Hasan Prishtina [1873-1933]

[fegi]

Kjo teme esht e hapur.
http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=26533

[petrol]

Për hir të së vërtetës historike po paraqesim pohime personalitetesh mbi
Isa Boletinin dhe Hasan Prishtinën:
Beqir Muharrem Gjylbegu:
''Isa Boletini për mendimin tim, është një nga figurat më të çquara , më të pastërta të luftës për çlirimin kombëtar. Ai ka qenë jo vetëm bashkëluftëtar besnik i Ismail Qemalit, por dhe një mbështetje e fortë fuqije ushtarake për të.
Isa Boletini, gjatë gjithë jetës së vet, ka qenë konsekuent për luftën e armatosur, si mjet i vetëm për çlirimin kombëtar, dhe kurrë ndonjëherë ai nuk është pajtuar me kompromiset dhe dallaveret diplomatike. Isa Boletini deri në vdekje, ka luftuar për çlirimin kombëtar duke urryer çdo veprim proturk dhe antishqiptar.
Kur mora vesht se po del libri mbi jetën dhe veprimtarinë e Isa Boletinit, u gëzova pa masë, sepse brezi jonë i ri do të njohë mirë këtë njeri të thjeshtë, patriot dhe luftëtar të madh që gjithë jetën e vet ja kushtoj luftës për çlirimin kombëtar''

[petrol]

Avni Gjilani, ish -sekretari dhe përkthyesi i komisionit të kryesuar nga marshalli Ibrahim Pasha, i shkruan Skënder P.Luarasit:
''Zotni Skënder Luarasi,
Përsa më pyetni për Isa Boletinin: E njoha ma së pari në Prishtinë, kur erdhën krenët e Kryengritjevet të piqen me komisionin e marrëveshjes. Kur hyni Isa Boletini, i veshun pastër e bukur, më bani përshtypjen e nji burri impozant, serioz, prudent dhe i pakë fjalëve.
Ibrahim Pasha ma shumë se këdo begenisi Isa Boletinin. I tha: ''Zotnis suej, Isabeg, ju njohën shpërblimet e damet e bame. Na 1.000000 fr. që kam në dispozicion, çerekun 12.000 lira e kam nda për ju.''
Isa Boletini iu përgjegj: ''Unë kam ngritë krye për hakin e Shipnisë. Nuk lypi shpërblime për vehte. Unë jam mirë kur asht mirë Shqypnija''
Fjalët se Isa Boletini mendonte për me pshtue Sulltan Hamidin janë shpifje t'armiqve të Shqypnisë. Një mendim i tillë ishte i Riza begut po kurrsesi jo i Isa Boletinit, i cili përpara komisionit u shpreh për autonominë e Shqypnisë nga Turqia.
Këto i them nga dëshira për të vërtetën.
Avni Gjilani
ish -sekretari dhe përkthyesi i komisionit të kryesuem nga mareshalli
Ibrahim Pasha:
(Firma)
Tiranë, gusht 1967

[petrol]

