Mowlana Jalaluddin Rumi

[Zombi]

Mendon se je i gjallë,
(vetëm) sepse thith ajër?
Turp të kesh,
që je i gjallë në mënyrë kaq të limituar.
Mos ji pa Dashuri,
(ashtu) që të mos ndihesh i vdekur.
Vdis në Dashuri,
dhe qëndro gjallë përgjithmonë.

~Rumi

[Xhuxhumaku]

Rumiu, poeti persian më dehës

31 Korrik 2014 | : Ndryshe | Autor: Gazeta Shqip


Nektari i poezisë perse, Rumiu, mban një peshë të madhe të filozofisë universale se njeriu kalon nën një proces të gjatë të njohjes së Egos hyjnore. Rruga që ai ndoqi për ta gjetur hyjnoren pasqyrohet në thëniet e tij

MËSIME JETE



3.02

rumi

rumi-1

rumi-and-shams-reza-sepahdari_1


Rumiun, bota islamike e njeh si poetin e saj më të madh, por prej kohësh ai është bërë poeti universal i shpirtrave që kërkojnë dashurinë dhe gëzimin e jetës. Emri i tij i vërtetë është Jalal ad-Din Muhammad Rumi (1207-1273), i njohur edhe si Mavlana (Mjeshtri) Jalal ud din Balkhi, për shkak të vendlindjes së tij në Balkh të Persisë. Por ata që e duan poezinë e tij, e thërrasin shkurt Rumi.



MBI FILOZOFINË E RUMIUT

Rumiu ishte një mendimtar evolucionar, në kuptimin që besonte se shpirti pas ndarjes nga Egoja hyjnore kalon nën një proces evolucionar që e sjell gjithnjë e më pranë së njëjtës Ego. E gjithë materia në univers i nënshtrohet këtij ligji dhe kjo lëvizje beson te një shtysë e brendshme që Rumiu e quan dashuri, për të evoluar dhe për të kërkuar kënaqësinë te hyjnorja prej së cilës ka burimin. Ngritja nga kafsha në njeri është vetëm një fazë e këtij procesi. Doktrina e Rënies së Adamit, është interpretuar sërish si një degradim i Egos nga hyjnorja dhe është një fenomen kozmik universal. Ideja e jetës si kreative dhe evolucionare e filozofit Henri Bergson, është e ngjashme, por ndryshe nga Bergson, Rumiu besonte se kishte një qëllim të veçantë në proces: arritja e Zotit. Për Rumiun, Zoti është baza dhe qëllimi i të gjithë ekzistencës. Ai nuk ishte i interesuar me anën shkencore të teorive dhe nuk kishte lidhje me biologjinë evolucionare që Darvini e solli më pas. Rumiu ishte i interesuar për evolucionin shpirtëror të një qenieje njerëzore: njeriu që nuk njeh Zotin është i ngjashëm me një kafshë dhe njohja e vërtetë e bën atë hyjnor.

Kjo shihet si një doktrinë neoplatonike: shpirti universal që punon në sfera të ndryshme të ekzistencës, një doktrinë që iu shtua Islamit nga filozofët myslimanë si Al Farabi dhe lidhur njëkohësisht me idenë e dashurisë së Avicenna-s. Ky i fundit e përcaktonte dashurinë si një fuqi magnetike që e lartëson jetën.



SHPREHJET

Ndonëse rruga s’merr kurrë fund, bëj një hap përpara dhe vazhdo të ecësh, mos u tut nga largësia. Në këtë rrugëtim, lëre zemrën të jetë udhërrëfyesja jote kur trupi ngurron dhe është mbytur nga frika.

Ti erdhe papritur dhe vodhe prej meje tri gjëra. Durimin nga zemra, ngjyrën nga fytyra dhe gjumin nga sytë.

Jo vetëm ata që flasin të njëjtën gjuhë, por edhe ata që ndajnë të njëjtat ndjenja e kuptojnë njëri-tjetrin.

I thashë natës, “Nëse je e dashuruar me hënën, kjo sepse kurrë s’qëndron gjatë”. Nata u kthye dhe më tha, “Nuk është faji im. Kurrë nuk e shoh diellin, nga ta di që dashuria është e pafund?”

Ji i çmendur dhe i dehur me dashuri, nëse je shumë i kujdesshëm, dashuria nuk do të të gjejë.

Duhet të vazhdosh ta thyesh zemrën derisa të hapet.

Lerë heshtjen të të çojë në bërthamën e jetës.

