Bombat E Mendimeve...

[ABIGAIL]

BOMBAT E MENDIMEVE

Filozofia jonë dialektore anullon të gjitha nocionet e së vërtetës absolute dhe difinitive.

Frederich Engels ne një enlogji tek Karl Marks.

Flesh nga Washingtoni, Nëntor 1971.

"Eksplozioni atomik 5 – megaton i lëshuar nga Shtetet e Bashkuara në ishujt Amchitka të shtunën shkaktoi lëkundjen më të madhe të tokës të prodhuar nga njeriu, por rezulton se nuk ka dëmtim të dukshëm jashtë afërsisë së menjëhershme të Amchitkës". Kush e mban mend Amchitkën? Eksplozioni në atë ishull të largët e bëri Hiroshimën të duket si një mbeturinë pas zjarrit. Dhe prapë shpërthimi i Amchitkës duket më i vogël i krahasuar me atë të bombave – të mendimeve të lëshuara nga disa nga njerëzit e shekullit 18-19 të cilët fantazuan idetë të cilat dërguan dallgë të mëdha shkëmbinjve të mendimeve tona sot.

Kontaminimi i këtyre ideve shpërthyese ka qenë kaq devastus sa që ka lejuar të depërtoj dhe në mendimet e shekullit të 20. Njerëzit që përhapin këto "mendime bomba" janë subjekti i kesaj teme qe mendova te hap. Satani mori konceptin e tyre dhe lidhi idetë e tyre kryesore të referimeve për pikpamjet tona që tashmë janë të historisë, edukimit, filozofisë, sociologjisë, psikologjisë, fesë, ekonomisë dhe politikës.

Ti dhe unë dhe fëmijët kudo janë vënë të mendojnë me detyrim pa vetëdije terma që janë në kundërshtim me principet e Biblës dhe së vërtetës në këtë zonë – dhe pa na pyetur neve fare. Gjendet vetëm një person që arrin me kaq kushte radikale të mposht mendimin njerëzor, dhe ky person është Satani. Ai është gjeniu i vërtetë dhe impulsi prapa çdo njërit prej këtyre personave dhe ideve të tyre që ne do të diskutojmë.

Unë e kuptoj se është një akuzë e rëndë që përfshin se këta njerëz brilant, të cilët në shumë rrugë bënë sinjifikative kontributin e tyre në botën tonë, janë qenie dhe instrumenta të Satanit për të drejtuar mendimet e njeriut mjaft larg nga e vërteta e përjetshme, por meqë rasti kundër tyre ekziston, unë besoj se konkluzionet do ta justifikojnë tezën e madhe. Ndoshta juve mund tju duket ky shkrim shumë bombastik, por është absolutisht esenciale që ne të kuptojmë se si ne kemi ardhur në këtë armiqësi kundrejt Zotit në këto çaste. Analizat e çdo njeriu dhe filozofitë e tyre do të jenë të përmbledhura dhe të konfrontuara në zonat specifike ku këto mendime shfaqën konfliktin e hapur me Biblën.

[ABIGAIL]

BOMBA 1: KANT

Immanuel Kant ishte një filozof gjerman. Ai kurrë nuk udhëtoi më shumë se 69 milje nga shtëpia e tij në Prussi, ku jetoi nga 1724 deri në 1804, dhe ende mendimet e tij origjinale formuluan principet të cilat akoma trondisin botën e civilizuar. Derisa filozofia Kantiane filloi të influencojë në epokën e intelektualëve, filozofia klasike ishte bazuar në proçesin e antitezës, e cila do të thotë se njeriu mendon në terma të shkakut dhe efektit. Kjo do të thotë n.q.s A është e vërtetë atëherë jo – A s’mund të jetë e vërtetë gjithashtu.

