Ky çast

[angeldust]

Drinit,
gezimit foshnjor ne buzen e femijes,
shkendijes vezulluese ne cepin e syrit te nje te riu,
bilbilit qe perjetesisht i kendon dashurise dhe besimit,
ulur qetesisht mbi nje dege mimoze
dhe ne sqep duke mbajtur
nje gjethe terfili...

Nje gjethe terfili,
trekendeshin Bermudian te misterit te jetes
qe ti me shpirt drite i jep
sikur nje lule e cel
per t’u bere fanar shpirti ne erresiren e nates se furtunshme.

Kandili ku te gjithe qasen
per te ndezur fitilat e zemres...
Dhe ti pakursyeshem drite ju jep
per ta kthyer gjithe boten ne nje nate te shndritshme Los Anxhelosi
drite, drite, drite...
i palodhur nga frymezimi, miresia, dashuria
per veten dhe te tjeret
njezet e kater ore ne njezet e kater,
java shtate, ti tete...
treqind e gjashtedhjete e pese dite ne muaj
dhe sekrete te pafundshme perjetesie ne nje vit...

...dhe saga a casteve intense te jetes vazhdon...

Me falenderime per kuptimin e thelle,
per empatine miqesore,
per fjalet e bukura ledhatuese,
jotja, angeldust.

[MtrX]

Postuar më parë nga angeldust

Nje gjethe terfili,
trekendeshin Bermudian te misterit te jetes
qe ti me shpirt drite i jep
sikur nje lule e cel
per t’u bere fanar shpirti ne erresiren e nates se furtunshme.

s'e dija qe kishe filluar te shkruaje poezi...
sidomos ky fragmenti qe shkeputa, eshte magjepses j/k
MtrX

[angeldust]

Postuar më parë nga MtrX
s'e dija qe kishe filluar te shkruaje poezi...
sidomos ky fragmenti qe shkeputa, eshte magjepses j/k
MtrX

Shshshsh... mire qe e more vesh, por mos e ngri zerin ama loolll j/k

P.S.: Edhe une s'e dija qe ti shkruaje poezi... se kam lexuar ate qe ke ne firme prandaj ... cne poezi-shkrues ne klasen tone mer aman!

[drini_në_TR]

Alba, Angeldust, dhe Mtrx përshëndetje. Alba dhe AngelDust iu falemnderoj përzemërsisht për vargjet shumë të bukura. Kur thash të provonit edhe ju duke krijuar diçka mendova se do ishte ndonjë ndjenjë, e keni parasysh, "ndjenjë," por s'e dija se do ishte një përshendetje për mua. Iu Falem Nderit Ax2.

Përzemërsisht,
Unë.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Shqiptar i shek. të XXI

Eci mëmëtokën sot si shqiptarë
Shqipërinë nuk e kam vetëm në gjak
por unë sot jam edhe me shpirt shqiptar.
Kudo që shkel këmbën është Shqipëri për mua
se në çdo vënd ku ka shqiptarë
shqipet janë nëpër qiell duke fluturuar
e kudo në tokë e dëgjoj Ethënën e Zërit
prandaj jam edhe iLirë me shpirt shqiptari.

Trupin ma rrjedh gjaku pellazgjik
e gjithë Shqipëria është në zemrën time
me malet siç i përshkroi Naimi
me baltën siç e ëmbëlsoj Çajupi
moj Shqipëri shpirti ty nuk të ka harruar
se ti zemrën time ma ke ndriçuar
ti më fale gjakun e Skendërbeut
ti më dhe për Nënë Shën Terezën.

Jam shqiptar i shek. të XXI
me shpirt shqipeje flas gjuhën e nënës
ma pasuron zemrën kjo gjuhë kaq e ëmbël
se me çdo fjalë mbart dije mijravjeçare
me Dia-yll, e me AfërDitë atje lartë
me Dhea-mëmë, e me Detin që na lag
e me shqipen flas helenishten e lashtë,
vetëm ti ma nDrin zemrën me emrin që kam.

