Nuk e di ku ka shkuar miku im Pier-Paolo. Prej kohesh nuk degjohemi as ne telefon. Gjithcka ndodhi pa u marre vesh, une prisja si gjithmone te ishte ai i pari qe te me kerkonte. Nuk ndodhi keshtu per nje jave rresht. U perpoqa te kujtoja mos ishte zemruar me mua. Asgje. Mbase genjeja veten e harroja detajet qe ai i kishte me gjithe mend inat. Nuk e di, tani une ndiej nevojen t’i flas. Keto kohe kam pare nje enderr te keqe. Endrren e vendit tim.
E per keto gjera flisja vetem me te. Pier-Paolo me degjonte deri ne fund. Si mbaroja, cohej me kembe, i binte perqark dhomes e ndizte nje cigare. Pastaj fliste. E une i jepja te drejte. Nuk e kundershtoja ndonjehere.
Sot s’eshte me. Kush e di ku ka shkuar. Pa me thene gje. E si per dreq, endrra ime parandjente zenken tone te fundit. I paraprinte asaj me shpejtesi e me linte mua te humbur, te braktisur ne nje cep te panjohur. Vetem. Pa ndihmen e kurrkujt.
-Ku je futur,-i them mureve bosh, e bej te mbyll syte. Por nje ankth i urryer me kujton endrren. Me duket sikur gjithcka do marre fund sic me ka thene miku im.
-Kur do vish ndonjehere me mua ne Shqiperi?-i thashe dikur.
-Kur te braktiset pergjithnje prej njerezve,-foli, e une ndjeva nje ere te akullt qe me veshi syte. C’desh te thoshte me kete? Nje vend pa njerez eshte i vdekur,-mendova e ndjeva sikur me rreshkiti dicka prej vetes. Qe e beri me te rende heshtjen.
-C’thua?i bertita e ai qeshi.
–Ti e di mire qe dikur do jape shpirt shqiponja e fundit-me tha e u ul ne vendin e tij. Priste qe une te kundershtoja. Kurse brenda meje zjente nje inat i verber. Gati iu hodha siper me duart qe dridheshin per ta mbytur. Por nuk e bera kete. Ai po qeshte. Ishte miku im.
Me provokoi apo jo,-i perseris akoma vetes kur jam vetem. E c’do beje ai ne nje shqiperi pa njerez? Rruget e zbrazeta do bien ere vetmi. Qente dhe macet do germojne token e do rreshkasin brenda saj per t’u mbuluar nga turpi. Qe u braktisen. Prej njerezve.
Kurse tani nis te shikoj nje fill qe me con drejt mendimit te tij.
-Vertet,-them,-nuk eshte e pamundur ajo qe tha Pier-Paolo. –ndoshta nje dite nuk do kete me fryme njeriu mbi token time. Te gjithe po ikin, e dikur do braktisin vetveten. Eshte me mire keshtu?
Te mbeten te vdekurit! Per ta do jete nje jete e dyte vendi yne bosh. Aq sa jane. Do dine te rregullohen. Te vetem, pa zhurme, do strukin shpirtrat ne apartamentet e zbrazura e do festojne ne heshtje. Do behen tmerri i fqinjeve te huaj. Qetesia e tyre do zere ne bese e do mallkoje kedo qe do prese rikthimin ne token e premtuar. Ata, te vdekurit, do jene trashegimtaret e vendit te braktisur. E une do pres me ankth te vdes. Vetem atehere s’do kem turp te qesh shqip. S’do me duhet buzeqeshja kur te jem kufome. Do shkel ajrin mbi rruge e do degjoj kollen e vrare te atyre qe me pershendesin. Te te padukshmeve, qe tani jane shume e ndiejne nevojen te lidhen perjetesisht me aq pak sa iu premtua ne gjallje.
Ndiej ftohte. Mbyll kanantat e dritares, ne pritje te mikut tim Pier-Paolo. E sa shpejt u beme te afert. Me duket se heren e pare i beri pershtypje ecja ime. E cuditshme. Me duart qe shtrengonin fort dicka ne xhepa, une ulja koken e ngaterrohesha ne te gjitha qoshet e atij vendi te huaj. Ndieja frike, e kur dikush me afrohej beja direkt kthim ne qoshen e pare qe gjeja. Me dukej sikur dikush gdhihej cdo mbremje mbi koken e shtratit tim e me keshillonte. Me detyronte ne ate gjuhe te huaj mos shikoja gje. Nuk e meritoja. Kisha zgjedhur te vija diku jashte. S’ishte me shume se e tepert kjo?!
