Mrekulli

[A zi zi]

Zoti ekziston paralel me boten tende. Domethene ekziston gjate kohes qe ekzistojme. Nje pytje beini vetes. Sikur te mos kishit lindur fare, a thua se do ta dinit se Zoti ekziston? Po apo jo? Sipas kesaj teorise time te thjesht the jo te perpunuar, kur lindim ne dhe vime ne jete bashke me te (me ne/me jeten) vjen/lind dhe Zoti. Keshtu qe mbase, theksoj mbase... jemi ne ata qe krijojme Zotin dhe jo Zoti qe na krijon ne? <--me medyshje dhe akoma dure kerkuar pergjigje.

Do isha kurjoz te hidhni disa mendime dhe sygjerime te tjera.

Paramendo këtë:
Të gjitha shpirtërat e gjitha kohëve (që nga Ademi/Adami e tutje pra) janë krijuar nga Zoti në të njëjtën kohë. Ata të gjithë kanë të zgjedhur mënyrën se si do të jetojnë (aspekti i vullnetit të lirë) dhe kur do të jetojnë. Ndërsa, trupi i njeriut është vetëm vektori (mjeti, masha) me të cilën ata do të mundohen të zbatojnë atë që kanë dëshiruar (aspekti i përcaktimit, që thuhet se i jipet emrionit në muajin e tretë).
Me rastin e "vdekjes" shpirti ndahet nga trupi dhe njeriu ende nuk e ka të qartë se çka ndodhë me të.
Dhe në të njëjtën kohë, të gjitha shpirtërat e të gjitha kohërave, në të njëjtën ditë do të ringjallen dhe do të sillen para Zotit (Krijuesit).

Mrekullitë: Neve jemi të rrethuar me mrekulli. Puna është se njeriu shpejtë mësohet me ato që ka përreth dhe kërkon më tepër (kujto rastin e hebrenjëve në kohën e Mojsiut - vetëm pas disa ditëve ata u ngopën me lutjet ndaj Zotit të padukshëm dhe kërkuar/ndërtuan një shtazë të arit).
Tsunami, tornadot, flama e shpezëve,...
Udhëtimi në gjithësi, telefonia pa tela, treni pa shofer,...

Apo, a nuk është mrekulli që njeriu dinë të shkruaj dhe të lexoj atë çka të tjerët shkruajnë? Din të flas dhe të kuptoj atë çka të tjerët flasin?
Nëse keni qenë prezent ndonjëherë në lindje të foshnjës, nuk mund të mos keni pasur një ndjenjë të papërshkruar në fund të barkut.

Rati konkret: Pas tri ditëve mundimi në kompjuter, duke kërkuar një zgjidhje programore, përnjëherë ajo bëhet e qartë vetëvetiu. Zgjidhja vjenë në kohën kur gati pata hequr dorë jo vetëm nga ajo por nga programi në tërësi.
Ishte kjo rastësi, apo shprëblim për mundimin dhe durimin e deriatëhershëm?

[A zi zi]

Para do ditëve kisha ditëlindjen. Një shok imi kishte udhëtuar jashtë vendit me një punë vërtetë të mërzitshme dhe me njëqind probleme.
Në anën tjetër, edhe unë isha i zënë me mjaftë punë, kështuqë as nuk mendoja të festoj ditëlindjen.
Megjithëse dëgjoheshim në telefon shpesh, gjërat për të cilat bisedonim kishin të bënin me punë, punë, punë. Edhe atë ditë ishe ashtu: ai thirri dhe biseduam mjaftë.
Pasi kryem bisedën - ai thirri përsëri:
Shok - a më duket apo ti sot ke ditëlindjen?
Po, thash, ashtu është.
Eh, se ç'më shkoi mendja se kisha harruar diçka. Dhe pastaj fillon fjalimi i zakont për ditëlilndje.
Pra, unë mendoj se kur ekziston dëshira (e vërtetë, ajo nga brenda), ka një forcë e cila nuk të lejon t'i harrosh gjërat e tilla. Për mua, kjo është mrekulli.