Ishte periudhe ndryshimesh, per mua, per familjen, ndoshta per te gjithe brezin tone. Nuk kishte kaluar shume qe kur partizanet luftonin ne male apo kur greket punonin ne tokat tona, por kishte kaluar mjaft kohe per ti lexuar keto ngjarje ne libra.
Ishte periudha kur dashuria po celte lulet e para, ndoshta kjo per arsyen sepse une tani po shikoja per here te pare lulet e dashurise.
Prinderit e mi ishin njohur rastesisht ne fshatin e mamase, ku babai shkonte shpesh per tregeti. Njeri nga vellezerit e saj kishte menduar se ishte koha e pershtatshme per mamane te martohej dhe pas nje dasme madheshtore (per kohen) ata ishin martuar. Mamaja ishte 14 vjec , ndersa babi 30. Babai ishte rritur jetim dhe ne nje fare menyre ai u be prind per mamane. Kjo mbase shpjegon dhe faktin pse per dy vjet me rradhe ata nuk paten femije (pas vitesh mesuam se ata nuk flinin bashke gjate kesaj kohe). Nuk dua te imagjinoj se si mund te ndihet nje 14 vjecare dhe nje 30 vjecar te lidhur ne martese te rregulluar keshtu, por per nje gje jam e sigurt ; dashurine dhe respektin qe prinderit e mi kishin per njeri tjetrin, nuk e pashe me ne brezat ne vazhdim. Ne te gjithe ishim krenare per gjakun qe rridhte ne venat tona dhe kjo kuptohet fale punes dhe dashurise qe na u fal nga prinderit. Pas vdekjes se babait, mamaja nuk u martua me. Ajo besonte ne "nje dashuri". Sic na tregonte shpesh ajo dashuri mund te te mbaje gjalle gjithmone, pa ndier asnjehere nevojen e nje tjetre, e nje njeriu tjeter. "Ja keshtu eshte dashuria, pa mbarim bije, pa mbarim. Njerzit vdesin, po dashuria jeton tu befsha, ja eshte perdite ketu. Kur ju shikoj ju qe rriteni te shendetshem e te bukur. Kur shkoni ne lice e me beheni krah. Vetem nje dashuri si e jona mban gjalle kete lidhje me ju" - thosh ajo.
Eleonora, motra e madhe, idhulli im u martua ne moshen 21 vjecare. Shume mendonin se ajo e kishte prejardhjen nga Zanat madje shume fale saj besonin tek Zanat. Kishte floke te derdhur dhe te zeze, me fytyre te skalitur dhe nje buzeqeshje magjepse. Me te shoqin, Besimin u njohen ne shkolle. Nje djale i gjate e i holle, me fytyre te eger e cila me kujtohej gjithmone tek isha duke lexuar libra mbi SS-et ne kampet e perqendrimit. Elen nuk e pashe me te qeshte pas fejeses me Besimin. Ne ate kohe nuk e kuptoja si mund te fikesh "jeten" tek njerzit. Ndersa ajo fikej per vite me rradhe e pashe motren time te vetme te largohej gjithmone e me shume nga vetja, nga te gjithe ne, e pashe ate te mos jetonte me. A shkojne Zanat ne kampe perqendrimi?! Fatkeqsisht, po! Nuk mund te them saktesisht si lidhja e tyre filloi por mbaj mend ate mbremje pranvere, kur ajo hyri ne shtepi me Besimin. Ishin njohur ne shkolle gjate dimrit. Besimi jetonte ne nje fshat prane qytetit tone dhe ne si familje i vleresonim fshataret, per punen dhe karakterin. Ky vleresim vinte me shume dhe nga respekti qe kishim per prinderit. Por jo te gjithe njerzit jane njesoj. Ela nuk kishte asgje te perbashket me Besimin. Kjo nuk donte shume mend ta kuptoje. Mjaftonte nje shikim, mjaftonin dy fjale. Besimi nuk fliste asnjehere kur ishte mes nesh dhe nuk foli asnjehere. Por ne kishim lindur luftetare, mbase kjo ishte dhe arsyeja perse gjendeshim gjithmone ne luftra. E si cdo luftetar, nuk u dorezuam asnjehere. As Ela nuk u dorezua asnjehere, gjithmone duke luftuar per "dashurine". Dashuri... Kur Ela erdhi ne shtepi pas lindjes, gjokset i ishin fryre nga infeksioni. Vetem ato dite vjeshte, kur une e mamaja i rrinim tek koka gjithe kohes, fillova te mendoj per dashurine!
vazhdon...
p.s. Per dimen. Ketu po e hedh pak shkurt pasi nuk kam durim te rrishkruaj.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt