Hapja e bisedimeve Prishtinë-Beograd

[Albo]

Holkeri: Bisedimet e nivelit të lartë serbo-shqiptare, vitin e ardhshëm

Harri Holkeri
HELSINKI (17 Tetor) - Bisedime të nivelit të lartë mes liderve serbë dhe shqiptarë të Kosovës mund të zhvillohen në vitin 2004 dhe statusi i Kosovës mund të zgjidhet vetëm pasi të jetë arritur progres në zgjidhjen e çështjeve praktike, bëri të ditur sot në Helsinki administratori i Kombeve të Bashkuar për Kosovën, Harri Holkeri. "Nuk është planifikuar ndonjë takim i nivelit të lartë por unë mendoj se se një takim për shqyrtimi e situatës mund të zhvillohet vitin e ardhshëm", tha Holkeri në një konference shtypi në Helsinki. Ai refuzoi të thoshte se kur mund të zhvillohej një takim i tillë. Holkeri përsëriti komentet e Bashkimit Eruopian që theksoi se takimi mes përfaqësuesve serbë dhe shqiptarë të Kosovës të martën në Vjenë ishte një sukses, megjithatë ai pranoi se kishte patur disa probleme si për shembull, mungesa e kryeministrit të Kosovës. Holkeri tha se progresi për çështjet e tilla si furnizimi me energji elekrike dhe fati i personave të humbur për shkak të luftës është i nevojshëm me qëllim që refugjatët të fillojnë të rikthehen në Kosovë dhe që të arrihet progres lidhur me çështje më të rëndësishme si statusi i Kosovës. dxh/dxh (Reuters/BalkanWeb)

[Toro]

Dodon,
Sikur problemi i Kosoves te ishte aq i thjeshte saqe Serbia te ishte gati ta leshonte per 500 milione apo 1 miliarde Euro, paguheshin ato pare dhe mbaron ai muhabet. Dhe nuk ke as obligime ndaj serbit, as dhenie territoresh ( kerkojne Kosoven Veriore), madje mund te futesh ne negociata per shkembim te serbeve te Kosoves me shqiptaret e Presheves dhe Bujanovcit, qe te mos kete kembe serbi ne Kosove dhe asnje shqiptar mos jete nen sundimin serb. Por problemet jane me te nderlikuara.

Dhe dicka tjeter! Kosova i perket kosovareve, jo Shqiperise. Ne se duan kosovaret te bashkohen me Shqiperine, bujrum. Me urdhra nuk behen keto pune.

[Skerdi Sika]

Toro, megjithatë Kosova ËSHTË Shqipëri, në mish e shpirt. Ashtu siç është Shqipëri Tirana, Durrësi, Lexha, Kruja, apo, pse jo, Himara. Biles do të thoshja më shumë se aq: Kosova është Prusia e Shqipërisë, foleja e saj e përgjakur: e kam të vështirë të shoh se si do ta kishim ne Shqipërinë pa sakrificat e përgjakshme të kosovarëve.

E kuptoj dëshirën e kosovarëve që të mos i nxjerrin telashe të reja vetes në afat të shkurtë e të mesëm. Aq më tepër kur shumë prej nesh në Shqipëri sikur s'para ndjehemi konfort pranë kosovarëve... Por e vërteta është që kërkesa për pavarësim të Kosovës u formulua në vitet 1950 e 1960 në Kosovë, si etapë rrugore drejt bashkimit kombëtar.

Është koha ta kujtojmë këtë...

[Albo]

Vetem ajo toke qe nuk te perket paguhet, dhe shqiptaret nuk e kane humbur ndonjehere pronesine ne Kosoves pasi jane te lidhur fizikisht dhe shpirterisht me te dhe asnjehere nuk e kane braktisur, edhe pse genocidi serb i Stefan Dushaneve te dikurshem dhe Millosheviceve te sotem nuk ka rreshtur.

Ata qe trumbetojne "bashkimin" me fjale me Shqiperine, bejne mire te ulen e mendojne perpara se te flasin si ai papagalli qe perserit poshte e lart fjalet pa kuptim. Bashkimi i trojeve shqiptare eshte i pashmangshem, por kjo nuk eshte prioriteti aktual i ceshtjes sone kombetare. Tre jane prioritetet e ceshtjes sone kombetare ne keto momente:

1) Pavaresia e shtetit te ri te Kosoves.
2) Clirimi i shtetit am nga pushteti i mafies ne pushtetin e votes dhe ligjit.
3) Njohja dhe respektimi i plote i te drejtave te shqiptareve ne shtetin e Maqedonise.

Pasi keto tre prioritet te jene permbushur, shqiptaret do te jene ne pozita krejt te tjera ne Ballkan. Nga nje popull inekzistent ne Ballkan, ne do te jemi me pozita gjeostrategjike me te mira se te gjithe fqinjet tane.

Hapet e metejshme do te jene BASHKEJETESA dhe BASHKEPUNIMI i ngushte midis shqiptareve ne Kosove, Maqedoni e Mal te Zi me shtetin am, ku do te perpilon programe te tilla qe shqiptaret te njihen me njeri-tjetrin, te vizitojne njeri-tjetrin, tu mesojne femijve te tyre te njejtin abetar, te njejten histori, te shohin te njejtin televizion, te lexojne te njejtat gazeta, te punojne e investojne se bashku, te shijojne lirine se bashku, te ndihmojne e forcojne shtetet e tyre demokratike se bashku.

Bashkimi i shqiptareve nuk ka per te ardhur as ne nje dite, as me nje vendim, dhe as me fjale, ka per ta sjelle vete koha per aq kohe sa shqiptaret jane te perkushtuar per te ndertuar nje komb e nje shtet.

Albo

[Shpirt Njeriu]

Përfaqsuesit e shqiptarëve të Kosovës pas shumë përpëlitjesh e mëdyshjesh duket po bëhen gati të “shkojnë” në bisedimet me serbët më 14 tetor 2003 në Vjenë. Gjë që pritej edhe pse kësaj radhe për disa kohë u krijua një përshtypje sikur Rugova, Daci, Thaçi, Rexhepi, Haradinaj e të tjerë kolegë të tyre, që kanë fatin dhe barrën e rëndë të flasin në emër të shqiptarëve, po binin në një mendje për të mos marrë “Udhën e frikës”.

Por tashmë lexojmë në gazeta dhe dëgjojmë në emisione televizive se “Rugova konfirmon pjesmarrjen në Vjenë” ( “Dita” 11 tetor 2003); “Rugova e Daci do të shkojnë në Vjenë” ( “Shekulli” 11 tetor 2003); “Presidenti Rugova gati për në Vjenë” ( “Tema” 12 tetor 2003); “Rugova; jam gati për bisedimet e Vjenës” ( (Ballkan” 12 tetor 2003); “Holkeri: Vendim i përgjegjshëm i Rugovës” ( transmetim televiziv i datës 11 tetor); “Mbledhje e PDK-së. Thaçi fton institucionet e Kosovës të marrin vendim të përgjegjshëm për dialogun. Kanë konfirmuar pjesmarrjen politikanët e ftuar për bisedimet e 14 tetorit. Pritet fjala e fundit e Rexhepit” ( Shekulli: 12 tetor 2003”). “Fjala e fundit” e kryeministrit Rexhepi mbase duhet konsideruar si zhvillimi më i mirëpritur e më i rëndësishëm. Në gazetën “Dita” të datës 13 tetor 2003 është shkruar :”Kryeministri Rexhepi s’do të shkojë në Vjenë”. Nuk na kanë munguar edhe lajmet për reagime sherramane si “Thaçi : Kryeparlamentari Daci është i papërgjegjshëm” dhe “Qosja : Rugova e Daci ulin dinjitetin e delegacionit” ( “Panorama” 12 tetor 2003).

Hashimi qenka shumë i zemëruar se Daci ka penguar parlamentin e Kosovës të marrë një vendim miratues për pjesmarrjen në bisedimet e Vjenës. Kurse Qosja edhe këtë rast e ka shfrytëzuar për të shpalosur një alergji personale ndaj Rugovës e Dacit, të cilët, sipas Rexhepit, nuk vlekan për të përfaqsuar Kosovën edhe pse me votat e shqiptarëve të Kosovës këta dhe jo Rexhepi janë caktuar për punëra të tilla. Pra pranimi i bisedimeve të Vjenës po shoqërohet menjëherë, ashtu si në prag të nisjes për në Rambuje, me gërricjet e pahishme e inatçore të liderëve politikë e intelektualëve zhurmëmëdhenj të Kosovës. Për fat të mirë ka ende zëra politikë e shoqërorë si të Haradinajt, Demaçit që janë kundër pjesmarrjes në këto bisedime. Kjo të paktën vlen si një fakt që i provon botës se shqiptarët nuk do të gëlltisin lehtë atë që po u bën diplomacia ndërkombëtare që po i merr edhe një herë për veshi drejtuesit e politikës së Kosovës për t’i ulur si nxënës harrakatë para mësuesve të rreptë serbë.



Shqiptarët e trembur për të hyrë në bisedime, po hyjnë në bisedime nga frika



Fjalën “Shkojnë” duhet ta vemë në thonjëza, sepse në fakt përfaqsuesit e politikës së shqiptarëve të Kosovës nuk po shkojnë vetë, por po i çojnë të tjerët me përdhunë në bisedimet e Vjenës. Është për të qeshur e për të qarë kur lexon fjalët “ kanë konfirmuar pjesmarrjen politikanët e ftuar për bisedimet e 14 tetorit”. Rugovës, Dacit, Thaçit, Rexhepit apo të tjerëve që mund të jenë me ta u thuhet se ata nuk po shkojnë në Vjenë si të mandatuar të rregullt, por si “të ftuar”. Pra, nuk është Kosova që përcakton e vendos se kush e si do ta përfaqsojë, por dikush tjetër që shpërndan ftesa si për një koncert apo karnaval. Papranueshmërinë e kësaj sjelljeje e ka theksuar edhe kryeministri Rexhepi kur është shprehur : “ Jam i gatshëm të bisedoj me fqinjët, përfshirë edhe Serbinë, por ky është vendim që i takon përfundimisht Kosovës”( “Dita” 13 tetor 2003).

