Johan Volfgang Gëte

[monikal]

Nè kètè faqe hasa disa pjesè tè shkèputura nga Fausti i Skènder Luarasit qè janè shtypur me gabime po tè krahasohet me botimin e saktè tè tij, Infbotues, 2004. Pèr kènaqèsinè e lexuesit po jap dy krahasime midis pèrkthimeve tè Skènder Luarasit dhe tè Shpètim Çuçkès

Skènder Luarasi:
ARIELI (Këndon i përcjellë prej harpës eoliane)
Kur me fërfërima shiu
I lag gonxhet në pranverë,
Kur ndër ara dhe ndër vreshta
U fal njerëzve bukë e verë,
Rendin shpejt ku ka nevojë;
Elfët e vegjël zemërgjerë;
Qoftë i mirë a qoftë i keq
Përdëllejnë çdo fatmjerë.

Shpètim Çuçka:
Arieli këndon i shoqëruar me harpë eoliane
Kur si shi pranverës lulet
Zën’ vesojnë fush’ e mal,
Kur blerimi ngado ulet
E gëzim gjithkujt i fal
Elfët, shpirtrat e dlirë,
Rendin, ndihin çdo fatzi;
Qoft’ i keq a qoft’ i mirë,
I ka pranë kur s’e di.

[monikal]

Fausti nè penat e pèrkthyesve Skènder Luarasi dhe Shpètim Çuçka

Skènder Luarasi

Kor’ i kandrave
Pajtori ynë i vjetër,
mirë se të hasim,
Të njohim ty mirë,
për ty ndaj zukasim.
Një nga një të qetë
me kujdes, na mbolle;
të presin me mijëra
Sa në botë solle.
Sado që të fshihen
nën binishin horrat,
ia tregojnë botës
Sipër palltos, morrat.

Shpètim Çuçka:

Kori i kandrave
Për ty brohorasim,
të njohim ne sot.
Buçasim, zukasim:
-Mirsardhe, imzot!
N ambolle pa zhurmë,
Tek-tuk, një nga një,
Sot vijmë si turmë,
Sot nxjerrim aq zë.
Dhe, nëse dinaku
Fort veten e fsheh,
Pa pikë meraku
Mbi qyrk ne na sheh.

[monikal]

Johan W.Goethe : Faust Translated by: Skender Luarasi
Johan V. Gëte: Fausti Shqipèroi nga origjinali: Skender Luarasi

Kushtim

Sërish m’afrohi, hije luhatore,
Që në rini iu shfaqët syrit tim.
A të përpiqem tash t’ju ndal përdore?
Prap më qan zemra për atë vegim?
Po grahni! Mirë! Me fore urdhrore
Rreth meje çohi tymit n’agullim;
Dhe ma trondit si në kërthi krahrorin
Fryma magjike që ju ndriçon korin.

Sillni fytyra motesh të gëzuar,
Hije të dhëmshura me çmallin synë;
Si një përrallë e vjetër gjysmë e shuar,
Vjen dashuri e parë me miqësinë.
Përtrihet dhimbja, ngjallet gjëmë e shkuar
E jetës nëpër shteg plot labirinte
Dhe grish të mirët që, për aq orë hareje
Të rrejtur fatit, vanë para meje.

Shpirtrat, q’u kam kënduar më së pari,
Këngët e ra s’po m’i dëgjojnë dot;
Sa miq që pata tash i mbulon varri,
Jehonë e tyre ushton e mekur sot;
Turmës së huaj i ligjëroj së qari,
Edhe lëvdat’ e saj më duket kot;
Dhe sish që kënga m’i gëzoi më parë,
Ndë rrojnë, harbojnë botës së përndarë.

Një mall që e pata zvjerdhur më zë prapë
Për shpirtrat që po heshtin n’amëshim,
Piptimë e këngës sime, si nga nj’arpë
Eljane, e shkretëz endet pa caktim.
Më rrjedhin lot’ e drithma më ka kapë,
E rrepta zemër rreh me mallëngjim:
Atë q’e kam e shoh si në përrallë,
Dhe ç’ishte e zhdukur po më del e gjallë.

[monikal]

Xhorxh Gordon Bajron : ''Shtegtimi i Çajld Haroldit''
Shqipëroi nga origjinali: Skënder Luarasi
George G. Byron: Child Harold’s Pilgrimage
Translated by: Skender Luarasi

Tamburxhiu
Tamburxhi! Tamburxhi! thirrja jote ushton;
U ngjall trimave shpresën; për luftë na fton
Gjithë djemt' e malsisë i thërret anëmbanë
Himariotët, Ilirët, Suliotët zeshkanë,

E kush është aqë trim sa Sulioti zeshkan,
Me fustane të bardhë e të zi tallagan?
Ja le tufën shqiponjës e bishës e zbret
Poshtë fushës me sulm si rrëkeja në det.

Të bijt' e Himarës që s'falin as mikun,
Si mundet ta lënë të gjallë armikun?
Si s'markan dot gjak me pushkat besnike,
Ka shenj' më të bukur se zemra armike?

