Hida Halimi

[Ullmar Qvick]

Mal vetmie

Ka ditë e netë në ëndërr të shoh
në liqen në një varkë të humbur
tek më ik e nuk më njeh
e unë të ndjek si dritë si flutur

Të kam sjellë sa trishtim
pa ajër të fala dashuri
më nget malli me verbim
e bota më sjell mal me vetmi

Fotose të zverdhura më sjell pranvera
kush s’ma heq gurin me thep
shpesh të lëndova s’e di sa të desha
loti i vetmisë në ëndërr më shqet

Vetmia qenka sëmundje e vjetër
lot e patharë je pa dashuri
sillesh në vend si disk i mbetur
tek humb fjalët ngatërron melodi

Të lashë të prisnje ta mbylla derën
heshtas më fale se më deshe shumë
heshtas më lute: pashë pranverën
lejomë vetëm të të shoh në gjumë

Blirët sa kanë çelur e falin aromë
si i bardhë shpirti yt në maj
dhuratë dashurinë me lule mimozë
e dogja vetë se s’dita ta mbaj

Më ler vetëm të të përshëndes
vetëm ndjesë të të kërkoj
mëkat i valë në shpirt mos t’më mbesë
me shpirt të bardhë veten ta takoj

Prizren, 21.11.96


Me këtë poezi prekëse e përfundojmë prezantimin e poeteshës Naime Beqirajt.

[Ullmar Qvick]

Neriman Kamberi u lind në Preshevë të Kosovës Lindore më 1967. Kur ajo ishte në moshën 2-vjeçare, familja e saj u shpërngul për në Belgjikë. Atje Nerimanja kreu shkollën fillore, të mesmen dhe dy vite të studimeve universitare, duke mbaruar më vonë studimet e saj në Universitetin e Prishtinës. Në moshën 14-vjeçare Neriman Kamberi botoi në gjuhën frenge romanin për fëmijë, "Anjesa dhe doktor Simoni" e mandej "Anjesa dhe shtatë pikturat", të cilët u përkthyen edhe në gjuhën shqipe dhe u botuan nga ”Rilindja”. Në Kosovë ajo ka botuar edhe një vëllim me poezi "Bluxhinët e grisur" (1991), por më mungojnë të dhëna të freskëta për veprimtarinë e kësaj poeteshe shumë interesante, e cila kombinon të dy kulturat, shqipe dhe
frënge, ku përshtypjet nga vendlindja janë pasuruar me elemente nga Evropa perëndimore.

Muri

U rrënua muri i Saraqinit
Vdiq Nuredin Nuredini
U rrënua muri i Berlinit
U liruan Hansi e Fransi
U thye muri i heshtjes
U shpërthye muri i zërit
Mbeti muri kinez
(Mes meje e teje)


Letër gazete

A është kjo valle makabre
E shtrigave?
A janë banorët e Marsit
Në vizitë në tokë?
Po ç’janë këto hije të natës?
Vijnë dhe shkojnë
Duke mbjellë terror dhe mërzi
Marrin me vete
Nga bodrumi
Një kushedi kënd
Të mbështjellë me batanie
një kushedi kush
me letër gazete
Duke i bartur për krahësh dhe për këmbësh
Lajme të mallkuara
Të paidentifikuar
Edhe vdekja e ka humbur
Karakterin e shenjtë


Epitaf

Këtu prehet
Një shpirt I turbulluar shpesh
Një zemër shpesh e thyer
Një trup pak i përqafuar

Shkronjat e këtij epitafi
Janë shkruar me gjak
Në fund të këtij paragrafi
Dua nënshkrimin tënd


Ëndërroja një biçikletë

Atë ditë kur njeriu
Shkeli hënën
Ëndërrova një biçikletë
Një biçikletë si ajo e shoqes sime
kineze
Atë ditë kur ma blenë
Biçikletën
Ëndërrova të shkeli hënën.