E keqja më e madhe e kësaj nisje të përdhunshme të politikanëve të Kosovës për në Vjenë është se këta nuk kanë guximin ta thonë publikisht këtë fakt, t’i thonë popullit të tyre se po shkojnë me detyrim, nga zori, ashtu sikurse shkuan para tyre të tjerët në Rambuje. Ata nuk kanë guximin të thonë shkoqur se as nuk e dinë mirë se përse po i çojnë kështu me zor në Vjenë. Kuptohet që politikanët kosovarë të “ftuar” nga Holkeri, (që tani nuk po vepron më si Kryeadministrator i OKB-së, por si Mëkëmbës i pushtetit të Beogradit në Kosovë), për të qenë përballë serbëve nuk e kanë të lehtë të thonë : “nuk vimë”. Megjithatë kryeministri Rexhepi e dha shembullin se edhe kjo mund të thuhet kur deklaroi : “ Do të jetë vendimi ynë kur, si dhe përse të bisedojmë. Ky nuk mund të jetë vendim i tjetërkujt, tani nuk është koha e duhur”. Por, nuk duhet ta kenë dhe aq të vështirë të thonë : ne po vimë me detyrim, do të dëgjojmë përse na keni çuar atje dhe pastaj do të shohim e do të bëjmë, pasi të sigurohemi nëse jemi ftuar për bisedime, apo për t’u vënë para faktesh të kryera.

Që bisedimet të jenë bisedime e jo llogje ka disa parime dhe rregulla të përcaktuara që duhen respektuar. Nuk është vendi të shtjelloj këtu teorinë e së drejtës ndërkombtare për traktatet në fazën e bisedimeve. Më duket se në kushtet kur shqiptarëve po u imponohen bisedimet me serbët, për t’u bindur se këto nuk janë bisedime të mirëfillta e serioze mjafton të mbajmë parasysh një “Regull të artë” që e ka formuluar ish-Presidenti i nderuar i SHBA, Xhon F. Kenedi, në fjalimin e tij para Kongresit më 20 janar të vitit 1962 : “ TË MOS HYJMË KURRË NË BISEDIME NGA FRIKA, POR TË MOS KEMI FRIKË TË HYJMË NË BISEDIME”. Këtë rregull të artë Xhon F. Kendedi kishte nevojë ta formulonte në kohën kur duhej të bisedonte me Hrushovin për të kapërcyer “Krizën kubane” të shkaktuar nga vendosja e raketave sovjetike në territorin e Kubës, vetëm 90 milje larg SHBA.

Pierre Salinxher, ish-zëdhënësi i shtypit i Presidentit Kenedi, shumë kohë më vonë, ka shkruar për fjalimin që mbajti Kenedi pas disfatës së ndërhyrjes amerikane në Gjirin e Derrave në Kubë për të rrëzuar Kastron : “M’u mbush trupi me morrnica kur ai shpalli: ‘Politika e kombit tonë do të jetë për ta konsideruar çdo sulm të nisur nga Kuba kundër hemisferit perëndimor si një sulm të Bashkimit Sovjetik kundër SHBA, që do të sjellë raprezalje mbi vet B.S.Çmimi i lirisë është i lartë por amerikanët kanë qenë gati ta paguajnë gjithmonë atë. Dhe nëse ka ndonjë rrugë të cilën ne kurrë nuk do ta zgjedhim, kjo është rruga e dorzimit dhe e nënshtrimit. Objektivi ynë nuk është fitorja e forcës, por mbrojtja e së drejtës. Nuk ka paqe duke e paguar këtë me çmimin e humbjes së lirisë, por duhet paqe e liri njëherësh, këtu në këtë hemisferë dhe ne shpresojmë të bëhet kështu në tërë globin. Nëse Zoti dëshiron ne do të arrijmë objektivin tonë” ( “ Kujtime”, ribotim frëngjisht1995, ff. 211-212))

Është e qartë se “rregullin e artë” dhe fjalët e Kenedit të cituara nuk mund t’i zbatojë e t’i thotë gjithkush me përpikmëri, siç mund ta zbatojnë SHBA, apo një numër i vogël shtetesh të fuqishme në botë për shkak të potencialit ekonomik e ushtarak, të numrit të madh të popullsisë, apo të aleatëvet të fuqishëm që kanë. Është e qartë se nga politikanët shqiptarë të Kosovës nuk mund të kërkohen fjalime e qëndrime si ai që ka mbajtur Xhon F. Kenedi. Por duhet të jetë gjithashtu e qartë se në një farë mase këtë rregull dhe frymën e fjalimit të Kenedit, se nuk vlen paqa e siguruar duke e paguar me

çmimin e humbjes së lirisë, se edhe kur nuk e ke forcën duhet të luftosh për të drejtën, duhet ta respektojë gjithkush, edhe i dobëti, çdo shtet apo komb që lufton për pavarësi. Ky rregull i artë e kjo frymë kenediane duhet të frymëzojnë e udhëheqin edhe politikanët e Kosovës “ të ftuar” të shkojnë në bisedimet e Vjenës, në qoftë se synojnë që bisedimet t’i bëjnë në kushtet e një dinjiteti minimal dhe me njëfarë sigurie se nuk do të merren krejtëisht nëpër këmbë gjatë atyre që quhen bisedime.



Shqiptarët e kanë pësuar shpesh nga moszbatimi i “rregullit Kenedi”



Deri tani nuk ka ndodhur në asnjë rast që përfaqsuesit e shqiptarëve të kenë shkuar vetë, me vullntetin e tyre të lirë e me vendimin e tyre të pavarur në bisedime ndërkombëtare për çështjen kombëtare shqiptare. Deri tani përfaqsuesit e shqiptarëve ose nuk janë thirrur fare në të tilla bisedime, ose janë lënë të sillen jashtë dyerve të sallave të mbledhjeve, ose janë futur në sallë me status të kufizuar, apo sa për t’u njoftuar vendime të marra nga të tjerët. Edhe kësaj radhe duket qartë që në Vjenë pëfaqsuesit e shqiptarëve nuk po shkojnë, por po i dërgojnë me shtrëngim, sikurse i morën me forcë për t’i mbyllur si robër lufte në kështjellën e Rambujesë në vitin 1999 që t’u komunikonin tekstin që kishin përgatitur amerikani Hill me rusin Majorski.

Të tilla arsyetime nuk kanë arsye të na i marrin për ters, ose për cinizëm ata që do të shkojnë në emër të shqiptarëve të bisedojnë në Vjenë. E kuptojmë pozitën e tyre të vështirë si njerëz që kanë përgjegjsinë për të marrë vendime, ndryshe nga pozita jonë jo si vëzhgues që kemi lirinë të shprehim mendime. Por, e tillë ka qenë gjithmonë jeta, siç dëshmon historia. Dikujt do t’i takojë në emër të shtetit apo të kombit të bëjë me dhimbje të madhe edhe punë që dalin me humbje, apo me turp. Dikush ka pasur fatin e keq të nënshkruajë kapitullime të dhimbshme në emër të të mundurve, apo të të mashtruarve.

Në Kushtetutën socialiste të Shqipërisë, të miratuar në vitin 1976, kishte një dispozitë që ia ndalonte çdo shtetasi shqiptar të nënshkruante kapitullimin. Por kjo dispozitë ishte më shumë një monument ligjor i inatit ideologjik, se një normë juridike me vlera praktike. Duket se serbët tani kanë vendosur të shkojnë, në një formë, sipas frymës së një dispozite të tillë, përderisa e vënë si ndalim ligjor për çdo shtetas serb që të pranojë pavarsinë e Kosovës. Sado që diplomacia ndërkombtare bën sikur tallet me këtë dispozitë dhe e quan atë pa kurrfarë ndikimi në përcaktimin e statusit të Kosovës, gjëja e parë që do të kuptojnë përfaqësuesit e shqiptarëve që do të shkojnë në Vjenë do të jetë presioni i madh i kësaj dispozite serbe mbi ta. Prandaj tani kemi edhe këtë arsye shtesë të besojmë se shqiptarët nuk po shkojnë por po i çojnë në Vjenë, madje duan t’i çojnë si cjapin tek kasapi.



Është frikë edhe kur bisedon me armikun nga frika e mikut.



Është e treta herë qysh nga shpallja e pavarsisë së Kosovës dhe e Republikës së Kosovës që përfaqsuesve të pjesës së kombit shqiptar në Kosovë u takon të shkojnë në bisedime me serbët e Serbinë pa u respektuar ky “rregull i artë’ i formuluar nga Xhon F. Kenedi.

Disa herë përfaqësuesit e shqiptarëve të Kosovës kanë bërë bisedime ( flasim për ato të njoftuara publikisht, jo për bisedimet sekrete) me serbët në kohën e Milosheviçit. Blerim Shala në librin e tij “Vitet e Kosovës 1998-1999”, Prishtinë 2000, jep dëshmi interesante se si shqiptarët e Kosovës kanë biseduar nga frika, ose janë lënë jashtë bisedimeve edhe kur janë marrë vendime ndërkombëtare që preknin Kosovën. Për të shpjeguar pse përfaqsuesit e Kosovës nuk u përfillën në Dejton kur u arritën marrëveshjet për Bosnjen me Serbinë e Milosheviçit, Blerim Shala ka cituar fjalët e diplomatit amerikan Rudolf Perina : “ Në Dejton janë ftuar ata që kanë luftuar. Dejtoni është një marrëveshje e paqes midis palëve të inkuadruara në luftra në Kroaci dhe në Bosnje-Hercegovinë”. Kosova, pra, nuk e kishte fituar këtë të drejtë sepse nuk kishte luftuar.

Por Shala na siguron se Perina nuk po i qortonte shqiptarët pse nuk kishin bërë luftë. Përkundrazi, sipas rrëfimit të Shalës : “Perina natyrisht shtoi që shqiptarët kanë bërë zgjidhje të drejtë sepse , në të kundërtën, Kosova do të ishte rrënuar tërësisht, qindra mijëra vetë do të vriteshin, shumë më tepër do të dëboheshin nga Kosova” ( (f.22). Pra, mospërfshirja në luftë, sipas Perinës, kishte shpëtuar Kosovën nga një katastrofë, por ama po e linte çështjen e Kosovës jashtë rregullimit politik-diplomatik ndërkombëtar në Dejton. Këtu kemi një shembull se si frikësimi është përdorur për justifikim të diplomacisë së mospërfshrijes së shqiptarëve në një proces bisedimesh që kishte të bënte edhe me ta dhe ku, sipas shumë ndodhishë të mëpasme, rasti i Kosovës është përdorur për të kompensuar lëshimet që do të bënte Milosheviçi në Bosnje.

Kemi pasur disa shenja ( në radhë të parë diplomacia e Hollbrukut, më pas e Hillit dhe tekstet e Rambujesë) që të bëjnë të besosh se Milosheviçit atëherë, nëpëmjet ndonjë marrëveshje xhentëlmenësh i janë premtuar lëshime në Kosovë për qëndrimet “elastike” që duhej të mbante në çështjen e Bosnjes. Fakti që Milosheviçi është tani si i pandehur në Hagë e bën edhe më të fortë trysninë e atyre marrëveshjeve xhentëlmenësh mbi diplomacitë që kanë dijeni për to. Mbase ndonjë diplomat po aktivizohet tani në mënyrë gjysëm private të bëjë diçka që serbët të mos reagojnë me “zemërim milosheviçian” që nuk mbahen parasysh marrëveshjet me Milosheviçin!

