Mali qe Shkrihet

[OverNineWaves]

Shuarja

Me një degë të tharë
të pajetë
Shkruaj emrin tim në zall
Një yll...
...dikur i ndritshëm...
Përplaset nga qielli në vdekje
Shndërrohet në hi...
Hirin e lagështojnë lotët
Bëhet dhe, gur...


Pa fund, Nën Hije

nën hijen e dritave të natës
si vagabond nëpër brigjet
e përkulura, të thara
eci duke shkelur hapat
e mi mbi zhurmën e
e shtigjeve në shteg të
gjarpëruar kaloj zjarrin
e vetvetes në zemër
i trazuar në brigjet e
borës se patrazuar
të ngjeshur mbi mjaltin
e mundimit të harruar
shkruaj dhe s’pranoj
të harroj zallin e
shkrumbur mbi thartësinë
e detit të mbuluar
përmbi këto
shkronja
nën dritën e hijes së natës
nën hijen e dritave të natës
bëj udhë të paudhë
dhe gjej veten
jashtë meje…përbrenda…
…pa fund…
…nën hijen e barrës…
…pa fund…









Simfonia e Oqeanit

nje pikë drite mbi
valën e butë, të bardhë,
të kaltër...
valën ledhatuese
të detit të gjerë,
nën dritën e madhe,
të kulluar mbi barkën
që lëkundet ngadalë
mbi krevatin e lagur
të kaltërsisë...
një frymë e butë
udhëton largësinë,
rreëhqet përmbi nëntë valë
e zbret
si një kokërr e vockël
zalli përmbi fytyrën tënde
të njomë,
të prek e të puth
ngadalë, pa u hetuar...
shkrihet mbi buzët
e tua porsi
një rreze shprese...
e ti vazhdon të flesh
në shtratin zallor të
ëndrrave,
pranë simfonisë së oqeanit...



disa nga poezite e mia. kritika e mireseardhur.

[OverNineWaves]

do kritike a? epo. te te them te drejten, ti nuk di cfare eshte poezia...ti ben pershesh me fjale te kota qe nuk i ngjajne poezise. s'besoj se mund ta kuptosh, por sidoqofte, shiko cka eshte poezia e vertete:


Natë Është...

Natë është...
Terri shtrin krahët në labirinthin e shpirtit
Mjegullirë – dritë
Mjegullirë – dritë
Akulli në zemër ngrihet
Pikët e ujit në sy bëhen fluska bore
Në degët e bardha të dimrit – pëlhurë merimange
Dridhjet e zërit në trallisje
Andrallat sëpatë shqyejnë
Gjuhë e shtangur
Vetëm unë dhe zhurma e hapave të mi
Mendja e dehur
Treni i mesnatës me fishkëllimën e mprehtë
Thyen heshtjen që fryen nga veriu
Unë mbi urë – askush tjetër
Lumi i mërdhirë shungullues...nuk plaket kurrë
Natë është...
Pikturat e ngrira në xhama flasin
Këmbët e zbathura në borë kalben
Shpirti i skuqur nxihet
Tymi, shkrumbi, bloza, katrani
Flejnë mbi qilimin e bardhë -
Dlirësia ka vdekur me mëshirën
Terr është...
Mjegulla përpiu çdo gjë
I humbur kundër stuhisë
Shpirti shtrihet në akullnajën e përjetshme
Midis ujit të mërdhirë të pakohë -
Dorëzimi ka lindur në luftë me pamendësinë
Lotët, pështyma, gjaku – ehuj
Ora e përplasur
Jeta në palëvizje
Sytë mbërthehen...
Natë është...
Hëna buzët e ngrira m’i puth dhe qan
Natë është...



lere thurjen e vargjeve se nuk ke talent!...

[Lule Portokalli]

Poezite e tua jane te mrekullueshme. Nuk mund te rri dot pa e thene, megjithe lojrat e fjaleve qe ben ti ne fillim dhe ne fund te postimit te dyte. Nuk mund te vecoj asnje rresht si me te bukurin. Jane unike. Nuk kam fjale tjeter qe ti percaktoj. Mos i perzjej me mllefin e shpirtit tend dhe mos luaj me to. Ndoshta poezite e tua jane siper teje.

