Postuar më parë nga
Rugova
Të flm Brar për shkrimin.
E lexova me kujdes Teki Dërvishin. Ai ka plotësisht të drejtë në atë çfarë shkruan.
Mirëpo, sipas meje shtrohet pyetja; kujt po i fletë ai sot pas dhjetë viteve që kur Kosova është nën protektoratin ndërkombëtar, gjegjësisht nën protektoratin e BE-së, kur gjatë tërë këtyre viteve vetë T. D. ka qenë dëshmitarë i të gjtha ngjarjeve dhe proceseve që janë instaluar në Kosovë nga ana e UNMIK-ut, OESB-së, ICO-s, etj. Ka qenë pra aktor i politikëbërjes në Kosovë, nëse jo aktiv atëherë ka qenë pjesë e rrëfimit tragjik të Kosovës.
T. Dërvishi ka qenë po ashtu ndër penat më të lexuara në Kosovë, ndër intelektualët që i ka ecur dhe që fjala i ka patur peshë, ka qenë edhe kryeredaktor i gazetës "Bota Sot" për disa vite rresht, është edhe tani, etj, etj. Megjithatë, siç thotë edhe vetë, në Kosovë janë eliminuar (reduktuar) të gjitha subjektet politike të cilat me programet e tyre janë identifikuar si nacionale, ose si të djathta. Dhe kjo i bie, se faktori ndërkombëtarë realisht dhe praktikisht ka qenë Alfa dhe Omega e instalimit të regjimit civil (antinacional) në Kosovë, ku nacionalistëve potencialë u janë mbyllur të gjitha mundësitë e veprimit, duke filluar nga presidenti Rugova e deri tek politikani i nivelit më ultë. Për këtë mund të sillën me qindra fakte, si dëshmi e një fakti të pamohuar, se kur të mungon forca dhe dija për çlirimin e vendit tënd me mjete dhe material (luftarak) vetanak, ose kur të tjerët të ndihmojnë për ta hequr qafe pushtuesin qindravjeçar, siç ndodhi me ndërhyrjen e forcave të NATO-s e cila e largoi ushtrinë dhe policinë kriminele serbe nga Kosova, ngase neve vetë nuk ishim në gjendje ta bëjmë një punë të tillë, qoftë edhe me ushtri sado të fortë, pra shqiptarët nuk ishin në gjendje që vetë të çlirohen nga robëria, atëherë është e kuptueshme se ata të cilët të kanë çliruar nga robëria, t'i diktojnë më pas edhe rrjedhat politike dhe ekonomike, siç po e dëshmon këtë më së miri rasti i Kosovës 10 vjet nën protektoratin ndërkombëtar, kur çdo vendim politik brenda dhjetëvjetshit të kaluar është marrë kryekëput nga instancat e faktorëve të huaj, duke filluar nga zhbërja e UÇK-së dhe transformimi i saj në TMK, pastaj zhbërja e saj dhe shndërrimi në FSK, hartimi i Kornizës kushtetuese nga ana e UNMIK-ut, më vonë nxerrja e Kushtetutës së Kosovës sipas planit të Ahtisarit, e deri tek përzgjedhja e liderëve partiakë, të cilët siç dihet gjenden edhe sot në krye të partive, të cilat, jo që nuk kanë programe nacionale, por madje nuk kanë kurrfarë programesh, as ekonomike, sociale dhe as kulturore.
Se, në Kosovën e pas luftës fjalën kryesore e kanë patur monarkët e huaj, gjegjësisht shefat e UNMIK-ut, ose "princ Vida-t" e kohërave moderne, këtë nuk mund ta mohojë askush, veç ata të cilët nuk e njohin realitetin politik në Kosovë. I vetmi lider shqiptar i kohës në të dy anët e kufirit shqiptaro-shqiptar ishte dr. Ibrahim Rugova, ai i cili gjatë tërë viteve sa ishte në "pushtet" përpiqej që Kosovën ta çlironte me mjete vetanake, e që quhej "politikë paqësore aktive", duke qenë i vetdijshëm se ardhja e të hujave në Kosovë do të kishte, pranë anës pozitive, edhe anën negative, pra do sillte imponimet e mundshme politike (për të cilat sot na fletë T. Dërvishi), i cili përpiqej me çdo kusht ta largonte luftën nga Kosova, i vetdijshëm se, së pari, ajo do të ishte shumë shkatrrimtare për Kosovën, por e dinte edhe faktin se ndërhyrja eventuale ndërkombëtare do të sillte kushtëzime të disfavorshme për realizimin e ëndrrës shqiptare për çlirim dhe bashkim gjithëkombëtar. Ai ishte i pari që kishte kërkuar protektorat ndërkombëtar mbi Kosovën, por mendonte se kjo duhet të bëhet vetëm atëherë kur atë ta fton faktori vendas. Ndaj, me qëndrimet e tij politike dhe diplomatike "kundër" këtyre dy elementeve (luftës dhe vendosjes së të huajve