Një mesazh gati si të Perinës shqiptarëve ua jepte edhe një vëzhgues i kujdesshëm dhe njohës i mirë i problemeve të ish-Jugosllavisë, gazetari Viktor Majer, kur shkruante : “ Politikës kosovare i mungon realizmi, aq sa do të jepni aq do të merrni” ( Gazeta :”Zëri i Popullit” 13.2. 1996). Ka analistë që edhe tani na kujtojnë se ne shqiptarët zgjidhjen e problemeve tona nuk duhet ta presim si dhuratë pas atmosferës së favorshme që u krijua në vitin 1999 për çështjen shqiptare sepse gjërat ndryshojnë përsëri për keq. Në një koment të tij të fundit me titull “Lojë e madhe shahu në Ballkan” ( gazeta “Koha Jonë 12 tetor 2003) Patrik Mur na kujton se rusët e serbët kanë mjeshtra të mëdhnej në lojën e shahut dhe se ata tani po luajnë fort edhe në tabelën e shahut të politikës ballkanike dhe ndërkombtare që të lehtësojnë barrën e amerikanëve për të tërhequr ushtarë nga Ballkani t’i dërgojnë në Afganistan e Irak, madje të furnizojnë me ushtarë serbë luftën amerikane në Afganistan e Irak si shkëmbim të lëshimeve që do t’u bëhen në Kosovë.

Nuk mund të dimë nëse dimplomati amerikan Perina qëndron ende në vlerësimet që përmend Blerim Shala edhe pas asaj që ndodhi në Kosovë në vitet 1998-99. Por, nuk ka asnjë dyshim se zhvillimet e deritanishme në Kosovë e mbështesin plotësisht vlerësimin e bërë nga Viktor Majer se “ sa të japësh do të marrërsh”. Kur në veprim hyri UÇK-ja me aksione të armatosura Kosova doli nga mpirja e “politikës së gandizmit” dhe faktori ndërkombtar u angazhua ndryshe. Por, çlirimi i Kosovës nga ushtritë serbe u bë në një mënyrë të tillë, e cila krijoi gjendjen e tanishme “ as në qiell, as në tokë”, “as nën serbët, as jashtë hijes politike të Serbisë”.

Diplomacia ndërkombtare ende vazhdon të jetë në ato pozitat paradoksale si në kohën kur Kosova ishte nën sundimin serb dhe shqiptarët në rezistencë pasive. Në faqen 29 të librit të tij Blerim Shala ka theksuar se : “Qasja e këtyre dy diplomatëve (ameriknait Gelbard dhe gjermanit Ishinger që merreshin me Kosovën) ndërtohej mbi qëndrimin e njohur perëndimor për mospranueshmërinë e gjendjes status -quo dhe të aspiratave të kosovarëve për pavarësi. Po ashtu qeveritë perëndimore e dinin fare mirë që lufta në Kosovë do të trondiste krejt Ballkanin, prandaj ato, përmes këtyre emisarëve provonin të ndalnin rrjedhën e mbrapshtë të ngjarjeve, duke shtrënguar për së tepërmi palën më të dobët në këtë konfrontim, atë shqiptare”. Megjithatë diplomacia ndërkombëtare nuk e ndali dot rrjedhën e mbrapshtë të ngjarjeve që e planifikonte Serbia dhe iu desh NATO-s të ndërhynte ushtarakisht në çastin kur kjo rrjedhë u bë më e rrëmbyer se kurrë. Status quo-ja ndryshoi në terren, por jo në aspektin politiko-juridik ndërkombtar. Diplomacia ndërkombtare ende e quan të papranueshme pavarësinë e Kosovës dhe kërkon madje një rikthim në atë status quo që deshi ta modifikonte për presion, që shqiptarët vetë të jepnin pëlqimin për të mbetur të lidhur me Serbinë. Ashtu si atëherë edhe tani presioni më i madh bëhet mbi palën më të dobët, shqiptarët, që të heqin dorë nga pavarësia e të futen me “autonomi substanciale” nën Serbi.

Për t’ia arritur këtij qëllimi diplomacia ndërkombtare para vitit 1999 shpresonte tek bisedimet serbo-shqiptare, ku pala e dobët të pranonte kushtet e palës më të fortë. Dihet se të tilla bisedime nisën nën kujdesin e “Shën Exhidios” për të zgjidhur problemet praktike të shkollimit të shqiptarëve në Kosovë. Pra, qysh atëherë është përdorur marifeti që serbët e shqiptarët të bisedojnë në fillim për disa “çështje praktike”, pastaj të kalohej në bisedimet për çështjet politike”. Tani flitet për ”çështje teknike, pastaj për problemin e statusit”. Është e njëjta metodë pune për të tërhequr shqiptarët në grackë edhe duke i joshur me mundësirat që të merren me diplomaci të hollë, edhe duke i frikësuar se dështimi i kësaj diplomacie do t’u kushtojë shumë. Bisedimet në kujdesin e “Shën Exhidios” nuk dhanë asnjë rezultat konkret për shkollimin e shqiptarëve, kurse Milosheviçit i shërbyen për demagogjinë e tij dhe paralizimin e politikës shqiptare..

Pastaj u ndoq rruga e bisedimeve në nivele politike për çështje të tjera. Edhe këto manovrime i gjejmë të pasqyruara në librin e Blerim Shalës. Ai përshkruan se si u kurdisën projektet për bisedime midis përfaqsuesve të Kosovës e Milosheviçit, si u krijua grupi shqiptar i të 15-tëve që do të shkonin për bisedime me Sllobodanin, si ndikonin diplomatët e huaj për të përfshirë njërin apo tjetrin në këtë grup. Dihet roli që luajti në atë kohë diplomati amerikan Riçard Hollbruk që të mundësonte takimin e përfaqsuesve të shqiptarëve të Kosovës me Milosheviçin. Nuk na hiqet nga kujtesa ajo skena që kemi parë në televizion kur përfaqsuesit shqiptarë u paraqitën gjithë ndrojtje para Milosheviçit dhe e gjithë kjo diplomacia e madhe u katandis në “një vrimë të bërë në ujë”. Milosheviçit ai takim iu desh sa për t’u thënë ndërkombtarëve se i priti përfaqsuesit e pakicës shqiptare në Kosovë, por ata as nuk dinin se përse të ankoheshin tek kryetari i shtetit të tyre.



Rikthimi i hijevet diplomatike të së shkuarës ringjall frikën e vjetër tek shqiptarët



Mos vallë edhe tani në Vjenë në një formë pak më “dinjitoze” për shqiptarët do të përsëriten të njëjtat skema e skena? Qeveritarët e Beogradit kanë thënë hapur se për ata takimi i Vjenës është në thelbin e tij politik e juridik si ai takimi i dikurshëm i shqiptarëve me Milosheviçin në Beograd pas ndërmjetsimit të Hollbrukut.

Shfaqja përsëri e Hollbrukut, bashkë me Kushnerin në Kosovë dhe ngulmimi i tyre që shqiptarët të shkojnë pa tjetër në takimin me serbët në Vjenë të ngjall parandjenja të frikëshme se po rikthehen hijet e së kaluarës në marrdhëniet serbo-shqiptare, edhe pse për njëfarë kohe u duk se mendimi i Hollbrukut kishte evoluar në drejtimin e duhur, meqenëse rekomandoi pavarësinë e Kosovës si zgjidhje më e mirë e problemit pas ngjarjeve të vitit 1999. Hollbruku sërisht po sillet në kontaktet me shqiptarët si “buldozer i diplomacisë”, si njeriu që di të përplasë fort grushtin mbi tryezën e palës më të dobët, përsëri të shqiptarëve, që këta të stepen sa më shumë dhe të shkojnë atje ku duan serbët e si duan serbët.

E vlen të risillen në kujtesë e të mbahen mirë parasysh kur të vlerësojnë presionet për të shkuar në Vjenë fjalët që Riçard Hollbruk i thoshte Ibrahim Rugovës më 12 maj 1998 : “ Unë ju them se është më mirë të takoheni me Milosheviqin. Ju mund të fitoni nga ky takim sepse do të tregoni përpara Perëndimit se jeni të gatshëm për të gëlltitur shumëçka, vetëm për të ndaluar luftën në Kosovë.. Pastaj menjëherë pas takimit me Milosheviqin ju do të priteni në Uashington nga Presidenti Bill Klinton” ( Blerim Shala “Vitet e Kosovës” f.57). Përfaqsuesit politikë të shqiptarëve në takimet me Milosheviçin dhe në Rambuje gëlltitën gjithçka që ua rrasën me zor në gojë serbët e ndërkombëtarët dhe lufta në Kosovë nuk u ndal nga kjo. Tani shqiptarëve po u thonë të shkojnë në Vjenë të gëlltisin edhe një herë nga ato gjellërat politike që gatuajnë serbët në kuzhinat e politikës së tyre tradicionale që i gëlltitën dikur dhe i vollën nga hundët. Nëse politikanët bëjnë të njëjtin gabim për herë të dytë, sidomos në çështjen kombëtare, e kanë hak të akuzohen për mëkate e faje të rënda.

Duket që Holllbruku nuk ka ndyshuar jo vetëm stilin, por as perceptimet e tij për problemin e Kosovës dhe as nuk është çliruar nga nostalgjitë për diplomacinë e tij kur i impononte politikës së SHBA pikëpamjen se njeriu me të cilin mund të bëheshin punët në Ballkan ishte Milosheviçi dhe shteti që duhej mbështetur për të mbajtur rregull e qetësi në Ballkan ishte Serbia. Duket tani marrin edhe një herë vlerë si në atë kohë kur janë thënë fjalët e Bob Dollit (artikull në “Boston Globe” më 12 gusht 1998) se politika amerikane dëmtohej duke ndjekur të tilla rekomandime të Hollbrukut. Tani përsëri lexojmë me mjaft shqetësim nëpër gazeta se Hollbruku u thotë shqiptarëve të Kosovës : “Shkoni në Vjenë , mos i jepni Serbisë një fitore të lehtë ( Gazeta “Dita” 9 tetor 2003); “Mospjesmarrja e shqiptarëve në bisedime, gabim i madh” ( “Gazeta Shqiptare” dhe “Shekulli” 7 tetor 2003) “Mbroni serbët nëse doni pavarësi”( “Dita” 6 tetor), “Kosova nuk mud të ketë ardhmëri nëse nuk i ndal krimet kundër serbëve që janë rrezik për vet Kosovën... Pavarësia nuk përkrahet nga asnjë vend i botës nëse ka spastrim etnik. Tregoni botës se njerëzit që i bëjnë këto krime janë gjykuar “ ( “Shekulli” 7 tetor 2003) e fjalë të tjera si këto për t’i trullosur sa më shumë përfaqsuesit politikë të shqiptarëve. Duket se Hollbruku është rikthyer në mendësitë e këshillat që i jepte Rugovës në maj të vitit 1998 dhe që nuk i sollën dobi as Kosovës, as Rugovës edhe pse e priti Presidenti i SHBA.

