… – urdhëroi ajo.

2.
Pas tri ditëve, Selimi e solli Shemen në shtëpi. Mjekra e parruar e tregonte të zbehtë dhe të dobët. Madje Hajrijes iu duk sikur i biri kishte filluar të kërrusej dhe të plakej para kohe.
- Qënke mirë! - tha ai, ndërsa e ëma i hodhi një vështrim të gjatë, të egër dhe të zymtë.
- Selim! - i tha djalit tjetër. - Shko e thirr Elezin!
Mbetën të dy vetëm për vetëm. Hajrije Çeremi ulur me cigare në mes dy gishtërinjve, Shemja më këmbë, i parruar, i zbehtë dhe i lodhur. Për një çast asnjeri nuk fliste. Dëgjoheshin vetëm frymëmarrjet dhe kërcitjet e zjarrit në oxhak.
- Jam mirë, the? - e prishi heshtjen e ëma.
- Selimi tha se ishe sëmurë! - foli me vështirësi Shemja.
E ëma psherëtiu.
- Të hapësh dy varre dhe të jesh mirë? - tha ajo.
Shemja u ul në gjunjë sikur të donte të dëgjonte më shkoqur fjalët e s’ëmës.
- Dy varre? - tha ai.
- Një për kapedan Tahsin Haxhihajdarin, mikun e kësaj shtëpie dhe një për Sheme Çeremin, djalin e këtij oxhaku… - tha Hajrije Çeremi.
Në fytyrën e të birit u duk një buzëqeshje e shtrembër. Donte të pyeste se ç’kuptim kishin fjalët e s’ëmës, por ndërkohë erdhën dy vëllezërit, Selimi dhe Elezi.
- Ngreu! - urdhëroi Hajrije Çeremi Shemen të ulur në gjunjë.
Të tre vëllezërit në këmbë, vështruan njëri-tjetrin. Selimi me Elezin mezi i hidhnin sytë në fytyrën e zbehtë të Shemes, në fytyrën si prej të sëmuri.
- Pushkën, Elez! - urdhëroi Hajrija.
Prapë nënë e bir mbetën vetëm. Në ballin e Shemes filluan të dilnin bulëza djerse. E ëma këtë edhe pa e parë, e ndiente. Shemja do të djersijë, mendonte ajo. Që i vogël djersinte shumë.
- Eh, dy varre! Pa pritur e kujtuar, dy varre! - psherëtiu ajo.
- Ç’thua?-– psherëtiu ai dhe u ul përsëri në gjunjë.
- Ngreu! - urdhëroi e ëma.
Erdhën të dy djemtë me pushkë. Hajrije Çeremi ende rrinte pas oxhakut dhe pinte kafen e njëmbëdhjetë.
- Selim, dhe ti Elez i vogël!.. - foli ajo dhe për një çast heshti.
Gjithë dhoma dukej sikur ishte pa frymë. Të tre djemtë druheshin të mbushnin kraharorët, si të kishin frikë se mos mbarohej ajri.
- Selim, dhe ti Elez i vogël! E dini se vëllai juaj, Shemja, ka vrarë kapedan Tahsin Haxhihajdarin, mikun e shtëpisë dhe të babait tuaj.
Të dy vetëm sa tundën kokat në heshtje.
- Ne do ta vrasim Shemen!.. - tha ajo.
Shemja u këput dhe ra në prehërin e s’ëmës. Qeleshja i shkau nga koka dhe flokët e tij prekën mjekrën e nënës. Ajo ndjeu erën e tyre, erën më të mirë dhe u gëlltit, se një lëng i nxehtë iu ngjit gjer në gojë. Por nuk lëvizi nga vendi. Rrinte drejt me vështrim nga muri i bardhë me kokën e të birit në prehër.
- Selim, merre këtë! - i tha djalit tjetër dhe ai e ngriti të vëllanë.
Hajrije Çeremi vuri duart në gjunjë dhe u ngrit me zor. Shtati i saj i lartë e mbushi odën. Dy cepat e shamisë dukeshin si dy krahët e një zogu të zi të madh gati për fluturim. Shkoi dhe ia hodhi krahun e trashë Elezit, që ishte zbehur dhe që dridhej i tëri.
- Je burrë, Elez! Burri nuk rritet lehtë! – tha ajo dhe u bëri me kokë të tre djemve të dilnin përjashta.

