Ky çast

[drini_në_TR]

Mtrx, është një tek postimi që do të të hapet që këtu (dmth posti nr.11) pastaj edhe të tjerat në atë temë (duken se cilat) janë për një L.A. vajzë Tani nuk kam të dashur, kështuqë nuk kam se çfarë të shkruaj rreth çkaje dëshiron të lexosh, por megjithatë unë jam shumë i gëzuar kështu siç jam. Më mirë kushtu siç është sepse unë jam duke ndryshuar shumë rrënjësisht brënda në zemër. Koha do të vij kur të jem gati . Nga "The Doors" kënga që më pëlqen më shumë është Touch Me, e ke parasysh:

"Come on, Come on, now Touch Me babe,
can't you see that I am not afraid..."



Përshëndetje të përzemërta!

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

“Nëse ka gjë më të vështirë në botë
është të JESH kush je,
sepse ata që janë plotësisht vetvetja
dinë se ç’u nevojitet e si t’i gjejnë gjërat.”

Drini,
data: Ky çast.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

[drini_në_TR]

Kur një zog filloj të cicëroj
~ TREGIM PËR FËMIJË ~

Genci i vogël është një fëmij që sapo ka mbushur gjashtë vjeç. Nëna e zgjon përditë herët sapo agon dielli, e mëson që tani t’i veshi vetë rrobat, dhe e thërret kur e ka mëngjesin gati në tavolinë që Genci të vij e t’ulet për të ngrënë. Ai gëzohet duke parë kukllat tek televizori, dhe herëpas here pyet nënën e tij se pse ka fëmij të këqinj tek përrallat e televizorit. Nëna e tij e sheh duke buzëqeshur, e i thotë Gencit të vogël, “Një ditë kur të rritesh e të bëhesh më i madh do të mësosh biri im. Bota kështu është e ka gjithnjë njërëz të këqinj, po nëse do dëgjosh mamin ti ji gjithnjë djal i mirë.” Genci i vogël tund kokën në shënjë pohimi se ai e dëgjon nënën, dhe sepse ai e do shumë atë. Ajo e merr pasi ai mbaron mëngjesin me vete, dhe duke ecur ata të dy shkojnë përdore bashkë për te kopshti ku Genci kalon paraditen me fëmij të tjerë, tek një shtëpi e vogël me oborr, tek rruga e Elbasanit në Tiranë. Genci e përqafon nënën kur ata arrijnë tek dera e kopshtit, e më pas ajo shkon për në punë. Genci gjithnjë hyn me vrap për tek kopshti që të shoh se kush nga shokët e tij ka ardhur i pari, sepse teta edukatorja i ka thënë se kush vjen i pari, mund të zgjedhi lojrat që ata do të luajnë gjatë ditës. Genci gëzohet shumë kur luan me shokët e tij, dhe të gjithë ata e shohin Gencin si një shok të mirë. Brisilda është gjithnjë ajo që flet me zë të lart, e teta edukatorja gjithnjë e qorton atë të parën. Pastaj vjen Shkëlqimi që nuk di të përmbahet dot tek karrikja duke i rënë me bryl atyre që i ulen afër. Asnjë nga fëmijet e tjerë nuk duan t’i ulen pranë tek tavolina katrore, por megjithatë ai është djali që i bën të gjithë të qeshin, e prapseprap fëmijët e dëgjojnë me gjithë vëmëndje atë kur bën shakatë e tij. Iliri është çuni më i çuditshëm e që me zorr flet, saqë nganjëherë fëmijët harrojnë fare se është edhe ai në loj me ta. Fëmijët ndahen në katër grupe të vogla, secili tek tavolina e tyre që i cakton teta edukatorja në mëngjes. Teuta gjithnjë i buzëqesh Gencit, ajo i buzëqesh të gjithëve, prandaj gjithë fëmijët e thërrasin “Buzëqeshja” në vënd se Teuta. Genci i do shumë shokët e shoqet e tij që përmëndëm, Adelën, Ermalin, Valbonën me kaçurrela, Gjergjin e gjithë fëmijët e tjerë.

Kur vjen dreka Genci sheh nga dritarja se mos nëna i ka ardhur tek kangjellat. Ajo vjen aty dhe e thërret dy-tre herë “Genci, Genci” dhe ai e di se duhet ta presi duke parë prej dritares. Ai i thotë edukatores kur ajo është aty, dhe ajo e përqafon dhe e lë të shkoj. Genci shkon me vrap t’i japi dorën nënës, e ata të dy shkojnë përdore në shtëpi.

Mbasdite vjen edhe babi në shtëpi nga puna, e nganjëherë ata luajnë bashkë të dy, ndërsa nëna bën ndonjë punë në shtëpi. Babi një ditë solli një zog në shtëpi, dhe kur Genci e pa u gëzua shumë. Ai rrinte gjithnjë në kafaz, dhe nëna i patë thënë Gencit që meqë e donte aq shumë, ai të përkujdesej duke i ndruar ujin dhe duke i dhënë ushqimin përditë. Genci çdo mbasdite kontrollonte dy kutitë brënda kafazit dhe nuk harronte që t’i linte gjithnjë plotë. Shumë ditë kaluan, mirëpo Genci nuk e dëgjoj asnjëherë të këndoj zogun. Një ditë kur babi e mami ishin të zënë me punë, ai e pa zogun dhe mendoj t’i flasi dy fjalë:
“Zogu vogël pse nuk këndon asnjëherë ti?”
Zogu lëvizi vetëm qëpallat por nuk bëri asnjë zë. Genci mendoj t’i flasi prap:
“Zogu vogël çfarë të mungon, mos do të fluturosh i lirë?”
Zogu bëri vetëm një “ciu” por nuk lëvizi. Gencit iu duk sikur zogu i vogël i pati folur, e se “ciu” ishte “po.” Ai vendosi ta hap derën e kafazit, dhe u largua pak që zogu mos të kishte frikë. Zogu sapo pa që dera ishte e hapur, ai shkundi krahët e filloj të fluturoj i lirë. Menjëherë ai ishte duke fluturuar e me shpejtësi rreth e qark dhomës, e filloj të bëj një cicërim shumë të bukur. Genci i vogël filloj të hidhej lart e poshtë nga gëzimi se po e dëgjonte më në fund zogun, e se cicërima e tij ishte një tingull shumë i bukur. Me vrap erdhi babi i Gencit në dhomë kur dëgjoj se aty po bëhej shumë zhurmë. Ai pa zogun të cicëroj e të fluturoj me shpejtësi gjithandej, dhe vështroj tek sytë e Gencit një gëzim shumë të madh. Prandaj ai vendosi që mos ta zërë prap zogun, por në vënd ai shkoj të çeli dritaren e dhomës së Gencit. Zogu menjëherë e gjeti rrugën dhe fluturoj i lirë.

Që atë ditë tek dritarja e Gencit jashtë ku duket pema, çdo mëngjes kur dielli sapo del, zogu vjen tek dritarja dhe fillon të cicëroj. Tani ai nuk vjen më vetëm, por ai sjellë edhe zogj të tjerë me vete që ta zgjojnë Gencin e vogël çdo mëngjes duke cicëruar tingujt e gëzimit që zogjtë ndjejnë kur ata janë të lirë në fluturim. Dhe Genci tani zgjohet i gëzuar kur dëgjon cicërimat në mëngjes se zogu më në fund cicëron, e bën një tingull të bukur, dhe Gencit nuk i duhet më ta ushqej e të kujdeset për të. Megjithatë Gencit i duket sikur zogun e ka në dhomë.