Duhet të hesht. Të hesht. Dhe ta lë dashurinë të përshkruajë vetveten: nën një përshkrim të lumtur, të gëzuar që s’merr fund kurrë.

Kurrë mos e humb shpresën, zemra ime, mrekullitë burojnë nga e padukshmja.

Mjaft me fjalë! Hap dritaren në qendër të kraharorit… Lëri shpirtrat të hyjnë dhe të dalin.

Mund të mësosh të dashurosh vetëm duke dashuruar.

Nëse fjalët dalin nga zemra, ato do të hyjnë në zemër.

Duke bërë si më thanë të tjerët, u verbova. Duke shkuar kur të tjerët më kërkonin, humba. Më pas u largova prej të gjithëve, edhe prej vetes. Kështu i gjeta të gjithë, edhe veten.

Unë nuk jam këto flokë, nuk jam kjo lëkurë, jam shpirti që jeton brenda tyre.

Nëse ke shumë, fal prej pasurisë tënde. Nëse ke pak, dhuro prej zemrës.

Bëhu si lulja që ia jep aromën edhe dorës që e këput.

Detyra jote nuk është të kërkosh dashuri, por të kërkosh dhe të gjesh të gjitha pengesat që vetja jote ka ndërtuar kundër dashurisë.

Nuk kam fe. Feja ime është dashuria. Çdo zemër është tempulli im.

Unë buzëqesh si një lule, jo vetëm me buzë, por me tërë qenien.

Mos u gënje nga bukuria ime, drita që më sheh në fytyrë vjen nga qiriu i shpirtit tim.

Kur bota të gjunjëzon, je në pozicionin e duhur për t’u lutur.

Përse po troket në çdo derë? Jepi, trokit në derën e zemrës tënde!

Ai që vë intelektin mbi dëshirat është më i lartësuar se engjëjt, ai që vë dëshirat mbi intelektin, është më pak se një kafshë.

http://gazeta-shqip.com/lajme/2014/0...persian-dehes/

[JuliusB]

I pakrahasueshem eshte.
Kjo njehere me fikson.

Out beyond ideas of wrongdoing and rightdoing, there is a field. I'll meet you there. When the soul lies down in that grass, the world is too full to talk about. Ideas, language, even the phrase "each other" doesn't make any sense.

[Pellazgu]

BESIMI

1

Përsakohë që do t’jetoj
Besoj në Kuran të Zotit
Të zgjedhurin e Atij vetë
Kryeburrit, Muhamedit

Ndokush nëse pretendon
Diçka tjetër nga ç’kam shkruar
Gajle për asgjë nuk kam
Për atë ç’ka deklaruar

2

Dhe një herë, thërras, O Mbret
Prano që të sjell shërbim
Trego edhe ca mëshirë
N’kët dobësi edhe mjerim

Nëse ndonjëherë, o Zot
Paskëtaj të t’kundërshtoj
mos ma jep ndihmën sërish
Kur në dhimbje ta kërkoj

3

Kur Ti më bëre t’eci
Në rrugën plot besim
Besimi yt mbi shpinë
i tillë gjer në amshim

Më ra të fikët, qava
E rëndë barra qenka
Nga ty u farkëtova
me peshë u çelnikosa
 


MARRËZI

1

Madhështisë që burrat mbajnë
Koha fundin ja sjell shpejt
Dek’n e ujkut shpejt e vuajnë
Këto dhen të marra krejt

Shiko sa krenare ecin
Me kokën ato, lart përpjetë
Gjersa fundi godet fort
I copëton ato për dekë

2

Ji i drejtë- dhe pranoje
n’dashuri – bollëk drejtësia
t’mëkatosh ti je i prirë
pra tek ty ndodhet ligësia

Nëse vetë pranon se epshi
emr’ i shenjtë i dashurisë
at’her dije dhe provoje
të dy ndahen prej larg’sisë

3

Fort pas shpirtit jeni thurur
që vetëm dy ditë i zgjasin
Kurrësesi nuk është e mundur
për vdekjen dy fjalë t’i flasin

Një banesë shpirti kërkon
Ndaj vdekja e vetm’ e tillë
Dhe prapë, ti në mes të rrugës
ja fut gjumit e s’lëviz

4

Njeriu që shpirti i lodhet
Me k’naq’si të po-së e jo-së
Pengesa e tij e vetme
është të jetë apo të mos

Po si vallë të ndalohet
nga veprime e cilësi
Ai që s’është i krijuar
Por ësht’ vetë krijuesi?