(Vazhdon)

[Ullmar Qvick]

Kjo është pjesa e dytë të poezisë se Neriman Kamberit:


Fytyra ëngjullore

Kisha lidhur një shall
Si Ibrahim Rugova
Të mos ma shohin
Fytin e enjtur
Nga bërtimat
Të mos i shohin
Gjurmët
Nga kafshimet
E gjarpërinjve
Dhe vrragët
E të dy duarve
Që deshën të më furrin
Kisha lidhur një shall
Me ngjyra folklorike
Që i përshtaten
Fytyrës sime ëngjullore
Plot trauma

Mbretëria ime

Oborri im
nuk është oborr mbretëror
francez
austro-hungarez
Aty nuk ec Katarina e madhe
me fustan të gjatë kadifeje
Në oborrin time ka lule ka pula
e unë shëtis
në freskinë e mëngjesit
me pizhama të bardha

Vrasësi i dashurisë

Kur e vrave dashurinë
Dielli e humbi shkëlqimin
Zogjtë mbetën pa zë
Bethovenin e lanë veshët

Mëngjesin që shkove
Mbeta vetëm
Me pikturat tua dhe ato kujtime
Dhe… e vrava Bethovenin

[Ullmar Qvick]

Konvencionale nuk është ajo, Ilire Zajmi. Guximtare jo nga ana formale, por në përmbajtje. Ajo u lind në Prizren më 1971 dhe ka botuar Këmbana e mëngjezit (1991), Fashitje e ëndrrave rebele (roman), Un treno per Blace (1999) dhe Baladë e bardhë (2000).

Ankand publik

Bëjnë tregti me ëndrrat e mia
I stërvisin aftësitë
Bëjnë Pazar me gjakftohtësinë time
E ujisin durimin
Lidhen me kusht për gjoksin tim
I masin epshet
Pinë për shëndetin tim
Duhen në llogari të vet
Nuk vënë gjumë në sy
I brengosin problemet e mia
Angazhojnë detektivë privatë
Përpilojnë biografinë time të zezë
I numërojnë dashuritë e mia

Gjatë tërë kohës për ta
Jam në ankand publik
E mundohen të ma vjedhin syrin
Të ma ndalojnë hapin
Të më katrandisin në humbëtirë
E të luajnë të luajnë me mua.

Fund i ëndrrës

Ky është fundi miku im
Fundi I ëndrrës I agmisë
Ky është fundi I stories
Që ende s’ka filluar
Ky është fundi I tundimit
I mëkatit të pashijuar
Ky është fundi I dështimit
Netëve pa dëshmitarë
Ky është fundi I erotikës
Puthjeve të vonuara
Ky është fundi I dashurisë
Që ende s’ka lulëzuar
Ky është fundi miku im
Fundi I pafund I jetëvdekjes
E ti pret syhapur
Fundin e lojës

Valsi i mesnatës

Sonte aq më bën për Botën
Dritat e fikura solitereve
Për lavdinë kuartin e lavireve

Kësaj nate aq më bën për Artin
Boemët artistët darkerët
Që përjetojnë traumë artistike
Në katin e pestë të çmendisë

Sonte dua të dridhem
Si gjethet në pemë
Ti rrëshqas njalë duarve tua
Të më duash çmendurisht
Të më marrësh në shtrat
Adonis i sirtarit tim magjik

Kësaj nate dua të digjem e gjallë
Para pasqyres lakuriq të vallëzoj
Sonte aq më bën për të tjerët
Dua ta hedh valsin e pafund të lumturisë

.................................................. .....................
Dhe me këtë vals, i cili me një gjuhë pak më
vullgare do të këndohej ”love me tonight
and let the devil take tomorrow” përfundojmë
pjesën e parë të prezantimit të poezisë së
Ilire Zajmit.

[Ullmar Qvick]

Vetëliria

Kur do të jem përfundimisht e lirë
Jetoj e s’bëhem e gjallë
Dehem e alkooli nuk më zë
Bredh e s’bëhem so po bredh
Shkruaj e s’bëhem Ginsberg Prever
Këndoj e s’bëhem Lenon Xhoplin

Kur do të jem përfundimisht e lirë
Për mua të tjerët jetojnë
Inkuizitorët modernë vlerësojnë
Më duan e unë s’e di pse më duan
I dua ata që s’më duan
Kur do të jem përfundimisht e lirë
Paragjykime luftë mendimesh
Tërmet emocionesh eufori
Ku është vetëliria çka është vetëliria
Bërtas çirrem gjer në çmendi
I urrej njerëzit pa personalitet
Falsifikatet kopjet e stërkopjuara

Kur do të jem përfundimisht e lirë
Unë nuk dua të bëhem si ti ai ajo

Zot i vetes

Betejën do ta humbësh përgjithmonë
Një Vatrlo e tmerrshme
Pësim mbi pësime
Nëse ndihmë nga të tjerët pret
Ngrihu në këmbët tua
Mendo me kokën tënde
Mos u përul para çdo barbari
Bëhu Zot i vetes
Mos u dorëzo lehtë Ti
Gjithçka bëje vetë
Betejën do ta fitosh përsëri
Lufto për të drejtat e tua
Zot i vetes Njeri