~ ~ ~

Mbrapa tregimit të shkurtër: Zogu në kafaz përfaqson mua, ndërsa Genci i vogël çfarë unë nuk pata kur isha fëmij. Kjo për arsye se jam rritur në “vetmi” pa fëmij të tjerë, dhe në fakt edhe larg vllait tim. Nuk i vë dot faj prindërve të mij sepse ata në fakt nuk kanë faj, kështu ishin kushtet e atëhershme të Shqipërisë. Fillimisht më bëri për të qeshur kur përshkruaja fëmijët tek kopshti, dhe unë nuk e dija pse po dilte kështu ky shkrim. Unë dija vetëm se në fund zogu çlirohej i lirë. Kur e rimendova prap fillova të qaj, sepse unë kuptova se ishte jeta ime që unë po përshkruaja. Prandaj iu lutem juve që keni fëmijë t’i jepni sa më shumë gëzim e dashuri atyre, sepse atyre u nevojitet shumë, e ata kanë shumë nevoj për këto ndjenja. Ata janë e ardhmja, e ndaj atyre u duhet mësuar gëzimi e dashuria, prandaj nëse dëshironi mund t’i lexoni këtë tregim atyre para se të flenë.

“Vetmia është vrasësi nr.1 i dashurisë dhe gëzimit.”

Me sinqeritet e lotë në sy,
Drini Nosi.

8 Shkurt 2004.

[drini_në_TR]

Paqe mes nesh në botë

Është shumë e vështirë
të kuptoj çfarë ndjeja për dashurinë,
kur me sytë e zemrës
sot pash dhunën mes dy njerëzve.

Oh Zot sa e vështirë është
zemra m’është ngurtsuar
e unë s’po di
çfarë duhet t’bëj për të bërë mirë?

Sa e vështirë është
kur tytat i drejtohen tytave
e tek sytë e fëmijve pasqyrohen skena gjaku
çfarë duhet të ndjej unë tani?

Paqe, të lutem vetëm paqe
ma jep mua që t’ia jap dhe të tjerëve
se dhimbja e zemrës
është më e keqe se trupat e vdekur.

Do marr çiften e JETËS
e do t’i pushkatoj të gjithë
me paqen e zemrës
se për të gjithë ne ka një NESËR.

9 Shkurt 2004

[drini_në_TR]

Ka një derë pas zemrës

Kur nuk gjejm dot çfarë kërkojmë
pranija e të tjerëve na mungon
oh, po të kuptoj
dhimbja e dhuna që shikojmë
sytë tan të tmerruar nuk shohin dot më,
“ka një derë pas zemrës,”
ka një përgjigjie
për gjithçka që na shqetëson.

Kur dhimbja nuk të lëshon dot
e ti ndihesh i mbyllur në një dhomë
sikur i burgosur brënda katër muresh
kudo që end sytë shikon vetëm
“NUK ËSHTË, NUK ËSHTË, NUK ËSHTË,”
sikur të jetë e shkruar gjithandej
nëpër muret ku zemra vlon në errësirë,
“ka një derë pas zemrës.”

Dhe ndihesh në burg e në errësirë
me zëra të pafund që përshpërisin mëndjen:
“Si do gjej bukën për fëmijët nesër?...”
“Pse, pse, pse më la ajo?...”
“Sikur ta kisha këtë shtëpi do kisha lumturinë...”
“Askush nuk më do, askush nuk do një vajzë si unë...”
“S’do bëhem ndonjëherë njeri edhe po të dua...”
“ka një derë pas zemrës.”

Dhe e dim që duam dashuri e gëzim
por shpesh na duket sikur s’kemi asnjërën
e kujtojmë se tek parja, apo ai/ajo
ndodhet thesari që kërkojmë,
prandaj është errësirë
e askush nuk na kupton
njërëz të metë, kujt t’i besosh sot?
Dhe vlojmë, e në errësirë nuk shikojmë dot...

Se “ka një derë pas zemrës”
që pret për ty
e ti pret që ta hapësh derën,
unë flas prej anës tjetër
e po të them çfarë shoh
se sa ta kalosh derën
do shofësh se dhoma nuk ekziston
e se gjen gjithë dashurinë e gëzimin që kërkon.

Pas derës së zemrës
ka dashuri të pafund
ka vetëm gëzim
e gjithçka që dua të bëj
është t’i këndoj mirësisë
se pas derës së zemrës
ka vetëm liri
ndërsa djalli është veç një imagjinim.

