shume, shume kohe me pare ekzistonte nje ishull, ku jetonin gjitha ndjenjat e njerezve: humori i mire, merzitja, dituria...dhe gjitha ndjenjat e tjera, edhe dashuria. por nje dite ndjenjat moren lajmin e keq, se ishulli do permbytel. keshtuqe te gjithe pergatiten anijet dhe po braktisnin ishullin. vetem dashuria deshironte te priste deri ne momentin e fundit. Para se ishulli te fundosej, dashuria kerkoi ndihme. Pasuria po kalonte me nje anije luksose perpara Dashurise. Ajo e pyeti:
"Pasuri a mund te me marresh me vete?"
" Jo, nuk mundem. Ne anijen time une kam shume ar dhe argjend. Nuk ka me vend per ty."
Atehere Dashuria pyeti Krenarine, e cila po kalonte me nje anije te mrekullueshme para saj:
"Krenari, te lutem, a mund te me marresh me vete?"
"Dashuri, nuk mund te mar me vete" u pergjigj krenaria "ketu cdo gje eshte perfekte. ti mund ta prishesh anijen time"
Atehere Dashuria pyeti Merzitjen, e cila po kalonte para saj:
"Merzitje te lutem me merr me vete"
"Ah Dashuri" tha merzitja "jam aq e merzitur, sa me duhet te rri vetem"
Edhe humori i mire po kalonte para Dashuris por qe aq i kenaqur sa nuk e degjoi qe Dashuria po e therriste.
Papritur u degjua nje ze
"Eja dashuri, te marr une me vete"
ishte nje ze i moshuar, ai qe foli/
Dashuria ishte aq mirenjohese dhe e lumtur sa qe harroi ta pyeste te moshuarin per emrin. Kur mberriten ne toke ai iku. Dashuria e vuri re se ishte shume borxhli, pranda pyeti Diturine:
"Dituri, a mund te me thuash se kush me ndihmoi?"
"Ishte koha" u pergjigje Dituria
"Koha?" pyeti dashuria. "perse me ndihmoi koha?"
Dhe Dituria u pergjigje:
"Sepse vetem koha e kupton se sa e rendesishme eshte ne jete Dashuria."
he njerez cfar mendoni?
Krijoni Kontakt