Hapja e bisedimeve Prishtinë-Beograd

[Llapi]

Gjurmeve te lajmit se serbet nuk do te shkoin ne vjen me shtyri te hulumtoi dhe ta gjej ket lajm ne mediat serbe
psh. lajmi i ores 22.20 minuta i tanjugut thot se serbet do te shkoin ne vjen
e ku e mori ket lajm Albo nuk e di veq nese dikush e din gjuhen e serbve le te shkoi e te shiqoi tek kjo faqe dhe do te shef se serbet do te shkoin neser ne vjen pra nuk e kan bojkotue


http://www.tanjug.co.yu/

[Fringo]

Llapo, ja ku e ke ke Tanjugu


19:43 BEOGRAD-PRISSTINA-DIJALOG
E ke djathtas ke ato lajmet Flash!
Nuk do iki delgacioni

[Kresha]

Delegacioni serb do te jete gjysmak, sikurse ai i Kosoves. Ne delegacion do te jene vetem kryetari dhe nenkryetari i qeverise serbe. Ky lajm eshte konfirmuar nga burimet prane presidences serbo-malazeze.

Burim: B92

[Skerdi Sika]

DEBAKLI I NJË METODE TË VJETËRUAR

Thonë që pazarin s’e prish çmimi i shtrenjtë, po shitësit e paaftë. Unë për vete e kuptova që kungulli i Vienës s’po s’po notonte kur edhe Nexhat Daci u shpreh që ”o do të nisemi bashkë, o s’do të nisemi fare”, me adresë të qartë kreun e partisë së vet e njëherit presidentin e Kosovës, Ibrahim Rugovën. Por negociatat e planuara, të bojkotuara nga një masë kritike e grupimeve shqiptare, u hedhën përfundimisht në ajër vetëm me refuzimin e Beogradit që ta shpiejë delegacionin e vet.



Spjegimi zyrtar është se Beogradi nuk dashka ”të mbajnë monolog”, një tipar i ri e i paprovuar më herët te serbët. Anëtarët e menduar të delegacionit rrjedhin nën rrogoz se qenkan tronditur nga vendimi i Holkerit që të lë te shtëpia delegatët minoritarë. E vërteta është, natyrisht, se Beogradi merr frymë i lehtësuar. Për serbët, është një triumf i mirëfilltë diplomatik kjo që e dëshmuan përsëri botërisht inkompetencën e UNMIK-ut dhe përçarjet e shqiptarëve. Ata s’kanë pse të nguten për të negociuar se si ta shpëtojnë UNMIK-un me livrim të elektricitetit prej Serbisë, apo se ç’ka ndodhur me mijëra të zhdukurit shqiptarë gjatë luftës.



Debakli i Vienës hap udhë për kritika kundër ngutisë që i parapriu negociatave në një nga çështjet më të përflakura të Evropës. Kritikët përmendin veçmas që ideja e negociatave zuri të sforcohet veç pasi iku nga posti gjermani Mikael Shtajner, të cilit shqiptarët i besonin. Nëse dikush ka pasur shans teorik për ta prodhuar një ekip unik shqiptar në Vienë, ishte Shtajneri. Mu ai edhe ishte autori i idesë për të a.q. ”dialog teknik” që në krye të punës.



Por Beogradi refuzoi kryeneçësisht të negociojë me Shtajnerin. Ai i kish irrituar serbët, mes tjerash duke tentuar përnjëmend që ta aktivizojë ekonominë kosovare. Ai nisi një privatizim të gjërë dhe lejoi një ujdi për tregëti të lirë mes Prishtinës e Tiranës, e vetmja marrëveshje ndërshtetërore që e ka lidhur Kosova deri sot. Ai nisi poashtu procesin politikisht të ndjeshëm të transferit të pushteteve prej UNMIK-ut drejt madhorive vendore, një hap ky që Beogradit i pëlqeu mundësisht edhe më pak. Së fundi në rend por jo në rëndësi, Beogradi s’dëshironte assesi të lejojë që një gjerman ta kishte nderin ta fillojë dialogun mes Beogradit e Prishtinës.