Duke u mbështetur në filozofinë klasike, vlerat ishin absolute. Bota në gjerësi i pranoi këto mundësi të absolutizmit si morale dhe në dituri. Para Kant ju mund të arsyetonit me një person në bazën e shkakut dhe efektit. Sidoqoftë, ky është një njeri dhe kritikat e tij filluan të pyetnin njerëzit kur ata të pranonin aktualisht gjërat të cilat ishin nën 5 senset e tyre. Një filozof francez përshkruan kështu mënyrën e të menduarit të Kantit:

"Kanti ishte i aftë të shkonte përfundimisht në skepticizëm dhe realizëm duke njohur karakteristikat përshkruese dhe të papërmbajtshme dhe eksperiencat e jashtme dhe të brendshme si themele të mjaftueshme të botës".
Në analizat e Kantit të proçesit të mendimit ai propozonte se askush nuk mund të dijë diçka përveçse nga eksperienca. Ai besonte se liria individuale shtrihet në bindjen për "ligjin moral që flet brenda nesh". Kant, si rrjedhoje duke mos gjetur asnjë bazë personale për pranimin e absolutizmit, shkrehu idetë të cilat do të rezultohen në filizofinë e vënë në zbatim nga një tjetër gjerman.

[ABIGAIL]

BOMBA 2: HEGEL


Hegel mori idetë e Kantit dhe filloi t’i çonte ato më tej. Ai jetoi nga 1770 deri në 1831 dhe la një trashëgimi të brutalitetit dhe violencë të egër e cila pushtoi shekullin tonë. Ai u quajt diktatori filozofik i Gjermanisë. Ai besonte se një fakt ose ide (teza) duke punuar kundër një fakti tjetër (kundërteza) do të prodhonte një fakt të ri (sinteza). Kjo filozofi ishte themeli i politikës komuniste dhe ikonomike të ideve të Karl Marks dhe Socializmit Kombëtar të Adolf Hitlerit. Hegel ngriti në qiell shtetin.

Ai mësoi se shteti nuk duhej t’i bindej rregullave morale, as qeveritë nuk duhet të pranonin pëlqimet e të tjerëve. Hitleri ndoqi këtë filozofi për t’u perfeksionuar. Duke u mbështetur në mendimet Hegeliane, çdo gjë ishte relative. Kjo i dha njeriut një afrim tek e vërteta, një afrim tek jeta, në të cilën nuk gjendeshin absolutizma fare, vetëm terma relativiteti. Kur Hegeli paraqiti themelin filozofik për mendimin e relativitetit dhe mohimin e absolutizmit, ai në gjuhën letrare ndryshoi drejtimin e botës.

Absolutizmat janë të vërtetat e pandryshueshme nga të cilat ti mund të arsyetosh nga shkaqet tek efektet. Në mendimin relativ ti po trajton mendime subjektive në të cilat shkaku dhe efekti s’kanë pjesë fare. Relativiteti është bazuar mbi ndryshueshmërinë. Kur ti mendon në këtë mënyrë, ti thua: "Pra si ndihem rreth saj tani ". Êur Hegel largoi shkakun dhe efektin logjik, nuk kishte më asnjë nevojë për të vërtetën përfundimtare.

Me eleminimin e një shkaku ose të një të vërtete përfundimtare, njeriu mund të zhytet kokë e këmbë larg nga çdo nevojë në një Zot –Krijues. Kjo filozofi e të menduarit relative së shpejti do të depërtonte në sistemin e lartë të edukimit në Evropë dhe Amerikë. Progresi i dështuar (?) më vonë ishte i thjeshtë: njerëzit e edukuar më shumë u bënë më vonë, ata që më shumë mohuan absolutizmin e Zotit, të vërtetën, dhe moralin. Madje edhe ata që patën një besim të vërtetë tek Jezus Krishti e gjetën besimin e tyre të dobësuar në kolegje, por ishte e vështirë për ta zbuluar pse – në.

Dr. Francis Schaffer në librin e tij të madh, "Zoti i cili është atje", tregon se nuk gjendej aq shumë, sa që e vërteta ishte duke u sulmuar ashtu siç ishte baza e presupozuar e të vërtetës. Kjo ishte diçka më shumë dytësore. Sot studentët e kolegjeve normal që nuk e kanë pranuar rilindjen shpirtërore nëpërmjet besimit personal tek Jezus Krishti, nuk besojnë në mundësinë e të vërtetës absolute. Mendimi relativ tashmë është sjell poshtë në nivelet elementare të edukimit. Është një Kal Trojan që pak prindër kristianë e kuptojnë, akoma më pak e luftojnë energjikisht.

