Hasan Prishtina [1873-1933]

[Dar_di]

GJËLLIN, HASAN PRISHTINA

Tafil Duraku

Duke e lexuar librin e atdhetarit më të madh shqiptar, të pavdekshimit Hasan Prishtina, "Nji shkurtim kujtimesh mbi kryengritjen shqyptare të vjetit 1912", botuar në Shkodër, më 1921, dhe, ribotuar nga "Rrokullia", Prishtinë, 2009, njeriu shqiptar nuk ka sesi të mos meditojë për rrjedhat historike të së shkuarës, të të tamshmes dhe të së ardhmes tonë "historike", "patriotike" e "shqiptare".

uk ka sesi të mos bëj krahasime në mes të figurave kombëtare shqiptare të së kaluarës dhe "figurave historike" e "kombëtare" të atëhershme e të së tashmes "patriotike" e "shqiptare". Prandaj, janë të domosdoshme paralelet, pikëmbështetjet, pikëqëndrimet dhe pikëvështrimet kombëtare, për të nxjerrë përfundime tamam njerëzore e kombëtare. Dhe, si të tilla, duhet parë realisht.

Duke e lexuar dhe rilexuar atë libër madhor të kujtimeve autentike për kohën, që i vjen opinionit shqiptar si një dritë e natyrshme, diellore, që çanë mjegullën, "patriotike" e "kombëtare", shekullore, edhe pse me shumë vonesë, nuk kemi se si të mos e vrasim mendjen dhe të mos jemi të shqetësuar për burrat e mëdhenj të Kombit e të Atdheut Shqiptar, si dhe për "burrat e mirë e të mëdhenj", "patriotët" dhe shërbëtorët e huaj dhe veprimet e tyre "patriotike" në krye të copëtimit të Atdheut e të përçarjes së Kombit Shqiptar.

Fatmirësisht, libri i burrshtetasit shqiptar, Hasan Prishtina, politikkrijuesit, politikbërësit dhe politikzbatuesit të Shqipërisë-SHQIPËRI, i cili jo vetëm teorikisht, por, edhe fizikisht, qe në ballë të saj, nxjerr në dritë të vërtetat e hidhura të "patriotëve" shqiptarë si dhe veprimet e tyre "patriotike", gazetaresko-bulevardeske. Pengesa për bërien e Shqipërisë, çuditërisht, dalin edhe në atë kohë, nga "prijës" të popullit si Ismail Qemali, i cili nuk e mban premtimin (betimin) nga "Mbledhja e Taksimit", për "pesë-mbëdhetë mijë pushkë 'mauzer' e me mbajtë n'urdhën t'em, pos ketyne, edhe dhetë mijë napolona ari." , për ta udhëhequr Kryengritjen shqiptare të vitit 1912, por, "patrioti" Ismail Qemali nuk e mban dot fjalën e dhënë (betimin), për çka Hasan Prishtina detyrohet t'i shkruajë Ismail Qemalit "qi t'a kryente detyrën e marrë", dhe, thotë: "M'u përgjegj me sot e neser e me premtime të thata"… Çka t'i shtohet kësaj?!... Ja cili është "patriotizmi" i "shqiptarëve" në shekuj, pasardhës i të cilit "patriotizëm" është edhe 'patriotizmi' "shqiptaro"-titist!...

Çka duhet shtuar këtij "patriotizmi" ismailqemalian, veç edhe "patriotizmin" ibrahimrugovian të kohëve tona "patriotike" e "demokratike"?!... Libri madhor i z. Hasan Prishtina, vjen në kohën e duhur, për ta kuptuar populli shqiptar, se, edhe para njëqind vjetësh ka mbretëruar një situatë e tillë "patriotike", të cilës i kanë (para)prirë "burrat e mëdhenj" dhe "burrat e mirë" të kombit e të atdheut(Sic!)…, të cilëve, fatkeqësisht, populli shqiptar u ka kënduar këngë në tel të çiftelisë e në bisht të lahutës, për ta ruajtur e kultivuar "patriotizmin" e tyre shekullor edhe në shekujt në vazhdim. Kujt i duhen "patriotët" e tillë?!... Madje, "patriotët" që nuk mbajnë e nuk respektojnë betimin që e japin me vullnetin e tyre, kujt i duhen dhe për ç'"patriotizma" përdoret veprimtaria e tyre "shqiptare"?!...

Libri me autorësi të Hasan Prishtinës, fatmirëisht, vjen në kohën e mjegullave më të mëdha në historinë e Shqipërisë dhe të shqiptarëve, dhe, vjen si një diell me rreze të arta që zhdaravitë atë mjegullnajë të dendur shekullore dhe shërben për ta parë më qartë edhe këtë mjegullnajën e re të "patriotëve" 'shqiptaro'-titistë&Co të tyre "patriotike"…

Ai, kur z. Ismail Qemali e lë në baltë, detyrohet ta shesë tërë pasurinë e tij për ta bërë Shqipërinë – SHQIPËRI, ndërsa, sot, "patriotët "shqiptarë", në krye, plaçkisin të gjitha të ardhurat kombëtare për interesa të tyre meskine e kulimoklanore. Edhe çka duhet shtuar kësaj gjendjeje "patriotike" e "shqiptare", ë?!...

Burojë, më 28 Nëntor 2009

http://www.albaniapress.com/lajme/10...PRISHTINA.html

[Dar_di]

Rreth disa çështjeve të pandriçuara të Pavarësisë dhe të "Kuvendit të Vlorës" 28 nëntor-7 dhjetor 1912


Nga Agron Luka


Akt/Proçes-Verbali i Mëvehtësisë",nga deklarim verbal u plotësua si dokument i shkruar, por nuk ishte firmosur nga të gjithë delegatët e caktuar me datën 28 nëntor 1912 dhe nga përfaqësuesit e zgjedhur për firmosje sipas kazave. Ka humbur një Akt/Proçes-Verbal, i firmosur nga të gjithë delegatët përfaqësues të kazave të Shqipërisë, Kosovës, Dibrës, Janinës, Çamërisë etj?! Më 28 nëntor, edhe më përpara e më mbrapa, ishin ngritur flamuj të ndryshëm e të improvizuar. Historia e firmave të Ahmed Muhtar Beut dhe Hysen Efendi Gjirokastrës. Shtypi vendas e i huaj e komentojnë dhe e shpallin mëvehtësinë, si autonomi ku ruhet ende sovraniteti dhe suzeraniteti i Sulltanit. Kur doli ushtria turke zyrtarisht nga Shqipëria?! Pse nuk ka Shqipëria një Ditë Çlirimi nga okupacioni turko-osmanlli?! Kur do të botohen marëveshjet e fshehta?



Në literaturën për periudhën e shkëputjes nga Turqia, ka pohime se okupatori turko-osman dhe levat e tij fanatike, arritën t'a turbullojnë e komandojnë kastën politike përfaqësuese të vendit të shqiptarëve dhe një pjesë të mirë të intelektualëve e patriotëve të Rilindjes Kombëtare, aq sa ata u vonuan shumë dhe nuk e kërkuan me kohë as zyrtarisht, as gjysëm zyrtarisht indipendencën e vendit. Simbas dokumenteve historike gjejmë kërkesa me një tip autonomie kulturore, me disa rregullime administrative, ku sidomos dominon vija për qëndrimin nën Turqinë dhe ruajtjen e unitetit kufitar me të. Pasojat e këtij lloj oportunizmi e gjumi letargjik, ishin paralajmëruar fare qartë e pa asnjë lloj mëdyshje, nga Sami Frashëri. Dhe kështu ndodhi ajo, që çdo gjë u la për minutin e fundit. Ishte një fakt historik se vetëm kur po thyhej Turqia edhe në frontet e Janinës dhe Shkodrës, hyri në veprim misioni diplomatiko-patriotik i Ismail Qemalit. Siç e dijmë ka pasur edhe marëveshje të fshehta ende të papublikuara, madje edhe Kongrese famëkeqe e deri edhe veprimtari të armatosura për ringritjen e flamurit turk në një pjesë të qyteteve e fshatrave shqiptare me kërkesën e hapur për ribashkimin me Turqinë etj! "Kryengritja përparimtare" e fshatarësisë së Shqipërisë së Mesme e ringriti flamurin me hanë e yll edhe brenda në Vlorë e në disa qytete të Shqipërisë, duke shkelur edhe "Marveshjet e Cakranit" etj, fakte që i ka shkruar vetë "Historia e Shqipërisë", Vëll. 2, bot. 1965, f 428: "Në Vlorë u ngrit flamuri turk, ashtu siç ishte bërë edhe në qytetet e tjera". Ndërsa historiani, ideatori e klasiku Enver Hoxha bashkë me disa interpretë-terxhumanë e shkruan dhe e kamufluan sikur: "Flamuri i lëvizjes fshatare shqiptare me veshje fetare ishte flamuri i vegjëlisë dhe i pushtetit të Këshillave të Popullit" (shih E. Hoxha, "Vepra 12, f 130)

Jo vetëm kaq, por jo rrallë nëpër disa shkrime të kohës na qëllon që gjejmë disa shkrime mjaft të habitshme, për të cilat detyrimisht ka ardhur koha, të jepen shpjegime më të ndryshme se sa justifikimet e dredhirat e historiografisë zogiste e enveriste. Pa asnjë lloj qëllimi të keq po sjell ndonjë shembull:

Durrës, 26 nëntor 1912. "Fletoria "Liri e Shqipërisë" lajmon: Në Durrës u shpall vetqeverimi i Shqypnisë me 26 nanduer. Flamuri komtar u ngrit mbi konakun e Durrsit pa ndonji ceremoni të madhe. Nëpunësve u kje thanë qi ja t'i binden qeverimit të ri, ja të shkojnë. Flamuri i Shqypnis, thonë telegrafisht asht nji shyqpe e zezë me dy krena në lamë të kuqe.