[macia_blu]

"ndoshta poezite e tua jane siper teje"
kapu pas tyre te dalesh ne krye...
une po kam per ty..
po dalim atje ku mund drita e shpirtit cdo drite
e shihemi guximshem sy ne sy....
Urime !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[OverNineWaves]

"Shuarje", "Nate Eshte" - keto i quani poezi...s'jeni poete ju...shikoni cfare eshte poezia e vertete:


Lapidari “Çka?”

Një pyetje shfaqet përpara hundëve
Rritet, përdridhet valëvitet...
Flakë pështyn si një dragua, nga feçkat nxjerr tymin e mërdhirë
Ngritet, i shpalos flatrat, sytë i shkëlqejnë,
Ndrijnë si flaka...
E poshtë, poshtë, shumë poshtë...
Në terrin e humnerës...
Je ti, i shtrirë, me fytyrë të gjakosur, me zemër të vrerosur...
Të grisur si një letër në mijëra, miliona copa...
Me mushkëri të nxira, të mbetura pa ajrin e jetës;
E në veshët e tu, në veshët e tu të mjerë ka plasur hataja...
Oshëtijnë, i mbyt një tingull therrës,
Kumbojnë disa fjalë të tharta, të hidhura,
Një tingull mohues, aludues, pickonjës.

Prej humnerës së thellë...
Vetëm sytë nuk të janë shkatërruar plotësisht,
Shihet një pikë, e stërvogël, një molekulë e ndritur
E Diellit të zbehtë, të nxirë,
Akullnajës së jetës së ardhshme të pajetë

Një jetë po shuhet;
Askush nuk di pse…
Pse ke lindur?
Pse po vdes?…
Pse ke jetuar (një jetë të mjerë)?
Askush nuk qan, nuk vajton,
Dhe pasi të thahet një filiz askush nuk do të hetojë mungesën;
Se ata janë të shpeshtë...janë të thjeshtë, të zakonshëm...
Shuhet një jetë, pa u kapur dot ylli që lakmohet, që ëndërrohet,
Që ndez shpirtin flakë, që brumos zemrën me një zjarr,
Të kuq, të nxehtë, të përjetshëm...

Kalojnë ditët, netët, muajt, vitet
E ajo dëshirë, dashuri, ai qëllim largohet, ik, zbehet, zhduket...
Pengesë dalin male të larta, të rrëpinjta, të ftohta, të errëta...
E shpirti këputet, çnduket, thahet lëngu i jetës në çdo dell të trupit,
Trupit që s’ka ndjerë, s’ka shijuar, s’ka prekur nxehtësinë e flakës së përjetshme.

Në cepin e territ të pafund...
Në cepin e fundit të një jete të shkrirë në kërkim...
Fikesh, i dërrmuar në shpirt, dhe jeton shndërrimin në shkrumb e hi.
Me fuqinë e fundit,
Të kulluar nga zemra e mekur,
Bën ndoshta lëvizjen e fundit
Për të kapur me sy gjysmën e pagjetur të shpirtit të vuajtur...
E tërë jeta një ekspeditë në kërkim të saj...

Çka?
Çka?
Çka?

…Drita të shfaqet përpara si një shpëtimtar;
Ajo afrohet, vjen gjithnjë më afër…
Fërgëllohesh…
Ajo bën një hap, dy hapa, tre hapa...
Dridhjet (e gëzimit) të përshkojnë trupin e vdekur
Tani ëhtë aq afër...të verbon fuqia e bardhësisë së saj...
Shtangesh...
Të këputet shpirti nga ethet,
Barku të vlon,
Turbullira gufon në tru,
Zemra bëhet prush në flakën e zjarrit dëshirues...
Gulçon dhe...
...përnjëherë mbetesh pa frymë;
Mushkëritë e vdekura mbushen me ajrin e dritës dhe...
...përnjëherë ndalen.

