Ai, ajo dhe ata plus një

[nitROSHI]

Patjeter eshte nje ajo, eshte edhe nje ai, pastaj cuditerisht jane edhe ata, fillimisht te paperfillshem, e me vone te medhenj, te rende si qepallat e pagjuma, te mbushur deri ne ngjeshje si nje sherbyese e kolme qe vjen ere yndyre, e qe nuk reshtet se shari neper dhembe.

Kjo eshte e tere bota, per dike qe nuk ka qene kurre ne Alaske, apo le te themi qe kurre nuk ka mundur te shkoje pertej rruges ne buze te se ciles gjendet shtepia e tij.

Ky mund te jete nje i paralizuar, apo nje trekembesh te cilen nena e mban larg gazetareve te etur per skupin e dites , kureshtareve, dhe komshinjeve gojemedhenje.



Nje burre rreth te 40-ve mbi 180 kile,i ngarkuar me dy baule te renda sa gjysma e peshes se tij ecte me hapa te vegjel ne nje nga rruget kryesore, ne nje dite te nxehte korriku.E kishte zene nje diarre e terbuar dhe perreth tij nuk kishte asnje banjo publike, nderkohe qe shtepine e kishte ne anen tjeter te qytetit. Koka e rruar taze, kishte zene nje kore zgrebulle, e cila ishte e gjakosur nga te kerruarat , e tani qe ishte i mbuluar nga djerset ajo i digjte dhe i kerruhej njekohesisht. Ai beri nje perpjekje per te nxituar, pasi e prera e barkut qe i shkaktonte diarreja tani ishte edhe me e forte, por nuk mundi. Nuk ishte pesha e bauleve te renda ajo qe e pengonte. Rrezet e kofsheve ishin ngrene ferkimeve, tani ato i digjinin jashtezakonisht, e per kete arsye nuk mund te ecte me shpejte. Sikur te mos kishin mjaftuar te gjitha keto, tani po e besdisnin edhe gurickat te cilat i ishin futur midis gishtave te kembes, dhe tek shtrengoheshin pas rripave te sandaleve, kishin filluar tia benin kemben gjak. Ecte cale, me dhimbjen e barkut te fryre, qe mezi priste te shkarkohej, nen peshen e dy valixheve gjigante, me deshiren te kerruante koken gjysem e gjakosur, e ti hidhte nje kove uje te ftohte kofsheve te rrjepura , qe tani i digjnin si ferr, me deshiren te hiqte nga sandalja gurickat qe po turturonin me keq se te 180 kilet e tija. Tek mendonte te gjitha keto te keqija qe e kishin zene, ngushelloi veten me mendimin se mund te kishte qene edhe me keq, mund te kishte qene femer dhe mund te ishte me perioda. A thua fati ta kishte degjuar ne keto caste dhe menjehere i dergoi nje grerez qe e bickoi ne faqe. Auuuuu uleriti, pamundur ta fshihte dhimbjen, dhe bashke me dhimbjen nje sprruco pizge i shpetoi neper shale e iu bashkua kofsheve te rrjepura.

Pastaj sikur te mos kishin mjaftuar ai, ajo dhe cuditerisht ata, eshte burri qeros 180 kile, me te cilin ti sapo u shkembeve, por qe nuk mund ta shikoje, sepse vemendja, e mban larg nga natyra jote kureshtare, karakteri llapaqen, dhe mbase per te te bere te ndihesh fatkeq, ne pamundesi per te njohur fatin e te tjereve.

Patjeter eshte nje ajo, eshte edhe nje ai, pastaj cuditerisht jane edhe ata, ata plus nje, nje te cilin nuk mund ta shikosh.

[Shpirta]

Shpresoj te mos jete aq filozofike sa me shkon mendja mua!
Po te qe e vertete do ishte gjynah.

[nitROSHI]

Shpresoj te te shkoj mendja per ate qe kam dashur te them une.
Gjithsesi, ti hyn tek ATA, keshtu edhe po te mendosh dicka tjeter nuk ka problem.

[Shpirta]

Nese une hyj tek ata, ti ku hyn?Mos je ai i padukshmi?Nese eshte keshtu ti vete e ke fajin.