Pas derës së zemrës
unë ndjej vetëm të rilind
çdo veprim që bëj
më sjell vetëm shërim
e tek gjithë ajo dritë që ndrin
unë kuptoj se s’më nevojitet më dashuri
unë dua veç ta ndaj me të tjerët tani
dhe një vajze t’ia jap të gjithë.

Pas derës së zemrës
me sytë e tu shikon përtej
veç bukurinë e gjallë që na pret
dhe kupton se mrrekullia vetë
është bota që ne shikojmë
e se urrejtja nuk fiton dot
se ne jemi dashuria vetë
ndaj të vjen t’i ndihmosh ATA që kanë nevoj

Pas derës se zemrës
mëson kuptimin e jetës
gjen gëzimin e të bërit
arsyen e të punuarit
DËSHIRA je ti vetë
i gjallë e me shumë mund
sepse do vetëm t’i shtosh më shumë
kësaj bukurie të pafund...

“Je gati ta hapësh derën e zemrës?
Edhe më shumë thesare ke për të gjetur...”

10 Shkurt 2004.

Drini Nosi

[shigjeta]

Drini me pelqeu tregimi. I bukur dhe kuptimplot. Urime!

[drini_në_TR]

Shigjeta të FALEMNDERIT për mesazhin tënd pozitiv e të përzemërt. Sekreti (nëse mund ta quaj të tillë) është se në fakt me anë të tregimit, me anë të të zgjedhurit që në vënd ta vajtoj atë kujtim, unë përkundrasi të tregoj dashamirësi, duke i thënë gjasës time të shkuar:

"Megjithëse VETMI, ti më vrave, t'i më bëre të vuaj e të ndihem bosh e pajetë, unë çka kam në këtë zemër kam vendosur t'ia jap atyre fëmijëve që kanë nevoj me anë të një tregimi të thjeshtë duke shpresuar se mund t'i sjelli pak gëzim e dashuri."

Në çastin që bëra një zgjedhje të tillë, po në atë çast unë (vet)çlirova veten nga ai kujtim, nga ajo fëmijëri ku që nga lindja e gjeri 7 vjeç unë u rrita vetëm pa praninë e vllait tim dhe fëmijëve të tjerë. Pas së Dielës (kur u shkrua) ajo vetmi që kalova nuk më bën më përshtypje, dhe më duket sikur me çka harrita të shpreh me atë tregim unë harrita të përjetoj të gjithë atë fëmijëri që më mungoj.

Është gjithnjë e rëndësishme që çdo ngjarje e kaluar që na vret në kujtesë, ne t'i japim një përgjigje. Në çastin që ne mbarojmë të gjitha punët e pambaruara (domethënë kujtimet që na vrasin), në atë çast ne mund të harrijmë të jemi plotësisht vetvetja

Të falemnderit Shigjeta që e lexove tregimin.
____________

~ ~ ~
Imagjinata që vepron për të të mashtruar
e VJEDHUR është çka ne quajmë djall.

Imagjinata që i shërben së vërtetës PRODHON
mrrekullitë më të bukura të jetës.

Në të dyja rastet imagjinata është pjesë
e Vërtetësisë, Gëzimit, dhe Dashurisë
prandaj djalli nuk ekziston por SHPIKET.
~ ~ ~

E imagjinon dot?

Drini,
data: Ky Çast.

[drini_në_TR]

Vjeshton Pema Shqipëri

E shoh sot pemën Shqipëri
si një pemë në vjeshtim
gjethet e saj duke rënë
pa ndalje vite me rradhë
është “demokraci” që vjeshton.

Oh moj pema Shqipëri
ku po të shkojnë gjethet?
S’ka kush të t’i kapi
apo s’ka kush të të ujisi?
Oh moj pema Shqipëri.

Të shoh ty atje larg
por në zemër di
se edhe vetëm me një gjethe
ti prap jeton
se rrënjët i ke në pafundësi.

Pema Shqipëri
udhën Egnatia e ke të mvdek
se askush nuk do t’i kaloj pranë
një peme në vjeshtim
që e kanë zënë insektet gjakpirës.

