Mjegulltí

[drini_në_TR]

Një mollë Evës time

Po ndihem më mirë tani
sapo u ndala së vështruari
“vetëm së vështruari”
e kupton vetë ti...

Ajo më hapi sytë
mendoja se dashuria
është vetëm për vetin tim
por “drita” e saj më bëri të rishoh ktë njerzim

Më bëri të kuptoj veten,
më bëri të kuptoj të
ta ndjej frymën e saj
kur të thotë “boll” me të ta bekoj...

Ah Zot, mollët duhet të piqeshin
më parë se të binin,
të rritej fryti i tyre
më parë se të flitej për “Evën dhe Adamin”

Gjithçka tjetër është iluzjon,
dielli, toka dhe era rritën mollën
por gjarpëri duhet të diallzonte
t’ish lajmëtari i njërzve që historinë bënë...

Njërzit s’dinë të shpjegojnë ndryshe
rrugën që tregon natyra e kujtuan të diallzueshme
vetëmpse Eva kafshoj “mollën e shenjtë”
thujmë ti se kush do e shoh jetën t’mos përfundoj?...

Unë di vetëm të them
se kush kujton se do jetoj përjetë
pa ngrënë mollën, veç veten do gënjej,
gjarpërinjtë ishin ta që e shtrëmbëruan ktë të vërtetë...

E shoh frytin e mollës
si të vetmin shpëtim
largqoftë ata që diallzuan në emër të Zotit
se veç dashuria e mban gjallë ktë njerzim.

“Molla është për ty Eva.
Dashuria ime,
mbërtheje tashmë është e jotja,
gjarprin prej meje e shpura dhe ngordha...”

19 Tetor, 2003

[drini_në_TR]

Dëshpërimi - Ndjenjë Vet-Izolimi

Lotët e syve të tu
kur në dëshpërim rrjedhin
një ditë do kuptosh
më mirë se ty s’ka kush t’i mbledhi.

Kur i brenguar prej mërzisë
të duket sikur asgjë s’shkon,
nëse mërzinë e çliron për një çast
do e kuptosh se vetveten po izolon.

Dhe të vjen për të qeshur
duke fshirë lotët në të njëjtën kohë
se e kupton që mundi s’të është hequr
t’i këndosh dashurisë që zemra kërkon.

E kupton çka është mërzia
veç një vetizolim
duke veshur rrobat e dëshpëruara
burgos zemrën tënde në vetskllavërim.

Zoti na ka bekuar
me diellin që ditës ndrinë
dhe era retë duke fërkuar
të sjellin shiun që bimët mbinë.

Por gjithçka shkon
si retë dhe dallgët duke ndryshuar
të thërrasin vetë ato
rrugën gjen kur veten e ke çliruar.

Dhe Zoti për ty ka një surprizë
e dinte mirë se çka kërkon
të priti ty me shumë durim
të të fali qetësinë pasí veten çliron.

Është aq e thjeshtë
rreth saj tash buzëqesh
i zhvesh duke i hedh posht ato rroba
dhe çfarë tani zgjedh e ndjek edhe moda.

Të priti ty, të priti
është përreth teje
por s’nditi.

Të ndoqi ty, të ndoqi
në dukje është ktu
por s’lojti.

Të thërriti ty, të thërriti
e dëgjon tash ktu
që të priti?

©Drini. 20 Tetor, 2003.

[drini_në_TR]

Duke ecur shtegun tim

Janë ca zëra
që thonë të vërtetën
kam ca ditë që i dëgjoj
morra vesh se thonë të drejtën.

Më thanë mos t’i jap
dashurinë time të tjerëve
asaj vajze që jeton
pjesët e mija që në vetvete kam fshehur.

Oh ju grimca buke
më ushqeni me çaste të bekuara
gotën në guzhinën mediokre
ma bëtë të duket gjysëm të mbushur.