[ABIGAIL]

BOMBA 3: KIERKEGAARD


Nga Danimarka në shekullin e 19 erdhi një koleg filozofik, Soren Kierkegaard. Megjithëse ai erdhi nga një mjedis kristian, ai mohoi kategorikisht besimin e Kishës Luteriane, kishën e krijuar në Danimarkë.
Kierkegaard ishte një influencë e madhe në teologjinë e kohës së vet dhe është konsideruar babai i ekzistencializmit bashkëkohor. Shkrimet e tij janë një refuzim i ideve më themelore të besimit të të krishterit dhe tregojnë një përçmim ndaj atyre që nuk bashkohen me qëllimet e tij intelektuale.

Ai ishte njeriu i parë që lëshoi një sistem mendimesh në të cilin dëshpërimi ishte rryma e fshehur. Në dy librat që vet Kierkegaard i quajti "librat më të përkryer që kam shkruajtur", "Frika dhe dridhjet" dhe "Sëmundjet deri në vdekje", që vete titujt dëshmojnë gjendjen shpirtërore të pikëlluar.

Kierkegaard besonte se njeriu vinte në një pikë në jetën e tij kur ai konkludonte që s’mund të gjente ndonjë shkak përfundimtar për të vërtetën ose për jetën. Për të gjetur një qëllim atij i duhet të marri një shtytje besimi i cili nuk ka fare racionalitet prapa saj.
Në shkrimet e Kierkegaard gjendet një përbuzje për ata që nuk besojnë në planin e tij intelektual. Është e kuptueshme që filozofia e tij nuk do të pranonte të vërtetat e Biblës.

Psh. në volumin e tij Frika dhe Dridhjet ai shkroi plot me përbuzje: "Një që jo frekuentisht dëgjon të thuhet nga një burrë, i cili për mungesë të humbjes së atyre në studime janë përpirë në fraza që një dritë ndriçon mbi botën e të krishterëve, ndërsa një errrësirë mbulohet mbi paganizma. Kjo thënie gjithmonë më është dukur e çuditshme, po në të njëjtën masë sa çdo mendimtar i madh dhe çdo artist serioz është madje në ditët tona e përtërirë nga rinia e përjetshme e racës greke ".

Kierkegaard ishte një nga proponentët kryesor të filozofisë e cila kishte fshirë botën intelektuale deri tek kohërat tona. Ai paraqit idetë të Kant dhe Hegel në teologjinë e besimit kristian. Idea se nuk gjendet asnjë bazë racionale për gjërat përtej 5 senseve, por që ne duhet të marrim një shtytje të paarsyeshme të besimit të verbër për të gjetur qëllimet në jetë që dolën nga mësimet e Kantit. Idea se nuk ka të vërtetë absolute dhe prandaj ne duhet të gjejmë qëllime relative te të cilat duhet të mbështetemi ne dhe jeta jonë, rezultonte nga mësimet e Hegelit. Kjo ishte fillimi i ""mendimit ekzistencial".

Unë besoj se kjo dha një kornizë filozofike për "doktrinën e demonëve", të cilën Pali tha se do ta fshinte botën në kohëra më të mëvonshme para kthimit të Krishtit. Kur Karl Barth u duk në fillimet e shekullit të 20 dhe zhvilloi një sistem teologjik "të ri" të quajtur "Neo – Ortodoks" ( i cili s’ishte as i ri as ortodoks), ky mendim ekzistencial, relativ, filloi të përhapej me kujdes dhe deri në fund në kishat kristiane.

[ABIGAIL]

BOMBA 4: MARKS


Karl Marks, një nga njerëzit më influencial që do të shpërthente idetë e tija në skenën botërore, ishte lindur në Gjermani në 1818 dhe erdhi nga një vijë e gjatë shkollarësh të shquar dhe e arsimuar. I ati theu fenë tradicionale të familjes dhe u bë një Protestant kur Karl ishte një fëmijë.