Gjethet po të vyshken
dhe toka po t’i merr poshtë
era po t’i fryn gjithë të tjerat
në përplasje shesheve duke u zënë
e disa gjethe Adriatikun po mbulojnë.

Dielli vjen gjithnjë
moj pema Shqipëri
se atje lart është shkruar
që vjeshta nuk rri dot në pafundësi
por retë e saj shërojnë si shi ushqimi.

Të shoh të vjeshtuar sot
pema Shqipëri
por e ke një degë të shëndosh
që po të rritet me shpejtësi
gjethet dardhane po të sjellin mirësi.

Gjethe në degën tjetër
po buçisin me gjallëri
duke u bërë më të shëndosha
çdo ditë e më mirë
po të gjelbëron një Iliridë.

Është tek trungu jot
që vuan ti pema Shqipëri
se edhe pemët e kan një SHPIRT
ndaj vyshken nëse shpirti i mungon
e insektet vinë të lirë ta pushtojnë.

Moj pema Shqipëri
jam birë i shqipes
e si shpirt fluturoj qiejt
unë sot i thërras shqipeve
ta sjellim shpirtin tënd në vënd.

Është aty në qendër
tek trungu jot unë vë dorën
e ndjej të ketë JETË në brëndi
se ka Skënderbé, e Nënë Terezë,
sepse ka shqiptarë si unë e ti.

I përulur të shoh të vjeshtuar
era(*) më fryn në vesh gjethet e rrëzuara
e mes gryrjeve të insekteve akoma dëgjoj
zërin(**) që doli nga pema e Dodonës
e që para mijravjetësh pati thënë(***):

“Se kombe shuhen përmbi dhé
por Shqipëria do të rroj,
se për të, për të luftojmë ne.”

Në gjunjë të përulem sot
pema Shqipëri, oh moj pema jonë
që ti të dish
se ke një shqipe që thërret
“SHPIRTI t’i kthehet trungut tonë!”

13 Shkurt 2004
Drini Nosi

Mbrapa poezisë:

Gjethet = qytetarët shqiptarë.
Gjethet që përplasen në sheshe = protestat e sotme
Gjethet që mbulojnë Adriatikun = të mbyturit me skafe
Insektet gjakpirëse = pushtetarët e korruptuar
(*)Era = Hera, perëndesha e stuhisë e qiejve, dhe gruaja e Zeusit.
(**)Zëri = Zeusi që doli nga pema e dushkut në Dodonë (pranë Janinës)
(***)Thënë = Athena, domethënë Ethëna që doli nga koka e Zeusit.

Shqipja, në mitollogji është bija e Zërit (Zeusit) që dilte nga pema e dushkut në Dodonë, e që bëri një Ethënë:

“Se kombe shuhen përmbi dhé
por Shqipëria do të rroj,
se për të, për të luftojmë ne.”

Prandaj ne jemi bij të shqipes e në hymn kemi “Se Zoti e tha vetë me goj...” pra Ethënën e mësipërme. Me lidhje apo jo?

[kolombi]

Eshte veshtire qe mes ketyre oqeaneve plot dallge vargjesh te mos kesh deshiren te eksplorosh,te fundosesh mes tyre.
Do vazhdoj te lexoj dhe te ndaj me ju kenaqsine e vargjeve te nje bote shpirterore me bukurite dhe trishtimet e saj.Nje bote shpirterore te pasur.
Pershendetje dhe urime mik i mire i vendit te engjejve.
Respekte kolombi.

[drini_në_TR]

Kolomb, je mëse i ftuar këtu. E kam thënë edhe në një poezi diku në postet e mëparshme, me titull:

Në kraharorin tim

...i mbanë dyert hapur për shoqërinë
duke gdhendur është tek dera
“Mi casa es tu casa” për të gjithë.

