Treni i fundit!

[Poeti]

Jeta qenka me shumë helm në brendi dhe rrallë kund e rrallë kush qenka i lumtur me jetën që ka!
Ndoshta sikur t'ia hapnim tjetrit zemrën dhe t'ia tregonim brengat tona, lehtësimi në shpirtë do të na vinte sikur rrezja e diellit që depërton nëpër frengjitë e burgut dhe e ngroh zemrën e të burgosurit. Ndoshta kjo do të ishte rruga e shpëtimit nga fundosja në llumin e vetmisë, ndoshta...?, por.... ku ta gjejmë atë mike apo atë mik me të cilën/cilin do të flisnim, do ta shpalosnim vehten dhe së bashku do ta kalonim urën e hollë që e ndanë jetën nga vdekja, sikur.....

[GoAheadEagles]

ej o poet po pse je kaq pesimist per jeten?nuk eshte mire te mendosh keshtu.ciao

[Poeti]

Të përshëndes nga zemra!
Jeta është vërtetë e bukur si e tillë, por ka ca nuanca errësire në te që sikur një pikë ngjyrë e zezë në të bardhën e bënë ate të hirtë.....

[Poeti]

Jeta si duket ka shumë sfida dhe një nga ato është rreziku që miqësia e mirë të bëhet dashuri e keqe, apo të tretet në llumin e harresës!? Mua më bëhet se më rrallë ndodhë e dyta se sa që ndodhë e para, por kur ndodhë të bie sikur qatia e shtëpisë mbi kokë!
Nje ndodhje e tillë të tronditë më shumë se tërmeti 6 ballësh, më keq se vërshima e lumit, më fuqishëm se uragani...

[Poeti]

Sikur dielli të lindte në perëndim, vallë do ishte bota më e mbrapësht se sa që është tani?!
Sikur hëna të nxente ditën, vallë do të kishim ngrohje globale nga jasht dhe ftohje zemre nga brenda më shumë se ç'kemi?!
Sikur nata të zgjaste më shumë, valle ne shqiptarët do të ishim më të përgjumur se ç'jemi?
Sikur truri të dukej nga jasht, vallë do të na zbulonte bota se sa të marrë jemi, apo edhe kështu na kanë zbuluar??
Sikur.............edhe shumë pyetje të tilla, por pa përgjigje!

[Poeti]

Do të doja që pesimizmin që më ka pushtuar shpirtin të mund ta ndërroja me vetëm pak optimizëm dhe diellit të ia shiqoja rrezet duke e mbajtur syrin pishë!
Do të doja që jetën time ta ndërroja me një jetë më të thjeshtë, por më të mbushur me lumturi!
Do të doja që miqësitë e mia, të jenë të pathyeshme për tërë jetën!
Do të doja që tek ata që i dua, kurrë të mos ketë lotë hidhërimi, por vetëm lotë gëzimi dhe lumturie.
Unë i vetëm nuk kam fuqi ti bëjë të tërat, prandaj do të doja që ju miqët e mijë të jeni rrezet sikur të diellit që të më ngrohnin zemrën time dhe që të më hapnin rrugët e jetës!!
Do të doja.....

[Poeti]

Nëntori i festës sonë të madhe, më gjeti sikur edhe të gjithë nëntorët tjerë, të zhytur në vetminë time në të cilën gjithënjë e më thellë po fundosem. As edhe fija e fundit e shpresës nuk duket në horizont, as edhe një dorë miku të zgjatet në drejtim timin dhe të më nxjerr nga kjo gjendje trishtimi, kur vdekjen e sheh me sy e nuk mund ti ikish, kur edhe puthja ka shije të idhët, kur edhe buzëqeshja të duket si zgërdhierje, kur përgëdhelja e mikut të duket sikur shpullë në fytyrë apo kur vehtja të duket sikur një hije që ecën e nuk shkon askund!!

[Poeti]

Në jetën time të zymt duket se po lindë një fije shprese, një rreze drite që padyshim më ngroh zemrën dhe e largon akullin që me vite e kishte mbuluar! Më duket se ajo fija e hollë e shpresës ekzistoka edhe për mua, se edhe për mua dikush, diku po menduaka, se nuk qenkam i humbur në shretëtirë, se edhe unë diku paskam miq që më duan dhe më çmojnë, se edhe për mua diku, dikush paska konsideratë, se fjala e tyre MIK, paska qenë e vërtetë dhe se paskësh qenë e thënë nga thellësi e zemrës.
Kjo ndjenjë, kjo rreze, ky shkëlqim, më bën të ndjehem njeri, të ndjehem dikushi, të ndjehem i shpëtuar, të ndjehem Mik i qmuar për dikë...
Ju faleminderit miqët e mi të qmuar, jua paqa borgj për jetë!

[Poeti]

Në prag të festës sonë të madhe, edhe unë kam festë në zemrën time! Jeta, tani për mua ka kuptim. ajo drita e largët në horizontin tim të jetës po afrohet gjithënjë e më shumë dhe gjithënjë e më me forcë e ndriqon jetën time! Unë, i humburi në hapësirë, tani kam drejtimin e jetës dhe në qiellin tim është paraqitur ylli im polar!?

[Poeti]

Miqësia ....?
Ndoshta të fitosh një mik apo një mike, nuk është edhe aq vështirë, por ta mbashë atë miqësi të pastërt, pa interes, të pa përlyer, si duket është shumë vështirë!?
Dhe unë, me çmendurinë time,ndodhë që miqësitë e bardha ti ngjyros në gri! Vallë çfarë po ndodhë kështu me mua, vallë jam unë sikur isha dikur? apo miqët e mijë kanë ndryshuar?

Ka dhe diçka në këtë mes... Kur dua të ndihmoj një mik apo mike, të nxirret nga llumi i jetës, ku është fundosur, me gjithë dëshirën e madhe që të ia arrij, unë nuk e gjej mënyrën e duhur, apo ndoshta kohën e duhur...???

I fundosuri i ndihmon të tjerët që të tejkalojnë lumin!!! sa e pakapshme!