Karli ishte një student brilant dhe, nga çfarë kemi mësuar nga biografia e tij, një njeri që nuk bënte ose mbante shokë. Gjaknxehtë, melankolik dhe këmbëngulës, ai lejoi jetesën e gruas së tij dhe gjysmën e fëmijëve të uritur, në varfëri mizore, ndërsa ai iu kushtua studimeve të tija intelektuale. Marksi dhe shoku i ngushtë i vetëm që bëri, Friedrich Engels, ishin bashkpunëtorë për shumë vite në lëvizjen e cila kishte ndryshuar drejtimin e historisë moderne. Siç pamë në zinxhirin e gjerë të influencës që krijuan filozofët dhe shkrimtarët e shekullit të 19, nuk do të jetë suprizë n.q.s Marksi do të përziej në Universitetin e Berlinit me një grup të krahut të majtë të cilët ndoqën filozofinë e Hegelit. Shtytja e tyre themelore në atë kohë ishte të zhduknin Krishtërimin.

Marksi ishte i inspiruar nga bota e tij intelektuale për të filluar një lëvizje që do të ndryshonte botën. (Më së fundi kjo dëshirë e tij do të përmbushej plotësisht me ardhjen e gjeneratave të tjera pas vdekjes së tij).
Kur Marksi dhe Engelsi u bashkuan për të formuar projektin e madh i cili do ta bëjë këtë planet luftëtar një utopi, dhe tashmë kishin vendosur që rruga e qëllimit të arkivohej nëpërmjet një shoqërie pa klasa. Ata panë proletariatin (klasa punë paguese) në luftën për shtetin, ose konflikt me borgjezët (klasa e pronës private). Duke u mbështetur në mendimet Marksiste, pronarët privat ishin shfrytëzuesit ndërsa punëtorët ishin të shfrytëzuarit.
Marksizmi zbaton principet dialektore, ose artin e qëllimit të kësaj lufte të paevitueshme të klasave në një mënyrë në të cilën mjaft qartë shikojmë influencën e Hegelit.

Tre elemente janë në këtë punë: Tezat (një forcë pozitive) dhe antitezat (forca opozitare) duke rezultuar në një përplasje e cila do të prodhonte një forcë të re ideje (një sintezë). Kjo përplasje do të jepte energji e cila do të katapultonte shoqërinë në disa zhvillime të reja. Marks dhe Engels besonin se kjo klasë e madhe dhe e lavdishme do të luftonte dhe do të eliminonte gjithë shkaqet e konflikteve të mëparshme në shoqëri. Ata mendonin se shkaku i ndeshjeve ose luftërave njerëzore nisnin nga kjo e keqe e madhe – prona private. N.q.s klasa e madhe rebelon ndaj pronës private, atëherë s’do të ketë asnjë gjë për t’u luftuar dhe çdo kush do të jetonte gëzueshëm më pas.

Të ribëje botën nëpërmjet linjave të shoqërive pa klasa, Marksizmi shfrytëzoi çdo armë: Jo vetëm bomba, pushkë dhe tanke, por gjithashtu dhe armët e edukimit, fesë, profesionit, ekonomisë dhe kulturës. Përsosmëria materiale e shoqërisë do të shkaktohet nga çdo lloj metode apo kauze të përdorshme. Fundi do të justifikojë kuptimin. Golat e shënuara nga Marksi ishin: Anullimi i pronës private, centralizimi i gjithë fuqisë në duart e shtetit, kontrolli i botës. Kolektivizimi, centralizimi, kontrolli.
Marksi besonte se klasa pronare e përdorte fenë si përçarje për "klasën e shfrytëzuar". Kjo u përhap deri në filozofinë e Komunizmit modern i cili ka disa baza: Çdo gjë mund të shpjegohet nga moti (austranaunti Rus i cili tha se nuk gjeti asnjë shenjë të Zotit në stratosferë); materializimi është fillimi dhe fundi i të vërtetës.

'Intelektuali komunist beson se çdo gjë ekziston si rrjedhojë e rezultatit të motivit të pandërprerë të forcave të natyrës. Çdo gjë është një produkt i akumulimit të aksidenteve. Nuk ka asnjë projektim. Nuk ka asnjë ligj. Nuk ka asnjë Zot. Ka vetëm lëndë dhe forcë në natyrë ".