Zoti

Zoti është njëri nga ne
I maskuar me parukë syze dielli
Shëtit në të njëjtat rrugë e bulevarde
Vesh minifund e blu xhins të grisur
Zoti (a) i flet të gjitha gjuhët e botës
Pa përkthyes pa pejxher pa telefon GSM
Shkruan poezi postmoderne
Aktron Godotë teatrove të absurdit
Vallëzon dans pa muzikë
Imiton Prisllin Pavarotin
Zoti (a) është njëri nga ne
Rokerë njeri i urtë profet vagabond
Flokëgjatë mjekërrzi tullac vetulltrashë
Jezu-Krisht Muhamed Moisi
Vete herë në kishë sinagogë e xhami
E shpall veten heretik e rebel
I kundërshton kultet perënditë
Beson në frymën e shenjtë
Bibël e Kuran
Vete në shtëpi publike konsumon marihuanë
Përkëdhel xhelatët e ngushëllon viktimat
Vret dhunon dehet deri në dëlir
Zoti i burgosur lëshohet me kusht
Mbrohet në liri
Zoti është ai jam unë je ti
Zoti është njëri nga ne
A nuk është zoti njëri nga ne?!

……………………………………………..
Me këto poezi Ilire Zajmi tregon një lloj panteizmi, ajo e bën Zotin
universal ose së paku identik me njerëzimin. Kush ka parë ambientet disi të mykura të Prizrenit, nuk do të habitet se si poetesha kundërshton këtë atmosferë teokratike, që mund të bëhet mbytëse për rininë. Për Prizrenin mund të thuhet si për Gjirokastrën në romanin e Kadaresë Kronikë në gur:
„Ishte e vështirë të ishe fëmijë në këtë qytet..“

[Ullmar Qvick]

Raze S. Smajli u lind në vitin 1973 në Nivokaz të Gjakovës. Disa poezi nga libri i saj i parë Kohë pa këmbë (Prishtinë, 1997) do të përfundojnë këtë seri prezantimesh. Komente dhe shtesa nga lexuesit natyrisht janë të mirëpritura!

Ç’po bëhet me ty zot(ri) i madh

Kur unë qaj ti qesh
Mbi zjarr

Kërkoj vend për t’u fshehur nga ujku
Ti më tregon mua dhe ujkun

Të them se ujku u ngop me qengja
Ti më thua qengji u ngop me ujqit

Unë të them se e ke ftohtë shumë
Ti më thua prapë të ngroh nëse do
Mendon se i drejtohesh ujkut

Kur të them gjaku po na mbulon
Ti thua ar është

Kur unë digjem për ujë
Ti e shuan çdo burim

Je plakur apo të ka blerë ujku?


Bota

Tortë e gatuar për eksploziv
Mbi qirinj të ndezur
Unë

Gatuesit të gëzuar rrinë në njërën këmbë

Dhunuar çdo ditë nga farë e saj
Kërkojnë ilaç kundër virusit të sidës

Kungull që ecën mbi ujë


Uniteti

Lypës i rreckosur derë më derë
i lënë pas dore prej ujit

Therrë në sy të të humburve
Shenjë e gjuajtësve të shigjetave
Ëndërr e tmerrshme

Mos më lini të humbas...


Fjalitë me përemra vetorë

Unë në shtëpinë time e pashtëpi.
Ti çelësin e saj e mban.
Ai qeshet me mua dhe me ty.

Ne jemi ata që këngën e kemi
të mbyllur në qeli.
Ju çelësin e qelisë e mbani.
Ata na hedhin të njëjtin shikim të gjithëve.


Kohë pa këmbë

Vjeshtë
Njerëzit janë shndërruar në gjethe
Zemrat janë bërë lepuj gjahtarësh
Në vend të grurit helm i zi
Gjaku çdo ditë e rrit shtatin
Po mbillet këndej detit
Sofra shtrohet e thatë
dhe çohet e rënduar urije
Etjen e shuan mërzia
Sytë po verbohen nga mjegulla
Urrejtja është lakuriq në udhëkryq...
Tradhtia e maskuar lufton për pushtet
Për këtë vjeshtë më kishte folur edhe gjyshi...
Si është e mundur kjo!

A ishte kohë pa këmbë?