Hafiz Ali Korça

[INDRITI]

H. ADEMI (A,S)- Ali Korça

Zoti Ademin nga dheu,
pa mëmë pa at'e kreu,
Zoti vet e ka gatuar,
Atin e nderçim ndër duar.
I dha frymë dhe e ngjalli,
shumë të mira i fali,
i fali të madhe dritë,
i dha tërë dituritë.
Engjëjt krejt nga qielli rrodhën
anës Ademit u mblodhën.
Kur e panë fort të ditur,
kanë mbetur të habitur,
fort i ditshmi u rrëfye,
me të s'qitej dot në krye,
merrej vesh dhe prej fytyrës,
q'ish m'i madh'i kreatyrës.
Tërë në sexhde i ranë,
veç dreqi u hoq më nj'anë
i u shti hallka e mallkimit
ati shejtani-rraxhimit.
Dha urdhër engjëjt e zunë,
Ademin në kopësht e vunë
edhe të shoqen Havanë
Ademit ia vunë pranë.
Shumic'e ehli-sunnetit
shënojnë pun'e Xhenetit,
ish një kopësht a një drurishtë
veshur me pemë lulishtë,
le të jetë si të jetë,
kush ish e di Zoti vetë.
I u dha Zoti urdhëratë:
"hani pini dit'e natë,
kur e ku qysh të doni,
hani me gaz mbretëroni.
Vetëm nga ky dru mos hani,
këtë fjalë të ma mbani".
اcfarë lloj peme ka qënë,
Kurani s'na e ka thënë.
Djalli nga nakari dolli,
me një butësi i u foli;
"më vjen keq se nuk e dini,
kështu nga herë nuk jini,
do të vdisni do të shkoni,
këtë gjë do ta kërkoni.
Në doni gjithnjë të rroni,
me gëzim të mbretëroni,
nga ky dru po hëngrët kokrra
s'ju ka për të blojtur mokra,
domethënë s'vdisni kurrë,
do të rroni grua, burrë".
I gënjeu me be me fjalë,
se qe thënë për të dalë,
prej kopshtit i kanë qitur,
shumë larg i kanë zbritur.
Parajs Ademi i gjorë,
s'pati vehten në dorë,
nga ashku i Perëndisë,
ra në det të bukurisë,
er'e ashkut e kish dehur,
zemrën e tij e kish nxehur,
aq sa vehten nuk dinte,
kush ishte e ku po rrinte.
Kurse Havvaja e shkretë
i a dha me dorën e vetë
atë pemën e ndaluar,
kur ishte i turbëlluar.
Pemën mirë pa e përçapur,
që të dy i kanë kapur,
shumë vjet mbetën të ndarë,
nat'e ditë duk'e qarë.
Shumë vojtnë, shumë hoqnë,
në Mekke mezi u poqnë.
Si i u fali Zoti fajin,
e prenë kujën e vajin.
Tha Zoti ngrehne Kabenë
që të falen sa të jenë.
Atit Adem dhjetë fletë,
i zbriti Zot'i vërtetë.
Shumë sende i tregonin,
nga të ligat e mërgonin,
qenë shkruar dituritë,
për t'i dhënë njeriut dritë.
Atyre bij edhe bija,
i u dha shumë Perëndija.


Marre nga libri i Hafiz Ali Korçës, Historia e Shenjtë

[INDRITI]

