Skenar filmi!

[StterollA]

nikas, me duket vetja sikur dola nga kinemaja tani.. Me zhyte ne imagjinate..

Me pelqeu jasht mase dhe te uroj sukses me skripten dhe pergjithesisht ne jete.

Nje Korigjim nese lejohet:

Listen, Spielberg, let's get some
sleep now, because tomorrow we have
to wash dishes again. Forget about
dreams. I am more for reality. Good
night, Alex.

Sikur koha, vendi dhe personat qe po diskutonin nuk pershtaten sepse nuk e dinin kush ishte Speilberg.. (s'kishin idene per yjet e hollywoodit, si puna Spielbergut) qe ta diskutonin.. Me duket si kontradikte, apo gabohem?

StterollA

[StterollA]

Postuar më parë nga nikas
po te dergoje edhe dicka tjeter. eshte e njejta history por ama ne shqip. eshte e pa korrigjuar keshtu qe mos i ve re gabimet. ky nuk eshte skenar, por novele. po te dergoje vetem fillimin e noveles...me kupton!

'NE KERKIM TE PASAPORTES'
Nga (Al. S. N.)


"Më i mençur midis dy injorantëve, është vetëm ai që e di"!
(AL NIKA)
(E bazuar në, history të vërtetë!)


KAPITULLI-I
'SARANDË'


Po të mos binte një shi i rëmbyeshëm, sigurisht që unë do
të merrja rrugën tatëpjetë për në plazhin e vjetër. Nuk është
edhe kaq i vjetër si plazh, por ama nuk edi pse e quajnë
kështu. Kur isha i vogël babai më merrte me vete edhe së
bashku vëzhgonim perëndimin e dyellit pothuajse ç'do mbrëmje.
O zot, nuk kishte gjë më të bukur!


Duke qëndruar brenda dritares edhe duke pritur shiun që të
pushojë, mendime të çrregullta me kalojnë nëpër mend. Po
sikur të mos kisha ikur vallë? Po sikur të kisha qëndruar në
Sarandë edhe jeta të vazhdonte me ritmin e mëparshëm? Hehe...
më vjen për të qeshur tani që po kujtojë bisedat e pafundshme
që kishim me Gencin ç'do mbrëmje tek radha e qumështit.
Ëndrrat që kishim për të ardhmen... uau, e çuditshme kjo jeta
e njeriut, humbet edhe me shpejtë se edhe kjo pika e shiut që
posa kaloi.
Të dashur lexues, e di që jeni kureshtarë të dini se kush
jamë unë edhe çfarë 'përallash' po ju tregojë. Quhem Alex
Kondi edhe kam lindur në qershor te 1973 në qytetin më të
bukur në botë, në Sarandë! Lexova diku dikur se 'ç'do njeri
në botë ka një histori të tregojë , por ama disa nga ato
history janë më interesante se të tjerat' (Al Nika-2002 ).
Kështu që edhe unë kam një histori për të treguar, historinë
e djaloshit 'në kërkim të pasaportës'!
Më kujtohet , ishte viti 1981 kur e pyeta babain tim,
Nikolën , a vdesin ndonjëherë njerëzit. "Po Alex, vjen një
ditë që njerëzit vdesin, se kështu është e shkruar nga zoti"
mu përgjigj ai. "O babi ç'farë është 'e shkruajtur nga
zoti'?" e pyeta unë. Ai u kthye nga unë më pa drejtë në sy
edhe mu përgjigj , "është destynia e jetës së njeriut Alex,
ç'do gjë që ne bëjmë apo nuk duhet të bëjmë." Atëherë unë nuk
kuptova se ç'farë ai donte të thoshte por tani pas kaq vitesh
sikur e kam kapur kuptimin e atyre fjalëve. Më vjen keq që ai
nuk është më në jetë që unë t'ja thosha këtë gjë!
Deri ne vitin 1990, jeta ime ishte thjeshtë një jetë e
zakonshme , jetë Sarandeze , siç e quanim në Sarandë. Kur
mbarova shkollën tetëvjeçare 'Adem Shemja', babai im vendosi
që unë të vashdoja studimet pranë gjimnazit 'Hasan Tahsini'.
Nuk e kisha edhe shume me qef, por ama isha i lumtur se aty
kisha edhe gocën e zemrës sime, Sofinë. Harova tju shpjegojë
që nga fillimi por ama unë edhe Sofi, siç më pëlqente ta
thërrisja, u rritëm bashkë. Që në fëmini ndjeva diçka për të
por nuk e dija se ç'farë ishte.


