Retush

[Sokoli]

Lakuriq

Megjithse teorikisht ne të dy duhet të jemi shumë pranë, bile më pranë se çdo gjë tjetër, unë e ndiej dhe ti e di sa larg gjendemi tani. Meqënëse rruga për tek ti o shpirt më është tepër e gjatë, mbase dhe me rreziqe, po bëj sikur i bindem kohës e më mirë po të çoj dy gisht letër.
Nuk po nis të të pyes “si je e si ia çon” pasi këto gjëra i ndiej fare mirë po ashtu si ndiej dhe që të kam lënduar. U bë kohë që nuk të përgjigjem. Shpesh shtirem sikur nuk i dëgjoj rënkimet e tua rrëzë veshit. Ke kohë që mërmërit sa vjen e më mekur, si i sëmuri në ethe, pa patur ndërmend të pushosh. Ka kohë që të injoroj, megjithse unë e ndiej dhe ti e di se dhembim së bashku. Edhe pse zhurmat e jetës që na bashkoi më kumbojnë përditë fuqishëm veshëve të mëndjes, vazhdoj të ta dëgjoj të qarën, që çuditërisht sa vjen e bëhet më fëminore. Detyrohem ti zë dhe me duar, për mos të të ndjerë ty, se dhëmbim të dy.
Ti e di dhe unë e ndiej që më shum borxh të kam se më ke. E vetmja gjë që mund të bëj për ne është të të lutem të më falësh o Shpirt. Më fal që kam lënë Nevojen të të lidhë kaq keq me zinxhirët e saj. Të vrasin, e ndiej! E shoh përherë në kuisjet e tua, kur të shtrëngoj zinxhirët që nuk u ndryshkërkan kurrë, mbase liruar pa dashje ndonjë momenti delirimi.
Falmë për të gjitha herët që të kam shtyrë të durosh kamzhikun e Vullnetit. Nuk e dija që ai hale Vullnet paskësh qënë një dobiç konceptuar ditën që Nevoja përdhunoi Endrrën në sy të së motrës, Dëshirës. Dëshira qe motake asokohe e u traumatizua rëndë. Qysh at’herë ajo s’ka më fytyrë por shpërfytyrë. Padyshim që Dëshira po rritet, shpërfytyra po ashtu, në proporcion të rregullt me orekset e saj që nuk u shkulkan prej themeleve të natyrës sime. Njimend thua do të vijë dita kur shpërfytyra të rritet në atë masë sa të pasqyrojë gjithë shëmtitë në një pulitje sysh, nuhasë çdo vrimë të qelbur të këtij universi me një tendosje flegrash, kafshojë gjithçka me një bashkim nofullash për t’i përtypur më pas në një mbllaçitje të vetme. Por ti ama s’më ke vën re kur të mbyll gojën përditë me shtupa materializmi. Sytë i kam të zënë prej balukeve të Dhimbjes (deri aty ka hipur e poshtra)... nuk të shoh dot ashtu.
Më fal që të tërheq zvarrë sokaqeve të zbrazur e të servir për ëmbëlsirë çorba kazanësh gatuar ti e di se ku. Falmë që të detyroj të ulesh pranë shpirtrash pa shpirt, bile dhe t’u buzëqeshësh, t’u japësh dorën e copëza të vetes. Ti e di mirë që ato fjalë e mendime që të vijnë përkundrejt ndjekin atë rrugën tradicionale që ti e urren aq shumë. Të lindura ti e di dhe unë e ndiej se ku, brumosen pas balleve përtacë të parrudhur mirë për të dalë pastaj hapsirave mes dhëmbësh nervavdekur. Vijnë e përplasen me zhurmë mbi fytyrën tënde të vyer që sa vjen e tingëllon më fëminore se dje. Po ti prapë buzëqesh. E ndiej, e bën për mua. Bile dhe ti e di qe une e ndiej...
