Poezi të kopjuara

[Klevis2000]

SHPIRTI

Kur të dalë shpirti, prej trupit të mjerë

Ah unë po ndahem, do të thotë një herë

Tre herë do thërrasë, i vdekuri i mjerë

Por ne se dëgjojmë, atë zë të prerë

Lutet dhe thotë, për Zotin e vërtetë

Ujin që të më lani të mos jetë i nxehtë

Se unë e kam trupin tash të dërrmuar

Nga meleku i vdekjes, sapo kam shpëtuar

Kam dhimbje në trup, lehtë të më fërkoni

Shumë ju lutem, të mos më dërrmoni

Sikur ta dëgjonte, zërin njerëzia

Shpirt nuk do të mbetej, do vdiste gjithësia

Trupin e atij shpirti sikur ta vështrojë

Një melek i vjen, e do ta kuvendojë

Trupin tënd të vdekur, a e sheh i thotë

Vallë si jetove ti në atë botë

Obligimet që duheshin vallë a i praktikove

Apo me gjynahe, jetën ti e cove

Ia falim namazin pasi e ngrejmë

Në varr e mbulojmë, ikim dhe e lëmë vetëm

Ah njeriun e shkretë, me dhe e mbulojmë

Pa dyshim të gjithë atje do të shkojmë

Vëllezër të dashur, të gjithë u po shkoni

Të gjithë ju po ikni, por mua mos më harroni

Ku është dashuria, që më parë kishit

Ku janë fjalët e ëmbla që ju flisnit

Babai im ku është, sa fort që më donte

Ku është dhe nëna që pa mua s’duronte

Një fëmijë të mos ishte, në derë do të dilte

Një natë të mos ishte, gjumë gjithë natën ajo s’kishte

Sa isha i gjallë, në jetën e shkuar

Me njerëz të mirë, rrija i nderuar

Në varrin e errët, ah ç’u futa unë

Trupin e kam të zhveshur, qefina kan unë

Asnjëri nga shokët si di hallet e mia

Si qenka kjo vdekja, se di njerëzia

Nga të gjithë të ligat na shpëto Ti Vetë

Në xhenetet e Tua na ndero përjetë.

[Brari]

Musliman i ndershem o njeri i mire
Bukur ti ke shkruar qofsh ti i bekuar

[Klevis2000]

o BRAR KE NJE PERSHENDETJE NGA THELLESIA E ZEMRES POR MOS HARRO SE ESHTE ZEMER E BARDHE DHE NGA KJO PERSHENDETJE NDOSHTA DO TE NDRICOJE TY ZEMREN PER NJE SHOQERI TE RE.

ME RESPEKT KLEVI

MEGJITHESE KISHA SHKRUAR MOS TE SHKRUAJ NJERI PER MYNYREN SE SI KE SHKRUAJTUR JE I VECANTE DHE E MERITON TE ME SHKRUAJE DUKE E THYER LIGJIN TIM.

O BRAR DO TE SJELL DISA POEZI TE BUKURA PRAPE, KAM KENAQESINE TI LEXOSH POR SA TI HUDH NE DISKETE.

[Klevis2000]

PESË POROSI .



Nga Hazreti Imam Aliu (r.a.)





Mos shpresoni asgjë

Nga askush në këtë jetë,

Vetëm nga i Madhi Zot

Që është Një dhe i Vërtetë.



Mos u frikësoni kurrë

Nga të ligat e huaja,

Por të keni frikë gjithmonë

Nga mëkatet tuaja.



Mos u turpëroni kurrë

Të thoni: Nuk e di !

Nëse ndokush ju pyet

Për atë që s’keni njohuri.



Por, përpiquni të mësoni

Dhe mos ngurroni

Ta zini atë

Që t’ka kaluar…



Nuk ka mirësi

Një trup pa kry;

As nuk ka besim

Një zemër që s’ka durim

[Klevis2000]

"Letra e Nenes"

Biri im, kjo është një letër,
nga nëna jote, një plakë e gjorë.
Mbas kohës që na largoi, si askënd tjetër,
më në fund lapsin mora në dorë!