Maqedhoni dërgon bijt' e tij fitimtarë
Lenë gjahun në pyll në gjak për të larë
Mandilet e kuqe, t'i skuqin më shumë
Në gjakun e luftës që rjedh posi lumë.

Kusarët e Pargës i ka deti shokë;
I zënë rob frëngjtë, i zbresin në tokë,
I shpien në burg, atje të kuptojnë
Se ç'janë vargonjt' e sa rëndë rëndojnë.

Të dobëtit blejnë, u duhen paratë;
Fitoj, çdo gëzim që dua, me shpatë;
Prej s'ëmës rrëmbej të bijën truphedhur,
Mar nusen e re, me flokët e derdhur.

E dua fytyrën e bukur si lule.
Që shpirtin ma deh me këngë e pekule,
Pa silljani lirën prej odës së vet
E këngës t'ia thotë për vdekjen e tet.

Kujtoni Prevezën, në dorë kur shtimë,
Armiqtë vajtuan por ne brohorimë;
Shtëpira që dogjëm, e plaçkë që ndamë-
Zengjinët i therrëm, të bukrat s'i ngamë.

Ne frikën s'e njohim, s'e njohim mëshirën,
Këto nuk i njeh kush lufton për Vezirin;
Që kur leu Profeti, s'ka parë Gjysmëhëna
Një trim kaq të madh sa Ali Tepelena.

I biri Myftari drejt Tunës po nget,
Gjaurët leshverdhë ta dinë ç'i pret;
Kur turren Delinjtë mbi lumin me gjak,
Të gjallë Moskovit i kthehen fort pak!

Silihtar! zhveshe kordhën e të Parit tonë;
Tamburxhi, kushtrimi ne shpresën na shton;
Ju male, që shihni si zbresin në zall,
Ja kthehemi mundës, ja nuk vimë gjallë.

[monikal]

Xhorxh Gordon Bajron : ''Shtegtimi i Çajld Haroldit'' Shqipëroi nga origjinali: Skënder Luarasi
George G. Byron: Child Harold’s Pilgrimage Translated by: Skender Luarasi


Lamtumirë, Atdheu im

O lamtumirë! Atdheu im
Po zhduket dalngadalë:
Gjëmon stuhia me tërbim,
Çaçri gërhet mbi valë;
Pas diellit që po flakëron,
Po nisemi të lirë;
Dhe ty, si atij që përëndon,
Atdhe, Natën e Mirë!

Kur nesër rishtaz ai diell
Do lindë me shkëlqim,
Do përshëndesim det e qiell
Po jo atdhenë tim,
Në vatrën time nuk ka zjarr,
Nëpër avllit' e forta
Të kullës sime rritet bar,
Im qen po leh te porta.

"Ti pazh i vogël, pa m'u qas!
Pse qan e po vajton?
Mos të tremb deti me tallaz,
A shqota të tmerron?
Pa fshiji lotët; anija jonë
E shpejtë është dhe e fortë:
Nuk ka skifter që fluturon
Më shpejt e më gazplotë".

"Le të kanosen erë e det,
Nuk trembem nga asnjë shqotë;
Po, zoti Çajld, mos u çudit
Që po më rrjedhin lotë;
Prej babës e prej nënës ik,
U ndava prej shtëpisë;
Tani s'më mbetet asnjë mik,
Veç teje e përëndisë.

T'im at' e pashë që duron,
Kur më bekoi me mall;
Po nënën kush m'a ngushullon
Gjer sa të kthehem gjallë!"-
"Pusho, pusho ti djal' i mirë!
Të kanë hije lott;
Po të isha vetë zemërdlirë,
Nuk do t'i mbaja dot.

"M'u qas, m'u qas, ti trim besnik;
Përse më qenke zverdhur?
Mos trembesh nga një frëng armik,
Apo nga det' i ndezur?" -
"Sër Çajld, nuk jam aq frikacak.
As zverdhur jam prej frikë;
Po kur kujtova gruan larg
M'u zbeh faqja besnike.

Rron ime shoqe me tim bijë
Në kullë te këneta:
Nd'e pyeçin ç'u bë babai,
Ç't'u thotë nënë-shkreta?" -
"Pusho, trimi im, të mora vesh,
Ta njoha brengën tënde;
Por unë zemërlehti qesh
Që shkoj nga këta vënde".

Kush u beson psherëtimave
Të femrës që mbush sytë?
Ia than lotët qepallave
Ndonjë dashnor i dytë.
S'qaj për gëzimet që humbas,
Rrezikun që më vjen;
Po vetëm qaj se nuk lë pas
Asnjë që lotn' e vlen.

Në botë mbeta fill i mjerë,
Në detin pa kufi;
Përse të qaj pra për të tjerë-
Për mua s'qau njeri.
Do t'angullijë ndoshta sot
Im qen gjer sa të gjejë
Ushqim nga ndonjë tjetër zot;
N' u kthefsha do më shqejë.