Por, shqetësimi më i madh nuk është nga këto fjalë të ashpra kërcënuese që thotë diplomati amerikan, të cilat në fund të fundit mund të merren si përsëritje recetash moralizuese për shqiptarët. E keqja është se të tilla fjalë u drejtohen nga Hollbruku shqiptarëve pikërisht në një kohë që ka një fushatë shumë të gjërë për demonizimin e shqiptarëve, për të fajësuar këta për çdo ngecje të procesit në Kosovë që të lehtësohet pozita e Serbisë dhe të favorizohet ofensiva politike, diplomatike e propagandistike serbe për të çuar përpara planet që ka për rikthim sa më parë në Kosovë.

Hollbruk dhe Kushner në shkrimin e tyre të botuar në “Uoll Strit Xhërnal” në titullin “ I miri, i keqi dhe i shëmtuari” (ribotuar në shqip nga “Tema” më 10 tetor dhe “Shekulli” më 12 tetor 2003) mbi vëzhgimet e fundit që kanë bërë në Bosnje e Kosovë janë treguar të gëzuar për përparimet në Bosnje dhe të dëshpëruar për ngecjet në Kosovë, që ata nuk i paskan pritur. Është e “çuditëshme” se Hollbruk dhe Kushner për ngecjet në Kosovë nuk kërkojnë shkaqet e përgjegjësit e vërtetë, që janë të lidhur me punën e UNMIK-ut dhe me ngatërresat që bëjnë serbët, por kërkojnë vetëm përgjegjësira të shqiptarëve krejt padrejtësisht sepse shqiptarët nuk vetqeverisen ende dhe institucionet e Kosovës janë më shumë dekorative. Tani duan t’i bëjnë edhe kurban për të larë mëkatet e të huajve në Kosovë dhe bashkëfajtorë me ndërkombëtarët për lëshimet që planifikohen t’i bëhen Serbisë në Kosovë.



Diplomacia ndërkombëtare ende ndjek ndarjen “zotërinjtë serbë” dhe “robërit shqiptarë”



Hollbruk dhe Kushner e pranojën se “ Nëse Bosnja është si e lirë dhe e pavarur, Kosova është vetëm e lirë”.

Me e saktë do të ishte të thuhej “Në Kosovë i lirë është UNMIKISTANI”. Këtë gjendje politike e ka pasqyruar shumë bukur artistikisht Lirijon Kadriu, artist nga Kosova, në Bienalen e Tiranës. Ai ka shpjeguar për gazetarët tiranas se nëpëmjet punimit të tij ka dashur të percjellë mesazhin se për ndërkombëtarët që sundojnë Kosovën “ kosovarët janë njerëz të botës së tretë”. Në këtë vlerësim të artistit nga Kosova gjenden rrënjët e shpjegimit përse përsëri po rikthehen hijet e dikurshme të diplomacisë ndërkombëtare që zgjidhjen e problemit e kërkonte duke ua faturuar shpenzimet shqiptarëve për çdo “rregullim” në Ballkan, duke bërë presion kryesisht mbi shqiptarët për lëshime territoriale, politike, kulturore, për durim maksimal e për kërkesa minimale në mbrojtje të të drejtave dhe të aspiratave të tyre kombëtare.

Është mendësia e vjetër e diferencimit midis shqipatëve si “popull primitiv”, i prapambetur në Ballkan dhe sllavëve e grekëvë si “popuj zotërinj” të Ballkanit, të cilët duhet të sundojnë mbi shqiptarët. Sa herë që shqiptarët kanë klithur për mizoritë që u kanë bërë grekët e serbët ndërkombëtarët kanë përdorur argumentin se “shqiptarët duhet të durojnë deri sa zotërinjtë e tyre të bëhen të mëshirshëm sepse në fund të fundit janë pakicë në Greqi e Serbi dhe pakicat duhet të kënaqen me pak”. Tani që u vjen radha serbëve të jenë në pozitën e pakicës kombëtare në Kosovë ndërkombëtarët përmbysin rregullin e tyre dhe thonë se shqiptarët duhet të arrijnë menjëherë nivelin e popullit më të përkryer të botës, të ndërtojnë shoqërinë më të përsosur të historisë së njerëzimit, të zëvendësojnë shtetin me shoqërinë multietnike që të kenë të drejtë të kërkojnë pavarërsi, para se të meritojnë njohje ndërkombëtare të pavarëisë.

Shqiptarëve të Kosovës u kërkohet si një haraç i padëgjuar gjëkundi për njohjen ndërkombëtare të pavarësisë të venë më parë pakicën serbe në pozitë të privilegjuar, t’i mbajnë edhe një herë serbët mbi zverkun e tyre të stërmunduar nga kolonizimi serb qysh na viti 1913. Prandaj edhe Beogradi trimërohet dhe çirret e ngjirret se para se të caktohet statusi përfundimtar i Kosovës duhet të “plotësohen standartet”, e parëpcaktuara nga askush publikisht, por që në fshehtësi janë bërë me synimin që nëpërmjet “mbrojtjes së pakicës serbe” në Kosovë këtu të rikthehet në forma të maskura pushteti i Serbisëb.

E në kushte të tilla është paarsyeshme që diplomatë të shquar botërorë si Hollbruk e Kushner t’ia ngarkojnë fajin Kosovës pse këtu nuk krijohet një gjendje e tillë kur serbët të mos kenë asnjë ankesë, t’u kërkohet shqiptarëve që para se të lypin pavarësi të krijojnë me serbët armiqësorë në shekuj një harmoni të atillë si ajo kanë krijuar finlandezët e Holkerit për një pakicë folklorike suedeze në ishujt Aland. Kurrë nuk ka për t’u krijuar gjendje e tillë që serbët të mos ankohen ndaj shqiptarëve në Kosovë edhe sikur diplomacia ndërkombëtare të bëjë atë që është e tmerrshme të mendohet, ta kthejë pushtetin serb në Kosovë si në kohën kur Milosheviçi nisi fushatën nga Fushë Kosova për të vendosur hegjemonizmin serb në ish-Jugosllavi. Serbët e Kosovës janë ankuar kundër shqiptarëve edhe kur serbët ishin sundues të plotfuqishëm në Kosovë dhe silleshin me egërsinë më të madhe ndaj shqiptarëve. Kush nuk na beson ne shqiptarëve le të marrë të lexojë librin e mësueses angleze Meri Motes të titulluar “Kosova-Kosovo. Preludi i luftës 1966-1999”, e cila ka jetuar e punuar në Kosovë në vitet 1960 dhe njeh mirë serbët e shqiptarët, madje ka njohur më parë serbët e Beogradit se shqiptarët e Kosovës.



Shqiptarë nisen për Vjenë me pralajmërimin se “statusi i Kosovës” është paracaktuar



Hollbruk dhe Kushner kanë shfrytëzuar vizitën në Kosovë për të shpallur se edhe pse shqiptarët përbëjnë 90% të popullsisë së Kosovës për ta si status përfundimtar nuk mud të mendohet më shumë sesa paravendos Rezoluta 1244 e Këshillit të Sigurimit të OKB-së, një “autonomi thelbësore” që askush deri tani nuk e shpjegon se çfarë është e çfarë mund të jetë.

Le t’i venë çfardo epiteti të bukur, të kuptueshëm apo enigmatik nga prapa fjalës “autonomi”, kjo nuk është as ajo që kërkojnë shqiptarët, as ajo që mund të zgjidhë problemin. Nëse Hollbruku, Kushneri e të tjerë edhe tani në prag të fillimit të bisedimeve në Vjenë flasin vetëm për një kësi autonomie atëherë kjo duhet marrë si mesazh se statusi përfudimtar i Kosovës qenka përcaktuar, por nuk shpallet zyrtarisht sepse më parë kërkohet që nën maskën e bisedimev për “çështje tenike” t’u imponohet përfaqësuesve të shquiptarëe në Vjenë një rregullim që e bën fakt të kryer përfshirjen e Kosovës në Serbi, ose në Unionin serbo-malazez që kur të shpallet pastaj zyrtarisht të mos ketë mbetur më shteg për diskutim, për kundërshtim dhe për për rishikim, por vetëm për disa protesta kalimtare.

Prandaj Holkeri dhe ndërkombëtarët tjerë kërcënuan se nëse parlamenti i Kosovës nuk autorizon qeverinë të shkojë në bisedime, atëherë qeveria mund të shkojë vet dhe nëse qeveria nuk e bën këtë atëherë Holkeri do të ta zgjidhë problemin duke thirrur e detyrar përfaqësuesit e partive politike të përf aqësojnë Kosovën në Vjenë. Pra, për Holkerin e ndërkombëtarët ka rëndësi që vetëm dikush nga shqiptarët e Kosovës të shkojë në Vjenë sa të bëhen formalitet për t’i vënë në dijeni se cilat do të jenë kompetencar e pushtetet e Beogradit në Kosovë. Kjo do të jetë si akti i marrjes dijeni nga shqiptarët e Kosovës, por një akt i paapelueshëm. Pra, Holkeri dhe ndërkombëtarët kanë për detyrë tani të plotësojnë në Vjenë procesin që nuk u përfundua në Rambuje, sepse Miloshviçi nuk nënshkroi me qëllim që të bënte përpjekjen e fundit për ndryshimim me vrasje masive e spastrim etnik të fizionomisë etnike të Kosovës.

Fktortë ndërkombëtarë duket si shpërblim për shmangjen e shpërnguljes masive të shqiptarëve me genocid në vitin 1999 duan të shkëpusin me çdo mjet nga shqiptarët pëlqimin për zyrtarizimin përfundimtar të asaj që synohej në Rambuje, të mbeten përsëri nën Serbi.Prandaj edhe këtë herë përfaqësuesit e shqiptarëve po i dërgojnë me detyrim në Vjenë, silkurse i dërguan në Rambuje. A do të nënshkruajnë këta edhe një herë?! Të presim e të shohim. Frika është e madhe se për hir të miqëve mund të bien edhe një herë në grackën e armiqëve.