Pas dorëheqjes së Shtajnerit, Beogradi nisi një ofenzivë diplomatike. Diplomatët serbë shpërndanë nëpër botë një ”libër të bardhë” të ri për Kosovës, ku mungojnë krejtësisht krimet serbe të luftës gjatë luftës së Kosovës. Beogradi kërkoi dhe fitoi një mbledhje urgjente të KS të OKB-së për një vrasje të pazbardhur të 4 të rinjve serbë, krim ky që ende po hetohet prej policisë së UNMIK-ut. Përmes ndihmës ruse në KS, serbët arritën ta fitojnë një finlandez në postin e shefit të UNMIK-ut, e njëherit edhe ta ndërprejnë procesin e privatizimit të ekonomisë së Kosovës. Kisha ortodokse serbe doli botërisht me qëndrimin se duhet kthyer “toka e shenjtë serbe”. Ç’është më keq, Beogradi i rrëzoi efektivisht në kokërr të shpinës kundërpalët e veta në Prishtinë kur, përmes një vendimi parlamentar, vendosën paraprakisht që Serbia s’do të negocionte ”kurrë” për pavarësi të Kosovës.



Si pasojë, shqiptarët i druajnë sot më shumë se kurrë revanshizmit të ngjallur serb, që po injorohet prej botës. Ata nuk besojnë te UNMIK-u, autoriteti i të cilit ka rënë përdhe pas skandaleve ekonomike e reformave të ndërprera. Vet shefi i UNMIK-ut, finlandezi Harri Holkeri, s’gëzon fare besim te shqiptarët. Ai ka pranuar goja vet gjithandej që s’është i njohtuar me çështjen shqiptare dhe e ka dëshmuar këtë katërçipërisht duke nisur mandatin e vet me udhëtim zyrtar në Moskë via Beogradit. Njëkohësisht, Beogradi i paragjykon negociatat duke theksuar se ato s’do të shpiejnë ”kurrë” gjer te pavarësia e Kosovës.



Në dritën e këtyre fakteve, është një enigmë e pazbërthyer se qysh qenkesh menduar që të ndërmerren negociata mu tash. E tani s’para merret më vesh as se *kush* i nxitonte ato: para debaklit të bezdisshëm, advoketërit e mëhershëm janë tërhequr, duke e lënë Harri Holkerin të vetmuar që t’i lëpijë plagët.



Negociatat e Vienës ishin menduar sigurisht me qëllimet më të mira, por mënyra neokoloniale e urdhërimit të tyre pësoi një humbje djegëse. Nëse negociatat pezullohen krejt edhe zyrtarisht, doemos që do të na duhet ta presim një shef të ri të UNMIK-ut para se të shohim përpjekje të reja. Gjë që ndoshta s’do të vonojë aq shumë; Holkeri i urtë do ta hedh sigurisht peshqirin pa hyrë vera. Nëse do Zoti, në Shtëpinë e Bardhë gjer atëhere arrin të instalohet presidenti i ri amerikan me emrin Uesli Klark. Sido që të jetë, një gjë është krejt e qartë. Negociatat e urdhëruara së larti pa ankorim të gjërë te një masë kritike e krahëve shqiptarë s’kanë shans të arrijnë sukses, edhe nëse ato gjejnë mbështetje, si rëndom, te presidenti.

-----------------

Artikulli është shkruar prej një kolegut tim kosovar, Shqiptar Oseku, e do të botohet te nr i ri i revistës Pasqyra, www.pasqyra.com

[dodoni]

BEOGRAD
Qeveria e Serbisë po i vazhdon konsultimet se nëse dhe në cilat kushte delegacioni serbo – malazez do të marrë pjesë në takimin e nesërm në Vjenë. Radio Evropa e Lirë jozyrtarisht mëson se, në parim, është marrë vendimi që delegacioni serb të shkoj nesër në Vjenë, por është dilemë përbërja e tij. Ndërsa burimet tona në Vjenë informuan se delegacionin serb do ta udhëheqin Zoran Zhivkoviqi dhe Nebojsha Çoviqi.