5

Pse ashtu kuturu ikën
Në rrugë të trillimit t’shkosh
Dhe në gjakun e mjerimit
Sytë mundohesh t’i pastrosh?

Pushtuar prej së vërtetës
Kokë e këmbë, krejtësisht
Çfarë rruge po ndjek ashtu
përkushtuar marrëzisht?

6

Vallë ziliqar pse je
i k’tij deti kaq bujar
Këto ujra kaq gazmor
ju pse t’i mohoni vallë?

Po ta ruanin peshqit ujin
Në një gotë si thesar
Oqean i tërë atëherë
Kujt do t’i mohohej vallë?

7

O ju që një atdhe keni
Atje tej e përtej qiejve
Ju vetë e keni pandehur
Prapëseprapë prej tokë e hiri

Ti që mbi tokë imazhin
Ja ke gdhendur vetes vetë
Harron mëmëdhenë e largët
Që t’ lindi, të solli n’ jetë

8

Ti që nëpër tokë kërkon
që të gjesh zgjidhjen e madhe
Në bashkim ish lindja jote
Vdekje tyre është në ndarje

Anës lumit dhe i etur
Ti në gjumë bie të flesh
nga thesari fort mallkuar
Një lypsar mbaron e vdes

9

Bashkimi nuk është ashtu
Siç ti kot ke hamend’suar
Ai është botë e shpirtit
Lënë pas dore, kundërshtuar

Përroi që rrjedh përherë
Ku Udhëzuesi ka marrë pjesë
Shkon aty ku dhe ti shkon
Por ti i ke vënë pengesë

10

Hëna, ajo grabitqare
Zbriti mbrëmë, erdhi tek mua
Hiqmu që këtu - i thashë
Vend për ty nuk ka, s’të dua.

Hëna, ajo grabitqare
Vaj, zem’rimi të ka kap
Përjashta pret fatlumësia
Por ti derën nuk ja hap

11

Këtë botë nëse lakmon
Ti veç një mëditës je
Edhe parajsën kërkofsh
Larg nga e vërteta je

Në dy botët si i mangut
Do të gjesh ti lumturi
Ankth’n e ëmbël t’dashurisë
Prapë do t’falesh që s’e di

12

Jetën tënde bixhoz luaj
Nëse burrë je për dashni
Ndryshe rrugës tënde shko
Se s’kemi asgjë për ty

Burri që e ka zemrën gur
Në kët’ fushë nuk do fitojë
Po kërkoi t’i ngjajë Zotit
Në mes rrugës do dështojë



Shqipërimi i kësaj vepre filloi më
28 Prill 2014
Dhe përfundoi më
6 Qershor 2014

Halit Beka (Methasani)

Sipas versionit anglisht :
The Rubaiyat of Jalal Al-Din Rumi
Select translations into English Verse
by A.J. Arberry, 1949.

[Pellazgu]

URTËSI

1

Ndonëse vetëm për pak kohë
Vdekja të buz’qesh, të duket
Mos e quaj shok ti vdekjen
E në fund do të përulet

Vdekja menjëherë të deh
Por në gjoks të saj të rremë
Tjetër i dashur është ngjesh
I lexon këto që them?

2

Teposhtë në rrjedhë të lumit
Me të shpejtë barka vozitet
Në mendje kjo mund të duket
Se nga pas nxitojnë brigjet

Kështu ne, si dhe çdo çast
nga ky rruzull fluturojmë
Ngjashmërisht ashtu dhe bota
anash na kalon, mendojmë

3

Burrat thonë se parajsa
Atje lart për ne po pret
Të pimë verë me fund gjithë ditën
Dhe syzeza për krevat

Kështu ditët i kalojmë
Me verë, me qejf dhe ne
Duke parë se në fund
këto na presin atje

4

Zogjtë te Solomoni vanë
Të ankohen me të qara
Kundër bilbilit atje
Pse përmbahet në të shara?»