"Liri e Shqipërisë", Nr. 63 shkruen: "Flamuri i Shqypnisë u ngul në Durrës përmbi kulm të qeverisë së Turkis e bamun shqyptare, e si sundimtar u zgjodh Hamid Begu. Nji nga shqyptarët e ktushëm u thirr të bajë flamurin tonë, e gatoj nji flamur të kuq me shqipen e zezë dy krenësh, nji lloj si e shtypte "Albania" në krye të faqes së sajë, por ky mundim vojti më kot, nga se krenët tonë e ma tepër myslimanët, si për herë, edhe kët radhë qitne bishta, tuj thanë se me dy krena e ka Nemcja, Rusija etj e na shqyptarët duhet të ndryshojmë nga kta t'a bajmë me nji krye. Shifni çë marrsi! Akoma s'na u mbush mendja, edhe pse jemi në grykë të vorrit! Çë bane? Ndreqne nji flamur të kuq, por me nji zog të zi në përngjasim të korbit, me nji krye, bamun kaq keq, sa shqyptarve të vërtetë u erdhi marre, dhe tradhëtarve gëzim dhe s'pushojshin tue e qestisë... hidhnimi u shtue edhe ma, kur pame se ideali ynë u rxue prej duerve të serbve..." (Cit. sipas rev. Leka, botim i jashtzakonshëm me rastin e 25 vjetorit të Lirisë sonë Komtare…, I, 1937, f 416-417)

Ka vërtetësi historike këtu, apo ky është një trillim?! Nga film-historia "Nëntori i Dytë", i cili është kthyer edhe si një ritual fetar i përvitshëm, nga disa tekste e nga një gjysëm faqe kujtime (Libri "Lufta për Çlirimin Kombëtar 1878-1912", Tiranë 1962, f 499, "Ngritja e Flamurit në Durrës" etj), na ishte thënë se intrigat i kishte bërë peshkopi ortodoks i Durrësit etj, kurse sipas këtij citimi na del se më i rëndë na paska qenë po ai furriku i fanatizmit e panturqizmit i 1914, "Dum Babën"...

Vjenë, 27/08/1912. Korespondenti i gazetës vjeneze "Neue Freie Presse" boton intervistën e Ismail Qemalit, në Trieste, i cili i deklaroi: "Në lëvizjen shqiptare nuk duhet të kujtohet një të ndarë nga Turqia. Shqiptarët e ndiejnë veten otomanë dhe e vetmia dëshirë e tyre është për të bashkëvepruar për të ngjallurit e përparimin e mbretërisë turke. Shqipëtarët nuk kanë pse të dyshojnë për besnikërinë e qeverisë së sotme turke. Lëvizja e shqiptarëve ka mbaruar, pse i ka arritur qëllimet e veta, dua të them, të larguarit e turqve të rinj nga sundimi". (Po aty, rev. Leka, 1937, f 412- 413) Kështu pra na prezantohet Ismail Qemali edhe në Korrik 1912, si në kohën e "Librit të Kuq" më 1911... Ishte ky një veprim taktiko-diplomatik i ndonjë lëvizje të koordinuar patriotike, apo një udhëzim i vetë diplomacisë turke?!

Berlin, 16/09/1912. Korespondenti i fletores gjermane "Wossische Zeitung", në Stamboll i mori një intervistë politikanit Dervish Hima, i cili deklaronte: "Gjendja është qetësuar... lëvizja shqiptare nuk ka pasur kurrë qëllime indipendence ose të shkëputjes nga Turqia. Kush e ka thënë këtë është një shpifës. Shqiptarët vetëm kanë dashur rënien e Komitetit Xhonturk të Selanikut dhe përmirësimin administrativ. Sjellja e ushtrisë turke në Shqipëri ka qenë shëmbullore". (po aty sipër cit.)

Kështu pra edhe Dervish Hima në gusht 1912! Sipas këtyre deklarimeve do të dilte se një pjesë e mirë e atyre kryengritjeve të fryra, antiturke etj, na paskan qenë pjesë e kuadrit dhe luftës politike midis vetë partive turke rivale. Me sa duket edhe deklarimi i Hasan Prishtinës ka një përqindje të madhe të së vërtetës së realitetit historik. Sipas H. Prishtinës kryengritja ishte e orjentuar për "rrëzimin e xhon turqve" dhe e kishte si parullë politike, se ata ishin më të këqinj se absolutizmi i Abdyl Hamidit" etj, por, "kryengritja u sabotua sepse Riza Beg Gjakova dhe Isa Beg Boletini dhe shumë fanatikë fetarë e kishin mendimin se nuk mund të ndahena prej osmalive e nuk e duem as autonominë, se këto janë fjalë kuftri e se të tanë hallin e kishin me mësye e me e lirue Sulltan Hamidin prej burgimit në Selanik". (Cit. sipas "Lufta për Çlirimin Kombëtar 1912-1878, f 423-427, nxjerrë nga H. Prishtina, "Nji shkurtim Kujtimesh mbi Kryengritjen Shqyptare të vjetit 1912", Botim i Dytë, Bari 1925)

Historiografia e vjetër e kishte trajtuar këtë çeshtje thjeshtë si një lloj shpifie personale të Hasan Prishtinës në drejtim të Isa Beg Boletinit, mirëpo ja se nuk rezulton ashtu.

Vlorë, 28 nëntor 1912. Nga Proçes-Verbali, "Mbledhja e Parë e Kuvendit të Përgjithshëm Kombëtar":

"Z. Mustafa Asim Kruja Efendiu, kërkon që të tregohet mirë çeshtja e sotshme e Shqiperiës e gjendja e saj përpara mendimit e qëndrimit t'Evropës.

Z. Ismail Kemal Beu tha: "...Shqipëtarët, ndonse besnikë kurdoherë tek Mbretëria Othomane, nuk e kanë harruar kurrë as gjuhën as kombësien e tyre e prova më e mirë janë përpjekjet e kryengritjet që u bënë herë pas here e sidomos në këta katër vjetët e fundit për të ruajtur të drejtat e zakonet e tyre. Qeveria Othomane nuk e vështroi kurrë interesin e saj e nuk deshi kurr t'ua shpërblejë me të mirë shqipëtarëvet shërbimet e mëdha që i bënë Turqisë. Në këtë kohë të fundit rrëfeu ndopakë dëshirin që të mirrej vesh me kombin t'ënë, po prapë nuk vuri të gjithë vullnetin e mirë e nuk mori të gjitha masat e nevojshme për të paqësuar e për të kënaqur shqipëtarët. Në këtë e sipër krisi lufta me të katrë Mbretëriet e Ballkanit, të cilat kërkonin përmirësime e të drejta për vllezërit e tyre të një kombi e një bese. Më vonë e harruan qëllimin e parë, e pas që lufta u vajti mbarë, u muarën vesh për copëtimin e ndarjen e Mbretërisë Othomane, e pra edhe të Shqipëniës. Shqipëtarët, të cilët kishin marrë pjesë në luftë, më fort se si ushtarë, si të zotët e vendit për të shpëtuar vehten e tyre, kur pan se ushtria e Turqiës u munt e se Mbretëria Othomane nuk mund të qëndronte më, vrapuan të mirrnin masat që koha kërkonte... Pas që nuk mbetej më as ndonjë shpresë për t'a shpëtuar Shqipëriën me armë, e vetmja udhë shpëtimi ishte ndarja e Shqipëries nga Turqia"...

(Po aty sipërcit. f 422-423; Gazeta "Përlindja e Shqipëniës", Vlorë, Vjet' i II, Nr. 6, 7,8,9,10,11)

Shikoni e gjykoni vetë pra, se si ishte lënë "liria kombëtare", "shpëtimi", "indipendenca" dhe "flamujtë", "kufinjtë politikë të Shqiperisë", për minutin e fundit, kur ushtria turke e shpartalluar në të gjitha frontet ishte rrasur në Shqipëri, së bashku me Kryekomandën e Përgjithshme dhe Kryekomandantin Kara Seit Pasha në Berat...

Historia dhe film-historia na kishte treguar se në Lushnje, kishte një telegram arrestimi për I.Qemalin dhe njerëzit e tij, por pastaj siç e thotë historia reale, pas nja dy orësh erdhi një kundra telegram ku thuhej se I.Qemalin me gjith njerëzit e tij t'i nderoni etj, nga ku nënkuptohej se ai ishte me një mision diplomatiko-patriotik, që komandohej nga Stambolli, Kryekomanda e Beratit etj.