Nuk eshte e nevojshme te shkosh ne Alaske per te mesuar rrugen deri tek cepi tjeter.

.

[nitROSHI]

Kur Ti behesh Une, Une jam nje prej Atyre.

Nuk e ke marre vesh ate qe kam dashur te them, e kjo jo sepse une perpiqem te jem i padukshem. Ti edhe mund te perplasesh me mua, dhe prape nuk mund te me shikosh, ashtu si nuk mund ta shohin burrin qeros.
Te qenit i padukshem eshte thjeshte ceshtje kohe.
Te gjitheve na qellon te jemi te padukshem.

[kulla]

e kush eshte ai qe e shikon burrin qeros, pervecse po t'i kesh lene pantallonat zberthyer. ata jane lotet, qe ne pamundesi te kristalizimit te vlerave te mesuara ne vuajtje, behen te padukshem. asaj nuk ka se si te mos i dhimbset burri i nxituar qeros, ndonjehere duke e ngaterruar dhimbsjen me dashuri, ai shetit neper qytete te cileve iu flasin pluhuri e germadhat deri sa te filoj shiu, ndersa ti vazhdon t'i kesh pantallonat zberthyer.

[nitROSHI]

Henri te kujtohet se cfare te thashe???

Kristalizim vlerash...............!?

Ky eshte nje koncept shume korrelativ i cili i pare ne nje kenveshtrim konvergjent, kthehet ne deshmi aborguese te subkoshiences qe morali kolektiv, trasmeton nepermjet konceptit te "pozitives shoqerore".
E gjitha kjo demostron edhe njehere, per bashkesine e vlerave dhe rolin qe luan njohja e tyre ne ndertimin dhe konvertimin e pozitives, si dhe ne transmetimin e saj, ne forma te thjeshtezuara, te afta per tu manipuluar nga shoqeria e gjere, dhe per tu perdorur prej saj.
Pra vrima e ozonit eshte dhe do te mbetet nje problem shume indegjent, dhe njekohesisht, inter-faktor ne kendveshtrime qe ne varesi te zhvillimit te reaksionit, na ndihmon ta kuptojme ate.
Per vrimen e ozonit po flisja????

[kulla]

leter autoriteve praktike...

...e keshtu qe thua ti henri! e ke parasysh dhine qe i kishte hypur malit? i kishte lidhur te dyja kepucet bashke, e i kapercente guret tre e nga tre, bile, bile, qe t'i qendrojme traditave, e kishte ngritur edhe bishtin perpjete.

e dashur henri! me ke kujton se flet? me gopin e maries? keshtu qe po pati nje mundesi, sa do abstrakte dhe akome ne ***** e tua, e drejta e pageses, e shpjeguar ne metoden para nitroshiane, kishte ngjyra pak me te zbehta. trendafilat sot, vijne ere cinizem, ndoshta edhe duke fluturuar mbi krahe fluturash qe flirtojne ****** e mendjes sikur te ishte rrobdisham vitheve.

nit, shpirt! ku do t'a vesh koken? plus, **** you, too!

[Henri]

Bir Selmani i Henrit...

Une. Ai dhe ajo jane kristalizuar ne turme. Projektimi i diellit permes vrimes se Ozonit me ka ngjitur ne podiumin me te madherishem nje-njerezor. Ne te vetmen karrige per spektatore me ben karshillik vetja ime. Ngjitem ne skene, i recitoj karriges nja dy vargje, e po ne te njejten kohe zbres e ulem tek karrigia, duke u zhvendosur me shpejt se zeri im, i cili me perplaset vesheve ne castin kur te tultat me rrafshohen me ndenjesen. Ngrihem prape...

Ah Maria, per ty
nje psheretime
te te jehoje vrimave te hapura
nga padurimi per te te shtrire.

Po Maria, tek ty
nje flutur
hirin e reve te shkunde mbi sy
e mbi kerthizen qe bosh eshte tkurrur

Ik Maria, pa ty
kujtimi
ka rrokur malin pa harruar folene
e nje Shqiponje qe e kish bujtur.

Hesht Maria, si di ti,
nje fjale
e thene si rastesisht
Lotet m'i beri te bukur.