Iu përgjigj zogjve bilbili
«Aq pa turp mos ji e thuaj,
Në tre muaj unë bëj këngën
Dhe mbaj gjuhën për nëntë muaj»

5

Thelbi është varfëria
Gjithçka tjetër rastësi
Varf’ri a – leht’sim i zemrës
Të tjerat t’shpirtit lig’shti

Bot’ e tërë rretherrotull
gënjeshtër edhe mashtrim
Varf’ria- thesar i vetëm
dhe i shpirtit tonë – synim

6

Ti që dashuron, si sorrë
Fraq i dimrit, dëborë e tij
Nga lugina përherë del
Trëndafil edhe bilbil


Merre këtë çast në zemër!
Kur ai të jetë larguar
Në fluturim të tij kërko
Sy e dritë i përmalluar

7
Shpejt kalojnë dit’ e f’minis’
Rinia të ka kaluar
Pleqërinë e ke rreth kokës
Nga kjo botë je larguar

Tri ditë zotim, dhe aq
Mysafiri do qëndrojë
Çohu, të qoftë rrug’e mbarë
Zotëri, koha t’mbaroi

8

Ne të gjithë veç lodra jemi
Të Zotit të kudondodhur
Plot fuqi, plot begati
Ne lypsarë, trokë, të lodhur

Para pallatit njëderësh
A s’jemi të gjithë njësoj?
Secili më shumë se tjetri
të kemi, vallë, pse kërkojmë?

9

Nëse pas floririt shkon
Tek ai jetën ke shitur
Po ta keshë bukën lakmi
Shpirtin prej saj e ke prirur

Qartazi këtë mësoje
Që ta dish me të vërtetë
Çfarëdo që ta ndezë zemrën
Ashtu do të jesh dhe vetë

[Pellazgu]

DORËHEQJE

1
S’ka çifligje që t’paguajmë
Plangprishës, rrugeçë jemi
S’jemi pronarë sarajesh
Por lypsarë, as derë s’kemi

Madje, si penela jemi
në dorë të piktorit mbajtur
S’mund ta dimë sa do rrimë
për tani e më pas vajtur

2

Gajle për bukuri s’kemi
as sermë, fare, në kuletë
në dhimbje lehtësohemi
në tmerr e kemi të lehtë


Përsakohë të jetë e dhënë
Nën urdhër të Zotit jemi
Hareshëm e zemërplotë
As qejfprishur, siç ju jeni

3

A mendon ti vallë se
Unë veproj siç vetë dua
Apo, nga çasti në çast
Unë jam në të miat duar

Përpara skrivanisë sime
si penë shtrirë unë rri
Apo një top unë jam
i varresë burgaxhi

4

Ti që je vetë pranvera
Të gjithë ne jemi bar
Ti i madh, je vetë mbreti
Gjithë ne kaq larg,lypsarë

Kështu, ti vetë je zëri
Jehona të gjithë ne
Tani Ti na kërkon neve
Tek Ti nuk vijmë, përse?



PENDESË

Meqë marrëzi e mëkate
qysh prej zanafillës sime
Asgjë përgjatë gjithë jetës
s’më solli fare gëzime

Unë kërkoj për paanësi
Që askush prej meje s’gjen
Kundër botës unë ankohem
Jam ankesë e botës vetë

2

Vaj medet, bubu, prej tyre
Vjen e gjithë padrejtësia
Ah medet, sa psherëtima
dalin nga ligësitë e mia

Ç’të të kenë punuar duart
T’Shenjtat Shkrime kanë mësuar
Pastaj shpirti im braktisur
Prej ku brenga ka filluar

UDHËZUESI

O robër, bëni kujdes
Vetëtimë e stuhisë –ré
I gjithë Lindjes Zot ka ardhur
Të jep shkrepëtimë, rrufe.

Çfarëdo që të thuash ti
Hamendësim përfundimi
Ai flet kur t’i sheh sytë
Që aty duket ndryshimi

2

Hyjnor udhëtari shkoi
Pluhuri në qiell u çua
Ai kaloi, pluh’ri që hodhi
Aty mbet, i pezulluar

Drejt përpara pamj’e tij
Djathtas-majtas nuk shikon
Pluh’ri tij këtu seç mbeti
E ai në pafundësi

3

Kur fytyr’n e tij vështroj
Hirin e Tij a e ka parë kush?
«Para Zotit, dritë çlirues
Plot zemrën e sytë m’i mbush

Mbi të gjitha, po të bënte
çudi përgjatë përjetësisë
Sytë do t’i hidhje ngultaz
Mbi bukurinë e Tij



4

Ç’është ai që thotë se shpirti
I pavdekshëm paska vdek
A guxon këtë të thotë
Diell i shpresës të ketë tret?