Martesat e para

Këtë gjygj vu Perëndija
për t'u shtuar njerëzija.
Një çun i barkut të parë,
motrën e tij mos e marrë,
ishte harram t'ia rrëmbejë,
po me tjetrin ta këmbejë.
Motra që kishte Kabili,
lipsej ta merrte Habili.
Por Kabili zemër-ndyri,
n'gjyq të Zotit nuk hyri:
"si e dhënkam motrën time?
q'e kam të bukur e trime!
S'është punë o im atë,
t'i bënj vet'hes këtë datë!
Mir e ka dhe le ta mbajë,
s'është gogol e ta hajë"
Tha: "O bij! S'ju gënjej unë,
nga Zoti është kjo punë,
bëjini Zotit kurbanë,
t'i shihni punrat si janë"
Habili shkoj një dhi zgjodhi,
Kabili ca kallinj mblodhi,
të dy përdhe i lëshuan,
edhe fjalët i pushuan.
Javo se një zjarr i u zbriti,
njëherësh dhinë e gëlltiti.
E vërteta në shesh dolli,
Habili asgjë nuk foli,
u helmua fort Kabili,
djallëzirat zu i tilli,
mendohej vendoste planë,
si t'a vrasë të vëllanë.
Djalli si njeri i dolli,
dhe një zog në dor'e solli,
me dy gur e shtypi dreqi,
kësi lloj punën e ndreqi.
Nxu Kabili kryelarti,
erdhi u ndez si lugati.
Djallëzitë më s'e lanë,
por shkoj shtypi të vëllanë,
si e vrau në thes e shtiri
dhe vërtitej si i piri.
Thuhej disa dit e mbajti,
më s'la vise që nuk vajti.
Me me mendt e tij fare s'mundi,
që ta m'blonte gjëkundi.
Zoti vrasësit të ndyrë,
i ka shfaqur një pasqyrë,
i çoj përpara dy gala,
për të mbyllur kjo andrralla.
Bot e bot duk'e përpjekur,
ra njëra përdhe e vdekur,
tjetra me thonj dhe ç'kërmiti,
mbuloj shoqen q'e dremiti.
Kabili i zi nga kjo punë,
u tmerrua rrahu gjunë,
"bobo tha më plastë hunda,
sa kjo sorra qysh nuk munda,
ta mbuloja të mos njihej,
se ku është të mos dihej"
Gjë s'fitoj kot u mundua,
më tepër u pendua.
Vrasja nga Kabili erdhi,
gjak më parë ky dreq derdhi.
La zakon të lig në jetë,
gjithmon mallkim të ketë!
Lum kush punon me mëshirë,
edhe la zakon të mirë.
Nuk i vdes as emri kurrë,
e lëvdon grua e burrë,
e kujtojnë dhe Mervanë,
po jo si Nushirevanë.
Po kujtohet Jezid qeni
po jo si imam Hyseni.
Thonë: gjer më dyzet-mijë
arriu Ademi fëmijë.
Me qindra vjet ka jetuar,
më së fundi ka shpëtuar.
Historia s'e ka ndarë,
ku e ka Ademi varrë.
Vallë në Mekke e vunë,
apo serendip e shpunë,
nuk e ndan dot historia,
si është e di Perëndija.
Havvaja shum më s'hoqi,
pas pak dit shkoj nde i shoqi.
Në Xhidde është mbuluar,
fjala s'është e turbulluar.
Paçin nga Zoti i vërtetë,
që të dy ndjesë përjetë.

Marre nga libri i Hafiz Ali Korçës, Historia e Shenjtë.

[INDRITI]