-Zoti i dha baltes trupin e shpirtin, pastaj e quajti NJERI,-me ka thene Pierpaolo per here te pare.
-Sot, per t’u ndier i tille nga te tjeret, vec trupit e shpirtit te kerkohet patjeter edhe pashaporta… dreqin,-kishte vazhduar i hutuar. Me bindjen qe kishte lexuar per te me thene dicka prej librave te shenjte.
Me pelqente shume atehere. Tani eshte zhdukur. Ajo ideja e Zotit me guduliste perhere deshiren e marre qe gjerat lexoheshin njelloj nga syte e shpirtrave.
Sot, duke ndier humbjen e pjesshme te shpirtit tim, nuk i jam dhe aq besnik idese. Une, isha une qe mendoja takimin tim me policin e rruges. I jam betuar vetes njemije here qe do e ndiqja pas. Pa me thene gje. Me vete duhej te kisha dokumentat qe s’do ia tregoja. Do prisja te me prangoste, te hidhte ne qafen time delikate zinxhirin e celikte e te me terhiqte pas vetes brutalisht. Te ecnim e te na shikonin te gjithe. Derisa kur mua te me pihej uje, ai te me thoshte qe s’lejohej per ne. Jo uji i atij vendi qe ishte vetem per vendasit.
Kjo do te ndodhte ne nje rruge dytesore, e kur t’i vinte rradha qendres, ai do me lidhte syte qe une mos shijoja harmonine e arkitektures. Do me perkulte me kujdes mbi dyshemende e asfaltit, e i lodhur do me thoshte: -Mbeshtetu mbi kater gjymtyret.
Une s’do flisja. Do ishte e kote. Me mire te trasportoja Njeriun Arian mbi vete se te luaja hakmarresin. Keshtu te pakten humbja vetveten. Identiteti im nuk do dallohej prej askujt. Kafshe, i trasfomuar si isha, askush s’do mendohej te merrte shenjat e gishtave. Se une do kisha kater thundra te rrahura mbi gure, qe s’do linin vec njolla pa kuptim ne procedurat e shtetit. Vetem zeri im, ankimi i kafshes se lodhur qe e yshtin te ece edhe me tej nen zgjedhe po,…vetem keshtu mund te njiheshim una dhe raca ime. Ndryshe ishte e veshtire. E pamundur. Andaj iu vinte inat te trasportuarve vendas. Qe s’kuptonin gjuhen tone. Qe bunkeret e heshtjes i ngrinin gjoja per ne e izolonin intelektet e tyre.
Tani Pierpaolo mund te jete larg. Aq shume sa mund te mos degjoje ankimet e shpirtrave tane. Fundja nuk eshte se i intereson me pak se ne per vendi im.
Ishte ai qe e ftoja kudo qe me kerkonin. E ne heshtje, degjonte gjuhen tone. Une i thoja ngadale:
-Vendi im eshte larg prej ketej. Me mijera kilometra udhetim per t’iu afruar brigjeve te virgjer.
-E pamundur!
--Me degjo me kujdes: Duhet te kalosh hapsiren dhe kohen qe te afrohesh atij vendi. Ne fillim, patenta jote duhet te jete e thjeshte. Nje nenshkrim afer zhgarravitjes. Patenta e Kristoforo Kolombos me pak fjale. Ti nisesh ne kerkim te dickaje te paemert e perplasesh jo ne palma e rere te pashkelur, por mbi guret e shtetrrethimit. Me te zbarkuar, do te rrethojne te gjithe brenda rrezes se kilomtrave. Do te ledhatojne me shikimet e tyre krenare e do te pyesin c’ben aty. Ti do heshtesh. Veshi yt eshte i pamesuar me kete gjuhe te huaj. Nuk do te duket e vrazhde. Te pakten vetem ne fillim ndodh keshtu, me beso mua.