Do kalonin vite që unë të kuptoja se ajo ishte e dashura e
zemrës sime , e para edhe e vetmja! Kushedi sa mbrëmje do
shkonim pranë plazhit dhe do luanim me rërën e butë të
plazhit të vjetër. Po të ishte për ne do rrinim gjithë natën
atje, por e jëma e Sofit, Natalia, apo 'Vjerra' e Aleksit siç
e quanin shokët e mi me shaka, do vinte edhe o ta zinte Sofin
me shuplaka.

I çuditshëm ky truri i njeriut, pak ta ngacmosh edhe fillon
edhe kujton gjithshka. Sa do doja tani që të humbisja në
kujtimet e fëminisë, por ama edi qe u kam dhene fjalën se do
u tregojë historinë time të hidhur edhe çfarë të bëje, më
duhet që të mbajë fjalën.
Siç e përmenda edhe me parë, deri në 90-tën jeta ime nuk
ishte edhe aq interesante. Kisha lexuar kaq shumë libra edhe
kisha parë kaq shumë filma për botën e jashtme sa që ëndëroja
që një ditë të merrja Sofin edhe të shkonim në Amerikë, edhe
kurrë të mos ktheheshim më!
Ndoshta zoti i dëgjoi lutjet e mia, se në të njëjtën kohë
komunizmi filloi të mirrte të tatëpjetën në Shqipëri.
Njerëzit filluan të shpreheshin hapur. Nuk kaluan as 2-3
muaj edhe ne mbrëmje te 31 dhjetorit 1990 lajmi se kufiri me
Greqinë ishte hapur, u shpernda si rrufe! Në fillim nuk na
besohej, por kurrë pamë se shumë njerëz po iknin me makina,
atëhere filluam te kuptonim se me të vërtetë diçka kishte
ndodhur.



KAPITULLI-II
'NISJA'


Pamvarësisht se më të shumtët vendosën të provonin fatin e
tyre, prinderit e mi, sidomos nëna ime Rita, ishin më të
përmbledhur. Më kujtohet që unë dola në sheshin kryesor
pranë policisë edhe gjëja e parë që më vajti ndër mend ishte
që të merrja Sofin edhe të iknim për në Greqi. Rastësisht e
pashë që po vështronte e trembur njerëzit që po hipnin nëpër
makina. "Sof, Sofi" e thërrita. Në fillim nuk më dëgjoi, por
pas disa të thërriturave me vuri re. "Aleksi, thashe se kishe
ikur, ty po të kërkoja" më tha me një frymë. "Sof, si do ikja
unë pa ty" iu përgjigja. E mora Sofin përdore edhe hipem në
një nga 'IFA'-t që sapo bëheshin gati për tu nisur. Megjithë
zhurmën që po behej dëgjova një zë që po më thërriste. Ktheva
kokën edhe pashë prindërit e mi që po vinin me të shpejtë.
"Aleksi, Aleksi, ku po shkon" më pyeti babai. "Në Greqi babi,
a nuk e biseduam? " "Aleksi mos ik të keqen mami se nuk i
dihet se ç'farë ndodhë, ndoshta ju gënjejnë edhe ju vrasin
atje në kufi" më tha nëna duke iu perdredhur zëri. "O mami,
unë e kam vendosur tani, nuk ka zot që të ma kthejë mëndjen"
iu përgjigja edhe ktheva kokën nga ana tjetër që të mos më
shikonte sytë e përlotur.


Kur makina po bëhej gati për tu nisur ndjeva dorën e Sofit
të më tërhiqte. Ktheva kokën edhe pashë të jëmën e Sofit tërë
inat. "Po ty moj budallaçkë ku shkon?" iu kthye asaj tërë
inat. "Mami ty e di që unë e dua Aleksin, po iku ai do iki
edhe unë..." iu pergjigj Sofi, por ama fjalën ia shkëputi nje
nga ato shuplakat që vetëm Natalia dinte te jipte. Sofi u
detyrua te zbriste edhe mua një ndenjë e ftohtë ma përshkoi
trupin. Ndjeva sikur 1000 thika po më nguleshin në zemër.
Shoferi i vuri marshin makinës edhe unë duhej të vendosja
sa më shpejtë. A duhej të qëndroja për Sofin apo të ikja edhe
të plotësoja ëndrën time edhe një ditë të kthehesha .......
1000 arsye për mua që të ikja, vetëm një arsye për mua që të
rrija! Vendosa të ikja. "Aleks, Aleks mos ik të lutem, më the
që më do pse po ikën atëhere...." po më thërriste Sofi kur
makina filloi të largohej . "Të dua Sof, të dua shumë. Të
japë fjalën që do kthehem edhe do të marrë me vete" ia ktheva
unë. "Aleksi kujdes xhani i mamit, po e pe që nuk bëhet gjë
kthehu prapë" nëna ime po me thërriste. Në atë moment mu
kujtua që në mëngjes nëna më kishte dhënë një kryq të
argjentë që t'ja ndreqia tek ustai. Ia kishte dhuruar babai
kur ishin martuar. E thërrita nga larg "O mami harova të të
japë kryqin". "Nuk ka problem Aleks, zoti qoftë me ty". Ato
ishin fjalët e fundit që nëna më tha se pastaj makina u
largua edhe une nuk kisha mundësi te degjoja. Të vetmet gjë
që mund të shikoja ishin sytë e lotuara të Sofit që po
humbisnin në errësirë!
Shumë herë e kam kaluar atë moment nëpër mend edhe një
pyetje me vërvitet gjithmonë nëpër mend; pse, pse nuk zbrita
atë moment edhe ta mirrja Sofin për dore edhe kurrë të mos e
lija te ikte prej meje?! Ndoshta kështu ishte e shkruar siç
thoshte babai im, ndoshta!