Jam shqiptar më shumë sesa me gjak
se jam edhe shqiponjë me shpirt atje lart
në zemrën time është Ethëna e Zërit
e si shqiponjë e tij unë shoh të vërtetën
që pluhuri i kohës na e ka fshehur
e me gjarpërinjt e saj kuçEdra na ka gënjyer
me sytë e saj zemrat e shqiptarëve i ka ngurtësuar
BESËN tek shteti, e njëri-tjetri na e ka errësuar.

Hë moj kuçEdër s’po ma ngurtëson dot zemrën mua?
Apo sikur s’më sheh që tek sytë e tu jam fiksuar
dhe zemra ime po të ndrin përballë e pafriguar?
KuçEdër ti kujton se shqiptarët i ke vdekur,
e Shqipërinë do ta mbash përgjithnjë të verbër?
Me gënjeshtrat e gjarpërinjve se fajin e kanë udhëheqësit
e se armikët tanë të vetëm janë pushtuesit?
Dy sy shqiponje në shinjestër janë duke të përgjuar.

Ti moj kuçEdër na ndave grek e shqiptarë në dy kombe
dhe shqiponjën na e kundërshtove me dy koka
trojet na i coptove mes veti
e shqiptarët i flijove prej mëmëdheu
ua ngurtësove zemrat që dot mos të pajtohen
dhe thirrjet e Skënderbeut për bashkim t’i harrojnë
e largove Nënë Terezën prej tokës së saj
dhe nuk na lë që BESIMIN tek mëmëdheu jonë ta mbajmë.

Ah moj kuçEdër shpirtin e shqipes s’mundesh me e kap
s’i shikon dot Zanat trimnesha që kam pranë?
S’e shikon që zemra ime të godet me dashuri yjnie
dhe ti s’më dëmton dot gjeri sa të jem gjallë?
Kujton ti se nuk e di kush që vuajtja e Shqipërisë
është pikërisht tek zemrat e shqiptarëve?
Apo s’e dije një shqiptarë që të vështron
zotohet që gjithë dashurinë e tij kundra teje ta vërshoj?

Apo ua harrove shqiptarëve ekzistencën e kuçEdrës,
mos do t’ia kujtoj unë sa gjarpërinj i ke në kokë?
Eja më prek, eja ville tek unë gjithë vrerin tënd
se unë nuk jam vetëm me gjak shqiptar
por jam shqiptar me shpirt shqipeje si ajo atje lart
Shiko si të sodisim rreth e përqark moj kuçEdër
kujton ti se jam shqiptari i vetëm?
Unë ty do të të shkul prej zemrave të shqiptarëve.

Po të vij përreth, e ti bën sikur s’më shikon,
jam shqiptar i shek. të XXI e unë ty të njoh
të shikoj përditë tek ngjarjet në Shqipëri
sesi shton varfëri duke i injektuar zemrave verbëri
se aty ku njeriu s’ka BESIM edhe trupi më i shëndosh vdes
e kur kuçEdra e zë një popull s’i lë më gjak në venë
se çdo shoqëri shkërmoqet kur njeriu s’ka më BESË te njeriu,
dhe mosBESIMI i popullit e formon shtetin e vjedhurive.

Do të të shurdhoj me thirrjet e mia sa t’jem gjallë
jam i lirë prej teje prandaj ti s’mundesh me më ndalë
Unë i thërras Drejtësisë, Lirisë, Mirësisë e Bashkimit
e me kënaqësi do të të shoh çdo ditë të jetës time
sesi prej zemrave të shqiptarëve ti ke për të dalë.
Tek zemrat e shqiptarëve të shoh ty të strukur,
ia pinë gjakun e ua vjedh çfarë të kesh të mundur,
por s’jam shqiptari i vetëm që ty është duke të zhdukur.