Gjithashtu e kam thënë edhe shumë herë se ne jemi "një" aty brënda në thellësi të zemrës, prandaj "zemra ime është zemra jote". Po, e dëgjove mëse drejt çfarë thash, aq më shumë unë të përulem duke ta zgjatur ty që ta lexosh e ta ndjesh, se mbase mund të ketë diçka që mund të të vij në ndihmë.

Të falemnderit që i lexove shkrimet e mija,
me përzemërsi,
Drini në Los Angeles.

~ ~ ~ ~ ~ ~

Jam Shqiponjë Dodone

Jam shqiponjë që fluturon qiejt
i lirë është më në fund shpirti im,
kam gjetur Zërin e Dodonës
e zemra ime ka rënë në DASHURI
me Ethënën e Zërit,
kohë kam që mendoj ditë e natë
sesi t’ua tregoj Ethënën,
dashurinë t’ua rizgjoj shqipeve.

Kujtoja gjeri më sot se do bëhesha arkitekt
e unë që nuk kam mundësinë të paguaj shkollën
i kërkova një ditë ndihmë Zërit
ai me anë të librave m’ushqeu zemrën me Ethënën
aty pash institucionet, e shkollat e së ardhmes
aty pash ligjet e qytetërimit tonë të ardhshëm,
u dashurova me Ethënën se ardhmëria është Dashuri,
e arkitekti i arkitektëve më ftoj të punoj për të.

Tashi arrij të dëgjoj Zërin vetë
më tha se jam që tani arkitekt
sepse kam mësuar ligjet e zemrës
që drejtojnë ligjet e syve e prekjes
e që ato formojnë ndërtesat që vërejmë,
se kam arritur të di më shumë sesa gravitetin
sepse hapa veshët(shpirtin) e dëgjova arkitektin
që bëri gjithësinë, dritën, e planetet.

“Je bërë nxënës i mirë, sepse shoh që ke DËSHIRË”
më thotë Zëri që dëgjoj prej zemrës e shpirtit,
unë mund të them se u dashurova
me çlirimin që gjeta kur (ri)ndjeva shpirtin tim
se unë gjeta gjithçka që desha në jetë,
vërtetësinë, gëzimin, e dashurinë
e gjithçka që dua të bëj sot është
t’i shëroj shpirtin atyre që kërkojnë ndihmë.

Jam shqiponjë Dodone se për Zërin dua t'jem gojdhënës
se gëzohem kur shqiptoj e se dashuroj Ethënën:
“Të gjithë jemi shqiponja në fluturim
kur (ri)ndjejmë sesi rrjedh SHPIRTI yn,
e të gjithë jemi shqiponja të një DIELLI
kur të DASHURUAR ne ndihemi të tërë NJË,
ndaj kemi lindur që të errësojmë me FRIKËN
për të shijuar DRITËN që rrjedh me shpirtin.”

Dashuria është arsyeja ime
Gëzimi është shtysa ime
të ndihmoj të Vërtetën është qëllimi im
prandaj gjithçka që më gëzon sot është
t’i (ri)kujtoj të tjerëve ç’thesarë kan në brëndi,
se mirësia e vërtetë është kur të gjithë janë mirë,
se gëzimi i vërtetë është kur të gjithë ndjejnë gëzim,
e liria e vërtetë kur i tregon të tjerëve sesi t’jenë të lirë.

Jam shqiponjë Dodone
sepse mbart të njëjtat Ethëna
sikur atëherë kur Skënderbeu tha
se ne jemi bij të shqiponjës
e me përlujen e tij ai kallzoj
“Lirinë nuk e solla unë, por e gjeta mes jush”
ai i mposhti të ligët me dritën e shpirtit,
ndaj na (ri)kujtoj të gjithëve “Bashkimi bën Fuqinë.”

Shqiponjë Dodone thuhet në gjuhën e shqipeve
por Ethëna është e njëjtë në gjithë botën
Muhamedi, Buddha, e Jezu Krishti
ata folën të njëjtat gjëra
duke përshkruar dashurinë e shpirtit
atë që vështrojmë tek sytë e Nënë Terezës,
janë të gjitha ndjenjat që ne kemi dhënë
kur të dashurve “Të dua shumë” i kemi Ethënë.