Zekeria Rexha
Deklaratë
Mendime mbi krenët e kryengritjes së Kosovës 1912, Isa Boletinin dhe Riza beg Gjakovën
Nji nga krerët kryesorë të kryengritjes së madhe të Kosovës, më 1912, pa pjesëmarrrjen e të cilit as nuk mund t'imagjoinohej një kryengritje në proporcione aq rë mëdha kundër pushtuesve zhonturq, ka qenë edhe vetë Isa Boletini. Ky njihej atëherë si kundërshtar i parë dhe i papajtueshëm i zhonturqve , të cilët i urrente po aq sa regjimentarët e Sulltan Hamidit, për çthronëzimin e të cilit kishte nënshkrue ultimatumin në mbledhjen e madhe të Ferizajt në korrik 1908.
Akuzat që i bahen nga patrioti Hasan Prishtina se ai ka qenë për kthimin e Sulltan Hamidit në fron nuk kanë mbështetje në dokumentat sekrete të diplomacive të huaja as edhe tek turqit vetë si bie fjala te historiani Sulejman Kulce i cili për Riza beg Gjakovën thot haptas se është i lidhun me princin Sabahedin për të rrëzue qeverinë e ''Itthihadve Tarakki''- në dobi të sulltanit. Akuzat e lartpërmenduna besoj se janë shkaktue ma tepër nga temperamenti i rrëmbyer i patriotit t'ekzaltuem Hasan Prishtina për çashtje taktike dhe marrje vendimesh politike , që ky nganjëherë merrte përsipër vetëm pa u konsultue me bashkëpunëtorët e tij. Kjo gja del edhe në bashkëpunimin e Hasan Prishtinës me udhëheqjen e komitetit të Kosovës gjatë periudhës 1918-1922, të kryesuem nga Hoxha Kadri Prishtina, Hysni Curri dhe Bedri Pejani.
Jam i mendimit se mosshpallja e autonomisë shqiptare në Shkup më 1912 ka për shkak kryesisht, përsa u përket krenëve shqiptarë, qëndrimin intrasigjent dhe antikombëtar të Riza beg Gjakovës dhe fanatikëve që i shkonin mbrapa, me kërkesat e tyne që regjimi i sulltan Hamidit të restaurohej…
( Deklaratat origjinale gjenden në arkivin Skënder P.Luarasi)

[petrol]

Skënder P.Luarasi

Hasan Prishtina ose Hasan Ahmet Haxhi Ali Berisha

Hasan Ahmet Berishën, i njohur pas shpalljes së Hyrijetit me mbiemrin Prishtina, e njoha personalisht në Vjenë, ku banoi si emigrant politik pas arratisjes së tij nga Shqipëria përpara emigracionit të demokratëve në dhjetor 1924.
Hasani, që njihet edhe me mbiemrin e fshatit të tij Palanca, lindi më 1873 si nip i një malësori të varfër, rroi e jetoi si bir i një beu nga më zengjinët e perandorisë otomane dhe vdiq i vrarë nga një trim i tij i pabesë, të cilin Hasani e pati dërguar në Tiranë të vriste Ahmet Zogun.
I ati, Ahmet Haxhi Ali Berisha, në ortakëri me Ismail pashë Dibrën duke kontraktuar ushqimin e ushtrisë otomane, grumbulloi pasuri tepër të madhe në pak vjet. Xhaxhallarët e tij arrinë shkallën e pashait.
Hasani e kaloi rininë e tij larg Kosovës, në shkollë e shoqëri turke, prandaj nuk mundi ta njohë mirë popullin shqiptar, edhe gjuhën amtare e fliste me një theks anadollaku.
''Kujtimet'' vetë i shkroi turqisht dhe ia përktheu shqip Bedri Peja. Karakterin e tij e njohim nga sa ka thënë e shkruar ai vetë; nga sa kanë thënë e shkruar ithtarët dhe nga sa kanë thënë e shkruar kundërshtarët e tij.

Sikundër e thotë vetë në ''Kujtimet'', Hasani, i cili që prej zgjedhjes së tij deputet në parlamentin turk pas Hyrjetit, njihet me mbiemrin Prishtina, shprehu interesimin e tij për gjendjen eShqipërisë të parën herë ''Kah fundi i vjetit 1911''. Në lidhje me politikën e qeverisë xhonturke mbi shqiptarët e Malësisë së Madhe: ''Shumica e deputetëve të Shqypnisë më patën ngarkue me u ba ballë spiegimeve të Vezirit turk, tue u mbështetë dokumentave që kishim mbledhun përmbi këto mizërina…''kam me kenë njeni e ndoshta i pari i atyne qi kanë për të ngrehë flamurin e kryengritjes.''
Hasan Prishtina thotë se Ismail Qemali e përgëzoi dhe se vendosën ''me mbajtë nji kuvend tue pasë me vedi këta zotërinj: Myfid beg Libohovën, Esad pashë Toptanin , Azis pashë Vrionin , Syrja beg Vlorën.''
Për këtë mbledhje , që Hasan begu e pagëzoi ''Komploti i Taksimit'' nuk kemi asnjë dokument authentik. Është e pabesueshme që Ismail Qemali të tregohej aq mendjelehtë sa të hynte në bashkëpunim , ''në komplot'', me këta katër armiqtë e tij më të këqinj, sidomos me Syrja be Vlorën, i cili përpara 1900, dy herë e pati kallëzuar Ismail Qemalin te Sulltan Hamidi si komplotist kundër perandorisë dhe këtë të ashtuquajtur ''komplot të Taksimit'' ta thurte në shtëpi të Syrja beg Vlorës! Po të ish e vërtetë, e para gjë që do të bënte Syrja Vlora të nesërmen që në mëngjez qe ta denonconte te xhonturqit, që ta dënonin edhe këta me vdekje për së dyti. Dhe kësaj radhe xhonturqit do ta varnin me siguri...Hasan Prishtinës nuk mund t'i besohet për gjithë ato që thotë, po për çka bërë.