2.
Sa herë loti rrugën ma preu,
mjegull e syve shikimin vodhi.
Diell i zjarrtë acarin theu,
zemër e nënës tutje s’të hodhi!

O biri im, shoh që je rritur,
je bërë i madh, në trup e mendje…
Veç mos harro, gjykim i ndritur,
t’keqen flak nga shpirti, pa fjalë, me endje!

4.
Si të gjithë nënat, ashtu dhe unë,
shikimin tres tutje, larg, tek e ardhmja…
Kurrë mos harro, të dua shumë,
e drejta e nënës është më e madhja!

5.
Të paktën këtë letër, ti bir, lexoje,
aty, veç dhembjes, ka plot urime.
Më pas, në do, grise, coptoje,
siç ke coptuar dhe zemrën time!

6.
Para 40 vitesh, kur një doktoreshë,
për shtatzëninë më lajmëroi,
mes shoqesh u ndjeva si luaneshë,
krah’ i gëzimit botën pushtoi!

7.
Të gjitha nënat e dinë se e mira,
merr tjetër vlerë kur pret një fëmijë.
Bashkë me agimet më të bukura, më të dlira
dhe det i trazuar i shqetësimeve do të vijë!
8
Në trup të mbajta jo pak, nëntë muaj,
flija e ngrihesha me vështirësi.
Si mund të mendoja që do t’bëhesha e huaj,
kur vuajtjet më shtonin veç dashuri!?

9.
Asgjë s’ma zvogëlonte dashurinë për ty,
dita-ditës mezi prisja të të shihja.
E ku kish më të lumtur se ne të dy,
për të varrosur djallin rrëmihja, rrëmihja!…

10.
Gëzohesha tek ndjeja t’ëmblat lëvizje,
për peshën tënde, që shtohej çdo ditë.
Të ndjeja tek rriteshe dhembje pas dhembjeje,
mes momentesh të mbushura plot shpresa e frikë!

11.
Më në fund erdh’ çasti kur ankthi larg humbi,
mes dhembjesh që as lapsi, as gjuha s’mund t’i shprehë.
Mbas shumë mundimesh jeta vdekjen mundi,
dhuratën që ta jep Zoti askush s’mund ta bjerrë!…

12.
E qara jote u përzie me lotët e mi,
të shihja e s’ngopesha nga gëzimi, mrekullia…
Për vite të tëra të mbajta në gji,
të lava, të shplava me duart e mia!

Prehrin e bëra shtrat për ty, o bir,
qumështin tim ushqimin më të preferuar.
Në netët e gjata t’i ndrisje si xhevahir,
unë vigjëloja e qetë, e lumturuar!…

14.
Lodhesha aq shumë, që ti të gëzoje,
mirësitë e mësimit prisja të shijoja.
Prisja me padurim diç të më kërkoje
e me gjithë shpirt, bir, të ta dhuroja!

15.
Kaluan mjaft vite e unë me këtë gjendje,
mëndeshë e gëzuar, durimtare e mirë.
Për ty s’ndjeja lodhje, mëdyshje e hamendje,
shërbëtore e papërtuar, pa sqimë, pa smirë!…

16.
Dhe nuk të vonuan shenjat e burrërisë,
kish ardhur koha për të të martuar.
Më në fund po ndaheshe nga krahët e djalërisë,
një agim i ri të ishte afruar!

17.
Martesa s’vonoi, ky ligj i bekuar,
por, oh, që n’ditën e dasmës zemra m’u thërmua.
Lotë gëzimi me dhembje rridhnin ngatërruar,
një re e çuditshme pranë m’u afrua!…

Dhe sot, sa keq që s’je më ai që njoh,
më braktise dhe e harrove, ti bir, hakun tim.
Kalojnë vite të tëra e unë nuk të shoh,
zërin s’ta dëgjoj e kridhem në trishtim!…

19.
O bir i dashur, s’të kërkoj shumë, veç pak,
këtë sjellje nënëmira kurrë nuk e priti.
Tashmë jam e lodhur, e dobësuar, plakë,
si e mohove atë që të rriti!?