H. IBRAHIMI (A.S)- Pjesa e I - Ali Korça

Njëmijë e ca u bënë,
pas rrebeshit kanë thënë,
mbret'i Babilit Nemrudi,
Perëndi thosh jam makuti.
Pa një ëndërr të mërzitur,
mblodhi tërë njerëzit e ditur.
E ke pisk o mbret i tharë,
se ëndrrat të mbrothçme s'janë,
prej dorës do të dalë ,
mbretërija nga një djalë.
Në bark sivjet do bjerë,
po mblidh mënd o i mjerë.
I dha rredhit urdhëratë,
të ndahen burrat nga gratë,
atë mot sa djem u lintnë,
në pallat të mbret u qitnë.
Blegërini of si shqerrat,
kur theren foshnjat të mjerat.
Atë mot Zot'i vërtetë,
Ibrahimin çoj në jetë.
I u vajti kot mundimi,
s'ndjen q'u lind Ibrahimi,
e pat kujdes Perëndija,
u rrit ardh në mend't e tija.
Kur u qit jashtë i ati,
ishte bërë burrë gati.
ha kur pa një yll të ndritur
ky Zot mos na ka javitu,
kur e pa që fshehu synë,
s'të njoh dot tha për Zot tynë!
Kur pa hënën ndrit më mirë,
vetëtin ndër hapësirë,
më duket ky do të jetë,
Zoti që më kreu në jetë.
Kur u fsheh nga sytë e tija,
as ti s'je tha Perëndija.
Pa diellin më të gdhirë,
nga të tërë ndrit më mirë,
ky po llapc më tepër thotë,
do të jetë Zot në botë.
Por kur pa q'u perëndua,
nga këto tha, asnjë s'dua!
Syt'e mi tani më mbenë,
mbi Zotin që kreu ç'nuk qenë.
Tmerroju ashik e mjerë,
shih Ibrahim pejgamberë,
vërë vesh qysh janë fjalë,
njëherësh nuk kapen shkallët
Tërë kështu kanë vojtur,
Perëndinë për të njohjtur.
Shkallë, shkallë gjer të ngjitesh
je foshnje prit gjer të rritesh.
S'është aq kollaj siç thonë,
me këta sy të shoç Zonë,
po të thonë e kemi parë,
ta dish janë gënjeshtarë.
Mbaje mend të të them unë,
do shërbim të madh kjo punë.
Si prej gjëmbit trëndafijli
ashtu doli dhe Halili,
i ati i tij Azeri
kalitte pute i mjeri.
Përher i biri i thotë,
ç'i u falesh statuve kotë.
Ay dhe kombi i thonë:
"i gjetëm nga prindërit tonë".
Bashkë me prindërit jini,
ndër errësirët e s'dini.
Të drejtën ti na e sole?
Apo për të tallur dolle?
Tha: "Zot kemi Perëndinë,
na krijoj në gjithësinë.
Ai ju krijoi dhe juve,
të ju them përpara syve,
për Zotin po ju betohem,
ju them sheshit ç'po mentohem.
Pa kthyer krahët mirë,
statytë i kam për të grirë"
në bajramishtë kur vanë,
falishten vetëm e lanë.
Halili si ish i nxehtë,
rroku sëpatën e mprehtë.
Veç të madhit të gjith i their,
edhe i plasi përdheri.
Sëpatën i a vuri plakut,
edhe dolli jashtë pragut.
Kur i panë perënditë,
therur e grirë si dhitë,
qanë, thirrën, lebetitën,
çorrën faqet e bërtitën.
Kush në i griu perënditë,
nuk paska në shpirtit dritë.
Bubu mos qoftë e thënë,
sa zemër-zi paska qënë.
Thanë; Ibrahimi i theri,
dhe i përplasi pas dheri.
Ja moj kuje, ç'na gjeti?
Vajti fjala gjer ne mbreti.
E përlanë q'atë ditë,
ti i grive perënditë?
Tha: "pyetni më të madhë,
t'ia u thotë me rradhë".
Nga fytyra for u vrejtnë,
njëri-tjatrin e vërejtnë.
Njëri-tjatrit duk'e thënë,
kjo pyetje duhesh lënë.
E drejta në turpëruat,
karshi këtij na marruat.
Unjën kryet dhe i thanë,
o çun, putet gojë s'kanë.
I u tha: "s'kini turp kur flisni,
puteve qysh i u taptisni?
Këtyre që janë gurë,
s'bëjnë as keq, as mirë kurrë.
Uh sa qënkeni kokë-thatë,
putet kaptë, Zon e latë!".
Me fjalë s'kryen dotë punë,
Halilit në llë¹ ia vunë.
Në zjarrt thanë, e përvëloni,
në dhet të gjallë e mbuloni.
Mos rrini njerëz të mpitë,
gëzojini perënditë.
Fjala kështu kapi fundin,
nemrudanët sa të mundin,
tëp resin dru disa javë,
t'i bien t'i bëjnë stavë.
Dyzet ditë si ndezën zjarrë,
e kan Ibrahimin marrë,
mbi manxhinekun prej druri
shpirt keq Nemrud e vuri.
Ia dhanë volit dhe e drodhën,
që për së largu e hodhën.
Prej manxhinekut të shkretë,
kur fluturonte përpjetë,
Xhibrili nga qielli zbriti,
pa rënë përdhe e priti.
ا'dëshëron Halil thuajmë
a do këtu të të mbajmë?
Në thënç prej teje gjë s'dua,
se prej Zotit s'më di mua.
Zoti Halil¹ i ka thënë,
se kaq besnik ka qënë
Këmb'e tij në zjarr pa shkelur,
ju bë një parajs i çelur
As gjëkundi s'u cënua,
as gjëkundi s'u lëndua.
Ka burra edhe sot futen
brenda në zjarr dhe nuk tuten.
Edhe sot ai dru shihet,
ndë Urfë dhe vëndi njihet.
Nga mushicat gjet belanë,
prej syresh një frymë s'lanë.
Tridhjet-vjetë është marrë,
në Babil me mbren e marrë.
Si u shuan Nemrudanët,
Ibrahimi, Muslimanët,
nga Shami në Falestinë,
u vendosën që të rrinë.




