Melankonia...

[*Ema*]

Erresiren e kam pasur gjithemone inat, me duket sikur me genjen. Hena ka frike nga dica, mbase nga dielli qe vjen aq me siguri, kush e di ka frike nga une. Po, po ka frike nga une. Ka frike se mbase une do iki, po do iki per gjithemone dhe nuk do te kthehem kurre me ketu. Qesharake, por nese une iki hena do jete e vetmja qe do ndienje mungesen time, do jete e vetmja qe do te cirret ne kerkim te endrrave te mija, enderra qe nuk i enderrova kurre, jete qe nuk i vetova kurre. Edhe yjet kane ikur. Nuk duan te veshtroje kete nate, kane pare shume, shume gjate gjithe pafundesise, dhe tani jane te lodhur. Lamtumirat jane te veshtira edhe per yjet. Mendoj, sa e veshtire do te jete per mua?

Ndiej frymen e nje te panjohuri after, dhe syte e kane te pamundur te shofin hijen e tij. Dua te qaj, por nuk kam me lot. Sot ndihem vetem. ...vetem dhe e lodhur... me ka mberthyer melankonia...

[*Ema*]

mundehem te mbaj cdo gje brenda. Ne nje shtepi xhami jetojne ndienja te huaja. Ndienja qe ulurasin te dalin per liri, urrejtje qe nuk kane me asnje vrime ku te fshihen. Gjitheshka eshte nje labirinth, dhe qe te shofesh driten duhet te besosh ne vetevete.

Me duket se do ngelem ketu per nje kohe te gjate...

[*Ema*]

Koha kalon dhe nje armik tjeter marshon i sigurte brenda shpirtit tim...
Muzgu vjen gjithemone ne kohe. Asnjehere nuk eshte ai vone. Armiku me i perpikte qe kam njohur deri me sot. Ai vjen gjithemone ngadale, asgje te mos kete rendesi per te. Dhe kush do ta mposhti muzgun? Une jo, kete e di per fakt. Eshte aq i bukur as me shkateron cdo deshire. Erreson cdo cep te vogel te mendies time and une ri, nje kukull porcelani me sy te shqyer. Zjarri i shpirtit shuhet dhe une ulem aty duke pritur ate qe nuk e njoh, ate qe nuk e dua, ate qe nuk e ndiej.
E luajtur?
Mbase. Apo jam thjesht nje dashnore e nje dickaje qe nuk egziston. Diten kur muzgu i vodhi dites gjysmen e jetes, mori dicka nga une po ashtu.
Dhe nese muzgu do te fliste do te tregonte shume gjera per mua. I kam besuar shume sekrete, me shume sec mund ti besosh kurre nje njeriu. Por ai nuk eshte njeri, ai eshte ajer, ai eshte erresire. Ai eshte i vetmi qe nuk me qorton, ai eshte i vetmi qe me do me te vertete. Ai me do por une e urrej. Kisha te drejte, kjo histori nuk ka asnje shprese. Ai nuk ka shpirt dhe une ndiej nje fryme te akullt atehere kur krahet e zeza, te fuqishme na afrojne. Ai eshte i eret, aq i zi sa une humb ne te. Ai do qe une te ngelem aty derisa ditet te mbarojne dhe une te shendrohem, si ai, ne nje send pa shpirt.

[*Ema*]

Rruga e Pyllit

Dikur me thane se jeta ka shume qellime. Gjithashtu me thane se keto qellime jane gjithemone te fshehta, nuk i ndien dot para se te perplasesh me to. Qe atehere une jam ne kerkim te qellimit tim.
Deri me sot, kam gjetur shume. Por jane si pelte te vjetra, i perdor dhe pastaj i hedh ne nje cep, vetem per ti kapur pas shume kohesh me neveri...
Tani une jam vetem, eci vetem ne Rrugen e Pyllit. Nuk eshte pjese nga perrallat e vellezerve Grim dhe as ndonje shaka e momentit. Une eci ne Rrugen e Pyllit. Ne vetvete e di shume mire se kjo rruge ka nje mbarim, por tani mendja ime eshte teper e pa stervitur per ta pare, mbarimi eshte diku aty, dhe une do shkoj aty. Kur? Kete nuk e di, mbase edhe kurre.
Ne largesi ka drita. Mundohem te vrapoj drejt tyre po bie. Bie dhe ngrihem perseri. Jam nje foshnje e pastervitur ne lojen e jetes. Keto jane hapat e para, mbase dhe te funit, kush jam une qe ta di kete? Pastaj filloj perseri te vrapoj, dhe me meret fryma. Me duhet te ndaloj. Po drita tani shkelqen edhe me shume dhe une jam bere skllave e saj. Jam nje mushkonje qe fluturon me nxitm drejt asaj drites fosforeshente... nje mushkonje qe fluturon drejt fundit te sigurte... Dhe une vrapoj, vrapoj dhe bie perseri. Disa here, bie plot here... Lotet e inatit me prekin buzet. Ka vetem nje rrugedalje nga dhimbja, dorezimi. Ul koken ne turp dhe drita eshte fikur. Ajo seshte me aty dhe tashme une jam e humbur.
Erresira me mbeshtjell por pas pak casteve nje drite tjeter ndizet. Cdo gje fillon nga fillimi po kete radhe eshte ndryshe, Rryga e Pyllit eshte ndryshe dhe une jam ndryshe gjithashtu. Kete radhe e arrita driten. Jam ne ekstaze. Cdo gje eshte e mrekullueshme por ne nje cast nga Rruga e Pyllit vjen nje drite tjeter. Joshja eshte e madhe dhe njeriu, qenie e dobet, nuk i duron dot joshjes. Ne nje ndienje makuterie une sulem ndaj drites.

[Altina]

Dikur me paten thene se te jetosh eshte bukur por se askush nuk dinte te me tregonte rrugen e kesaj te bukure. Madje kishte nga ata qe as nuk e kishin njohur, kishte te tjere qe nuk i dinin banesen, dhe per te mos mbetur te ngathet e te paemer perballe kureshtjes time me shtonin fjaline standarte se: jeta eshte per guximtaret, ata e gjejne te bukuren.
Por une edhe guximin e pata harruar mes theniesh te kota.

[PrInCiPiEl]

Moti është i ftohtë , e dielli rrezaton!

Koha për muzikë instrumentale !

[PrInCiPiEl]

Në 'mall' duhet shkuar rrallë !

[whisper]

Bukur, EMA e panjohur!