20.
Nëse një e huaj diç do të dhuronte,
do t’i ishit mirënjohës, si ti dhe fëmija.
Vallë, si mundi djali kaq shpejt të harronte,
mirësitë e nënës, nga zemërligësia!?

21.
Sa herë që zemra ime për ty mirë dëgjon,
sa shumë që gëzohet, aq shtang e hutuar.
Çfarë gjynahu kam bërë që nuk më viziton,
mos vallë hakun tënd s’e kam plotësuar?!…

22.
O biri im i shtrenjtë, dua të të shoh,
në mes besimtarësh e jo me qafirët.
Më jep shpërblimin e mos më moho,
mëshira e All-llahut është për të mirët!
23.
A s’ka ardhur koha që zemra të të zbutet,
për një plakë të përvuajtur që e coptoi malli?
Zemra e njeriut si aspak nuk tutet,
kur nënën e ka flakur porsi një gur zalli!?…

24.
Jo bir, jo, s’do ankohem e lutem kundër teje,
s’do e shfaq zemërimin, do e bluaj në vetvete.
Asgjë s’ka fuqi të të ndajë prej meje,
paçka se pikëllimi po më tret ndër vete!

25.
Dyert e qiellit do të hapeshin shpejt,
s’do të kish pengesë për lutjet e mia.
All-llahu do t’i përgjigjej kësaj nëne të shkretë,
mbi ty e familjen tënde do zbriste fatkeqësia!

26.
Oh, jo, nuk do ta bëj, se ti je im bir,
ke qenë dhe do të mbetesh pranverë e jetës sime.
Ke ndritur e më ndrit porsi xhevahir,
paçka se më ke lënë mes detit plot gulçime!

27.
Kthe rrugë, biri im, thinjat po të dalin,
vitet kalojnë shpejt e do të bëhesh plak.
Me lot të mërzisë ke për ta lutur dhe ti djalin,
e vërteta është e vërtetë dhe haku është hak!

Ki frikë të madhin Zot ndaj nënës që të pret,
besimi i vërtetë di t’i mposhtë pengesat.
Pendohu tek Krijuesi, si rob i sinqertë,
e dije se tek All-llahu grumbullohen ankesat!

29.
Kushdo që bën mirë, qoftë sa një thërrmijë,
do ta shohë atë, pa më të voglin dyshim.
Por dhe dënimi shpejt do ta arrijë,
atë që bën keq e s’ngutet në pendim!…

Marre nga libri me titull "Letra e Nenes" te autorit "Behauddin Gashi"

[Klevis2000]

Te vrasin naten dhe te qajne diten

"Klithi nje ze nga fundi i detit
dhe zgjoi nga gjumi ndjenjen e poetit
per shpirtat e mjere qe vajtojne
dhe per zemrat e pushtetareve qe gezojne

Qani moj nena ju martire
per te dashurit e juaj mbuluar me hire
per jeten e vuajtur te shqiptarit
per zemren e zeze te pushtetarit


--------------- klevis2000 11.1.2004 --------------

[Klevis2000]

Per ty rini !

--------------------------------------------------------------------------------

Syri gjak po më pikon
Zemra ime është pikëlluar
Rini, ndalu! - ku po shkon
Zotin pse e ke harruar?!

A s'u ngope me shfrenime
Jetë të quar pa kuptim
Kohë e humbur janë këto çaste
Fundin e ke veç dëshpërim.

Kthehu ti nga ardhmëria
Zgjohu, zgjohu oj rini
Lëri veset e këqija
Se kjo rrugë nuk është për ty.

Ti je e ardhmja e këtij ymmeti
Ti je shpresa që na mban
Ti je drita e këtij vendi
Sytë në ju, të gjithë i kanë.