Marksi justifikoi dhunën për të arritur në shoqërinë e re të pandërprerë, megjithëse ai përhapi idetë utopike të ekonomisë dhe shoqërisë Komuniste. Idetë e tij dhe qëllimi i tij u lejuan në çdo aspekt në mendimet dhe jetën e shekullit të 20.
Plaku J. Edgar Hoover tha: "Komunizmi është shumë gjëra: një sistem ekonomik, një filozofi, një kreditor politik, një kusht psikologjik, një edukim i padoktrinuar, një nga drejtimet e udhës së jetës ".

Është koha për botën të kuptojë se Komunizmi nuk është vetëm një filozofi politike, por një fe – një fe që përhap utopi tek devotët e saj. Shteti adhurohet në vend të Zotit. Të mirat e Komunizmit me kaq rrjedhin me këto pyetje themelore: Çfarë është njeriu? Cili është problemi më themelor i njeriut? Si mund njeriu mund t’i largohet problemeve të tij? Cili është fati i njeriut? Në të gjitha këto pika Komunizmi jep përgjigje të cilat janë diametrikisht të kundërta me ato të Zotit.

[ABIGAIL]

BOMBA 5: DARWIN


Kur Charles Darwin, një anglez i shekullit të 19, hyri në skenë, ai shkaktoi një ndjenjë të vërtetë të botës shkencore dhe atë joshkencore. Darwin grumbulloi një përbërje të gjerë faktesh shkencore dhe prezantoi një teori të shqyrtuar me zhvillimet e bimëve dhe kafshëve. Kjo teori, në formë të thjeshtë, thotë se gjërat e gjalla shtohen më me shpejtësi nga ç’realizon njeriu.

Toka nuk mund të gjejë dhera dhe ushqime për gjithë pasardhësit e këtyre gjërave të gjalla; atëherë anëtarë të çdo specieje konkurojnë për një shans në jetë. Ky kompeticion shkakton një proçes të quajtur seleksionomi natyror, ose preservatimi i atyre lloj formash më mirë të ambijetuara në betejën e mbijetesës për të ekzistuar. Në esencë, ky është besimi që format e ulta përparuan në format e larta në këtë betejë për ekzistencën.

Kur Darwin i nxori këto teori nga bimët dhe mbretëria e kafshëve dhe i transferoi ato tek njeriu, shkëndija fluturoi dhe ndezi zjarrin e edukimit deri në ditët tona. Nga njëra anë qëndronte Darwini që mbante gjerësisht teorinë që, gjithë jeta, përfshirë njeriun, evoloi nga format më të ulta, dhe në anën tjetër qëndronte Bibla e cila në Zanafillë tregon stadet që Zoti krijoi njeriun, kafshët, dhe bimët "sipas llojit të tyre"; ato nuk evoluan nga format më të ulta.

Konflikt! Hegeli dhe Marksi do të ishin të gëzuar – një shkencëtar po përdor teoritë e tyre të tezës, antitezës dhe sintezës.
Sot, megjithëse kemi dëgjuar shumë rreth teorisë së evolimit, gjenden disa libra referencash që e vendosin atë në kategorinë e faktit. Një seri referencash të reja thotë: "Konceptimi popullor që Darwinizmi ëshë teoria e thjeshtë e evolucionit që ka të bëjë me origjinën e njeriut është mjaft larg nga e vërteta. Është një shtrirje e re, jo në konceptimin e evolucionit, por në shpërthimin e një kauze të mundshme te evolucioni, kaq qartë dhe të lidhur ngushtë sa një lëvizje teorie nga sfera e spekulimeve filozofike deri tek jeta praktike ".

Në "Antropomorfi i vërtetë", një libër i cili është rekumanduar gjerësisht nga shkollat e larta dhe nga kolegjet, nga mësuesit tek studentët e tyre psikolog, autori deklaron: "Në qoftë se ne pranojmë historinë e evolucionit tonë, atëherë një fakt del jashtë qartë: Pikërisht ai që ne kemi lindur kryesisht si predatorët e parë ".