Tani ti shikon dritën drejt në sy:
Zemra të brof, hidhet të kërcejë jashtë gjoksit,
Regëtin, shqyhet në turbullirë...
Ëndërron t’i dalin duar e ta përqafojë dritën jetëdhënëse.
Ajo sytë i ka si dy safirë,
Trupin e kulluar në bardhësi alabastri,
Në shpinën e një kali me flatra, me shkëlqim diamanti
Ajo fluturon e pas vetes lë gjurmën e bardhë...
Shtrihet, kullohet në skutat e territ të mallkuar;
Mjerimin e lufton me gëzim...
Me një butësi të bardhë engjëllore thërret:
Zgjohu, të fal dritën!
Mos ler errësirën të të mund!
Fjalët e saj tingëllojnë si një ëndërr, një dëshirë e flaktë
Që dëshirohet, ndjeket, për të rreket;
Fjalët e saj janë ato që të kanë rënduar trupin përjetë;
Fjalët e saj janë ato që kurrën e kurrës s’të kanë kaluar nëpër gojë;
Fjalët e saj janë ato që gjithmonë të kanë mbetur nyje në fyt;
Fjalët e saj janë ato pa të cilat të është rrënuar jeta;
Fjalët e saj kanë qenë gur i madh në zemrën tënde;
Fjalët e saj kanë qenë rruga në të cilën s’ke shkelur kurrë...

Diçka e pakuptimtë të kaplon
Tek rri ashtu i shtrirë në cepin e vetmisë...

Ajo ngrit dorën,
Një fuqi mbinatyrore lind mbi shuplakën e saj,
Shfaqet një pikë, rritet, rritet,
Shndërrohet në një lëmsh të rrufesë plot forcë
Rrotullohet, rrotullohet, ngritet vërtik lart dhe me më t’madhin hov
Si shigjetë vërsulet brenda në trupin e saj,
Dëgjohen rrahjet e përshpejtuara të zemrës...
Nga terri shpërthen një dritë e rrufeshme...

GRRRAAAAAAAGHHHHH

Bubullimë, rrufe, vetëtimë e flaktë, e bardhë, ndriçonjëse,
Shtylla të bardha të dritës dalin si heshta nga toka,
Çajnë terrin, shpojnë natën, shtrijnë degët...

Diçka në brendi të saj fillon të vlojë, të gurgullojë,
Fillojnë t’i shkëlqejnë sytë, zbardhen, ndizen flakë,
E mbështjell një vello shndritëse pafajësie të bardhë
Dridhet, dridh tokën...
Shpërthen një kodër e lartë e dritës…tërmeti e shkundullon tërë errësirën...
Rritet zjarri në sytë e saj,
I lëvizin qëpallat në ritëm të rrahjes…së zemrës…
I shpërthejnë dy rreze nga dy sy,
Të vërsulen drejt në zemër,
Mbërthejnë atë si një rrjet peshkatari,
Paepshëm shtrydhin pikë më pikë të zezën pushtuese,
E dëbojnë nga çdo skutë e zemrës sate të përvuajtur...
Afër është Dita të agojë...mendon…
E n’atë çast del zemra e sterrës, futë e zezë, rishfaqet
E n’atë çast del ai dragua, mbret i fushave të zeza, që të pat vrarë mendjen,
Shpirtin, zemrën;
E n’atë çast del ajo kalbësirë e krijuar nga fundërrinë e zezë,
Klithmat mbytëse të rrethojnë:

Çka?
Çka?
Çka?