Marrë nga libri i Ali Korçës, Historia e Shenjtë.

[INDRITI]

H. IBRAHIMI (A.S)- Pjesa e II - Ali Korça

(Udhëtimi i Ibrahimit për në Egjypt. )

Mori Sarën edhe Lutnë,
ardhnë në Misir u futnë.
Sarën jevgët kur e panë,
Firaunit vanë i thanë:
"ka ardhur një zonj'e bukur,
që gjëkundi s'është dukur"
ç'bëtë tha që më rrëfyet,
ah më piktë më mbërthyet.
Të m'i sillni shpejt taninë,
t'i pyes, ç'janë, nga vijnë.
Halilin e gjetnë e shpunë,
e poqnë me Firaunë.
"nga jinni ç'bëni, ç'kërkoni,
zonjën ç'e bëtë më thoni?"
"nga Kanani jemi ngritur,
fort të varfër të kapitur,
të madh zi ka në vënd tonë,
që s'ka ngjarë kështu thonë.
Motra nipi edhe unë,
ardhmë për drithnë këtunë".
Të ma sellç tha se e dua,
të të motër ta marr grua.
Vërtet motër nuk e kishte,
vetëm se në një fe ishte.
Deshi ta fshihte nga frika,
që të shpëtonte nga thika.
ا'të bënte vajti e solli,
edhe vet u ngrit e dolli.
Zonjës duart me të nderë,
i u thanë sa kaq herë.
U tremb, i u lut: "o moj Sare!
po më shrove s'të ngas fare"
"Shroje Zot tha Firaunë,
n'u largoftë nga kjo punë!"
Si u shrua nga gëzimi,
e dërgoj nde Ibrahimi.
Për shërbim i dha Haxhirë,
ta ketë si Xhavahirë.
Tha: "që nesër të ngarkoni,
të mos qielli po të shkoni".
U ngritnë të katër vanë,
në pak ditë zun Qen-anë.
Sareja si s'pat fëmijë,
as shpresë sojësh të vijë,
i tha të shoqit: "ta dhashë,
ta keshë grua këtë vashë".
Lindi Ismaili i mirë,
si hëna në hapsirë.
E bëri synet i ati,
trembëdhjet vjeç kur pati.
Sareja si s'lindi vetë,
më të zu nakar të ketë.
I tha të shoqit që t'i shpjerë,
prej Qenanit larg t'i lerë.
Haxhirë me gjith birë,
i shpu ndë një shkretëtirë:
"pse më le o burrë shkretë,
qysh ta shkoj të zezën jetë?"
"mbrojtës tha ke Perëndinë,
ai s'të lë të heqsh tinë".
Sareja fare s'e linte,
të rrinte atje të flinte,
sa i shihte se qysh janë,
dhe prapë zinte Qenanë.

Marrë nga libri i Ali Korçës Historia e Shenjtë

[INDRITI]

Mos më thoni....


Mos më thoni se vdiq,
Mos më thoni se nuk është më,
I miri e i bukuri i nënës,
Është në zemër tashmë.
Mos më thoni, ku e qëlluan plumbat
Nëna e di, në kraharor
Çelën bozhuret e gjakut,
si lulëkuqet në dëborë.
Mos më thoni se s'vjen më,
Do e pres te pragu i derës,
E ai do t´vij si gjithnjë,
Sikur flladi i pranverës.