KAPITULLI-III
'KUFIRI'


Shumë herë mundohem që të sjellë ndërment se ç'farë ndodhi
më mbrapa deri sa harrita në Greqi, por ama të vetmen gjë që
mund të kujtojë është një gjullurdi që po bëhej atje në
Mursi, në kufi me Greqinë. Ishte një errësirë e tmerrëshme,
edhe nuk të linte edhe koha e ftohtë rehat. Megjithatë, ia
harritëm qëllimit edhe kaluam telat me gjemba. U munduam
shumë që të mos i preknim se mos binte alarmi , kështu na
thanë kështu ju them, nejse, më e bukura e të bukurave ishte
se asnjë nga grupi i jonë nuk e dinte rrugën, kështu që u
munduam ta gjenim orientimin me hamëndje. Pas nja dy orëve
brenda kufirit harritëm në një gardhë me gjëmba si ato të
Shqipërisë. "Hëy siklet, po edhe në Gërqi i kanë kufijtë me
gjëmba" u shpreh një fshatar nga Vlora. "Ndoshta kanë frikë
mos i pushton Shqipëria" iu kthye dikush tjetër me ironi.
"Ndoshta" i përgjigjet fshatari i parë që nuk e kapi ironinë.



E kaluam kufirin edhe pas disa minutave harritëm në një
fshat që na u dukë shumë karakteristik shqiptar. "Mos u
mërzisni" na thotë një Sarandjot që po na udhëhiqte "Është
Sajadha këtu, po kështu duket si fshat Shqiptar". Vashduam
edhe pak më tutje edhe shikojmë një fshatar me gomar. "Për ku
kështu o njerëz " na thotë në shqip. "Ku është kampi i
refugjatëve? " i thotë Sarandjoti. "Ç'farë kampi ore shok,
këtu është Konispoli, hahaha....e pësuat edhe ju si djali i
Ësatit... hahaha ". Ajo përgjigje na ra si bombë. U kthyem
mbrapsht me një frymë edhe u futëm prapë tek vrima që kishim
hapur tek teli i gjëmbave. Filluam te vraponim. Diku diku
dëgjoheshin krismat e atomatikëve që qëllonin në ajër.
Ushtarët po talleshin me refugjatët.

Gjëja që do më ngelet më shumë në mëndje nga kufiri janë
gropat e shumta që pamë. Nuk na mjaftoi frika që na zuri kur
ngatërruam rrugën, por edhe një nga çunat e grupit na tregoi
se ato ishin të mbushura me trupat e atyre që ishin munduar
të arratiseshin para se të hapej kufiri. Me shumë mundime
harritëm më së fundi në tokën Greke. Per fatin tonë të keq,
na zuri një shi i tmerrshëm. Nuk kishte as edhe një vend për
tu mbrojtur. Vendosëm të vashdonim rrugën deri sa harritëm në
një vend ku po bëheshin punime. Pamë disa makina me targa të
huaja edhe një kishë të vogël. Atëherë e kuptuam se me të
vërtetë kishim haritur në Greqi.



KAPITULLI-IV
Kampi i refugjatëve:'FILAT'