PRISHTINË
Kryetari i Kosovës, Ibrahim Rugova dhe kryetari i Kuvendit, Nexhat Daci arritën sot në Vjenë për të marrë pjesë në bisedimet teknike Prishtinë – Beograd, që fillojnë nesër. Rugova dhe Daci u shprehën se edhe pa kryeministrin, Bajram Rexhepi, delegacioni i Kosovës është i përgatitur për këto bisedime. Për në Vjenë nuk udhëtuan ministri Todoroviqi dhe ministrja Mumxhiu.

Marrë nga Europa e Lirë

Holker tha se edhe qeveria do të marrë pjesë, por kur të fillojnë të diskutohen çështjet teknike.

Tung

[dodoni]

Dialogu Shqiptaro-Serb


Dialogu shqiptaro-serb sikur u shprehën edhe shumë politikanë dhe analistë të ndryshëm këtyre ditëve, patjetër se do të çoj në çështjen e statusit të Kosovës, sepse shikuar realisht ky është problemi kryesor që i mundon shqiptarët dhe serbët dhe poashtu është një nga pikat kyçe në marrëdhëniet shqiptaro-serbe . Zgjidhja e statusit përfundimtar të Kosovës në të njëjtën kohë përshpejton zgjidhjen edhe të problemeve të ashtuquajtura teknike sepse edhe vet zgjidhja e këtyre problemeve bazën e ka tek çështja e pazgjidhur e statusit të Kosovës. Probleme të tilla si çështja e të zhdukurve, kthimi i serbëve, problemet energjetike e problemet e tjera teknike me të cilat arsyetohet edhe vet fillimi i këtij dialogu janë probleme që mund të zgjidhen brenda ditësh dhe pa ndonjë peshë në marrëdhëniet shqiptaro-serbe sikur çështja e statusit përfundimtar të Kosovës të mos ishte e hapur. Pra, zgjidhja e statusit përfundimtar përshpejton dhe lehtëson zgjidhjen e këtyre problemeve.
Në zgjidhjen e statusit përfundimtar kanë shfaqur interesat e tyre bashkësia ndërkombëtare, Serbia e natyrisht vet populli i Kosovës.
Interesat e bashkësisë ndërkombëtare në Kosovë janë që problemi i Kosovës njëherë e përgjithmonë të marrë fund, pra të shuhet edhe kjo vatër krize me zgjidhjen më të mirë të mundshme që siguron paqe dhe stabilitet afatgjatë në rajon.
Interesat serbe janë futja edhe njëherë e Kosovës nën Serbi apo në pamundësi të kësaj ndarja e Kosovës. Futja e Kosovës nën Serbi është shumë e qartë, për të gjithë ata që kanë pak sadopak njohuri në lidhje me çështjen e Kosovës, se do të thoshte luftë e re në rajon.
Kjo jo vetëm që nuk është në interes të shqiptarëve por as edhe të bashkësisë ndërkombëtare sepse bie ndesh hapur me interesat e bashkësisë ndërkombëtare të cekura më lartë dhe edhe të interesave serbe dhe gjithë rajonit, duke pasur parasysh nevojën dëshpëruese të serbëve për investime të huaja, reforma institucionale e integrime euroatlantike. Nga ana tjetër ndarja e Kosovës do të thotë ndarje territoresh në bazë të etnicitetit të popullsisë banuese në ato territore, dhe kërkesa serbe për ato komuna serbe në Kosovë do të përcillej me kërkesat shqiptare për luginën e Preshevës. Pra, Serbia mund ti marrë ato komunat serbe vetëm e vetëm në shkëmbim të luginës së Preshevës, për ç’gjë mendoj se shqiptarët nuk do të ishin kundër. Këto janë gjithë çfarë Serbia mund të kërkoj dhe realisht merr nga Kosova.
Interesat shqiptare sikur edhe janë shprehur shumica e politikanëve shqiptar janë pavarësia apo ribashkimi me Shqipërinë. Që të dy këto zgjidhje janë zgjidhjet e vetme të mundshme të problemit të Kosovës që sigurojnë paqe dhe stabilitet afatgjatë në rajon.
Pavarësia e Kosovës është një zgjidhje shumë më e kushtueshme në krahasim me ribashkimin, dhe më pak e favorshme për bashkësinë ndërkombëtare. Është zgjidhje më e kushtueshme sepse bashkësisë ndërkombëtare do ti duhej shumë më shumë punë e mund në ndihmën për krijimin e institucioneve shtetërore, reformat për integrime euroatlantike, zhvillimin ekonomik etj dhe më pak e favorshme sepse bashkësia ndërkombëtare s’para përkrah krijimin e shteteve të vogla që nuk dtth se nuk do të përkrahte a përkrah shtetin e Kosovës por në krahasim me ribashkimin me Shqipërinë. Në lidhje me serbët e Kosovës , së pari ata janë pakicë shumë e vogël në Kosovë për të determinuar të ardhmen e Kosovës, edhe pse edhe për ata ribashkimi i Kosovës është më në interes sepse në këtë mënyrë ata do të jetojnë në një shtet më të madh, më të fortë e rrjedhimisht edhe cilësia e jetës së tyre do të jetë më e lartë dhe të drejtat e tyre kombëtare jo vetëm që nuk do të cenohen por do të jenë qytetarë të barabartë të Shqipërisë së ardhshme. Realizimi i kësaj do të bëj edhe shqiptarët sadopak të harrojnë krimet e masakrat e serbëve në ta për gati 87 vite dhe do të sjell një erë të re në marrëdhëniet shqiptaro-serbe ashtu siç edhe e meritojnë të jenë fqinjësore dhe nga të cilat kemi interes të dy kombet.
Kurse për shqiptarët dihet, se për neve zgjidhja më e mirë është ribashkimi me Shqipërinë sepse jemi një komb dhe nuk kemi nevojë që me 6 milion popullsi të kemi dy shtete, duke pasur parasysh shpenzimet administrative shumë më të larta, tregje më të vogla, siguria më e ulët kombëtare por edhe gjithë gjakun që është derdhur nga etërit tanë dhe gjithë punën e mundin e tyre për ribashkimin e Kosovës me Shqipërinë.
Prandaj mendoj se në bisedimet shqiptaro-serbe kjo duhet të jetë në qendër të vëmendjes dhe të punohet që të realizohet sa më shpejt të jetë e mundur sepse nga zvarritjet e vonesat që të gjitha palët humbasin në kohë investime të huaja, integrime euroatllantike etj.


Tung

[Albo]

An Ethnic War That Still Rages

By ANDREW ROSENBAUM

Published: October 14, 2003

PRISTINA, Kosovo — Today in Vienna, the first-ever talks will begin between the autonomous government of Kosovo and its former rulers in what we now call Serbia and Montenegro. Although the participants say they will cover only "technical matters," others have hinted at higher stakes. Bill Clinton last month told cheering crowds here — there is a Bil Klinton Boulevard in Pristina — that the talks could "create for the world a model of positive interdependence." Richard Holbrooke, the Clinton administration's point man on the Balkans, and Bernard Kouchner, the founder of Doctors Without Borders, wrote in The Wall Street Journal that today's meeting "is the beginning of something that could be very important."

Unfortunately, anyone who spends even a day walking the streets of Pristina and its neighboring towns will come away convinced that peace is not to be gleaned through diplomacy. The wounds of ethnic-Albanian majority and ethnic-Serb minority alike have not healed, and the 12,000-plus NATO troops here are simply stanching the bleeding by force.