Bisha e kalbjes së jetës
Vringëllin shpatën për të këputur perin
E mendon të të kredh atje ku kërrnjat sterra e pafund,
Po
Tani të del para, si mburojë, kalorësja e dritës
Që kullon bardhësinë e jetës në çdo dell të trupit
Të shkallmitur në pusin e dëshpërimit

Eliksiri i dritës ngritet në ajr, krijon një vorbull
Dëgjohen të rrahurat e timpanëve,
Një fyell tingullhollë këndon shërim,
Zërat e mprehtë e kumbonjës të zanave shtojnë fuqinë;
Gjaku fillon të skuqet, të gjallërojë damarët,
Fillon të vlojë e të gufojë,
Të vlojë si uji në kazanin e transit,
Si uji gurgullues e pastrues i shpirtit...
Gjëmon mali,
Zbardhet toka e zezë,
Gjelbëron shkretëtira,
Lindin fusha të pafund, të njoma, të freskëta, plot jetë;
Lulëzojnë lulet,
Puset e zeza bëhen liqene të kthjellta...
Mbi trupin e bërë hi e shkrumb
Kullohet eliksiri,
Derdhet drita...
Hiri bëhet prush, prushi zjarr
E prej zjarri del me vrull feniksi i ringjallur...
Nëpër damarë vjen e të qarkullon uji i dlirë,
Gjymtyrët fillojnë të të lëvizin,
Ti ndjen një bubullimë përbrenda,
Parzmën ta përfshijnë dridhjet e ëmbla, të turbullta, të nxehta,
Ajrin e shijon përsëri, përpin çdo frymë me mall...

Beteja e fundit…

HHHHHAAAAAAAHHH

Del pështymë e katrantë nga goja e dragoit...
Ylli i çiltërt të del mburojë përpara,
Rrezaton dashurinë…
Në horizont timbri i violinave magjepsëse,
Në fusha një zhurmë
Si ajo e hapave të një ushtrie të pambarim,
Një tingull i hollë, i hollë, i mprehtë, trallisës kumbon nga mali
-Dridh tokën, kullon llahtarë n’gjoksin e bishës-
Këputet zemra nga bukuria e këngës së zanave të këndshme,
Rrahin zemrat,
Shkrepin vetëtimat,
Shkundullohen bjeshkët,
Gufojnë detërat,
Shushurojnë dushk e shkurre të gjelbëruar,
Shkumëzojnë ujëvarat...

Ndalet çdo gjë,
Pushon çdo tingull...

Kalorësja shndritëse mbledh tërë fuqinë e bardhë,
Shkëlqen e tëra,
Zbardhohet, përflaket,
Ngrit dy duart lart kah qielli
Dhe thellë nga shpirti i del një vetëtimë, një shigjetë që furishëm shpon ajrin
E godet dragoin e zi:
Ia shqyen parzmën, i depërton në brendinë boshe
Dhe katandis pikën e fundit të errësirës në zhdukje.

Errësira vdiq!

Shpëtimtarja jote të mbështjell,
Të merr në një shtjellë ere dhe të përqafon në përjetësi.
Bëheni lapidar.

Bardhësi...jetë

[OverNineWaves]

shpirtifshehur, mace, ju faleminderit per fjalet e kendshme.

[Lule Portokalli]

.. te faleminderit ty, qe na dhe mundesine te te lexojme dhe......
mjaft u perkedhele! (lol)

[OverNineWaves]

ncek, ncek...ti i treti. po, ti ti. ti qe shkrove ate "Lapidari" apo cka ishte...ta dish se as ti nuk je poet...a nuk e shihni se qe te tre e genjeni veten...s'keni nje kokerr talenti ne ate shpirtin tuaj "poetik" (ju poetik, ha!...haha!...hahahahaha!)...ncek, ncek...

[macia_blu]

ironine per poetin duke puthur lapidarin e rene nder kembe nuk e perlqeva hic fare.

[ornament]

Ti po, je i modh vallaj-bilaj, te na roç sa malet kapedan, te na mbarsesh grate e martoç gocat, te na çlodhesh kuajt, e sherosh gomaret nga çalimi, POR? nje gje s'kuptoj, pse gjithmone anonim, ke harruar emrin zengjin, foton gjithashtu, te vjetren hiri na e ka mulu, ta zevendesojme e vendin zbukurojme.
Kryepoetin e vjeter ne kosh ta zhubrojme.
Nuk di a e njeh te vjetrin TI?