Ardhmëria është Islami
Zoti siç na ka mësuar
Rruga e dritës është Kur'ani
Profeti na ka keshilluar.

[altin55]

Xhehenemi thotë:

"A ka dhe më të tjerë…"



Profile të nxira, të vdekura pa shpresë

Sy të asfiksuar që qajnë me dënesë

Trupat të kërrusur, para kohe të plakur

Mushkëri të zeza fshehin dhe një zemër të kalbur

Harxhojnë shumë nga koha e rinisë

Në zgjedhjen e rrugëve të “stolisë”

U pëlqen që me vetet e tyre të lozin

Harrojnë se vitet drejt finishit po sosin

Shoqëria ku jetojnë, si piramidë e lartë

Tregon falimentim, humbje të qartë
Jeta e zymtë që bëjnë me emrin “luksoze”

Degjenerim përhap dhe sëmundje kanceroze

S’e besojnë Allahun as Ditën e Gjykimit

Nuk u bën përshtypje çështja e krijimit

E quajnë veten kafshë, kavie të fatit

Ardhjen në këtë botë, fenomen të rastit.

Bëjnë për zot paranë, i shkojnë pas fustanit

Allahu i udhëzoftë, sa i përulen shejtanit!

[Shiu]

Altini55,

Do të të them diç dhe shpresoj se nuk do të më keqkuptosh.

Poezia e postuar (si dhe ato të tjerat më sipër nga Klevisi) ka karakter fetar dhe në këtë nuk ka asgjë të keqe. E ka mesazhin e vet për t'i udhëzuar njerëzit në rrugë të Zotit, që ata t'iu shmangen mëkateve, veseve të këqijave, etj.

MIRËPO, poezia përveç MESAZHIT duhet të përmbajë edhe një element të çmuar që ndryshe quhet ART. Këtë nuk e gjeta në poezinë tënde, as në poezitë tjera të postuara në këtë temë nga autorë të tjerë... Pra, mundohu t'u japësh poezive një finesë artistike, një frymë, një shpirt, një mjegullimë, një... s'di si ta quaj!!! Kështu siç është shkruar është veç një vjershë, rreshta përshkrimesh e porosish, grumbull fjalësh, por... POEZI nuk është.

Me qëllimin më të mirë,
Shiu

[altin55]

Shio thnx per keshillen dhe qellimin por mynyra se si njerzit i japin sot asaj qe quhet "art"
per mua eshte fatkeqesi.
Shume shkruajne dhe mire qe s'kane qellime te larta ne ate qe shkruajne ose te tjeret nuk perfitojne gje por shumica e njerzve si kupton cfare shkruajne ose vete poetet mbas dy viteve se dine se cfare kane deshiruar me thene ne ate poezi dmth jemi ne shekullin e abstraktes kur piktura eshte figura iluzionare te parregullta dhe te pakuptueshme kur dituria tek njerzit ska standarte ose kritere por shkojne nga te fryej era dhe jane shume te lekundur dine shume por genjshtra.Te vertetes iu jane bere shume konkurente ne mynyre qe ta zhdukin ate por ajo godet ne balle si gjithmone per ato qe duan tju godas ajo.
Po keshtu arti sot eshte ankandi i milionereve per nje cope relike qe ajo nuk vlen asgje para njeriut dhe vuajtjeve te tij.Pra shiko sa paguajne per nje Bluze te Elvis Preslit dhe sa paguajne per ti ardhe ne ndihme nje te varferi.Sepse jemi ne procesin e lartesimit te materies dhe renies se shpirterores.Kjo shihet dhe ne "baladen tone reale shqiptare" .

"Zana" i tha Mujit- Cfare deshire ke. Muji i tha - Dua te me japesh "fuqi" .Zana i tha- Po
pse nuk deshiron te jap "zgjuarsi". Jo - tha Muji - Dua fuqi te ngrej kete gur te kote.


Me respekto T me pelqen arti yt letrar sinqerisht shkruan bukur pergezime.