Treni i fundit!

[AntiTrupi]

poet i nderuar ti shkruan shum bukur edhepse dukesh si pesimist i papermiresueshem. vazhdo te shkruash

[Poeti]

AntiTrupi,të faleminderit shumë në përkrahjen tënde.
E si të bëhem optimist miku im, kur vetë jeta është e mbushur me pezimizëm,kur asgjë nuk shkon rrugës së duhur,kur tërë bota është e vendosur mbrapsht dhe kur as dielli, nën të cilin jetojmë, nuk na ngrohë njësoj të gjithëve.
Unë i kam të gjithat, dhe njëkohësisht, nuk kam asgjë!!
Sa e trishtueshme është jeta?!, sa......

[Poeti]

Trishtimi nuk më lëshon, më mbanë fort sikur me darë!
Dielli i qiellit tim, ende nuk dëshëron të lindë dhe lejon që errësira të jetë musafir i përhershëm i jetës sime.....
Horizonti im ka vetëm errësirë, errësirë dhe asgjë tjetër?!

[Poeti]

Miqësi e humbur

Të nderuar miq, përveç dhembjes dhe trishtimit që ma mbulon shpirtin tim, tani edhe humbja e mikut (jo ajo fizike, për fat të mirë) më bën që dhembjen ta ndjej në shpirtë dhe hallet e mia të marrin ngjyra edhe më të zymta!?
Vallë jeta qenka vetëm zhgënjime, vallë vetëm zymtësi do ta mbuloj çdo ditë timen??
Nuk di ku gabova,nuk di ku dështova, nuk di dhe nuk mund ta di ishte apo jo faji im,ishte apo jo dëshira e flakët për miqësi ajo që në të vërtetë e shkatërroi miqësinë??? nuk e di....

[Poeti]

Festat e fundvitit po afrohen e në zemrën time nuk ka pasur, nuk ka dhe druaj se kurrë nuk do të ketë festë!?
Një angushti po ma pushton zemrën, kurse ndjenjat e mia janë kapluar nga një vello pis e zezë dhe as edhe një rreze drite nuk depërton në shpirtin tim. Jam i humbur në qiellin e zymtësisë dhe yjet e jetës sime ka kohë që janë shuar. Mbi kokën time vetëm shi i ftohët bie dhe ylberi im të gjitha ngjyrat i ka të njejta, ngjyra të zymtësisë së hirtë...

[Poeti]

Sonte bie borë, jo vetëm mbi tokën e ngrirë, por edhe mbi kokën time...
Sonte akulli edhe më tej është trashur rreth zemrës sime
Sonte dielli bashkë me hënën kanë rënë në gjumë dhe errësira më ka mbuluar.
Sonte qielli i jetës sime është ngrysur dhe një stuhi e fortë po më përshkon trupin.
Sonte...!!! , sonte, sikur edhe dje, jam i vetmuar në pritje të një fije shprese, një fije drite, një.... (një diçka që as vete nuk e di se çka)!?

[Poeti]

Bota sillet rreth boshtit të vet, kurse unë sillem rreth botës, e cila më shpie drejt humnerës që quhet fund i botës (apo ndoshta edhe unë po ia bëj sikur dhelpëra së cilës i ishte djegur bishti dhe ka menduar se po digjej bota)? Jeta çdo ditë e me shumë më sjellë të pa pritura,sa të ëmbla sa të hidhura por kur bashkohen në një vend (në kokën time) hidhërimi i jep shijen jetës...

[Poeti]

Qielli gri i jetës sime, sa shkon e më tepër mbizotërohet nga ngjyrat e errëta, sa shkon e më tepër merr ngjyrat e ferrit, ngjyrat e pafundësisë, ngjyrat e rrugës së pa këthim...
Bora e kokës sime sa vie e më shumë tregon borën e trurit tim, zbraztësinë e tijë dhe senilitetin e shprehur!??
Bardhësi e shpirtit sa vie e më shumë ngjyroset në ngjyrat e errëta të shpirtëvogëlsisë dhe të shpirtëligësisë.....!?
Çfarë po ndoshë kështu me jetën time, çfarë? Din kush të më dëftoj, ka kush këtë ndjenjë..??

[Poeti]

Në ditën e faljes, në ditën e besimit në perëndi, në ditën e bëmirësisë, vështroj rreth vehtes, vështroj terrin që më rrethon, vështroj të ardhmen, dhe mundohem kot të gjej një shkëndijë që do të më ndriqonte rrugën e jetës sime, që besimi im të gjej prehje dhe jeta ime të fitonte kuptimin e duhur...!?

[Poeti]

Treni i fundit... vallë përse e mora këtë simbol për titullin e temës sime?
Apo desha të tregoj se jeta është një udhëtim pa këthim, një rrugë që kurrë më nuk përsëritet, janë momente që mbeten vetëm kujtime, më shpesh të hidhura e rrallë të ëmbla?!
Treni i fundit....udhëtimi drejt fundit, udhëtimi drejt të panjohurës, udhëtimi drejt labirintheve të komplikuara të jetës....udhëtimi drejt botës së errësirës..