Mbledhja siç na e tregon Hasan Prishtina nja dhjetë vjet më vonë nuk mund të ketë patur vend:
1. Syrja Vlora qe armik i Ismail Qemalit dhe do të kish lajmëruar Ministrinë e Brendëshme
2. Askush tjetër nuk flet për këtë mbledhje por edhe Hasan Prishtina vetë thotë se nuk u fol për gjëra administrative...

[petrol]

SKënder P. Luarasi në kujtimet e tij argumenton se e nderonte Hasan Prishtinën për veprimtarinë patriotike. Por kjo s'do të thotë që të mos e analizonte objektivisht veprimtarinë e tij me tërë pasojat, të mira e të këqia, që i solli kombit shqiptar, të mos kritikonte me argumenta ‘’Kujtimet’’ e tij atje ku ai e gjymtonte të vërtetën. Por më mirë le t'u referohemi shkrimeve të tij, e jo opinionit tonë.


Skënder P.Luarasi
Isa Boletini dhe Hasan Prishtina

Të dy qenë të tyret: familjet rridhnin nga një krahinë dhe njiheshin që nga prindërit. Kur po kthehej Isai prej internimit nëudhëtim e sipër në Selanik, bujti në pallatin e babait dhe në Shkup në shtëpi të xhaxhait të Hasan Prishtinës. Me të kushëririn e Hasanit, Zenullahubn, ishin shokë lufte nga më të ngushtët. Në fushatën elektorale pas Hyrjetit, Isa Boletini, me influencën e tij të madhe , ndihmoi shumë që të zgjidhej Hasan beu deputet në Parlamentin e Stambollit.
Po të mos e përfillte për mik të besës, Hasan Prishtina nuk do të vinte tek Isai t'I çelte zemrën për kryengritjen e përgjithshme në Kosovë dhe nuk do t'I fliste komisionit të marrëveshjes me aq zemërim të ndezur për sulmin eposhtër që I patën bërë Kullës së Boletinit në vjeshtë 1908, kur Hamidi qe në fron akoma.
Po të mos e përfillte për mik të besës, Isa Boletini nuk do ta kish pritur Hasan begun aq përzemërsisht në takimin e Gojëbulës dhe nuk do të kujdesej t'i shpëtonte jetën pas takimit në Bolancë; dhe ca më pak të dobësonte frontin e Mitrovicës për të ndihmuar e shpëtuar Hasan Prishtinën në rrethimin e Pejës.
Më shumë se sa mik personal, Isai e çmonte Hasan Prishtinën si shqiptar patriot se kjo cilësi i interesonte në çdo njeri kur do ta bënte mik apo armik të tijin. . Nuk ka asnjë dyshim që të dy, edhe Isa Boletini edhe Hasan Prishtina, e donin mëmëdhenë e tyre me gjithë mallin që ka çdo patriot i vërtetë; dhe ia donin të mbarën. Hasan Prishtina, dallohet si Isa Boletini për shumë shërbime të vlefshëm që i ka bërë çështjes shqiptare, për këtë s'ka vend dyshimi dhe askush nuk do të guxonte t'ia mohonte këtë vlerë. Në dëshirat për të ndihmuar atdhenë ai qëndron krah për krah me Isa Boletinin, me Bajram Currin dhe me Ismail Qemalin, por në mënyrën dhe në mjetet që zgjidhte për të ndihmuar çështjen kombëtare ndryshonte kryekëput nga të tre kompatriotët e naltpërmendur.
Hasan Prishtina shumë i ri nga Isa Boletini dhe Bajram Curri dhe shumë më i ri nga Ismail Qemali, besonte shpejt, ndizej shpejt, rrëmbehej shpejt prej simpatisë dhe antipatisë për të tjerët. Dhe qe kryelartë edhe në mes të shokëve ; dhe përpjekja që t'u imponohej këtyre, vend e pavend, e shtiri herë-herë në kundërshtime që shkaktuan armiqësira. Kjo përpjekje e tij e armiqësoi me Ismail Qemalin në mbledhjen e Fierit dhe kjo cilësi karakteristike e tij e armiqësoi me Bajram Currin dhe me Isa Boletinin në mbledhjen e Prishtinës. Isai dhe Hasan begu hyjnë në mbledhje si miq dhe duallën si armiq. Ngase dhe përse?
Isa Boletini dhe Bajram Curri s'kanë lënë asgjë të shkruar dhe karakterin mund tua kuptojmë prej qëndrimit të tyre në momente të vështira, në udhëkryq të jetës së tyre. Hasan Prishtina na ka lënë një shkurtim kujtimesh të botuar pesë vjet pas vdekjes së Isa Boletinit. Për njohjen sa më mirë të karakterit të tyre ndihmojnë edhe kujtimet e bashkëkohësve të tyre që janë akoma gjallë… Autori i këtyre radhëve s'ka patur mundësinë as ta shohë Isa Boletinin por ka patur rastin e lumtur në Vjenë të njihej me Hasan Prishtinën, të cilin edhe e nderonte si një nga bijtë më të vlefshëm të Kosovës e të Shqipërisë