në Kosovë) të cilat ishin të disfavorshme për Kosovën, shkoi aq larg, sa që në një periudhë u bë edhe i pa përshetshëm për faktorin ndërkombëtar, i cili natyrisht, kishte interesat e veta në Ballkan. Kështu që, marrjes peng të tij nga policia fashiste serbe në Prishtinë, disa faktorë të huaj iu gëzuan, ndërsa bisedimet e tij në Beograd me Millosheviçin s'ka dyshim se iu kishin imponuar nga të njëjtit faktorë, me qëllim edhe për ta kompromituar para popullit të tij, por edhe për ta diskredituar para miqëve të tij amerikanë. E gjitë kjo, për faktin se ishte pothuajse politikani i vetëm shqiptar i cili po përpiqej të ndërtonte një Kosovë të lirë dhe të pavarur, pikërisht duke vënë në jetë programin e Rilindasve tonë kombëtarë, për një Kosovë të pavarur autoktone pa imponime nga jashtë, si hallkë lidhëse deri në bashkimin gjithëkombëtar shqiptar. Anipse, dr. Rugova nuk mundi t'iu përballoj gjitha këtyre presioneve, pra që t'i ikën luftës me Serbinë, sepse e dinte mirë se Kosova dhe Shqipëria nuk kishin potencial të mjaftuar ushtarak që t'i rrezistonin një Serbie të armatosur deri në dhëmbë, ai gjithnjë i përmbahej filozofisë kombëtare se shqiptarët, pa marrë parasysh ndihmën e miqëve, duhet të jenë zot të tokave dhe shteteve të tyre, qoftë në atë që po ndërtohej në Kosovë, qoftë atë në Shqipëri, sepse intelektualët e mirëfilltë shqiptarë ishin ngopur deri në fyt me politikat vazale dhe sundimet e të huajve mbi tokat dhe shtetet shqiptare në Ballkan. Këtë synim themelor kishte Rugova, ndër synimet e shumta të tij kombëtare, pra që çlirimi dhe pavarësia e Kosovës të realizoheshin sa më parë krahas instalimit të pushteteve autoktone shqiptare në Kosovë dhe Shqipëri, pikërisht duke krijuar të djathtën e mirëfilltë mbi programin e NDSH-së, gjë të cilën për fat të keq nuk arriti ta përfundoi, siç dihet edhe për shkakun e ndasive dhe përçarjeve të mëdha politike brenda-përbrenda shqiptare, që vinin kryesisht nga e majtistët.
Se ishte dr. Rugova ndër të vetmit politikanë që rezistonte ndaj imponimeve që i bëheshin Kosovës para, gjatë dhe pas luftës nga faktori ndërkombëtarë, siç thotë T. Dërvishi për krijimin e një kombi të ri me emrin "kosovarë", ishte edhe refuzimi i tij këmbëngulës që pas luftës dhe çlirimit të Kosovës nga NATO, serisht të hyhej në bisedime zyrtare me Beogradin rreth statusit politik të saj. Ku, për një vit e më shumë dr. Rugova e kishte refuzuar fillimin e këtyre bisedimeve, duke deklaruar çdo ditë para opinionit vendor dhe ndërkombëtar; "se Kosova de fakto është shtet i pavaraur, pra kërkojmë edhe de-jure njohjen formale të saj nga faktorët ndërkombëtarë...", derisa në fund u detyrua që t'i nënshtrohej diktatit te të huajve, duke formuar delegacionin shqiptar për bisedimet që do mbahen në Vjenë (2005/6) me emrin "Grupi i unitetit", bisedime të cilat zgjatën afër dy vite, por përfundimin e të cialve Rugova nuk arriti ta përjetoi, sepse me 21 janar 2006 ndërroi jetë.
Se UNMIK-u dhe faktori ndërkombëtar eliminoi gradualisht nga skena politike në Kosovë dhe Shqipëri forcat e djathta nacionalsite, tregon edhe rasti kur dr. Sali Berishës menjëherë pas përfundimit të luftës (1999) e deri në vitin 2006 nuk iu lejua kurrë që ta vizitonte Kosovën, as në kohën sa ishte shef i UNMIK-ut Bernard Kushneri, as M. Steiner-it, as Hakerup-it, etj, pranë kërkesës që ia kishte bërë dr. Rugova që ta vizitonte Kosovën.
Pikërisht këtu duhet kërkuar edhe arsyen, se pse menjiherë pas vdekjes së Rugovës do të bëhet puç politik kundër kryetarit të atëhershëm të Parlamentit të Kosovës, akademik Nexhat Dacit, i cili vetëm një muaj pas ikjes së Rugovës në përjetësi, do të shkarkohet brutalisht nga ky post, vendin e të cilit do e zënë Kolë Berisha, e më vonë vendin e presidentit dr. Ibrahim Rugova do e merr Fatmir Sejdiu......!?
Kaq kësaj radhe.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt