Brunilda Zllami

[dionisssa]

Brunilda Zllami eshte nje shkrimtare shume e mir.Dora e saj dhe shkrimet e saj janë te arta .Mos i lini kurr pa i lexuar jan shum mbresëlenës.Do ti lexoni me shum se 1 herë
Dashuri apo urrejtje
Labirentet e Medeas
etj. Për ty


Ne heshtjen e piset te mbytur nga lumi

...I fjaleve te thena e te pathena

......Mendova per ty

Ne tisin e erret te nje nate

...Qe fshihte dashuri e mekate

......Mendova per ty

Ne syte e fjetur te Botes

...Qe dhe ne dasmen e saj vesh fustan te zi

......Mendova per ty

Kur para syve te mi u shfaqe ti


Kur bota te shembet e te rilinde perseri

...do jem aty

......Per ty

...Vetem per ty!




dDUA...
...Jetova per ty Tek shoh oren qe ecen me vjen cudi qe minutat nuk perplasen me njera-tjetren, ashtu si ne. Mendoj me vete se duhet te egzistoje nje ligjesi qe i ben gjerat e perjetshme. I ben te kene nje ryme te tyre duke ruajtur nje dinamike qe ne tokesoret e vdekshem e duam, mundohemi ta imitojme, por nuk ia arrijme dot. Ka kaq shume gjera qe nuk i shpjegojme dot, por prape vazhdojme si te nemitur nje lufte qe nisi kushedi se kur, kush e di se nga kush. Luften per te ditur me shume per veten dhe per te tjeret. Qe i vogel, i ulur prane teleskopit kam dashur te vezhdoj pafundesine ku jemi zhytur pa pasur frike, si per te zbuluar se ku duhet te jete vendi yne ne kete mjegullnaje. Ciles pjese i takojme? Apo pafundesia nuk mund te kete pjese, se eshte e pandare? Nje gje kaq e madhe si gjithesia eshte bashkuar, kurse ne, pjeseza kaq te vockela te saj mundohemi te krijoje kufinj, ndarje, luftera te kota.
Syte tradhetare shikuan serisht nga teleskopi. Ata nuk e donin filozofine dhe abstraksionin, por dicka reale qe mund ta perkedhelin me butesine e tyre, ku truri dhe veprimet boshe jane dicka e kote dhe absurde.
Yjesia e Balenes. Ajo me fton te le kete planet dhe te hidhem ne pafundesi, prane asaj shtrige te shumekerkuar, por te pazbuluar ende. Kam menduar shpesh se dicka te ne duhet te jete shume e vecante, pasi kemi nje pafundesi dhesirash qe ne fillim lindin tek ne si nje sembim ne zemer, pastaj kthehen si pa kuptuar ne obsesione. I kemi gjithmone si flutura plotngjyreshe ne mendje, ca si relike, ca ne levizje. Cdo te benim sikur te mos egzistonte fjala "DUA", qe na jep zemer te kerkojme gjithmone e me shume ne jete?
Ndihem i merzitur. Sonte eshte nje nate e ftohte dhe kjo ndihet me shume ne Observatiorin "Remer". Kupola ngjyre argjendi eshte e mbyllur, por gjithsesi pamja eshte e bukur. SIkur kupola te hapej do te dukej pamja eshokante e qiellit dhe yjeve qe ne nje nate te ftohte duken si te gdhendur ne nje pasqyre blu. e ndiej se jam i mberthyer ne kete karrige, megjithate mundohem ta imagjinoj veten sikur po rrokullisem mes planeteve te galaktikes qe enden te pashqetesuar ne hapesire. Serisht per te njemijten here me erdhi ne mendje Kashta e Kumtrit. Nje emer i cuditshem qe iu vu nje galaktike te sistemit diellor tokesor. Nga Kashta lind Qumeshti, dhe krijohet rruga magjike e qumeshtit. Po kush e kishte ushqyer diellin tokesor qe te behej me i deshiruar ne te gjithe diejt e Universit? Nuk e di, por me tremb ajo qe te gjithe diejt ndonje dite, sado te fuqishem, duhet te kthehen ne xhuxhe te bardhe. Sa here qe shoh qiellin mendoj me vete se si nuk na behet jeta monotone. Neper botet e ndryshme te universit ka kaq shume gjera per te zbuluar, kurse forca jone eshte shume e vogel per te mundur t'i shetisim te gjitha, te mesojme nga pafundesia se si mund te jetohet perjetesisht.
Si nuk merzitemi kur biem ne gjume cdo nate dhe ngrihemi cdo mengje ssikur asgje te mos kishte ndodhur, si per te vazhduar nje punte te organizuar ne menyre robotike, e cila nuk na kenaq aspak, por na jep nje gezim te vargullt, te mjere. Nuk merzitemi as kur dallojme thinjen e pare, rrudhat ne fytyre, dridhjet sklerotike te nje mase te squllet mishi qe perpelitet mes jetes dhe degradimit te plote. Si nuk trishtohemi aspak kur shohim nje arkivol te mbuluar me nje cope te vjeter qe niset gjoja per ne boten e pertejme, por ne fakt eshte drejt rruges per t'u bere produkt i pare i asaj qe krijoi. DHe me e keqja eshte se te gjithe e dime se aty eshte nje njeri qe me pare e kmi cilesuar si mik, i kemi falur shume minuta te vyera nga jeta jone e varfer. Per mua eshte nje ankth i parrefyer vdekja, por nuk dua ta mendoj. Gjithmone kam qene i mendjes qe kur dicka mendohet shume kthehet ne nje te vertete sikur te ishte nje bestytni e trasheguar biologjikisht neper ato copeza te vogla qe quhen ADN.



L.B

[dionisssa]

Rrugë trandafilash
Labirentet e Medeas
Dashuri apo urrejtje

[dionisssa]

Brunilda Zllami shkrimtare shqiptare. Ka lindur në qytetin e Bajram Curri (Tropojë) dhe është diplomuar për mjekësi dhe vazhdon fakultetin juridik. Romanet e saj, që në fillimet e botimit prej vitit 1996, kanë gjetur lexuesin e tyre të të gjitha moshave. Fabula, tematika, stili i veçantë, mënyra e trajtimit të problematikes, zgjidhja e intrigës në një mënyrë tjetër, sinqeriteti dhe origjinaliteti i zgjidhjes së konflikteve në romanet e veta e bëjnë atë të afërt dhe të dashur për lexuesin.

Botimet e shkrimtares Brunilda Zllami janë :

Dashuri apo urrejtje (1996)
Fantazma te shpirtrave te etur (1996)
Ëndrra e papërfunduar e një gruaje (1997)
Puthja e hënës (1998)
Hijet (1999)
Labirintet e Medeas (1999)
Dinozauret e ndërgjegjes (2001)
Çmimi i përjetësisë (2002)
Dua (2003)
Matilda (2003)
Jetoj në harresën tënde (2004)
Një tjetër (2004)
Dikur ishim bashkë (2005)
Rruga e trëndafilave (2007)
Lindur femër (2007)
Lakmia (2009)
Në shpirtin tim bën ftohtë (2010)
L.B