Prandaj duhet besuar ajo që është shkruar me kohë se në Vjenë nuk do të bisedohet për “çështje teknike”, se nuk ka kuptim të bëhen bsedime shqiptaro-serbe pa u përcaktuar statusi i Kosovës, se shqiptarët duhet të kërkojnë më parë nga ndërkombëtarët statusin e Kosovës pastaj të pranojnë kërkesat e tyre për bisedimi me serbët. Edhe politikanët e Kosovës e kanë të qartë se në Vjenë i çojnë për t’u imponuar statusin e Kosovës jo të bisedojnë për “çështje teknike”. Hashim Thaçi ka deklaruar : “Ajo çka unë do t’i propozoja drejpërdrejt Beogradit është të njohë pavarësinë e Kosovës... në Vjenë nuk ka çështje teknike, por vetëm politike për t’u diksutuar. ( “Gazeta Shqiptare” 8 tetor 2003). Ramush Haradinaj shkon më tej dhe refuzon të jetë i pranishëm në bisedimet e Vjenës nëse nuk plotësohen kushtet për përfaqësim në baza të barabarta me serbët, jo për nga tituj e përfaqësuesve, por për nga niveli i su bjekteve ndërkombëtare midis të cilave do të zhvillohen bisedimet.

Ashtu siç i kanë konceptuar serbët bisedimet Vjenës dhe siç përpiqen t’i imponojnë përfaqësuesit e ndryshëm të diplomacisë ndërkombëtare duhet pranuar vlerësimi që bën Adem Demaçi :”kpaitullim i shqiptarëve para Serbisë dhe strategëve ndërkombëtarë të rikolonizimit të Kosovës”.



Politikanët janë gjithmonë përgjegjës në radhë të parë para kombit të vet



Pra kemi të bëjmë me situata të njohura më parë si : heqja nga Milosheviçi të autonomisë së Kosovës në vitin 1989, ripushtimi serb i Kosovës në vitin 1945; marrja me dhunë e miratimit të Mbledhjes së Prizrenit në vitin 1945 për përfshirjen e Kosovës në Republikën e Serbisë së AVNOJ-it. Edhe tani pushtetarët e Beogradit po i referohen Serbisë së AVNOJ-it për të mbështetur pretendimet e tyre të formuluara në “Deklaratën për Kosovën si pjesë e pandashme e Serbisë”. Në secilin nga këto raste serbëve u është dashur ndonjë forum ose përfaqësi shqiptare për të zyrtarizuar para botës projektet e tyre.të imponuara me dhunë. Veçse në kushte e tanishme ndërkombëtare do të të jetë mëkat e turp shumë më i madh në qoftë se shqiptarët në Vjenë pranojnë të tilla përsëritje.

Këtë duket e dinë mirë fare politikanët kryesorë të Kosovës. Kjo mund të jetë dhe asrsyeja madhore që qeveria e Kosovës ka ngulmuar që të ketë patjetër një miratim nga parlamenti për të pranuar bisedimet e Vjenës. Duke përfshirë parlamentin në këtë histori qeveritarët sigurisht kanë menduar së parie të lehtësojnë veten nga përgjegjësia historike që mund t’u bjerë mbi shpatulla në Vjenë. Duke ngatërruar parlamentin në këtë histori përgjegjësia ndahet së tepërmi tani e më vonë. Por përfshirja e parlamentit në këtë histori qysh në hapat përgatitorë do t’i hiqte Kosovës një mundësi për të shpëtuar in ekstremis, aq sa mund të shpëtohet nga rrokulisja dëmtprurëse e procesit të imponuar të Vjenës. Prandaj pushtetarët e politikanët shqiptarë të Kosovës “të ftuar” të shkojnë në Vjenë do të bënin më mirë që në këtë fazë fillestare të mos e implikonin parlamentin, të shkonin e të dëgjonin çfarë do t’u thuhej në fillim dhe menjëherë të ktheheshin për të njoftuar popullin e parlamentin e për të menduar për hapat e mëtejshëm. Që të bëjnë këtë ata sigurisht duhet të tregojnë se nuk kanë edhe aq frikë nga faktorët ndërkombëtare, apo implikimet e mundshme të mëhershme me serbët, të dëshmojnë se ata nuk patën frikë të shkonin në në bisedime të dyshimta, por nuk mund të vazhdojnë të bëjnë bisedime të pakuptimta nga frika dhe nën diktat.



Bisedimet në Vjenë në kushtet tanishme janë të pakuptimta



Serbët nuk do të shkonin në bisedimet e Vjenës nëse nuk kishin synim e shpresa se mund të arrijnë të rikthejnë pushtetin e tyre në Kosovë në forma më të maskuara. Është e vështirë të besohet se politikanët e pushtetarët serbë e kanë kuptuar dhe duan ta pranojnë se Kosova është e humbur për Serbinë dhe se bisedimet e Vjenës u duhen sa për konsum politik brenda në Serbi, ose për të zhvatur sa mund të zhvasin nga Kosova e nga faktori ndërkombëtar.

Prandaj shqiptarët nuk kanë arsye të gëzohen kur mjeku i diplomacisë franceze Kushneri u ofron ndonjë pilulë qetësuese me fjalëlët “Është e qartë se Serbia nuk mund të ketë të dyja edhe Kosovën edhe Europën dhe përderisa ata nuk e marrin dot më Kosovën përfundimisht duhet të fillojnë të përballen me realitetin. Pak serbë guxojnë ta thonë këtë publikisht por ata e dinë se Kosovën e kanë humbur”.( “Tema” 10 tetor 2003). Nëse do të ishte me të vërtetë kështu edhe vet Kushneri nuk dotë kishte arsye të ngulte këmbë se statusi përfundimtar i Kosovës duhet të kufizohet në një “autonomi thelbësore”, siç ka bërë kur ishte kryeadministrator në Kosovë dhe siç bën edhe tani bashkë me Hollbrukun.

Formulim i Kushnerit është i llogaritur t’u thotë shqiptarëve se ata nuk kanë ndonjë të keqe që “përkohësisht” ( term që mbetet gjithnjë i papërcaktuar) të mbeten në njëfarë lidhje me Serbinë me pespektivë që “përfundimisht” ( në një kohë të papërcaktuar) të shpëtojnë prej saj. Serbëve u jepet këshilla që të kënaqen me një lidhje “përkohësisht” se përfundimtare ajo mud të bëhet vetëm kur të vinë kohëra më të mira për ata. Meqenëse rusët po kërkojnë një konferencë ndërkombëtare që kufinjtë e Ballkanit të caktohen “përfundimisht”, atëherë diplomacia më elastike Hollbruk-Kushner ushtron presion mbi shqiptarët të shkojnë në Vjenë e të bien në ujdi me serbët për një zgjidhje të “përkohëshme” që do të kënaqte përgjysëm të dyja palët. Pra çështjen e Kosovës nuk duan ta zgjidhin, por ta lënë mollë sherri në Ballkna, por të një sherri që rëndon kryesisht mbi shqiptarët dhe serbëve nuk u prish asnjë punë..

Udhëtmi i pëtbashkët Hollbruk-Kushner në Kosovë është paraqitur edhe si një ngrohje në atmosferën mdis Francës e SHBA në këtë periudhë acarimesh mids tyre për shkak të Irakut e të Lindjes së Mesme. Mirëpo kur në Ballkan bëhen veprime për të zbutur zemërimin francez apo rus dihet se kurbani për këtë gjë do të jenë gjithmonë interesat e shqiptarëve. Prandaj kur vërejmë se bëhet një diplomaci e tillë është ngushëllim shumë i vogël dhe aspak qetësim ajo që është shkruar në “Veçernije Novosti” se një shef i Grupirt Ndërkombëtar të Krizës, Xhejms Lajon paska thënë se : “Kosova tanimë është e pavarur”, çka kanë qejf ta marrin si të vërtetë të padiskutueshme disa shqiptarë të lodhur nga padrejtësitë ose shumë iluzionistë e spekulues politikë sshqiptarë.

Zotëri Xhejms Lajon ka bërë një deklaratë me vend se :“Shtypi serb shtrembëron realitetin kosovar, pasi në Kosovë është me qetë se në Sserbi”. ( “Dita” 5 tetor 2003). Por për fat të keq mënyra si Hollbruk bën presion nbi shqiptarët dhe kërkon prej këtyre një trajtim qiellor dhe një përkujdesje engjëllore për serbët, se përndryshe nuk kanë për të pasur pavarësi, nuk tregon se këto vlerësime objektive të Lajon mbahen parasysh nga diplomatët,



E shkuara duhet të na ndihmojë të kuptojmë më mirë të sotmen



Janë shumë domethënëse edhe sot porositë që u paska dhënë shqiptarëve ministri i jashtëm i Gjermanisë Kinkel, ai Kinkel i cili për demagogji vinte deri në malet e Tropojës të betohej se ishte mik i shqiptarëve. Por sipas librit (ff.47,48) të Shalëss Kinkeli nëpërmjet diplomatit me mrin Gruber i kishte trasmetuar Rugovës këto porosi : pala shqiptare të tregohet më energjike e më aktive në ofertat për fillimin e bisedimeve me palën serbe (kjo do të thotë që Kinkeli donte që vet shqiptarët të bënin sa më shumë lëshime paraprake); udhëheqja shqiptare në Prishtinë të distancohet qartë nga grupet e armatosura shqiptare( pra “miku” Kinkel donte të fuste sherr e përçarje brenda shqiptarëve, siç po fusin sot midis palestinezëve); Kinkel ishte i gatshëm të priste Rugovën për vizitë të re në Bon ( pra joshje diplomatike për politikanët shqiptarë, siç i kanë joshur disa edhe në fazën e përgatitjes së bisedimeve të Vjenës) Përveç këtyre Gruber gojarisht trasmetonte porosinë kryesore të Kinkelit për Rugovën : “Liderët shqiptarë nuk duhet të shpresojnë se Perëndimi do të intervenojë ushtarakisht edhe po që se gjendja në Kosovë keqësohet” ( pra “miku “ i shqiptarëve thoshte se shqiptarët do të mbeteshin nën mësshirën serbe nëse nuk kapitullonin. Tani u thuhet sse po të moss shkojnë në Vjenë do t’u mundësojnë serbëve një fitore të lehtë.)

Blerim Shala na rrëfen se si ushtrohej atëherë presioni mbi shqiptarët që të uleshin në bisedime si donin serbët. Mase dikur ndonjë tjetër do të bëjë një libër të ngjashëm për të treguar se si po ushtrohet sot presion mbi politikën dhe udhëheqësit shqiptarë në Kosovë që të shkojnë në Vjenë në kushtet që duan serbët dhe miqtë e tyre. Natyrisht nuk mund të presim sa të kemi në dorë atë libër për të na qartësuar këto presione dhe na duhet të shprehemi sipas analizave që bëjmë për ngjarjet e zhvillimet e njohura publikisht në bazë edhe të përvojave të deritanishme. Shqetësimi është që të mos përsëriten ato ndodhi të dhimshme që tashmë e dimë se na kanë sjellë më shumë dëm se dobi, që të mos shkojmë gjithnjë me “urtinë”, aspka të urtë, se nuk i bihet murit me kokë, nuk kemi çfarë të bëjmë, ka mund të bënim, kaq bëmë.