Rreth disa fjalëve dhe emrave:

Ethëna = Athina, luftëtarja e arsyes dhe e urtësisë që doli nga koka e Zërit.
Zëri = Zeusi që doli nga kurora e pemës së dushkut në Dodonë.
iLirë = i lirë dhe ilir, thjeshtë një mynyrë për t’i thënë të dyja njëkohësisht.
Dia-yll = përbërje dyfjalëshe e fjalës diell. Dia është sikur në fjalët DIturi, DIta, perënDia, pra do të thotë dije sikur atëherë kur DImë diçka. Yll, pra ylli më i ndritshëm, diayll = dielli.
AfërDita = Afroditis, rruzulli i Afërditës dhe njëkohësisht perëndesh e bukurisë.
Dhea-mëmë = Dheu-mëmë, Dhimitra, pra mëmëdheu. Dhimitra në mitollogji është pikërisht mëmëdheu.
kuçEdra = Edra, domethënë Hydra në mitollogji. Është kafsha që kishte gjarpërinjë në kokë, dhe me sytë e të cilëve kur shikonin një njeri në sy e kthenin atë të ngurtësuar në statujë. Po mos ta shikoje në sy ajo s’mund të të bënte dot gjë. Fjala “kuç” është në vetvete një folje që do të thotë “ik.” Mbaj mënd i vogël i thoja ndonjë qeni të egërsuar “kuç qen i keq” pra mesa duket me kalimin e kohës fjalës Hydra = Edra iu shtua kuç përpara duke formuar kështu kuçEdra, pra ikEdra.

28 Shkurt 2004
Drini Nosi.

[hope31]

Urime Drini.
Lexoj me endje cfare shkruan dhe me me pelqejne te gjitha, ke fantazi e frymezim te admirueshme.

Ne pritje te poezive e shkrimeve te tjera.

sinqerisht
hope31

[drini_në_TR]

Hope31 të falemnderoj që i lexove shkrimet e mia pikë së pari, dhe të falemnderoj shumë edhe për të gjitha fjalët e mira që ke thënë. Jam munduar që të gjithë këtë frymzim t'ua jap të tjerëve, në fakt kam thënë edhe se çfarë kam lexuar dhe nga rrjedh ky frymzim tek një post i mësipërm, gjithashtu tek të gjitha shkrimet metaforizohet e njëta dhunti (shpirti) që e kemi brënda nënvetes të gjithë. Sikur të kisha mundësi që vetëm për pesë minuta t'iu jepja uha zemrën time që të shikonit se çfarë shikoj, vetëm aq do t'u duhesh sepse më pas do dinit shumë mirë se çfare të kërkoni

I joti,
Drini.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Në Afërditë është zemra ime

Grimca pluhuri të argjent
netëve i kap me sytë e zemrës time
brënda trupit udhëtoj jasht tek qiejt e yjnive.

Netëve jam i zgjuar e i brisht
tani jam bërë i plotë një pjesë e yjnisë
e një aurorë e ndritshme ma mbështjell trupin tim.

Kam soditur rruzujt gjithandej
në Afërditë vërej një statuj me pamjen time
unë ndihem një banor i të dashuruarve me bukurinë.

Jam i çmëndur pas vajzave
t’ua ledhatoj trupin e plotë me ndjeshmëri
e unë vdes kur i përulem të gjithave me fisnikëri.

Dhe ajo erë që i fryn saj flokët
sytë e mi shikojnë tek ajo gjithë botën
sa më e natyrshme ajo bukuri më fort m’godet kokën.

Ai trup i bukur femëror
ajo mrrekulli formash vajzërore
me rreze gëzimi ato më ndalin që unë të qëndroj.

Jam djal i ndjeshëm
e pse mund të shikoj jam i fortë
si luftëtar, me shpirt i përgjoj të tjerve mëndjen.

Gjakun tim e rrjedh Afërditë
tek ai rruzull që duket atje në agim
unë shoh zemrën time të shtyhet prej saj papushim.

Në Afërditë kam zemrën
dhe bukuria është tërë uria ime
me bukuri mbushem, e me bukuri flas ndjenjën time.

Dhe mëngjeseve vështroj shtratin
para se të dal shoh mblulesën që m’qëndisi nëna
aty nuk fle vetëm por me mua flejnë yjet e gjitha.

1 Mars 2004

[tIrOncjA]

shume e ndjere poezia me siper Drini, te pergezoj per fisnikerine te cilen kaq bukur e ke shprehur edhe ne vargje.

[Dita]

nga Drini

Padyshim Dita është një zambak i bardh, nga ajo ndjenjë e pastër dhe pozitive që duket sikur “eksperimenton me heshtjen.”