"Pos se lene? " e pyet oficeri Grek refugjatin e parë që
ishte në radhë. "Ç'farë thotë ky ore" i drejtohet ky te
dytit. "Po hë ore se je edhe nga Vlora, për emrin të pyet a
derbardhë ...". "Ali më quajnë o shoku oficer" i përgjigjet
fshatari. "Ali, ë... Ilia dhiladhi". Oficeri shkruan Ilia në
regjistër. "Epomenos" i thëret të dytit në rresht. Oficeri i
kalon të gjithë me radhë deri sa vjen edhe radha e Alexit.
"Onoma qe eponimo" i drejtohet oficeri. "Alexander Kondi" i
përgjigjet Aleksi. "Nga je ty Aleks " e pyet oficeri në
greqisht. "Nga Saranda" ia kthen Aleksi. "Duket që e flet
mirë greqishten mos je gjë vorioipirot? " Aleksi shikon i
çuditur, kurrë më përpara si kishte bërrë njeri këtë pyetje.
Ngre supet edhe oficery kur e shikon qe ai nuk kupton i
drejtohet, "A je Greek apo jo?". "Nënën vetëm e kam greke,
është nga gjirokastra, babain e kam Shqiptar". "Aa, do me
thënë je grek" i drejtohet oficeri Aleksit. "Ç'rëndësi ka në
këtë moment?" e pyet Aleksi. "Kam urdhër që voriopirotat ty
trajtojë më mirë...". Aleksi e shikon në sy pastaj hedh një
vështrim nga të dya grupet e ndara edhe shkon me grupin e
shqiptarëve. Një plak i moshuar e shikon me admirim.


Në mbrëmje, kur të gjithë po binin për të fjetur nëpër
tendat e kampit, Aleksi vendosi te dilte një shëtitje nëpër
kamp që të shikonte se çfarë kishte për rreth. Nuk bënte edhe
aq ftohtë si natën e kaluar por megjithatë Aleksi e mori një
xhaketë me vete. Koha ishte pak e vrenjtur, kështu që nuk
kishte edhe shumë dritë. Kur të gjitha tendat mbaruan edhe po
i afrohej një ndërtese të vjetër që siç dukej nuk ishte
banuar për shumë kohë, Aleksi dëgjon disa shurma. I afrohet
godinës edhe mundohet të shikojë se ç'po ndodhte brenda. Për
çudinë e tij shikon disa ushtarë grekë që po mundoheshin të
lidhnin një plak të moshuar. Ai po mundohej t'ju largohej,
edhe Aleksi s'po kuptonte. Ngrihet në majë të gishtërinjave
edhe shikon se një ushtar tjetër që po mundohej të shtrinte
përtokë një gocë ndoshta jo më shumë se 15-16 vjeçe. Aleksit
i ngrihet qimja përpjetë, nuk di se ç'farë të bëjë. Mendon të
hyjë brenda edhe ty ndalojë. Hesiton pasi shikon që ata janë
të armatosur. Largohet i dëshpëruar edhe shkon ne tendën e
tijë. Gjumi nuk e zë. Mendime të ç'regullta i kalojnë nëpër
mend. "Po sikur të kisha marrë Sofin me vete, o zot!". Ulet
për tokë edhe puth kriqin që i dha e jëma.
Të nesërmen në mëngjes shiu ndalon edhe për çudinë e të
gjithëve dyelli del edhe ndriçon gjithshka. Pas disa minutave
edhe Aleksi del jashtë tendës. Fillon të bëjë pak gjimnastikë
por iu kujtua ngjarja e natës së kaluar edhe fillon të
kërkojë plakushin. Pas disa kërkimeve e gjënë jashtë tendës
se vet. "Mirmëngjes" i drejtohet Aleksi. Plakushi as sytë nuk
i hedhë por vashdon të lahet. "Unë pashë gjithshka që ndodhi
mbrëmë " i drejtohet përsëri Aleksi. Plakushi ngre sytë e
përgjumur edhe ata janë me lotë. "Ndyrësirt, ma murn ndern e
familjes. Zoti ma murr grun kurr esha 30 vjeç. Enver Hoxha ma
vru djalën e vetm, pse tha çë nuk kish buk në dyçan. Nusja
vru veten kur e morr lajmn. Gjithshka çë kam në kët bot asht
vetm Alba." Plakushi ulet përtokë edhe rënkon. "Më vjen shumë
keq për këtë gjë që të ndodhi ... por ama po do, dalë unë
dëshmimtar, unë pashë gjithshka". "Jo-jo të lutm mos i thuj
xha njeriut se më kërcnun që do ta vrasn fare po kallzova" ia
pret fjalën plakushi. "Po kjo është padrejtësi! " i bërtet
Aleksi. "Ndixho or djalosh, kur je na kurbet mundohu ta shush
fjalën drejtësi nga fjalor jot...nejse të falemndert për
mbështetjen."

Aleksi drejtohet për në zyrat ushtarake. Troket në derën
kryesore edhe ushtari i shërbimit i hap portën. "ç'do " i
thotë ai si në për gjumë. "A ka mundësi të shikojë
komandantin, ju lutem?" i drejtohet Alëksi në greqisht. "Nuk
është këtu, ç'farë e do?" "Do dëshiroja të raportoja një
p..." Aleksit i merret pak zëri. "Përdhunim " e mbaron
fjalën. "Ee, nuk është këtu tani por do ta lajmërojë unë, në
regull?"