Një gjë kemi mundësi ta bëjmë duke iu përmbajtur edhe “rregullit të artë’’të Kenedit: të themi pa frikë që përderisa Kosova nuk është njohur si shtet i pavarur, bisedimet me serbët për “çështje teknike” le t’i bëjë UNMIKU. Arbër Xhaferri është shprehur drejt për këtë çështje me terminologji edhe më profesionale se “një protektorat nuk bën bisedime me një shtet”. Kështu është. Prandaj ka qenë krijuar forma e vartësisë ndërkombëtare e quajtur “protektorat”, që protektori të bënte politkën e jashtëme në emër të të protezhuarit ( të mbrojturit). Përderisa OKB e ripërtëriu në një formë të re institutin e vartësisë ndërkombëtare të protektoratit në Kosovë, atëherë duhet t’i përmbahet rregullit që bisedimet t’i bëjë ajo. Holkeri ka detyrë të përfaqësojë Kosovën në bisedime ndërkombëtare kur ta urdhërojë OKB-ja. Holkeri nuk ka as detyrë as tagër të të urdhërojë politikanët e Kosovës të shkojnë të bëjnë bisedime si ato të Vjenës. Misioni i Holkerit në Kosovë është të kujdeset për të gjitha interesat e Kosovës jo të imponojë bisedime që serbët i shfrytëzojnë për të mbështetur tezën se ata po bisedojnë me shqiptarët e Kosovës si shteti me provincën.

Në të gjitha rastet që u përmendën shqiptarët kanë shkuar në bisedime nga frika, edhe pse janë munduar të hiqen sikur nuk kishin shumë frikë të bisedonin me serbët. Tani po vjen rasti i tretë të verifikohet në praktikë nëse shqiptarët po shkojnë apo jo nga frika në bisedime me serbët në Vjenë dhe nga sa drejtime të ndryshme ndjejnë frikë ata që shkojnë në bisedime. Po të mos kishin frikë nuk kishin përse të pranonin të shkonin në Vjenë pas aq shumë ngurimesh që treguan. Nuk ka asnjë premisë që në Vjenë të bëhen bisedime normale. Do të ketë vetëm bisedime të pakuptimta, “dialog shurdhësh”



Po diplomacia e Shqipërisë....!



Në Shqipëri për bisedimet Vjenës ka pasur komente shtypi të vakta më shumë sipas pikëpamjeve të huazuara nga jashtë.

Pushtetarët shqiptarë kanë qenë edhe më të vakët se komentuesit, madje gati të frikshëm për të thënë ndonjë fjalë me peshë, për të përcaktuar ndonjë qëndrim me fizionomi shqiptare, më të ndryshëm nga modelet e përpunuara nga diplomacia ndërkombëtare. Fjala më me peshë është thënë tani së fundi nga kryetari i Kuvendit Servet Pëllumbi se “bisedimet janë të rëndësishme e punë me përgjegjësi”.

Është botuar dhe një koment h shprehet dëshira që në bisedimet e Vjenës të ketë dhe një vend për Shqipërinë, jo për “paternalizëm”, por sepse Shqipëria mund të dhënka ndihmëse meqenëse është një aleate e SHBA dhe BE. Arsyeja që jep komentuesi më shumë vlen për përfdorcuar dëshiruën e mirë që Shqipëria të mos përfaqësohet në këto bisedime të Vjenës. Shqipërisë do t’i shkonte dhe i takon të jetë në Vjenë vetëm si aleate e posaçme e shqiptarëve të Kosovës, jo si aleate e SHBA e BE, që kanë politikën e tyre e cila në shumë raste do të ushtrojë presion mbi shqiptarët e Kosovës,. Prandaj më mirë Shqipëria të mos jetë fare në Vjenë se të jetë sa për të shtuar nurmin e atyre që ushtrojnë presion mbi shqiptarët e Kosovës që këta t’i bëjnë lëshime s Serbisë.

Të paktën duke mos qenë në Vjenë Shqipëria shpëton nga turpi i implikimit të drtejtpërdrejtë nënjë diplomaci të pahishsme ndaj shqiptarëve të Kossvës e gjithë kombit shqiptar. Kur Shqipëria nuk përfaqësohet në bisedime të tilla dhe dëshpërimi i shqiptarëve nuk bëhet aq i madh.



Abdi Baleta, 13.10.2003





SHTETI GREK KËMBËKRYQ NË DROPULL



Me siguri do të habiten nacionalistët gjirokastritë që një shkodran merr guximin të shkruaj për Dropullin. Sigurisht që gjirokastriti, qeveritarët e atjeshëm, për sjelljen e qeverisë së sotshme shqiptare karshi gjirokastritit dhe mbarë shqiptarëve dhe për rolin që po luan qeveria greke sot në Shqipëri me ndihmën e Fatos Nanos, Sali Berishës, Aleksandër Meksit, Kishës Ortodokse Greke me Janullatosin në krye, me Ruçat, Paskal Milot, Mustafa Nanot, Piro Mishat, Dulet etj., etj., llomhane antishqiptare.

Dropulli dhe Shkodra janë një, janë pjesë e trupit të Shqipërisë, janë troje shqiptare që nga pellazgët, ilirët e sot. S’ka punë greku aty. Larg duart nga Shqipëria ju tradhëtarë shqiptarë që punoni për grekun.

Për greqizimin e Shqipërisë kanë shkruar dhe vazhdojnë të shkruajnë shumë nacionalistë shqiptarë. Unë po shkruaj të ndihmoj sadopak nacionalizmin dhe po tregoj si më poshtë: Ja kush më revoltoi dhe më nxiti t’i them shqiptarit se ku na kanë çuar PD-ja e PS-ja, me qeveritarët e tyre dhe çfarë kurajo ka “dropulliti” argat, i ardhur në Shqipëri për të punuar tokat tona shqiptare.

Ata sot këndojnë

RROFTË SALA DHE TOSI QË NA DHANË TAPITË,

RROFTË SIMITI QË NA JEP DHRAHMITË.

Në Dropull është ulur këmbëkryq qeveria greke dhe ja çfarë u thotë dhe porositë popullatën atje: “Ju pleq mos u largoni nga shtëpia, se ju vjen Lazarati, Laçi, Golemsi e malokët e veriut dhe ju pushtojnë tokat dhe shtëpitë.

Antishqiptarizmi i qeverisë greke shihet më qartë se kurkund në Shqipëri, në Dropull. Aty nuk ekziston më administrata e qeverisë shqiptare sepse është ulur këmbëkryq shteti grek, këtë e vërtetojnë me veprimet që bën greku, çdo familjeje pensioniste (përveç pensionit që merr nga shteti shqiptar) i paguan pension mujor afërsisht 80000 dhrahmi që bëjnë afërsisht 300$.

Në të gjithë Dropullin janë ngritur kisha të reja orthodokse nga fondet e Kishës Greke dhe aty nuk sheh tjetër veç kryqit grek. Mbreti i atij vendi është bërë Janullatosi.

“Dropulliti” argat nuk të lë të futesh në Dropull po mori vesh se je gjirokastrit pronar, verior (të cilët i quan malokë), mysliman, lazaratas, lab, golemas etj. “Dropulliti” argat të pret mirë në rast se merr vesh se ke shkuar me rekomandimin e Janullatosit.

Në Dropull janë asfaltuar me asfalt të cilësisë së lartë (asfalt betoni) të gjitha rrugët kryesore dhe deri tek rrugicat më të vogla (krahaso rrugët e Shkodrës me gropa – gropa dhe pa kurrfarë kanalizimi, me rrugët e fshatrave të Dropullit), me të vërtetë të vjen si themi ne në Shkodër, me vra vehten.

Me superstradën Kakavi-Gjirokastër të gjithë vlerën monetare të tokave të pronarit gjirokastrit i kanë marrë “argatët” e Dropullit. Zot të tokave janë Gjirokastritët, sot zot i tokave u bë argati, eja bëj mirë po deshe (i merr argatët për sevapë, i fut në punë, ju jep shtëpi dhe i jep mundësi jetese) e ata të përgjigjen me mosmirënjohje, bile të përzejnë dhe të fyejnë kur shkon të kërkosh të drejtën tënde.

Si arabët dhe italianët kanë një proverb: “duke bërë mirë është mirë, duke mos bërë mirë është edhe më mirë”.

Çdo shqiptarë sot e ka të qartë se ku e ka synimin Greqia: me të gjitha mënyrat kërkon Vorio-Epirin dhe kërkon artificialisht duke shtuar numrin e kombit grek në truallin shqiptar (nga 60000 minoritarë grek që janë kërkon t’i bëj 600000 minoritarë grek), ku të gjithë orthodoksit shqiptarë kërkon t’i bëjë me kombësi greke.

Po jap një shëmbull të freskët: unë kam një shok që gruan e ka orthodokse puro shqiptare dhe nga familje atdhetare shqiptare, i kërkojnë asaj të marri kombësi greke dhe si shpërblim t’i lidhin pension (mbasi është pensioniste) 240000 lekë të vjetra.

Ja pafytyrësia e grekut. Me poshtërsinë më të madhe kryeministri jonë bashkë me Simitisin merr pjesë në vallen Karaguni (guna e zezë) në inagurimin e një vorreze në një fshat të Dropullit, varrezë e sajuar me 30-40 varre mermeri të grekëve të vrarë për mbrojtjen e tokave gjoja greke (Vorio-Epiri) domethenë luftëtari grek qenka vrarë në tokën shqiptare për të mbrojtur tokat greke. Ja deri ku kanë shkuar udhëheqësit tanë shqiptarë. A është kjo një tradhëti?!!!!

Unë si mbrojtës i pronarëve, më del detyrë të jap një skicë të thjeshtë për pronësinë e tokave të gjirokastritëve në Dropull: E gjithë toka e Dropullit është pronë e familjeve gjirokastrite si: Topullinjtë, Karagjozët, Hoxhajt, Areso, Bino, Myfit Bej Libohova, Beqiri, Budo, Shapllo etj., etj.

Pronat e tyre vazhdojnë edhe matanë kufirit të 1913 që nga Kakavia deri në Gjirin e Artës e deri në Sul. Për shembull Karagjozët në Dropull (në dy fshatrat Bodrisht e Bularat) kanë mbi 250 ha që në vitin 1930 janë blerë nga trashëgimtarët e Myfit Bej Libohovës.