***

Sipas historiografisë dhe teksteve tradicionale që na kanë servirur deri më sot, krijohet ideja se Akti/Proçes-Verbali i shpalljes së Mëvehtësisë/Indipendencës u shpall verbalisht, u përpilua me datën 28 dhe u firmos nga ata delegatë që ishin prezentë atë ditë. Kështu e shkruante edhe libri "Shqypenija më 1937", Vëll I, 1937, Shtypshkronja "Luarasi", f 36: "U redaktua vendimi i shpalljes të vetqeverimit në gjuhë shqip e turqisht dhe u nënshkrua prej të gjith delegatve q'u ndodhën në mbledhjen e parë si vijon: ... jepen formulimet e redaktuara në shqip e në turqisht ku vërehet se formulimi shqip ndryshon disi tekstualisht nga ai turqisht, pastaj vijnë firmatarët. Mirëpo këtu duheshin sqaruar hollësisht disa realitete e jo të rrumbullakoseshin. Në fillim të Mbledhjes së Parë, u zgjodh si Kryetar, i paracaktuari Ismail Qemali dhe pastaj si shkronjës/mbajtës të Proçes-Verbalit u zgjodhën Luigj Gurakuqi dhe Shefqet Daiu, që në botimin zyrtar "Shqypenija më 1937", na prezantoheshin edhe si "sekretarë". Në fillim të mbledhjes së parë të Kongresit/Kuvendit/ose "Mexhlizit të Vlorës", ishte vendosur që në votim, çdo kaza sipas ndarjes administrative osmane/ose ngastrë në termin e improvizuar shqip, të kishte vetëm një votë, pavarësisht se sa delegatë kishin dërguar ose do të dërgonin në Vlorë. Siç dihet fare mirë numri i delegatëve me datën 28 ishte shumë i paplotësuar, mbasi një pjesë nuk kishin arritur akoma, një pjesë e kishin njoftuar ardhjen paradhënie me telegrame, ishin bërë disa delegim-përfaqësime, ndërrime etj. Lista e delegatëve, të datës 28, sipas revistës Leka, që citonte "Përlindjen e Shqipëniës" së 1914, ndryshon nga rradhitja e delegatëve që ka botimi zyrtar i qeverisë zogiste "Shqypnija më 1937", në f 34-35, ku mund të krijohet edhe një përshtypje e gabuar sikur të gjithë delegatët kishin qenë prezentë atë ditën e 28 nëntorit 1912. Shumë delegatë erdhën me vonesë e pas marrjes së shumë vendimeve, ndërsa një pjesë e madhe edhe mungonin nëpër mbledhjet. Qysh në votimin e ditës së parë disa kaza mbetën jashtë edhe pa asnjë votë, kurse shohim të firmosin disa delegatë të së njejtës kaza. Kështu ndodhi që delegatë nga Kosova, Çamëria, Dibra, Mati, Janina, Gjirokastra etj, mbetën pa firma, madje edhe pa firmë përfaqësimi me përfaqësuesit e zgjedhur. Spikat kështu psh Isa Boletini, i cili kishte arritur vetëm një ditë me vonesë, ose i famshmi Myftiu i Dibrës Vehbi Efendiu!

Ndërkaq, ka diçka kontradiktore e dyshuese. Në Proçes-Verbalin për "Mbledhjen e Dytë", 30 nëntor 1912, shkruhet: "Si u këndua e u pëlqye Proçes-Verbali i mbledhjes së përparshme, shkronjësi Z. Gurakuqi kërkoi që të mos nënshkruhet ditë për ditë po të lihen të gjitha për në funt; në këtë mënyrë edhe delegatët e ri që erdhën e ata që do të vinë përpara se të mbarohet Kuvendi do të mund të shënojnë emnin e tyne nën këto shkresa të përkujtimshme. Të gjithë delegatët e pëlqyen e e pranuan mendimin e Z. Gurakuqi" (Rev. Leka, Vëll I, cit f 425)

Siç konstatohet fare qartë po na del se Proçes-Verbali i ditës 28 nëntor 1912, qe redaktuar e pëlqyer më 30 nëntor 1912 e madje se ka pasur edhe ndonjë firmatar tjetër! Padyshim shkronjësi i Proçes-Verbalit të ditës së parë dhe të dytë ka qenë Luigj Gurakuqi. Në "Mbledhjen e Tretë", dt 1 dhjetor 1912 (Nuk dihet se kush dhe pse i ka vendosur datat sikur i përkisnin fillimit të muajit nëntor?!) shkruhet: "Shkronjësi Z. Luigj Gurakuqi këndoj Proçes-Verbalin e mbledhjes të përparshme, që u pëlqye, pastaj luti të flasin me rradhë, pse ndryshe shkronjësit nuk mund të bëjnë detyrën e tyre. Kërkoi edhe dy shkronjës të tjerë për ndihmë, e u zgjothnë Z.Z Mustafa Kruja e D. Berati. ...U vendos që zgjedhjet të mos bahen gjer sa të mos vijnë delegatët e Janinës, të Gjinokastrës, të Çamërisë e të Tepelenës..." (po aty cit. f 427)

Siç e kemi dëgjuar, çuditërisht ka edhe zëra se Aktin/Proçes-Verbalin e datës 28 nëntor 1912 e paska shkruar shkronjësi Mustafa Asim Kruja, mbasi mendohet se kaligrafia është e tij, çka automatikisht do të thoshte se ai e ka rikopjuar më vonë atë dhe firmat janë hedhur siç edhe vetkuptohet mbarë e mbrapsht, pa asnjë lloj vule zyrtare etj! Z. Mustafa Asim Kruja, në një letër që i shkruante Ahmet Zogut, pohonte se "i kujtohej data 28 nandor 1912, ku në radhë të parë na kishte qenë edhe Ahmet Beg Zogolli, djaloshi që posa kishin fillue me i cemun misteqet". (Cit. f 14-15) Mirëpo, ja që Mustafa Kruja nuk e ka pasur edhe aq të fortë kujtesën, sepse para misteqeve duhej t'i kujtohej data 7 dhjetor 1912, kur "Ismail Qemali e zuri për qafe dhe e puthi në ballë Zogun e Matit", madje duhej t'i kujtohej më drejtë se ku vajti ajo "firma e Zogut, në Aktin që i jepte Pavarësinë Shqipërisë"...?! (I. Ushtelenca, cit. f 39)

Në një nga emisionet e komentatorit të autorizuar të Demokrasicë, Z. Blendi Fevziu është pohuar që edhe Akt/Proçes-Verbali origjinal i firmosur më 28 nëntor 1912 ka humbur dhe se disa kopje nga një faksimile i patën bërë me ngjyra me porosinë e Nalt Madhnisë Tij Mbretit të Shqiptarëve Ahmet Zog I. E vërtetë është kjo?!

Për flamujtë e improvizuar me mjete e forma rrethanore, se Ismail Qemali as i kishte rënë atij krahu për një flamur zyrtar e të unifikuar kombëtar, për "Himnin Kombëtar" me melodi e tekst të kopjuara nga Asdreni, sipas "Himnit të Transilvanisë" nga autori origjinal Ciprian Parumbesku, nuk kemi pse të zgjatemi, kemi shkruar herë të tjera gjerë e gjatë... Ajo që duhet nënvizuar është humbja e flamurit të Aladro/Alehandro Kastriotit, për të cilin një grup intelektualësh myslimanë, ortodoksë e katolikë kristianë, në Qershor 1902 "Në emër të Kombit Shqipëtar" i kishin kërkuar me një lutje të madhe Sulltan Halifit Abdyl Hamidi II, ta vinte në krye të qeverisë shqiptare. (Rev. Leka, 1937, cit. f 348-349) Dhe tashmë dihet fort mirë se si ia kishte dredhur Sulltan-Halifi më 1878 edhe asaj "Xhemieti Ihtilahti Islamie/alias "Lidhja Shqyptare e Prizrendit", ku në vend të fjalës Shqiperi, në një moment lojrash diplomatike, propozonte fjalën Rumeli... më 1908 sëbashku me Sadrazëmin Ferid Pasha Vlora, nga Kanina a nga Konja, na dha Nenin 8 të Kushtetutës... Ka qenë mjaft e çuditëshme se si ngjau që një pjesë e mirë e shtypit vendas dhe e shtypit të huaj etj, e lajmëruan "indipendencën shqiptare" si një shpallje autonomie, ku ruhej sovraniteti dhe suzeraniteti i Sulltanit otoman. Kam përshtypjen se kjo ishte bazuar tek formulimet me rezerva, tek taktika e pritjes dhe te Marëveshjet e Fshehta...

***

Sipas monografive e biografive zogiste në evenimentin patriotiko-diplomatik të 28 nëntorit 1912, thuhet se kishte marrë pjesë edhe Ahmet Zogu, si përfqësues i Matit. Dr. prof Ilir Ushtelenca (në librin "Diplomacia e Mbretit Zogu I-rë" 1912-1939, bot. 1995, f 33-37, f 38-40 dhe f 39), duke cituar biografin e autorizuar të oborrit, H. Bernshtejn ("Mbreti Zog kallxon historinë e tij", f 3-4), pasi përshkruan origjinën "fisnike të families së famshme shqiptare Zogu", që zanafillonte me plaçkitësin e karvaneve Abdurrahman Bej Zogu në kohën e Sulltan Muradit II, pasi shkruan për lidhjet gjenetike me Topiajt-Toptanët dhe me Kastriotët si patriotë nga Mati etj, hidhet te "fjalimi historik" që na paskish mbajtur Zogu në Kongresin e Vlorës, që i përlotoi të gjithë delegatët, shkruan për pjesmarrjen e Zogut në Kongresin e Vlorës më 1912 me një ushtri modeste etj, duke deklaruar pa teklif: "Firma e delegatit kolonelit shtatëmbëdhjetë vjeçar të Matit në Aktin që i jepte Pavarësinë Shqipërisë, ish ajo e delegatit më të ri në moshë".