Pra, mermë, o lundër, dhe vrapo
Në detin plot buçim;
Dhe shpjermë në çdo vend që do,
Veç jo në vendin tim!
Të falem det i kaltr' i zi!
Dhe kur të shkel i lirë
Në dhé, të falem, shkretëti!
Atdhe, Natën e Mirë!

[monikal]

Xhorxh Gordon Bajron : ''Shtegtimi i Çajld Haroldit'' Shqipëroi nga origjinali: Skënder Luarasi
George G. Byron: Child Harold’s Pilgrimage Translated by: Skender Luarasi

Inez

Mos qesh me mua; nga mërzia,
Medet! as kurrë s'do qesh dot:
Po mos e dhëntë perëndia
Që ti të qash, e ndoshta kot,

Më pyet se ç'hidhërim i fshehtë
Po ma bren zemrën në rini?
Dhe don ta dish edhe ti vetë
Një helm, që s'e shëron as ti?

Nuk është urrejtj' a dashuri
As nder i humbur, i lakmuar,
Që më largon me neveri
Nga sa kam patur më të çmuar.

Mërzia është, që buron
nga sa dëgjoj, shikoj e has;
As Bukuria s'më gëzon,
As syt' e tu s'më japin gaz.

Është helmi nxitës i shtegtarit,
Q'Ebreun shetitës e mundonte,
Që nuk kërkon asgjë veç varrit,
Por as për çlodhje s'do shpresonte.

Më zbon prej vehtes pikëllimi!
Dhe gjer në fund të dheut më ndjek
Demoni im i keq, Mendimi-
Si bastra që të lashtat djeg.

Të tjerët bredhin në dëfrime,
Kënaqen nga sa flaka vetë;
O, prorë rrofshin n'ëndërrime
Dhe mos u zgjofshin nga ajo jetë!

Harboj me nëmën e Kujtimit,
Gjersa me vdekjen do të ndesh;
Po kam një peng prej ngushëllimit-
Më e keqja ç'është, e mora vesh.

Më e keqja ç'është?- O ki mëshirë,
E mos kërko ta dish; po qesh-
E mos ia shih njeriut zemrën
Se brenda ferrin do t'i gjesh.

[monikal]

Shandor Petëf
Ti nuk do t’ishe

Ti nuk do t’ishe i aftë as për akçi,
Atdheu im i dashur ,Hungari.
Në nj’anë mishin do ta kishe djegur,
Në tjetrën do ta lije të papjekur.

Kurse këtu të lumturit banojnë
Që mënd u çahet barku nga teprija,
Në tjetër vend të varfërit lëngojnë
Dhe s’kanë veç të vdesin nga urija.

Shqipèroi: Skender Luarasi

[monikal]

Shandor Petëf
Moj tokë

Moj tokë ,ç’paske ngrën’ashtu?
Ç’po ndjen aq et të madh në bark?
Përse po pin, moj, kaq shumë lot-
Dhe kaqë shumë gjak

Shqipèroi: Skender Luarasi

[monikal]

Uollt Uitman, Fije Bari (Walt Whitman: Leaves of Grass)
Shqipëroi nga origjinali: Skënder Luarasi (Translated by: Skender Luarasi)

SIKUR TË MATESHA DOT

Sikur të matesha dot me fuqinë e bardëve të mëdhenj,
Të skalitja tiparet e bukur e madhështorë,
Të thërrisja në duel Omerin me gjithë luftrat e luftëtarët -
Akilin, Ajaksin, Hektorin,
Të vizatoja si Shekspiri Hamletin, Lirin, Otellon të mbërthyer
në prangat e vuajtjes tronditëse,
Ose si Alfred Tenisoni të këndoja bukuroshet leshverdha,
Po të zotëroja mjeshtërinë e vargut
Dhe ritmin e përsosur - ëmbëlsinë e këngëtarëve -
Të gjitha këto së bashku, o det, unë do t’i falja me gëzim,
Po të doje ti të më kumtoje lëkundjen e njëzë vale, një teke
të saj vetëm,
Ose t’a frynte vala vargun tim me frymën e saj të njomë,
Duke i dhënë vjershës aromën detare.

[monikal]

Johan W.Goethe : Faust Translated by: Skender Luarasi
Johan V. Gëte: Fausti Shqipèroi nga origjinali: Skender Luarasi

KËNGA E PLESHTIT

Dikur një mbret jetonte

Që kish një goxha plesht;

Të birin sa e donte,

Dhe pleshtin aq e desht.

Prestarit i dha urdhër

T’i bënte në jelek,

Ta vishte pleshtin bukur

Me setr’e benevrek.



Dhe pleshti bukur veshur,

Me kadife e kaftan,

Me jetullat i ngjeshur,

Në gjoks var një nishan.

Na u bë kryeministër,

Vëllezër e motra ftoi;

Gjithë erdhën varg e vistër,

N’ofiq të lart’i çoi.



Mbretresha dhe princeshat,

Zotrinjt politikanë

Pickoheshin nga pleshtat -

T’i vrasin, frikë kanë!

Kruheshin, po s’i kapnin,

S’u bënin dot asgjë.

Por ne me vrap e vrasim,

Kur na pickon ndonjë.