As an ethnic-Serbian traffic officer who works just over the border in Macedonia told me: "I wouldn't go to Pristina. I'd get my throat cut. The Albanians there hate us." This view is echoed by the 200 or so ethnic Serbs who still live in this city. They stayed home when Mr. Clinton spoke — in fact, they don't go out much at all, and with good reason. In August, two ethnic-Serbian children were killed and four wounded by machine-gun fire while swimming in a stream 50 miles south of here. A few days later, two ethnic-Serbian men were slaughtered by ax-wielding assailants in the enclaves outside Pristina to which so Serbs many have fled for safety.

Yet many ethnic Albanians live in willful disbelief. "Look, there goes a Serb," my ethnic-Albanian taxi driver, Abas Abazi, pointed out as we headed through town. "You see, no one bothers him." But later, when we passed through the Serb-dominated village of Shilovo, the streets are almost empty at 10 in the morning. An old man herding goats waves us away. "Leave us alone," he shouts.

Catherine Cocco, a United Nations aid worker, tells me: "When we bring Serbs in to visit their old homes in Pristina, the buses are stoned. In their enclaves, they listen avidly to hard-line Serbian radio stations that proclaim the need for Kosovo to rejoin Serbia and Montenegro."

Why can't the NATO troops stop the killing? "Ours is a culture of guns," said a Kosovar police officer. More than 300,000 arms — about one gun per household — are in circulation in Kosovo, according to the Small Arms Survey project of Vienna. And we're not talking about Saturday Night Specials but rather grenade launchers, Kalashnikovs and large-caliber pistols. "People here need guns," Bashkim Pllano, a 25-year-old Albanian waiter at a restaurant in central Pristina, told me. "We're all afraid of what might happen."

And the unease is growing as the initial joy of independence has faded. Virtually every block here sports a new building rising out of the rubble — but with the first rush of aid money drying up, many are are unfinished and abandoned. Bearded youths loiter on street corners, hoping to get jobs doing manual labor at $11 a day. "We are waiting for some hope, but we are getting tired of living in fear," Agim, a 28-year-old student who wouldn't give his last name, told me.

There is no civil or commercial law, and searches by the NATO forces disrupt day-to-day business. Near the town of Gjilani, Agim Avoiu, a 43-year-old Albanian restaurant owner, sat forlornly at his empty establishment. "There is a checkpoint outside Shilovo, and it makes it hard for people to get here," he said. "And then they haven't much money; I've put my life savings into this business, and now I don't know how long I can keep going."

Mr. Avoiu pins his hopes to Western companies investing in Kosovo, an outlook shared by the prime minister, Bajram Rexhepi. "If we can attract investment, we can create jobs, and jobs will bring stability and reduce ethnic tension," he told me in a group interview. That is possible, eventually, I suppose. But as long as Serb and Albanian Kosovars settle their disputes with guns, foreign investment is a moot point.

"What is needed," said Ms. Cocco, the aid worker, "is an independent tribunal that will punish ethnic murderers on both sides. When Kosovans see these criminals brought to justice, they will stop killing each other. Then we can get all the Kosovans to work together to help rebuild this place."

She has a point: with an independent tribunal to punish the worst killers on each side and seek reconciliation, perhaps calls to end the violence by political and religious leaders will come to have some legitimacy. Perhaps then the outlook of the people on the Pristina streets would come to have more in common with that of the politicians gathering in Vienna.


Andrew Rosenbaum writes frequently on European politics and business.