Sado që i shqyem sytë, në Aktin/Proçes-Verbalin e Shpalljes së Mëvehtësisë "të korigjuarin origjinal" (shih "Historia e Popullit Shqiptar", Vëll. 2, bot. 2002, f 513) nuk e pamë askund firmën e Ahmet Zogut, në atë Akt! Po çfarë korigjimi ka bërë kjo histori, se ka shtuar nja tre-katër firma bejlerësh pa asnjë rëndësi, të cilët nuk i ka kapur faksimileja apo se ka botuar një pikturë, ku I. Qemali solo po zë peshk me flamur dhe me Skënderbeun me kalë fluturues e me Përkrenaren me kokë sqapi dybrirësh/Dhulkarnejn?! Siç e lexojmë në librin " Shqipnija më 1937", (Vëll. I, bot. 1937, f 11, f 35, f 37 etj) rezulton se në Vlorë me 28 nëntor 1912, me përfaqësuesit e Matit, kishte marrë pjesë edhe një person me emrin Ahmet Muhtar Beu (Zogu), i cili mbahet se ishte Ahmet Zogu. (f 35 cit.) Ndërkaq po të konsultojmë përmbledhje "Proçes-Verbalet", sipas gazetës "Përlindja e Shqipëniës" te rev. Leka, f 431, te "Mbledhja e Shtatë", konstatojmë se "delegacioni me birin/zogun e famshëm të Matit" na paska arritur në Vlorë me datën 07/12/1912: "Lajmërohet të ardhurit e delegatëve të Ohrit Hamdi Beu dhe Dervish Hima; nga Starova Z. Hajdar Blloshmi dhe Mustafa Efendiu edhe nga Mati Z.Z. Ahmet Muhtar Beu, Riza Beu dhe Kurt Agai"! Po aty nuk shohim se ka pasur ndonjë lloj fjalimi, diskutimi apo "roli historik" nga djaloshi i sapoardhur, mbas pilafit! Pyesim: a) Kush na garanton ne se Ahmet Muhtar Beu ishte identik Ahmet Zogu?! Një muhtar-kryeplak 17 vjeçar! b) A mos ka qenë kjo firmë në atë "Aktin Përfundimtar", të cilin e cituam sipas shkronjësit Luigj Gurakuqi?! (Shën: njëlloj Akti të dytë me disa nga firmat e më shumë delegatëve përfaqësues, rezulton se ka pasur me faksimile edhe për "Kongresin e Abece-së" në Manastir më 1908. shih nga ne A. Luka, gaz. "Shqip", 9 shtator 2007, f 43, "Qoshja e errët e ABC-së")

Ditën e fundit, të Kongresit, lexojmë vetëm disa polemika midis Z. Meksi dhe Z. I.Kemal Beu, se si duheshin konsideruar delegatët, si deputetë, si senatorë apo si këshillonjës, se si duhej konsideruar ajo "Kryepleqësia" e famshme sipas "modelit autokton pellazg", si Senat apo si Conseille d'Etat? Kryetari, sqaroi se duhej konsideruar si "Mandatareja-Ndëkëmbësja e Kuvendit", meqënëse "nuk dihet se ç'na sjell e nesërmja". Siç e dimë mirëfilli pushteti faktik i kësaj Qeverie të Vlorës ishte "nga Qafa e Llogarasë deri tek Ura e Mifolit"...

E po ç'të ishte pra, ai pohimi i firmës së Ahmet Muhtarit Beut/Zogut nga Bershtejni, një lloj lajthitje formulimi, një gënjeshtër e vet kallzuesit apo, apo një dokument i zhdukur?! Në realitet tek Bernshtajni, shohim edhe gjithfarë improvizimesh, lidhur me disa kujtime e rrëfime të Ismail Qemalit, që ky ia kish dhënë direkt 17 vjeçarit Zogu, në lidhje me "familien e famshme Zogu", se si "gjyshi i Zogut Xhemal Pashë Zogu, na kish qenë edhe si mësuesi i parë i Ismail Qemalit", se si plaku mjekërbardhë e diplomati i shquar, Ismail Qemali i kish dhënë edhe "hairin e stafetën" Zogogllit e kështu me radhë për të vazhduar më tej me kultin e individit "Shpëtimtarin e Kombit e të Shqypenijes, Reformatorin Gjenial"etj, novela letërsi-histori.

Po ashtu në listat e delegatëve të Gjirokastrës, te botimi i Zogut "Shqypenija më 1937", figuron edhe një Hysen Efendiu. A ishte ky ai Hysen Hoxha, delegati i Gjirokastrës, që në "filmin historik", Nëntori i Dytë, na i kish dalë para I. Qemalit në Mifol, gjatë kalimit të Vjosës me varkën e Dhimitri Qarrit? (E shkreta varkë dhe karrocë e humbur e Dh. Qarrit, e cila e kish transportuar triumfalisht edhe një herë tjatër në kohën e Hurrietit, në Vlorë, plakun faqebardhë Ismail Kemal Vlorën) A thua të kish qenë bash ky Hysen Efendi Gjirokastra, xhaxhai, Baba Çeni, i Enver Hoxhës, që për paksa mund të kishte hyrë edhe brenda në Akt si firmatar?

Unë për një gjë mund t'ju garantoj me siguri se Hysen Hoxha, shyqyr zotit nuk ka mbajtur ndonjë Fjalim dhe se nuk ka qenë në pritjen te bregu i Vjosës, sepse delegatët e Gjirokastrës kishin arritur në Vlorë me datën 03/12/1912, në kohën e "Mbledhjes së Katërt", ku shkruhet: "Sot ardhë delegatët të Gjinokastrës, emërat e të cilëve janë këto: "Myfit Bej, P.Poga, Jan Papadhopulli, Hysen Ef. Gjinokastra edhe Veli Bej Klisura". (Cit. f 428) Ku linte Petro Pogëllari, të kakariste tjetërkush, se siç e përshkruante M. Grameno ("Antikat Kombëtare") se "haka nuk i hahet e qe i papërtuar". Më duket se Azis Pasha Vrioni, Petro Poga e Hysen Hoxha shpikën edhe ato kajmetë e famshme, te kovaç Galipi dhe kësisoji e zgjidhën problemin ekonomik që kishin ministrat dhe mileti... Mund t'ju garantoj me dokumente se Ismail Qemali takohej e merrte urdhëra fshehtas nga korrierët e Kara Seid Pashës, se bëri edhe disa "Marëveshje të Fshehta"... Ai arriti gati deri aty sa për pak t'a sakrifikonte edhe atë pjesë të kontributit dhe këtu absolutisht nuk e kemi fjalën "për t'a nxjerrë në mëzat" apriori, siç e shprehte M. Grameno, por për të gjykuar mbi bazën reale të atyre "Marveshjeve të Fshehta" dhe jo për t'ia folur paradhënie, sido që të kenë qenë ato, si "kryevepra diplomatike"!

Më 1 shtator 1928, ditën e shtunë, pak përpara orës historike 9,12 minuta kur feldmarshalli Zog ishte vetshpallur si "Mbreti i Shqyptarëve", kishte bërë betimin me dorën e majtë në Bibël dhe me dorën e djathtë në Kuran! (shih, B. Fevziu, gaz. "Korrieri". 20 shkurt 2002, f 12-13 etj) Për Blendi Fevziun, "shpallja e Zogut Mbret, dhe të gjitha dredhitë e tij diplomatike përbëjnë kryevepra të diplomacisë, por edhe të dinakërisë politike të shkollës së vjetër orjentale" (cit, f 12) Kjo mënyrë të gjykuari vlen edhe për Ismail Qemalin?!

At Gjergj Fishta OFM, "Poeti Kombëtar e Nderi i Kombit", ndër të tjera, shkruante për Ismail Qemalin: "...Por na do t'i lutena Zotit, qi kurr ma mas sodit mos t'premtojë me u vue në qeveri të Shqypnisë edhe ndonji tjetër njeri i lig e i pafuqishëm si Smajl Qemali...Ma teprë na do t'lusim Zotin qi kurr të mos i premtojë me u vue n'Qeveri t'Shqypnisë një njeri, qi ftyrën ta ketë t'shtrueme me shojë kundrash: pse nuk kuqen kurrë; e qi ta ketë barkun prej lastikut, pse nuk mbushet kurrë" (Cit, sipas "Diellit, bot. edhe te "Hylli i Dritës", 1-3, 1913; Gaz. Shqiptare, 14 shkurt 1999, f 13")

Por, "Zogu i Shqypes", siç ia nxirrte edhe etimologjinë gjyshi i "Konferencës së Pezës", i famshmi Ndoc Çoba (Rev. Cirka, Nr. 44, 27 Prill 1937, f 109-110) thuhet se ia kaloi Ismail Vlorës në të gjitha...

