Treni i fundit!

[Poeti]

Vdekja do të arrij edhe po nuk doli Treni i Jetës nga shinat, sepse në rrugëtimin e tij do të arrij stacionin e fundit dhe me këtë edhe rrugëtimi nëpër jetë merr fund, por po doli nga shinat, atëherë jeta shkëputet ende pa u jetuar (rruga përfundon pa u kaluar e tëra).
Nuk do t’i dëshëroja askujt nje dalje treni nga binarët….

[Poeti]

Treni ec dhe ec, e ne jemi shumë më afër qëllimit të fundit, përfundimit të rrugëtimit tonë!
Dhe çfarë do të mbetet nga ne në fund, vetëm veprat dhe fjalët e bukura (mjer ai që do të kujtohet nga pasardhësit për vepra dhe fjalë të këqija).

[Poeti]

Ditëlindja ime po afron dhe më këtë edhe një vit i shtuar në vargun e viteve të lagura nga lotët e shiut, edhe një vit i shtuar në vargun e helmit të derdhur në mua, edhe një vit….

[Poeti]

Festat janë gjithënjë raste kur i kujtojmë ata që më nuk janë në mesin tonë (nëse nuk arrijmë ti kujtojmë çdo ditë)!? Festat janë rastet kur ata na mungojnë më së shumti. Eh, unë këtë mungesë e ndjeva aq shumë në ditëlindjen time, e ndjeva dhe sot në ditën e mësuesit (kur babai im me krenari më shiqonte me librin e punës në dorë). Eh, ditët e lumturisë……

[Poeti]

Sa të shkurtëra duken ditët kur janë të mbushura me lumturi! E sa të gjata po të njejtat ditë kur lumturia mungon!
Vallë si mundet e njejta ditë të ketë gjatësi të ndryshme, vallë…!?
Një moment jemi në krahët e erës, kurse momentin tjetër në thellësitë e pafund të errësirës??

[1vjecari]

me ka zane gjumi, diten.

zgjohem dhe shikoj.

zgjohem perseri.

[Poeti]

E provova të frenoj për një moment trenin e jetës sime, u mundova që për një qast të harroj rrugëtimin tim nëpër hapësirat e errëta të nëntokës, desha që vetëm për pak të jam ai që nuk jam, por Uni im nuk më lejonte, më ftontë që së bashku të vazhdojmë rrugëtimin drejt pakuptimsisë së jetës, drejt horizonteve të pambarim të errësirës, drejt fundit të pamohueshëm!

[Poeti]

Jam dy vite të plota me ju , dy vitë të kënaqësisë shpirtërorë, dy vite të mundësisë që të nxjerr nga truri im gjithë ato që më mundojnë.
Du të iu falënderoj të gjithëve që keni pasur durimin që të lexoni postimet e mia, herë tragjike e her komike, herë realiste e herë paksa më ndryshe.
Jam dy vite pjesë e kësaj shtëpie të ngrohtë shqiptare, anëtarë i kësaj sofre që na bashkoi dhe na mbane të bashkuar.
Prandaj për gjithë këtë kënaqësi juve që e menagjoni ALBASOULIN dhe në veçanti FORUMIN ju faleminderit nga thellësi e zemrës.
Do të jem me ju aq gjatë sa të më bëjnë duart të shruaj dhe mendja të mendoj!!

[Poeti]

Disa javë më parë ishte postimi im i 200-të në Forum, kurse sonte po e bëj postimin e 300-të!
Po e shoh shumë qartë se leximi dhe postimi ne kët sofër tonën të përbashkët më është bërë obsesion dhe varshmëria nga Forumi më preokupon gjithënjë e më shumë, por edhe lë të jetë kështu.
Një gjë nuk do të doja, të mos ju mërzis juve anëtarë dhe vizitorë të çmuar të Forumit.
Si duket urimi i foleja_ shumë shpejt do të bëhet realitet, kush e di??!!
Ju falënderoj nga zemra që më lexoni, më kritikoni apo edhe më lavdëroni.

[Poeti]

E pash diellin në perëndim, më kujtoi kohën e lumturisë sonë, kohën e lindjes së dashurisë, kohën kur shiu ishte ar, kur bora ishte e ngrohtë, kur era ishte përkëdhelje, kur gjithëçka kishte bukuri.
Ah kohë e shkuar që nuk kthehet më kurrë…