[ganoid]

Gazeta me e lexuar per momentin ne Rep. Ceke "Hospodarske Noviny" shkruan nepermjet faqes se saj te internetit se (Me poshte e perkether ne shqip):

VåDEÒ 14. øíjna (ÈTK) - K prvním pøímým rozhovorùm od skonèení kosovské války se v úterý ráno ve Vídni sešli zástupci kosovských Albáncù a Srbové z Bìlehradu. Úèastníci jednání, které zorganizovalo mezinárodní spoleèenství, by mìli hovoøit o praktických otázkách života provincie, jako je návrat uprchlíkù, osud pohøešovaných lidí a problémy v dopravì, energetice a komunikacích.
Z agendy zasedání, které zorganizovalo mezinárodní spoleèenství, byl ale vylouèen choulostivý problém koneèného statusu této dvoumilionové jihosrbské provincie, o jejíž nezávislost usilují vìtšinoví Albánci.
"Kosovo je srdcem balkánského regionu, nejen z geografického, ale také z politického a bezpeènostního hlediska. Vývoj v Kosovu mùže mít velký dopad na sousední státy," øekl na zasedání za zavøenými dveømi vysoký pøedstavitel Evropské unie Javier Solana. Dnešní schùzku oznaèil za dùležitý krok na cestì k vìtší stabilitì na Balkánu.
Kosovský prezident Ibrahim Rugova však hned v úvodu jednání problém nezávislosti Kosova nastolil.
"Moje zemì, Kosovo, se chce stát souèástí EU a NATO. To ale znamená demokratické, mírové a nezávislé Kosovo," øekl. Zdùraznil, že vídeòská jednání považuje za zaèátek pozitivních sousedských vztahù se Srbskem.
Kosovskoalbánští pøedáci se setkávají tváøí v tváø pøi oficiálních jednání poprvé od konce války v Kosovu (1998/99), kdy bombardování NATO ukonèilo represe Bìlehradu vùèi kosovským Albáncùm. Podle organizátorù by mohli položit základy pro pøíští jednání o mnohem choulostivìjších problémech, mimo jiné o koneèném statusu provincie. To je otázka, v níž s obì strany naprosto rozcházejí. Kosovští Albánci usilují o nezávislost provincie, zatímco Bìlehrad trvá na tom, že Kosovo je nedílnou souèástí Srbska.
Rozhovorù se úèastní zástupci OSN, která má provincii od jara 1999 pod správou, èlenové kontaktní skupiny pro Balkán, pøedstavitelé EU a NATO.
Delegaci Bìlehradu, která se po hrozbì bojkotu jednání nakonec rozhodla pøijet, vede prezident Srbska a Èerné Hory Svetozar Maroviæ a místopøedseda vlády Nebojša Æoviæ. V kosovské reprezentaci je kromì Rugovy také pøedseda parlamentu Nexhat Daci. Úèast kvùli rozporùm mezi albánskými politickými stranami odmítl premiér Bajram Rexhepi.
Pøedpokládá se, že první fáze jednání bude trvat pùl dne, poté se se úèastníci rozdìlí do skupin. Týmy expertù se pak budou setkávat v pøíštích týdnech, aby jednaly o podrobnostech.


Sot me 14.tetor u zhvilluan bisedimet e para te pas luftes 1999 ne Vjene (Austri) mes shqiptarve te Kosoves dhe serbve te Beogradit. Organizatoret e ketij takimi shpjeguan se ky takim duhej te perqendrohej tek disa probleme teknike te jetes se provinces te tipit: kthimi i serbve te larguar , rregullimi i infrastruktures, enegjise dhe telekomunikacionit.

Ne axhenden eketij takimi duhej te perjashtohej problémi i statutit kryesor te provinces serbojugore 2 milion banorshe , per pavarsin e te cilen ngulin kembe Shqiptaret.

Cfare u tha
„Kosova eshte zemra e ballkanit dhe kjo jo vetem nga pikepamja gjeografike por edhe politike . Zhvillimet ne Kosove kane ndikim te madh per vendet fqinje te saj. Tha per takimin me dyer te mbyllura perfaqsuesi i larte i BE se Javier Solana . Ai e caktoi takimin e sotem si nje hap te rendesishem per stabilitetin ne Ballkan.