Êjo rriti idenë që me qënë se njeriu s’është diçka më tepër se një kafshë, atëherë ai duhet të sillet si një e tillë.
Hegeli paratha një bazë filozofike për njeriun që s’ka nevojë për një Zot – Krijues. Darwini paraqiti atë çfarë dukej të ishte një bazë shkencore për të mos besuar në një Zot – Krijues nga i cili njeriu ishte i varur. Impakti i këtij mendimi – bombë është që meqënëse njeriu nuk ka një fillim special, ai nuk ka një qëllim special ose destinacion. Ky mendim drejtoi shumë veta të mbyteshin në sjellje amorale, disorientim dhe dëshpërim.

[ABIGAIL]

BOMBA 6: FREND


Sigmund Frend, lindur në mesin e shekullit të 19 në Austri, ishte "shumë i tërhequr nga teoritë e Darwinit, sepse ato ofonin prosepktivën e një avance të jashtëzakonshme të njohurive njerëzore ".

Frend, themeluesi i psikoanalizës, ishte një ateist. Idetë e tija, mësimet e tija, konceptet e tija për pavetdijshmërinë u bënë kaq fendamentale tek qëndrimet mendore në shekullin e 20, se pa to shumë jetë moderne do të ishin jointeligjente.

Frend përkufizonte psikoanalizën si një "metodë trajtimi për ata që vuanin nga çrregullimi nervor ". Doktrina që përkrahu këtë lloj trajtimi është mbështetur mbi fondamentalizmin e pamjeve së natyrës njerëzore të Frendit – pamje të cilat formuan themelin për shoqërinë e lejuar në të cilën jetojmë ne sot. Pavarësisht nëse dikush ka dëgjuar për Frojdin apo jo, apo në qoftë se mendon se ai është ai që shpiku ato "gabimet" që kemi dëgjuar kaq herë, apo ai është një student që ka studiuar në punët e tij për vite, të gjitha janë produkte të etikës Frojdiane.

Në çfarë besonte Frojdi: Raca humane është ndikuar kryesisht nga kënaqësitë; çdo gjë nis dhe përfundon me seks. Njeriu është represuar nga shoqëria në përmbushjen e ngasjes së pavetdijshme për gratifikimin e dëshirave të tija erotike, ky represion e bën atë jo të gëzuar. Konseguenca e konfliktit ndërmjet sëmundjes tonë të kënaqësisë instiktive dhe represionit të ushtruar nga shoqëria jonë është neuroze.

Doktrina e Frojdit, dhe veçanërisht etika e tij, janë produkti i konceptit të tij për racën humane. Nuk ka asnjë qëllim në ekzistencën e njeriut. Nuk ka asnjë të mirë në prezencën e njerëzimit në tokë. Nuk ka Zot … dhe, në qoftë se është kështu gjithçka është e pranueshme.

Frojdi qëndrueshmërisht vuri punën e bazuar për lejim ekstrem. Ai thjesht u nis për të gjetur konkluzionet e sjelljes logjike për njeriun si gjenia më e lartë e formës së zinxhirit evolucionar.
Një doktor i shquar ka shkruar: "… intelektualët dhe të pasurit lejojnë dhe mbrojnë një lejim ekstrem të madh pa kuptuar fare që ata janë të kontaminuar nga etika Frojdiane, etika që gjithçka është shpallur e lejuar, që sindroma e lejueshmërisë, ngasja natyrale e qënies njerëzore të jetë e lirë nga shoqëria dhe kështu që s’do të jetë represuar ose madje kontrolluar ".

Interesi në seks, i cili po mishërohet në fillimet e Frojdianizmit Amerikan shpërtheu në ditët tona. Është ironike, sidoqoftë, etika Frojdiane po rritet shpejt ndërsa mendjehollësia dhe psikoanaliza e tij duket sikur po vdes.

[Newhost]

Eshte Freud

[Swan]

Shume te frikshem keta dinosauret e Abigailit,megjithate teper interesante........

[danparla]

Te tille jane se perndryshe nuk do quheshin dinosaure por lepuj gjigante...Interesante kur dime shume pak per to dhe kohen kur ata jetuan.....dhe e fundit ndoshta keshtu do na quajne NE te mevonshmit kur ne te jemi per ata sic jane keta te Abigailit sot per ne...