E ndjej se në ktë çast
bëj mirë që eci vetëm
larg atyre që ndjenja më thotë
se fusin gjeniun në shishen e kyçur.

Pluhur yjesh
janë kto ndjenja udhëzuese
duke ecur përballë pallatit
tashmë po e lë të shkuarën të zhduket.

Këto zana yjnore më thonë
që s’janë gjë tjetër veç ndjenja të mijat
“Çohu Drin, përveshu nga ne,
çliroje gjeniun tënd nga vajzëria.”

Dhe,... dhe dashuria nganjëherë
është për atë vajzë në të cilën sheh
ato pjesë që në vetvete i ke të fshehur
dhe dashuron pse ja shikon saj të veshur...

23 Tetor, 2003.

[ALBA]

Drini!Shume te bukura poezit,te lumshin duart.Me jep vetem 1 ore borxh frymzimin tend,dhe une te gjithe yjet do ti ktheja nga vetja.lool

[drini_në_TR]

Unë sapo e nxorra gjeniun nga shishja ndërsa ti kërkon ta fusësh prap Alba (lol). Të falmnderit për urimin Drini.
-=-=-=-=-=-
Sinqeriteti në Vetvete

Po tregohem i sinqertë me vetveten
duke u dridhur tani
po më vjen më fortë çfarë s'kam dëgjuar.

Çdo gjë që them
që më parë më shkon në mëndje
ka rrjedhën e saj që sjell përveshuri.

Era duke fryrë
zilet e varura në ballkon,
ah sa bukur tingëllojnë tani...

28 Tetor, 2003.

[drini_në_TR]

Odë Qetësisë

Po dua në ktë çast
t’i mbyll sytë
dhe në mëndjen kur isha fëmijë
të ndihem prap
kur sërisht t’i hap sytë.

Nuk është e vështirë
miq të mij
sepse kur mëson,
kjo mëndje
kthehet prap si njëherë pat qënë...

Ditët që shikoj
thyen përbrënda ndjenjës time
si prizmi që ndan ngjyrat e dritës
duke bërë at’herë ndjej
ditët që gëzim mund t’i jap ky bekimi.

Po dua t’i hap krahët
atje lart t’i shkund
larg çdo vështirësie të mëndjes time
si notar i detit të qetësisë
nuk ka më mirë se në ktë gjëndje të humb.

Të qënurit i thjeshtë
pak për të thënë
shumë mirë për të qënë
sikur në atë çast që shijoj
buzët e një vajze tepër të ëmbël.

Dhe më vijnë disa pamje
që ditëve të jetës kam parë
më shfaqen në mëndje
më flasin veç ato
që qetësinë patën si gjëndje.

Tani jam në një botë tjetër
pas një oborri të fshehur
të një shtëpie si çdo tjetër
ku thurren ndjenja me ëndrra
që nga ajri i qetësisë janë ushqehur.

30 Tetor, 2003

[drini_në_TR]

Gjum i thellë

Një herë kur u zgjova
nga një gjumë i thellë
pata pushuar
dhe bota
m’u duk më e çiltër
çdo frymarrje
që morra
më ushqeu pavedijshmi
me disa ndjenja
që ndjen mirë
m’u duk sikur
nuk pati më mur
t’më pengonte
ndërsa ato retë në qiell
më në vënd nuk qëndronin...

U pat shuhar diçka
përbrënda
nuk ish më tek unë
pasi njëherë u zgjova
nga gjumi i thellë
nuk kisha pse brengohesha
isha si një herë
e një kohë
kur nëna më thërriste
dhe i thosha
“erdha erdha,
mami dola nga dhoma.”

Dhe gjëra
s’më shkojnë në mëndje
kur hap sytë prap
qielli i një bote
më kujton ëndrën
që pak më parë pash
ku isha mes miqve
i lirë dhe larg
prej të gjithë armiqve
ndërsa tani jam unë
në të njëjtën ndjenjë
që pak më parë
u zgjova nga një gjumë i thellë.

