Kur filloj qė pati mbaruar?!

Po kaloja duart mbi kokė
duke kapur fortė flokėt
ah, po ndieja shplodhjen
dhimbjet duke ledhatuar pėr t’i shkuar.

Po i shikoja gjėrat dy herė
nė ēastet qė zemra po mė mbusheshe
pėr herė tė dytė gjithēka mė dukej e plotė,
sikur kėshtu po kuptoja drejtė se ēka ėshtė e dukshme.

Ishte tashmė
tek frynte lehtė era
sado e vogėl nė dhomė,
po fluturoja i lirė me ndjenjat.

Po thyeshe tashmė
njė akull i krijuar nga vetja
fjala mė fliste mėndjen
tek ndjeja se veten natyrshėm po nxjerrja.

S’ishte thjesht njė puthje
as fjalėt qė mė tha mė parė,
ishin pyetjet e saj tė ēuditshme,
qė trupi saj mė tregonte vet se ē’janė.

Dhe mė ra ndėrmėnd,
po kuptoja se kurrė s’pati mbaruar
as nuk e gjeja dot nėse kishte filluar,
fill dhe fund nuk ndjen nė tė dashuruar.

Ishte nė njė anė tė horzontit
tė njė bote brėnda meje,
po mė duheshe ta nxjerrja
nė buzėt e saj tė dashuruar ta merrja.

Ēdo prekje kishte fuqi
ēdo lėvizje tė saj
mė bėnin tė rri
mos t’u lėshoheshim ne tė dy.

Drini.
16 Tetor, 2003.