U dashurua i shkreti me tregimin tim. Sa me shume i thoja per ata qe humbnin moralin e dergjeshin pa vlera ne mohimin e vetes, aq me shume me rrinte afer. Me degjonte me vemendje. Me premtonte para.
I gjori,-them e ndihem pa fat. Sikur te mos e kem kuptuar ndonjehre. E si mund te kuptosh nje njeri qe merr te kundertat e asaj qe ti i jep?
Nuk dua te fsheh gje. I kam folur edhe per mallkimet. Ato qe dilnin me ze prej bashkeqytetareve te mi. qe vareshin litar e kerkonin te hidhnin poshte shtatoren e Shqiperise se vogel. Ne pritje te rrezimit te dickaje, qe me teper se diktature, do ishte zgjedha e lindjes ne nje vend te perhumbur.
Nuk me kuptonte i gjori miku im Pierpaolo. Une po e qaj si te vdekur tani. S’ka mundesi te jete ndryshe per mua. Ai s’eshte ketu. E mua s’me lene te ze vendin e tij…
$ $ $
Pierpaolo nuk e mbajti premtimin e tij. Vjedhurazi, u pervodh ne nje udhetim te fshehte e mberiti brenda oreve ne vendin e vogel shqiptar. Nuk i njihte akoma banoret e atjeshem. Kishte qendruar vetem afer njerit qe i edukoi nje ide. Ate te vetnenshtrimit te nje kombi. Kundrejt nje njeriu te vetem. I mjeri Pierpaolo…iu afruan dhe e pyeten. Nuk e dinte c’e fshehte i detyrohej fatit te tij. Tani qe ishte i lire, e akoma gjerat s’i ishin nenshtruar ligjit te species.
-Ku jane majmunet?-pyeti e u leshua me vrap drejt nje vendi plot drure. Aty bente qetesi. U mbeshtet pas nje peme e priti ta vrisnin. Priste rreth vetes qeniet gjithe mjeker, ato qe rridhnin nga raca e mikut te braktisur. Akoma asgje. Doli me vrap pas nje shtegu e ne rrugen plot njerez, hapi krahet e klithi me te madhe:
-Mrekulli! Ky eshte vullneti i zotit. Edhe ju paskeni kembe e duar si ne.
E askush nuk ia vuri veshin. Te varferit qe e rrethuan pas nje casti u zhgenjyen e bene me tej. Te tjeret, pa i kaluar afer, e evituan derisa gjeten itineraret e fshehta. Me mendjen tek dikush qe ata i priste. Pierpaolon jo.
Nenqeshi me vete. Akoma nuk ia kishin futur sic duhej. Shpalosi ne ajer pashaporten e vet, e nisi te flase dicka. U corr ne gjuhen e tij. Kerkoi me cdo kusht te degjohej. Ne kete vend rriteshin elefante maje pemeve. Ketu femijeve iu pritej kordoni umbriakal e iu dhurohej pushka ne shenje kembimi. Hic fare. Edhe ata qe kishin nevoje, ishin njelloj si ne vendin e tij. Si miku i tij. Nuk benin ze. I nenshtroheshin vullnetit te nje toke aq shume te paket per ta.
Eh, e kush priste te nderronte mendje ky i huaj ne Shqiperi?

I bindur ne misionin e vet, Pierpaolo harroi gjithcka. I trasformuar ne kafshen e vetes, uli kurrizin e priti. Me te kater gjymtyret. Ketu ishte vend tjeter. Nuk iu bind njeri. E pakta, mendoi do me hane te gjalle keta njerez.
E kanibalet shqiptare nuk iu afruan. Te paktet i erdhen dhe e ladhatuan me dhimbje. Sa bukur i ngjante nje gomari te ngrate. Ai s’bente ze. Nje femije i prape i terhoqi bishtin(te pakten pardesyja e tij kishte nje forme te perafert me qimet e kafshes), qeshi, e i beri nevojen nen kembe.
-Hya,-ia beri dikush ne vesh duke e goditur vitheve. Po e linin te lire. E i vetem, i mbytur ne trishtimin e vet mendonte. Derisa gjeti rrugen, qe aq shume e pati menduar. I lodhur e pa pune, ishte futur ne nje bunker te zbrazet.Ku me ne fund i braktisur, tendosi kembet e shurosi i lire mbi betonin ku per shume kohe do vinte koken