Një armik i diellit vetë
Mbi çati të tij qëndron
Mbyllur ka ai të dy sytë
«Dielli vdes, O zot»- gjëmoi

[Pellazgu]

KËRKIMI

Është vonë; edhe ne
në çmenduri veten lëndojmë
Sa keq! Jemi në mes deti
Të padukshmin breg kërkojmë

Është natë, qiell plot re
Asnjë yll të na drejtojë
Por me hir t’Zotit lundrojmë
Ndihmë e tij do na mundësojë

2

N’shpirtin tënd një shpirt banon
Shko edhe mirë kërkoje
Brenda vetes ke minierë
Për vete atë shfrytëzoje

Sufi kërkon ashtu siç ecën
Mos e kërko duke ndarë veten
Nëse mundesh edhe ti
por kërko brenda në zemër

~~~

Kush e ngre shpirtin e tij
Thuaj, cili është ai?
Kush ma dha mua së pari
Këtë jetë që kam tani?

Kush mbulohet - jetë skifteri
Për pak kohë unë sytë i kam
Aty për aty humbasin
Vlerës sime t’i shkojnë pas

Si krypa që në det tretet
më piu Det i Perëndisë
Përtej fesë e mosbesimit
Tej dyshimit e pasigurisë

Papritmas në gjoksin tim
Një yll ndriti fort e qartë
Të gjithë diejt e qiellit sipër
Humbën n’dritë të yllit’ zjarrtë





6
Lule për çdo natë
Lart në qiell çelin
Paqe n’pafundësi
Selam në mua sjellin

Dikur zemra ime
E ftohtë, e errët
Tash plot psherëtima
Në flakë të tyre tretet

7

Ai që shlodhje e shpirtit tim
Rreth e qark zemrës m’i shkon
Me hare t’zemrës e shpirtit
Më shlodh edhe më gëzon

Gajasem nga shtrat i tokës
Si pemë unë e ngre kokën
Sepse gurrë e g’zimit jetës
Rreth e qark ajo pastron tokën

8

Flladi i mëngjesit
Myshk në fund shpërndan
Nga rrug’ e dashnis’ sime
Aromë e dëlirësisë


Para se bota shkatërrohet
Çohu! Gjumin më ç’e don?
Karvani nxiton e ikën
Aromë e freskët skadon


9
Jeta po të zhduket
Zoti ta rijep
Jetë të re pafund
Ktë të vdekjes jetë

Gurrë e vesit keq
Në dashuri gjendet
Dhe prapë n’kët det pa anë
prej dashurisë mbytet

10

Unë i lumtur isha
Në zemër t’perlës shtri
Gjerkur stuhi e jetës
M’doditi, si valë n’arrati

Sekretin e detit
E thashë unë me gjëmim
Në breg, si re shkarkuar
Fjeta, pa trazim

11

Ai botës i vu zjarrin
Aty më vu edhe mua
Trupin ma përfshinë
Qindra të zjarrit gjuhe

Dhe kur rrymë e flakëve
Më mblodhi, psherëtimë
Ai ma vuri dorën
Tek goja me nxitim

12

Dhepse dhashë e mora
Tekat t’ja plotësoj
Çdo përgjigj’ e tij
Ishte shpatë me majë

Nga gishtrinjtë e tij
Shoh si i rrjedh gjaku
Vallë përse kënaqet
Në gjakun tim të lahet

13

Kujtoj buzët e tua
ngjyrë rubini puth
Ngaqë dot s’i pija
Vetëm se i nduk



Jo, tek qiell i largët
Dora ime s’shkon
Ndaj i gjunjëzuar
tokën e pushton

14

Një shpirt në det kërkova
Dhe gjeta një koral
Nën shkumën time ishte
Bosh një oqean

N’rrug’n e ngushtë t’shpirtit katran
Kuturu të dilja në dritë
edhe shih, ç’më del përpara
e pafundmja tokë-ditë.

4

Trashëgimia jonë nga Nuhi
Arka e shpëtitimit, çelës
Ja tek ecim shpejt e t’lirë
Mes detit të egër t’jetës

dhe nga ai det një bimë
rritet në zemër e begatë
Që ashtu si liman i zemrës
është e virgjër, e pamatë



5

Kërko, dhe në mendjen time
Do të gjesh tjetër synim
Vështro, dhe do vërtetosh
Dashuria është idhulli im

Zoti qoftë dëshmuesi im
Dhe dashnia s’më mjafton
Pas kësaj vjeshte do vijë
Pranvera për mu’ lulëzon

6

Sikur për një çast të vetëm
Në dashni shpriti të prehej
Varg i t’dashurve ku do t’rrinte