3.
Buzë përroit, nja dyqind metra larg shtëpisë, Hajrije Çeremi u bëri shenjë djemve të qëndronin. Pastaj i tha Shemes të shkonte pranë lisit me gungë, që nxinte mbi dëborën e porsarënë. Dy djemtë e tjerë, Selimi dhe Elezi i vogël, qëndronin pranë saj me pushkë në dorë.
- Për gjakun e kapedan Tahsin Haxhihajdarit! – tha ajo dhe ngriti dorën drejt Shemes.
Selimi me Elezin vështruan njëri-tjetrin me grykat e pushkëve të ulura mbi dëborë. E ëma përsëriti:
- Për gjakun e kapedan Tahsin Haxhihajdarit!..
Ndërkohë i biri i saj, Elezi i vogël, papritur e hodhi pushkën dhe ajo u fundos në dëborë. Mbeti vetëm një gjurmë e gjatë pushke. Pastaj mbuloi me të dy duart fytyrën dhe ia dha vrapit drejt shtëpisë, duke lëshuar ulërima pa kuptim. Hajrije Çeremi, për çudi, nuk ktheu kokën nga Elezi i vogël. Dukej sikur nuk kishte ndodhur asgjë, sikur të mos ishte fare një Elez. Ajo as djalit tjetër, Selimit, nuk ia hodhi vështrimin. Vetëm thirri me dorë e sy nga Shemja:
- Për gjakun e…
Atëherë Selimi ngriti pushkën. Mori shenjë mbi të vëllanë, Shemen. Pastaj e uli dhe ktheu kokën nga e ëma pa asnjë fjalë. E ëma nuk lëvizi nga vendi. Të tre qëndronin në heshtje: nëna, Selimi, Shemja. Nga larg vinin ulërimat e Elezit të vogël. Sakaq, Hajrije Çeremi hodhi një hap të gjatë mbi dëborë drejt Selimit. Pastaj shtriu dorën nga ai, duke i kërkuar pushkën. Selimi u drodh i tëri. Nofulla e tij e poshtme u shtrembërua dhe thirri:
- Joooo!
Kjo ishte një "jo" shpelle, nga ato që tremben lakuriqtë e natës, kur oshtijnë në faqet e guvës. Dhe pas "jo"-së plot llahtarë, Selimi i mori të gjitha vetë përsipër. Nuk donte t’ia linte barrën e rëndë nënës. E ngriti pushkën. Shënoi dhe u drodh kur i vëllai ra me kurriz mbi dëborë. Nga dora e madhe i shpëtoi pushka dhe i ra mbi dëborë, edhe ajo e vrarë. "U vra" – tha ai me vete. Dhe as vetë nuk e kuptoi se kush u vra, i vëllai apo pushka. Mandej ktheu krahët dhe iku duke u lëkundur mbi këmbët e gjata.
Hajrije Çeremi vazhdonte të qëndronte me vështrim nga Shemja i shtrirë në mes të dëborës. Pastaj ajo u ul mbi dëborën e butë fillikate. Zuri të dy faqet me duar dhe e përhumbur i hodhi sytë nga i biri i shtrirë. Era fërshëllente dhe ia ngrinte dy cepat e shamisë së zezë. Mbi fytyrën e verdhë të të birit përhapej hiri i dëborës.

(1984)

[Askusho]

Dritero Agolli - foto

[shigjeta]

Shkrimtari merr Çmimin për Letërsinë në Itali. Agolli: Mungoj se jam një kalë që i kanë rënë patkonjtë, por patkonjtë e trurit ende më mbajnë.

Jo vetëm buqeta me lule… Në vigjilje të 82-vjetorit të lindjes së Dritëro Agollit, në formë dhurate simbolike vjen edhe një çmim për të.

Shkrimtari i njohur është nderuar pak ditë më parë në Itali me Çmimin Kombëtar për Letërsinë “Carlo Levi”. Pikërisht, në të gjashtëmbëdhjetin edicion të këtij konkursi për letërsinë, autori shqiptar u nderua mes shkrimtarëve italianë Guido Conti e Enzo Vinicio Alliegro, si dhe francezit Andre Vauchez. Çmimi u shoqërua me motivacionin “Poet, gazetar dhe shkrimtar, ngushtësisht i lidhur me traditën dhe rrënjët e tij nga vendlindja, duke venë gjithnjë në pah me krenari origjinën e tij. Vargjet e tij i japin jetë një thirrjeje prekëse, në të cilën të gjitha elementet e jetës gërshetohen e shkrihen te njëritjetri për të ravijëzuar një identitet, i cili është fëmijëri, punë, dhimbje, beteja, dashuri, përhumbje dhe shpëtim. Në romanet e tij “Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo” dhe “Njeriu me Top”, me kurajë të admirueshme, Agolli i jep jetë kritikës sarkastike ndaj burokracisë tek i pari, dhe përkujtimit epik dhe ironik të heroizmit partizan në luftën kundër nazifashizmit tek i dyti. Dritëro Agolli, edhe pse në rolin e tij për njëzet vjet si president i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve dhe më pas anëtar i Parlamentit, gëzon një famë të tejskajshme në vendin e tij, që e ka dashur dhe e do me mjaft dhembshuri”.