Të gjitha shtëpitë (konakët) e fshatrave të Dropullit janë pronë e gjirokastritëve. Si tokat, si shtëpitë, pronësia e tyre vërtetohet me dokumenta arkivore të shtetit dhe të qarkut të Gjirokastrës, si edhe me tapitë e rregullta.

Në korrik të vitit 1993 si dhe në vitin 1996 shkuan në Dropull pronarët e tokave. Argatët në këtë kohë nuk i pritën keq; por mbas vitit 1997 ata nuk i lejuan të hyjnë brenda dhe jo më të fillonin të bisedonin për pronat e kthyera nga Komisioni i Kthimit të Pronave në bazë të ligjit 7698 si: pyje, livadhe, kullota.

Për shkelje të ligjit argatët jo vetëm që u mbështetën por edhe u nxitën nga pushteti lokal e qëndror dhe refuzuan dorëzimin e pronave. Kështu na ka dalë një biçim avokati skandaloz Anastas Duro që ka kurajo me shkel ligjin e shtetit shqiptar dhe thotë: Këtu nuk ka ekzistuar kurrë gjirokastriti, tokat janë të “dropullitëve” argatë; me anë të gjyqeve ne do t’i dëbojmë pronarët gjirokastritë.

Domethënë, ky avokat është i siguruar nga trupi gjykues se do të fitojë. Mos u habit o A. Baletë, për skandale të tilla, gjithkund në Shqipëri ka hurë korrupsioni dhe degjenerimi i gjykatave shqiptare. S’ka sistem gjyqësor të pavarur tek ne. Kush çan kryet për administratën shtetërore, në Dropull ekziston ligji grek.

Pra merret vesh se në Shqipëri , në Dropull në veçanti, është ulur këmbëkryq shteti grek.

E pra a ka të drejtë Abdi Baleta që lufton greqizimin e Shqipërisë dhe a duhet ta ndjekim neve atë?

Juve o A. Baleta nuk ju kanë dënuar vetëm gjykatat shqiptare, por urdhërat e qeverisë greke. Ne urojmë ta zbardhin faqen gjykata e Strasburgut, aty e kemi shpresën ne pronarët.

Po jap edhe një shembull tjetër të një gjykimitë drejtësisë shqiptare në Dropull: Në bazë të ligjit dhe të tapisë i kthehet një shtëpi trashëgimtarëve të mehmet Karagjozit. Hipotekohet shtëpia me nr. 633 dt 4.10.1996. Në vitin 1997 hipoteka digjet, por dokumentin e hipotekimit e kanë pronarët. Në vitin 1998 ish-banuesi i shtëpisë për 50 vite Jorgo Ilia nga fshati Bodrishtës, i nxitur nga i famshmi avokati Anastas Duro, ngre padi gjyqësore dhe gjyqtarja Edlira Ahmataj duke e nënvlerësuar dokumentin e hipotekimit, merr vendimin e turpshëm: “Megjithëse Jorgo Ilia nuk ka dokumenta pronësie, ne ia kthejmë shtëpinë atij. (nr. Vendimi 964 dt. 2.12.1998).

Medet për ne shqiptarët për drejtësinë shqiptare.

Pse mora guximin dhe shkrova pak për Dropullin?! Sepse Dropulli e Shkodra është Shqipëri. Çdo shqiptar duhet t’i dali zot Shqipërisë, duhet të mos lejojmë t’i preket asaj asnjë metër toke. Ne duhet ta mbrojmë me jetën tonë jo vetëm Shqipërinë Londineze, por na del detyrë në këto kohë të luftojmë të gjithë së bashku, kush është shqiptarë dhe kudo ku ndodhet shqiptari, për SHQIPËRINË ETNIKE.





Njazi Muka





“JA DHE VOTIMI MBAROI E BOJKOTI FITOI”





Me këto fjalë i takonte ta mbyllte misionin e tij simpatiku “Gishto” , personazhi i përrallës, i kthyer në proptagonistin në formë kuklle në reklamën e mërzitëshme “Gjeni emrin në listë dhe shkoni e votoni”. “Gishtos” i duhej ta thoshte me pakëz trishtim të vërtetën se “fitoi bojkoti”, pasi për më shumë se një muaj i gjori u raskapit duke u paraqitur disa herë në ditë në ekranet e gjithë televizioneve të Shqipërisë për të nxitur shqiptarët të gjejnë emrin në listë dhe të shkojnë patjetër të votojnë më 12 tetor. Punën e “Gishtos” e vazhdoi bash ditën e votimeve edhe vet Presidenti i Shqipërisë, Alfred Moisiu, i cili në prag të hapjes së kutive të votimit mbajti një fjalim që gazetat e botuan më 12 tetor 2003 nën titullin “Përse duhet të shkojmë të votojmë”. Po kështu ditën e votimeve ndihmës të “Gishtos” u bënë edhe disa politikanë partiakë që dilnin në ekran, duke shkelur ligjin për “heshtjen votuese”, për të nxitur njerëzit të shkonin të votonin nëpërmjet komentesh mashtruese se gjoja pjesëmarrja qysh në mesditë ishte më e lartë se në votime të mëparshme.

Por trishtimi ishte i madh kur jepeshin rezultatet deri pak orë para mbylljes së votimeve se në zonat më të populluara të Shqipërisë vetëm një e katërta e ose një e treta e zgjedhësve të rregjistruar ishin paraqitur për të hedhur fletët në kuti. Çuditërisht më të gatshëm për të votuar kishin qenë banorët e fshatrave të zonave më të vështira , të cilët i favorizoi edhe koha e mirë e me temperaturë të përshtatëshme e datës 12 tetor.Tani që votimi kas mbaruar është e vështirë të besohet ajo që shpalli Komisioni Qendror i Zgjedhjeve me nxitim qysh në datën 12 tetor , pa u mbyllur ende kutitë e votimit, se në gjithë Shqipërinë morën pjesë 52% e zgjedhësve. Duhet të mbahet paraysh se në shumë qytete të mëdha pjesëmarrja ishte nën 40% ( Në Shkodër 27%, në Durrës 33% etj.) Por duket zyrtarët ia kanë marrë dorën shpalljes së një shifre sa për të kapërcyer 50%-shin. U ka shërbyer përvoja e vitit 1998 kur edhe pse shqiptarët bjkotuan në masë referendumin për Kushtetutën zyrtarisht u njoftua se në referendum morën pjesë “50.7% e të regjistruarve. Mirëpo as “Gishtos” në formë kuklle, as “gishtove” të politikës zgjedhore nuk u bënte zemra ta tregonin realisht shkallën e bojkotimit dhe të pohonin shkaqet kryesore e të vërtëta të kësaj dukurie politike në Shqipëri.

“Gishto” gjatë gjithë fushatës ka qenë njëri nga tre protagonistët kryesorë krahas demagogut Fatos Nano dhe britëmadhit Sali Berisha. Por “Gishto” të paktën punoi ndershmërisht si i depolitizuar sepse kishte për mision vetëm t’u kujtonte njerëzve si të përgatiteshin për ditën e votimit dhe të siguronte pjesëmarrje sa më të madhe në votime. Nëse “Gishto” nuk pati sukses nuk është faji i tij si i depolitizuar, por është faji i të mbipolitizuarve Nano e Berisha, i PS-së dhe PD-së që ata drejtojnë, të cilët ua kanë neveritur shqiptarëve edhe zgejdhjet edhe votimin.

Pikërshit këtë na treguan votimet e 12 tetorit 2003 që Eurpopa i kishte shpallur si testin e fundit për Shqipërinë. Tani presim të mësojmë nëse mësuesja e madhe e demokracisë zgjedhore me emrin Europë do t’i vejë notë kaluese apo mbetëse Shqipërisë në këtë provim. Nëse Europa do të vlerësojë Shqipërinë me notën kalueshëm kur zyrtarisht thuhet se gjysma e zgjedhësve nuk kanë shkuar në kutitë e votimit atëherë Europa del mësuese shumë e keqe. Shenjat janë se Europa as e çan kokën që shumica e shqiptarëve nuk shkon në kutitë e votimit kur i duhet të vlerësojë se sa efikase është demokracia zgjedhore në Shqipëri. Europa shqetëoshet vetëm që t’i vejë sa më shpejt një kapak çdo fushate zgjedhore në këtë vend. Qysh më 13 tetor 2003 i dëgjuam vëzhguesit teknokratë të Europës të shpreheshin në raportin paraprak se ishin të kënaqur në zgjedhjet shqiptare dhe nuk treguan asnjë shenjë pakënaqësie që shqiptarët bojkotuan procesin zgjedhor në masë.

Ne kemi menduar e thënë me kohë se votimet e 12 tetorit paraqisnin interes vetëm për të bërë provën se sa shqiptarët janë të neveritur nga politika e PD-së dhe e PS-së dhe e partiçkave që shkojnë si kone pas tyre ne fushata zgjedhore. Votimet treguan se zhgënjimi dhe neveria me këtë politikë janë në rritje. Prandaj duhet të themi se në këto “zgjedhje” fitoi bojkoti. Kot ngushëllojnë veten antibojkotsat se mospjesëmarrja e gjërë në votime qenka rezultat i emigrimit dhe i indiferentizmit. Mosparaqitja e emigrantëve ka ndikim , por jo aq sa e fryjnë antibojkotsat. Kurse indiferentizmi i votuesit shqiptar që për vite të tëra ka qenë tepër entuziast të shkonte në kutitë e votimit është pasojë dhe jo shkak. Këtë e tregoi më së miri Shkodra që e ndëshkoi PD-në me bojkotim, pa i dhënë ndonjë kënaqësi PS-së. Prandaj surpriza e këtyre zgjedhjeve ka qenë pikërisht grushti i rëndë që i është dhënë PD-së nëpërmjet “bojkotit shkodran”, në qytetin ku simpatitë janë tradicionalisht për të djathtët.

Pas 12 tetorit të gjithë fillluan të bërtasin “fitore”. Le të kënaqen të gjithë të vetkënaqurit. Le të hidhërohen të vetlavdëruarit që nuk patën sukses. Shqipëria edhe nga këto votime ka humbur e nuk ka fituar. “Fitimtarë” më të çuditshëm dolën ata që formulën kineze “fshati revolucionar rrethon qytetin reaksionar” e shndrruan në formulë pëdëiste “ PD rrethoi politkisht mafian e PS-së”. Të jetë vallë e vërtetë se atje ku ka fituar PD-ja nuk paska fare mafie e korrupsion?! Kjo do të ishte “mrekullia” e këtyre zgjedhjeve dhe jo fitorja e Edi Ramës përballë Spartak Ngjelës, të cilit tani do t’i duhet të mbajë me dhimbje fjalën e dhënë se do të largohet nga politka, pot ë humbasë. Besojmë se Ngjela do të shpëtojë me ndonjë “marifet Godo”
.