Mbledhja e Fierit
Ismail Qemali i cili që në djalëri ia kushtoi mundin e jetën çlirimit të atdheut nga zgjedha turke dhe për ndihmës drejt këtij qëllimi të lartë diti të zgjedhë shokë të zotët në momentin suprem për Shqipërinë, hyri në marrëdhënie të pandërprerë me Isa Boletinin që përpara kuvendit të Grecës. Në prill të motit 1912 ai thirri në Korfuz disa krerë të kryengritjes në Shqipërinë e jugës për të bashkërenditur veprimtarinë revolucionare me udhëheqësit e veriut, veçanërisht me Isa Boletinin.
Këta krerë, të bindur ndaj shefit të tyre politik, qëndruan në korespondencë me njëri-tjetrin. Në një letër me datën 20 qershor lexojmë: ''Urdhëri që na vjen nga Ismail Qemali na thotë të bëjmë durim sa të lidhim fjalën me Shqipërinë e sipërme dhe me Dibrën''.
Pas mbledhjes së fshehtë në Korfuz dhe një qarkoreje me udhëzime që u dërgoi qendrave kombëtare në atdhe, Ismail Qemali u nis për në Vjenë, sigurisht për të fituar simpatinë e qeverisë austriake e cila pati qenë tok me qeverinë ruse kundër lëvizjes revolucionare në Shqipëri dhe për status kuonë në Ballkan për sa kohë të ishte në interes të saj. Dhe Vjena qe e bindur që gjendjen aktuale mund ta ruante vetëm Turqia. Ambasadori i saj në Stamboll, Pallaviçini, raportonte nga Stambolli më 10 korrik 1911 që ''Turqia ushtarakisht është tepër e fortë''.
Ismail Qemali, njohësi më i mirë i politikës turke dhe një nga më të mirët njohës të politikës së fuqive qëndrore qe në mendim të kundërt me Pallaviçin. Ai mendonte që Turqia pas luftërave me shqiptarët qe në shkatërrim e sipër dhe që Shqipëria mund të shpëtonte vetëm me njohjen e autonomisë së saj më parë se të fillonin shtetet ballkanike luftën kundër Turqisë, të cilën luftë ai e parashikonte qartë.
Nga mezi i korrikut shqiptarët qenë duke u bërë zotër të situatës pothuajse në të gjithë Shqipërinë.Organizimi qe i mirë dhe krerët qenë në harmoni të plotë me njëri-tjetrin dhe gëzonin besimin e të krishterëve dhe të myslimanëve. Në fillim të gushtit Isa Boletini zotëronte vendin që nga Sanxhaku gjer në Prishtinë, Idriz Seferi komandonte Kumanovën e Gjilanin, Bajram Curri Malësinë e Gjakovës, në Jugë Spiro Bellkameni kish mbështetje Korçën, Gani Butka Kolonjën e Dangëllinë, Muharrem Rushiti Camërinë, Izet Zavalani Skraparin e kështu gjithë krahinat kishin nga një kapedan me çetën e saj që bënte hyqim.