Do t´vij si agimi ditës,
Zemra e nënës do t´vij,
I ndritshëm si rrezja e diellit,
Magjeps si hyjni.
Mos më thoni se jam e vetme,
Se kam mbetur fillikat,
Ai do të vij me shokë netëve,
Pushkën do e var mbi shtrat
Mos më thoni se vdiq im bir,
Ai ka rën, por nuk ka vdekur
Në udhën e lirisë për ku ishte nisur,
Duhej derdh gjak për të arritur
Secili prej tyre kishte mall për atëdhe,
Por mbi të gjitha një dëshirë
Ta zhdukin errësirën e rëndë,
Që Kosova t´jetojë e pamvarur dhe e lirë
Mos më thoni, asgjë mos më thoni,
Ai do të vij rishtas si agu i ditës,
Fshijeni lotin dhe shikoni, lartë
Ai është mbi bjeshkët e Drenicës.

Marre nga revista "Zani i Naltë"
organ i Komunitetit Mysliman Shqiptar,
Tiranë nr. 11. Gusht 1924

[Orientalist]

Shqipëria në shtatë ëndrrat e Ali Korçës


Alma Mile
05-01-2007



Pas 62 vjetësh ribotohen "Shtatë ëndrat e Shqipërisë" e patriotit Hafiz Ali Korça. Aty Korça paralajmëron politikanët e viteve '20-'30 për pasojat që do t'i vinin vendit nga vendimet e tyre