[dodoni]

Pavarësia e Kosovës dhe ribashkimi i Kosovës me Shqipërinë si dy zgjidhjet e vetme të mundshme të problemit të Kosovës, shikuar nga të gjitha aspektet dhe interesat e gjithë palëve duke përfshirë edhe vet serbët, më e favorshme dhe më me interes është ribashkimi i Kosovës me Shqipërinë, prandaj ne nuk kemi pse ta vonojmë pa asnjë nevojë procesin e pashmangshëm të ribashkimit kombëtar.
Për serbët është njëlloj Kosova shtet apo Kosova pjesë e Shqipërisë, bile është më me interes për ta ribashkimi sepse kështu nën një nuk i jep asnjë shteg shovinistëve primitiv të pagdhendur serb që të llogarisin në Kosovën duke i humbur kështu vetes pikë te bashkësia ndërkombëtare, pastaj më pak investime të huaja për shkak të pasigurisë së rajonit dhe vonim në integrimet euroatllantike, pastaj është edhe fakti tjetër që ata serb të ngelur do të jenë pjesë e një shteti më të madh që rrjedhimisht është më i fuqishëm edhe ekonomik që e bën edhe jetën e tyre më cilësore.
Te bashkësia ndërkombëtare për ta më e favorshme është ribashkimi i Kosovës me Shqipërinë për arsyen se nuk kanë nevojë që të ndihmojnë ngritjen e një shteti të ri dhe kështu më pak mund, punë e para për rajonin sepse rajoni ecën më shpejt në reformat e integrimet euroatllantike.
Prandaj ne shqiptarët nuk kemi pse tia shtyjmë vetes procesin e pashmangshëm të ribashkimit kombëtar pa asnjë nevojë, kur mund ta bëjmë këtë menjëherë tani.
Prioritet tjera në lidhje me çështjen kombëtare janë realizimi i të drejtave të plota kombëtare në Maqedoni,Mal të Zi e Preshevë.

Tung

[Llapi]

Une mendoi se nuk do del asgje nga ky takim ne mes te shtetit serbo-malazez dhe ldk-se
Kur dihet se ne Kosove eshte nji marrveshje per bashkeqeverisje ne mes te tri partive me te mdha Shqiptare Ndersa ne keto bisedime shkoi veq njera parti qe nuk e pat shumicen ne zgjedhjet e fundit per ata dh ju deshte te bej marrveshje per bashjkeqeverisje
Siq flitet ne popull as nga kjo parti nuk kan qn te gjith nji zeri per shkuerje por kryetai i tyre se pyet askend gjithashtu as daci se pyeti parlamentin
dhe nga kjo del se delegacioni i ldk-se ka qen edhe i ldk-se edhe privat e nese zgjedhet problemi i Kosoves me ksi njerzish le te zgjegjet ani disa mendoin se keta do ta bejn edhe bashkimin kombetar!!!!

[DriniM]

Llapi !

A mbajti mbledhje këshilli i PDK-së dhe dha përgjigje pozitive për bisedimet në Vjenë .

Vetë Hashmi tha :-
Po do shkojmë në Vjenë .

Mandej nesër e nxjerën kryeministrin Rexhepi të zverdhur si me dalë nga vari e të thotë jo nuk do shkojmë në Vjenë .

A thua përse Hashim tha po ,e nesër Rexhepi si i vdektë para kamerave tha jo ??!!

[Llapi]

driniM
lexoje ketu e ke perjighjien nga kreu i pdk-se
---------------------------------------------------------------------------




THAÇI: "KOSOVA DUHET BËRË ME KUSHTETUTË"



Hashim Thaçi, kryetar i Partisë Demokratike të Kosovës


RADIO EVROPA E LIRË
Zoti Thaçi, sot një javë u mbajt takimi i Vjenës, në të cilin Prishtina dhe Beogradi biseduan për çështje teknike. Për dallim nga periudha para bisedimeve, aktualisht duket sikur këto bisedime nuk po përmenden shumë. Cili është vlerësimi juaj për to?

HASHIM THAÇI
Ai takim i takon së kaluarës së afërt dhe natyrisht njerëzit sikur po vetëdijësohen që të merren dhe të punojnë më tepër për të ardhmen. Kështu që takimi i Vjenës e ka rëndësinë e vet të simbolikës së një takimi të autoriteteve të Beogradit dhe dy kosovarëve nga Prishtina me ndërmjetësimin ndërkombëtar. Vlerësoj se do të ketë një veprim dhe më të përgjegjshëm të të gjithë faktorit të Prishtinës, Beogradit por edhe të komunitetit ndërkombëtar në avancimin e proceseve të dialogimit dhe procesit më të lartë në këtë çështje mjaft të rëndësishme dhe të domosdoshme për të gjithë popujt dhe vendet e rajonit.

RADIO EVROPA E LIRË
Është folur shumë për mundësinë e një krize qeveritare në Kosovë, pikërisht për shkak të situatës së krijuar para takimit të Vjenës. Aktualisht cilat janë marrëdhëniet ndërmjet partnerëve të koalicionit qeveritar në Kosovë?

HASHIM THAÇI
Në Kosovë nuk ka krizë institucionale, ka keqpërdorim të institucioneve nga individë. Raportet e përbërësve të bashkëqeverisjes janë raporte konstruktive, raporte pozitive të punës vetëm për të mirën e qytetarit dhe vendit, janë raporte të thellimit të bashkëpunimit me komunitetin ndërkombëtar dhe ndërtimit të orientimeve programore të përbashkëta të spektrit të gjerë politik dhe institucional kosovar.

RADIO EVROPA E LIRË
Politikanët kosovarë po kërkojnë transferimin e më shumë kompetencave nga administrata e UNMIK-ut në institucionet kosovare. Në këtë aspekt si e vlerësoni ju rrjedhën e deritanishme të procesit të transferit?

HASHIM THAÇI
Unë vazhdoj të besoj se për këtë çështje më tepër po bëhet zhurmë, sesa është një realitet bartja e kompetencave nga ndërkombëtarët tek vendorët. E kam theksuar dhe e ritheksoj edhe sot: mund të ketë dialog, mund të ketë bisedime mes vendorëve dhe ndërkombëtarëve për kompetenca dhe disa ministri, por bindja ime është se nuk do të ketë bartje të kompetencave dhe as ministri të tjera për vendorët, pa filluar ndryshimi i kornizës kushtetuese të Kosovës, në mënyrë që Kosova të ketë kushtetutë. Kështu që mendoj se është vetëm një harxhim i energjive thjesht nga vendorët dhe një lutje e panevojshme ndaj ndërkombëtarëve.

RADIO EVROPA E LIRË
Kur mendoni se mund të fillojë një proces i tillë, procesi i ndryshimit të kornizës kushtetuese siç e përmendët?

HASHIM THAÇI
Mendoj se fillimisht duhet të binden ata që e kanë pranuar kornizën kushtetuese nga vendorët, sepse është i domosdoshëm ndryshimi i kornizës dhe bërja e Kosovës me kushtetutë. Duhet ta kuptojnë se kanë gabuar rëndë kur e kanë aprovuar këtë kornizë kushtetuese dhe vlerësoj se edhe komuniteti ndërkombëtar duhet ta kuptojë realitetin në rritje në Kosovë dhe faktin që Kosova nuk mund të ketë progres me korniza ligjore, por mund të ketë progres me kushtetutë, siç kanë të gjitha vendet e tjera në rajon, por natyrisht të kemi një kushtetutë që është në përputhje të plotë me standardet ndërkombëtare.

RADIO EVROPA E LIRË
Lidhur me këtë çështje, administrata ndërkombëtare në Kosovë thotë se për të hapur çështjen e statusit përfundimtar të Kosovës duhet të arrihen standardet e përcaktuara. Si e shihni ju çështjen e kësaj strategjie duke patur parasysh se ka politikanë dhe analistë që preferojnë një proces paralel të standardeve me statusin?

HASHIM THAÇI
Unë që në fillim kam qenë në favor të procesit "Standardet me statusin", në mënyrë që të kemi një proces progresiv paralel të realizimit të standardeve perëndimore në Kosovë, por edhe përshpejtimit të zgjidhjes së statusit politik të Kosovës. Unë vlerësoj se është me mjaft rëndësi që të kemi një afatizim kohor për zgjidhjen e statusit politik, por ndërkohë të vazhdohet me këmbënguljen më të madhe institucionale vendore dhe ndërkombëtare, për plotësimin e standardeve të domosdoshme për integrimin e Kosovës në strukturat euro-atllantike. Ne të gjithë jemi të përcaktuar për realizimin e standardeve dhe vlerësoj se këto standarde në Kosovë, veç po zbatohen në një nivel më të lartë sesa në disa vende të tjera të rajonit që janë të pavarura. Por statusi i Kosovës të jemi të bindur se është duke u përcaktuar çdo ditë e më tepër dhe çdo plotësim i standardeve perëndimore është duke e afruar Kosovën më afër pavarësisë.

RADIO EVROPA E LIRË
Thatë se statusi i Kosovës po përcaktohet çdo ditë e më tepër. Kur mendoni se do të fillojë procesi i përcaktimit të statusit final të Kosovës dhe kush do ta përcaktojë atë?

HASHIM THAÇI
Thashë se statusi i Kosovës po përcaktohet çdo ditë e më tepër. Statusi i Kosovës do të përcaktohet qartë në kohën e duhur, në përputhje të plotë me përcaktimin e qytetarëve të Kosovës për pavarësi të vendit me mbështetjen e komunitetit ndërkombëtar.

Intervistoi Fatmir Bujupi

[Drini]

Postuar më parë nga DriniM
Llapi !

A mbajti mbledhje këshilli i PDK-së dhe dha përgjigje pozitive për bisedimet në Vjenë .

Vetë Hashmi tha :-
Po do shkojmë në Vjenë .

Mandej nesër e nxjerën kryeministrin Rexhepi të zverdhur si me dalë nga vari e të thotë jo nuk do shkojmë në Vjenë .

A thua përse Hashim tha po ,e nesër Rexhepi si i vdektë para kamerave tha jo ??!!

PDK-ejcat deshen te shkonin ne Vjene, por ne momentin e fundit Hashimit iu kujtua se para ca kohesh kishte pas shpallur at far MMUT-MORATORIUMIN e famshem, dhe Hashimi si burre i fjales qe eshte vendosi qe te mos e hante MMUTIN per pa e shpallur MORATORIUIN te pavlefshem.

Kryeministri Rexhepi tani ka filluar ta kuptoje se nuk eshte asgje me shume se nje dordolec cirku ne doren e Hashimit e te Ideologut te Partise, baces Kup.