Aleksi largohet për tek menxa e bukës. Futet brënda edhe
shikon një radhë të madhe. "Aleks ore Aleks" dëgjon një zë
që po e thërriste. "Genci jam ore". "Genci, po ty këtu?" "Po
ja thashë edhe unë ta provoja një herë s'kisha bërë
ndonjëherë gjëra të tilla" i thotë ai me shaka duke imituar
Ivan Bregun nga Pallati 176. "Hee, nuk e di po s'më pëlqen
mua këtu" i drejtohet Aleksi. "Po tani kamp është ore, edhe
ty ç'pret të jet, Hotel Turizmi". "O Genco pashë diçka dje,
po e di qe nuk do ta besosh po ta tregova!" "Po na e thuaj ty
njëherë edhe mbase edhe e besojmë." "Pashë tre ushtarë grekë
që po përdhunonin një gocë shqiptare". "Aman edhe ty, thashë
edhe unë se ç'do më thoshe. Unë pashë ca ushtarë grek që po
vinin disa çuna shqiptarë të bënin poza erotike me njërintjetrin!"
"Uau edhe ata i bënin?" "Aleks, zgjohu je në Greqi
këtu, je në vend të huaj, kujton ty se e çajnë shumë kokën
ata për ne? Ne jemi të huaj këtu, more vesh? Të vret edhe
hajde gjë të drejtën ty. Shiko hallin tënd edhe lëri të
tjerët. Dëgjo, kam një mënyrë për të ikur në Athinë. A do që
të vish?" " Po s'të lënë këta, si do ikim?" "Mos u mërzit kam
një plan" "Në regull..." ia kthen Aleksi.



KAPITULLI-V
'Rruga për në Athinë'


Se si harritëm që ta kalojmë gardhin as unë se morra vesh.
Nejse, dolëm me Gencin edhe nja dy te tjerë që as i njyfja në
rrugën kryesore që të nxirrte për në Gumenicë, një zonë me e
madhe e Greqisë , në perëndim të Janinës. Pritëm gjithë
mëngjesin atje por ama as edhe një nga makinat nuk ndalonte.
Pas nja disa orëve një makinë e madhe me gjethe duhani po na
afrohej. Genci filloi t'ja bënte me dorë. Për befasinë tonë
ai ndaloi. "Hë Aleks, ty që di Greqisht thuaj që duam të vemi
në Athinë. " "Për ku kështu?" na pyet shoferi në greqisht.
"Për Athinë" i drejtohem unë. "Unë deri në Patër do shkojë,
po doni ejani. Biletën e kam 5 mijë dhrahmi për secilin."
"Genci deri në Patra vete ky, edhe do 5 mijë për secilin."
"Po mirë mo vemi deri në Patër, afërr Athinës si kur është,
apo jo ore Zhulal?" i drejtohet një djaloshi në krah. "Po ku
di unë ore Genci edhe ty, unë as edhe ne Tirane s'kam qënë
ndonjë herë!" qeshi Zhulali. "Nejse, as paguajmë edhe shohim
e bëjmë" e përfundon bisedën Genci.

Të gjithë paguam nga pesë mijë edhe hipëm në kamjon. Genci
pagoi për mua. Nuk e di por për herë të parë në jetën time e
ndjeva veten shumë ngushtë për kundrejt Gencit. Në Sarandë e
qerasnim njëri-tjetrin gjithmonë , por këtu ishte puna
ndryshe. Leku, sidomos ishte edhe dhrahmi , na nevojitej
jashtë mase. Megjithëse isha rritur me Gencin edhe e kisha
shokun më të ngushtë, më preku mënyra se si pagoi.
Udhetimi për në Patra na mori shumë orë, edhe në mbrëmje, nga
ora 8 harritëm.


Uau, të gjithë shikonim me habi dritat e qytetit. Nuk kishim
parë kurrë diçka të tillë. Ishte një qytet shume i madh.
Sigurisht që Athina ishte edhe më e madhe , por ama për
momentin Athinën se kishim parë akoma.
Zbritëm të gjithë nga kamioni edhe u drejtuam për në
stacionin e autobuzave. "Presim nga një biletë këtu" më thotë
Genci. "Është vonë tani" ia ktheva une. "Ku gjen më bileta".
"Po ku je këtu mo duçe, në Sarandë ?!" më drejtohet ai. Të
gjithë qeshëm. Fjala duçe ishte një fjalë që përdorej vetëm
nga sarandjotët edhe jo të gjithë ishim nga i njëjti vend.
Haritëm më së fundi në stacionin e urbanit edhe shkuam drejt
edhe te sporteli. "A keni bileta për në Athinë? " e pyeta
sportelisten. Ajo na pa me vëmendje. "Nga jeni ju?" "Nga
Shqipëria " ia ktheva unë. "Ua, nuk kam parë ndonjë herë
shqiptarë! " më drejtohet ajo. Për befasinë tonë na flet
shqip. "Unë flasë pakë shqipe, babje eme është arvanitas, po
këtu greqia nuk lë flasi shqipe..." "Po pse?" ia ktheva edhe
unë në shqip. "Politika greke nukë do shqipëria, ku di unë,
nukë kuptoji...". Numuruam paratë edhe pamë që nuk na harrin
për një mijë dhrahmi. Joana , siç e quanin sportelisten ,
buzëqesh edhe na thotë, "Jo problem, unë japë leku". I morëm
perfundimisht biletat, e falenderuam përfundimisht Joanën,
edhe hipëm në urban. Nuk e di por kur hipëm në autobuz se si
e ndjevëm veten. Nuk kishim hipur ndonjë herë në urbane të
tilla. Në Shqipëri i mbanin vetëm për turista. Nejse, pas nja
dy oresh udhetim harritëm në Athinë.