Si njeri i kënduar, ish-anëtar i Këshillit të Lartë të Sherihatit dhe drejtues i institucioneve arsimore, nuk e kishte problem të qëndiste një deklaratë ku të shtronte gjerë e gjatë problemet që e shqetësonin atë dhe gjithë shqiptarët. Zgjodhi një tjetër rrugë, atë të shëmbëlltyrave. Janë 7 ëndrra dhe 7 shpjegime që Hafiz Ali Korça iu drejton politikanëve shqiptarë gjatë viteve '20, që nuk po ndërgjegjësoheshin për rrezikun që i kanosej Shqipërisë nga pushtuesit dhe copëtimi. "Si një atdhetar idealist për t'ua sjellë ndërmend asamblistëve se rruga që kanë kapur nuk po i shpie në Kabe (Qabe) por në shkretëtirë, shkruajta këto Shtatë Ëndrrat dhe pasi i shtypa vetëm njëqind copë ua dhashë nga një duke iu thënë: Sot fati i Shqipërisë është në duart tuaja. Në qoftë se shtetit do t'i hidhni një themel të mirë duke zgjedhur burra të mirë e të drejtë, nëse do të çelni një Bankë Kombëtare me të hollat e kapitalistëve shqiptarë dhe nëse fëmijët do t'i rritni me ndjenja kombëtare e fetare, atëherë do të jeni të lumtur e të lavdëruar, përndryshe pas 15 ose 20 vitesh, kur të realizohen këto shtatë ëndrrat e tmerrshme do të bëheni pishman por nuk do t'ju bëjë dobi". Këto ëndrra në formë poezish Korça i shkroi në vitin 1923 në prag të Kongresit të Lushnjes dhe i ribotoi sërish në qershor të vitit 1944, në prag të çlirimit nga nazifashizmi dhe në vigjilje të një tjetër periudhe të errët. Në fund të vitit 2006 këto poezi apokaliptike vijnë për lexuesin shqiptar në ribotimin e tyre të tretë nga orientalisti Ermal Bega nën titullin "Shtatë ëndrrat e Shqipërisë". Libri prej pak më shumë se 100 faqesh sjell edhe njëherë poezitë dhe disa kujtime të Hafiz Ali Korçës. Ato më interesantet duket të jenë ëndrrat me të cilat përçon edhe mesazhe. Një kuçedër i shfaqet në ëndrrën e parë. Një krijesë e tmerrshme që kërkon të djegë çdo gjë me zjarr e flakë. Në ëndrrën e dytë, nga një kasafortë e madhe del një nepërkë e tmerrshme që duket se do përpijë gjithë vendin. Një ari me një gojë të stërmadhe i shfaqet në ëndrrën e tretë. Ndërsa në të katërtën disa krijesa të tjera të frikshme që shkaktojnë rrëmujë e panik. Në ëndrrën e pestë i shfaqet një perri, e veshur me rroba të rënda, por që e copëtojnë me thika, duke i marrë shpirtin. Ëndrra e gjashtë e hedh në një pallat madhështor, ku njerëz të pushtetshëm kanë vendosur të lënë mënjanë grindjet e të thërresin njerëz nga jashtë për të drejtuar vendin. Në të shtatën ndodhet në një tjetër pallat ku të pushtetshmit hanë kryet me njëri-tjetrin për metodën që do përdorin në drejtimin e vendit. Disa thonë të ndiqet metoda angleze, një tjetër italiane, ruse, greke… Pasi ofron këto shëmbëlltyra, për t'i shpjeguar ato, Hafiz Aliu krijon një tjetër personazh, Hamzadenë, një grua plakë të mençur që lexon ëndrrat e burrit. Kuçedra në ëndrrën e parë nuk është gjë tjetër veçse kreu i vendit që rrezikon të kthehet në një diktator. "Kryeplaku si kuçedra një nga një i ha të ditçmit/ I vret i ther, i mbyt të tërë nuk do t'i shohë të ndritçmit". Nepërka përfaqëson bankat e huaja që po përpijnë kapitalin shqiptar. "Sa për ari gojëmadhin është mbreti që do sillni/ në paçi shumë të holla flakini në zallt i mbillni". Kështu e shpjegon ëndrrën e tretë Hamzadeja. Në të katërtën krijesat janë drejtuesit e vendit që nuk mendojnë gjë tjetër veçse të pasurohen. "Dhe bukuroshe perija është vetë Shqipërija/ Pjesë pjesë bijtë e ndanë, mos e ndaftë perëndia". Në të gjashtën edhe pse duket se shqiptarët po lënë mënjanë grindjet, po i sjellin një tjetër tragjedi vendit, atë të drejtimit nga një i huaj, siç ndodhi në rastin e Princ Vidit. Edhe në të shtatën janë krerët shqiptarë që nuk gjejnë gjuhën e përbashkët për qeverisjen e vendit. Pasi ka përfunduar shpjegimin e ëndrrave, përmes një tjetër poezie, Korça bën thirrje për bashkim "Bij mos grindi, mos përçahi shëndoshni mëmën e smurë/ se një gjak, një racë, jini ngatërrim mos qitni kurrë". Pas këtyre shtatë ëndrrave e shpjegimeve autori ofron ngjarjet e kohës përmes kujtimeve të tij. E nis me vitin 1893, kur në moshën 20-vjeçare e internojnë në Sinop, ngaqë kur udhëtonte me trenin Sofie-Stamboll iu kapën libra shqip, atëherë të ndaluar. Më 1900, u internua në Anadoll, për aktivitetin në mësonjëtoren e Korçës. Pas Kongresit të Dibrës ia shkatërruan shtëpinë, sepse guxoi të ngrinte çështjen e gjuhës shqipe, gjë që çuditi shumë njerëz, duke qenë se ai ishte anëtar i Këshillit të Lartë të Sheriatit. Më pas, Kabineti i Telat Pashës e dënoi me vdekje si "propagandist e anëtar i shkronjave latine", por me ndërhyrje u fal. Më 1924 u përjashtua nga Këshilli i Lartë i Sheriatit. Hafiz Ali Korça qe ndër mësuesit e parë të mësonjëtores së parë shqipe në Korçë dhe bashkëpunoi ngushtë me Pandeli Sotirin, drejtorin e mësonjëtoresshqipe të Korçës. Pas shpalljes së Pavarësisë iu ngarkuan detyra të rëndësishme. Qe këshilltar i Ministrisë së Arsimit, Drejtor i Përgjithshëm i po i kësaj Ministrie, Shef i Fetva-minit pranë Këshillit të Lartë të Sheriatit në Shqipëri, pedagog në Medresenë e Lartë të Tiranës etj. Gjatë jetës së tij Hafiz Ali Korça bashkëpunoi me një varg figurash që luajtën rol të rëndësishëm në historinë e kohës së re të Shqipërisë, siç janë: Kristo Luarasi, Jusuf Turabi Kërçova, Pandeli Sotiri, Gjergj Fishta, Luigj Gurakuqi, Mati Logoreci, Sali Nivica etj.
Shqipja që donte Ali Korça