Presidenti i Kosoves Ibrahim Druhova qe ne fillim te bisedimeve per problemin e pamevaresise, theksoi: „ Vendi im, Kosova, deshiron te jete pjese e BE-se dhe NATO-s. Kjo ama do te thote nje Kosove demokratike , paqesore dhe e pavarur.“ Ai theksoi se takimi i sotem eshte nje fillim i mire per nje mardhenie te fqinjesi se mire me Serbine.

Shqipetaret e Kosoves takohen per here te pare me Serbet qe pas bombardimeve te NATOs ne 99, e cila perfundoi represionin e Beogradit ndaj shqiptareve te Kosoves.

Sipas organizátoreve, ky takim sherbeu si nje fillim per te hedhur themelet e nje takimi te mevonshem dhe te tjera pas kesaj, ku mbi te gjitha do te percaktohet statuti perfundimtar i Kosoves.

Delegacioni i Beogradit, i cili pas shume rrefuzimesh vendosi te takohet, kresohet nga Presidenti i Serbise dhe Malit te Zi Svetr Marovic dhe zv/kryeministri Nebjosha Covic
Ndersa nga delegacioni i kosovarve marrin pjese Presidenti i Kosoves Ibrahim Druhova dhe Kryeparlamentari Nexhat Daci. Ndekohe qe kryeministri i Kosoves Bajram Rexhepi ka rrefuzuer te vije.

Mendohet se takimi do vazhdoje per gjysem dite , pas kesaj pjesemarrsit do ndahen ne ekipe.
Ekipe expertesh do takohen javen e ardhshme per te diskutuar per hollesi te metejshme


………………
……………….

Po e njejta gazete ne shkrimin e sotem shkruan se dje kryeministri i Kosoves z Rexhepi ka deklaruar se: „ Jam gati te bisedoj me Serbin sikur me cdo shtet treter fqinj . Por kjo duhet te jete vendimi i jone se ku, si dhe per cfar do te bisedohet“

marre nga Hospodarske Noviny me date 14 tetor dhe perkethyer ne shqip nga mariglennora

[Brari]

Sipas gazetes ceke pra..

Presidenti i Kosoves Ibrahim Rugova qe ne fillim te bisedimeve per problemin e pamevaresise, theksoi:

„ Vendi im, Kosova, deshiron te jete pjese e BE-se dhe NATO-s. Kjo ama do te thote nje Kosove demokratike , paqesore dhe e pavarur.“


Pra Rugova di se cfar duhet e cfare te Flase.

Jo me Kot Shqiptaret e Kosoves (perjashto veglat e Klosit e Rucit ne Kosove) e duan dhe e nderojne politikanin e mencur Ibrahim Rugoven.

qashtu..

[karaburuni]

Postuar më parë nga AsgjëSikurDielli


...

Zgjidhja e statusit final te Kosoves i ka tri mundesi:

1. Kthim ne Serbi qe dmth lufte definitive, dhe kete rradhe edhe me shume e pergjakshme, dhe nderrime te medha te kufijve.

2. Pavaresi e kushtezuar: Kosova defakto shtet i pavarur, dejure njesi federale e SMZ nese kjo e fundit mbijeton.

3. Pavaresi e plote me marredhenie me Serbine dhe ruajtje strikte e te drejtave te njeriut.
....

A mendoni me të vertetë se Kosovarët do të mund ta pranonin të kishin të bënin ende me serbët, qoftë edhe në kuadrin e një federate?
Unë mendoj se jo. Serbia nuk pyet per "republika" e kufij nga momenti që ato ndodhen brenda një federate serbe. Shikoni rastin e Kroacisë apo të Bosnjes para pak vitesh: megjithëse kishin ushtri të vetën këto republika ish-jugosllave u sulmuan dhe u shkretuan pa mëshirë nga Serbia.
Prandaj nuk besoj se kosovarët mund të gënjehen nga propozime të tilla të cilat nuk i sigurojnë fare për të ardhmen e tyre, vetëm sa shtyjnë datën kur Serbia të provojë t'i zhdukë përsëri siç e provoi më 1999.