Gjergj Fishta, Zogun I, "L.M. e Tij Mbretin" e kishte cilësuar si Sulltani i Bardhë (krhs edhe Sulltan Selepin e At. F. Nolit) dhe për të shkruante kështu: "Na Shqyptarët në të kaluemen kemi pasë shum mbreten, përkujtimi i të cillëve asht i idhtë për ne. Kjenë sulltanat e kuq e kje sulltani i bardhë. Të parët nuk lanë mbas vedit veç rrenime e përdhosje; i mbrami u shty ma përtej me veprën destruktive n'ata shka plozhtësija e të parëve e la si e pat gjetë. Me i pi gjakun popullit e me luejtë me fatin e tij kje mendësija e sulltanit e e të gjith sulltanave të parandejshëm. Shqypnija Ethnike u coptue e zhangla-zhangla uu hodh të huejve pa kurfarë dhime. Maruen sa vilajete e mbet veç nji skelet Shqypnije; iu fal Shen Naumi e kje tuj u zhdukë edhe Vermoshi si bakshish evarije për tradhtin e 1924. Pse Mbretent e sidomos Mbreti qi patëm kje kasap, kje vampir, nuk kje prindi i popullit, nuk kje si aj bariu qi ka kujdes e dhimje e qi ndjen se nuk asht mbret vetëm pse populli asht malli e çifliku i tij per me u gërrye..."("Hylli i Dritës", Korrik-Shtatuer, 1940, Nr. 7-9, f 298-302, art. i Drejtimit/Drejtorit P. Gj. Fishta OFM Akademik i Italisë)

Për të vërtetën, nuk e kemi cituar të plotë pasazhin, sepse Fishta kishte edhe disa hije për vete... Mua më duket se etiketimi si satrap realisht krahasohet edhe me etiketimet si "vampir gjaku e kasap mishi", mirëpo çfarë do të na mbetej pastaj për monstruozin, që i la në hije të gjithë pararendësit...

Ishte thënë për 28 nëntorin 1944, se ky u bë dy herë "Dita e Çlirimit"... Mirëpo, siç e dimë kjo datë as herën e parë më 28 nëntor 1443, nuk qe një "Ditë Çlirimi", as herën e dytë më 28 nëntor 1912 nuk ishte një "Ditë Çlirimi" nga okupacioni turko-osman dhe as herën e tretë nuk ishte "Dita e Çlirimit". Është mjaft e çuditëshme e paradoksale që Republika e Shqipërisë as sot e kësaj dite nuk e ka caktuar sëpaku një ditë thjesht kalendarike të "Çlirimit nga Turqia"!?

Nuk besoj se me "Diplomacinë e Takies" me "Diplomacinë e Antarësimit dhe Integrimit" si "fakt i kryer", natë pa hënë, me aprovimin "sy me sy" me oportunizëm-heshtje dhe pa asnjë parametër demokratik do të mund të shkohet fort larg, aq më tepër kur gënjejmë sheshit se tërë pasionin e kemi për Evropën...

E Shtune, 10 Nentor 2007

http://www.forumilir.com/viewtopic.p...cc35528f09a24e

[Brari]

krejt atdhetaret e vjeter e kam pas kte virtyt qe me shkri pasurin per idealin atdhetar.

enveroistet lpkiste sigurimsa ramizoiste e lahpera tjer e reklamojn hasanin.. sepse tek ai shohin nji ane qe u eshte duk interesante..
qe hasani te vriste..
qe hasani paguante me te vra..
qe hasanit nuk i zihej bes..

shkrimtaret sigurimsa si ajet haxhiu e adem istrefi etjetj.. kte e pan si arsye pse me shkrue per hasan kish me i pelqye shefave te tyre ne sigurim ku ata paguheshin..

edhe lpk-ja e enveristat e tjer deri tek ky tafili ktu ma lart.. kte ja pelqejn hasanit..
qe hasani organizonte prita me vra ..

dhe arsye pse hasanin kto dit po e trumbetojn eshte pikerisht kjo.. qe ti o pis milet.. mendojn keta hasanistet.. mos u cudisni pi qatyne deshmive te deshmitaRVE X apo nazim bllaces e tjerve.. se dhe hasani kshu ka ba..ka vra.. pra edhe ne kem vra..pra na arsyetoni.. e na doni..
na doni edhe se vrasim edhe se e dredhim bukur edhe se dim mu pasunue edhe kur poplli vuan.. e dim dhe me zbukurue vehten e veprimin ton.. se kem aq para sa me vra e me pague dhe zhgarravin buzhal - tafila etjetj..

beri nji veprim te mir shteti shqiptar para disa vjetesh..qe nderoj si deshmorin e pare te gardes se atdheut.. oficerin e gardes llesh topallajn.. trimin qe mbrojti mbretin shqiptar me trupin e tij nga plumbat e vrasesve te pa bese qe kish nxit e pague e frymzue e organizue hasani..




..

ekrem bej vlora e kish njohur mire hasanin..

edhe sejfi vllamasi..

kurse ne sot njohim mire.. teoricienet e vrasjeve ne shtabet qosiste lpk-iste demaqo enveriste.. klosiste polpotiste.. dhe dim te bejm lidhjet e analogjirat..

..

[Dar_di]

Mbi disa momente nga kujtimevt e Sejfi Vllamasit për veprimtarinë e Hasan Prishtinës deri në vitin 1912

Sejfi Vllamasi në kujtimet e tij përmend dhe Hasan Prishtinën, por nuk i jep vlerësimin real figurës së tij ashtu siç na servojnë të dhënat burimore historike dhe historiografike. Qëndrimi i S. Vallamasit ndaj Hasan Prishtinës është mohues, nënvlerësues e jo i vërtetë ndaj veprimtarisë atdhetare të Hasan Prishtinës, është fjala deri në 1912.

Në këtë periudhë kohore, Sejfi Vllamasi i mohon Hasan Prishtinës këto role dhe kontribute atdhetare:

- Ishte njëri ndër deputetët më të zëshëm shqiptar që denonconte haptas në parlamentin osman politikën antishqiptare që ndiqte qeveria xhonturke ndaj popullit shqiptar.
- Ndihmoi themelimin dhe funskionimin e Klubit të Shkupit.
- Përkrahu financiarisht hapjen e shkollave në gjuhën shqipe, shkollimin e nxënësve dhe vënien në shërbim të tyre një kuadër profesional arsimor dhe të kalitur në frymën kombëtare.
- Përkrahu organizimin e Kryengritjes Shqiptare të vitit 1910 dhe mbrojti kërkesat e saj.
- Dënoi veprimet e egra që qeveria xhonturke përdori përmes ekspeditave ushtarake të Xhavit e Shefqet Turgut Pashës ndaj popullsit shqiptar.
- Përkrahu kërkesat kombëtare që paraqitën kryengirtësit shqiptarë të Malësisë së Mbishkodrës në vitin 1911 me Memorandumin e Greçës.
- Inicoi organizimin e kryengritjes së përgjithshme shqiptare të vitit 1912 dhe e udhëhoqi atë (Kuvendin e Junikut, Kuvendin e Ferizajt dhe Çlirimin e Shkupit).
- Në Luftën e Parë Ballkanike doli në ballë të detyrës kombëtare për të mbrojtur trupin e atdheut nga vërshimi i ushtrive të shovinistëve ballkanikë, etj...

Gjithë këto argumente i vërtetojnë raportet e konsujve të huaj që ishin të akredituar në vilajetet shqiptare, shtypi shqiptar dhe ai i huaj i kohës.

Nga reçenca e Qamil Çelës, Sejfi Vllamasi qenka influencuar në këtë qëndrim negativ për veprimtarinë gjoja aventureske të Hasan Prishtinës gjatë periudhës 1920-1924, që i mohon shërbimet shumë të çmueshme atdhetare që i ka bërë në të kaluarën, sidomos gjatë kryengritjeve kundërosmane.

Lidhur me goditjen që Dervish Beu, deputet i Serresit, i bënë Ismail Qemalit në parlamentin osman, Sejfi Vllamasi thotë se kjo ngjarje bëri një përshtypje të keqe midis deputetëve shqiptarë, duke mos përmendur këtu kërkesën për dyluftim që Hasan Prishtina i bëri Dervish Beut, por i jep rëndësi të posaçme komplotit të dështuar të Nexhip Dragës kundër Ibrahim Haki Pashës, kryeministrit osman.

Po ashtu, për zgjedhjet parlamentare të verës së vitit 1912, Sejfi Vllamasi pohon se Hasan Prishtina ishte për fitoren e partisë opozitare “Hyrriet ve Itilaf” (“Liri dhe Marrëveshje”) dhe i mohon organizimin dhe udhëheqjen e lëvizjes kryengritëse të vitit 1912, duke i dhënë meritat figurave të Nexhip Dragës e Bajram Currit, që në në kujtimet e mësipërme të Hasan Prishtinës për kryengritjen e përgjithshme shqiptare të vitit 1912, paraqitet e kundërta. Këtë e provojnë edhe dokumente të tjera të kohës.

Prandaj, raportet acaruese që kanë ekzistuar mes disa figurave kombëtare, në periudha të caktuara, kanë reflektuar edhe në krijimin e imazheve negative dhe qëndrimeve nënçmuese për veprimtarinë e tyre në shërbim të atdheut, siç është edhe rasti konkret i Sejfi Vllamasit për Hasan Prishtinën.

Dar_di

[Dar_di]

HASAN PRISHTINA PËRGËNJESHTRON!