Përkundrasi nga Patra, Athina ishte shumë e ngatërruar ,
shumë lëvizje e madhe. Bënte shumë ftohtë edhe ne ishim me
nga një xhaketë të hollë. U sorrollatëm vërdallë stacionit,
per nja dy ore, mos gjënim ndonjë vend për të fjetur deri sa
gjetëm një lulishte. Genci gjeti disa kartonë edhe ne formuam
një kuti të madhe. U futëm të gjithë brenda edhe u munduam të
afroheshim me njëri-tjetrin. E ftohta po na hinte në palce!



KAPITULLI-VI
'ATHINA'


Kur u zgjuam në mëngjes, bënte aq ftohtë sa që këmbët na
ishin mpirë. Duhet të ketë qenë ora 6-7 e mëngjesit se
urbanet filluan turnin e tyre. Vendosëm të ecnim edhe të
fillojmë të kërkojmë për punë. Na mori gjithë ditën duke
pyetur nëpër dyqane edhe punishtera të ndryshme derisa, në
mbrëmje, gjetëm një magazinë myelli ku kërkonin puntorë
krahu. Na morën të gjithëve për nja 2-3 orë punë. U lodhëm
shumë por ç'farë të bënim, na nevojiteshin paratë për të
ngrënë. Kur mbaruam punë, pronari na lejoi të flinim brënda
në magazinë.
Kaluan disa ditë edhe ne vazhdonim të punonim disa orë në
ditë tek magazina, derisa një ditë Genci erdhi edhe më tha që
kishte gjetur punë në restorant.

Shkuam atje edhe pas një bisede me pronarin e restorantit u
punësuam që të dy. Në katin e dytë përmbi restorantin ishte
një dhomë e vogël që pronari nuk e përdorte. Ramë dakortë me
të që ta merrnim ne edhe ty bënim ndonjë shërbim në shtëpi sa
herë që të kishte nevojë. Roga ditore ishte 4 mijë në ditë,
po ç'farë të bënim sa kishim ardhë në Greqi edhe na duhej të
sistemoheshim një herë për një herë. Dy muaj kaluan edhe ne
vazhdonim të punonim tek restoranti. Nga njëherë pronari na
thërriste tek shtëpia edhe na vinte të pastronim kopështin
përpara oborit, ose ti prisim drutë e thata për oxhak.
Kur kisha kohë të lirë gjithmonë mundohesha të shkruaja
ndonjë letër shtëpisë, edhe në veçanti Sofisë!
"Të dashur prindër, motër e vëlla,
jamë mirë me shëndet edhe të
njëjtën gjë urojë edhe për ju. Tani
që po ju shkruaj jamë në Athinë në
një lagje që quhet Kifisia. Kam dy
muaj që kam ardhur sëbashku me
djalin e Nexhipit, Gencin. Punojmë
që të dy në një restorant Grek edhe
kemi punë të përhershme. Nga ana
ekonomike jemi shumë mirë, vetëm që
na mungon Saranda shumë edhe
sidomos familjet tona....."

Pa mbaruar letrën më zuri një mallëngjim që mi mbushi sytë
me lotë. Më mungonte shumë familja ime edhe sidomos Sofia. E
mbylla letrën duke u premtuar se do ty shifja së shpejti. I
kërkova nënës që ti bënte të fala Sofisë edhe të më dërgonte
ndonjë letër se e dija që Natalia do ja griste po ti dërgoja
unë. Nuk harrova ti thosha nënës që të më puthte motrën e
vogël Margaritën. Oh, po si harrova t'ju tregojë se ne ishim
tre fëmijë në familjen tonë. Unë isha më i madhi. Minella
ishte i dyti edhe pastaj vinte Margarita. Që të tre kishim
nga një diferencë moshe prej tre vjetesh.
Pa pritur mu kujtua dita që kisha ikur. Në mëngjes herët i
kisha premtuar Margaritës që do ta merja të nesërmen në
plazhin e vjetër. Ku ta dia unë që e nesërmja do më zinte në
FILAT. E ndjeva veten shumë ngushte, nuk ia kisha prishur as
edhe një herë qefin!