Më fal që s’të gjeta dot një shoqe ashtu si di ti... por mos i pri shpresat, se kjo jetë ka më shume fantazi se ne të dy së bashku. Edhe pse nganjëherë kam përshtypjen se tipa si ky pronari që të ra për pjesë e kanë të pamundur të duan, kushedi, mbase ndonjë ditë Nevoja përdhunon përsëri Endrrën e Vullneti bëhet me një motër të vogël. Dashuri do e pagëzojmë. Jam i bindur që Dëshira do të jetë një dado e kujdesur për të mbesën. E imagjinoj qysh tani duke i rendur nga pas me atë buzëqeshjen mamaxhane të skalitur në shpërfytyrë e duke u rrekur t’u përgjigjet kërkesave foshnjore të Dashurise dy për një. Po s’do të ketë faj e shkreta. Me gjithë atë shpërfytyrë që mbart mbi kafkë s’ka si të vëjë re gënjeshtrën më të bukur të natyrës që e bëri Dashurinë një bebe me pamje të pafajshme që të thyen normalet veç me një gugatje zemre, njësoj si ato kotelet e ëmbla që nuk duam t’i lëshojmë nga prehëri duke harruar që një ditë do të shndërrohen në dacër acarues a mace servile.
Kam përshtypjen se gabimisht të duket vetja i mbathur keq. Po edhe në qofsh, mos u mërzit, kam plot kohë të t’i arrnoj teshat. Kam kohë të të arrnoj këto që ke në trup, se ato që mund të veshësh nesër ti e di dhe unë e ndiej që janë grisur bashkë me të djeshmet.
Mos m’u mërzit tani, të lutem, po vetëm fal, po munde.
Fale një rob të vogël lufte si unë, kapur nga ushtria e madhe e Egos, ndëshkuar mbase më rëndë nga të tjerët se luftoi ca më ashpër. Fale këtë gladiator shpatëthyer që ndeshet me lolot e oborrit për kënaqsi e konfirmim perandorak. Fale një dëshmor të mjerë pa lapidar, rënë në këtë betejë të shkurtër e të heshtur, si plot të tjerë. Fale këtë Don Kishot kaluar mbi gomar e veshur tebtil. Fale këtë sofist të mjerë që noton kaq bukur në halen e jetës.
Falmë o mik, falmë!
Falmë në s’të nxjerr dot shëtitje lëndinës por e di mirë që do marrësh shpatin më të thepisur të malit më të shkretë e nuk do shohësh më pas porsa të të liroj zinxhirët. Falmë që të kam mbyllur në këtë kolibe kaq të dyndur e bosh bashkë. Falmë që s’të nxorra njëherë Hënës së plotë të gërvishje mirë bajamet mes ulërimave të tua. “Shhh... se zgjon të tjerët, e të llahtarisur nga vetja vijnë të të vrasin për fare...”
Po të vogël a më mban mend? Eh, Ti at’here ishe i madh, shumë i madh. Më merrje për dore e më fluturoje s’e ndiej dot më se ku. Unë tani po rritem o Shpirt, ti po zvogëlohesh. Sa më tepër shtohen ditët ndër kalendarët e mi, aq më pak po mbesin të tuat. Unë po rritem duke socializuar me këtë jetë, ndërsa ti rinohesh i përgjumur sa vjen e më larg saj. Thua të vijë dita kur të gjendem gjigand e ti të jesh tretur fare?
Por dhe ti na ke një borxh të dyve ama. Pse vazhdon e më rri brënda kur e di fare mire se të gjitha ato që do realizohen vetëm në më lënç?
Nëse nuk je aq katil ndaj mishit e zemërmirë ndaj vetes, prit! Pritmë ca, të rend drejt plakjes e ti ndërkohë drejt foshnjërisë, derisa të vijë dita kur dhe ti të shkosh aty prej nga kam dalë unë.