Më 30 korrik mbledhja e Prishtinës i telegrafon Portës së Naltë se ''po të mos shpërndahet parlamenti brenda 48 orësh'' kryengritësit do të marshonin drejt Shkupit ''Ndë kjoftë se këto pika nuk pëlqehen, na mund të hecim kështu deri në Stamboll e aty mund të merremi vesh t me Turqinë. Besojmë se këjo punë nuk asht aq e vështirë për ne,'' i tha Hasan begu Ibrahim Pashës. Dhe me të vërtetë qeveria u detyrua të pranonte këtë ultimatum të shqiptarëve dhe parlamenti u shpërnda më 6 gusht me dekret perandorak. Qamil Pasha , që dy vjet e gjysëm qe rrëzuar prej xhonturqve , u bë përsëri vezir i madh.
Kur në gusht 1912 krerët e Veriut po vazhdonin bisedat e tyre me komisionin e Ibrahim Pashës dhe prisnin plotësimin e 12 nyjeve në Prishtinë, Ismail Qemali ftoi komitetet dhe kryetarët e çetave të Vlorës, Lushnjës, Beratit, Mallakastrës, Përmetit, Korçës, Elbasanit e tjerë viseve të jugës në një mbledhje kombëtare në Fier, për të biseduar mbi disa çështje të rëndësishme lidhur me kryengritjen e përgjithshme. Këtu Plaku i Vlorës i bëri mbledhjes propozimin që ajo të zgjidhte shpejt për cilëndo krahinë nga dy-tre përfaqësues dhe t'i niste për në Shkup, ku bashkë me delegatët e Kosovës të shpallnin pavarësinë nga Turqia.
Në Fier në mes të kapedanëve të çetave shqiptare ndodheshin edhe oficerë që kishin drejtuar ushtrinë turke, anëtarë të partisë liberale, itilafiste, si për shembull Tajar Tetova dhe feudalë si Irfan Ohri, të cilët kur dëgjuan ato ditë se Qamil Pasha u bë kryeministër i Turqisë, nuk e deshën më revolucionin dhe i telegrafuan Hasan Prishtinës që ata e kishin zgjedhur atë ''Mëkëmbës'' për gjithë Toskërinë. Ata i thanë Ismail Qemalit se puna e tij nuk qe në Shqipëri por në Europë. Pra këta oficerë e feudalë e sabotuan punën e Ismail Qemalit
Sipas kujtimeve të Hasan Prishtinës: ''Mbledhja e Fierit tue kenë se mëkambësinë ia pat lanë qysh më parë Hasan beg Prishtinës, nuk e pëlqeu propozimin e kështu Ismail Qemali mbeti vetëm në këtë mendim''.
Ismail Qemali i dëshpëruar, shkoi në Bari; sandejmi duke kaluar nëpër Trieste , në fillim të shtatorit arriu në Stamboll. Atje më kot u shpjegoi qeveritarëve rrezikun që u turrej Turqisë dhe Shqipërisë. Ndërkaq mbledhjes së Fierit i erdhi nga Prishtina telegrami i Hasan beut: ''U morëm vesht mbi 14 pikat me Komisionin. Asht e udhëshme që secili të shkojë në vend të vet.''