(...dhe pyes veten “A jam unë Drini që njihja njëherë?...”)

17 Shkurt 2004
Drini Nosi.

~ ~ ~ ~ ~ ~

Dashuri Buddhe për Shën Valentin

Shokët e mij të mirë
më ftuan të shkoj me ta në një shtëpi
në lagjen e keqe të qytetit të ëngjujve
ku Shri Natha Devi i shërben të mjerëve
duke hapur dyert e saj në South Central L.A.

Shën Valentinin më të veçantë
që kam kaluar ndonjëherë në jetë
njërëz të mirë reliket(*) e 20 Buddhave kishin sjellur
e tani që unë jam i ndjeshëm harrita t’i ndjejë
dritat që fluturonin në dhomë tek unë të binin si vorbull.

Ishte hera e parë që ndjeva dashuri Buddhe
ishte dhurata më e mirë që shokët e mi më bënë
duke më ftuar të shkoj me ta
të ndjeja bekimin që Shri Natha Devi bëri
me dritë buddhe edhe më shumë më pastroj trupin.

Mua m’u plotësua një ëndërr që kisha
në fundjavën e Shën Valentinit
se pash musliman, e të krishterë,
buddhist, e indiano-amerikanë të përqafohemi
më në fund pash sesi të gjithë jemi njerëz.

Unë tregova për shqipen e Dodonës
isha aty të ndaja me të tjerët
se çfarë është Zëri e Ethëna për shqiptarët,
e Shri Natha Devi mësoj kuptimin që ka
shqipja me diellin si simbol i shtëpisë së saj.

Në fund tham të gjithë falemnderimet
për të gjithë Buddhat e të pranishmit
thirrëm në fund buddhan Shakyamuni(**),
gëzim të pastër ndjeva për një Shën Valentin kaq të rrallë,
e kur falemnderova Terezën “Ne donim që të vije me ne” më tha...

~ ~ ~

Mbrapa Poezisë:
(*)Reliket janë disa kristale të bardha, të cilat kanë një prejardhje shumë të veçant. Kur një trup i vdekur digjet dhe shkrumohet lë pas vetëm hi, mirëpo Buddhat pasi i djegin trupin lënë pas edhe disa kristale të bardha të cilat janë reliket që përmënda. Ato thonë se përmbajnë të gjithë mënçurinë, dritën e ndriçimit, esencat e dashurisë, gëzimit e ndjenjave më të larta që buddhat harritën të përvetsojnë gjatë jetës së tyre. Këto relike përmbajnë vërtetë një fuqi të tillë mirësie sepse unë e përjetova vetë dritën e tyre.
(**)Buddha Shakyamuni është buddha i katërt që eci mbi tokë. Ai jetoj 2500 vjetë më parë dhe përmban esenca të dijes, dashurisë e mirësisë. Mes relikeve ishin aty edhe të tijat bashkë me rreth 20 buddha të kohëve të ndryshme, dhe, uhh shumë energji kishte aty.

18 Shkurt 2004.

~ ~ ~ ~ ~ ~

Duke i hedhur një sy dëshirave

Është shumë e qetë nata sonte
sytë e mi shohin drejtë
ditën e nesërme tek agon
që herët në mëngjes
disa re në shkrehtëtirë
me shi kanë pastruar rërën
e dielli i mëngjesit
po thyhet mrrekullueshëm mes tyre.

Jam i gëzuar e i plotësuar
megjithëse është ora
para se unë të flej
është çasti i natës
që i hedh një sy së nesërmes
gjithçka është mirë
megjithëse i pasigurt nganjëherë
se nuk e di çfarë dëshirat mund të sjellin.

19 Shkurt 2004
Drini në Los Angeles.

[Helena78]

Ky CAST ..... mergimtar,
Si Ai i djeshmi..... si i vjetshmi,
Si Cast i asaj tjeter jete .....
....ku merguar kam Endrrat.


Drini ne L.A urime per krijmtarin tende, eshte e mrekullueshme!

Me respekt,

Helena78