Dmth "giglio" nga "Bukuria e qetesise" une Drini

[drini_në_TR]

tIrOncjA, e kam për detyrë që t'i përulem bukurisë së vajzave, se djali i vërtetë është ai që ia njeh zemrën asaj dhe e ia bën të mundur t'i hedhi hapat si të doj vetë ajo,... sepse ajo ashtu është edhe më e bukur se kurrë!...

Dita, po ajo lule je ti e njëjta me ate që kam poshtë lëkurës tek shpatulla ime të tattoo-ar si simbol.

Iu falemnderoj me shumë përzemërsi që i keni lexuar shkrimet e mia,
i juaji
Drini në Los Angeles.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

LuleDashuri
(Në kraharorin tim nr.2)

Jam ky djal duke ecur
përgjatë kësaj rruge të pashtruar
në mes të një lëndine të gjelbërt
një çantë krahut, me veshjet e mia
por gjithçka që kam është zemra ime.

Më duhet të ndaloj shpesh
e gjithë kjo rrugë më lodh
kam qjef t’shtrihem posht pemëve
t’i shikoj udhëtarët tek kalojnë
e me dorë “Tungjatjeta” t’ia bëj.

Mes disa gjetheve posht pemës
shoh rrezet e diellit shpesh
dhe pyes veten “Jeta ime si do shkoj?
A do e gjej së shpejti një shtëpi,
dhe një punë që ta quaj timen?”

Dhe ato rrezet e diellit
që lëvizin me fryerjen e erës
më ledhatojnë në ftyrë
më diket sikur më thonë
“Ki besim se gjërat ndryshojnë.”

Më duhet ta shkund saherë veten
kur pas çdo pushimi ngrihem në këmbë
më duhet të vazhdoj ecjen
gjerisa nata sërisht t’më takoj
dhe si çdo natë unë yjet shikoj.

Lagem kur bie shiu
pëjetoj të gjithë ujin e reve
gjerisa e gjej një strehë
nëpër qytetet që kaloj
me ftyra të ndryshme shikohem.

Dhe gjithçka që kam
është zemra që më dha nëna
jam si një LuleDashurie
duke parë për vajzën e duhur
petalet ‘po’ ‘jo’ duke i numuruar.

Ndalem duke i vështruar
duke i ledhatuar e luajtur pak
njëra vajzë më e bukur se tjetra
por thellë në zemër
LuleDashurinë jam duke kërkuar.

E di se çfarë kërkoj
kjo gjë më ndihmon
se Dashuri rrjedh tek unë
është prej zemrës time
e ndaj saj që pres jam i përulur.

Shoh vajza të ulura rrugës
edhe ato petalet duke numuruar
“Është apo s’është ky që kërkoj?”
Disa LuleDashurie hedhur poshtë
të lënduara disa zemërthyera.

LuleDashuria është zemra ime
shpreh ndjenjat e tëra si aromë
ua tregoj vajzave ngjyrat e mia
se shoh për atë lule me aromë,
vajzën që LuleDashurie rrezaton.

E gjithë bota është kur
LuleDashuria rrotullohet
fëmijët vrapojnë në lëndinë
LuleDashuria merret e dhurohet
por ajo s’ka kurrë shterim...

5 Mars 2004

[drini_në_TR]

Një qiri i ndezur
(Kushtuar Zotit nr.2)

Zot të dua
të dua shumë
nuk kam fjalë
të të falemnderoj
se dashurinë
që më jep
nuk ka fjalë
ta shpjegojnë
Të dua shumë
është shumë pak
për të thënë
Të dua shumë
Është shumë pak
për trupin
që më ke dhënë
Se e di
kjo dashuri
vjen nga pafundësitë
e jetës në çdo vënd
jam djali jot
jam djal i kësaj bote
jam një qiri i ndezur
që dashuri rrezaton
Të dua shumë
nuk lodhem dot
të ta them
me përulje për ty
gjithë jetën që kam
se ti je kjo jetë
që më ndriçon
netëve më t’errta
ti më vjen pranë
saherë të kërkoj
më jep shpresë
saherë që vajtoj
prej gëzimit
më bën të qaj
se Më Do Shumë
ti Zot.

7 Mars 2004