CEREMONIA
Ceremonia e dhënies së çmimit për fituesit u mbajt në datën 5 tetor në Aliano, pranë Auditoriumit të komunës në Aliano të Italisë, në praninë e kryebashkiakut të Alianos, Luigi De Lorenzo, presidentit të Parkut Letrar “Carlo Levi” Antonio Colaiacovo, presidentit të Këshillit Krahinor të Bazilikatës, Vincenzo Santochirico, presidentit të Rrethit Kulturor “Nicola Panevino”, Pietro Dilenge, si dhe shkrimtarit dhe mikut të Shqipërisë, Raffaele Nigro, i cili intervistoi fituesit në vijim të ceremonisë. Emocione të veçanta ngjallën te të pranishmit fjalët e përshëndetjes së Dritëro Agollit, të lexuara nga vajza e tij, Elona, e cila në vetvete shprehte edhe një herë magjinë e fjalës së Agollit. Në përshëndetjen e Agollit thuhej: “Të nderuar miq, unë sot duhet të isha atje mes jush, por jam një kalë që i kanë dalë brinjët dhe i kanë rënë patkonjtë nga udhëtimi i gjatë, megjithatë, këtij kali patkonjtë e trurit ende i mbajnë. Por, të mos bëhem i mërzitshëm si personazh parlamenti, falënderoj jurinë e Edicionit XVI të Çmimit Kombëtar për Letërsinë “Carlo Levi” dhe veçanërisht Rafaele Nigron, mikun e mirë dhe shkrimtarin e shquar, vepra e të cilit tanimë është njohur dhe pritur në Shqipëri me dashuri dhe vlerësim nga lexuesit e shumtë dhe kritika letrare. Fatmir Toçi, deputet dhe botues i “Toena”, në fjalën e mbajtur në ceremoninë e dhënies së çmimit, ka falënderuar kreun e Bashkisë së Alianos, Luigi de Lorenzio dhe jurinë, që “kthyen sytë nga letërsia e vendit përballë dhe të vlerësojë me çmimin e këtij viti një prej penave më të ndritura të letërsisë shqipe bashkëkohore, poetin, shkrimtarin, publicistin, mendimtarin, personalitetin dhe, mbi të gjitha, intelektualin e një kohe të trazuar për Shqipërinë dhe shqiptarët, Dritëro Agolli”.

ÇMIMI “CARLO LEVI”
Ky çmim konsiderohet sot si një takim i rëndësishëm në lëmin e kulturës italiane dhe është pa dyshim, së bashku me Parkun Letrar kushtuar autorit piemontez, një tribut që komuniteti i Alianos i njeh Carlo Levit, i cili është një piktor, publicist, si dhe shkrimtar shumë i njohur italian. Në vitin 1931 i bashkohet lëvizjes antifashiste ‘Drejtësi dhe Liri’. Për veprimtari antifashiste, në vitin 1934, Levi arrestohet dhe një vit më pas, pas një arrestimi të dytë, dënohet me internim në fshatin Lukez të Grassanos, e më tej transferohet në Aliano. Nga kjo përvojë do të lindë dhe romani i tij më i famshëm “Krishti u ndal në Eboli” (në roman fshati quhet Gagliano, duke imituar shqiptimin e vendasve). Ky roman, në vitin 1979 përshtatet edhe për kinema dhe televizion nga Gillo Pontercorvo dhe Francesco Rosi.

KRIJIMTARIA
Për nga gjinitë, krijimtaria e Dritëro Agollit është e larmishme. Në vjershat dhe poemat e Dritëro Agollit gjejnë shprehje mendimet dhe ndjenjat e njeriut të ri, patriotizmi dhe besnikëria ndaj idealeve revolucionare, cilësitë e tij morale në jetë dhe në punë (“Devoll, Devoll”, “Poemë malore”, “Hapat e mia në asfalt” etj.). Në poemën “Baballarët” theksohet rëndësia e veçantë e vijimësisë së traditave revolucionare në jetën e shoqërisë. Në një sërë vjershash dhe poemash Dritëro Agolli pasqyron frymën heroike të periudhës së Luftës Antifashiste (“Poema e udhës”, “Poemë për babanë dhe për vete” etj.). Në prozë bëri emër, sidomos romani “Komisari Memo” (1969), në të cilin pasqyrohet roli i madh edukues dhe drejtues në vitet e Luftës. Nga ngjarjet e kësaj periudhe e merr subjektin edhe romani “Njeriu me top” (1975), Dritëro Agolli ka botuar edhe mjaft tregime e novela nga jeta e sotme. Ndër krijimet satirike romani “Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo” (1973) vë në lojë konformizmin, servilizmin dhe vanitetin si shfaqje të huaja për njeriun e ri. Në vitin 2011 Dritëro Agolli është nderuar me titullin “Doktor Honoris Causa” nga Universiteti Europian i Tiranës. Në një ceremoni të veçantë iu dha ky titull shkrimtarit të shquar “Për kontributin e madh dhe të rëndësishëm në krijimtarinë e tij letrare për më shumë se 60 vjet, si poet, prozator, dramaturg përkthyes e eseist.

