9 vjet perpara ne nje spital te Selanikut.........
........Ne pozicionin gjysme i shtrire ne nje dhome te spitalit, Stavri vazhdonte dialogun dhe monologun me enigmatik mes fantastikes dhe reales, te nje jete ne fundin e epilogut te saj. Zeri i tij po i qendronte besnik ne cdo dalje tingullu, fjale apo thenieje. Largimin nga realja e kesaj jete po e bente me nje rrefim perrallor te botes ku ish nisur. Dicka e ndalonte, sic perseriste shpesh ne ato caste, te vazhdonte ecjen ne ate rruge parajsore fantastike.
E putha ne balle dhe dola ne koridor, ku s'me ndalonte dot njeri te qaja me ze e lot per te.
Dhe ashtu dalngadale, vazhdoi distancimin nga realiteti i kesaj bote, duke mos e ndalur me asgje ne perfundimin e rolit te vetvetes. Ishte ne te njejten kohe edhe larg, edhe mes botes sone. Per dite me rradhe zemra e tij rrihte fort ne gjoks, si e vetmja deshmitare e fundit e me te pavdekshmes dashuri te Stavri Shkurtit per njerezit.
Ishte nenshkrimi i fundit stavror ne librin e hapur te jetes se tij, te njohur e te panjohur njekohesisht.
Mban daten 5 Gusht(e njejte me daten e lindjes) 1988, mosha 70vjet.
"I vetmi gabim ne jeten tende, xhaxha i dashur, ishte ky nenshkrim i dhimbshem dhe ndares. Per ne, ama, eshte si nje nenshkrim i ri ne rrugen e pafundme te suksesit. Do te ta them me pak vargje kete te vertete, sic benim dikur ne takimet tona?
Per ty jeta ishte vec film
Per ne film ishte vete jeta jote
Prape na dukesh se je nisur per xhirim
Te zbutesh sadopak, dhimbjet e kesaj bote!"......
------------------------------------------
P.s. Pjese nga libri tim, "E megjithate...jetojme!" (Kapitull i vogel per Stavrin e madh)
Pėrgjigju Duke Cituar
Postuar mė parė nga Hyj-Njeriu
Krijoni Kontakt