Zyra e Shtypit e Shqipnisë komunikon nji lajm, mbas të cilit asht diktue nji komplot kundra jetës s`Ahmet Zogut, të cilin e kisha përgatitë unë qyshë me vjetin 1926.

Deklaroj kategorikisht se ky lajm asht krejt i trilluem e nuk asht tjetër veç se nji manovër e kjartë e Zogut me mujtë me çue në vend qëllimet e veta.

E para, me përhapjen e këtij lajmi të rrejshëm aj don me gjetë rastin me persekutue patrijotët e pafaj kundërshtarët e tij.

E dyta, këto persekutime do të vijin me friksue në rasën e zgjedhjevet të reja për konstituente kundërshtarët e tij.

E treta, Ahmet Zogu - sikur jam i lajmnuem nga Shqipnia - nuk e ka hjekë ene mendimin me më largue këso jete nonse nuk i duel herën e fundit nëpër mjet të dërguemunit të vet (Ibrahim Lisi).

Me përhapjen e lajmeve të tilla Ahmet Zogu mundohet me justifikue vendin në kjoftë se një ditë ka me mujtë me shti në veprim qëllimet e veta gjaksore.

Unë e kam deklarue sa herë se dënoj mënyra të tilla teroristike luftimi.

Hasan Prishtina

<>
Vjenë, më 6 korrik 1928, nr. 8.

[Dar_di]

HASAN PRISHTINA DËNOHET ME VDEKJE!

Proçesi kundra t`akuzuemvet për komplot kundra Presidentit muer fund... dhe u dënue me vdekje incontuniaciam (në mungesë) Z. Hasan Prishtina, se gjoja kishte organixue at komplot.

Kjo asht e pesta herë qi ky patrijot i vjetër dënohet me vdekje. Kje dënue nga turqit e ri, nga Esat Pashë Toptani, nga serbët e sot prap nga nji qeveri shqiptare. Të tana këto dënime janë për at veteran porsi dekoracjone të lumnueshme qi tepër kjartas diftojnë se Hasan Prishtina asht nji personalitet me randësi në të cilin populli shqiptar me arsye ka ngulë shpresat ma te forta. Na Z. Prishtinës i urojmë jetë të gjatë dhe e sigurojmë se ky dënim ka me xe dhe ma tepër flakën e simpatisë së sinqertë me të cilën e kanë rrethue dhe e rrethojnë çetat e patriotvet shqiptar.

<>
Vjenë, më 6 korrik 1928, nr. 8.

[Dar_di]

Fjala e Hasan Prishtinës mbajtur në ceremoninë e varrimit të Luigj Gurakuqit në Bari të Italisë

(Bari) mars 1925

Një atdhetar, idealisti i shquar shqiptar Luigj Gurakuqi ra dëshmor prej dorës së një tradhëtari, krimineli, që është i shtyrë prej shumë tradhëtarëve për të keyer një krim kaq të shëmtuar e të dhimbshëm. Kjo tragjedi helmoi gjithë zemrat e shqiptarëve nacionalistë (patriotë) të vërtetë dhe gëzoi vetëm ca kriminelë, ca asasinë (vrasës) profesionistë, të cilët e quajnë veten shqiptarë sa për t`u bërë vegla të vërteta të të huajve për dëmin e shtetit dhe të popullit tonë të shkretë.

Humbja e Gurakuqit është një humbje shumë e madhe, një humbje e paharrueshme për ne, por edhe për ata shqiptarë që patën fatin e zi të mbeten jashtë kufirit të Shqipërisë së sotme dhe që sado që vuajnë nën grushtin e të hujave, interesohen për fatin e saj njëlloj si ata që janë nën hijen e flamurit kombëtarë.

O Gurakuq, sot me qindra mijë shqiptarë të vajtojnë dhe hedhin futën e zisë për ty! Qetësohu, se me të shpejtë trupin tënd me një nderim të posaçëm do ta çojmë në atë vend ku je lindur, ku je rritur dhe për të cilin ti re viktimë! O Gurakuq, me trup me të vërtetë vdiqe, por me emër jo kurrë, se emri yt është i shkruar në zemrat e shqiptarëve të vërtetë, dhe historia e Shqipërisë emrin tënd do ta shkruajë me shkronja të arta! Qoftë mallkuar ajo dorë e ndyrë që të vrau! Ndofta edhe prej nesh do të vriten, por të siguroj se idealin tënd asnjë forcë nuk do të mundet të na e shuajë ose të na e pakësojë. Në këtë mënyrë tradhëtarët duhet ta dinë se do të na shtojnë e forcojnë parimet e tua të shenjta.

Do të vijë një ditë që monumentin tënd do ta ngrehim në Shqipëri, atë ditë na e tregon gjaku yt i derdhur nër rrugët e huaja. Sot përkulemi me një respekt të madh përpara trupit tënd të shenjtë, e dikur do të përulemi përpara atij monumenti!

Eh, lamtumirë, o mik i madh, o ndera e kombit tonë! Të jesh i qetë se shpagën tënde do ta marrim dhe lulëzimin e Shqipërisë... tamam në caqet e idealit tënd do ta realizojmë!

<>, Gjenevë, më 3 nëntor 1926, nr. 32.

[Dar_di]

Nipi i Hasan Prishtinës në Shkup

134 vjetori i Lidhjes së Prizrenit në mënyrë simbolike është shënuar edhe në Shkup. Në këtë eveniment mori pjesë edhe nipi i atdhetarit Hasan Prishtina, Mehmet Prishtina. Ai para të pranishmëve tha se edhe pas gjitha zhvillimeve historike, qëllimi dhe synimi historik i shqiptarëve ngeli i pa realizuar duke ngelur në gjysmë rrugë. Shqiptarët sipas tij dinë të bëjnë histori por jo edhe ta shkruajnë atë.“Edhe pas Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, Lidhjes së Pejës e shumë lidhjeve e kuvendeve tjera, përse edhe pas shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë, edhe pas disa luftërave Ballkanike, edhe pas dy luftërave botërore e pas Luftës Nacional Çlirimtare e pas luftës së lavdishme të UÇK-së dhe pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës, qëllimi dhe synimi historik i shqiptarëve ngeli i copëtuar, i pa realizuar dhe pa sendërtuar, përse ky fat ngeli në gjysmë rrugë? Kemi ngelur në gjysmë të rrugës për shkak se asnjëri nga projektet kombëtare në historinë shqiptare nuk është çuar deri në fund”, tha Mehmet Prishtina – nip i Hasan Prishtinës. Zv.kryeministri Musa Xhaferi tha se Shkupi i takon të shënojë këto aktivitete pasi ka qenë si një ndër qendrat më aktive në atë kohë, por fatkeqësisht ka mbetur jashtë kufijve politik. “Neve na takon këtu si banor edhe të Shkupit dhe viseve tjera ti shënojmë ato ngjarje pasi gjithë ato që kanë qenë para nesh kanë kontribuar në këtë lëvizje politike, në këtë përpjekje, Shkupi ka qenë një prej qendrave gati më aktivja, por fati ka qenë i tillë i konjukturave të atëhershme, i aleancave të ndryshme që të mbetet historikisht jashtë kufijve politik të atëhershëm, por roli i aktivitetit të qendrës së Shkupit permanent ka qenë në nivel dhe besoj se do të jetë”, tha Musa Xhaferri, zv.kryeministër. Drejtori i Institutit për Trashëgimi Kulturore dhe Shpirtërore të Shqiptarëve Shefqet Zekolli tha se Lidhja e Prizrenit dhe gjitha aktivitetet që kanë pësuar, kanë rezultuar me luftën çlirimtare në Kosovë që solli pavarësinë e shtetit dhe luftën çlirimtare në Maqedoni që përmirësoi gjendjen e shqiptarëve këtu.“Kujtojmë edhe aktivitete tjera të cilat dalin si rezultat i këtyre veprimeve të intelektualëve të shquar. Po mos të ishin këto aktivitete nuk do të ishte viti 1908 atëherë kur u bë themelimi i alfabetit te gjuhës shqipe, nuk do të ishte pavarësia e Shqipërisë e 1912, nuk do të ishte edhe ndoshta, pa marrë parasysh se të copëtuar, edhe viti 1972 ku shqiptarët për herë të parë në formë institucionale u bashkuan, kongresi i drejtshkrimit në Tiranë”, tha Shefqet Zekolli, drejtor i ITKSH-së. Manifestimi i sotëm në Çarshinë e Shkupit u shënua edhe me program artistik, me këngë folklorike. Shkëlzen Aqifi

24online

[Dar_di]

Në Shkup do të ngritet shtatore e Hasan Prishtinës

Në një intervistë për “Lajm”, nipi i Hasan Prishtinës, Mehmeti flet për ndikimin e frymës Hasaniste në trojet shqiptare, për “rrënjët” e familjes, amanetin e Hasan Prishtinës dhe plot çyshtje të tjera. Ai thotë se Shkupi ka një obligim shtesë për Hasan Prishtinën, sepse Hasani ishte i lidhur ngushtë për Shkupin. “Ai më 1912 arrin që ta çlirojë Shkupin, por nuk e mbajti për ti ikur vëlla-vrasjes”, thotë ai.



LAJM: Sa e vlerësojnë sot shqiptarët në përgjithësi figurën dhe amanetin e Hasan Prishtinës?