KAPITULLI-VI (CONT'D)
'PLAZHI I VJETËR'


Shiu posa pushoi edhe unë mendojë që të shkojë tek plazhi i
vjetër për një vizitë të thjeshtë. Kam kaq vite që nuk kam
shkuar. Besoj që kujtimet do të jenë edhe më të kthjellta po
të shkosh tek vendi ku gjithshka filloi....!

Më kujtohet, disa ditë para se të ikja për në Greqi, ishim
ulur me Sofin në të njëjtin vend ku jamë ulur tani, në rërën
e njomë të plazhit të vjetër. Ishte buzëmbrëmje edhe dyelli
posa kishte filluar të perëndonte. "Aleks , Aleksi " më
thërriti Sofi. Bukuria e horizontit më kishte mahnitur kaq
shumë sa që e kisha humbur fare edhe nuk e kuptova që po më
fliste. "Ore më dëgjon ty apo ty them Ritës që je palo
djalë!?" "Aman mos i thuaj se do më rrahi" ia ktheva me shaka
edhe e putha. "Po ta falë vetëm që di të puthësh mirë..." më
tha duke më puthur edhe ajo. Papritur u vrenjta edhe Sofi e
vuri re. "Ç'pate kështu, të ngeli qefi që të putha? Mirë
pastaj, ma jep të puthurun mbrapsht." "Haha, na bëre për të
qeshur "ia ktheva , "nuk është ajo, thjeshtë mu kujtua një
ëndërr që pashë mbrëmë." "A isha edhe unë atje?" "Posi, por
ishte edhe një flokeverdhe tjetër atje me ne" i thashe me të
shpejtë edhe fillova të vrapoja. "Ta tregojë unë ty
flokëverdhen ..." më tha Sofi edhe filloi të vraponte pas
meje. Kur më harriti filloi të më guduliste, duke e ditur që
më rënqethte sa herë që e bënte atë gjë. "Haha Sof ndalo...më
fal vetëm ty ishe por ishe kaq e bukur sa që isha qëruar edhe
më dukeshin dy". Papritur, ndaloi edhe më vështroi në sy.
"Aleks, a më do?" E vështrova në sy, buzëqesha edhe i thashë;
"Dy gjera dua në këtë jetë ... njëra nga ato je ty." Më
përqafoi. "Edhe unë të dua shumë Aleks , nuk mund ta
parafitirojë jetën time pa ty......... Aleks? " "Ç'farë" ia
ktheva. "Ç'farë është ajo gjëja e dytë që do shumë?" "Ëëë...,
s'është gjë, thjesht ajo leshverdhja që të thashë" edhe kësaj
here ia ktheva me vrap për drejt ujit. "Aaa, po ty or byrazer
s'vë mënd" po vraponte pas meje edhe Sofi. Kur më harrity në
ujë për çudinë time nuk më gudulisi. "Harrove të më dëftosh
ëndrrën" më tha.

U ulëm që të dy në rërë. "Ishte pak e ngatërruar si ëndërr
por ama shumë e qartë, mu sikur ishte e vërtetë. Akoma s'po
më ikën nga mëndja" fillova të tregojë unë. "Ishim të dy në
një vapor të madh që po vinte vërdallë Sarandës. Papritur,
unë u hodha në ujë. Një vapor tjetër, më i madh, po kalonte
për në Itali edhe pa e kuptuar u gjënda në dekun e tij. Gjëja
që më çudit ishte se po largohej kaq shpejtë sa s'munda të të
merrja me vete Sof. Fillova të bërtisja aq shumë sa u zgjova
edhe nëna u tremb edhe erdhi me vrap." "Ua Aleks, unë besoj
shume në ëndra edhe nëna ime thotë që ka të bëjë shumë me
ç'farë është e shkruajtur. Ëndrat thjeshtë paralajmërojnë"
"Ç'ja fut kot edhe ty më duket, po është e shkruajtur që ne
të mos jemi bashkë...." e preva bisedën në mes pasi vura re
që Sofi nuk po më dëgjonte. "Aleks a imagjinon dot si do
jemi, le të themi , pas 30 vjetëve? " "Besoj se do jemi të
martuar me fëmijë , edhe ndoshta do jetojmë në Majami " iu
përgjigja. "Hahaha sa shumë imagjinatë që ke, ne s'vemi dot
në Greqi edhe ty kërkon të vesh edhe në Majami!" Unë, për
çudinë e Sofit nuk qesha. E ndjeva veten pak te fyer. Sofi e
vuri re edhe mu kthye e trishtuar.