31 Tetor, 2003
p.s Happy Halloween

[drini_në_TR]

Zoti i Qetësisë Përjeton

Ndjej shumë zëra,
Ah, shumë zëra has
shoqërinë time duke kaluar nëpër mëndje
dhe fjalët që ia dëgjova kam pas.

Por i ndjej disa gjëra
që përpas fjalëve më godasin
papushim më tërheqin vëmëndjen
tek një gjëndje që askush mund të vrasi.

Dhe fjalët e njerzisë më shkojnë
ndërsa në brëndinë time shikoj
është e çuditshme të ndjej
më duket sikur është brënda
por jam duke kuptuar
se botën që më rrethon po vërej.

E thanë të mëdhenjtë
e thanë të këqinjtë
e thanë të vjetërit
e thanë edhe të mirët
megjithëse kur ndaloj së dëgjuari
at’herë po e ndjej të më ketë ndirë

Është diku
këtu apo atje
s’ka rëndësi që të tutem
kur ndaloj së kërkuari e gjej.

Është edhe i bardhë
edhe i zi njëkohesisht
ndrin edhe kur i fikur
ngaqë e shoh edhe symbyllur.

Tani e ndjej këtë gjë
dhe kur trupin
të shlodhet filloj e lë
e ndjej që një rutinë
s’më zë dot më
ngaqë është përballë kjo gjë.

As e dëgjova, dhe as e pash
veç më vjen të kallzoj
çfarë di rreth saj
“Qetësinë do ta ndjesh
kur gjërat që bën në jetë
ia dedikon saj që ta ndjesh!”

6 Nëntor, 2003

[tux]

Drini të lumtë, prodhimtarinë letrare e ke shumë të madhe. Vetëm cilësia të ngelet për tu përmirsuar. Mundohu të shmangësh ndonjë monotoni ose përsëritje dhe thellohu në përdorimine figurave letrare.

[drini_në_TR]

Fredi il romano të falemnderit shumë Është një surprizë për mua që shkruan këtu

Është e vështirë për mua t'i gjej fjalët e sakta, apo mynyrën e duhur për t'u shprehur qartë dhe thjeshtë. Nuk e di nëse kjo qëndron njëlloj për të tjerët, por më vijnë ndërmënd mendime dhe ndjenja, dhe janë si puna e një peshku të vogël në një akuarjum: e ke përballë syve, e shikon, por kur fut dorën brënda në ujë ta kapësh është e vështirë; edhe nëse arrin ta kapësh prap të shket ose të lëkundet nga dora. Kështu janë edhe fjalët lol.

Megjithatë mirësevjen në forum Fredo, dhe rri këtu.
Abbi na buna giornata, e non ti stancare tanto in fronte al tuo PC. Fammi tanti auguri ai tutti romani che conosco Freddy.
-=-=-=-=-
I Falem Diellit

Është një dritare
e hapur në shpirtin tim qëndron
përballë syve të mij,
këtë shpirt me rreze e pastron.

I përulem tani,
gjithçka kuptoj
i falem tani,
atij dielli që ndriçon.

Mes shpirtash të ngurtë
njërëz të një qyteti të madh
vështirë t’i shplodhësh muskujt
kur të ngurtësuar shqetësimin e mban.

Ai dielli që ndrin
e shoh përgjigjen që thotë
digjet e lëviz popushim
por dritën e jetës rrezaton.

E lëshon veten
i hap krahët e tij pafund
s’mban gjë të fshehur
dhe ta luftoj s’guxon askush.

Dielli fal jetë
fal dritën në tokë,
i fshihen vetëm ata njërëz
që me gjakun e të tjerve jetojnë.

I përulem diellit
i falem tani
t’i lëshoj edhe unë dhimbjet e mija,
dhe shpirtin tim ta kthej në dritë.

11 Nëntor, 2003