PANORAMA

[Maqellarjot]

Njerezit


Ka njerëz që ecin me këmbë,
Ka që me këmbë shtypën;
Ka njerëz që hanë bukë me dhëmbë,
Ka që me dhëmbë mbytën...

Ka njerëz që puthen me buzë,
Ka që me buzë peshtyjnë;
Ka njerëz që flasin me gjuhë,
Ka që me gjuhë ndyjnë.

shume e goditur vjersha me lart. Ajo qe e ben te vecante kete vjersh eshte fakti se Driteroi ka pershkruar veten ne kete vjershe. Sidomos kur shkruan "...ka qe me kembe shtypin...ka qe me dhembe mbyten...ka qe me buze peshtyjne...ka qe me gjuhe ndyjne" kjo e fundit eshte 'fantastike' lexoni elegjine e tij per enverin! dhe vjershen per komunistet!

p.s kam ven re dicka shume te cuditshme. Nuk gjen asnje nga poezite e tije per partin ne internet. Cfar u be me gjith veprimatrine e tij gjate komunizmit pothuajse 30 vjecare, e cila ju kushtua kryesisht Partise komuniste dhe enverit? perse nuk i postoni ketu edhe ato vjersha...?


Dritëro Agolli

Elegji për Enver Hoxhën

Ish i rëndë dimri i sivjetshëm
Dhe pranvera erdhi me mundim
Erdhi përmes shirash të rrebeshëm,
Erdhi me një det me hidhërim.

Falmë Enver, që vargu m’u rëndua,
Falmë, Enver, që fjalët s’i them dot;
Shqipërisë zemra iu lëndua,
Shqipëria jote po derdh lot.

Shqipëria Jote s’i kish parë
Mbyllur as në gjumë syt e Tu,
Qielli i ballit Tënd me yj të larë
Ndriti dhe nga retë nuk u zu…

Falmë, Enver, që po përmend në vjershë
Fjalën vdekje mbushur gjëmë e zi,
Fjalën vdekje Ti në varg s’e deshe,
Deshe jetën në çdo poezi.

2.
Malet heshtin, malet ulin kryet,
Roje rrinë në arkivolin Tënd,
Janë vrejtur pishat nëpër pyjet,
Po rënkon çdo plis e gur e shkëmb.

Eh, shiriti i zi, një ton me hekur
Më rëndon në krahun tim, Enver,
Shqipëria s’të sheh dot të vdekur,
Ndaj lumejtë e pikëllimit derdh…

Falmë, Enver, nga dhimbja s’jam i qetë,
Falmë Enver që kaq i dobët jam!
Paska çaste kur njeriu I shkretë
Veten se pushton e dot s’e mban!

3.
Falmë, Enver, kam bërë dhe gabime,
Nëpër fluturime si nëj zog,
Ndofta të kam sjellë dhe shqetësime
Ndofta të kam thinjur ndonjë flok!...

Ti na rrite dhe na bëre burra,
Rrite çdo të ri dhe çdo plak,
Ecëm nëpër male, shkrepa, gurra,
Ndezëm komunizmin prag më prag.

Ne me ty, me dorë i kapëm yjet
Dhe i vumë përmbi Shqipëri;
Ne me ty s’I ulëm kurrë kryet
Nëpër gjysmëshekullin e ri.

Falmë, Enver, që kryet i kam ulur
Dhe ec rrugës dhe nuk vij në mënd;
Neve, që furtunash jemi turrur,
Çdo qelizë e trupit sot na dhëmb!