MEHMET PRISHTINA: Shqiptarët deri në fund të shekullit 20 kanë qenë të përcjellë nga proceset e rënda, si me fazën e tranzicionit në Shqipëri, të luftës së UÇK-së në Kosovë, Maqedoni dhe Luginën e Preshevës.

Pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës dhe konsolidimit të shtetit të Kosovës i cili po ec gjithnjë e më shumë me hapa të shpejtë drejt integrimeve euroatlantike, bashkëqeverisjes së Maqedonisë nga shqiptarët si faktor vendim-marres si dhe të faktorizimit të Shqipërisë si shtete anëtare e NATO-s dhe kandidate për anëtare e BE-së është intensifikuar vlerësimi i figurës së Hasan Prishtinës.

Në Kosovë falë iniciativës së Rektorit të UP-se Dr.Mujë Rugova dhe trungut të familjes së Hasanit nga Palaci i Drenicës e sigurisht nën patronatin e kryeministrit të Kosovës Hashim Thaçi, ne vitin e kaluar me rastin e festës së Flamurit, më 28 Nëntor 2012 kemi përjetësuar në bronz shtatoren e Hasan Prishtinës në oborrin e Rektoratit të Usë. Kjo vepër e madhe u punua nga prof. Artan Peqini dhe asistent i tij Gent Tabaku, të dy ligjërues në Universitetin e Tiranës, të cilët i përgëzojmë për këtë vpër të madhe.



LAJM: Sa po punojnë shqiptarët sot për të realizuar idealet e kësaj figure të madhe të historisë sonë kombëtare?



MEHMET PRISHTINA: Rruga e Kombit që bashkon Kosovën me Shqipërinë dhe unifikimi zyrtar i Abetares për të gjitha trevat e banuara me shqiptarë janë një tregues i mirë, i cili po ecën në frymën Hasaniste. Shqiptarët kanë edhe shumë punë për të bërë, sepse amaneti i Hasanit është një mision i rëndë, por me një zgjedhje të vetme e që pret realizim.

Nën patronatin e Qeverisë së Kosovës që nga viti 2009 si dhe me përkrahjen materiale të trungut familjar është bërë traditë festimi ( Ditët e Hasan Prishtinës). Aty për herë të parë bacë Adem Demaçi flet për frymën Hasaniste, e cila kërkon luftë dhe sakrifica për të realizuar qëllimet tona shekullore. Amaneti i kësaj fryme u vazhdua nga lufta e lavdishme e UÇK-së e drejtuar nga komandanti legjendar Adem Jashari dhe u vazhdua nga të gjithë të tjerët që mendojnë dhe frymojnë frymën Hasaniste.

Më 21.05.2012 nën patronatin e Qeverisë së Kosovës festohet 100 vjetori i Kuvendit të Junikut dhe kjo datë e rëndësishme në historinë tonë të lavdishme lidhet ngushtë me Hasan Prishtinës. Pra po punohet mjaft, por kemi edhe shumë për të bërë e për këtë jemi të thirrur ne të gjithë si komb kudo që jemi.



LAJM: Sa e respektojnë këtë figurë shqiptarët në Maqedoni? A po përgatitet ndonjë aktivitet për nderimin e veprës të Hasan Prishtinës?



MEHMET PRISHTINA: Shqiptarët në Maqedoni janë duke e respektuar si duhet figurën dhe veprën e Hasan Prishtinës. Ju keni një obligim shtesë për këtë, sepse Hasani ishte i lidhur ngushtë për Shkupin. Ai më 1912 arrin që ta çlirojë Shkupin, por nuk e mbajti për ti ikur vëlla-vrasjes dhe mosmarrëveshjes që vazhdojmë ta kemi si fenomen negativ në nivelin kombëtar. Problemi ynë kryesor gjithnjë kemi qenë, ne, vetja e jonë, prandaj mos të themi se nuk dihet problemi ynë. Shkupi sot ka vendosur figurën e Hasanit në dyll në muzeun shtetëror të Maqedonisë, në Shkup është emërtuar një shkollë dhe një rruge me emrin e Hasanit. Me iniciativën e trungut familjar të Hasanit, të cilin e përfaqësoj unë, kemi nisur iniciativën për ngritjen e një shtatoreje për Hasanin edhe në Shkup dhe Tiranë. Këtu kemi gjetur mbështetjen e kryetarit të BDI-së Ali Ahmetit, ndërsa kryetari i Komunë së Çairit i ka hapur dyer për ne dhe po na mbështesin të gjithë pa rezerva për të jetësuar këtë projekt në mënyrë ligjore.

Jemi në përcaktimin e lokacionit dhe unë besoj së shtatorja do të përjetësohet në bronz në pikën më të frekuentuar të Shkupit, sepse Shkupi këtë e dëshiron dhe Hasani këtë e meriton. Figura e Hasanit e përjetësuar në bronz në Prishtinë – Shkup dhe Tiranë sjell frymën demokratike Hasaniste të unitetit kombëtar në trojet tona, andaj ne të gjithë duhet të përkrahim projekte të tilla.



LAJM: Cili është mendimi i juaj - sa po kujdesen sot Tirana dhe Prishtina për shqiptarët jashtë kufijve të Shqipërisë dhe Kosovës?



Prishtina: Siç e cekëm edhe më lartë Rruga e Kombit, unifikimi i abetares dhe vullneti i mirë janë faktorë të rëndësishëm dhe shumë pozitiv, por ne nuk duhet të kënaqemi vetëm me këtë lloj mbështetje kur dihet mirë se Kosovës po i cenohet integriteti territorial në veri të Mitrovicës nga Serbia, në Preshevë sot kemi arrestime masive dhe në Maqedoni po biem pre e mveshjeve të dukurive negative, që mund të fabrikohen vetëm nga një politikë armiqësore serbe, e cila edhe në kohën e integrimeve ka vështirësi që të ndërroj kursin shekullor të pretendimeve territoriale. Ne si komb gjendemi në udhëkryqin e konsolidimit të shtetit komb, i cili nuk gjen përkrahje nga komuniteti ndërkombëtar, andaj kjo gjë nuk arrihet me ëndrra dhe dëshira, por me punë, analiza të thella dhe mbi të gjitha përcaktim dhe unitet. Në fund të fundit kemi dy shtete shqiptare me Kosovën dhe Kosova duhet të merret si sfidë dhe dëshmi se jemi të aftë të bëjmë shtetin funksional ku të gjithë banorët e Kosovës pavarësisht kombësisë apo fesë të jetojnë të lire e të qetë me një mirëqenie dhe perspektivë të mirë. Në fokus duhet të kemi integrimin Evropian të gjithë, sepse për Ballkanin vetëm kjo është një zgjidhje e qëndrueshme. Kujdesi i Tiranës dhe Prishtinës zyrtare sigurisht nuk mungon por duhet shtuar!



LAJM: Sa po tregohet respekt për ju si familjarë të një figure aq të madhe të historisë sonë?



MEHMET PRISHTINA: Në Kosovë emri dhe trungu familjar i Hasan Prishtinës është i nderuar dhe shumë i respektuar, megjithatë Hasani nuk ka lënë trashëgimtarë biologjik. Për të mos qenë edhe shumë modest një kontribut duhet ti adresohet edhe trungut familjar nga Palaca e Drenicës, nga ishte shpërngulur baba i Hasanit në vitin 1771. Citoj një deklarim me shkrim nga Hasan Prishtina në vitin 1921 marr nga libri Monografi i Feriz Aliuka, në faqen 66 “Tue ken se gjyshi em Haxhi Ali Berisha para 150 vjetëve ka ardhur ë Vuçitern nga katundi Palacë - Drenicë!”.



LAJM: Kush janë pasardhësit e tjerë të Hasanit, ku gjenden?



MEHMET PRISHTINA: Për pasardhësit e tjerë vështirë mund të flasim, sepse ata edhe nëse gjenden dikund janë pasiv, nëse flasim për pasardhësit biologjik, por neve e konsiderojmë oborrin e kullës sonë në Palac si pasardhës dhe trashëgimtar të Hasanit. Për më shumë ju sugjeroj që të lexoni Monografinë kushtuar Feriz Aliukaj ku shpjegohen të gjitha lidhjet familjare dhe fisnore. Për Hasanin nuk duhet folur por duhet punuar shumë, sepse atëherë punon për vete dhe për komb.

Në themelet e kullës së të parëve tanë flitej shumë për Hasan Prishtinën, për motrat e tij, vëllanë, babën e gjithë fisin. Një vëlla ishte shpërngulur në Vushtrri dhe një në Beqiq, fshat buzë Qiqavicës deri sa oxhaku i trojeve tona të Aliukajve të Fisit Berisha në Palac të Drenicës e ka kultivuar frymën Hasaniste deri më sot në mënyrë mjaft konservative. Si rezultat i kësaj, vriten shumë burra të familjes, por fenomeni i llojit të vet ndodh në një rast unik ku për tri gjenerata vriten nga dy vëllezër, gjyshi i babait tim Ramadani me vëllanë Ahmetin në vitin 1912, gjyshi im Mehmeti me të vëllanë Miftarin i cili pushkatohet nga Partizanët në shenjë hakmarrjeje se ishin ballistë në vitin 1945 dhe babai im Ferizi me të vëllanë Idrizin dhe kushërinjtë Enver dhe Abdyl Aliukaj me 05.04.199 të cilët bien në altarin e lirisë me pushkë në dorë pas katër ore rezistencë kundër hordhive serbe në Palac të Drenicës.