p.s.
Megjithse unë e ndiej dhe ti e di fare mirë se që të dy shkojmë në kahe të kundërt, ti tepër elokuent në ndienja e unë tepër memec në fjalë e vepra për t’u marrë vesh midis nesh. Unë tepër i vogël për të ndjerë në lartësitë e tua e ti tepër i madh për të parë çikërrimat e mia gjigande që më la trashëgimi me përdhunë kjo natyrë e pjerdhur njerzore.
Matematikisht rezulton të takohemi njëherë, diku, në një pikë. Në qoftë e saktë, bëhu gati të rrokim ca shpatullat. Kam mall për ty.

Të përqafoj tërthorazi.
Me admirim, i yti robërues.

Michigan 2002

[kolombi]

Ndjehem edhe une i varfer,per te mos thene lakuriq ne ndjenja e mendime,per te gjetur fjalet e duhura mes mijarave fjale,te te uroj dhe pershendes.
Bukur shume bukur.
Je gjigand,si ne poezi edhe ne proze,te pakten per mua.
Shyqyr qe e prure koken,se kisha kohe pa te lexuar.

Respekte .

[Diabolis]

Lakuriq

Sytë i kam të zënë prej balukeve të Dhimbjes (deri aty ka hipur e poshtra)...
Unë them ...ka zbritur...
mbase ndonjë ditë Nevoja përdhunon përsëri Endrrën e Vullneti bëhet me një motër të vogël. Dashuri do e pagëzojmë
me idenë që Dashuria nuk lind prej përdhunimit të duhet një lidhje tjetër me një fjalë që unë nuk e di por të takon ta gjesh
Nuk ke pse i mban ato tre fjalët e ndyra, je duke shkruar një letër, që të jep kohë të mendohesh e jo duke folur me tjetrin që të lejon më tepër shtigje shfrimi.
Nuk shkruan për të gjithë; ata që lexojnë pyesin “ç’thotë ky?” e patjetër ndërrojnë temë, ata që dinë si të lexojnë nuk do habiteshin (mbase të kanë lexuar tek “Kur shkrimtari...”), por nëse sërish do ndaheshin në dysh për ato që thua ma merr mendja do bashkoheshin për faktin si i thua.

[Sokoli]

Thx Kolomb.


E di qe dhe mua po me pelqen "zbritja" e dhimbjes D D?
Nga "teza Dashurore" s'me vjen te leviz pasi une flas per ate qe shumica e emerton dashuri.
Padyshim qe nese do ia rishkruaja sot kete leter shpirtit mund ta ndryshoja pothuaj komplet e te shfreja kushedi se c'fare, por ate e kam shkruar mbi nje vit me pare... dhe sikur t'a rishkruaj sot jam i bindur qe mot do te gjej plot per te ndryshuar...
Jam i te njejtit mendim me ty persa i perket faktit qe lexuesi ndahet por nuk bie dakort per sa i perket momentit te ndarjes ama. Me pelqen te besoj se shkak per ndarjen e lexuesve do te behet menyra si i servir gjerat dhe lenda e servrur do te jete ajo qe ka per t'i bashkuar.

Faleminderit shume Dasaret.

[AsgjëSikurDielli]

Sokol, pergezimet e mia. Eshte nje veper shume e bukur, melodioze, dhe shume realiste per disa... e disa tjere. Mua me ka prekur shume, ndoshta pse edhe vete ndiehem ashtu, apo se, e kam kuptuar ate qe ke dashur ta thoshe. Kuptohet, e kam kuptuar sipas menyres sime, qe edhe i shton bukurine shkrimit.

te flm.

[StterollA]

Po ti prapë buzëqesh. E ndiej, e bën për mua. Bile dhe ti e di qe une e ndiej...

Faleminderoju roberuesit per buzeqeshjen.. (ndoshta) e ke ngaqe je nder Don Kishotet me te dashur qe ai ka roberuar, e ndoshta eshte vetem nje buzeqeshje foshnjore e tij..

S'kisha lexuar ndonjehere leter dygishtore te thurur si kjo: art, psikollogji e fillozofi. Komplimente Sokol

[Sokoli]

Falenderime te dyve ASD dhe Sterolla.

[Pentesilea]

Interesant..gjeja me mire qe mund te beje njeriu modern eshte ti shkruaje nje email vetes cdo mengjes....

Kriza'n tem---se shpejti online

)

[Shiu]

Dy here urime Sokol!
Per shkrimin e arrire dhe per botimin e tij ne ARS.

[Sokoli]

Faleminderit per urimet si dhe per lajmin e mire Shiu.