"Edhe unë do desha Aleks, por mos kujto se të gjitha ëndrrat
bëhen realitet! " "Kurrë nuk i dihet , Sof ,
kurrë ..." Busëqesha , edhe të dy filluam të ecnim drejt
shtëpisë. Perëndimi i dyellit kishte mbaruar!





Copyright © 2003 Nika
All rights reserved.

[Fiori]

Pershendetje nikas...

Kete problemin e emrave e permendem disa here, por duke qene se dje e printa dhe e lexova te gjithe scriptin, mendoj se emrat vertet nuk jane aq te "masakruar". I vetmi emer qe mund te ndryshohet eshte Menelaus (ne George/Gjergj ndoshta, pasi Menelaus ngaterron dhe vendodhjen kohore disi).

Historia me pelqeu shume dhe sinqerisht kam qare ne pune duke e lexuar. Peripecite e emigranteve jane shume reale, dhe besoj se dialoget jane "mese" perfekte duke pasur parasysh ketu "reaksionin" qe pata une (lexuesi) duke lexuar.

Mendoj (mendim personal jo "kopetent"), se ne raste te tilla perderisa tema egziston dhe jep mesazhin qarte, ndryshimet e tjera mund te behen gjate perpunimit dhe xhirimit te filmit.

Uroj qe scripti mos mbetet thjesht i shkruar, po se shpejti ta shikojme ne forme filmi ne kinemate kryesore neper bote


Suksese!


Fioralba

[nikas]

pershendetje te gjitheve!

[Denix422]

Nikas une s'kam shume njohuri nga fusha e skenarit dhe nuk di c'kritika te jap. Po dua te them dicka se me ka pelqyer jasht mase si skenar dhe me jane mbush syte me lot duke e lexuar....Hallall ta beft zoti..do ishte fantastike sikur te realizohej si film.... c'do gje eshte e mundur vlla...edhe njehere rrofsh dhe suksese

[nikas]

adresa e skenarit ka ndryshuar, kliko ketu: SKENARI
gjithashtu, skenari ka ndryshuar disi keshtu qe lexoni versionin e fundit,

pershendetje

[nikas]

--------------------------------------------------------------------------------
Pershendetje Fiori. Kjo tema per skenar filmi ka kohe qe nuk vizitohet. Po ka mundesi ti shuash te gjitha pasi une e kam rishkruajtur Skenarin nga e para.Ka ndryshuar jashtezakonisht shume. do deshiroja te ringjallja kete teme. Ky eshte websiti i Skenarit:

http://www.superatlantis.com/id37.html
shtyp download qe ta zbresesh!

[Baptist]

Na e bjere emrin e skenarit. Ose me thjeshte idene e skenarit, fabulen. (Te di cilin te kerkoj) Per lexim.
Cili ishte skenari qe te duket interesant per ne.


Pa le te shohim...

[nikas]

Skenari Titullohet:

A Journey To Heaven

KLIKO TEK TITULLI PER TA SHKARKUAR!

PERMBAJTJA:

LOGLINE:

After their parents are killed trying to escape to Greece from communist Albania, Alex and Leo revive their Journey to America in their honor.

The Journey, through the narrative voice of an old man, depicts the two conflicting theories of destiny: the theory of BACTERIA (survivalist), and the theory of STARS (Dreamer). The theories evolve within the brotherhood of two boys whose lifetime ambition has been to reach America.

Alex and Leo endure the immigrant struggles by subtle sarcasm and relentless courage. It becomes obvious that the distance between their two worlds is insurmountable. One belongs to the sparkling world of dreams and stars, while the other remains perpetually imprisoned within the world of cowards and proud bacteria.

The jokes, the irony, the vile sarcasm will subside; the only thing that will remain is the agony of their lost brotherhood. They will eventually become indispensable ingredients in each other’s recipes; either to strengthen, or weaken the theories, yet always balancing them to a universal symmetry.

Production Notes: The script is a mysterious journey through the bizarre and surreal world of our protagonists ALEX && LEO. I feel, is a unique script with an important message that today’s movie-going crowd will readily warm to and find gripping. Yet simply because most of us are immigrants or descended from immigrants, this script is unique and marketable to a wide audience.

Copyright © 2003 NIKAS!
PAu-2-737-323
WGA-VKMA1B9F2714

[Baptist]

Mire atehere sepse une paskam shakrkuar nje tjeter.

Nje pyetje per fillim para se te filloj ta lexoj. Perse ke perdorur termet definuese si: "the theory of BACTERIA (survivalist), and the theory of STARS (Dreamer). " ne vend te konvencionaleve, empirist vs idealist?