Në shenjë respekti për gjithë këto sakrifica unë kam trashëguar me familjen dhe vëllezërit e mijë mbiemrin e të madhit Hasan Prishtina dhe ne sot quhemi PRISHTINA. Djali i vëllait Feriz Prishtina jo rastësisht lindi me 17 shkurt 2010. Për 30 vjet resht kemi jetuar në Gjermani.



Hysni Shaqiri në vitin 2001 përsëriti veprën e Hasan Prishtinës

Në intervistën e tij për “Lajm” nipi i Hasan Prishtinës, Mehmet Prishtina vlerëson lartë figurën e kryetarit të BDK-së Hysni Shaqiri, i cili në vitin 2001 ishte deputeti i vetëm shqiptar që lëshoi bankat e Parlmentit dhe ju bashkëngjit Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare (UÇK). Mehmet Prishtina thotë se ky hap i Hysni Shaqirit është i ngjashëm me hapin që ka bë Hasan Prishtina duke lëshuar Parlamentin Turk.

“Mënyra e angazhimit të deputetit Hysni Shaqiri gëzon respekt nga trungu familjar i Hasanit, që rrjedh nga Palaci i Drenicës dhe gjithë kombi. Sigurisht se përkujton sjelljet e Hasanit gjatë kohës kur ai ishte deputet në Parlamentin turk. Këtu më kujtohet prapë thënia e Hasan Prishtinës – ‘Më mirë një Pushkë në Mal, se një thes fjalë në Parlament’”, thotë Mehmet Prishtina.



Kush është Mehmet Prishtina?

Ka lindur në Palac të Drenicës në vitin 1967, fshat ky që tani është emërtuar me emrin “Hasan Prishtina”. Shkollën fillore e ka kryer në vendlindje, ndërsa prej vitit 1976 ka jetuar me familjen e tij në Gjermani, ku ka vazhduar shkollimin e mëtejshëm. Ka studiuar shkencat politike dhe juridike në Universitetin e Paderbornit dhe të Hagenit. Ka mbaruar një Master në Marrëdhënie ndërkombëtare dhe diplomaci, ndërsa momentalisht ndjek studimet e doktoraturës në Universitetin Shtetëror të Ljubljanës, në fakultetin juridik, katedra e së drejtës ndërkombëtare. Në Gjermani ka punuar si përkthyes dhe interpretues gjyqësor në disa institucione gjermane. Ka qenë pjesë aktive e rezistencës dhe aktiviteteve të ndryshme për çlirimin e Kosovës nga zgjedha serb. Gjatë luftës është angazhuar në mbështetjen e saj. Një vit ka punuar në një projekt të Komisionit Evropian (2004-2005) për ngritjen e nivelit të punës në Kuvend në kuadër të zyrës ndërlidhëse të Parlamentit Gjerman, Belg dhe Francez. Ka përkthyer rregulloren e punës së Bundes Tag-ut gjerman me të cilin kanë punuar parlamentarët në Prishtinë. Tani si biznes të familjes kanë patundshmërinë dhe ndërtimin.

Për momentin po ndërtojnë një lagje banimi 4 km larg Prishtinës e quajtur (New Prishtina Residences) që përfshin 210 njësi banimi apo shtëpi individuale, një shkollë dhe një çerdhe. Është i martuar me inxhinieren Bahrije dhe ka dy djem. Jeton në Prishtinë, ndërsa vikendeve në fshatin e lindjes.

Lajmpress

[Dar_di]

E kam deklaruar me kohe qe damken me te madhe ia bene Hasan Prishtines por edhe kombit shqiptar, kur ia botuan dhe ia propaganduan kujtimet me madheshti. Ndoshta vertet donin t'i vinin dy vetulla Hasanit, por nxorren dy sy te Ismail Qemalit dhe Isa Boletinit duke na krijuar ne shekullin e ri nje tjetèr pèrçarje kombetare. Pèr mè tepèr zbulohet lehtazi qe ato kujtime subjektive (kinse dokument bazè qè provon veprimtarinè e tij "madheshtore") kanè shumè lajthitje qè bien ndesh me dokumenta dhe deponime dèshmitaresh okulare. E keqja e kesaj pune eshte qe ne vend te vleresohet Hasan Prishtina per meritat e tij tè padiskutueshme, mitizohet me sajesa dhe trillime qe ne fakt e perbaltin konform shprehjes "tahmaja e modhe t'le pa gjo".
Perveç kesaj jepet nje shembull i keq sesi shdèrrohet e vèrteta historike nè legjendè dhe tallava me rastin e 100 vjetorit te Pavaresise Kombetare.
Per te qene me konkret po shtroj disa pyetje:
Si e paraqitni rolin e Hasan Prishtines :

- nè "anullimin" e ngritjes se flamurit kombètar ne Shkup pèrpara fillimit tè luftès ballkanike

Nuk e kuptoj perse doni me doemos ta paraqesni Hasan Prishtinen "pa te meta" dhe "atdhetari me i madh i kombit shqiptar" kur veprimtaria e tij nuk u kurorezua me asnje rezultat te dukshem. (Te mos theksojme pastaj qe ai ndaloi shansin historik tè ngrinte flamurin kombetar ne Shkup si shpallje e pavaresise ne qendren e kater vilajeteve, por e ngriten "mekataret" (sipas tij) Ismail Qemali e Isa Boletini ne Shqiperi, ne kushte shume me te veshtira.
Keto "minuse" njerezore qe shpreha me siper, per hir te se vertetes, nuk e zbehin aspak nderimin ndaj vlerave te tij, me rezultante pozitive, dhe sakrificave te padiskutueshem nè tè mirè tè çèshtjes kombetare.

Të dhënat e reja lidhur me çështjen e ngritjes dhe mosngritjes së flamurit kombëtar në Shkup ngërthejnë faktorë me rëndësi për situatën politike nëpër të cilën po kalonte Perandoria Osmane dhe pjesa evropiane e zotërimeve të saj, në njërën anë, dhe gatishmëria që shtetet fqinje ballkanike kishin në arritjen e një aleance politike dhe ushtarake për t`i shpallë luftë Perandorisë Osmane me qëllim largimin e saj nga pjesa evropiane dhe ndarja e këtij territori në një marrëveshje mes tyre. Jemi në dijeni për rrjedhat e negociatave për marrëveshje të tilla të shteteve fqinje ballkanike.

Në këtë konstelacion, roli i Hasan Prishtinës dhe Nexhip Dragës, ish deputetë në parlamentin osman, qe mjaft domethënës. Si njohës të proceseve dhe vlimeve politike e diplomatike në Gadishullin Ballkanik, ata vendosën që kanalizimin e kryengritjes së përgjithshme shqiptare ta bëjnë në harmoni me rrjedhat politike që po kalonte Gadishulli Ballkanik. Jemi në dijeni se bisedimet e para për një marrëveshje politike dhe ushtarake mes shteteve ballkanike kishin nisur në mars të vitit 1912 dhe atë mes Serbisë dhe Bullgarisë. Dihet qëllimi i saj. Sipas konsullit serb në Prishtinë Gavrillloviq, para se të mbahej Kuvendi i Junikut Hasan Prishtina dhe Nexhip Draga ishin “arratisur” nga Vilajeti i Kosovës, gjë për të cilën ai nuk kishte njohuri zyrtare.

Të dhëna të tjera flasin se në këtë kohë Hasan Prishtina kishte shkuar në Bullgari, për t`u takuar me zyrtarë të ministrisë së punëve të jashtme të Bullgarisë dhe për të peshuar qëndrimin që kishte Bullgaria në rast të formimit të një shtetit kombëtar shqiptar. Në bisedime e sipër, Hasan Prishtina kishte vërejtur synimet ekspansioniste ndaj viseve shqiptare jo vetëm të Bullgarisë, por edhe shteteve fqinje ballkanike (Serbisë, Malit të Zi e Greqisë).

Tani shtrohet pyetja, pse në platformën e Kuvendit të Junikut dhe Kuvendit të Ferizajt nuk u shpreh qartë autonomia ose pavarësia e viseve shqiptare dhe pse në Shkup nuk u ngrit flamuri kombëtar?

Gjendja e brishtë politike, ekonomike, shoqërore e kulturore nëpër të cilën po kalonin shqiptarët nuk i bënte ata të fortë përballë armiqve të kohës dhe synimeve grabitqare të tyre. Në një situatë të tillë, të papërgatitur për formimin e një shteti autonom ose të pavarur shqiptar, pa aleat të jashtëm dhe me një “aleat” të brendshëm, por tashmë të dobësuar, shqiptarët nuk do të mund t`i rezistonin të vetëm fuqive ballkanike. Prandaj, Hasan Prishtina ishte këmbëngulës që viset shqiptare të qëndronin akoma nën Perandorinë Osmane në mënyrë që të kenë atë si partner në të ardhmen për t`u mbrojtur nga rreziqet e jashtme. Platformat e kuvendeve kombëtare gjatë kryengritjes ishin bazë e ngritjes së vitalitetit ekonomik, politik, shoqëror dhe kulturor të shqiptarëve si parapërgatitje drejt një autonomie të plotë dhe më pas pavarësisë kombëtare ose formimin e shtetit shqiptar në kufijtë e vet etnik.

Dar_di