Treni i fundit!

[fuli]

poet mendoj se shkruan mir por ke pak si shum lot ne shkrimet e tua por megjithate je i mir te uroj sukses ne shkrimet e tua
pak me konkret duhet te jesh ne shkrimet sepse ashtu na ben qe te qajm

[Poeti]

Një jetë qenka shumë e shkurtër për të thënë dhe bërë gjithë çka duam, por shumë e gjatë për tu përballuar të gjitha barrierat që ajo i sjell !
Dhe jeta ime është një luftë, luftë me vetvehten, luftë për vetvehten dhe luftë në vetvehten!

[Poeti]

Dielli lindi në perëndim, sikur bota është kthyer mbrapsht, sikur në vend të dritës botën e mbulon errësira!
Unë edhe më tutje jam i humbur dhe askush dhe askurrë nuk deshi të më ndihmoj që gjendjen time të trishtë ta tejkaloj sa më parë?
E shiu edhe më tutje bie me rrëke mbi kokën time dhe me grryen trurin e me vehte i merr të gjitha gjërat e bukura që kisha në jetë!!

[green]

Sa bukur. Me pelqejne poeti. Po nje gje te vogel ve re. (meditimi im ky )
Pse ne njerezit e kemi me te lehte te shkruajme apo te shprehemi per dhimbjen?
Ndoshta gezimin jemi kaq shume egoiste saqe nuk ia lejojme vetes ta artikulojme? Apo gezimi na jepet ne jete me doza me te vogla nga hidherimi?! (qe me kete te fundit pa dashur ta zgjas ta argumentoj po deshe qe nuk jam dakord hic )

cheers,
greenflower

[Poeti]

Në shekullin që sapo filloi,shekullin kur profecitë thonë se do të vije qameti (shkatërimi i botës) unë edhe më tutje e bëj luftën time të vogël me botën në shkatërrim, kurse ajo ngadalë dhe pavërejtshmëm po më shkatërron mua...
Jeta kujtoja është një lule e bukur me nektarë! Kujtoja është si një diell që i ngroh dhe ndriqon të gjithë njësoj?! Kujtoja është një ninulë e bukur, sikur ninulat e nënës sime?! Kujtoja....
Asgjë nga këto, asgjë nga bukuria e jetës, asgjë... Vetëm trishtim, zhgënjim dhe vdekje!...
E unë aty ku isha gjithënjë, i vetmuar, i lagur, i mërzitur...Eh! Çfarë qenka jeta!!

Kjo që po shkruaj këtu, nuk jam unë! Është shpirti im, është truri im i derdhur ne letër, është ...

[Poeti]

Atë që më ka mbetur në trurin e gërryer nga rrëkeja e lotëve, po mundohem më kotë ta shkëpus dhe ta hudh këtu para jush, po mundohem paksa ta ndriqoj këtë faqen time të errët të jetës! Por, kot dhe sërish kot, asgjë e ndritëshme nga terri nuk del, asgjë veç trishtimit dhe errësirës, asgjë.....

[Poeti]

As edhe drita më e fortë e diellit nuk depërton në shpirtin tim, as edhe një rreze e vetme nuk ma ngroh zemrën time të ngrirë akull, as edhe bota të ngritet në këmbë nuk do të mund të më ndihmoj.

[Poeti]

E vërej se rreth meje gjithëçka po fundoset, toka po më rrëshqet ndër këmbë, e unë ende mundohem të ngritem drejt kaltërsive qiellore, gjersa rëra e gjallë po më ngreh thellë e më thellë drejt fundit...

[Poeti]

NJË MENDIM IMI POLITIK

Mendoj se sikur shqiptarët të bënin historinë, ne do të ishim ende në kohën e gurit, më duket se aq ngadale evoluojmë, aq ngadale i bëjmë ndryshimet në jetën tonë sa nuk do bënim as një hap përpara!!!!
Dikush dhe mund të mos pajtohet me mua, por kujtoj se kështu po e humbim hapin (edhe ashtu jemi me shekuj prapa) me botën e civilizuar.

[StormAngel]

Ishte nje kenge para ca kohesh me tekstin: "E kalova,e kalova shume shpejte,kete rruge qe quhet jete,dhe e di e di se nje dite do te vdes,stacionin e fundit e pres."