[petrol]

Gazeta ”Liria e Shqipėrisė” 29 gusht 1912
Telegrami i Hasan Prishtinës, propaganda antishqiptare dhe rreziku i jashtėm i detyroi udhėheqėsit e kryengritjes qė tė pėrfundonin njė marrėveshje me kėrkesat e kufizuara.
Gazeta”Liria e Shqipėrisė”pėr kėtė akt tė krerėve shqiptar, tė pamenduar mirė, mė 29 gusht 1912 shkruante:”Dalja e shqiptarėve nga Shkupi me kondita dhe me premtime tė pasiguruara,vėrtet mund tė quhej nisja e fundit, meqė nga kjo dalje vareshin shumė gjėra me rėndėsi...”
Para se tė largoheshin,kryengritėsit shqiptarė miratuan edhe njė deklaratė, nė tė cilėn thuhet: ”Neve ikim nga qyteti duke u zėnė besė fjalės sė qeverisė. Do tė presim gjer mė 5 tė shtatorit. Po tė mos i mbarojnė premtimet,ahere neve, sado qė s´lėmė as nonjė tė besuar nga ana jonė,do tė urdhėrojmė pėrsėri dhe do tė mos kėrkojmė premtime, po do tė ndahemi nga sundimi i Imperatorisė Otomane”. Kėtė deklaratė e nėnshkruan krerėt: Isa Boletini, Sadi Aga, Idriz Seferi, Bajram Curri, Riza Begu, Islam Spahija, Musa e Jahja Prizreni.

[petrol]

SKënder P. Luarasi në kujtimet e tij ndër të tjera shkruan:

" Në libërthin ''Nji shkurtim kujtimesh mbi kryengritjen shqiptare të vjetit 1912'', shkrue prej Hassan Prishtinës'', Shkodër, 1921 Shtypshkronja françiskane, shkruhet:
''Me botime e shënime që i përkasin historisë kombëtare duhet kujdes e paanësi e madhe, e përveç kësaj asht e nevojshme qi për nderin e tjervet duhet me pasun kujdes të madh ndër botime; pse sikur dihet, me marrë nëpër kambë nderin e nji njeriu, ndonjë herë, asht ma rrezik se me luejtë me zjarm. ''
Dhe pikërisht atje shkruhen gjithë ato të zeza për Ismail Qemalin e Isa Boletinin...!
A do të kish guxuar Hasan Prishtina t'i shkruante kujtimet para 1916-tës , kur rronte Isa Boletini, ose po të rronte Isa Boletini a do t'i botonte më 1921?
Hasan Prishtinës nuk mund t'i besohet për gjithë ato që thotë, po për çka bërë...
Më bën përshtypje se përgjithërisht ata që mbivlerësojnë Hasan Prishtinën bazohen në kujtimet e tij e në në gazetën “Shkupi” (që financohej të botonte opinionet e tij) dhe kryesisht të gazetës “Politika'' apo arkivat e Turqisë dhe pak në shtypin apo arkivat e vendeve të tilla si Austro-Hungaria, Italia apo shtypin shqiptar brenda e jashtë vendit. Mbi të gjitha e bazojnë ''lartësimin'' e tij me sulme ndaj Isa Boletinit, Bajram Currit e Ismail Qemalit duke synuar t'ua veshin atyre gabimet....
Teza të Ajet Haxhiut si p.sh. “Pse nuk u shpall pavarësia e Shqipërisë etnike në Shkup po në Vlorë…Sepse i vetmi që e mbajti fjalën e dhënë në Stamboll , në mbledhjen e Taksimit qe Hasan Prishtina të tjerët tradhëtuan …'' u pranuan nga disa historianë si të mirëqëna dhe zunë rrënjë në histori.... "
(Ky fragment është shkëputur nga kujtimet e Skënder Luarasit ku analizon veprimtarinë e Hasan Prishtinës, ‘’Kujtimet’’ e tij dhe librin e Ajet Haxhiut “Hasan Prishtina'' )

[Brari]

nje shkodran (fritz radovani) kto dite kishte shkruar mes tjerash.. per nje ndodhi vite me pare..
un po e tregoj me fjalet e mija cka thosh ky radovani e originallin e kini ne GSH..