4.
Vallë a do mësohemi njëherë
Pa të patur pranë dhe mes nesh,
Bora nëpër male kur të bjerë,
Dielli kur të dalë midis nesh,

Plisat kur të ngrihen në luginat,
Fushat kur të vishen me flori,
Kur të nisë Komani turbinate,
Kur të mbushet plot liqeni i ri,

Kur të zgjohet herët Gjirokastra
Dhe të hapen portat në sokak,
Kur shamitë e nuseve buzarta
Flokëve të çelin si zëmbak,

Kur të mblidhen shesheve fëmijët
Tok si luleshqerrat në livadh,
Kur si zjarr të ndizen karafilët
Dhe në gjoks të derdhet malli i madh,

Kur Një majet duart të trokasin
Mbushur plot me lule dhe me gaz,
Kur pëllumbat kopshtit të gugasin
Dhe të rrahin krahët në pullaz,

Kur Tirana mes përmes të dritave
Të lundrojë natën si në det,
Kur shtëpitë e ëndrrës së petritave
Të na duket sikur dikë pret,

Kur të vijnë Kongreset e Partisë
Me hap komunizmi ngadhnjimtar
Dhe të ndritë balli i Shqipërisë
Me flamurin Tënd të ngritur lart…

5.
Falmë, Enver, që frymë dot s’të dhashë
Nga kjo frymë e gjallë e gjoksit tim!
Zemrën time do ta nxirrja jashtë
Të ta jepja Ty me ngazëllim!

Ç’them dhe unë e ç’vargje hedh ën letër!
Fjalët më përzihen, sigurisht!
Vallë a mos jam bërë njeri tjetër
Dhe harroj që jam një komunist?

Jo, Enveri s’vdiq e s’është i vdekur,
Është i gjallë e ndër të gjallë rron,
Ngrihet sipër malesh kreshtëhekurt
Dhe armatën komuniste çon.

Si profet ngre kokën madhështore
Dhe rrudh ballin mbushur me mendim,
Dhe na thotë njihni veç fitore,
Pastë nder e dritë vendi im!

Dhe na thotë: ruajeni Partinë,
Që e lidhëm më dyzetenjë,
Jam mes jush, mes brezave që vijnë,
Jam me mendje, frymë dhe me zë!

6.
Falmë, Enver, që jam trishtuar shumë,
Ndofta kam përlotur ndonjë varg,
Jam njeri me mish e gjak dhe unë,
Ndonëse shoh si komunistët larg.

Unë e di se zemra Jote e madhe
Di të falë, e mua ti më fal
Si poet u preka kësaj radhe
Dhe në gjoks një lëmsh me lot m’u ndal.

Jam krenar që rrojta me Ty bashkë
Dhe jam bashkëkohas tok me TY,
Nëpër popull shpirtin tënd e pashë,
Pashë pranë të pavdekshmit sy!

Jam krenar që gjendem në armatën,
Që e ke ngritur Ti si arkitekt,
Kjo armatë mprehur e mban shpatën,
Se ia mprehe Ti mbi dyzet vjet…"




Komunistët

Vargje të Dritëro Agollit

Për Enver Hoxhën këngë thur tërë jetën
Se nëna ime bukë i dha me dhallë;
Me të në dhomën pa tavan ne fjetëm
Na puthi ne fëmijëve mu në ballë
Na puthi ne, fëmijët e rreckosur
Në tymin e kandilit e të pishës,
Të zverdhur prej rigonit e prej gjizës
Dhe pa në sytë tanë vetëtima,
Dhe pa ata që sot ngrenë turbina

[shigjeta]

Moti i thatë
përrallëz

I thatë, i nxehtë ish ai mot,
Pa pjekur në ara thahej gruri,
Fshatarët luteshin; "O Zot,
Na hidh një shi, mos ndizet guri!"

Dhe bujqit derdhën lot në ugar,
S'ujitej toka dot nga loti!
Tha Zoti i madh e shpëtimtar:
"Do qaj dhe shihni ç'lot derdh Zoti!"

Dhe derdhi lot i madhi Zot,
U lag dhe lulëzoi ugari.
"Kështu ia vlen të derdhësh lot!"
Me sy nga Zoti tha fshatari.

[Xhuxhumaku]

Moti i thatë
përrallëz

I thatë, i nxehtë ish ai mot,
Pa pjekur në ara thahej gruri,
Fshatarët luteshin; "O Zot,
Na hidh një shi, mos ndizet guri!"

Dhe bujqit derdhën lot në ugar,
S'ujitej toka dot nga loti!
Tha Zoti i madh e shpëtimtar:
"Do qaj dhe shihni ç'lot derdh Zoti!"

Dhe derdhi lot i madhi Zot,
U lag dhe lulëzoi ugari.
"Kështu ia vlen të derdhësh lot!"
Me sy nga Zoti tha fshatari.

Dhe ki di Jesusi,



P.s

Sh I pakuptueshem Agolli ktu,...lol