Vendi për to ku do gjendej?

Atëherë si gjemb që shpon
Posi vajza trëndafilin
Në gjoksin e saj ti qofsh
Flok’n e saj e bëfsh gërshet

7

Po të ishte ajo rruga
Ku i dashuri nis me ecje
Mbaron në një vendbanim
me prapësira edhe vdekje

Përralla rrenë duhet të jetë
Një lumë është dashuria
Prej nga duhet që të shuajë
Etjen pavdekshmëria

8

Shpejtësinë e trim skifterit
merr dhe ‘tigrit krenari
Bukur janë ata në ndjekje
Të lavdishëm në energji

Zë i ëmbël i bilbilit
bukuri e palloit fryrë
Atyre nuk ke ç’u g’zohesh
Fjalë e mburrje, pa yndyrë

9

Unë e kërkoj shokun tim
Duke vrapuar e rendur
Jeta ime është në fund
E unë prapë duke fjetur

Dhe unë në e gjetsha shokun
Koha më ka shkuar kot
Vite ‘tëra kanë kaluar
Dhe nuk i rifitoj më dot



10

Zoti mos na rëntë me shpatë
O nga hunjtë zemrën frikësuar
T’ruajmë këmbët nga vargonjtë
Ose kokën e lënduar

Ne nxitojmë me ngut e g’zim
Flakë e ferrit na shijon
Na frikëson më pak se sa
Çfarëdo miqtë flasin e thonë

11

Shpirti nuk është aq i mirë
As zemra; që bëjnë hyjnoren
Sheqeri s’është aq i ëmbël
Kur buzët takojnë e puthen

Dielli jetë e një epoke
dhe përqark që ecën hëna
Në errësirë e dritë kërkojnë
Me nxitim për natën tënde

12

Ti ke ikur, zemra më k’naqet
Por nga sytë bukuria
nuk do më largohet kurrë
As nga zemra dashuria

Përreth botës unë i sillem
Mbase do të vish dhe ti
dhe në fund të më tregosh
rrugën lëmsh për në shtëpi

13

E gëzueshme është rruga
Përditë ecën edhe rrinë
Kënaqësi kur shkon kollaj
Si ujë n’ecje që kurrë s’ngrin

Dimri ikën, përrallë i tëri
Sikur dimri, në mend s’ruhet
Prandaj për ditën e sotme
Tjetër histori të thuhet

14

Po të jesh në rrugë të drejtë
i shkrydhët, larg prej shtëpisë
Sërish, një dritë hyjnore
Në parajsë do të vish

N’fron t’parajsës e ke vendin
Vallë, turp a nuk të vjen?
Lutu pra, se f’tyra jote,
si hije n’pluhur, nuk vlen

15

Ujë ti nuk je,
As baltë: veçse
Nga uji dhe balta
Përbërjen e ke

Mishi është një lumë
Rrjedhë e tij shpirti
Ti më i largëti fare
Mbi ta i plotfuqishmi

[ATMAN]

O të dashuruar, të dashuruar, ka ardhur koha e bashkimit dhe takimit.
Shpallja nga qielli ka ardhur: "Bukuri me fytyrë hëne, mirëseerdhët këtu!"

Zemra të gëzuara, zemra të gëzuara, gëzimi ka ardhur me fundin e fustanit që tërhiqet; kemi kapur zinxhirin e saj, ajo ka kapur fundin tonë.
Eliksiri i zjarrtë ka ardhur; demon hidhërimi, ulu në një qoshe; shpirti që ka frikë vdekjen, largohu; saki i pavdekshëm, hyr brenda!

Shtatë sferat e qiellit janë të dehura nga pasioni për ty; ne jemi si numërues në dorën tënde; qenia jonë nëpërmjet qenies tënde është qindra herë e lehtësuar.
Ministrant me frymë të ëmbël, çdo çast tund kambanën; o gëzim, shaloj kalin tënd; o erë e lehtë, fry mbi shpirtrat tanë!

O tingull i kallamit që flet ëmbël, në notën tënde është shija e sheqerit; nota jote më sjell natën dhe mëngjesin aromën e besnikërisë.
Fillo përsëri, luaj ato melodi përsëri; o diell i bukur me praninë tënde, shkëlqe mbi të gjitha bukuritë!

Hesht, mos e shqyej vellon; zbraz kupën e të heshturve; bëhu mbulesë, bëhu mbulesë, mëso veten me miresine e Zotit.

Burimi: Mystical Poems Of Rumi