kur po behej monumenti gjigant per pamvaresine..ai qe sot eshte ne vlore.. kishte vajtur ramizi i Enverit.. tek skulptoret.. e u kish bere pesh pesh ne vesh.. se.. nuku do jet mire ta vini dhe Gurakuqin aty o shokëni..se luigji ka qen mik i klerit katolik.. dhe kuptonet.. kristaqat e nexhit nuk e vune luigjin gurakuq ne ate palloshe kompleks skulpturor qe qendron dhe sot ne vlore ne mes te sheshit..



e dua te them o Petro se dhe ky Ajeti ishte nje kristaq aso kohe por jo i skulptuave por i historise..
keshtu ishte diktatura..
i caktonte ajo cdo thuhet sot e cdo thuhet neser per cdo ceshtje..

Kosova po bente perpara o petro aso kohe..
Kalaja e enverit kishte ngecur..
Frika se Kosova shkon perpara do ja nxirrte kallajin keq regjimit enverist..sepse do dilte sheshit se ..me shum buk e drite e libra po i jep marshall tita shqiptareve te kosoves se enveri shqiptaREVE TE SHQIPERISE..
e kjo do ishte fundi i atij regjimi te felliqur anti kombetar e anti njerzor..

prandaj u caktua shoki besnik i enverit.. ramizi qe tja fuse fitilat kosoves..

dhe ne kte kuader u mobilizuan.. armata e artisteve te te gjitha fushave qe ti paraprije nje revolucioni diversionist mjeshteror kunder kosoves por e maskuar si.. atdhetarizem..
dhe ajetat e ramizit e sulejmanet etjetj.. ja filluan me hasana e mica e teatro heroizma popllli yn ne shekuj.. e me ansamble .. idriz sefera e cti zinte dora e dera..lol..

dhe perfundimi dihet..
ki revolucion qe i sukseshem..

kosova ra nen zinxhiret e tankut serb.. e keshtu zhytja e kosoves.. nen roberi beri qe te dukej se kalaja enverit po ecen perpara..

ke ven re kur je ne tren e treni ka ndalur ne stacion e bri tij ecen nje tren tjeter e ty te duket sikur ecen treni yt..
i mjaftonte ki iluzion per popllin .. enver ramizit sa per ta hedhur lumin athere..


kjo ka qen krejt loja o petro..

pra mos prit histori te drejte nga ajo kohe..

vetem prof Skenderi nuk shkruajti kurre me porosi .. o petro.. por tha ato qe ishin te verteta edhe se ndoshta zeri i tij nuk kishte "altoparlanta" te degjohej larg..

..

[petrol]

O Brari .
Në librin për Ismail Qemalin Skënder Luarasi shkruante:
Tribut ndaj varrit të dëshmorëve*
Çështë e vërtetë për Ismail Qemalin mund të thuhet edhe për shokun e tij të armëve Isa Boletinin, i cili bëri për atdhenë në fushën e betejës, atë që bëri Ismail Qemali në fushën e politikës dhe të diplomacisë. Sot jam i lumtur që me këto biografi për ta të paguaj këtë tribut të vogël të detyrës që i kemi varrit të dëshmorëve.
Ndërsa librin për Isa Boletinin ia dedikonte : Nanës Kosovë, që e lindi, e rriti dhe e mban në gji birin e saj besnik me zemër që rrahu gjer në fund për Shqipërinë”. Ndërsa në faqen tjetër vendoseshin thënia e Isait: Tokën tone q’e thau osmanllia/ lotët tanë nuk mundën me e njomë/ e tash na kena me e vadit/ me gjak shqyptari”. Dhe në libër por edhe në zemrën e S.Luarasit buçista kënga: Çonju Shqypni , mos u baj horre/ Hajde në Kosovë o me taborë/ Bini ju shqiptarë, ore/ E tanë Evropa të na njohë. E në një koh kur të tjerë historickamane pir…ne br. nga frika ta zinin me goje Kosoven.
Ndaj llafet e tepërta janë fukarallëk.
Por nuk kuptoj se c’duan keta tipa te pashpirt ndaj martireve te kombit