Në një kohë kur të flisje për gjuhën shqipe ishte e ndaluar, Hafiz Ali Korça kërkon në Kongresin e Dibrës, në vitin 1909 mësimin e gjuhës shqipe zyrtarisht në shkollë. Si një përfaqësues i Këshillit të Lartë të Sherihatit kjo ngjalli shumë diskutime. Një vit më vonë do të nxirrte librin "Abetare shqip" e më pas "Gramatika, Syntaksa shqip-arabisht edhe fjalime". Numëron një sërë përkthimesh ndër të cilat më të rëndësishmet "Gjylistani" i Saadiut dhe "Rubairat" e Omer Khajjamit, të cilat i bëri të flisnin shqip.

Reformë për medresetë

Si një shërbëtor i Zotit, një nga detyrat e tij ishte shëndoshja e besimit, por kjo nuk mund të bëhej pa një sistem të fortë arsimor. Hafiz Ali Korça ishte për reformimin e medreseve, reduktimin e viteve të gjuhës arabe dhe mësimin e saj me një metodikë të efektshme dhe krijimin e një medreseje të ciklit të mesëm. "Sikur të ishte ndjekur ky program sot në Shqipëri do të kishim shumë të ditur si Hoxha Tahsini e shokët e tij. Në Shqipëri, 30 vjet më parë patëm mëtepër se 200 hoxhallarë të ditur, por sot s'kanë mbetur as 20", - shkruan Korça

Orientalisti

Në kërkim të thesareve të fshehura

Prej 5-6 vjetësh nxjerr njoftime në gazetën "Çelësi" ku kërkon të blejë libra të vjetër në gjuhët orientale apo shqip. E ka pasion mbledhjen e dokumenteve të vjetra dhe si njohës i mirë i gjuhëve orientale përkthen edhe boton. Pas botimit të "Rubairave" të Omar Khajamit të shqipëruara nga Hafiz Ali Korça, Ermal Bega përgatiti për botim një tjetër libër të Korçës, por këtë herë bëhet fjalë për një libër origjinal të autorit. Bega thotë se gjatë 10 vjetëve që i është dhënë grumbullimit të dokumenteve, ka arritur të krijojë një bibliotekë prej 100 librash e dokumentesh në gjuhët turke, arabe e perse 80, apo 90- vjeçarë. Mes të cilave edhe Fjalorin e Shkencave të Sami Frashërit. Me këto libra, Bega shpreson të hapë edhe një ekspozitë ku të mund të promovojë librat e tij, por të tërheqë edhe vëmendjen e opinionit publik për investimin dhe hapjen në vendin tonë të një katedre të orientalistikës. Ermal Bega ka studiuar në Universitetin e Prishtinës për Orientalistikë.

[kallajxhi]

Mirembrema te gjitheve,

Jam duke i kerkuar shkrimet e Hafiz Ali Korçes, sidomos vepren "Shtate ëndërrat e Shqipëriës", dhe a e di dikush ne cilin librari ne Shqipëri (ne rrethin e Tiranës ose të Durrësit) o ne Kosovë mund ta blej këtë vepër?

Ju falemenderit për ndihmen e juaj.

Avni.

[Orientalist]

Pershendetje,
Kete liber mund ta gjeni ne Tirane, te libraria perballe xhamise se Tabakeve, te Rruga e Elbasanit.
Gjithe te mirat.

Mirembrema te gjitheve,

Jam duke i kerkuar shkrimet e Hafiz Ali Korçes, sidomos vepren "Shtate ëndërrat e Shqipëriës", dhe a e di dikush ne cilin librari ne Shqipëri (ne rrethin e Tiranës ose të Durrësit) o ne Kosovë mund ta blej këtë vepër?

Ju falemenderit për ndihmen e juaj.

Avni.